มูมู่กับลูลู่

มูมูกับลูลู่

มูมูกับลูลู่เป็นคนแคระ ทั้งสองไม่รู้ตัว่า เขามีรูปร่างแตกต่างจากคนอื่นทั้งหลายในหมู่บ้าน จนกระทั่งเขาเติบโตขึ้นมา เขาเห็นต้นไม้ที่เขาเคยปีนป่ายและห้อยโหนตัวเล่นเมื่อเด็กๆเติบโตขึ้นสูงจนเขาปีนไม่ได้อีกแล้ว เขาสงสัยมาก เพราะนี่คือความลำบากที่เขาจะมีชีวิตอยู่ไปในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาเติบโตขึ้นทุกวัน มีแต่เขาสองคนที่ไม่เติบโตขึ้นเลย
วันหนึ่งเมื่อทั้งสองรดน้ำให้ต้นกล้าเล็กๆที่เขาเพิ่งปลูกมันลงในผืนดินเสร็จแล้ว เขานั่งพักเหนื่อยและคุยกันว่า
“ นับวันเราจะลำบากมากขึ้น ถ้าต้นไม้ของเราพากันใหญ่โตจนสูงเกินกว่าเราจะเก็บพืชผลได้” มูมูเอ่ยขึ้นอย่างวิตกทุกข์ร้อน เขามองรอบตัว ต้นมะม่วงริมไร่ของเขานั้นใหญ่โตขึ้น เวลามีผลเขาต้องแหงนคอสอยกว่าจะได้กินสักลูกหนึ่งก็เมื่อยคอแทบแย่
“ แน่นอน...ก็เราตัวเตี้ยนิดเดียว” ลูลู่ขานรับอย่างไม่เดือดร้อนสักเท่าไหร่
“ แล้วนายไม่เดือดร้อนเลยหรือ” มูมูสงสัย นึกเคืองเพื่อนที่แสนจะไม่มีความคิดเอาเสียเลย
“ อ๋อ...เดือดร้อนสิ แต่ฉันว่านะ เดือดร้อนไปก็แค่นั้น ในเมื่อเราก็คือเรา มะม่วงก็คือมะม่วง”
“ ไม่เข้าใจ ฉันนึกถึงปากท้อง ถ้าเราตัวเตี้ยแค่นี้ แต่มะม่วงมันโตวันโตคืน เราก็อดกินมะม่วงน่ะสิ” มูมูคิดว่าเพื่อนของเขาช่างไม่ใช้สมองบ้างเลย เขาหวังว่าลูลู่จะแก้ปัญหาได้บ้าง แต่ลูลู่กลับตอบกำปั้นทุบดินแท้ๆ
“ นายคิดจะต่อขาตัวเองหรือ ไม่มีวัน” ลูลู่กล่าวขำๆ “ ไม่มีมะม่วงก็กินอย่างอื่นสิ นายมัวแต่วิตกเรื่องต้นมะม่วงสูง ก็เราปลูกข้าวโพด ปลูกข้าว ถั่วและมัน เราก็กินของที่เราปลูกก็ได้”
“ ช่างเป็นความคิดที่ดีนะ” มูมูประชด “ แต่เมื่อเราเกิดมาในโลกนี้ มีอะไรที่กินได้ เราทำไมไม่กิน ในเมื่อของสิ่งนั้นอยู่ใกล้ตัวเรา”
“ อือ...นายว่าก็ถูกนะ นั่นหมายความว่า ของสิ่งนั้นเราหาได้ง่ายๆ เราก็ไม่ละทิ้ง”
ลูลู่ไม่ต่อเถียง เขาคิดว่า เขามีความคิดดีๆและง่ายพอตัวเสมอ แต่เพื่อนจะเอาชนะธรรมชาติก็ตามใจ ให้เพื่อนคิดของเพื่อนต่อไป บางทีมูมูอาจจะใช้ความคิดสร้างสรรค์ได้อะไรแปลกๆก็ได้ นั่นจะเป็นผลดีสำหรับคนแคระต่อไป
วันหนึ่ง หลังจากทำงานประจำวันเสร็จแล้ว ทั้งสองนั่งคุยกันบนแคร่เล็กๆพักร้อน มูมูเอ่ยขึ้นว่า
“ ฉันคิดออกแล้ว ฉันจะตัดต้นมะม่วงให้เตี้ยลง คนเตี้ยๆอย่างเราจะได้มีมะม่วงเตี้ยๆไว้เก็บลูกกินไงล่ะ”
“ ก็ดีนะ” ลูลู่ไม่ขัดคอ
“ งั้นนายมาช่วยเราตัดต้นมะม่วงเดี๋ยวนี้เลย” มูมูว่าแล้วคว้าขวานเล็กๆพอเหมาะมือตรงไปยังต้นมะม่วง มีลูลู่เดินตามอย่างไม่เต็มใจนัก
ทั้งสองช่วยกันฟันต้นมะม่วงทีละเล็กละน้อยกว่าจะตัดมะม่วงให้เตี้ยลงได้พอเหมาะที่เขาจะเอื้อมมือเก็บผลได้ ก็กินเวลาไปสองสามวัน ฟันต้นมะม่วงเสร็จแล้วก็รอเวลามะม่วงจะมีผลต่อไป มะม่วงเติบโตช้า ต้องรอให้ฝนตกถึงสองฤดู กว่าจะผลิดอกออกผลอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งต้นของมันก็สูงขึ้นๆ สูงกว่าคนแคระทั้งสองจะเอื้อมมือเก็บผลเสียแล้ว
“ น่าเจ็บนัก” มูมูกล่าวอย่างโกรธแค้น “ มะม่วงสูงเกินกว่าเราจะเก็บลูกมันกินอีกแล้ว เราจะทำอย่างไรดี”
“ นี่คือบทเรียน” ลูลู่กล่าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ บทเรียนอะไรกัน” มูมูถามอย่างโกรธเคือง “ เราออกแรงแทบตายกว่าจะทอนต้นของมันให้สั้นลงได้ มันกลับสูงกว่าเก่าด้วยซ้ำไป”
“ อย่าโกรธเลย นี่คือบทเรียนของธรรมชาติไง นายจะได้รู้จักเรื่องของธรรมชาติเสียที ธรรมชาติของมะม่วงก็คือมันต้นสูงอย่างนี้ ต้นข้าวก็สูงเท่าๆกันหมดทั้งทุ่งนา ต้นมันจะสูงเรี่ยดินมีหัวอยู่ใต้ดิน นายกับเราเป็นคนแคระก็สูงแค่นี้ เพราะเราสองคนไม่ใช่ยักษ์จะได้สูงใหญ่กว่าคนทั้งหลาย ทีนี้นายเข้าใจธรรมชาติหรือยัง”
“ ไม่ยุติธรรมเลย” มูมูบ่นอย่างไม่พอใจ เขาดื้อดึงเสมอ “ คนแคระไม่มีอะไรดีเลยหรือ”
“ มีสิ ยังมีอะไรที่คนตัวสูงทำไม่ได้ แต่คนแคระทำได้”
“ อะไรเล่า”
“ คนแคระลงไปทำเหมืองในอุโมงค์ได้ ลอดในช่องเล็กๆได้ และคนแคระก็เลี้ยงตัวเองได้ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น น่าภูมิใจ นายจะมัวกังวลอะไรกับต้นมะม่วงเล่า แค่นี้ยังไม่ดีอีกหรือ”
“ แต่ฉันอยากเอาชนะตัวเองน่ะสิ ทำไมเราไม่มีวิธีใดเลยหรือที่จะทำได้เท่าคนอื่น”
“ เพื่อนเอ๋ย...” ลูลู่กล่าวอ่อนโยนปลอบใจมูมู “ การช่วยตัวเองน่ะเป็นสิ่งดี แต่เอาชนะธรรมชาติมันเป็นเรื่องเกินตัว แต่ถ้านายกับฉันมาช่วยกัน บางทีเราก็ทำอะไรได้มากขึ้นอีกเท่าตัว โดยไม่ต้องฝืนธรรมชาติ”
“ เป็นคำแนะนำที่วิเศษเลย ลูลู่...นายฉลาดมาก เราจะช่วยกันเก็บมะม่วงได้อย่างไร ถ้ามะม่วงต้นนี้มีลูกออกมายั้วเยี้ยยั่วน้ำลาย”
“ ไม่ยากเลย” ลูลู่กล่าว “ เราอาจจะทำไม้สอย หรือเราจะทำบันไดไต่ขึ้นไป”
“ วิเศษจริงๆ” มูมูนึกขึ้นได้ ทำไมหนอเขาจึงไม่คิดเช่นนี้มาก่อน เอาแต่คิดจะเอาชนะธรรมชาติและกล่าวโทษว่าธรรมชาติไม่ยุติธรรมก่อนที่จะได้ใช้สติปัญญาของตัวเอง
ทั้งสองไม่ได้คิดถึงต้นมะม่วงอีกเลย จนกระทั่งถึงฤดูมะม่วงออกผล มูมูดีใจที่เขาจะได้ลิ้มชิมรสมะม่วงทั้งเปรี้ยวและหวานตอนผลสุก เขาเตรียมทำไม้สอยเอาไว้เสียดิบดีรอคอยผลมะม่วงที่จะติดกิ่งก้านต่อไป
“ เอาละ ได้เวลาเก็บมะม่วงมากินสักลูกสองลูกแล้ว” ลูลู่เอ่ยชวน “ เราไปเก็บมะม่วงกัน”
“ นายทำไมไม่เอาไม้สอยมาเล่า” มูมูถามเมื่อเห็นลูลู่เดินตัวเปล่า
“ เราตกลงกันแล้วไง ว่าเราจะช่วยกัน” ลูลู่ตอบยิ้มๆ
พอถึงต้นมะม่วง ลูลู่จึงบอกให้มูมูปีนต่อตัวเขาขึ้นไป มูมูทำตามแค่นี้เอง เขาก็เก็บมะม่วงได้อย่างสะดวก
“ เห็นไหม ว่าเราทำได้ เพียงเราช่วยกันทำ” ลูลู่กล่าวเชิงสั่งสอน
มูมูยิ้มแก้มแดงสดใส เขาพอใจมาก และรักเพื่อนของเขามาก เพียงเพื่อนช่วยกันแค่นี้ เขาก็สามารถเอาชนะธรรมชาติได้อย่างน่าพอใจ


- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 06 ธันวาคม 2553		1 comments
Last Update : 6 ธันวาคม 2553 10:09:28 น.
Counter : 594 Pageviews.
Share Tweet