BlogGang.com : : mondaychild : นกยางกับนกเอี้ยง โดย ศรี เกศมณี

นกยางกับนกเอี้ยง โดย ศรี เกศมณี

นกยางกับนกเอี้ยง

นกยางเป็นนกคอยาว เดินท่อมๆเที่ยวหาปลาอยู่ตามริมน้ำ ที่หาอาหารกินของเขาส่วนมากจะอยู่ที่บึงใหญ่ ใกล้ทุ่งนาแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีปลาตัวเล็กๆว่ายมาออกันอยู่ชายน้ำช่างเหมาะเหลือเกินสำหรับนกยางที่มีขายาว ถึงจะมีขายาวก็จริง แต่เขาเดินลงไปถึงกลางบึงไม่ได้ เพราะบึงน้ำ ลึกกว่าขาของเขาจะหยั่งถึง หากปลาว่ายไปออกันอยู่กลางบึง เขาจะจับปลาได้ก็ต่อเมื่อเขาบินไปโฉบเอา แต่บึงนั้นไม่ลึกนัก เขาจึงชอบบึงใหญ่แห่งนี้มาก ที่หาปลาได้ง่ายๆ และที่นั่นเอง เขามีเพื่อนคือนกเอี้ยง ซึ่งหากินอยู่ในทุ่งนา
นกเอี้ยง เป็นนกบก ชอบหากินไปตามท้องนา และที่เป็นเอกลักษณ์สำคัญคือ เขาชอบกระโดดเกาะหลังควายไป ตามแต่ควายจะเดินไปหากินต้นข้าว ต้นหญ้า ซึ่งก็เที่ยวอยู่ริมๆทุ่งนั้นเอง นกเอี้ยงไม่กินปลา แต่ก็ชอบพอกับนกยาง ทั้งสองจะมาพบกันที่ริมท้องทุ่ง ได้สนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเป็นที่สนุกสนาน บางครั้งขัดคอกัน มีทะเลาะบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ไมตรียังมีต่อกัน
“ ฉันว่า หากินอย่างนายนี่น่าสนุกนะ” นกยางกล่าวขึ้น “ ไม่ต้องบินไปไกลๆ ไม่เหนื่อย”
“ มีใครบ้าง ทำมาหากินไม่เหน็ดเหนื่อย เพียงแต่ว่า เราต้องทำใจ” นกเอี้ยงตอบ นกเอี้ยงนั้น ถือว่าตนได้มีโอกาสเรียนรู้ ดู เห็น สิ่งรอบตัวขณะอยู่บนหลังควาย ทำให้เขาคิดว่า เขาเก่งกว่านกอีกหลายชนิด ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาหากินอย่างเดียว จนไม่รู้ว่า โลกหมุนไปถึงไหนกันแล้ว
“ ทำใจหรือ ทำอย่างไรนะ ช่วยบอกฉันบ้างสิ”
“ อ้าว...ก็ทำใจให้มีความสุขไง ไม่ว่าจะทำงานอะไรนะ นายต้องทำให้สนุก ร้องเพลงไปบ้าง เหลียวมองรอบตัวบ้าง ดูแสงอาทิตย์ ต้นไม้ สัตว์ทั้งหลาย แลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นกัน วันๆเราก็มีอะไรให้คิด ให้ทำ แยะไปหมด แล้วก็ กลับรังด้วยความสุขใจ...เฮ้อ...ไม่มีที่ไหน สุขใจเหมือนบ้านเรา...”
นกเอี้ยงกล่าวอย่างมีความสุขจริงๆ จนนกยางเอ่ยปากว่า
“ เห็นจะจริง...ดูท่าทางนายมีความสุขและพอใจในชีวิตดีนะ”
นกเอี้ยงขยับปีกกระพือด้วยความภูมิใจ แล้วรีบหุบปีกลงทันที เอ่ยด้วยเสียงเศร้าๆว่า
“ แต่นั่นแหละ มีใครในโลกที่พอใจในความเป็นอยู่บ้าง”
“ อ้าว...ไหนนายอวดไงล่ะ นายมีความพอใจในชีวิตการงานแล้ว” นกยางแย้ง เขาเอียงคอยาวๆมองนกเอี้ยงอย่างไม่เข้าใจ
นกเอี้ยงตอบว่า
“ ใช่...ฉันพอใจในชีวิตก็จริง แต่วันๆอยู่บนหลังพี่ทุยอย่างเดียว วิชาความรู้ไม่พัฒนาเลย ฉันอยากรู้ว่า ลงไปดำน้ำหาปลาอย่างนายนี่ จะเป็นอย่างไร”
“ อย่าเลย...”นกยางตอบ “ มันเป็นธรรมชาติของฉัน ไม่ใช่ธรรมชาติของนาย นายไม่มีวันทำอย่างฉันได้หรอก สิ่งที่นายทำก็ดีอยู่แล้วนี่นา จะหาความเดือดร้อนทำไม”
นกเอี้ยงฟังแล้วไม่พอใจ นึกว่า นกยางไม่อยากให้เขาเรีนรู้เหมือนนกยาง
“ นายหวงวิชาละซี ฮื่อ...ฉันไม่ง้อนายให้สอนก็ได้ ฉันจะเรียนรู้ด้วยตนเอง”
“ โธ่...อย่าเลยนะ นกเอี้ยง ฉันหวังดีต่อนายนะ หากนายขืนลงไปในน้ำ นายจะจมน้ำตายเสียเปล่าๆ” นกยางอ้อนวอน
นกเอี้ยงกลับคิดว่า นกยางไม่หวังดี กลัวเขาจะแย่งวิชาทำมาหากิน เขาจึงสังเกตการดำน้ำหาปลา และการยื่นปากไปจับปลาในน้ำ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย เขาก็ทำได้ บางทีอาจจะดีกว่านกยางด้วยซ้ำไป
แล้ววันหนึ่ง นกเอี้ยงก็เกาะหลังควายมาถึงท้องนา นกยางยังไม่บินมาที่ชายทุ่ง เขาจึงอยากทดลองหาปลาแบบนกยางดู คิดแล้ว เขาก็บินปร๋อไปที่ชายน้ำ เห็นปลาว่ายมาใต้ผิวน้ำชัดเจน มันน่าจับกินนัก เขาจึงยื่นปากลงไป แต่ปากของเขาสั้น ขาก็สั้น ไม่เก้งก้างเหมือนนกยาง เขาจึงค่อยๆจมลงไปในน้ำ ลึกลงไปๆ เขาพยายามจะถอนขาขึ้นมา แต่ยิ่งลึกลงไปและไปพันกับกอสวะ สาหร่ายและรากไม้ฝอยๆพันคอเขา เขาดิ้นรนช่วยตัวเอง แต่กระแสน้ำพัดพาเขาให้ไปไกลจากฝั่งมากยิ่งขึ้น ยากกว่าที่เขาจะช่วยตัวเองได้ ในที่สุดเขาก็กำลังจะจมน้ำตาย เขาจึงคิดถึงคำพูดของนกยางได้
“ ใช่แล้ว...นี่ไม่ใช่ธรรมชาติของฉัน ฉันไม่ควรจะอวดดี ฝืนทำในสิ่งที่ไม่ควรเลย ฉันจึงต้องตายอย่างทุเรศอย่างนี้เอง”
ในโลกกลมๆของเรานี้ ธรรมชาติสร้างให้ทุกสิ่งมีความเหมาะเจาะลงตัวดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องพยายามฝืนธรรมชาติเพื่อแข่งกับผู้อื่นให้ยากลำบากไปเลย สู้ทำในสิ่งที่ธรรมชาติให้มาให้ดีที่สุดก็เพียงพอแล้ว

- - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 07 ตุลาคม 2553

Last Update : 7 ตุลาคม 2553 18:14:24 น.

0 comments

Counter : 385 Pageviews.