BlogGang.com : : mondaychild : สองหนุม โดย ศรี เกศมณี

สองหนุม โดย ศรี เกศมณี

สองหนุ่ม

เชิดกับชัยเป็นเพื่อนรักกัน สองหนุ่มน้อยนี้เรียนหนังสือมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้ว เรียนหนังสือก็มีผลสอบพอกัน ไม่มีใครคิดเลขเก่งกว่าใคร อ่านหนังสือเขียนหนังสือได้ดีไม่แพ้กัน แม้ว่าบางทีเชิดจะเรียนดีกว่า แต่ชัยก็ทำคะแนนได้ทันจนครูอาจารย์ทั้งหลายไม่สามารถตัดสินได้ว่า ใครจะเป็นผู้ประสบความสำเร็จได้ดีกว่ากัน แต่มีอาจารย์ท่านหนึ่ง สายตาแหลมคม มองออกว่า เชิดมีควมบกพร่องกว่าชัย
เมื่อทั้งสองจบการศึกษาแล้ว อาจารย์ท่านนั้นก็เรียกศิษย์ทั้งสองไปหาทีละคน
“ นี่แน่ะ...นายเชิด บัดนี้นายก็จบการศึกษาแล้ว ต่อไปก็จะต้องไปหางานทำและตั้งหลัก สร้างตัวต่อไป นายเรียนหนังสือจบจากสถานศึกษานี้ไปแล้ว เชื่อว่า นายจะนำวิชาความรู้ไปใช้ทำงานเลี้ยงตัวและครอบครัวได้เป็นอย่างดี...” อาจารย์กล่าวกับลูกศิษย์ด้วยความหวังดี “ ไหนเธอบอกครูสิว่า นอกจากวิชาการแล้ว เธอได้สิ่งสอนใจอะไรติดตัวไปอีก”
“ ครับ...มีมากมายหลายอย่างที่อาจารย์สอนผมไว้” เชิดตอบ “ ผมคงจาระไนไม่หมด แต่ผมจำได้นะครับ”
“ ถ้างั้น...ดีแล้ว ขอให้เธอนำสิ่งดีๆที่ได้รับไปใช้ให้ตรงกับเหตุการณ์และความจำเป็นด้วยเถิด”
เมื่อเชิดลาออกไป อาจารย์ก็เรียกชัยเข้าไปพบ แล้วพูดด้วยทำนองเดียวกัน
“ นายชัย เธอบอกครูสิว่า นอกจากวิชาการที่จะใช้ในการทำงานแล้ว เธอยังจะถือคำสอนของครูข้อไหนไปใช้ในการทำงานและดำรงชีวิตอีก
ชัยตอบโดยไม่ต้องคิดมาก เขาว่า
“ ผมเห็นว่า เรื่องเวลาเป็นสิ่งสำคัญครับ”
“ เพราะอะไรหรือ” ครูถาม
“ เพราะเวลาเดินผ่านเราไปทุกวินาที เราต้องเดินตามให้ทัน มิฉะนั้นจะไม่ทันการณ์ครับ”
“ อธิบายต่อไปสิ” ครูกระตุ้นให้เขาพูดต่อ
“ ครับ...เพราะ...ผมแก่ลงทุกวินาที เมื่อมีกำลังทำงาน มัวแต่โอ้เอ้เสียเวลาคุยบ้าง ผัดวันประกันพรุ่งบ้าง เที่ยวเตร่กับเพื่อนฝูงบ้าง ครั้นพอรู้ตัว ก็อาจจะสายไปเสียแล้ว เมื่อแก่ชราย่อมจะทำงานไม่ไหวแล้วละครับ” ชัยอธิบายอย่างสุภาพเรียบร้อย
ครูให้ศีลให้พรแก่เขาและขอให้เขาจดจำคำพูดที่พูดไว้ให้ดี
ครั้นเมื่อถึงเวลาไปหางานทำ ชัยก็ไปสมัครงานกับเชิดในที่แห่งเดียวกันอีก
“ ฉันว่า ฉันจะต้องได้งานที่นี่ทำอย่างแน่นอน” เชิดกล่าวอย่างมั่นใจ
“ นายแน่ใจขนาดนั้น เพราะอะไรหรือ” ชัยย้อนถาม
“ อ๋อ...เพราะฉันรู้ว่า เขาต้องการคนเพียงสองคน แล้วเราก็เรียนมาที่เดียวกัน ได้คะแนนเท่ากัน ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะคัดเลือกออกหนึ่งคน”
“ ดีจังเลยนะ แต่นายแน่ใจแล้วหรือว่า ไม่มีกติกาอื่นใดอีก”
“ แน่สิ ...เพราะวิชาแขนงที่เราเรียนมา นอกจากเราสองคน ไม่มีใครมาสมัครที่นี่เลยนะ” เชิดกล่าวอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
หลังจากนั้น ทั้งสองก็เตรียมตัวสอบแข่งขันตามระเบียบที่สถานที่นั้นวางไว้ ชัยอ่านระเบียบอย่างถี่ถ้วน แต่เชิดไม่สนใจ เขาแน่ใจว่าเขาต้องได้
ถึงวันสอบแข่งขัน ชัยมาถึงที่ทำงานก่อน เขาเตรียมตัวพร้อมแล้ว รู้ห้องสอบ ที่นั่งสอบ มีอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อม ส่วนเชิดมาถึงจวนเวลาสอบ เขาไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย แต่เขาคิดว่า เขาควรจะสร้างไมตรีกับผู้คนในที่ทำงานก่อน เขาจึงเที่ยวเดินไปยิ้มแย้มทักทายและพูดคุย สร้างสัมพันธไมตรีจนถึงเวลาสอบ เขาได้ยินเสียงกริ่งบอกเวลา เขาจึงเดินไปหาห้องสอบ แต่เขาไม่ได้เตรียมตัวพร้อม เขามัวแต่เดินหาห้องสอบ เขาคิดว่า ไม่เป็นไรน่ะ สอบกันแค่สองคนเอง เขาเห็นเครื่องทำน้ำเย็น เขาจึงเข้าไปดื่มน้ำก่อน แล้วชะโงกไปดูว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน เผื่อว่าเขาจำเป็นต้องเข้าห้องน้ำ เขาเสียเวลาไปถึงห้านาที
เมื่อเชิดโผล่หน้าไปเข้าห้องสอบ ผู้คุมสอบบอกกับเขาว่า
“ เสียใจครับท่าน นี่เลยเวลาเข้าห้องสอบไปห้าหกนาทีแล้ว ท่านถูกตัดสิทธิ์การเข้าสอบครั้งนี้ ขอให้ท่านมาสมัครใหม่ หากบริษัทของเราประกาศรับสมัครอีกครั้ง”
เชิดหน้าเสีย เขาผิดหวังอย่างมาก แต่ก็ถามว่า
“ แล้วจะประกาศรับสมัครอีกครั้งเมื่อไหร่ครับ”
“ ไม่นานหรอกครับ” ผู้คุมสอบตอบอย่างอารมณ์ดี “ อย่างเร็วก็คงเป็นปีหน้า หรือ...บางที อาจไปอีกสองสามปี...เสียใจด้วยนะครับ”
เมื่อชัยได้รับการสัมภาษณ์เป็นที่พอใจแก่ผู้จัดการบริษัทแล้ว เขาได้บรรจุในตำแหน่งที่น่าพอใจ เขาเห็นเชิดยังเดินไปตามถนนเพื่อหางานทำ
“ ฉันยังเดินเตะฝุ่นอยู่เลย” เชิดบอกกับชัยอย่างเศร้าสร้อย “ ฉันไม่ควรทำตัวโอ้เอ้เลย เวลาไม่เคยรอใคร จริงๆนะ”

- - - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 16 ตุลาคม 2553

Last Update : 16 ตุลาคม 2553 10:46:31 น.

0 comments

Counter : 629 Pageviews.