จนกระทั่งเราโดนเพื่อนที่สนิทมากๆเป็นเพื่อนที่เราทุ่มให้เค้าเกินร้อยอะค่ะ ยอมไปหมดยอมทุกอย่าง  เข้าใจ แคร์ ห่วงทุกอย่างต่างคนต่างให้ซึ่งกันและกันจนเราคิดว่าคนนี้แหละเพื่อนแท้ของเรา  เข้าใจเราผิดแล้วก็โกธรเราเอาเรื่องที่เข้าใจเราผิดไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มเพื่อนสนิทเรา(เรากับเพื่อนอยู่กลุ่มเดียวกันค่ะ สนิทกันทุกคนแต่ไม่สนิทเท่าคนนี้ค่ะ) ไปคุยแล้วก็พาเพื่อนที่เหลือตีตัวออกห่างเรา จนเราไม่สามารถอธิบายให้ฟังได้เพราะเพื่อนทุกคนเชื่อเรื่องนั้นไปหมดแล้วอะค่ะ ถ้าเราไปอธิบายยังไงก็ไม่ได้ผลชัวร์ๆค่ะแถมอาจจะหาว่าเราแก้ตัวก็ได้  เราจำความรู้สึกตอนนั้นได้แม่นเลยค่ะ เราไม่เคยร้องไห้ให้เพือนคนไหนได้มากขนาดนี้ เราร้องจนพ่อกับแม่เราที่ไม่เคยยุ่งกับเรื่องอะไรแบบนี้เห็นเราอาการไม่ดีเลยเข้ามากอดเราที่ร้องไห้อยู่อะค่ะแล้วก็ขอเราว่าเพื่อนแบบนี้แม่ขอได้มั้ย ถ้าเค้าไม่แคร์ความรู้สึกเราขนาดนี้ ไม่สนใจว่าเราจะเป็นยังไงแบบนี้แม่ขอให้เลิกยุ่งได้มั้ย พอหลังจากนั้นมาเราก็เริ่มไม่ร้องไห้ อารมณ์แบบปลงอะค่ะ ไม่ง้อแล้วเหนื่อยแล้ว พอ เปิดเทอมเราก็รู้อะค่ะว่าเพื่อนสนิทคงเชื่อเรื่องที่เข้าใจผิดนั้นแบบแก้ไม่ได้จนกลายเป็นเกลียดเราไปแล้ว เราก็เลยมาอาศัยเกาะกลุ่มกับเพื่อนอีกกลุ่มนึงในห้องอะค่ะ ไม้ใช่ไปรวมกลุ่มกับเค้านะคะ แค่อาศัยแบบเดินไปเรียนด้วยจนกว่าจะเรียนจบไรงี้อะค่ะ  หลังจากนั้นอาการมันก็เริ่มแสดงออกมาเรื่อยๆจนชัดขึ้น เราเริ่มไร้ความรู้สึกใดๆอะค่ะ แบบจากร่าเริงมากๆก็เริ่มเงียบมากๆ จากพูดเยอะๆก็เริ่มพูดน้อยลง จากเป็นคนชอบไปเที่ยวกับเพื่อนก็เริ่มไม่ค่อยอยากออกไปไหน เมื่อก่อนเวลาเพื่อนไปไหนแล้วไม่ชวนเราก็จะมีงอลนิดๆหน่อยๆแต่เดี๋ยวนี้เฉยมากค่ะ เพื่อนกลุ่มใหม่ชวนไปไหนก็ไม่ค่อยไป ปกติเรียนเสร็จก็นะแวะไปนู้นนี่กับเพื่อนบ้าง แต่เดี๋ยวนี้เรียนเสร็จกลับบ้านอย่างเดียว เริ่มเก็บตัว เริ่มไปไหนมาไหนคนเดียว เริ่มเงียบ ไม่มีอารมณ์ร่าเริงแบบที่เมื่อก่อนมีเยอะจนเพื่อนมองว่าบ้า เริ่มสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมากันคนภายนอก อะไรๆที่เคยเป็น+ ก็เริ่มลดลงมาเรื่อยๆจนใกล้ถึง 0 จากชอบยิ้มก็ไม่ยิ้ม แต่ก็มีบางอารมณ์นะคะที่อยู่เงียบๆแล้วจะคิดถึงสมัยก่อนๆตอนอยู่กับเพื่อน ก็นะแอบมีน้ำตาซึมบ้าง อีกอย่างเมื่อก่อนเราชอบเข้าสังคมนะคะ แต่ตอนนี้นี่แบบไม่เอาเด็ดขาดเลยอะค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นพวกกลัวการเข้าสังคม กลัวการมีเพื่อน กลัวการผูกมัดกับใคร เลยเอาแต่เก็บตัวอยู่ตลอด คงเพราะครั้งนึงเราเคยให้เพือนคนนึงไปมากๆ แต่ผลกลับไม่เป็นดั่งหวัง ความรู้สคกเหมือนการปลูกต้นไม้ต้นใหญ่ๆเราดูแลเค้า เค้าดูแลเรา จนวันนึงก็หักมาทับเราจนสร้างบาดแผลใหญ่ๆไว้จนเราไม่กล้าที่จะปลูกต้นใหม่ อะไรประมาณนั้น  เราเลยอยากพบจิตแพทย์ค่ะ เราอยากกลับไปเป็นเราคนเก่า คิดถึงตัวเองคนเก่าอยากดึงตัวเองให้พ้นขึ้นมาจากหลุม ทุกวันนี้เราคุยกับใครไม่ได้เลยเพราะเรามันน่าเบื่อ อย่าว่าแต่ใครจะเบื่อเราเลยค่ะ เรายังเบื่อตัวเองเลย 

ใครพอรู้จักรพ.ดีๆราคาน่าคบ แนะนำหน่อยค่ะ