ลาก่อน...อาชีพรับราชการ

หลังการต่อสู้ที่ยาวนาน ทั้งกับสพฐ.และต้นสังกัดเป็นเวลาหลายเดือน ขณะนี้โรบิ้นก็ได้คำสั่งอนุญาตให้ออกจากราชการ มาอยู่ในมือ (อันสั่นเทา) เรียบร้อยแล้ว!

แม้กระบวนการยังไม่เสร็จสิ้น แต่ ณ บัดนาวโรบิ้นถือว่าสิ้นสุดการเป็นข้าราชการอย่างสมบูรณ์จริง ๆ เสียที...

โอ้ย ต่อจากนี้ เวลานอน วลีที่ว่า "...จะหลับตาลงไปได้อย่างไร..." ก็ไม่มีอีกแล้วสินะ เพราะคงนอนตาหลับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

ถามความรู้สึก ของคนที่คลุกคลีอยู่ในการสอนระดับมัธยมมาหลายปี จะรู้สึกอาลัยอาวรณ์เด็กนักเรียน และประสบการณ์ความเป็นครูบาอาจารย์ไหม?

ตอบว่า ไม่มีใครลืมประสบการณ์ในช่วงเวลานั้นได้ลงหรอก

โรบิ้นเองก็เหมือนกัน จะไม่ลืมภาพการเข้าแถวร้องเพลงชาติยามเช้า

ภาพเก่า ๆ ของบรรยากาศภายในห้องเรียน กระดานดำจนถึงไวท์บอร์ดสีขาว ฝุ่นชอล์ก และกลิ่นเหม็น ๆ ของปากกาไวท์บอร์ด สมุดปพ....

ไม้เรียว ที่ทำด้วยหวาย...สั่งให้นักเรียนเหลามาให้ขนาดเหมาะมือ 9 อัน และจนวันสุดท้ายที่สอน...เหลือเพียง 1 เพราะใช้แล้วหักไปทีละอัน ๆ...

รอยยิ้ม กลิ่นเหงื่อ เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยของบรรดานักเรียน ที่เวียนเข้ามาเรียนวิชาที่เราสอน...เข้า...ออก...เลื่อนชั้น...หมุนเวียนเปลี่ยนหน้าและวัยไปทุกปี...

จะไม่ลืมความเหน็ดเหนื่อย...ของคนเป็นครู...ที่ต้องทุ่มเทให้เกือบค่อนชีวิต เพื่อสอนคนให้มีความรู้...และสอนให้เป็นคนดี...

และจะไม่ลืม...เหมือนกับทุกโรงเรียนที่เคยสอนมา...ไม่ลืมว่าเราคือ "รักครั้งแรก" ของหนุ่มน้อยผมเกรียน...รอยยิ้มหวานใสซื่อนั้นประทับอยู่ในหัวใจ

ว่ากันว่า มีหนุ่มน้อยหลายคนที่เอ่ยปากว่า รักครั้งแรกในวัยเรียน คือครูของพวกเขาเอง...อันนี้คนเคยเป็นครู ขอยืนยันว่า เยส...

เธอ คนที่ยืนสอนปาว ๆ อยู่หน้าชั้น ต่อให้ผมยุ่ง หน้าเหี้ยมแค่ไหน ถ้าเขาปิ๊ง เขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าเธอจะอายุเท่าไร และเธออยู่ในฐานะอะไร

สาเหตุที่โรบิ้น เขียนนิยายเรื่อง หนุ่มม.ปลายฯ ออกมาได้เช่นนั้น ก็เพราะก่อนจะมานั่งรถสาย 66 ตอนทำงานในกทม. โรบิ้นเคยผ่านการสอนในระดับมัธยมมาแล้ว ภาพหนุ่มน้อยในเครื่องแบบนักเรียน ท่วงท่าวาจา อารมณ์ความรู้สึก ก็เอามาจากช่วงเวลานั้นนั่นเอง...

เอาล่ะ...ช่วงเวลาแสนสุข เคยหัวเราะไปกับเด็ก ๆ เคยหวดไม่ยั้งเวลาเด็กทำให้โมโห และภาพความอบอุ่น สนุกสนานงานกีฬาสี กิจกรรมตามวันสำคัญ และเข้าค่ายสารพัด...

จะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในความทรงจำ ตลอดไป...

ลาก่อน เป็นเด็กดี...ตั้งใจเรียนนะ...

ประโยคนี้ที่พูดหน้าเสาธง ยามเอ่ยลานักเรียนนับร้อยที่นั่งฟังทั้งน้ำตา...


จะไม่ลืม...




คำว่ารักยังพอ...ให้ต่อชีวิต

ยังทำให้คิด...ถึงวันเก่า ๆ เหล่านั้น

ได้แต่หวังลึก ๆ ในใจ จะมีบ้างไหมสักวัน

สิ่งที่ดี ๆ เหล่านั้น จะกลับมา...

ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน...ได้ยินไหม

เธอยังอยู่ในหัวใจ ของฉัน

ข่มตานอนทุกคืน ยังฝัน ยังเห็น ว่าเรารักกัน...

เธออยู่ที่ไหน...คิดถึงเธอ

ชาตินี้ไม่มีสิทธิ์เจอ จบแล้วก็เข้าใจ

แต่จะให้ทำยังไง เมื่อในหัวใจยังจดจำ...

Create Date : 19 พฤษภาคม 2552		2 comments
Last Update : 19 พฤษภาคม 2552 22:32:46 น.
Counter : 770 Pageviews.
Share Tweet