ทริปเล็ก ๆ ของคนขี้เกียจ

ไปสอบที่มรภ.นครปฐม การเดินทางไม่ลำบากลำบนอะไร ออกจากบ้าน ขับตรงไปบนเส้นทาง หนองฉาง - บ้านไร่ แต่เลี้ยวซ้ายก่อนถึงบ้านไร่ ไปยัง อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณบุรี ทางสวยเหลือเชื่อ

เมื่อก่อนตอนเด็ก ๆ นั่งรถไปเขื่อนศรีนครินทร์ เมารถ เหม็นกลิ่นป่าอ้อย กลิ่นบูด ๆ จากลานตากมันสำปะหลัง เส้นทางนี้เลยกลายเป็นความทรงจำที่เลวร้าย

แต่เมื่อได้ขับรถไปเอง มีเพื่อนร่วมทางคือท่านผบ.ทบ. และหลานชาย หนทางก็ดูรื่นรมย์ ผิดแผกไปจากเมื่อสิบกว่าปีก่อน เส้นทางจากด่านช้าง ล่องลงสู่ อ.อู่ทอง กำแพงแสน และถึงมรภ.นครปฐม ซึ่งตั้งอยู่ชานเมือง

เราพักในมรภ. รู้สึกไม่ค่อยคุ้มกับราคา 400 บาท/คืน เท่าไร เพราะห้องน้ำมีมดขึ้นตั้งสามเหล่าทัพ (มีขุยมดนับได้ 3 ขุย) ห้องพักก็ค่อนข้างเล็ก มีกลิ่นอับ น้ำจากฝักบัวไหลนิดเดียว ทั้งชั้นเงียบสงัดเหมือนป่าช้า (เราพักชั้นสี่) ไฟข้างล่างปิดมืด ดีหน่อยที่มีลิฟต์ ตัวอาคารเก่ามากแล้ว ราคา 400 บาทสำหรับที่นี่เทียบไม่ได้เลยกับโรงแรมในเมือง เรา - โรบิ้นกับท่านผบ.ทบ.จึงคุยกันว่าถ้ามีธุระ คงไม่มาพักที่นี่อีกแล้ว

แต่...โรบิ้นชอบที่นี่ตรง "หมาเยอะ" มีหมาทุกซอกตารางเมตรเลยทีเดียว!

หลังเช็คอิน เราสามคนต่างวัยใจเกินร้อยจึงออกมาเที่ยวในตัวเมืองนครปฐม เจอองค์พระกำลังถูกบูรณะซ่อมแซม มีราวบันไดเอย ลวดเอย ระเกะระกะ โรบิ้นจึงไม่ได้ถ่ายรูปมา แต่กลางคืนมองจากห้องพักก็สวยดี

ที่น่าสนใจคือพระราชวังสนามจันทร์ เลยชวนท่านผบ.ทบ.ไปเที่ยวเสียหน่อย แต่เก็บภาพมาไม่มาก ชะนีเยอะ แอ๊บแบ๊วถ่ายรูปไม่เกรงใจชาวบ้าน 555



บริเวณพระราชวังร่มรื่นดังคาด โรบิ้นเองชอบอะไร ๆ แบบนี้อยู่แล้วด้วย ต้นไม้ใหญ่ ๆ ให้ร่มเงา บรรยากาศเงียบสงัด ยิ่งพระตำหนักแต่ละหลังมีรูปทรงรวมถึงบริเวณถูกใจ ก็ยิ่งชอบใจ อยากได้เสื่อผืนหมอนใบ มานอนเล่นใต้เงาไม้เสียจริง ๆ



บางครั้ง การได้เข้าไปเยือนสถานที่ที่มีกลิ่นอายของอดีต มันก็อดรู้สึกจมจ่มอยู่กับตัวเองไม่ได้



ลีลาวดี ใครเคยบอกว่าเป็นไม้อัปมงคล กลิ่นฉุน แต่ถ้าได้กลิ่นอ่อน ๆ ผ่านสายลมเย็น ก็หอมใช่ย่อย เคยเก็บดอกจากต้นหน้าอำเภอกลับมาบ้าน แล้วถูกท่านผบ.ทบ.ด่า เลยขอสูดดมอยู่ห่าง ๆ...



เดินท่องไป ภายใต้บรรยากาศเก่า ๆ แล้วอดคิดถึงอนาคตตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่ได้งานในปีนี้ จะทนเกยตื้นอยู่บ้าน นั่ง ๆ นอน ๆ เขียนนิยายอย่างนั้นหรือ?



จะว่าไปก็เป็นชีวิตที่สบาย แต่ไม่สนุก...เพื่อนสนิทเตรียมโวยวายด้วยความอิจฉา อะไรกัน...นอนดึก ตื่นสาย วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากเขียนนิยาย มีความสุขเสียจริง! แน่ละ...แต่นาฬิกาชีวิตตรูก็จะผันผวน เอ...จะเอายังไงดีหนอ...



ถ้าถามว่า ชีวิตคนว่างงานอย่างโรบิ้น ช่วงไหนเหงาที่สุด ก็ขอบอกว่าช่วงบ่าย แดดร่มลมตก...ณ เวลานั้น คนส่วนใหญ่ยังทำงานกันอยู่ แต่เราปล่อยลมหายใจทิ้งไปตั้งแต่ยามสาย จนบ่ายคล้อย ถ้าไม่อ่านหนังสือก็นอน เพื่อสะสมพลังงานสำหรับตอนกลางคืน...



โรคร้ายของคนขี้เกียจ และว่างงานอย่างโรบิ้น น่าจะเป็นโรคอ้วนนั่นแล...แล้วก็อาจมีอาการสับสนดินฟ้าอากาศ ลืมตาดูโลกน้อย ง่วงซึม กลางวันฉันหาว กลางคืนฉันหาหมอน...



เอาเถอะ! เสร็จธุระแล้ว เรามุ่งลงใต้ทันทีไม่รีรอ ถึงชะอำเอาตอนเย็น แต่ยังมีแดดอ่อน ๆ รำไร คนเยอะมาก ที่พักที่ท่านผบ.ทบ.ไปติดต่อ นัยว่าเคยมาพักเมื่อปีกลาย ไม่ถูกใจโรบิ้นเลย มันเล็ก...คับแคบ และอึกทึก ยิ่งไปกว่านั้น น้ำสกปรกเพราะเป็นน้ำก้นถัง แทนที่คนดูแลจะล้างก้นถังน้ำสำรองให้สะอาดก่อน แกดันแจ้งแขกว่ารอให้น้ำเต็มถังค่อยเปิดใช้ แล้วแขกก็ต้องเปิดใช้น้ำทั้งวัน เลยได้ใช้น้ำสกปรกกันถ้วนหน้า ท่านผบ.ทบ.เลยต้องลำบากรองน้ำใส่กระแป๋ง ให้มันไหลทีละหยด ๆ จนเต็มแล้วค่อยใช้

ท่านเป็นคนรั้น..รั้นมากถึงมากที่สุด ตอนเราขับรถมาโผล่ทางหาดชะอำเหนือ มีที่พักสวย ๆ บรรยากาศเงียบสงบมากมาย แต่ท่านรั้นจะไปพักที่เดิมให้ได้ เราก็เออออตาม ไม่รู้ว่าจะเจอปัญหาจุกจิก แต่เอาเถอะ...

เงินท่านนี่นา...ไว้เป็นเงินเราเมื่อไร จะเลือกที่พักตามใจเราบ้างละ...



แดดชะอำแรงมากโขวโบก! มิน่าตอนบ่ายไร้เงาผู้คนสัญจรไปมา ขนาดคนแดดกลัวอย่างโรบิ้น ยังต้องยอมแพ้ นอนกระดิกเท้าดูทีวีแต่ในห้อง มาคราวนี้ (หลังจากที่ไม่ได้มาเป็นสิบปี) ไม่ได้เล่นน้ำ ส่วนตัวรู้สึกว่าหาดชะอำไม่ค่อยสวย (วอนคนชะอำอย่าโกรธ) คนก็เยอะ

อีกอย่าง...มากับเด็ก และคนแก่...สนุกตรงไหนฮิ?



โรบิ้นอยากไปเยี่ยมชมพระราชนิเวศน์มฤคทายวัน แต่ท่านผบ.ทบ.ไม่เห็นด้วย ทริปนี้เลยอด ไหนจะแสงแดดแผดกล้า ที่ทำให้เราหัวหดไปตาม ๆ กัน เลยหมายมาดในใจว่า มากับเพื่อน ๆ เมื่อไร จะไปแน่นอน...ว่าแล้วก็เดินตัวดำกลับเข้าห้องพัก หลังขี่รถเริงร่าริมหาดประสาลูกทัวร์ต่างวัยหัวใจเกินร้อย



สำหรับหลาย ๆ คน อาจเก็บเกี่ยวความประทับใจจากการท่องเที่ยว ด้วยรูปถ่าย แต่สำหรับโรบิ้น เพียงได้นั่งนิ่ง ๆ มองภาพเบื้องหน้า แล้วซึมซับเอาบรรยากาศ วิถีชิวิตของผู้คนในสถานที่นั้น ๆ สลับสับเปลี่ยนกับมุมชีวิตเดิม ๆ วนเวียนซ้ำซากของตัวเอง แค่นั้นก็พอแล้ว

อ่อ...ร้านอาหารริมหาด รวมถึงรถเข็น ส่วนมากขายอาหารที่มีรสชาติอร่อยโคตร นอกเหนือไปจาก "หมาเยอะ" อีกแล้วครับท่าน 555

Create Date : 26 เมษายน 2552		6 comments
Last Update : 26 เมษายน 2552 15:40:35 น.
Counter : 1509 Pageviews.
Share Tweet