Group Blog |
12 นครสันติภาพ นครสันติภาพ นามปากกา รินบุญญา ตีพิมพ์ กันยายน 2545 update สติสัมปชัญญะครั้งสุดท้ายบอกเขาว่า เขากำลังจะตาย กระบองที่กระหน่ำหวดลงมาบนร่างอย่างไม่หยุดยั้งทำให้เขาบอบช้ำแทบกระอัก แต่เขาไม่เคยคิดวิ่งหนี การต่อสู้ต้องกระทำถึงนาทีสุดท้าย พวกมันจะชนะเขาได้ต้องฆ่าเขาให้ตายเสียก่อน สุดท้ายเขาก็ถูกคว่ำ พวกมันคิดว่าเขาตายสนิทจึงยักย้ายร่างเขามาฝังท้ายไร่ แต่ความจริงแล้ว เขายังมีลมหายใจ เพียงไม่สามารถขยับ เขยื้อนร่างกาย สมองของเขายังทำงาน จึงครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่เป็นไปในตอนนี้ ในเมื่อเขา นายทับ ซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานเรียกร้องความยุติธรรมต่อเจ้าของไร่ถูกเข้าใจว่าเสียชีวิตแล้ว กระบวนทั้งหมดก็คงพ่ายกระจายไม่เป็นรูป เขานึกห่วงเจ้าชิดกับเจ้าเหมือนลูกน้อง และยังอีนวลเมียรักอีก เพิ่งแต่งงานยังไม่ทันพ้นเดือน เขาก็ถูกนำมาฝังเป็นๆใต้ดินเสียแล้ว มีเสียงของสิ่งมีชีวิตบางอย่างซึ่งคงเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลตัวเขานัก ตาของทับเบิกโพลง คุณพระช่วย นี่เขามาพบกับเรื่องบ้าอะไรกัน "เขาตายแล้ว และเป็นอาหารของเรา" 521 มดหนุ่มเลือดร้อนแย้ง 7500 หมอมดเฒ่าอย่างแข็งกร้าว "ท่านไม่สมควรขัดขวางการสร้าง เสบียงของเรา" 7500 ขยับหนวดส่งฟีโรโมนโต้ตอบ ใจความว่า "หัวใจของเขายังเต้นอยู่ หรือเจ้าจะทำให้เขาตายเพื่อนำมาเป็นเสบียง" "ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ธุระของพวกเราที่จะต้องช่วยเหลือ "คน" ที่คอยทำลายชีวิตพวกเราอย่างโหดร้าย เหยียบย่ำพวกเราจนบี้แบน ด้วยเห็น เป็นสิ่งมีชีวิตที่ขนาดเล็กกว่าเขาหลายเท่า ช่างไม่รู้เลยว่า สัตว์มดเช่นพวกเรามีการสั่งสมวัฒนธรรมมานานกว่าพวกมันมากนัก" "521 การเอ่ยอ้างอวดตัวอย่างยโสเช่นนี้หาใช่วัฒนธรรมของเราไม่ หากแต่น้ำใจนั่นล่ะที่เป็นสิ่งมีค่าควรภูมิใจยิ่ง" มดหนุ่มส่งฟีโรโมนแสดงความยินยอมแล้วล่าถอยไป ปล่อยให้มดเฒ่าทำการรักษาร่างที่เกือบจะกลายเป็นอาหารของมันตามความ ประสงค์ 7500 เริ่มต้นรักษาส่วนที่บอบช้ำเสียหายของนายทับ จนร่วมเดือนจึงเสร็จสิ้น นอกจากการรักษาแล้ว 7500 ยังผ่าตัดใส่ชิ้นส่วน อิเล็กทรอนิกส์ซึ่งบรรจุข้อมูลเกี่ยวกับอารยธรรมของ "นครมด" ลงไปในสมองของนายทับด้วย ภาพที่ฉายชัดเจนอยู่ในหัวสมองของเขา คือโครงสร้างของเมืองๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยโพรงดิน แบ่งชั้นนับเป็นร้อยพันตามลำดับชั้น มี บันไดเวียนขึ้นลง แต่ละชั้นมีห้องต่างๆขนาดไม่เท่ากัน และใช้ทำหน้าที่แตกต่างกันไปด้วย บ้างเป็นห้องฟูมฟักทารกมด บ้างใช้เลี้ยงเพลี้ยอ่อนเพื่อเอาน้ำหวานมาเป็นอาหาร บ้างเป็นที่เพาะพันธุ์เห็ดเพื่อเก็บเป็นคลังอาหารสำรอง ทางเดินระหว่างชั้นพลุกพล่านไปด้วยมดงานตลอดเวลา การลำเลียงอาหารเป็นภารกิจที่เกิดขึ้นโดยไม่มีการหยุดพัก "คิดถึงเงินค่าตอบแทนอยู่ใช่ไหมท่าน" เสียงหนึ่งดังขึ้นเหมือนอ่านใจเขาได้ "งานที่ท่านเห็นว่าหนักนั้น เป็นเพียงหน้าที่ตามธรรมชาติ ของพวกเราแต่ละชนิด ท่านอาจเห็นว่า มดงาน มดทหาร เหน็ดเหนื่อยไปกว่ามดมีเพศที่มีหน้าที่ผสมพันธุ์ แต่ทั้งหมดยุติธรรมดีแล้ว มดเจ้าชายเจ้าหญิงนั้นส่วนมกถูกนกจับกินเสียก่อนการสืบทดจะสำเร็จ การเลือกหน้าที่นั้นทำไม่ได้ แต่การทำหน้าที่ให้ดีให้เต็มที่ที่สุดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก" ภาพฉายให้เห็นความหรูหราที่แตกต่างระหว่างราชินีมด กับมดไม่มีเพศที่มีหน้าที่หาอาหาร ความสุขสบายเป็นภาพที่ตัดกันอย่างยิ่งยวด "ถ้าพวกเรามองธรรมชาติเช่นนี้เป็นเรื่องของการกดขี่ อาณาจักรของพวกเราคงล่มจมไปเพราะการต่อสู้มานานแล้ว ความเสมอภาคที่ แท้จริงไม่ใช่การมีเท่ากัน แต่คือการที่แต่ละคนแต่ละชีวิตมีเพียงพอสำหรับตัวเอง" เขาถูกเมียปลุกขึ้นมาก่อนที่ความฝันประหลาดนั้นจะจบ สามเดือนมาแล้วที่เขามักฝันเห็นอาณาจักรของพวกมด เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เขาฟื้น ขึ้นมาและพบตัวเองนอนอยู่กลางไร่ข้าวโพดด้วยสภาพร่างกายที่สมบูรณ์ เว้นแต่ความจำของเขาที่พร่องไปบางส่วน นายทับ หัวหน้าคนงานหัวแข็ง ลืมเหตุการณ์ทั้งหมดในคืนหฤโหด ที่เขาจำได้มีเพียงเมียสาวและวิธีขุดดินทำไร่ทำสวน เขารู้สึกงุนงงเมื่อ รู้ว่าตัวเองหายไปเฉยๆเป็นเวลาหนึ่งเดือน ตามคำบอกเล่าของเมียที่เฝ้ารอเขาอยู่ "พี่ทับๆ" เสียงเรียกของหนุ่มคนงานรุ่นน้องที่ไร่ใหม่ดังมาแต่ไกล "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่ดำถูกเจ้าของไร่ยิงขา พวกคนงานลุกฮือกัน ใหญ่" ขมับของเขาปวดตุบๆ ความทรงจำรางเลือนถูกกระตุ้นเร่งเร้า นายทับคว้าปืนยาวคู่ชีพแล้วโจนลงจากเรือนรีบตามไอ้หนุ่มรุ่นน้องไป ทันที โดยไม่สนใจเสียงทักท้วงของนวลที่กลัวเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม "ข้าบอกท่านแล้ว เขาไม่มีทางเข้าถึงสิ่งที่ผู้เจริญแล้วอย่างชาวเราพยายามอธิบายหรอก ข้านับถือในความตั้งใจของท่านจริง ท่านหมอ เฒ่า" แม้จะเป็นคำพูดเสียดเย้ย แต่ความห่วงใยที่ซุกซ่อนอยู่เป็นสิ่งที่ 7500 หมอมดเฒ่าสัมผัสได้ชัดเจน "ข้าชื่นชมความกล้าหาญที่ต่อสู้เพื่อความถูกต้อง แต่ความรุนแรงไม่เคยแก้ไขปัญหาใดให้คลี่คลายไปได้" มดเฒ่าละสายตาจากจอ ภาพอย่างท้อใจ "ต้องผ่านบทเรียนอีกสักกี่หน คนผู้นี้ถึงจะเข้าใจได้นะ 521" มดหนุ่มเลือดร้อนผู้ดูแข็งกร้าวแต่เพียงภายนอกเข้ามาจูงแขนมดเฒ่าเดินกลับไปยังห้องพักผ่อน "ระบบการแบ่งงานและสิ่งตอบแทนของพวกคน ไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติกำหนดอย่างพวกเรา ถึงแม้จะบอกว่าความรุนแรงเป็นเรื่อง โง่เขลา แต่พวกเราใช่ว่าจะหาคำตอบอื่นให้พวกเขาได้นะท่าน" "แย่จริง ลืมแก้วนมไว้จนมดขึ้นเต็มเลย" นวลคว้าแก้วนมข้าวตัวทับซึ่งนอนพักอยู่ ตั้งท่าจะไปล้างน้ำ "ขอโทษทีนะพี่ทับ โดดนมดกัดเข้า ไปบ้างหรือเปล่าจ๊ะ" "แค่มดกัด เล็กน้อยกว่าถูกยิงนักนวลเอ๊ย เอ๊ะ นั่นเอ็งจะทำอะไร" เขาโวยวาย " "ไล่มดออกจากแก้วให้หมดก่อนค่อยล้างซี" เมียสาวมองเขาด้วยสายตาแปลกใจแต่ยังทำตามโดยดี "ข้าว่าจะไปคุยกับพี่ดำเขาสักหน่อย ทางเจ้าของไร่เขาก็จ่ายเงินทำขวัญมาไม่น้อย ที่เขายิงก็เพื่อป้องกันตัว พี่ดำพาพวกบุกไปอย่างนั้น เป็นใครก็ต้องอกใจสั่น ข้าอยากให้เขาลองคุยกันดีๆ ตีกันไปยิงกันมาไม่เห็นมีใครได้อะไร ยกพวกลาออกเขาก็หาคนใหม่" นวลยิ้มในหน้า เอามือลูบท้องแผ่วเบา "พี่ใจเย็นลงได้ฉันก็ดีใจ อยากจะอยู่ติดที่ให้สงบๆเสียที" อุแว้ อุแว้ ภาพทารกชายแรกคลอดฉายเต็มจอภาพที่ "นครมด" "หน้าตาน่ารักจริงๆ เจ้าว่าเช่นนั้นไหม 521 " "ฮึ" มดหนุ่มเมินหน้า " อย่างไรพวกคนก็อัปลักษณ์ เทียบกับพวกเราซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงไมได้อยู่ดีหรอกท่าน"
|
รินบุญญา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]  ร้านจำหน่ายหนังสือภาษาอังกฤษมือสอง ซื้อ 200 บ.ก็ส่งฟรีแล้วค่ะ |
||||||||||||
