Group Blog |
05 มิติ..อิสระ มิติ..อิสระ นามปากกา รินบุญญา ตีพิมพ์ เมษายน 2540 ชีวิตชีวา สายหยกเกือบจะออกปากปฏิเสธคู่หมั้นซึ่งโทรศัพท์ทางไกลมากจากเกาะฮ่องกงเสียแล้ว หากแต่เมื่อเห็นมือปืนสองคนของเขาเข้าประตูห้องทำงานของหล่อนมาคุมเชิงอย่างเอาจริงจึงชะงัก สิบแปด มกราคม ค.ศ. 2045 ฮ่องกงอยู่ใต้การปกครองของสาธารณรัฐประชาชนจีนมาแล้ว48ปี นับแต่หลังเที่ยงคืน 30 มิถุนายน ปี 1997 กลไกการค้ายังเป็นระบบเสรีทุนนิยม ซึ่งยังคงรักษาไว้ได้ตามคำมั่นของท่านอดีตผู้นำ "เติ้ง เสี่ยว ผิง" และด้วยความหวังผลพัฒนาเศรษฐกิจในเมนแลนด์อย่างต่อเนื่อง ฮ่องกงจึงรอดพ้นสภาพสังคมนิยมได้ แต่อีกไม่เกิน2-3ปี ทุกอย่างคงเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เลวร้ายลง คู่หมั้นของหล่อนเป็นลูกครึ่งนักธุรกิจฮ่องกง ว่าไปแล้วเขาก็เป็น "ลูกมาเฟียระดับเจ้าพ่อ" คนหนึ่ง ยิ่งใหญ่เสียจนสายหยกไม่กล้า “ถอนหมั้น” แต่ใหญ่แค่ไหน หากย้ายหนีแดงไปแคนาดาก็คงต้องยอมให้เจ้าถิ่น เขาไม่มารับหล่อนที่สนามบินตามเคย แต่นั่นเป็นเรื่องที่ “ต้อง” ชิน เขามีธุรกิจมากมายต้องดูแล หากไม่ทุ่มเทมีหรือจะยังรักษาอำนาจไว้ได้ ก็ยังดีที่ “ผู้คุม” ยอมให้หล่อนเอา “เจ้าแบมบู” ยานเหาะชั้นดีบินเดี่ยวเที่ยวเกาะได้หนึ่งวัน ทีนี้ล่ะจะบินให้สนุกใจ … อีกสักสองวันค่อยกลับมาพบโทนี่ที่บ้าน ไต้หวัน ค.ศ. 2090 เชนอน กัว นักร้องซูเปอร์สตาร์กลับจากการแสดงคอนเสิร์ตเข้ามาในห้องสนุ้กฯส่วนตัว เมื่อแทงแดงลงไปไม่กี่ลูก ปีเตอร์พี่เลี้ยงของเขาก็ตามเข้ามา ทั้งสองทุ่มเถียงกันพักใหญ่ เชนอนก็ระเบิดเสียงเข้าใส่ผู้จัดการส่วนตัวของเขา “พอแล้วนะพี่ ผมไม่ใช่พวกโรบอต จะทรกรรมกันถึงไหน” พูดจบเขาก็เดินหนีขึ้นไปบนดาดฟ้าอาคารสูง 30 ชั้นกลางใจเมืองไทเป “ใช่สิ พี่เป็นชิ้นส่วนโรบอตผสม แต่หัวใจพี่เป็นมนุษย์ ที่ต้องบังคับเพราะมันจำเป็น เธอน่าจะเข้าใจ” เชนอนกำลังจะหันไปเถียงพี่เลี้ยงซึ่งเดินตามมาติดๆ แต่เท้าเขาพลาดล้มลงตรงขอบตึกเสียก่อน พี่เลี้ยงของเขาร้องตะโกนอย่างตกใจ แต่กลับต้องขยี้ตาตนเองอย่างไม่เชื่อ เมื่อเห็นว่านักร้องในความดูแลหายวับไปกลางอากาศเสียเฉยๆ "แบมบู" บินเหนือน่านฟ้าฮ่องกงเป็นเวลาหนึ่งวันเต็ม พลังขับเคลื่อนกำลังจะหมดสิ้นลง แต่แล้ว "เจ้าแบมบู" ก็คล้ายจะลอดช่องว่างบางอย่างที่ดึงดูดออกไปสู่น่านฟ้าไทเป สายหยกใจหายวาบ กรณีพิพาทระหว่างสองจีนยังไม่ยุติ หล่อนกำลังทำผิดกฎหมายอากาศอย่างร้ายแรงที่สุด จะทำอย่างไรดี…….. มีวัตถุอะไรอย่างหนึ่งตกลงมาพอดีที่เบาะข้างตัวหล่อน เครื่องอ่อนแรงเรี่ยพื้นถนนอากาศต่ำลงทุกที เมื่อยานจอดที่พื้นผิวถนนสนิทดีแล้ว สายหยกจึงหันไปเพ่งมองเต็มตา ไม่อยากเชื่อเอาเสียเลย ว่าหล่อนจะพบกับคนที่ตนชื่นชมฝ่ายเดียวมานานแสนนาน …..เอ็มทีวีในปี 2045 สามารถจูนคลื่นภาพจากอนาคตมาได้ทุกยุคทุกสมัยในห้าร้อยปีข้างหน้า 2090 ก็ต้องทำได้ แต่เขาคงไม่รู้หรอกน่าว่าหล่อนติดตามเขามาตลอดอย่างได้ปลื้ม ใครจะนึกเล่าว่า….. เชนอน กัว หลับนิ่งสนิทด้วยผลจากความกระเทือนของทางเดินแห่งเวลาที่ส่งคลื่นเข้ามารบกวนสมองเขาอย่างหนัก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าผู้หญิงคนหนึ่งแห่งโลกซึ่งเกิดก่อนเขานานถึง45ปี กำลังจ้องมองหน้าเขาอยู่อย่างตกตะลึง สายหยกคิดวิธีแก้ปัญหาใหญ่หลวงครั้งนี้อย่างกระวนกระวาย การทำผิดข้ามเขตครั้งนี้ แม้แต่บิดาของโทนี่คู่หมั้นหล่อน ก็คงไม่สามารถพูดกับรัฐบาลได้เรื่อง แถมยังมีหนุ่มจากอนาคตหล่นปุมานั่งอยู่ข้างๆตัวในเจ้าแบมบูนี่อีก แต่ก็ดี โทนี่จะได้รู้เสียบ้างว่าเรื่อง "ทำไม่ได้ดังใจ" น่ะยังมี คิดได้แล้วหล่อนน่าจะไปในปีของเขาคนนี้เสียให้รู้รอด เอ หรือจะใช่ แต่สภาพแวดล้อมยังดูต่างจากภาพที่ส่งคลื่นมามาก ความเจริญยังพอเหวี่ยงกับที่หล่อนจากมา คงยังไม่ได้ข้ามเวลาไปแน่ ก็ดีเหมือนกัน แค่ข้ามเขตก็กลุ้มแย่แล้ว หนุ่มน้อยข้างตัวลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อมองเห็นหล่อนเต็มตาเขาตกใจเพียงเล็กน้อย ด้วยความคิดอย่างเห็นธรรมดาว่าตนเองคงตกจากอาคารมาลงที่ยานของหล่อน แต่เงยหน้าขึ้นมองข้างบนก็ไม่เห็นอาคารที่ตนพัก บางทีหล่อนคงจะเหาะมาไกลห่างจากจุดที่ตกมาแล้วก็ได้ “เป็นไงบ้างคะ” สาวน้อยข้างตัวยิ้มหวานส่งให้ “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เชนอนสั่นหัวปฏิเสธ เจ็บหรือ? 2090 ไม่มีคำนี้ให้รู้จักสักครั้ง โทนี่หัวเสียหนักจนลูกน้องทุกคนเข้าหน้าไม่ติดตามๆกัน เขาวางมือจากงานอย่างหมดกระจิตกระใจ ถึงจะเห็น “ซุยเหยิง” เป็นเพียง “สมบัติ” ชิ้นหนึ่ง เขาก็รักหล่อนมากกว่าผู้หญิงคนใด “คนมันรู้กันทั่วเกาะแล้วว่าหล่อนเป็นคนรักข้า ป่านนี้พวกไอ้หม่าจิ้นมันมิซิวตัวเอาไปดัดหลังอั๊วแล้วหรือไงวะ” ในขณะเดียวกันใต้ร่มไม้ใหญ่ชานกรุงไทเปที่เจ้าแบมบูมา "พัก" เครื่อง ชายหนุ่มหญิงสาวที่สอบถามกันมาตั้งแต่ออกจากในเมืองก็ยังไม่สิ้นความงงงันซึ่งกัน “สมัยนี้ไม่มีใครเข้าไปทำกินกันทางฮ่องกงแล้วละ พอแดงเข้ามา เปลี่ยนระบบใหม่ ทีวีบีก็สลายตัว รายเล็กก็ล้มเหมือนกัน เหลือกระเซ็นมาตั้งบริษัทเล็กๆรวมๆกันที่นี่ คนในวงการก็หนีไปอเมริกา ยุโรปกันหมด ยังกะปฏิวัติวัฒนธรรม” เขาทำหน้าสะท้อน “สมัยนั้นวงการบันเทิงฮ่องกงเฟื่องฟูมากเกลือเกิน น่าเสียดายนะ ตอนนี้ก็มีส่งขายเกาหลีบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง” สายหยกมองหน้าขาวๆใสๆแล้วก็ไม่กล้าบอก ช่างไม่รู้เลยว่า 2041 ก็มีคนสามารถ "ลัก" คลื่นอนาคตไปดูไปชมกันได้แล้วสบายๆ นี่ถ้าทางอนาคตรู้ จะโดนเรียกเก็บค่าทรัพย์สินทางปัญญาไหมนะ “ก่อนครบห้าสิบปี ถึงจะเป็นระบบทุนนิยม แต่รัฐบาลแดงก็เข้ามาควบคุมกิจการสำคัญๆของฮ่องกง” “คุณเป็นคนไทย ไม่ใช่หรือ” ระหว่างการสนทนา ทั้งสองใช้ภาษาจีนกลางปนภาษาอังกฤษ “ฉันเป็นลูกครึ่งจีน-ไทย อยู่ไชน่าทาวน์” สายหยกชี้แจง “ผมเคยบินไปเล่นคอนเสิร์ตที่เมืองไทย ผู้ใหญ่เล่าว่าสมัยก่อนคนไทยยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ที่เห็นเดี๋ยวนี้ …ผมหมายถึง 2090 ทุกคนดูไร้ชีวิตชีวา” สายหยกยิ้ม “แล้วฉันนี่ล่ะ” หนุ่มจากอนาคตซึ่งแม้จะไฮเทคกว่าแต่ก็ยังหน้าแดง การพัฒนาถึงขั้นสมบูรณ์ ส่งผลช่วยให้คนบนโลกรู้จัก "อาย" แฮะ “เราไปตกปลากันไหม” “ปลา ผมเคยเห็นแต่แล่เป็นชิ้นสำเร็จหรือทำแคปซูล แต่ปี 40 ….ไปครับ ผมตามคุณได้ทุกที่” สายหยกยิ้มกับตัวเองอย่างสมใจ นี่ถ้าเขารู้ว่าหล่อนเคยแอบปลื้ม ยังจะเอาใจอยู่อย่างนี้ไหมหนอ "แบมบู" ถอยลงมาจอดนิ่งริมขอบสระที่ไทเป ปี 2045 อุตส่าห์อนุรักษ์เอาไว้เป็นธรรมชาติ หล่อนเคยมาที่นี่ 2-3 ครั้ง เข้าใจถึงความแตกต่างชัดเจน ก็ตรงที่ฮ่องกงทำลายล้างทุกสิ่งสิ้นไปแล้ว “คุณรู้ไหม ฉันไม่เคยมีความสบายใจอย่างนี้มานานแล้ว” สายตาสายหยกมองเหม่อ “ผมถูกกักบริเวณรักษาภาพพจน์ตลอดเวลา แม้สิ่งที่ไทเป 2090 รักษาไว้ได้ ผมก็ยังไม่เคยสัมผัส รับรู้แม้แต่อากาศที่สะอาด……” “เราต่างถูกคนอื่นบังคับเหมือนกันทั้งคู่สินะ” สายหยกกล่าวเหมือนรำพึง ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วทอดหายใจยาวยิ้มอย่างเป็นสุข เหลือแต่โทนี่ ที่ตัดสินไม่ถูกว่าน่าสงสารหรือไม่ “มีการตรวจพบยานผิดกฎหมายแล้วข้ามเขตเข้าไปไทเป ยุ่งละทีนี้ พวกลื้อรีบไปทำเรื่องขออนุญาตด่วน หากตามไม่พบภายในคืนนี้พวกลื้อลำบากแน่” “อีกตัวแล้ว” เสียงเชนอนร้องตื่นเต้นดีใจ “คุณล่ะ” “เชื่อไหม ที่จริงฉันไม่เคยตกปลา” “อ้าว” เขาร้อง “ทำบาปไม่ขึ้นไง” “งั้นก็หลอกพาผมมาทำบาปสินะ” เขาพูดล้อๆ ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้ามิดแสง ท้องน้ำรับแสงจันทร์อ่อนๆไว้ สายหยกมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่ปี 2090 เชนอนมีอะไหล่ตาพิเศษมองเห็นชัดแม้ในที่มืดสนิท “เจ้าแบมบูนี่ท่าทางคงบังคับไม่ยาก ให้ผมเองดีกว่าไหม” “ตอนนี้เรายังเสี่ยงพบตำรวจไม่ได้ ร่อนเครื่องไปเรื่อยๆ อย่าเพิ่งแวะจอดที่ไหนจนกว่าจะต้องพัก” ภูมิทัศน์ไต้หวันดูน่าประทับใจกว่าที่เคยมาหลายต่อหลายหน อาจเป็นเพราะ "คนมาด้วย" ต่างไปกระมัง อยากจะเลิกกับโทนี่ แต่ก็รู้ดีว่าเป็นเรื่องยาก เขาคงไม่ยอมปล่อยหล่อนง่ายๆให้เสียหน้า บางทีสวรรค์อาจส่ง "นายคนนี้" มาโปรดหล่อนก็เป็นได้ เครื่องเริ่มเบาแรงจนต้องลงจอดอีกครั้งที่บริเวณชานเมืองเกาซุง สายหยกมองเชนอนอย่างกังวล “แถบนี้ไม่ปลอดภัยเลย เราหาที่หลบรอเวลาเจ้าแบมบูพักเครื่องพอก่อนแล้วค่อยไปต่อ” “สายไปแล้วล่ะที่รัก” เสียงโทนี่ดังมาจากบริเวณที่ไม่ไกลจากที่สองคนอยู่ ยังไม่ทันมีใครเอ่ยปากพูด เสียงปืนเคมีนัดหนึ่งได้ดังขึ้นจากมือของลูกน้องโทนี่ “ไม่ได้นะ” หล่อนถลันเข้าไปรับแทน แต่เชนอนผลักหล่อนออกไปอีกทาง “อาวุธของปี 2045 ทำอะไรผมไม่ได้หรอก” สายหยกพยักหน้ารับอย่างเข้าใจและโล่งใจ คราวนี้ล่ะ โทนี่จะได้เรียนรู้เสียที “คุณทำร้ายเขาไม่ได้หรอกโทนี่” เสียงหล่อนประกาศชัยชนะเต็มที่ “คุณเลือกมัน?” เสียงถามประหลาดใจ โทนี่เป็น "หนึ่ง" ตลอดมา ครั้งนี้ออกจะเกินคาดหมาย “ฉันไม่ได้เลือกใครทั้งนั้น โทนี่” สายหยกบังคับเสียงจนราบเรียบ “ฉันอยากเลิกกับคุณมานานแล้ว” ไม่มีทางที่เขาจะหลีกทางให้ง่ายๆ แต่พยายามบังคับหล่อนกลับไปก็ทำไม่ได้ ไอ้หนังเหนียวนี่ขวางอยู่ทั้งคน ดูท่าหล่อนจะยอมถูกตำรวจที่นี่จับพร้อมไอ้หมอนี่แน่แล้ว เสียสละหรือ ตลกสิ้นดีจริงๆ ยายโง่ ท้องฟ้าปั่นป่วนและแปลบปลาบ ฝุ่นควันใบไม้ลอยเคว้งคละคลุ้งปะปน เกิดความสับสนในสายตาของคนทั้งหมด ช่องอากาศ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งเหลือจะทราบได้ ใช้พลังลึกลับดึงดูดคนทั้งสองกลับไปที่ไทเป 2045 ต่อหน้าต่อตาของโทนี่ เกิดเสียงประหลาดใจบ่นพึมในหมู่ "องครักษ์" สายหยกถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เชนอนยังกังวลครุ่นคิด “ถ้าพลังลึกลับไม่ส่งผมกลับไป 2090 …ไม่ส่งคุณกลับฮ่องกง หรือไทย” “เราเก๊าะอยู่ที่นี่” หล่อนพูดเสมือนล้อเล่น “เราอยู่ที่นี่ไม่ได้ตลอดไปหรอก ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา..ทั้งสองคน” หญิงสาวใจหายวาบ หากต่างสามารถกลับไปได้ หล่อนก็จะไม่ได้พบตัวจริงๆของเขาอย่างนี้อีก อยู่อย่างนี้กันต่อไปเถอะ เราทั้งสองคน ได้ไหม ไม่อยากกลับไปเลย …จริงๆนะ ชั่วพริบตาไม่ทันสิ้นสุดความคิด ร่างของเชนอนก็ถูกพลังลึกลับกระชากตัวหมุนคว้างเข้าช่องทางกลับไป 2090 อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มรีบกระชากล็อกเกตที่สวมติดตัวประจำขว้างให้ "เพื่อนในอดีต" น้ำตาหล่อนซึม ในหัวใจร่ำร้อง เชนอน…อย่าเพิ่งไปเลย รู้สึกตัวอีกครั้งในห้องทำงานที่เมืองไทยอย่างงุนงง รับรู้ถึงเหงื่อที่ไหลซึมชื้นอุ้งมือที่กำล็อกเกตเอาไว้ นี่หล่อนคงไม่ได้ฝันไป แวบหนึ่งดุจโล่งใจ หากแต่ในใจโหยหาไม่คลาย…. เชนอน ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน คนที่ถูกคิดถึงขยับตัวลุกจากที่นอนหนานุ่ม เสียงแรกที่กระทบโสตสัมผัสคือเสียงแสดงความร้อนใจของพี่เลี้ยงที่พร่ำสัญญาว่าต่อไปจะตามใจเขาทุกอย่าง จะไม่บังคับให้ฝืนใจทำอะไรๆอีกแล้ว ขอแต่ให้เชนอนกลับมาอย่างปลอดภัยเท่านั้น “แน่ใจแล้วหรือครับพี่” เขารีบสำทับ พี่เลี้ยงสะดุ้งมองรอบตัว ลุกลนมาหาเขาเมื่อเห็นอย่างตื่นใจดุจเห็นปีศาจ รีบรับคำไว้ร้อนรน ผมได้รับมันแล้ว สายหยก เช่นเดียวกับคุณ.. โทนี่พาลูกน้องกลับฮ่องกงอย่างตัดใจ หล่อนจะหายวับไปโลกไหนก็ตาม เขาก็ไม่คิดจะตามไปอีกแล้ว ผู้หญิงที่ยอมตายมากกว่าจะอยู่กับเขา ไม่สมควรจะง้องอนให้เสียศักดิ์ศรี ยังมีคนอื่นรออยู่ถมเถ การผจญภัยร่วมกันครั้งนี้ต่างคนต่างข้ามแผ่นดินข้ามเวลามาพบกัน มีคุณค่ามากกว่าความสนุกสนานตื่นเต้น ด้วยเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านพ้นมา ช่วยปลดปล่อยคนทั้งสองให้เป็น "อิสระ" จากพันธนาการที่ตรวนมาชั่วชีวิต ส่วนความรู้สึกต่างๆที่มีให้กันมา ….ขอให้เก็บไว้เป็นความทรงจำ ตลอดไปนานเท่านานในหัวใจของเราสองคน ลาก่อน……..
|
รินบุญญา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]  ร้านจำหน่ายหนังสือภาษาอังกฤษมือสอง ซื้อ 200 บ.ก็ส่งฟรีแล้วค่ะ |
||||||||||||
