หลายวันมาแล้วเหนื่อยจังเลย
เรื่องงาน...
เรื่องหัวใจ...
.
.
.
.
.
อยากพักผ่อนก็ไม่ได้พักซักที
ไม่รู้จะจัดการอะไรก่อนดี...
สับสนไปหมด...
เรามันก็มีแค่ 2 มือ 1 สมอง
ทำซะอย่างกะเราเป็นทศกัณฑ์
เหนื่อย ....
ก็แค่บ่น...
ไม่เป็นไรทำงานหนัก ... ไม่ตายหรอก จริงป่ะ
มีคนบอกว่าเราเป็นพวก "โลกส่วนตัวสูง"
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสูงตรงไหน
แต่ก็อาจจะจริง...
บางทีก็ไม่อยากคุยกับใคร
บางทีก็อยากอยู่คนเดียว ไม่ยุ่งกับใคร
เป็นบางอารมณ์ แต่ไม่ใช่คนบ้านะ...
แล้วก็ยังไม่ถึงวัยทองด้วย...
แต่ก็น่ะ ... บางอารมณ์ของคนเรา
เป็นกันบ้างรึเปล่า...
หรือเราจะเป็นคนเดียว...
เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้นเองแหละ
อดทนหน่อย...
เดี๋ยวก็ดีเอง...
เขียนมาซะยาว...
เหมือนมาบ่นเนอะ แต่เอาเหอะ
ไม่รู้จะไปบอกใครไง...
เหมือนเพลงของอำพลไง "อยากจะบอกใครซักคน"
รออยู่ว่าจะมี "ใครซักคน" เมื่อไหร่
แวะมาทักทายจ้า
โอ้โห...เห็นรูปข้างบนสงสัยจะเหนื่อยจริงๆ
มาให้กำลังใจคะ พักสักนิดแล้วก้าวต่อไปท้อได้แต่อย่าถอยนะ สู้ๆ