๒.
_______________________________________________

ปานไพลินไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอแต่งงานจากผู้ชายที่ชื่อ ‘ปรมัตถ์’ แต่คำตอบแบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า หญิงสาวเผลอสะบัดฝ่ามือใส่หน้าหล่อๆ ของเขาไปหนึ่งทีพร้อมสวนกลับอย่างมีอารมณ์

“ฉันไม่ได้มาขอคุณแต่งงานนะ แต่ก็ขอบคุณที่ไม่ถามว่าลูกใคร” ว่าแล้วก็กอดอก เชิดหน้า วางท่าเย่อหยิ่งกู้ศักดิ์ศรีให้ตัวเองทั้งที่อายแสนอาย

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่โดนตบ รู้สึกแสบจี๊ดๆ เข้าไปข้างในหู อดไม่ได้ที่จะเหลียวดูคนในสนามม้า ปรากฏว่าสายตาทุกคู่กำลังจ้องมองเขากับม่ายสาวคนงามด้วยความสนใจยิ่ง แน่ละ ฉากแบบนี้แม้จะเห็นบ่อยในละครแต่มันไม่เกิดขึ้นบ่อยในชีวิตจริง

“เราจะคุยเรื่องนี้กันที่นี่ใช่ไหม?”

เขามองเธอสลับกับคนที่อยู่ในสนามด้วยสีหน้าเครียดๆ เหตุการณ์เมื่อครู่ต้องถูกนำไปขยายต่อแน่ แค่ยังไม่รู้ว่าจะเลวร้ายกว่าความเป็นจริงสักกี่เท่า

หญิงสาวมองข้ามไหล่เขาไปยังกลุ่มคนในสนามม้าแล้วใจหายวาบ ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อเธอแน่ ไม่ได้การ รีบพูดรีบไปดีกว่า...

“ฉันจะให้เวลาคุณคิดหาทางออก แต่อย่านานนะ ฉันไม่อยากให้ท้องโตจนคนอื่นรู้กันทั่ว และเพื่อให้เราเข้าใจตรงกัน ขอเสริมอีกนิด ถ้าคุณแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ก็บอกลางานแต่งที่เตี่ยคุณจะจัดให้ได้เลย”

ว่าแล้วก็สะบัดหน้า คว้าแฮนด์รถ ขึ้นคร่อมจักรยาน แต่ก่อนจะได้ปั่นจากไปปรมัตถ์ก็คว้าเบาะหลังดึงไว้สุดแรง ปานไพลินหันหลังกลับ พอเห็นว่าเขาทำอะไรก็ชักสีหน้าทันที

“ปล่อยนะคุณปรมัตถ์ ฉันจะกลับแล้ว”

“พูดให้รู้เรื่องก่อน หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่อยากให้ท้องโตจนคนอื่นรู้กันทั่ว คนท้องท้องก็ต้องโตขึ้นเรื่อยๆ อยู่แล้ว ไม่มีทางปิดได้หรอกนะ” เขาถามด้วยเสียงเครียดๆ จ้องหน้าเธออย่างขอคำตอบ

หญิงสาวกัดริมฝีปาก หลบตา ก่อนจะตั้งสติ ตอบด้วยเสียงสะบัด “ฉันไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้น คุณต่างหากที่ต้องตัดสินใจ”

ชายหนุ่มหรี่ตา จ้องมองสีหน้าหญิงสาวอย่างค้นคว้า อาการหลบตา แววตาที่สับสน กับคำพูดเป็นนัยของเธอให้ความกระจ่างกับเขาในที่สุด

“นี่คุณอยากให้ผม...บอกให้คุณเอาเด็กออกเหรอ?”

ปานไพลินมองเขาอย่างตื่นตระหนก

“ฉันไม่ได้...” อยากค้านหัวชนฝาแต่เธอก็พูดไม่ออก แม้ในหัวจะหลบเลี่ยงความคิดนี้ แต่ความจริงก็คือเธอไม่พร้อม เขาไม่พร้อม เธอไม่เอาผู้ชายเจ้าชู้ และเขาก็คงไม่ต้องการแม่ม่ายที่เคยล้มเหลวกับชีวิตคู่มาเป็นแม่ของลูก แล้วทางออกจะเหลืออะไรบ้าง เธอไม่อยากคิดถึงได้มาหาเขา ให้เขาเป็นคนตัดสินใจ

ปรมัตถ์เอื้อมไปจับข้อมือขาวนวลของหญิงไว้มั่น มองสบตาเธออย่างจริงจังพร้อมพูดทุกคำอย่างชัดเจน “ผมอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไร แต่ผมก็มีความรับผิดชอบพอ”

“จะรับผิดชอบยังไง เด็กทั้งคนนะ คุณคิดว่าแค่มีเงินก็เลี้ยงได้งั้นเหรอ แล้วจะให้ฉันทำยังไงกับท้องที่โตขึ้นทุกวัน แค่เป็นม่ายนี่ฉันยังไม่ทำให้พ่อช้ำใจมากพอใช่มั้ย ต้องท้องไม่มีพ่อด้วยสินะชาวบ้านจะได้นินทากันสนุกปาก แล้วรางวัลลูกดีเด่นปีนี้จะเป็นของใครได้” เธอกัดฟันประชดด้วยความอัดอั้น น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว พยายามสะบัดข้อมือออกแต่ก็ไม่หลุดเสียที ยิ่งดิ้นรนหนีเขาก็ยิ่งกำแน่น

“แล้วใครบอกว่าผมจะให้คุณท้องไม่มีพ่อ”

หญิงสาวชะงัก มองหน้าเขาอย่างตกตะลึง หยดน้ำตาก็พลอยขาดสายไปด้วย “คุณหมายความว่ายังไง?”

“ไปรอผมที่บ้านพักหมอเขื่อน ที่นั่นเงียบดี ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ด้วย หรือคุณอยากจะคุยที่นี่ ต่อหน้าคนพวกนั้นก็ตามใจ”

หนุ่มตี๋หน้าหล่อบุ้ยใบ้ไปทางกลุ่มคนในสนามขี่ม้า ซึ่งตอนนี้ต่างก็หันมามองพวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะฉากตบไม่มีจูบนั่นทีเดียวเชียว

ปานไพลินเห็นว่าคุยที่นี่ไม่เหมาะแน่ ครั้นจะหนีกลับบ้านตอนนี้ก็รังแต่จะไม่สบายใจเปล่าๆ ยิ่งเคลียร์ปัญหาให้จบได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีจึงทำตามที่เขาบอก

ชายหนุ่มมองตามคนที่ปั่นจักรยานห่างออกไปอย่างเร่งรีบพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วใบหน้าที่เคร่งเครียดก็สว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มจางๆ ทั้งที่คิ้วยังขมวดด้วยความอัศจรรย์ใจ

“สงสัยจะได้แต่งงานเร็วกว่าที่รับปากเตี่ยไว้ซะแล้วไอ้ปอ”



ปรมัตถ์ตะโกนเรียกป้อมมาสั่งงาน ฝากฝังให้ดูแลลูกค้าแทนและกำชับว่าอย่าให้ใครขึ้นหลังม้าหากไม่แน่ใจว่าจะดูแลไหว ก่อนจะขับรถตามปานไพลินไปที่บ้านพักริมธารของเขมินทร์โดยไม่สนใจสายตาสงสัยใคร่รู้ของใครทั้งสิ้น เขารู้ว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นประเด็นเด็ดในชั่วข้ามคืน แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมีเรื่องสำคัญมากกว่ารอเขาอยู่

แม้เขมินทร์จะไม่อยู่บ้านพักในช่วงนี้แต่ชายหนุ่มก็ทิ้งกุญแจไว้กับเจ้าของตัวจริง และชานด้านนอกก็สามารถเข้าออกได้โดยไม่ต้องใช้กุญแจไข เนื่องจากเป็นบ้านพักที่สร้างไว้สำหรับการพักผ่อนชั่วครั้งชั่วคราวจึงออกแบบให้โล่งสบาย เข้าออกง่ายมากกว่าจะดูมิดชิด และบ้านพักก็อยู่ในเขตของรีสอร์ตชิดตะวันซึ่งมีรั้วรอบขอบชิด ไม่จำเป็นต้องวิตกเรื่องขโมยจนเกินไป

รถจักรยานของปานไพลินจอดอยู่ข้างบันได เจ้าของรถนั่งกอดเข่าอยู่ริมเฉลียงซึ่งยื่นออกไปเหนือลำธาร ชายหนุ่มเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม เสียงฝีเท้าของเขาไม่เบาไม่หนัก คนที่มาถึงก่อนจึงรู้สึกตัวเร็ว

“ฉันมีเวลาไม่มากนะ คุณตัดสินใจว่ายังไงก็พูดมาเลย” หญิงสาวเป็นฝ่ายเปิดประเด็นอย่างร้อนใจ

“งั้นผมก็จะไม่อ้อมค้อม เรามาแต่งงานกันเถอะ”

ปานไพลินอ้าปากค้าง และยิ่งพูดไม่ออกมากขึ้นเมื่อเห็นเขานั่งเอนหลัง ท่าทางผ่อนคลายสบายใจเหมือนกำลังคุยเรื่องม้าตัวใหม่เพิ่งจะตั้งท้อง

คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่อเห็นสีหน้าเอ๋อๆ ของหญิงสาว “ตกลงคุณเห็นด้วยกับวิธีนี้นะ ผมจะได้คุยกับเตี่ยเย็นนี้เลย งานแต่งคงต้องจัดเร็วหน่อย ผมอยากให้ลูกเกิดเมื่อเราทำทุกอย่างถูกต้องแล้ว”

หญิงสาวยังคาดไม่ถึงกับวิธีแก้ปัญหาของเขา แต่ถ้าเธอไม่พูดอะไรเสียเลยเรื่องนี้ก็จะยิ่งเลยเถิดไปกันใหญ่

“บอกตรงๆ ว่าฉันทึ่ง...และซาบซึ้งมากที่คุณยอมรับ...” เธอก้มมองหน้าท้องตัวเองอย่างลังเลแล้วพูดต่อโดยข้ามคำนั้นไป “แต่เราจะแก้ปัญหาด้วยการแต่งงานไม่ได้ ฉันไม่พร้อมจะเป็นแม่และไม่คิดว่าคุณพร้อมจะเป็นพ่อด้วย อีกอย่างฉันเคยแต่งงานแล้ว แต่ฉันก็ล้มเหลว ถ้าฉันจะต้องเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ฉันก็จะไม่เริ่มกับผู้ชายที่เหมือน ‘เขา’ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“ผมไม่เหมือนสามีเก่าของคุณนะ” ชายหนุ่มรีบแย้งเสียงจริงจัง

“ถ้าคุณไม่เหมือนเขา วันนี้เราก็คงไม่ต้องมานั่งคุยกันเรื่องนี้หรอก พวกผู้ชายหน้าตาดีชอบหลีสาวไปทั่ว สุดท้ายก็มีจุดจบเหมือนๆ กันนั่นแหละ”

เธอตอบจริงจังยิ่งกว่า เหตุที่ต้องเลิกรากับอดีตสามีก็เพราะวิทยาเจ้าชู้ อ่อยไม่เลือก สุดท้ายก็พลาดทำผู้หญิงท้องและจบด้วยการเลิกรา เธอไม่อยากแต่งงานแล้วต้องหย่าเป็นครั้งที่สอง ฉะนั้นการแต่งงานกับปรมัตถ์ไม่อยู่ในตัวเลือกของเธอ

ปรมัตถ์เม้มปากนิด รู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบเมื่อถูกเหน็บอย่างแสบสัน แต่เขารู้ว่าเรื่องคืนนั้นเริ่มยังไง แม้จะเมาแต่เขายังพอจดจำได้ว่าใครเริ่มก่อน และที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือหลังจากคืนนั้นเขาไม่นึกพิศวาสสาวคนไหนอีกเลย นอกจาก...

เขามองหน้าเธอ ความรู้สึกบางอย่างหมุนวนอยู่ภายใน และตอนนี้สายใยบางๆ เริ่มรัดรึง ชีวิตใหม่ที่กำลังจะเกิดมา...เด็กคนนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาและถือกำเนิดในตัวเธอ

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเจออะไรมาบ้าง และผมอาจไม่ใช่คนดีอย่างหมอเขื่อน แต่ผมไม่เหมือนสามีเก่าของคุณแน่”

“ไม่เหมือนยังไง คุณหน้าตาดี คุณมีเงิน มีผู้หญิงมากมายที่พร้อมจะเสี่ยงแม้จะรู้ว่าอาจเป็นฝ่ายถูกทิ้ง และคุณก็ไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงด้วย”

“ที่จริงต้องเติมคำว่า ‘สวย’ หลัง ‘ผู้หญิง’ ด้วยนะ” เขาเสริมให้

หญิงสาวชักสีหน้า “ใช่ ผู้หญิงสวย แล้วยังไง มีตรงไหนบ้างที่คุณไม่เหมือนเขา”

ปรมัตถ์อมยิ้มน้อยๆ ท่าทางไม่เดือดร้อนสักนิด “อย่างแรกเลย ผมมีเงิน ผมไม่เกาะผู้หญิงกิน สอง...”

เขาลุกมาหาเธอ ค้ำมือไว้กับพนักพิงของม้านั่งยาว ใบหน้าคมคายโน้มต่ำเพื่อจะได้สบตาหญิงสาวใกล้ๆ เมื่อเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ผมไม่ยุ่งกับใครนอกจากผู้หญิงที่ผมแต่งงานด้วย”

ปานไพลินเหมือนถูกบังคับกลายๆ ให้มองสบตาเขา สีหน้าและแววตาที่จริงจังเช่นนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อน หรืออาจเป็นเพราะเธอไม่เคยมอง จะยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้เธอคงจะเริ่มเคลิ้มไปกับลมปากของเพลย์บอยตัวพ่อเข้าเสียแล้ว

“ไม่” หญิงสาวพึมพำปฏิเสธด้วยสติที่หลงเหลืออยู่น้อยนิด “คุณจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่เคยแต่งงาน”

“แล้วคุณล่ะ จะรู้ได้ยังไงในเมื่อเรายังไม่ได้ลองเลย”

“ฉันไม่อยากเอาชีวิตที่เหลือมาเสี่ยงกับคุณหรอกนะ”

“งั้นคุณจะทำยังไงในเมื่อตอนนี้คุณอุ้มท้องลูกผมอยู่ และผมก็ต้องการจะรับผิดชอบ...ทั้งแม่และลูก”

เขายิ้มราวกับกำลังถือไพ่เหนือกว่า ทำให้หญิงสาวรู้สึกฉุนขึ้นมาตงิดๆ

“นี่ฉันซีเรียสนะ ฉันไม่ได้มาหาคุณเพื่อบทสรุปแบบนี้ แล้วคุณจะมาตัดสินใจแต่งงานง่ายๆ เพราะความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจได้ไงกัน แล้วผู้หญิงที่เตี่ยคุณจะให้แต่งงานด้วยล่ะ คุณจะจัดการยังไง”

ปรมัตถ์เห็นแก้มของหญิงสาวจับสีเรื่อ ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นวาววามด้วยอารมณ์ แต่ยิ่งดูสวยและมีชีวิตชีวา ชวนมองจนไม่อยากละสายตา

ทำไมนะ ทำไมเขาไม่เคยสนใจปานไพลินมาก่อนเลยจนกระทั่งหลังจาก ‘คืนนั้น’...

“ผมคงลืมบอกไป เตี่ยจะให้ผมแต่งงานก็จริง แต่เมียน่ะ เตี่ยให้ผมหาเอง”

เขายิ้มอีกแล้ว เป็นยิ้มที่เธอเคยเห็นมาก่อนแต่ไม่เคยหยุดพิจารณา ยิ้มอย่างผู้ชายเจ้าชู้กำลังอ่อยเหยื่อที่เขาสนใจ ตอนนี้เธอเป็นเหยื่อของเขาแล้วสินะ

“อย่ามายิ้มแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะหลงเสน่ห์คุณง่ายๆ แน่ บอกเลยว่าฉันเหนือกว่าเยอะ” หญิงสาวเชิดหน้าพลางยกมือขึ้นกอดอก ตั้งการ์ดปกป้องตัวเองเต็มที่

เขาถอยออกมา เว้นระยะให้เธอตั้งตัวบ้าง “ใช่ ผมเห็นแล้วว่าคุณเหนือกว่า งั้นก็ตามที่ผมบอกนะ คุณไม่ต้องทำอะไร แค่เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของผมก็พอ”

“ฉันไม่...”

เขาหลุบตามองหน้าท้องของเธอแทนคำพูด

หญิงสาวกัดริมฝีปาก จนด้วยถ้อยคำจะปฏิเสธ แต่ว่า...แต่งงานอีกครั้งกับผู้ชายอย่างปรมัตถ์เนี่ยนะ ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลย แต่เธอยังมีทางเลือกไหนอีกเล่า?

“ฉันไม่เข้าใจเลย เรื่องเป็นแบบนี้ได้ยังไง” เธอพึมพำอย่างคนจนตรอก

“เราโตแล้ว ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ ตกลงตามนี้นะ ให้ผมไปส่งที่บ้านไหม”

เธอมองหน้าเขาอย่างสับสน รู้สึกว่าอยากร้องไห้แต่กลับร้องไม่ออก

“ทำไมคุณทำเหมือนเรื่องทุกอย่างมันง่ายไปหมด”

เขาอมยิ้ม คงไม่บอกเธอหรอกว่าตอนที่ขอพ่อแยกออกมาดูแลธุรกิจของตัวเองอย่างเต็มตัวนั้น พ่ออนุญาตโดยมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว คือให้เขาแต่งงานมีครอบครัวเป็นเรื่องเป็นราว และเขาก็รับปากพ่อแล้ว ครั้งหน้าที่พบกัน เขาจะพาว่าที่ลูกสะใภ้ไปแนะนำ

หลังคุยกับพ่อวันนั้น...เขาก็มาหมกตัวอยู่ที่รีสอร์ตชิดตะวัน นึกถึงแต่เรื่องใน ‘คืนนั้น’ และไม่ได้ ‘ยุ่ง’ กับใครอีกเลย แล้วเขาจะหาว่าที่เจ้าสาวได้จากไหน ถ้าไม่ใช่...คนแถวนี้

“ผมว่าเราไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตให้มันซับซ้อนหรอกนะ แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ ผมพอใจกับการตัดสินใจครั้งนี้”

“แต่ฉันไม่ได้อยากแต่งกับคุณนี่” เธอค้านเสียงอ่อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เป็นครั้งแรกที่ปรมัตถ์รู้สึกว่าถูกปฏิเสธจริงๆ นั่นอาจเพราะเขาเพิ่งจะรู้จักคำว่า ‘จริงจัง’ อย่างแท้จริง ก่อนนี้เขาไม่เคยจริงจังกับใครอย่างที่เขมินทร์ว่านั่นแหละ

เขาวางมือบนไหล่บอบบางของเธอ ก้มลงไปสบตาใกล้ๆ เมื่อย้ำว่า “แต่คุณกำลังอุ้มท้องลูกผม ผมไม่ให้คุณทำแท้ง ไม่ยอมให้ผู้ชายอื่นมาเป็นพ่อของลูกผม ทีนี้บอกผมหน่อยว่าคุณยังมีทางเลือกอื่นรึเปล่า?”

“เพราะลูกสินะ ฉันแปลกใจจริงๆ ที่คุณจริงจังกับความรับผิดชอบขนาดนี้” หญิงสาวอดแดกดันเขาไม่ได้ ผู้ชายเจ้าชู้อย่างปรมัตถ์มาเล่นบทคนมีความรับผิดชอบทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

“เราคุยกันจบแล้ว ผมให้เวลาเตรียมตัวหนึ่งวัน พรุ่งนี้จะพาไปไหว้เตี่ย”

“ฉันยังไม่ได้...”

เขาจิ้มนิ้วที่หน้าท้องแบนราบของเธอเบาๆ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้างามเด่นนั้น และพูดในสิ่งที่ปานไพลินเถียงไม่ออก

“ผมว่าคุณไม่มีทางเลือกนะ นอกจากยอมรับความรับผิดชอบจากผม หรือไม่ก็รอให้ท้องโตขึ้นทุกวัน”