ตอนพิเศษ : วุ่นนักรักต้องอุ้ม ๑ : ปอ&ป่าน

วุ่นนักรักต้องอุ้ม ปอ & ป่าน รตา ______________________________________________ ๑. ปานไพลินเดินวนไปวนมาในห้องน้ำด้วยความกระวนกระวายใจ ริมฝีปากขมุบขมิบแต่คำว่า ‘ไม่ใช่’ ซ้ำๆ ราวกับเป็นคาถาปลอบใจตัวเอง ทันทีที่เสียงนาฬิกาจับเวลาร้องเตือนเธอก็พุ่งไปคว้าสิ่งที่วางอยู่ข้างอ่างล้างหน้าขึ้นมากุมไว้พลางหลับตาแน่น “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่นอน เพี้ยง!” ว่าพลางลืมตาขึ้นมองผลการตรวจด้วยใจที่เต้นระทึก เส้นสีแดงสองขีดที่ปรากฏบนเครื่องตรวจครรภ์ทำให้หญิงสาวเข่าอ่อน ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง “ไม่จริงใช่มั้ย ฉันต้องฝันร้ายแน่ๆ เป็นม่ายหย่าผัวไม่กี่ปีก็ท้องป่อง ไม่มีอะไรจะทำชีวิตฉันป่นปี้มากเท่านี้อีกแล้ว โฮ...” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นถี่ๆ ทำให้คนที่นั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอร้องไห้อยู่ตรงนี้นานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ “ป่าน...เป็นอะไรรึเปล่าลูก ขอพ่อคุยด้วยหน่อยได้ไหม” ได้ยินเสียงบิดาเรียกน้ำตายิ่งไหลทะลัก เธอรู้ว่าทำตัวประหลาดมาหลายวันแล้ว ไม่แปลกที่ผู้เป็นพ่อจะเป็นห่วง “ป่านได้ยินพ่อไหม ป่าน...” เสียงจากด้านนอกดังเข้ามาอีก เธอรู้จักพ่อดี หากยังไม่ตอบคราวนี้มีสิทธิ์ถูกบุกรุกห้องส่วนตัวแน่ หญิงสาวปาดน้ำตาพลางตะโกนตอบออกไป “ป่านโป๊อยู่ค่ะคุณพ่อ แต่งตัวเสร็จแล้วจะออกไปพบคุณพ่อนะคะ” ได้ยินลูกสาวตอบมาแบบนั้นเสี่ยยิ่งยศจึงเบาใจ นั่งรถเข็นไฟฟ้าไปรอที่มุมพักผ่อนริมเฉลียง ปานไพลินตบหน้าอกเบาๆ อย่างโล่งใจ อย่างน้อยเธอก็พอจะมีเวลาหาคำตอบสำหรับพฤติกรรมแปลกประหลาดของตนในช่วงหนึ่งสัปดาห์เศษๆ ที่ผ่านมานี้ นับตั้งแต่รู้ว่าประจำเดือนมาไม่ตรงเวลาเธอก็เริ่มเป็นกังวล ปกติมันจะคลาดเคลื่อนไม่เกินสามวัน แต่คราวนี้ช้าไปร่วมสัปดาห์ หญิงสาวพยายามปลอบใจตัวเองว่าเธอคงเครียดเกินไป ก็จะไม่ให้เครียดยังไงไหว ในเมื่อเธอเมาปลิ้นและเผลอไปนอนกับหนุ่มเจ้าชู้ตัวพ่อประจำจังหวัดเข้า คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอก็จำไม่ได้ เท่าที่รู้เธอกับเขาน่าจะเมาแอ๋พอกัน เมาหนักขนาดนั้นเขาจะป้องกันรึเปล่าก็ไม่รู้ และเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าไปนอนกับผู้ชายมาก็เป็นธรรมดาที่เธอต้องกังวลกับประจำเดือนรอบถัดไป เมื่อประจำเดือนมาช้าเกินสามวันเธอก็เริ่มสติแตก ขี้หงุดหงิดและไม่พอใจไปทุกสิ่งอัน แค่แม่บ้านปรุงอาหารเค็มไปนิดเธอก็เหวี่ยงวีนราวกับดินจะถล่มฟ้าจะทลาย ความจริงไม่ใช่เพราะอาหารรสชาติไม่ถูกปากแต่เป็นเพราะหญิงสาวเครียดจัดจนกระเดือกอะไรไม่ลงเลยพาลกับคนอื่นไปทั่ว จะได้เป็นข้ออ้างในการไม่ต้องกินข้าวด้วย ตอนนี้เธอกลายเป็นลูกสาวเจ้านายที่คนในบ้านกลัวกันหัวหด ใครก็เข้าหน้าไม่ติดสักคน สิ่งที่ปานไพลินกลัวคืบคลานเข้ามาใกล้เมื่อครบเจ็ดวันแล้วประจำเดือนก็ยังไม่มา เธอตัดสินใจไปซื้อเครื่องตรวจครรภ์ที่ร้านขายยาต่างอำเภอมาทดสอบเพราะไม่กล้าไปหาหมอด้วยตัวเอง ขนาดถ่อไปซื้อเสียไกลยังต้องสวมแว่นตาดำและใช้ผ้าคลุมไหล่ปิดหน้าปิดตาเพราะกลัวใครจดจำได้ หากมีคนเอาไปพูดต่อมีหวังเธอเสียหายยับเยิน แล้วพ่อก็จะพลอยอับอายขายหน้าไปด้วย เสี่ยยิ่งยศมีลูกสาวเพียงคนเดียว รักปานแก้วตาดวงใจ แค่เธอล้มเหลวกับชีวิตคู่ครั้งแรกก็ทำพ่อเสียใจมากแล้ว ขืนท้องโตในสถานะ ‘แม่ม่าย’ อีก คราวนี้พ่อคงใจสลายแน่ที่มีลูกสาวไม่รักดี ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างเดียว... ปานไพลินเดินมาหาบิดาในชุดลำลอง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาสดใสด้วยเครื่องสำอางที่ตบแต่งอย่างดีเพื่อปกปิดร่องรอยบอบช้ำรอบดวงตา “คุณพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับป่านเหรอคะ” เสี่ยยิ่งยศผินหน้าจากทัศนียภาพริมถนนเส้นเล็กหน้าบ้านกลับมามองลูกสาวคนเดียวด้วยสายตาพินิจพิจารณา เขาบอกได้ว่าเธอมีเรื่องกังวลใจ แค่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้นเอง “มาแล้วหรือป่าน เห็นแม่สมพรบอกว่าหนูออกไปข้างนอกตั้งแต่บ่าย กลับมาก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง หลายชั่วโมงแล้วก็ไม่ยอมออกมาเสียที พ่อเป็นห่วงเลยไปเรียกดู หนูมีปัญหาอะไรรึเปล่าลูก คุยกับพ่อได้นะ” ผู้สูงวัยเอ่ยด้วยเสียงเนิบช้าแฝงแววอบอุ่น หญิงสาวหลบตาวูบ เสเดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวและรินน้ำใบเตยในเหยือกแก้วบนโต๊ะกลางใส่แก้วให้ตัวเอง ตอบโดยไม่มองหน้าผู้เป็นพ่อ “ป่านมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยค่ะ แต่ป่านคิดว่าจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าหงึกหงึกอย่างใจเย็น “ถ้าป่านว่าอย่างนั้นพ่อก็ไม่เซ้าซี้ แต่หนูรู้ใช่ไหม ถ้าอะไรๆ มันหนักหนาเกินไป ป่านก็ยังมีพ่ออยู่ทั้งคน” ปานไพลินน้ำตาคลอ รีบกะพริบเปลือกตาถี่รัวและฝืนยิ้มให้พ่อ “ป่านรู้ค่ะ ขอบคุณคุณพ่อมากนะคะที่เป็นห่วง” ว่าแล้วก็ดื่มน้ำใบเตยเย็นๆ จนหมดแก้ว สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ป่านขอตัวไปจัดการปัญหาของตัวเองก่อนนะคะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ป่านจะขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อค่ะ” หญิงสาวโน้มตัวลงจูบแก้มบิดาทีหนึ่งแล้ววิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว คว้าจักรยานได้ก็ปั่นออกจากบ้านไปทันที ดวงตาเรียวยาวฉายประกายมุ่งมั่นแรงกล้า “เรื่องอะไรจะต้องมางมแก้ปัญหาอยู่คนเดียว ใครร่วมก่อคนนั้นก็ต้องร่วมแก้สิ!” สนามขี่ม้าของรีสอร์ตชิดตะวันยังคึกคักเป็นปกติในบ่ายวันอาทิตย์ แม้ครูสอนขี่ม้าที่มีดีกรีเป็นหมอจะไม่อยู่ในขณะนี้ แต่หนุ่มเจ้าชู้ที่ชาวบ้านคิดว่าเป็นเจ้าของสถานที่ตัวจริงก็มาดูแลด้วยตัวเอง ดูเหมือนเขาจะดูแลสนามม้าได้ดีเสียด้วย วัดจากจำนวนลูกค้าสาวๆ ที่แวะมาขี่ม้าในวันนี้ ปานไพลินปั่นจักรยานมาหยุดริมสนาม ดวงตาคู่งามพุ่งไปที่ชายหนุ่มร่างสูงท่ามกลางลูกค้าสาวๆ กลุ่มใหญ่ โดยมีป้อมกับลุงป๋องเป็นผู้ช่วย เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมที่นี่ถึงยังอยู่ได้แม้จะไม่มีหมอเขื่อน ก็มีเจ้าของกิจการหน้าหม้ออยู่ทั้งคน ลูกค้าสาวๆ จะไปไหนเสีย หญิงสาวเม้มริมฝีปากนิด สูดลมหายใจอีกเฮือกใหญ่ๆ ตอนที่ปั่นจักรยานมานี่เธอยังไม่รู้ว่าจะตัดสินใจยังไง แต่วินาทีนี้เธอรู้คำตอบแล้ว เธอไม่พร้อมที่จะเป็น ‘แม่’ และผู้ชายอย่างปรมัตถ์ก็ไม่พร้อมจะเป็น ‘พ่อ’ ของเด็กคนไหนทั้งสิ้น แต่เธอจะไม่เป็นคนตัดสินใจ เขาต้องทำหน้าที่นั้น! “นั่นคุณป่านนี่ฮะ มาทำไม” ป้อมเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ไม่เชิงว่าพูดกับตัวเองหรือรายงานเจ้านาย ปรมัตถ์หูผึ่งและหันขวับทันที กวาดสายตาอย่างรวดเร็วไปจนพบหญิงสาวรูปร่างกลมกลึงในชุดลำลองที่ยืนอยู่ข้างจักรยานใต้ต้นจามจุรีริมสนามอีกด้าน ใจเขาเต้นรัวอย่างทราบสาเหตุดี ตั้งแต่ ‘ค่ำคืนนั้น’ เป็นต้นมา เขาไม่สามารถจะข่มตาหลับได้โดยไม่หวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น... นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้เขาบอกบิดาว่าจะขอแบ่งเวลามาดูแลกิจการรีสอร์ตให้มากขึ้น โดยอ้างว่าเพื่อนร่วมหุ้นต้องไปจัดการธุระส่วนตัว ทำให้รีสอร์ตชิดตะวันขาดคนดูแลที่ไว้ใจได้ ทว่าบิดาของเขากลับอนุญาตให้เขาถอนตัวมาดูแลกิจการของตัวเองได้เต็มที่ โดยมีเงื่อนไขเพียงหนึ่งข้อ และเขาก็รับปากพ่อแล้วว่าจะทำตามสัญญา “คุณปอคะ ช่วยส่งนุ่นขึ้นหลังม้าหน่อยนะคะ นุ่นกลัว” เสียงหวานๆ จากคนข้างตัวดึงความสนใจของชายหนุ่มกลับมา รู้สึกถึงมือเล็กนุ่มที่วางบนต้นแขนกำยำ เขาหลุบตามอง ก่อนจะค่อยๆ แกะมือนั้นออกพร้อมส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างสุภาพ “ถ้าคุณนุ่นกลัวม้า ผมว่าลองเดินจูงมันก่อนดีไหมครับ ทำความคุ้นเคยกันซักนิดแล้วค่อยลองขี่” ว่าพลางส่งสายจูงให้หญิงสาว ก่อนจะหันไปสั่งป้อม “ดูแลคุณนุ่นด้วยนะป้อม เดี๋ยวฉันมา ขอตัวซักครู่นะครับ” บอกลาสาวๆ ทั้งกลุ่มก่อนจะเดินไปยังริมสนาม ตรงที่มีแม่ม่ายคนงามยืนคอยอยู่ ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มมีโอกาสได้เจอหญิงสาวสองสามครั้งโดยบังเอิญ ทุกครั้งเธอจะเป็นฝ่ายหลบหน้า ทำเหมือนมองไม่เห็นเขา เป็นการบอกด้วยกิริยาว่าไม่ปรารถนาจะพูดคุยด้วย แต่วันนี้เธอมาที่สนามม้า และเขารู้ดีว่าเธอมาหาใคร คุณหนูเอาแต่ใจอย่างปานไพลินเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องในทุกย่างก้าวที่นำพาปรมัตถ์เข้ามาใกล้เธอ และเมื่อเขาอยู่ในระยะที่จะได้ยินเสียงเธอโดยไม่ต้องตะโกน หญิงสาวก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน “อย่าข้ามรั้วมานะ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” ชายหนุ่มทำตามที่เธอบอก หยุดคนละฝั่งรั้ว ห่างจากเธอราวห้าก้าว “คุณมาหาผม ผมเข้าใจถูกใช่ไหม?” ปานไพลินยกมือขึ้นกอดอก พยักหน้าเล็กน้อยและมองไปที่อื่นโดยใช้หางตาเหล่มองเขาเป็นระยะ แปลกที่เธอรู้สึกตื่นเต้นกับการเผชิญหน้า อาจเป็นเพราะ ‘ธุระ’ ที่นำเธอมาหาเขาเป็นเรื่องสำคัญมากก็เป็นได้ “มีธุระกับผมสินะ” เขากระตุ้นเมื่อเห็นหญิงสาวยังวางท่าห่างเหิน และไม่ยอมพูดอะไรอยู่เป็นนาน เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนบังคับเสียงให้นิ่ง “ฉันจะไม่อ้อมค้อมนะ แต่ก่อนจะพูดธุระ ฉันอยากให้คุณรู้เอาไว้ว่า ฉันไม่ได้อยากมาพบคุณเพราะเรื่องนี้เลย แต่มันจำเป็น และฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ฉันไม่...” “เอาแบบที่ไม่อ้อมค้อมเลยได้ไหม ผมต้องกลับไปดูแลลูกค้า” ชายหนุ่มเบรกก่อนที่หญิงสาวจะร่ายยาวไปมากกว่านี้ เขาก็อยากอยู่คุยกับเธอหรอกนะ แต่จะทิ้งลูกค้ากลุ่มใหญ่ให้ป้อมกับลุงป๋องดูแลกันสองคนก็เกรงจะดูแลไม่ทั่วถึง เกิดโชคร้ายมีคนตกม้าก็จะเป็นปัญหายุ่งยากตามมาอีก หญิงสาวอ้าปากค้างเพราะยังพูดไม่จบ เผลอชักสีหน้าและมองไปทางลูกค้าสาวๆ ของเขานิด ก่อนจะตวัดดวงตากลับมามองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ แล้วโพล่งออกไปด้วยอารมณ์ “ได้ ฉันท้อง!” ปรมัตถ์เบิกตาโต คาดไม่ถึง ไอ้แต่อึ้งงัน พูดอะไรไม่ออกไปหลายอึดใจ ปานไพลินเม้มปากแน่น รอคอยว่าเขาจะตอบอย่างไร แม้จะคาดเดาคำตอบเอาไว้แล้วก็เถอะ แต่สิ่งที่หลุดจากปากชายหนุ่มออกมาก็เป็นอะไรที่เกินกว่าจินตนาการของเธอจะเอื้อมถึง “เตี่ยกำลังจะให้ผมแต่งงาน”

Create Date : 08 กรกฎาคม 2559		1 comments
Last Update : 8 กรกฎาคม 2559 12:40:31 น.
Counter : 1004 Pageviews.
Share Tweet