ตอนพิเศษ : วุ่นนักรักต้องอุ้ม ๖

๖. ________________________________________________ หลังครอบครัวของปรมัตถ์พาเถ้าแก่ซึ่งเป็นนักการเมืองชั้นผู้ใหญ่ของจังหวัดมาทาบทามสู่ขอปานไพลินจากเสี่ยยิ่งยศแล้ว ข่าวลือเรื่องหญิงสาวจะแต่งงาน ‘อีกครั้ง’ ก็กระจายไปอย่างรวดเร็วพอๆ กับฤกษ์มงคลที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวได้มาจากซินแสที่นับถือ งานแต่งจะจัดขึ้นปลายเดือนหน้าซึ่งก็เหลือเวลาอีกประมาณห้าสัปดาห์เท่านั้น ‘เร็วกว่านี้ไม่ได้แล้วปอ แค่นี้ชาวบ้านก็นินทาหนูป่านไปถึงไหนต่อไหนเพราะชื่อเสียงเราน่ะมันฉาวโฉ่’ นางรัมภาบอกลูกชายหลังปรมัตถ์โอดว่าฤกษ์แต่งช้าไป ชายหนุ่มเลยต้องหุบปากฉับด้วยเถียงไม่ออก เสี่ยยิ่งยศไม่สบายใจนักที่ฤกษ์พานาทีดูรวดเร็วรวบรัดแปลกๆ ใจอยากจะแย้งแต่พอมองสีหน้าลุ้นๆ ของลูกสาวประกอบกับชื่อเสียงของว่าที่ลูกเขยก็จำต้องเลยตามเลย ด้วยเกรงว่าลางสังหรณ์ของตนจะถูก ครอบครัวของปรมัตถ์รับเป็นผู้ดูแลจัดการทุกอย่างในงานแต่ง ปานไพลินมีหน้าที่เตรียมชุดเจ้าสาวอย่างเดียวพอ แบบการ์ดแต่งงานหญิงสาวเลือกแล้ว เป็นการ์ดสีแดงซึ่งสีแดงเปรียบเสมือนจิตวิญญาณของชาวจีน ไม่เพียงเท่านั้นหญิงสาวยังได้เลือกชุดแต่งงานเป็นสีแดงด้วย เพื่อไม่ให้ซ้ำรอยกับการแต่งงานครั้งแรก และเพื่อประกาศอิสรภาพของตัวเองที่ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนใคร นั่นทำให้ว่าที่พ่อสามีสุดแสนจะปลื้มปริ่ม ระหว่างนี้ปรมัตถ์โทร. หาปานไพลินทุกวัน ขยันหยอดวันละนิดละหน่อย พอให้หัวใจกระชุ่มกระชวย แม้ปากจะบอกไม่ชอบ หรือการสนทนาจะห้วนสั้นเพียงไม่กี่นาทีเพราะเขาดันไปยั่วโทสะเธอเข้าซะก่อน แต่หญิงสาวไม่เคย ‘ไม่รับสาย’ นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับการเริ่มต้นใหม่ หลังจากนั้นราวสองสัปดาห์การ์ดแต่งงานและของชำร่วยก็เสร็จเรียบร้อย ปรมัตถ์มารับหญิงสาวไปแจกการ์ดด้วยกัน ส่วนหนึ่งฝากคนที่บ้านช่วยแจก แต่สำหรับแขกผู้ใหญ่เขาพาว่าที่เจ้าสาวไปเชิญและส่งการ์ดด้วยตัวเอง ดูเหมือนอะไรๆ กำลังคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น จนกระทั่งเขาพาปานไพลินไปกินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง “คุณอยากกินอะไรก็สั่งเลย สั่งเยอะๆ เลยนะ ลูกผมจะได้แข็งแรง” หญิงสาวถลึงตาใส่ทันที แต่พนักงานเดินมาส่งเมนูก่อนจึงไม่ได้ต่อว่าอะไรเขา แค่ตัดบทห้วนๆ “ฉันยังไม่หิว คุณหิวก็รีบสั่งรีบกินเลย จะได้ไปส่งฉันที่บ้านซะที” ปรมัตถ์ไม่อยากตอแยเธอต่อหน้าคนอื่น เดี๋ยวจะหลุดปากเรื่องลูกออกไปจึงสั่งอาหารโดยไม่ถามความเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะอีก เมื่อคล้อยหลังพนักงานไปแล้วค่อยหันกลับมายั่วปานไพลินต่อ “หิวไม่หิวคุณก็ต้องกินข้าวให้ตรงเวลานะ แล้วต้องกินแต่อาหารที่มีประโยชน์ด้วย...เพื่อลูก” “นี่คุณ หยุดพูดเรื่อง ‘ลูกคุณ’ ในที่สาธารณะได้แล้วนะ” เธอแหวเอา ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งฉุนทั้งอาย ชายหนุ่มหัวเราะกึ่งขันกึ่งพึงพอใจ “งั้นก็อย่าดื้อ อาหารมาเสิร์ฟเมื่อไหร่คุณต้องกินเยอะๆ ห้ามเหลือ ไม่งั้นผมจะพูดถึงลูกทุกที่ทุกเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน” ปานไพลินสูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่ หากเป็นยามปกติเธอคงกรี๊ดลั่นร้านไปแล้ว แปลกที่พอรู้ตัวว่าท้องเธอก็แทบไม่ได้วีนใส่ใครเลย โดยเฉพาะปรมัตถ์ที่ควรจะโดนหนักกว่าทุกคน แต่กลายเป็นว่าเธอสามารถควบคุมการแสดงออกทางอารมณ์ได้ดีขึ้น ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับเจ้าตัวเล็กในท้องรึเปล่าสิ “ฉันเข้าใจแล้ว ไว้รอคลอดเมื่อไหร่เถอะ คุณจะใช้เรื่องนี้ขู่ฉันไม่ได้อีกต่อไป” เขายิ้มกว้างจนเห็นรอยบุ๋มข้างแก้ม “ผมว่าถึงตอนนั้นผมก็มีวิธีทำให้คุณยอมได้อยู่ดี เชื่อสิ” ท่าทางมั่นอกมั่นใจของปรมัตถ์ทำให้หญิงสาวหมั่นไส้สุดจะทนจึงขอตัวไปห้องน้ำ ปรมัตถ์มองส่งจนร่างบางเลี้ยวอ้อมไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่ข้างตัวร้าน ตอนนี้โลกของเขาเป็นสีรุ้ง มีครบทุกรสชาติ มองอะไรก็สดใสไปหมดจนกระทั่งเห็นสาวสวยคนหนึ่งส่งยิ้มเชิญชวนมาให้ เขารู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร สงสัยเธอจะไม่ทันเห็นว่าเขามากับผู้หญิงอีกคนถึงได้ทอดสะพานให้อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ ชายหนุ่มยิ้มตอบเล็กน้อยตามมารยาทแล้วถอนสายตาไปทิศทางอื่น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เจอสาวสวยเมื่อไรเป็นต้องโดดเข้าใส่อย่างกับน้องหมาเจอกระดูก แต่ทุกวันนี้ถ้าเห็นสาวสวยก็มองบ้างเหมือนมองดอกไม้งามทั่วไป ไม่มีความหมายมากกว่านั้น เพราะเขาไม่มีสายตาไว้มองใครนอกจาก ‘แม่ของลูก’ ปานไพลินยังคงกลัวการเริ่มต้นใหม่ เขาจะไม่ทำลายโอกาสเดียวที่ตัวเองมี หากเขาวอกแวกแม้เพียงนิดเดียว เขาจะไม่มีวันได้รับความไว้วางใจจากหญิงสาวแน่ แต่สวรรค์คงอยากทดสอบความหนักแน่นของเขาถึงได้ส่งสาวสวยคนนั้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของปานไพลิน “สวัสดีค่ะ ขอนั่งด้วยคนนะคะ หญิงเพิ่งเคยมาร้านนี้ ไม่มีเพื่อนกินข้าวเลย เหง๊าเหงา หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ” สาวเจ้าชม้ายชายตาให้หนุ่มหล่ออย่างจงใจ ปรมัตถ์ได้แต่กะพริบตาปริบๆ และกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ นอกจากใบหน้าของเธอจะสวยแล้ว หน้าอกหน้าใจยังเบียดแน่นภายใต้เสื้อรัดรูปที่สวมใส่จนเกือบจะล้นทะลักออกมา ชายหนุ่มต้องพยายามอย่างมากที่จะมองสูงเข้าไว้ แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน “หญิงนะคะ แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร” สาวสวยเอ่ยถามพลางส่งสายตายั่วยวน แถมยังวางแขนทั้งสองบนโต๊ะ โน้มตัวมาข้างหน้าจนปรมัตถ์กลัวว่าเสื้อยืดรัดรูปของเธอจะเอาไม่อยู่ “ปอครับ” ตอบไปแล้วก็นึกได้ว่าเขาสนใจมองหน้าอกของเธอมากกว่าใบหน้าเสียอีก รีบสั่นศีรษะ พูดต่อทันที “ผมมากับแฟนครับ เรากำลังจะแต่งงานกัน” เจ้าหล่อนจ้องหน้าเขาราวกับจะวัดใจ ก่อนเอ่ยขึ้นอีกว่า “ว้า...แย่จัง แถวนี้ไม่มีคนโสดหลงเหลืออยู่แล้วสินะคะ น่าเสียดาย แต่หญิงไม่ค่อยถือเรื่องพวกนี้หรอกค่ะ ถ้าคุณคิดเหมือนกันก็โทร. มานะคะ หญิงจะรอ” เธอส่งกระดาษที่จดเบอร์มือถือของตัวเองไว้จนถึงมือใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่เพียงสอดกระดาษเข้ามาในมือเขาแต่ยังใช้ปลายนิ้วลูบไล้หลังมืออย่างแผ่วเบาพร้อมร้อยยิ้มทอดสะพาน ก่อนจะลุกกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง บริกรนำอาหารมาเสิร์ฟจนครบทุกจานแล้วถอยออกไป ปานไพลินเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าตึงจัด ปรมัตถ์รีบซ่อนเบอร์โทร. ไว้ในกำมือ เพราะมัวแต่สมาธิแตกซ่านจากความอดอยากปากแห้งมานานนับเดือนเลยลืมคืนเบอร์โทรศัพท์ให้เธอคนนั้น และเขาไม่ต้องการให้ปานไพลินเห็น “ไม่ต้องซ่อนก็ได้ค่ะ ฉันเห็นหมดแล้ว และคิดว่าดีเหมือนกัน คุณจะได้ไม่เหงาหลังแต่งงาน” ว่าแล้วก็แสร้งยิ้มหวาน เริ่มลงมือกินมื้อเที่ยงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายหนุ่มใจหายวาบ รีบคลายมือ เลื่อนกระดาษแผ่นนั้นไปให้หญิงสาว “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถ้าคุณเห็นตั้งแต่แรกก็ต้องรู้สิว่าเธอเป็นฝ่ายเดินมาหาผมเอง” ปานไพลินฉีกยิ้มหวานอาบสารหนูไปให้เขา “เห็นค่ะ และเห็นด้วยว่าคุณไม่ได้ปฏิเสธผู้หญิงคนนั้น ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะแต่งงานกันเพื่อความถูกต้องเฉยๆ คุณจะไปมีบ้านเล็กซักกี่หลังก็ได้ ขอแค่มีอย่างเงียบๆ อย่าให้ชาวบ้านเขาเอาฉันไปนินทาได้ก็พอ” แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป ไม่สนใจเขาอีก ปรมัตถ์ถอนใจเฮือกใหญ่ มองเลยไปยังสาวสวยคนนั้น เธอมองมายิ้มๆ ครู่หนึ่งเขาก็คว้ากระดาษจดเบอร์โทร. กลับมาแล้วลุกเอาไปคืนให้อีกฝ่ายจนถึงมือ “ขอโทษที่ต้องเสียมารยาทนะครับ แต่ผมกำลังจะแต่งงาน คุณไปหาเพื่อนแก้เหงาคนอื่นดีกว่า” แล้วชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะ “ผมเอาไปคืนแล้ว ไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหนทั้งนั้นแหละ ผมต้องการแค่คุณคนเดียว” “คืนตอนที่ฉันจับได้คาหนังคาเขามันจะมีประโยชน์อะไร” หญิงสาวทนไม่ไหว ทั้งที่ตั้งใจจะทำเป็นไม่แคร์ แต่สุดท้ายก็หลุดแสดงความหงุดหงิดออกมาจนได้ ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่ใบหน้าจะค่อยๆ สว่างขึ้นด้วยรอยยิ้ม “นี่คุณหึงผมใช่ไหม?” “ไม่ได้หึง! อย่ามาขี้ตู่นะ ฉันออกจะแสดงจุดยืนชัดเจน” “คนไม่หึงต้องไม่หงุดหงิดสิ แต่นี่คุณหน้างอ น้ำเสียงก็แสดงความไม่พอใจ ผมสรุปว่าคุณหึง” หญิงสาวกำช้อนส้อมเสียแน่น เธอหงุดหงิดจริงๆ นั่นแหละ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับ “หลงตัวเอง แต่ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เอาเลย” เธอตัดบทและตั้งใจกินข้าวให้อิ่ม จะได้รีบกลับบ้านซะที ไม่มีบทสนทนาต่อจากนั้น เขาพูดอะไรด้วยหญิงสาวก็ทำหูทวนลม ไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก่อนจะลุกไปจากร้านอาหารปานไพลินก็เดินตรงไปที่โต๊ะสาวสวยคนนั้นท่ามกลางความงุนงงของปรมัตถ์ “ทำงานดีมาก นี่ค่าจ้างของคุณ” “ขอบคุณมากค่ะ วันหลังมีงานอะไรอย่าลืมเรียกใช้บริการหญิงนะคะ” ปรมัตถ์เห็นปานไพลินส่งเงินให้อีกฝ่ายก็รีบเดินไปสมทบทันที “นี่มันอะไรกันน่ะป่าน” หญิงสาวหันมายิ้มเยาะเขา “แบบทดสอบสันดานผู้ชายเจ้าชู้” แล้วเธอก็เดินออกไปรอที่รถ ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวอย่างนึกทึ่ง ก่อนจะหันมามองแม่สาวนมโตที่เล่นเอาสมาธิเขาแตกซ่าน “ไม่ใช่ความผิดของหญิงนะคะ คุณอยากรับเบอร์หญิงไว้ทำไม มีแฟนสวยขนาดนั้นแล้วยังวอกแวกอีก คุณนี่เจ้าชู้จริงๆ ด้วย” เจ้าหล่อนว่าก่อนจะวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะแล้วเดินจากไปอีกคน เขาเท้าสะเอว รู้สึกว่าตัวเองเสียเหลี่ยมยังไงบอกไม่ถูก ได้แต่ฮึ่มฮั่มคนเดียว “แสบนักนะปานไพลิน!” ปานไพลินไม่ยอมพูดกับเขาจนถึงบ้าน พอรถจอดสนิทเธอก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและหันมาขู่ฟ่อ “อย่าแม้แต่จะคิดลงจากรถเชียว รู้นี่ว่าพ่อฉันมีปืน” แล้วเธอก็ปิดประตูรถใส่หน้าเขาปังใหญ่ ปรมัตถ์แทบจะคลั่งตายเมื่อปานไพลินไม่รับโทรศัพท์เขาสักที ตั้งแต่กลับจากร้านอาหารวันนั้นเธอก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเขาอีกเลย ส่งข้อความไปง้อก็แล้ว ส่งข้อความไปยั่วก็ยังเฉย ไปหาที่บ้านก็ไม่ยอมออกมาพบ ครั้นจะดื้อด้านอยู่รอก็เกรงใจว่าที่พ่อตา เมื่อหมดหนทางเขาจึงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ความจริงใจ กุหลาบจัดช่อสวยงามถูกส่งมาให้ปานไพลินถึงบ้าน พอหญิงสาวรู้ว่าเป็นของใครก็แอบเอาไปทิ้งที่ถังขยะหน้าบ้านตอนกลางดึก เพื่อไม่ให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีปัญหากับว่าที่เจ้าบ่าว งานแต่งเลื่อนออกไปอีกไม่ได้แล้ว ลูกของเธอจะต้องมีพ่อ ปรมัตถ์เพียรโทร. หาหญิงสาวตั้งแต่ส่งดอกไม้ไปให้ในตอนเย็น เธอไม่รับสายตามเคย เขาโทรเกือบทั้งคืนผลก็ยังเป็นเช่นเดิม เช้าวันต่อมาเขาจึงส่ง mms ไปแทน ปานไพลินได้ยินเสียงข้อความเข้าจึงหยิบมาเปิดอ่าน เธออ่านทุกข้อความที่ปรมัตถ์ส่งมา เพียงแต่ไม่ยอมตอบเพราะยังเจ็บใจไม่หายที่ใจอ่อนคิดจะให้โอกาสเขาสักครั้ง แต่แล้วเขาก็ทำให้เธอผิดหวังจนได้ เมื่อเปิดอ่านข้อความจึงรู้ว่าคราวนี้เขาส่งเพลงมาให้ สุดที่รักเธอโทร. มาช่วยรับหน่อย อย่าปล่อยให้คอยน้ำตาปรอยด้วยใจรอ สุดที่รักโทร. มา ตั้งใจจะมาง้อ อย่าปล่อยให้ท้อให้รอนานๆ อย่างนี้เลย ผิดไปแล้ว... หญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “กล้าดียังไงถึงตั้งตัวเป็นสุดที่รักของฉันยะ คนหลงตัวเอง นิสัยไม่ดี ชิ!” เธอวางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วนอนขดตัวใต้ผ้าห่ม ไม่อยากออกไปพบหน้าใคร แต่อึดใจเดียวเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีก ว่าจะไม่ดูแล้วแต่ก็อดไม่ได้ เขาส่งเพลงเดิมมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง...จนแบตเตอรีมือถือของเธอหมดและเครื่องก็ดับไป หญิงสาวลังเลว่าจะชาร์จแบตดีไหม จะว่าไป เขาส่งมากี่ข้อความเธอก็เปิดอ่านหมด แรกๆ ก็โมโห กว่าคำว่า ‘ผิดไปแล้ว’ จะซึมซับเข้าไปในหัว เธอก็ฟังข้อความเพลงของเขาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ เจ็บใจตัวเองชะมัดที่ดันอ่อนไหวไปกับเพลงง่ายเหลือเกิน กำลังชั่งใจว่าจะเอายังไงดี นางสมพรก็มาเคาะประตูเรียก “คุณป่านขา คุณปอมาขอพบค่ะ” “ไปบอกเขาว่าป่านยังไม่ตื่นค่ะ” เธอตะโกนตอบโดยไม่ยอมลุกไปเปิดประตู “คุณปอสั่งว่าถ้าคุณป่านไม่ยอมลงไปพบก็ให้มอบจดหมายให้คุณป่านแทนค่ะ ป้าสอดไว้ใต้ประตูนะคะ” หญิงสาวรีบลุกไปหยิบจดหมายมาเปิดอ่าน ‘ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าไม่ออกมาให้ง้อดีๆ ผมจะคุยกับพ่อคุณ รอหน้าบ้าน สุดที่รักของคุณ’ อ๊ายยยย อิตาบ้า คนขี้โกง ผู้ชายนิสัยเสีย! ปานไพลินกรีดร้องในใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วซอยเท้าลงบันไดไปหาผู้ชายนิสัยเสีย ชายหนุ่มที่ยืนกอดอกพิงกระโปรงรถตัวเองอยู่รีบยืนตัวตรงเมื่อเห็นคนที่เขาเฝ้ารอเดินหน้าบึ้งออกมา เขายิ้ม ในที่สุดก็ได้เจอ... หญิงสาวขยำจดหมายแล้วโยนใส่หน้าเขา “สนุกมากใช่ไหมที่ข่มขู่ฉันได้ สะใจละสิที่ฉันต้องยอมคุณตลอดๆ น่ะ” ปรมัตถ์ใจหายวาบเมื่อเห็นเธอน้ำตาคลอ จ้องเขาอย่างโกรธเคือง รีบคว้าแขนหญิงสาวขึ้นมานั่งคุยกันในรถจะได้ปลอดภัยจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนบ้าน “ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ ผมแค่อยากปรับความเข้าใจกับคุณ แต่คุณเล่นหลบหน้า ไม่ยอมรับสาย แล้วจะให้ผมทำยังไง” เขาเอ่ยด้วยเสียงอ่อนๆ “ก็ยอมรับความจริงสิว่าเรื่องของเรามาได้สุดทางแค่นี้ เลิกพยายามปั่นหัวฉัน ไม่ต้องมาจีบ ไม่ต้องมาหวาน แล้วก็กลับไปเป็นผู้ชายเจ้าชู้อย่างที่คุณเป็น” “ก็ได้ ผมจะพูดตรงๆ เลยนะ เรื่องวันนั้นผมยอมรับผิดที่ไม่รีบปฏิเสธและคืนเบอร์โทร. ผู้หญิงคนนั้นไป แต่ผมไม่ได้คิดจะโทร. หาเธอจริงๆ นะป่าน ผมแค่...ผมมัวสนใจอย่างอื่น ถ้าคุณจะสังเกต ผมแทบไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำ” เสียงเขาอ่อยลง ผิวที่แก้มแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อย ไม่ค่อยกล้าสบตาหญิงสาวนัก “ใครจะไปเชื่อว่าคุณไม่มองหน้าเธอ ก็คุณหญิงสวยออกอย่างนั้น คุณจะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นหรอก” เขาถอนใจยาว หันมาจ้องหน้าเธอด้วยแววตาจริงจัง เอาวะ พูดความจริงไปเลยแล้วกัน! “ฟังผมนะป่าน ผมเป็นผู้ชาย มีเลือดเนื้อ มีความต้องการ ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่รู้สึกอะไรเวลามีผู้หญิงมาทอดสะพานให้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่...” เขาเลื่อนสายตาลงมองหน้าอกเธอ หญิงสาวมองตามอย่างงุนงง ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อนึกภาพออกว่าสาวสวยที่เธอบังเอิญเจอในห้องน้ำและว่าจ้างให้ไปช่วยลองใจปรมัตถ์นั้นมีหน้าอกที่ล้นทะลักเตะเบ้าตาขนาดไหน อาจเพราะเหตุนั้นด้วยที่ทำให้เธอกล้าเดินเข้าไปถามอีกฝ่ายก่อน ใบหน้างามแดงเรื่อ รีบยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้ ถึงเธอจะสวมบราและใส่เสื้อค่อนข้างมิดชิดอยู่แล้ว แต่สายตาซุกซนของปรมัตถ์ก็คงจะวัดขนาดไปแล้วเรียบร้อย อย่าว่าแต่สายตาเลย เขาเคยวัดด้วยมือแล้วด้วยซ้ำ “คนลามก ในหัวคุณคิดแต่เรื่องแบบนี้สินะ” ต่อว่าโดยไม่มองหน้าเขาสักนิด เมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทางเขินมากกว่าโกรธแล้วเขาจึงโล่งใจและยิ้มออกบ้าง “ทำไงได้ ตั้งแต่ ‘คืนนั้น’ ผมก็ไม่ได้ยุ่งกับใครอีกเลยนี่” ปานไพลินหันขวับ มองเขาอย่างตกตะลึง ทั้งพวงแก้มก็แดงเรื่อไปหมด ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “อย่าว่าแต่คุณจะแปลกใจเลย ผมเองก็เหมือนกัน ไม่รู้ทำไม ผมคิดถึงแต่เรื่องคืนนั้น ผมต้องการแค่คุณ และผมจะไม่หยุดพยายามแน่” โอย...ถ้าเป็นเทียนไขเธอคงละลายแล้วแน่ๆ ยายป่านเอ๋ย...ว่าแต่เขา หล่อนเองก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ เธอรีบหันไปเปิดประตูรถ ตั้งใจจะหนีเข้าบ้านไปตั้งหลัก แต่ปรมัตถ์ไหวตัวทัน เอื้อมแขนไปกันไว้เสียก่อน ทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมาทำตาดุใส่เขา แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เอื้อมมือไปรวบมือซ้ายของปานไพลินมาดูชัดๆ “แหวนไปไหน ทำไมไม่ใส่” หญิงสาวขมวดคิ้ว ลืมชักมือหนี “แหวนอะไร?” “ก็แหวนที่ผมส่งมาพร้อมกุหลาบไง นั่นเงินเดือนผมทั้งเดือนเลยนะ” ปานไพลินอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโต ก่อนจะรีบเปิดประตูรถออกไปดูที่ถังขยะหน้าบ้าน ชายหนุ่มตามลงมาอย่างงุนงง เธอมองหน้าเขาสลับกับมองถังขยะ สีหน้าจืดจ๋อย “ฉันคิดว่ารถเก็บขยะคงเอาไปแล้ว” ______________________________________________________ คุณ sakeena คู่นี้แอบหวานเกินหน้าเกินตาหมอกับมี่แล้วค่ะ 5555 พี่หมูน้อย ไม่มีเวลาดูทีวีเลยค่ะ ข่าวก็อ่านในมือถือเอา โลกปิดมากตอนนี้ 5555 ปล. อยากให้มีตอนพิเศษในเล่มเหมือนกันค่ะ แต่มันยัดไม่ได้อะเนอะ ว่าจะทำเป็นอีบุ๊กแจกแทนค่ะ ^^

Create Date : 18 กรกฎาคม 2559		4 comments
Last Update : 18 กรกฎาคม 2559 16:39:24 น.
Counter : 981 Pageviews.
Share Tweet