Bloggang.com : pinkieminkie : วันที่ฉันรู้ตัวว่า...ความตายอยู่ใกล้นิดเดียว

วันที่ฉันรู้ตัวว่า...ความตายอยู่ใกล้นิดเดียว

แม่เจ้า...เมื่อวานนี้มุ้งมิ้งค์เกือบเอาตัวไม่รอดเจ้าค่ะ ใจระทึก แระก็ปลงได้ว่า ความตายอยู่ใกล้เรา มากกกกกก เรื่องมันมีอยู่ว่า...

เมื่อวานนี้ เลิกเรียนเส็จก็ตั้งใจจะไปซื้อของที่ วังหลัง ศิริราช ก็มีหนทางการเดินรถนิดส์นึง...อารามว่าจำวิธีเดินทางไม่ได้เลยถามเพื่อน...

"แก...ถ้าฉันไปศิริราชฉันต้องนั่งรถฝั่งไหนฟร่ะ"
"ก็นั่งฝั่งโน้นดิ"
"เออๆๆ"

แล้วข้าพเจ้าก็เดินข้ามสะพานลอยไป ตึ๊กๆๆๆๆๆๆ อ่า...รอรถซูบารุหรือรถกระป๋อง
"ไปศิริราชมั้ยคะ"
"อ้อ...ฝั่งนู้นหนะหนู"

อ้าว....ห่วย กรูต้องเดินกลับไปอีกเหรอเนี่ย อ่า...ข้ามสะพานลอย ตึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ อ่า...รถมาแร้ววววว ตึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
อา...เราก็นั่งหลังพิงกระจกคนขับ กับตาลุงคนนึง ทั้งๆที่เบาะท้ายรถนั้นมีคนนั่ง1คนและแสนว่าง...

แต่ไม่นั่ง...ไม่รุทำไม (ขอบอกเลยว่าใส่กระโปรงสอบธรรมดาเหนือเข่านิดหน่อย และมีความรู้สึกว่า วันนี้กระโปรงคับมาก เพราะอ้วน)

นั่งไปสักพัก...ก็มีสองแม่ลูกขึ้นมานั่งเบาะท้ายรถ คุณลูกเป็นหนุ่มวัยรุ่นหล่อเชียะ...มีป้าคนนึงนั่งเบาะสั้นข้างประตู...รถซูบารุยังขับต่อไป...คุณลุงนั่งข้างๆลงจากรถไป...อ่า...ขยับเข้าไปนั่งข้างในดีฟ่า

มีความรู้สึกเวียนหัวหน่อยๆ เพราะนั่งหันหน้าสวนทางรถวิ่ง ซึ่งเป็นอาการประจำ

รถแล่นไปเรื่อยด้วยความเร็วพอสมควรของซูบารุ...ปรื้นๆๆๆๆ ถึงตลาดสดบางกอกน้อย...รถเบรก!!!!!!!

เอี้ยดๆ ๆ ๆ ๆ กระตุกอยู่ 4 รอบ

มือเกาะราว ทุกอย่างมันเร็วไปหมด จังหวะรถเบรกหลังก็ติดกับกระจกข้างหลัง พอรถปล่อยเบรก น่าก็จะทิ่มพื้น เพราะรถเบรกแรงมากกกก ทันใดนั้นได้ยินเสียงโครม!!! เบ้อเร่อ แล้วน้องผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็พุ่งเข้ามาหาอย่างแรง...ดีที่นั่งเบี่ยงมาทางซ้าย น้องแกพุ่งมาตรงกลาง เข่ากระแทกพื้นรถ...

ภาพที่เราหันไปดู ผ่านกระจกข้างหลังเรา คือ...ผู้หญิงหุ่นบางๆๆ ขี่จักรยานมาซื้อของที่ตลาด แล้วเจ้แกก็ลุกขันมาอย่างรวดเร็ว ขึ้นรถจักรยาน แล้วปั่นไปเลย โดยที่คนขับรถ พยายามเรียกเอาไป แต่เธอไม่จอด

ฟังคำบอกเล่าของคุณป้าที่นั่งเบาะสั้น แกบอกว่า เห็นผู้หญิงคนนี้แกขับรถเหม่อๆ ลอยๆ ซ้ายทีขวาที พอรถซูบารุก็เร่งเครื่องจะแซงขวา แกก็เบี่ยงมาทางขวาอย่างเร็ว รถเราเลยต้องเบรก เบี่ยงมาทางซ้าย แต่ระยะเบรกไม่พอ ก็เลยเป็น เบรก ๆ ๆ ๆ ๆๆๆๆๆๆ โครม!!!

ผ่านมาได้...แต่ใจยังสั่นๆ แล้วรถก็ขับต่อไป ป้าผู้เห็นเหตุการณ์ก็ลงรถไป พร้อมกับตะโกนว่า คนขับมือสั่นเชียว ...อ้าว...แล้วมันจะขับต่อไปได้มั้ยวะ (คิดในใจ)

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไม่ถึง 2 นาที แต่อุบัติเหตุ แค่เสี้ยววินาทีก็เกิดขึ้นได้

ระหว่างที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น ทุกอย่างกูผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว...ขอให้อย่ามีรถมาชนท้าย...ขอให้อย่ามีรถมาเสยข้างเรา...ขอให้อย่ามีรถพุ่งชนข้างหน้าเรา...ขออย่าให้เราตัวพุงออกนอกรถ...จะสังเกตได้ว่า ทุกคำคือ การขอ...ขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าทั้งสิ้น

พอรถแล่นต่อไป แอบบได้ยินสองแม่ลูกเค้าถาม สารทกข์สุกดิบกัน แล้วได้ความว่า น้องเป็นแผลที่นิ้ว มีเลือดไหลเล็กน้อย น้องบอกต้องเอาพลาสเตอร์แปะ แม่บอกไม่มี เลยคะยั้นคะยอให้ลูกเอายาหม่องทา ลูกบอกไม่ต้อง...เผอิญเรามีพลาสเตอร์เพียบ พกไว้เวลาโดนรองเท้ากัด เลยหยิบส่งให้น้องไปแปะ...น้องเค้าดูอึ้งๆ ตะลึงเล็กน้อย แม่บอกขอบคุณค่ะ...อ่า...ปลื้ม

หลังจากซื้อของเสร็จแล้ว ก็ต้องเดินทางกลับบ้านกันแล้วทีนี้ โดยการนั่งเรือท่าวังหลัง-ท่าช้าง และเดินต่อไปสนามหลวง ขึ้นรถเมล์ 80กลับบ้าน...แต่ระหว่างทางไม่ได้สบายอย่างที่คิด

ในหัวก็นึกถึงเหตุการณ์มาตลอด เหมือนกลัวรถไปเลย พอขึ้นเรือก็ใจสั่นอีก กลัวเรือล่ม เพราะมันขับขวางคลื่น และต้องเดินผ่านหน้า ม.ศิลปากร ตอนนั้นก็ประมาณ 16.30น. ร้านค้าแถวหน้าวัดพระแก้วก็เริ่มปิด ก็มีเด็กเด็ก ไม่เกินซัก 5 ขวบมาขับจักรยานเล่น

เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ เราก็เดินมาเรื่อยๆ สักพัก ได้ยินเสียงเหมือนจักรยานเด็กๆปั่นมาข้างหลัง แต่ไม่ได้สนใจอะไร ดังแคร๊กๆๆ แล้วก็ตึ่ง!!~ ชนเข้าที่ขาทางด้านหลังอย่างแรง แล้วก็กลับไป ภาพที่หันไปเห็นคือเด็กอนุบาล ที่ปั่นจักรยานอย่างเร็ว มากลับรถข้างหลังเรา เป็นเด็กผู้ชาย อารมณ์นั้นคือ เจ็บ~~

หันกลับไปเพื่อหาผู้ปกครอง

กะจะฉะซะหน่อยว่าทำไมไม่ดุลูกเค้า หรือขอโทษเราก็ยังดี แต่ไม่มีใครเลย มีแต่เด็กลุ่มนึงที่อายุไล่เลี่ยกัน 4-5 ขวบ 4-5คน...

ช่างมัน ไม่เป็นไร...กุไปก็ได้

เดินๆๆๆ อ่า...ถนนใหญ่

รถ!!! เอาไงดีวะ ข้ามกะชาวบ้านเค้าอะตึ๊กๆๆๆๆ รถตุ๊กๆหยุดให้ข้าม...รถเบนซ์ แซงทางโค้งมา...ฟิ้ววววว แป้นๆๆๆ ปีบแตรดังลั่น ฟิ้ว.....ผ่านไป โฮ่ย!!!!กรู

เกือบอีกแล้ว เดินๆๆ ขึ้น 80 กลับบ้านดีกว่า...

หิวๆๆๆ อยากกินโรตี...ลงตลาดแถวบ้าน แล้วค่อยต่อมอไซด์ไปแล้วกัน...ซื้อเสร็จ...ห่วย!!!~ รถมอไซด์ ถนน...อีกแล้ว ก่อนขึ้นมอไซด์ อ่า...ก้าวข้ามรั้วสูงครึ่งหน้าแข้ง อึ๊บ...กระโปรงแคบ ปั่ก!!! สะดุด เกือบขมำ แต่ขาขวายังทันพยุงตัว อ่า...ขึ้นมอไซด์ แมร่ง...ไมมันขับโครตเร็วงี้เนี่ย....โอ้ย+++ให้ลูกไปถึงบ้านก่อนนะคะ...

เสร็จสรรพ ถึงบ้านโดนปลอดภัย

thank you คุณพระคุณเจ้าที่ลูกอุตส่าห์ขอพรจากท่านตลอดมา

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 22 มีนาคม 2550 3:40:34 น.

2 comments

Counter : 512 Pageviews.

ไปไหนก็อันตรายเน้อะ ทำไรมีสติไว้ก่อนเป็นดี

โดย: meena (Meena_March

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:12:19 น.

ขวัญเอ้ย ขวัญมานะครับ

โดย: คนคู (konku

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:28:29 น.