2

2

ณ สนามบินสุวรรณภูมิบวกหนองหูเห่าที่ฉันและยัยพรั๊นซ์พ่วงด้วยว๊อดก้าและพองเพื่อนอีกสองหน่อ เอ่อ สองหนุ่ม -.,- ว๊อดก้าหนีบเพื่อนร่วมงานไปด้วยสองคนที่ฉันถามไถ่ ได้ชื่อมาว่า สุรเดช คนนึงชื่อสุริยะ อีกคนชื่อ เดชฤทธิ์ ฉันเลยเหมารวมเรียกสั้น ๆ ว่า สุรเดช ตัดสระอิออกไปซะเพื่อความเรียกง่าย -.,-


เครื่องดีเรย์นิดหน่อย ฉันซึ่งใช้เวลาอย่างคุ่มค่ามีประโยชน์ต่อตัวเองที่สุดด้วยการเปิดแล็บท็อป


“อะไรของแกเนี้ย เครื่องจะออกแล้วยังนั่งดูรูปดาราอยู่ได้” - -‘’ ผิดตรงไหน ฉันแค่ดูหน้าสามีก่อนขึ้นเครื่องเท่านั้นเอง ฉันอุตส่าห์กระเบียดกระเสียนไม่ยอมปั่นต้นฉบับเพื่อสิ่งนี้เลยนะ -.,-


“แกก็ ไม่รู้อะไรเลยรึไง ฉันต้องจดจำใบหน้าอันหล้อหล่อของว่าที่สามีไว้ก่อนซิ แกรู้เปล่าคราวก่อนงานแถลงข่าวอะ ฉันกรี๊ดไปสามตุ่มเฮียแกตัดผมไม่ยอมปรึกษาฉันสักคำ ดีนะที่เกิดมาหล่อตัดทรงไหนก็อภัยให้ได้” >//< พูดไปยิ่งอายวุ้ย ยิ่งมโนภาพเห็นถึงทรงผมสั้น ๆ เกรียน ๆ เหม่งๆ ดังหลวงพี่เส้าหลินแล้ว เลือดในกายยิ่งฉูบฉีดเส้นเลือดใหญ่ของฉันคงอัดแน่นด้วยพลาสม่า แต่จะว่าไปมันก็คุ้นๆ อยู่เหมือนกันไอ้ทรงหัวเหม่งนี้อ่านะ (. .)???


“เออ เอาซะให้พอเลยแก หวังว่าไปถึงโน่นแกคงบรรลุวัตถุประสงค์นะ” ยัยพรั๊นซ์ประชด ฉันละชิชะ รม’เสีย เพื่อนบ้าอะไรขัดใจอยู่เรื่อย เซ็ง ! คนสวยเซ็ง


“ทำไรอยู่เหรอพี่เพียง?” อ๊าย >///< ว๊อดก้าเดินเข้ามาถามหลังจากที่หันก้นให้ฉันดูตั้งแต่มาถึงสุวรรณภูมิเมื่อตีห้า


“ว่าจะปั่นนิยายฆ่าเวลาน่ะจ้ะ” มุสาวาทาเพื่อคนหล่อ เพียงตะวันย่อมทำได้


“ขยันจริง ๆ “ ว๊อดก้าเยินยอด้วยการยิ้มหวาน ส่วนยัยพรั๊นซ์เบ้ปากอย่างรู้ทัน


“ไม่ได้หรอกว๊อด พี่ต้องเมคมันนี่บ้าง ไปเกาหลีคราวนี้พี่ต้องแลกกับค่าต้นฉบับเรื่องนึงเลยนะ ^^” ฉันบอกให้ว๊อดก้ารู้ถึงเกลือสามกระสอบของพี่วิว - -‘’


“อ๋อ ครับ โอเคไปกันเถอะ ได้เวลาแล้ว” แล้วว๊อดก้าก็พยักหน้าบอกให้เราทุกคนเดินเข้าห้องผู้โดยสาร ฉันละอยากจะกระโดดขอบคุณเหลือเกิน ก็ดูนี่ซิกิ๊กคนปัจจุบันเล่นหิ้วกระเป๋าให้ฉันด้วย มันน่าขอบคุณสักฟอดสองฟอด เอิ๊ก ๆ


และฉันก็ถึงกรุงโซล =[]= ไม่อยากจะบอกที่นี่แค่เอาเท้าเหยียบก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นกิมจิ ก็ดูนั่นตามร้านอาหารตลอดทางที่ฉันสอดส่ายตาดูอยู่บนแท็กซี่ กิมจิทั้งนั้นที่ทุกคนเขมือบลงลำไส้


“เดี๋ยวเราลองกินกิมจิรสดั้งเดิมดู” ว๊อดก้าพูดแก้ขำ แต่เล่นเอาหิวผักดอง -.,-


“โอเค เช็คอินแล้วเดี๋ยวลงมาเจอกันล็อบบี้นะพี่ ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องงานกัน” ว๊อดก้าพูดอีกก็ถูกอีก เพราะตอนนี้ฉันหิวจนไส้ไหลแล้วอะ T^T พยาธิในท้องงี้ร้องกันงม เดินป้ายประท้วงไปสามขดของสำไส้แล้วแหละ หากช้ากว่านี้มีหวังก่อม็อบชอนไชเจาะผนังกระเพาะฉันเล่นแก้หิวแน่ ๆ TT^TT


โครกคราก โครกคราก


สุดท้ายฉันก็ได้เขมือบกิมจิผักดองปรุงรสแบบดั้งเดิมเสียที รสชาติก็ไม่ต่างกับอะไรที่บ้านเรานัก แต่ฉันว่ามะละกอดองในขนมจีนที่บ้านฉันอร่อยกว่าอีกนะ -..- ส่วนเนื้อย่างเกาหลีอันเลื่องชื่อที่ไปกินแล้วการันตีได้ว่าเหนือชั้นกว่าหมูกระทะที่เมืองไทยสิบขุม อันมีเหตุให้การันตีเมื่อฉันและยัยพรั๊นซ์เอาตะเกียบตบกันแย่งเนื้อ -*-


“เดี๋ยวเราจะเดินดูสถานที่ ที่เราจะเก็บรูปกัน ส่วนพี่เพียงถ้าเหนื่อยกลับไปพักก่อนได้นะครับ แต่ถ้าพี่อยากไปไหนก็ไปได้เลยนะ เราจะมาเจอกันที่โรงแรม โอเคป่ะ?” ว๊อดก้าเอาใจใส่อีกแล้ว เทคแคร์ไม่ยอมห่างเลย มิเสียแรงที่ฉันยกให้เป็นกิ๊กคนปัจจุบัน -..-


“โอเค ตามสบายบ่ห่วงพี่เน่อ แค่นี้สบายมาก ทำงานกันไปเถอะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ” ฉันบอกไปแต่แอบส่งสายตาปิ๊ง ๆ ให้ว๊อดก้าลุ่มหลง ว๊อดก้าเกือบสำลักเพราะยัยเพื่อนบ้าดันโพล่งมาว่า


“ช่วยไปไกล ๆ เลยไป ช่วงที่ฉันทำงานถ้าแกมีใจจะช่วย ฉันขอให้แกช่วยเดินไปไหนก็ได้ห่างไกลกับการทำงานของฉันกะน้อง ยัยซุ่มซ่าม” - -‘’ เพื่อนเวร ! ทำไมชอบคุ้ยความจริงมาประจานเป็นรอบสองด้วย คนสวยเฟอะฟะซุ่มซ่ามไม่ได้รึไง แค่ฉันสะดุ้งสะดุดกล้องราคาเยียบแสนแค่นี้ทำเป็นรม’เสีย ทีแกเยียบหน้าอีธานสามีฉัน ฉันไม่ด่าสักคำ เอ่อ ที่เยียบคือเยียบหน้าปกนิตยสารที่อีธานขึ้นปกโชว์ความล่ำอ่านะ -.,-


แล้วเราทั้งห้าก็แยกย้ายกันตรงนั้น สามหนุ่มหล่อและสาวสวยน้อยอย่างยัยพรั๊นซ์ก็ตรงปรี่ไปด้านซ้าย ส่วนฉันเลี้ยวขวาไปตามทาง เราคอนเวิร์สตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้เมื่อฉัน


“Q[]Q” อีธานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน >///< ฉันกรี๊ดลั่นกับจอยักษ์ตรงสี่แยกไฟแดง


“แทจู จู จู จู จู จู” O[]O; กรี๊ดสนั่นไม่ต่างไปจากฉันแต่คราวนี้เรียกชื่อเป็นเกาหลี -.,-


ไม่อยากจะบอกว่าอีธานของฉันอภิมหาหล่อของหล่อเลยแหละ ผมเกรียน ๆ ที่เห็นอยู่ตามปกนิตยสารเมืองไทยมันเรย์เอ้าท์ตกเทรนด์ด์ลงถังดำไปแล้ว ดูจอมอมิเตอร์พลาสม่านั่นเด่ะ เฮียแกหล่อลากไส้ผมที่แพล่มออกมากกหูเป็นหน้าม้าอินเทรนด์ด์ซะจนสาวกรี๊ด กรี๊ดไม่เท่าไหร่ป๋าแกยังชูหลาด้วยการแอบขายโคคีโคคี่บวกแบนด์ดัง LL เห็นแล้วอยากเป็นกระป๋องโคคี่ จะได้สัมผัสทั้งมือและปากของอีธาน >,,<


เซเว่นเว้นอยู่ไหน เพียงจะไปเหมาโคคี่เพื่อสามี ฉันหันซ้ายแลขวา อะช่า !!! มันอยู่นั่นเอง รอช้าอยู่ทำไม วิ่งไปเหมาโลด


กว่าจะกลับถึงโรงแรมไหล่ฉันเกือบหลุดเพราะเหมาโคคี่มาสองลัง คืนนี้ล่ะจะปั่นต้นฉบับไปพร้อมกับการซดโคคี่ให้ซาบซ่า สามีจ๋าคุณภรรยาช่วยทำมาหากินแล้วนะจ๊ะ ไงก็คืนนี้อย่าลืมมาจู๋จุ๊บ ๆ เค้าก่อนนอนนะตัว >O< ยิ่งพูดยิ่งเขิน นี่พูดในใจนะเนี้ย -..-


กว่า (อีกครั้ง) ยัยพรั๊นซ์ว๊อดก้าและสองเพื่อนจะกลับขึ้นห้องฉันก็หลับพุงอืดไปแล้วสามงีบ ตื่นมาอีกทีก็โดนพ่นไฟแบบไม่ยั้ง


“แกทำอะไรของแกเนี่ย !?” (. .)?


“ปั่นนิยายส่งพี่วิวไงแก ^^”


“ไม่ใช่เฟ้ย ฉันถามว่านี่อะไรต่างหากที่แกทำอยู่ ไอ้กระป๋องโคคี่ทำไมเต็มห้องขนาดนี้ - -‘’” รู้ ๆ กันอยู่จะมาถามทำไม


“( - -) (- -)’”


“แกอยากท้องอืดตายคาเกาหลีใช่มั้ย” - -^


“ไม่ใช่น้า แกดูนี่ซิเพื่อน กระป๋องโคคี่อะ บ้านเรามันไม่มีหน้าเฮียนะ ไม่ได้หรอกฉันต้องซื้อเก็บไว้นี่มันหน้าสามีฉันเลยแก ที่เมืองไทยมีซะที่ไหน ^^” ฉันบอกแล้วยัยพรั๊นซ์ก็บอกมามั่ง


“ไสหัวไปไกล ๆ เลยแก ไอ้พวกคลั่งวัตถุนิยม” แง้ ๆ T^T ทำไมพูดจารุนแรงแบบนี้ เดี๋ยวเอาหนังยางดีดปากอีกหรอก


“ฉันไม่ได้ลืมชาติเกิดนะ T^T แค่อยากเปลี่ยนสัญชาติตามว่าที่สามีก็เท่านั้นเองอะ” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นแต่ยัยพรั๊นซ์ดันน้ำเดือดเข้าให้ ว๊ากมาดังลั่นอีกครั้ง TOT


“ไอ้บ้า! ขอร้องล่ะ ไหว้ก็ได้เลิกคบฉันเป็นเพื่อนได้มั้ย ถือว่าฉันขอร้อง” - -‘ น้ำเสียงอ้อนวอนสุดๆ แต่ฉันไม่สนหรอกเพราะสิ่งที่ฉันกำลังสนคือนี่ต่างหาก O[]O


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”


“อะไรของแกอีก??” ยัยพรั๊นซ์ตวาดถามหน้างี้เขียวเมื่อฉันบอกไปว่า


“แกดูนี่ ดูเลยข่าวในเวบนี้ พวกบ้าที่ไหนไม่รู้มันโพสโจมตีอีธานสามีฉันอ่า TOT” ฉันเอาเม้าท์กลิ้งชี้หน้าแล็บท็อปหัวข่าวไม่น่าอภิรมย์โสภานั้น


“โจมตีว่าไงล่ะ?” น้ำเสียงหน่ายๆ ของยัยพรั๊นซ์ถามมาแล้วฉันก็บอกไปแบบคร่ำครวญโซแซดสุดๆ T^T


“เฮียเป็นเกย์ ไม่นะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อหรอก แกเชื่อฉันนะ อีธานไม่ชอบกินถั่วดำหรอกแก” ฉันแก้ตัวแทน แต่เป็นนต้องหน้ามืดเมื่อยัยเพื่อนซี้ตัวดีแถมปากดีอีกต่างหากโพล่งขึ้น


“ไม่มีมูลแล้วหมามันจะขี้เหรอ?” -*- เฮียป๋าไม่ได้เป็นหมานะ ทำไมยัยเพื่อนคนนี้ถึงเปรียบเทียบได้น่าเกลียดขนาดนี้ ชักเคืองแล้วชวนดีปากด้วยหนังยางจริงๆ


“แกต้องเชื่อฉัน นังชะนีพวกนี้มันมั่วรั่วไปทั่วแหละ พวกโจมตี รู้ๆกันไม่ใช่เหรอว่าอีธานกิ๊กและปล่อยตัวให้นังไฝใหญ่สีอยู่อ่ะ ยังไงมันก็บอกอยู่ทนโท่ว่าเฮียแกแมนล่ำๆ จะชอบประตูหลังได้ไง มันต้องประตูหน้าดิ -.,-“ ยังไงแล้วฉันก็พยายามแก้ตัวแทนสามี ปกปิดข่าวเน่าๆ นั้น บทสรุปของข่าวนี้เฮียของเพียงตะวันต้องแมนเกินร้อย ไม่แอ๊บแน่นอนเชื่อเหอะ แต่ดูท่าจะเชื่อยากเอาการเมื่อคลิกเจอข่าวนี้แทบทุกเวบเกาหลี - -+


“ก็บอกแล้วไม่มีมูลหมามันไม่ขี้หร๊อกกกกกกกกกกกกกก” แล้วยัยพรั๊นซ์ก็สะบัดตูดงอนให้ฉันดู ก่อนที่จะดึงผ้านวมมาห่มตัวครอกฟี่ ๆ ไปในที่สุด ปล่อยให้ฉันนั่งแฉล้มแช่มช้อยแต่เครียดเอาการอยู่หน้าแล็บท็อป ตอนแรกก็ว่าจะปั่นนิยายส่งพี่วิว แต่อารมณ์มันไม่พาไปเจอเข้ากระทู้ข่าวที่ว่าเล่นเอามึนไปแปดตลบ ตกลงเฮียป๋าเป็นดั่งว่าหรือเปล่า ???? พิสมัยประตูหน้าหรือประตูหลัง ???? ชักกลุ้มกับข่าวนี้จริงๆ เล่นเอาเครียดพาลนอนไม่หลับ TOT ต้องแก้ง่วงด้วยการนับหน้าสามีแทนแกะ =[]=


ครอก ครอก ครอกฟี่ ฟี่ครอก ครอก


เช้าวันที่สองในดินแดนโสมเกาหลีใต้ ที่ฉันตื่นมาด้วยอารมณ์ซีเครียดสุดๆ -*- วันนี้ตั้งใจจะไปพิสูจน์ข่าวมั่วนิ่มนั้นให้ได้ ฉันจะไปเยือนต้นสังกัดบริษัทของเฮียป๋า รู้ดำรู้ดีรู้ชั่วกันไปเลยว่า อีธานเฮียป๋าเปรมกับเพศผู้หรือเพศเมีย ชีหรือฮีกันแน่ จากเท่าที่รู้ เอ่อ แอบตามล่ามาได้นั่นแหละ ทราบว่าอีธานจะเข้าบริษัทตลอดทั้งอาทิตย์ -.,- สรุปโปรแกรมทัวร์ของวันนี้นั่นก็คือการนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปยังบริษัทย่านทงเดมุนนั่นเอง ฮูล่าฮูล้า ชะชัดช่า =.= เฮียจ๋ารอเพียงตะวันก่อนนะ แล้วเพียงคนนี้จะแก้ข่าวให้สุกที่ร้ากกกกกกกกเอง คริคริ ^^


ฉันอ่านแผนผังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินอย่างคร่าว ๆ พอจะเดาสุ่ม นั่งมั่ว ๆ ชมวิวไปตามเรื่องและก็ถึงเป้าหมายที่ว่า และแทบจ๊ากเมื่อต้องมาเก้อ เพราะตลอดวันที่ผ่านมาไม่มีวีแว่วว่าอีธานจะเข้าบริษัท เนื่องจากกำลังเก็บตัวปิดข่าวเน่า ๆ นั่นเอง TOT


นอกจากฉันไม่ได้ถ้ำมองแล้วยังโดนไล่อีกด้วย เพราะพี่ยามแกตะบี้ตะบัยไล่ฉันด้วยการส่งภาษาบ้านเกิดกิมจิ ฟังแล้วฟังอีกก็ไม่เข้าใจ ความพยายามของฉันที่จะช่วยสามีแก้ข่าวเห็นทีจะสิ้นสุด ปลงตกนั่งใต้ดินกลับโรมแรมแต่ก่อนจะกลับก็แวะโน่นลงนี้เพื่อแก้อาการซีเครียดด้วยการชิมอาหารชนท้องเริ่มอืด เพราะที่อืดเนื่องจากฉันกระเดือกโคคี่แทนน้ำ สนับสนุนสามียังไงก็ทำได้


จบทัวร์ของวันคือการนั่งมองมอมิเตอร์หน้าสวนสาธารณะ เฮ้อ~ ป๋าแกช่างเท่ห์ ทำไมเกิดมาเท่ห์ไม่แบ่งใคร รู้ไหมว่ามันบาป ^^ เชยชมว่าที่สามีพอเป็นกระษัยฉันก็เปิดแล็บท็อปที่แบกมาทั้งวันลงมือทำงานซะที พล็อตเรื่องที่ฉันติ๊ต่างไว้แบบเนียน ๆ คือเรื่องนี้....


หัวใจมามะ มารักจ๊ะจ๋า นางเอกของเรื่องชื่อจ๊ะจ๋า ส่วนพระเอกไม่ต้องบอกดาราหนุ่มเกาหลีอิมเมทจากสามีสุดที่รัก อีธาน ฉันนั่นเอง >///<


เรื่องนี้แหละที่ฉันจะเขียนให้ตัวเองเป็นนางเอกกับเขาสักที หลังจากมั่วนิ่มให้คนอื่นเป็นมาหลายเรื่องแล้ว ถึงคราวที่เพียงตะวันคนนี้จะกลายเป็นนางเอกผู้แสนจะน่ารักนามว่า จ๊ะจ๋าโลดเล่นอยู่ในนิยายหวานแหววกิ๊วใสซ่า ของนักเขียนชื่อฮา ยาหอม !!


ว่าแต่ควรเขียนให้เฮียป๋ามีข่าวเป็นเกย์ชอบกินถั่วดำดีไหมนะ (. .)???
นั่งเคาะแป้นปั่นงานจนแทบตกใจเกือบร้องแว้ก O[]O เพราะฉันลืมวันลืมคืนไปเลย มัวแต่จิ้ม ๆ เคาะ ๆ เงยหน้ามองโลกภายนอกที่พ้นจากจอคอม คุณพระ !!! มืดสนิทศิษย์ส่ายหัว เอ๋ ? แต่ฉันไม่มีศิษย์ด้วยซิจะมาส่ายหัวทำแพะอะไรให้ผู้อ่านงง - -‘’


พลบค่ำมามากนัก -*- ฉันรีบปิดแล็บท็อปยักย้ายเคลื่อนไหวก้นกลับ


โรงแรม ขณะที่กำลังจะข้ามไฟแดงอยู่นั้น ความเร็วดุจแสงก็แฉลบเข้ามา O[]O !!!


เอี๊ยดดดดดดดดดดด !!! แง้ ๆ สปอร์ตเกือบเสยก้น TOT ไม่อยากก้นหลุดกลางแยกไฟแดงในแดนกิมจินะ ใครก็ได้ช่วยพยุงก้นฉันหน่อยยยยยยยยยยยย T^T


“ชิลเล ฮัมนีดา !(ขอโทษครับ)” นอกจากไม่มีใครช่งยก้นแล้ว ยังจะเจอคำด่าอีกด้วย ว่าแต่จะมาด่าฉันทำแพะอะไรอีกไอ้ผู้ชายบ้า ! ขับรถเกือบจะเสยก้นฉันไปเป็นเนื้อย่างแล้วนะ จะมาเก๊กด่าทำไมอีก ฉันถลึงตาด่าตอบโต้ไอ้ผู้ชายฆาตกรหรือเจ้าของสปอร์ตผู้เสยก้นคนนั้น -.,-


“ชิลเล ฮัมนีดา !” ยังอีก ยังจะมาด่า คราวนี้มันเปิดประตูรถลงมาหลังจากด่าฉันผ่านกระจก เสื้อยืดสีเขียวกับหมวกไหมพรมสีครีมสวมทับด้วยแว่นตาอีกดอก หน้าตามันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ไม่สำคัญเท่ากับก้นของฉัน มันเคล็ดไปสามยอกแล้วอะ TOT


“You!” แล้วนายเสื้อเขียวก็ร้องลั่น ก่อนจะรีบสาวเท้าไวๆ เพื่อช่วยพยุงก้นฉันขึ้นมา เพียงแค่ฉันทรงตัวได้เป็นเก้าสิบองศา ฉันก็ซัดไปเต็มเหนี่ยว
“บัสตาร์ด สติวปิด ฮ่วย !” ฉันด่าเสร็จก็เขย่งเท้าออกไป ชิ่งหนีกลัวไอ้ตี๋กิมจิจะเอาเรื่องฆ่าฉันหมักเป็นเนื้อย่างในกระทะเกาหลีโทษฐานไปสาดน้ำลายใส่เข้าให้ T^T


“Hey ! come back” แต่ดูเหมือนอีตานั่นจะคาใจน้ำลายฉันมากตะโกนลั่นแยกไฟแดง ฉันต้องรีบโกยอ้าว แง้ ๆ แค่ด่าฮ่วยภาษาอีสานไปคำเดียว ทำไมต้องไล่ล่าฉันด้วย TOT


แฮ่ก ๆ กว่าจะร้อยเมตรผลัดสี่คูณร้อยมาถึงโรงแรมได้ ฉันก็แทบรากเลือดลิ้นห้อยไม่ต่างอะไรกับไอ้ด่างในวัดโพธิ์ ว่าแต่ไอ้ด่างในเกาหลีมันชื่ออะไรอะ - -?


สอดบัตรเปิดประตูก็รู้ว่ายัยพรั๊นซ์จุ๊กรู้หลับไปนานแล้ว ไม่มีเลยนะจะห่วงเพื่อนฝูง ยัยนี่จะรู้ไหมว่าฉันเกือบเป็นเนื้อย่างให้พวกกิมจิมันปิ้งกินซะแล้วน่ะ -_-^


แล้วฉันก็กระโดดขึ้นเตียงไปนอนบ้างแต่ก่อนนอนก็ซดโคคี่อุดหนุนซับพอร์ทสามีสักอึกสองอึก เอิ๊กๆ ^^



เช้าวันที่สาม (รวดเร็วปานนั้น) ที่เราจะได้แพ็กกระเป้ (เป๋า) - -‘’ แบกขึ้นหลังกลับเมืองไทย วันนี้ว๊อดก้ายิ้มหวานจนฉันสะดุ้งสะเทือน ทำไมกิ๊กคนปัจจุบันฉันถึงได้หล่อวันหล่อคืนแบบแน๊~ -.,- เสียหน่อยที่ไม่ตี๋ไม่งั้นอีธานสามีของฉันคงเคืองมิใช่เล่น >,,<


“วันนี้เราจะช็อปแหลกกันนะ ใครจะซื้ออะไรซื้อไปเลย เพราะอีกสองชั่วโมงเราจะกลับกันแล้ว” ว๊อดก้าบอกก่อนจะพยักพเยิดไปยังเพื่อนซี้ทั้งสองที่ไม่เคยมีบทพูดเลยในเรื่องนี้ - -;


“เจอกันที่นี่อีกสองชั่วโมงนะครับ” แล้วหนึ่งหนุ่มซึ่งมีบทพูดมั่งกะสองหนุ่มผู้ไม่มีบทพูดเลยก็กอดคอกันเดินไปช็อปปิ้ง ปล่อยให้สองสาวผู้มีบทพูดเยอะที่สุดของสองตอนแรกอย่างฉันและยัยพรั๊นซ์กระหนุ่งกระหนิ่งเลือกซื้อของติดมือติดไม้(ปิ้งลูกชิ้น)กลับบ้าน


เราสองคนเลือกซื้อกระเป๋าสตางค์แทบร้องไห้ เพราะมันนี่ของเราหายเกลี้ยงไปพริบตา ยัยพรั๊นซ์เสื้อซื้อกันหนาวสีชมพูแหวว ส่วนฉันซื้อโมเดลอีธานไปกอดเล่น =[]=


สุดท้ายก็เสร็จสิ้นภารกิจช็อปแหลก เราทั้งห้ารีบเก็บกระเป๋าไปสนามบินด้วยรถแท็กซี่อีกครั้ง คราวนี้เครื่องไม่ดีเรย์ ออกตามเวลาแป๊ะ แต่ในช่วงจังหวะที่รอจะขึ้นอยู่นั้นฉันก็


“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันบอกไปยังยัยพรั๊นซ์ ยัยนั่นชิชะไม่สมอารมณ์แค่ฉันขอเข้าห้องน้ำแค่นี้ หรืออยากจะเห็นฉันฉี่ราดบนเครื่องบิน -.-


“แค่ห้องน้ำนะแก อย่าให้รู้ว่าแอบไปยืนกรี๊ดไอ้ตี๋ที่ไหนอีก ฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่จริง ๆ ด้วย” ยัยพรั๊นซ์ข่มขู่ - -“ ฉันไม่แน่ใจว่ายัยนี่คือเพื่อน ดูมันเกินเลยไปถึงแม่แล้วอะ ชอบด่าว่าฉันอยู่เรื่อยเลย T^T


“รู้หรอกนา ^^ ไม่ต้องห่วงฉันเอาตั๋วไปด้วย ถ้าแกรอไม่ไหวไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไปทีหลังตั๋วพาสปอร์ตอยู่กับฉัน รับรองกลับถึงบ้าน -.,-“ ฉันบอก แล้วยัยพรั๊นซ์ก็พยักหน้าไล่แบบรำคาญ ส่วนฉันฮูล่าฮูล่าเพราะนั่น O[]O !!! โปสเตอร์ใหญ่ยักษ์ของอีธานอีกแล้ว -.,- จะเป็นลม ทำไมไม่เห็นใจคุณภรรยาบ้าง นี่จะมาร่ำลาส่งฮันนี่ถึงสนามบินใช่มั้ยจ๊ะ =.=


เสียงดังเซ็งแซ่ของสาว ๆ ละแวกใกล้ ทำเอาฉันงุนงงและสงสัย ว่าแต่เซ็งแซ่กันเป็นภาษาไทยได้หรือเปล่า?? มันอยากรู้จริงว่าเรื่องอะไรกันที่พูดอยู่ ดูสาว ๆ จะหน้าแดงกันจัง


“What happen !?” ฉันถามไถ่แล้วสาว ๆ พวกนั้นก็ตอบมา


“แทจู กำลังถ่ายโฆษณาตัวใหม่อยู่” OoO !!! อะ-อะไรนะ อีธานสามีสุดเลิฟของฉันกำลังโชว์เรือนร่างให้ตากล้องอัดคลิปหรือนี่ >.,<


พระเจ้า ! เข้าข้างเพียงตะวันแล้ว ดลบันดาลให้คู้แท้มาเจอกันจนได้ มิได้การจะรอช้าอยู่ทำไม ฉันควรไปถ้ำมองให้เห็นกะตาคาไปเต็ม ๆ ชนิดไม่ขอล้างหน้าสักสิบชาติและที่สำคัญจะถามให้แจ่มแจ้งกันไปข้างว่าเปรมกับถั่วดำนิยมชมชอบยิงประตูหลังหรือเปล่า - -?


เพียงแค่ฉันเดินเข้าไปใกล้บริเวณที่เข้าถ่ายทำ การ์ดร่างยักษ์ก็ตรึงพืดขึ้นทันตา สกัดกั้นฝูงชนที่คลั่งไคล้ T^T จะมาปิดกั้นและขัดขวางความรักของช้านนนนน ทำไม TTOTT


ฉันเขย่งเกร็งกอยขอดูหน้าสุดเลิฟ สักกระผีกเดียวก็ยังดี และก็ได้เห็นจะ ๆ เต็ม ๆ เสื้อสีเขียวที่ดูช่างหล่อเท่ห์บาดใจ แต่ไม่เท่าหมวกไหมพรมสีครีมใบนั้น เฮียจะใส่ทำไมถอดออกมาเหอะ ขอดูทรงผมใหม่หน่อยซิ ! หน้าม้ากิ๊บเก๋อินเทรนด์ด์ไม่ตกขอบของป๋าอะ ขอคุณภรรยาดูหน่อยเร้ว >///<


เฮียแกก็ไม่ยอมถอดมันออกและที่สำคัญไม่ยอมหันหน้ามาทางฉันด้วย ดั๊นหันแต่ก้นมาให้ดูแทนหน้า ชักหงุดหงิดแล้วซิ - -; หงุดหงิดที่ว่าคือเฮียป๋าจะหันก้นให้ดูทำไม ยิ่งมีข่าวอยู่ -*-


“กรี๊ดดดดดดดดดดดด แทจู จู จู จู” แล้วสาวกิมจิกรี๊ดลั่น ส่วนฉันไม่ยอมหรอก เดี๋ยวดู ดูสาวไทยกินน้ำพริกกะผักต้มบ้าง


“อ๊ากกกก ! อีธานนนนนนนนนนนนนนนนนน” เอคโค่ด้วยนะขอบอก -.,- ฉันตะเบ่งเสียงกรี๊ดลั่นแข็งกะพวกแฟนคลับแดนกิมจิ แข่งกันไปแข่งกันมาก็เริ่มยึกยือกระชากลากไป คนข้างหน้าคะมำเพราะคนข้างหลังมันทั้งดันทั้งผลัก ผลักไปผลักมาข้าวของที่ติดมือก็กระจัดกระจาย โปสเตอร์ลงไปเอ้งเม้งช่างน่าสงสารอีธานโดนเหยียบไม่เหลือหล่อเลยอะ T^T ฉันรีบถลาเข้าไปป้องปัดแต่ดันซวยถูกอีพวกสาวกิมจิข้ามหัวเหยียบไหล่ไปเต็ม ๆ T[]T
กว่านังพวกนั้นจะรู้ตัวว่าเหยียบคนสวยอยู่ ฉันก็หมดสภาพไปพร้อมอีธาน หัวหูไม่ต้องบอกสุดจะบรรยาย แปรงผมใหม่สักสิบวันก็ไม่แน่ใจว่าจะได้ทรงเดิม ทรงนี้ตัดเอาใจอีธานด้วยนะ T^T


สุดท้ายกองโฆษณาก็เสร็จสิ้นการถ่ายทำ ฉันเตรียมจะไปขอลายเซ็นและแชะรูปเพื่อเก็บเอาไว้บูชาตอนกลับเมืองไทย แต่ที่ไหนได้เฮียแกกระโดดขึ้นรถไปพร้อมกับทีมงานหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฉันโบกมือบ้าบบายลาบั้นท้ายงอน ๆ ที่พวกสีม่วงนิยมชมชอบด้วยน้ำตาไหลพราก TT[]TT อยากจะร้องเพลงนี้จริง ๆ ....บุญฉันมีแต่คงไม่ถึง


และแล้วก็ต้องเดินคอตกไปกลับหายัยพรั๊นซ์ เฮ้อ~ กะว่าจะโม้แหลกฟุ้งน้ำลายให้ยัยนั่นอิจฉาเล่นสักหน่อย ที่ไหนได้ฟาร์วอีกแล้ว เซ็ง ! คนสวยเริ่มเซ็ง แต่ความเซ็งถูกแปรเปลี่ยนเป็นตวามตกใจ


OoO !!! แว้ก ! ยัยพรั๊นซ์หาย หายไปพร้อมกับว๊อดก้าและเพื่อนห่างบททั้งสอง ทำไงดีสี่คนนั่นโดนจับไปขายเนื้อในเกาหลี -.,- เอ่อ น่าจะไม่ใช่ เพราะจากที่ฉันก้มดูนาฬิกาและเงยหน้าขึ้นมองเที่ยวบินตอนนี้


O[]O พระเจ้าช่วย ! กล้วยไม่ต้องทอดแล้วมาช่วยฉันก่อนเร็ว เพราะฉันตกเครื่อง TOT แง้ ๆ เครื่องบินทยานเหนือฟ้าแดนโสมไปแล้วสิบ แต่ตอนนั้นฉันยังกรี๊ดบ้าคลั่งอีธานอยู่เลย เวรแท้ !


จะทำไงดี !? ฉันควรทำไงล่ะ คิด คิด คิด (. .)?


อะช่า ! ใช่แล้วพาสปอร์ตยังอยู่เดี๋ยวซื้อตั๋วใหม่ก็ได้ ฮี่ ๆ เรื่องขี้ปะติ๋ว เพียงตะวันสามารถ ฮูล่าฮูล้า ^^V


ขอควานหาก่อนนะ ล้วงเอ้าล้วง มันอยู่จั๋งไซ๋ (. .)?


อะเอ๋ ? ชักไม่สนุก และไม่อยากจะคิดด้วยว่า ????


แว้ก OoO พาสปอร์ตฉันหาย และมันหายตอนที่ถูกกระทืบ เอ๊ย ! ล้มลงไปนอนกลิ้งเป็นผีขนุนตอนดูเค้าถ่ายทำโฆษณา TOT


บอกได้คำเดียวว่า เพียงตะวันซวยแล้ว TT^TT

Create Date : 26 พฤษภาคม 2551		0 comments
Last Update : 26 พฤษภาคม 2551 19:03:53 น.
Counter : 405 Pageviews.
Share Tweet