Hello love ส่งรักมาทักทาย(อันยองฮาเซโย)

Hello Love ส่งหัวใจให้สุดที่รัก

กรี๊ดดดดดดดด >[]< เสียงกรี๊ดลั่นที่ทำให้ฉันอดกรี๊ดด้วยไม่ได้ -.,- ก็ดูนั่นดู โปสเตอร์โฆษณาใหญ่ยักษ์เท่าผนังห้องน้ำของสยามพารากี้รวมกันสิบห้องรวมชั้นบนยันชั้นล่าง เพราะนั่นคือพรีเซ็นเตอร์สุดหล่อของดารานักร้องดังแห่งเกาหลี อ๊ากกก !!! อีธาน ของช้านนนนนนนนนนนนนน >///<


อาจจะงงงวย ว่าอีธานคือใคร?? ใครคืออีธาน?? อีธานคือมนุษย์เพศผู้ - -‘ นักร้องดาราดังเกาหลี สันทัดในการโชว์ความหล่อและเส้นเสียง ถนัดนักในการร้องแรฟพ่นอาแอนด์บี -.,- วันนี้อีธาน ดาราดังแดนกิมจิจะมาโปรโมทความดูดีของหน้าตาด้วยการแถลงข่าวเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาเสื้อผ้าแบนด์ดัง LL พร้อมกับการโชว์ความล่ำแห่งเรือนร่างให้สาวน้อยสาวใหญ่และสาวเทียมน้ำลายหก จากที่หกเรี่ยราดตามนิตยสารและหน้าจอทีวีมานานนม จะได้สัมผัสซิกแพ็กหนา ๆ ไฝฝ้าตามร่มผ้าก็วันนี้ -.,- แต่ฉันนี่ซิ อดเชยชม เพราะว่า....


ฉันไม่มีบัตรเข้าชมงานแถลงข่าวโฆษณาชิ้นค้าตัวนี้ T^T แถมไอ้บัตรที่ว่าหายากยิ่งกว่าขุดทองตามเมืองแร่อีกนะ T[]T เศร้าแท้ ขนาดเกาะวิทยุเล่นเกมตามรายการของทุกช่องแห่งคลื่นเวฟคลื่นไส้ กดโทรศัพท์มือแทบหงิก ยังไม่ได้หน้าไมค์เลย ไอ้หลังไมค์จะได้ทำแพะอะไรไม่ทราบ ไม่ได้ตั๋วแล้วยังเสียตังค์ค่าโทรไปตั้งเยอะ เพื่ออะไรเนี้ย - -‘


แง้ ๆ ทำไมอาภัพเยี่ยงนี้ เนื้อคู่มาให้เจอแล้ว ไหงต้องมาจากลาแบบใกล้เอื้อมด้วย อีธานอยู่ชั้นล่างส่วนเพียงตะวันอยู่ชั้นบน รักแท้แพ้ระยะทางจริง ๆ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้สบตากันละที่รักจ๋า


“อีกสิบนาทีเราก็จะได้เจออีธานกันแล้ว ขอเสียงกรี๊ดหน่อยเร้วววววว” เอาเข้าไป ไอ้พิธีกรแถลงข่าว จะมากระตุ้นต่อมความอยากดูของฉันทำไมนักหา !!!! และที่สำคัญมันไม่ใช่คอนเสิร์ตวงชินฮวานะ มันแค่หนึ่งในสมาชิกชินศอกเท่านั้นเอง - -+


แสง สี เสียงเริ่มตระการตาแล้ว พิธีกรก็ไม่เว้น คุณพี่แกออกสเต็ปเท้าไฟ อีธานเห็นแล้วอาจจะสะดุ้ง เพราะท่าทางแกกินขาดกว่าเหล่าฮิฟฮอปอีกสักเท่าตัว - -^


อ๊าย >,< เหลือเวลาแค่ห้านาทีแล้ว อีธานของฉันก็จะโผล่จ๊ะเอ๋มาให้เชยชม ฉันรีบเกาะขอบชั้นสองของพารากี้ หามุมที่ชัดที่สุดเพื่อจะส่งสายตาให้สุดเลิฟ อะ ! จะได้แล้ว ทำมุมสี่สิบห้าองศาด้วย โป๊ะแชะเลย มุมนี้เห็นทุกอณูของความหล่อล่ำ ไฝฝ้าเม็ดน้อย ๆ ฉันก็จะดูเพราะเตรียมอุปกรณ์ในการส่องสามีมาแล้วววว มันคือ....


กล้องส่องทางไกลขยายได้สิบเท่าของความหล่อ -.,- เอาล่ะได้เวลาถ้ำมองแล้ววว อะช่า !!!


“เอ่อ คุณครับ”


“อะไร” ฉันบอกไล่ไอ้คนด้านหลัง รู้หรอกนะจะมากระเบียดกระเสียนตำแหน่งถ้ำมองของฉันล่ะซิ ไม่ได้กินหรอกย่ะ ตรงนี้ฉันจองแล้ว ชิ้ว ๆ ไปไกล ๆ เลยไป


“เอ่อ คุณ” ยังอีก ยังจะมาขอส่วนแบ่ง พวกสัพเวสีไม่มีที่จะยืน น่ารำคาญจริง ๆ ว้อยยย


“อะไรของคุณ ไปหาเอาเองเด่ะ นี่ฉันจองแล้วนะ” ฉันตวาดแว้ด ก่อนจะ O[]O


“เชิญ ออกไปจากตรงนี้ครับ เพราะทางต้นสังกัดเค้าสงวนไว้สำหรับผู้ที่มีบัตรเท่านั้น” อ้าวเวร ! รปภ. เข้ามาสะกิดไล่แบบผู้ดี อุตส่าห์เนียนทำเป็นทีมงานแล้วเชียว TOT


สุดท้ายฉันก็คอตกออกไปจากสี่สิบห้าองศาของชั้นสองพารากี้ อีกหนึ่งนาทีฉันก็จะเห็นสามีในอนาคตแล้ว เพราะไอ้ยามคนนั้นแท้ ๆ เชียว เลยต้องพัดพรากจากคู่แท้จนได้ อยากจะกรี๊ดให้คิวปิดได้ยินจริง ๆ T^T ขณะที่เดินเศร้าทรวงประหนึ่งมีอุปสรรคในความรักทันใดนั้น....


ปึก !!! โป๊ก !!! หัวฉันไปกระแทกกับอะไรไม่รู้ที่ขวางอยู่ข้างหน้า O_O มันออกจะหนา ๆ ถึก ๆ แน่น ๆ พิกล ๆ (. .)?


“Sorry...อันยองฮาเซโย” สำเหนียงปะกิดโผล่มาแม้จะตามด้วยภาษาแปลกถิ่น แต่เมื่อฉันเงยดู O[]O แว้ก ต่างชาติต่างเมือง ตะกี้ฉันเดินเอาหัวไปโป้งเหน่งอีตาหน้าขาวใหญ่เว่อร์หรือนี่ เอ่อ ที่ว่าใหญ่เว่อร์คือสรีระของคนตรงหน้า จากสายตาน่าจะไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบขาดเกินสักสองเซ็นต์ครึ่ง -.,-


“มิเป็นไรค่า ^^” เห็นความล่ำของหุ่นแล้วใจเต้นตูมตาม -.,-
ซี๊ดดดดดดดดดดดด จากที่หัวสัมผัสไปเมื่อครู่บอกให้รู้ว่านายซอรี่ล่ำโคตร ๆ


“Help me , please!” แล้วนายซอรี่ก็พูดออกมา ฉันเงยหน้าขึ้นจับใจความ เอ่อ อันที่จริงฉันจับจ้องหน้าคนพูดมากกว่า นายคนนี่หล่ออะ -.,- แม้จะใส่แว่นปิดหน้าไปเกือบครึ่งสวมหมวกไหมพรมปิดหัวอีกก็ตามที ว่าแต่จะปิดอะไรกันนักนา ชักสงสัยแทนหมวกกะแว่นตา - -‘’


“What?” แล้วฉันก็ถามไป อะช่า !! ภาษาปะกิดฉันก็พอถูไถ ฟังแค่นี้พอจะรู้ว่านายซอรี่กำลังขอความช่วยเหลือ คนสวยอย่างเพียงตะวัน นิสัยก็เลิศไม่ผิดไปจากหน้าตาก็ย่อมจะช่วยเหลือต่างชาติเป็นธรรมดาสามัญของโลกแห่งความงาม เอ๋ ??? ฉันบอกไปหรือยังคะว่า ฉันน่ะ ชื่อสวยไม่แพ้หน้าตาหรอกนะ ‘เพียงตะวัน ฮี่ๆ เลิศหรูอลังการมิใช่เล่นๆ อ๊าย ^^ เขินแทนชื่ออะ -..- ว่าแต่กลับมาเข้าโหมดเดิมก่อนดีกว่า ดูนายซอรี่จะอ้ำอึ้งพิกล


“เอ่อ ด้านล่างน่ะ ผมต้องการลงไป คุณพอจะช่วยผมได้ไหม” อ้าวเวร ! ทำไมใจตรงกันเนี่ย ฉันก็อยากลงไปเหมือนกัน ถ้าลงได้ลงไปนานแล้วจะมาเดินเอาหัวไปทิ่มนายเล่นทำไมให้เหนื่อยละ - -^


“ฉันก็อยากช่วยล่ะนะ แต่ไงอะ ฉันยังไม่ได้เลย รู้มั้ยนั่นมันอีธานสุดเลิฟฉันเลยอะ เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เห็นหน้าเค้าเต็ม ๆ ดูเด่ะ ไอ้ยามนั่นก็ออกปากไล่ฉันเห็น ๆ เสียจิตจริง ๆ นายว่าป่ะ” ฉันเริ่มบ่นพ่นไฟให้นายซอรี่ฟัง นายนั่นก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันพูดพยักหน้าหงึก ๆ เชิงอยากงาบหัวยามคนตะกี้


“ช่วยหน่อยได้มั้ย ผมมีความจำเป็นจริง ๆ “ - -‘’ นายซอรี่ยังคงออกปากไหว้วาน คราวนี้ถอดหมวกออกมาโชว์หัวเหม่งก่อนจะโค้งตัวงอเพื่อกดดันฉันเต็มที่ มาขอบคุณทำแพะอะไรเนี้ย ฉันไม่พิสมัยเลยน้า T[]T ว่าแต่ทำไมอีตาซอรี่ถึงไถซะราบเกรียน =.=


“จะช่วยยังไงล่ะ ไม่เห็นเหรอการ์ดเต็มไปหมดเลย อย่าว่าแต่งานแถลงข่าวเลย แค่ขอบรั้วที่ฉันเกาะตะกี้ยังโดนไล่” ฉันบอกไปก่อนจะลอกเลียนโค้งตัวงอขอโทษนายซอรี่ =.=


“please!!!!” เวรกรรมอีก นายซอรี่ยังพรีสไม่ยอมหยุด คราวนี้งอไปถึงตาตุ่ม แง้ ๆ ฉันจะทำไงดีควรจะโค้งงอแทบเท้าไหมอะ ไม่ช่วยมันจะไปป่าวประกาศว่าสาวไทยผิวสีอย่างฉันจะใจดำเหมือนตัวไหมนั่น ฉันไม่อยากถูกคนทั้งโลกประณามว่าคนสวยแต่ใจดำนะ เพียงตะวันไม่ได้ใจดำเหมือนตัววววววววววววววว please =.=


“OK , follow me” แล้วคนสวยก็ฮึดสู้ฟัด เอาฟร ะ! สู้เพื่อสวย ประกาศให้โลกรู้ว่าเพียงตะวันคนนี้แม่พระใจบุญยิ่งกว่านาตาลี แฟนพี่บอล บวกพี่ปุ๋ย พรทัพ


แล้วฉันก็พานายซอรี่เดินลงบันไดชั้นล่างไป ขณะที่ฉันเดินหน้าแล้วนายนั่นเดินตามก้น คนทั้งห่างพารากี้ก็สนใจใคร่รู้ว่าคนสวยอย่างเพียงตะวันเดินทำอะไรกับนายหัวเกรียนร่างใหญ่เว่อร์คนนี้ ^^


“เดี๋ยวนายรอฉันแป๊บนะ แป๊บเดียวเดี๋ยวมา” ฉันบอกนายซอรี่ให้ยืนหัวโด่โผล่หัวเหม่งอยู่หน้าห้องน้ำ ส่วนฉันเดินปรี่เข้าไปหา...ถังขยะ - - จัดการรื้อเศษอาหาร เอ๊ย ! ไม่ใช่ จัดการหาแก้วน้ำต่างหาก
“โอ้ เยส!” ฉันได้มันมาแล้วแก้วน้ำใช้แล้วทิ้ง=.=


“What?” เกือบสะดุ้งเมื่อหัวเหม่งนั้นกระซิบเข้ามาถาม นายซอรี่โน้มตัวถามจนเส้นเลือดใหญ่แทบตีบตัน อยู่ใกล้หนุ่ม ๆ ขาว ๆ เพียงตะวันหวั่นไหวชอบกล -.,-


“รอแป๊บ ๆ” ฉันบอกแล้วรีบเปิดประตูห้องน้ำก่อนจะเปิดก๊อกใส่น้ำลงไปในแก้วใบนั้น แล้วเดินกลับไปยังนายซอรี่ที่ยืนรอด้วยอาการกระวนกระวาย เพราะว่าอีธานฉันกำลังจะเปิดแถลงข่าวแล้วอะ ดูนั่นเปิดตัวสินค้าแล้ว T^T เศร้าอดดูหล่อล่ำๆ จนได้


“แป๊บ ๆ เดี๋ยวนายก็ได้ดู” ฉันบอกไป เพราะดูหน้านายซอรี่ดิ ซีดยังกะอะไร ยิ่งเพลงไตเติ้ลเปิดตัวสินค้าหน้านายนี่ก็ซีดลงอีกเท่าครึ่ง จากที่ขาวอยู่ตอนนี้ดับเบิ้ลคูณสิบเข้าไปแล้ว


“อื้อ” นายซอรี่พยักหน้าหงึก ๆ อย่างปลงตก ฉันรีบเดินปรี่เข้าไปเหยื่ออันโอชะ ที่เห็นอยู่ไกล ๆ แต่กำลังจะใกล้ ๆ แล้ว เพราะฉัน….


“ขอโทษค่ะ” เต็ม ๆ เลย ฉันเทน้ำในแก้วใส่หลังเสื้อพี่สต๊าฟร่างถึก ซึ่งกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำตูดโด่ง ๆ สี่สิบห้าองศาพอดิบพอดี -.,-


“เฮ้ย ! ไรเนี่ย?” !? เสียงตะคอกถามลั่นขณะที่แกยืนอยู่หลังงานห่างไปเป็นไมล์ด้วยการดูลาดเลาของสายไฟ แต่ไหงคนทั้งหมดหลังงานหันมามองเป็นตาเดียว O[]O


“ขอโทษค่ะพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจ ง่า พี่เปลี่ยนเสื้อเหอะ มันเลอะหมดแล้วน้ำโค้กด้วยอะพี่ มิดีต่อผิวพรรณ” ฉันรีบพูดก่อนจะรีบถอดเสื้อให้พี่แกอีกที ถึงแกจะถึกแต่แกล่ำมิใช่น้อย >//< กำเดาจะไหลเพราะแพ้หุ่น


“อะไรวะ เซ็งจริง ทำไมซวยแบบนี้ เสื้อของงานด้วยซิ” พี่สต๊าฟบ่นอุบอิบหน้าหงิกแทนก้นจะเอาเรื่องฉันให้ได้ แต่เพราะกำลังทำงานอยู่แกเลยต้องทำใจ - -‘ และฉันก็ไม่ปล่อยให้โอกาสลอยนวลพูดเสริมทัพไปอีกดอก


“เลอะด้วยอ่า เปื้อนมากเลยนะพี่ ด้านหลังอะแบบนี้เดินไปไหนหมดหล่อเลยนะ สาว ๆ คงยี้” พูดแค่นี้พี่แกก็แจ้นอ้าวเข้าห้องน้ำ ส่วนฉันก็รีบแจ้นตามด้วยการคว้ามือนายซอรี่พร้อมกับบอกไปว่า


“คุณพี่หล่อเปลี่ยนเสื้อกะแฟนหนูซิ หนูยอมชดใช้ ^^” แว้ก >//< อายมิใช่เล่นในการทำเนียนเอาคนอื่นมาเป็นแฟน ฉันพูดไปยัดเยียดแฟนกำมะลอไป เอ่อ แฟนที่ว่าคือนายซอรี่นั่นแหละ - -


“เดี๋ยวนายเปลี่ยนเสื้อกะพี่คนนั้นนะ แล้วนายก็เดินเข้าด้านหลังงานไป แค่นี้คนเค้าก็คิดว่านายเป็นสต๊าฟแล้วแหละ ง่าย ๆ สบายมาก” ^^ ฉันบอกแล้วหน้าขาวนั้นก็พยักหน้าหงึก ๆ อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำตามก้นพี่สต๊าฟร่างถึกไป ห้านาทีผ่านไป พี่สต๊าฟก็เดินออกมาพร้อมกับการบ่นไม่ยอมหยุด แต่สิ่งที่แกบ่นทำเอาฉันตกใจ


“ซวยทั้งงาน ไอ้นั่นก็ไม่ยอมโผล่ เลยเวลาไปตั้งสิบนาทีแล้ว ถือว่าเป็นดาราดังรึไง อย่าให้ตรูเป็นบ้างนะ พ่อจะโชว์หล่อเลยคอยดู - -‘’” แกบ่นเสร็จก็บิดก้นออกไปซะ ปล่อยให้ฉันยืนอึ้ง O[]O


อีธานสามีสุดเลิฟของฉันยังไม่ขึ้นเวทีแถลงข่าวโชว์หล่อหรือนี่ !? โอ้ พระเจ้าช่างเข้าข้างคนสวยอย่างเพียงตะวัน เพราะเราเกิดมาคู่กันใช่ไหม พระเจ้าถึงดลบันดาลให้คุณว่าที่สามีรอหน้าภรรยา >//<


“นี่ ๆ ฉันช่วยนายแล้ว งั้นฉันขอให้นายช่วยฉันบ้างนะ” ฉันบอกไปยังนายซอรี่ซึ่งตอนนี้สวมเสื้อสต๊าฟดูยังไงก็เหมือนทีมงามไม่ผิดเพี้ยน บางทีอาจเลยไปถึงการ์ดร่างถึก ก็ดูหุ่นเด่ะ ! ล่ำซะขนาด -.,-


“อะไรเหรอ?” เสียงทุ้มถามมาแล้วฉันก็บิดอายด้วยการบอกไปว่า
“อย่าลืมถ่ายรูปสามีฉันมาให้ดูด้วยล่ะ >///<”


“Ha ha ha ha ha , OK.” แล้วซอรี่ก็เดินจากไปทิ้งท้ายด้วยการงองาย มันน่าตลกตรงไหนเนี่ย แค่ฉันพูดความจริงอะ -.,-


ฉันส่งสายตาอำลาแกมอิจฉา หากว่าเสื้อตัวนั้นฉันใส่ได้ฉันคงไม่ให้นายหรอกนะ แม่จะทำเนียนไปยืนดูหล่อล่ำและไฝฝ้าตามเรือนร่างอีธาน ยิ่งคิดยิ่งเศร้า T^T


เพียงห้านาที (อีกเป็นครั้งที่สอง) ร่างสูงเว่อร์ภายใต้แว่นสีดำของนายซอรี่ก็หายวับไปกลับด้านหลังของงานอันเนืองแน่นด้วยสต๊าฟร่างถึกและการ์ดร่างยักษ์ผสมพี่ยามอีกนับโหล ประหนึ่งว่านายซอรี่กลมกลืนรับจ๊อบเป็นพวกเดียวกันประมาณนั้น


สิบนาทีให้หลังฉันก็น้ำตาไหลพรากเมื่อหูซ้ายและขวาของฉันประมวลเสียงได้ว่า อีธานสามีสุดเลิฟกำลังเปิดแถลงข่าวพรีเซ็นเตอร์ความดูดีของหน้าตาของจริงซะที น้ำเสียงที่หล่อลากไส้ของฉันมากองเป็นขด ๆ ประหนึ่งไส้กรอกอีสานตอนปิ้งอยู่บนตะแกรงแล้วขายสิบลูกยี่สิบบาท


“อ๊ายย ! ทำไมเสียงหล่ออย่างนี้ >///<” ฉันกระดี๊กระด๊าตื่นเต้นอยู่หน้าห้องน้ำใกล้ ๆ ถังขยะใบเดิม ยิ่งฟังก็ยิ่งเขินแทนสามี นี่แหละหนาชายหล่อเสียงมักจะหล่อด้วย เกิดมาหล่อนี่ลำบากนะ เดือดร้อนสาวๆ ไปทั่วเลย รู้สึกหนักใจแทนว่าที่สามีอย่างอีธานแล้วซิเนี่ย -.,- ขณะที่ฉันกำลังปลาบปลื้มในความดูดีมีชาติตระกูลของฮีธ่นอยู่นั้น จู่ๆ เสียงทุ้มก็มีมาสะกิด


“Excuse me!” แว้ก ! O[]O อะไรกันอีกเนี่ย !? ผู้ชายหน้าขาวตาตี๋อีกแล้วแต่คราวนี้ไม่ใส่แว่นแต่ใส่สูทมาแทน มาทำแพะอะไรอีก T^T


“ค่ะ - -‘’” ฉันขอบอกก่อนว่า ตอนนี้ชักกลัว กลัวต่างชาติขอให้ช่วยอะไรอีก ตะกี้เพิ่งช่วยให้หยก ๆ หรือคนพวกนี้เห็นฉันเป็นนักสังคมสงเคราะห์ไปแล้ว =.=

“เค้าฝากมาให้คุณครับ” แล้วคุณต่างชาติหน้าขาวก็ยื่นแผ่นกระดาษมาให้ ฉันรับมาอย่างสั่น ๆ ประหนึ่งว่ากลัวซองขาวผ้าป่า -.,- แต่พลิกไปพลิกมาอ่านได้แค่ว่า


“Thank You” ฉันและนายหน้าขาวพูดออกมาพร้อมกัน เอ่อ มันก็ขอบคุณนั่นแหละ ฉันรู้แต่ไอ้สิ่งที่อยู่บนกระดาษนอกจากคำว่าแทงคุณแล้ว เอ๊ย ! แต๊ง กิ้ว แล้วมันอ่านแล้วแปลว่าไงล่ะ นั่นมันภาษาเกาหลีทั้งนั้น ดูดิ กลมๆ ม้วน ๆ ยึกยืออะไรไม่รู้เต็มไปหมด T^T เพียงตะวันแค่ถนัดก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกแล้วจะมาอะไรกับภาษาเกาหลีบนกระดาษ แลดูฉันจะได้ขย้ำทิ้งแน่ๆ
ฉันเตรียมจะอ้าปากถาม แต่ไอ้คุณหน้าขาวใส่สูทก็หายวับไปซะแล้วก่อนไปแกก็โค้งเสียตัวงอ ทิ้งให้ฉันงองงกับกะดาษในมือ


เวร ! เอามาให้ทำแพะอะไร มันไม่ได้ช่วยให้คนสวยอย่างเพียงตะวันเข้าใจเลยนะ คนสวยเซ็ง ! สุดท้ายก็ทำได้แค่เก็บเจ้ากระดาษแผ่นนั้นลงกระเป๋า

โปรดติดตามตอนต่อไป

Create Date : 22 พฤษภาคม 2551		0 comments
Last Update : 23 พฤษภาคม 2551 22:00:46 น.
Counter : 349 Pageviews.
Share Tweet