Private home !!!
Group Blog
 
 
พฤษภาคม 2551
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
23 พฤษภาคม 2551
 
All Blogs
 
1

1

“เฮ้อ ~” ฉันถอนหายใจทิ้งไปเต็มวัน หลังจากทิ้งมาแล้วร่วมเดือน คนตกงานที่กินแกลบด้วยการยาไส้ของต้นฉบับมันช่างอนาถจิต ทำไมคนสวยอย่างเพียงตะวัน ต้องมายืนมองดินฟ้าอากาศอยู่หน้าแผงหนังสือด้วยนะ -.,-


“แกจะดูอีกนานมั้ย?” มารผจญคนไม่สวยที่ชอบขัดจังหวะ คือยัยพรั๊นซ์ เพื่อนฉันเอง - -‘


“อีกสักแป๊บ ฉันยังอ่านไม่จบเลยแก”


“แป๊บของแก แต่ขาฉันเหน็บกินไปสามชาติแล้วนะเฟ้ย แกอยากอ่านขนาดนั้นทำไมไม่ซื้อไปเล่า ซื้อไปเลยเหอะ รำคาญแทนเจ้าของร้าน - -^”


ยัยพรั๊นซ์พูดเห็นใจเจ้าของร้านมาก แต่ไม่ได้เห็นใจเพื่อนซี้อย่างฉันเลย


“อยากซื้อแหละแก แต่แกดูนี่ฉันเหมาอีธานไปสามเล่มแล้วอะ ซื้อเล่มนี้อีกเป็นสี่ก็เท่ากับฉันอดข้าวไปสี่วัน” - -‘’ ที่พูดมานั้นคือการเหมาหนังสือบนแผงเล่มไหนแปะหลาด้วยหน้าว่าที่สามีแดนกิมจิ ฉันก็จะเหมาโลด แบบไม่หยุดยั้ง แต่ติดซึ่งเล่มสุดท้ายนี่แหละ หมดสต๊อกเงินในกระเป๋า ฉันเลยแก้ขัดด้วยการยืนอ่านให้ชุ่มปอดแกมสูบรูปดูเป็นของแถมก่อนกลับบ้าน



“อะไรมันจะบ้าได้ขนาดนี้ แกอายุเท่าไหร่แล้วยังบ้าดาราไม่เลิก” ดู ดู๊ ดู ดู ยัยพรั๊นซ์พูด มันน่าเอาหนังยางมาดีดปาก นั่นมันว่าที่สามีฉันเลยนะ และที่สำคัญว่าที่เพื่อนสามีแกในอนาคตเลยด้วย ชิชะ ! ยิ่งพูดยิ่งเคือง รม’เสียแล้วของขึ้น


“เรื่องของฉันน่า แกอย่ามายุ่ง ฉันไม่ได้บ้าดารานะอีธานเป็นนักร้องแกควรจะพูดว่าบ้าดาราต่างหากถึงจะถูก ไปโน่นเลยไป ไปดูความดำถึกของแกเลยไป” ฉันบอกไล่ ก่อนจะพเยิดชิ้ว ๆ ให้ยัยพรั๊นซ์ดูนิตยสารอันมีนิโกรชายผิวหมึกเป็นนายแบบอยู่บนปก เพราะนั่นคือสเป็กของยัยนี่ -.,-


“เฮ้ย ! แกบ้ารึไง ถึงฉันจะชอบเข้ม ๆ แต่ไม่ใช่พวกเหม็นเขียวแบบนี้นะย่ะ” แหม ทำเป็นบอกปัด ทีเมื่อก่อนเห็นดำ ๆ เข้ม ๆ ไม่ได้ ซี๊ดปากไม่ยอมหยุด >,,<


“ฮึ ฮึ อย่าทำเนียน ฉันรู้ว่าเป๊กแก เป๊กอะเป๊ก” ฉันล้อก่อนจะวางหนังสือในมือลง จัดให้มันเข้าที่เข้าทางแล้วทำเนียนด้วยการดูเล่มโน้นเล่มนี้ ดูไปเรื่อย ๆ จนใกล้ประตูร้านก่อนจะหันก้นให้คนขายแล้วเดินออกไปอย่างสวยงาม -.,- อ่านจนจบก็ชิ่งหนีซะ อิ่มเอมเปรมใจกับความเซ็กซี่บนนิตยสารกีฬารู้สึกกระชุ่มกระชวยจริงๆ =.=


“กินไรก่อนมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยง” ฉันถามยัยพรั๊นซ์เพื่อเป็นการขอบคุณที่ยัยนั่นถ่างขาจนเหน็บกินด้วยการรอฉันติดตามข่าวสารของว่าที่สามี


“ดี ๆ รอคำนี้มานานแล้ว” ยัยพรั๊นซ์ระริกระรี้ทันตาเห็น ก่อนจะตรงดิ่งไปนั่งในร้านไก่ทอดชื่อค่อนข้างดัง


“ป้าปีกไก่สองไม้” ฉันบอกไปยังป้าขายไก่ปิ้งหน้าห้างซึ่งตอนนี้แอบ ๆ พวกพี่ยามปิ้งอยู่ในหลืบ แกปิ้งทีเหลียวมองที พอมันสุขได้ที่แกก็รีบยัดใส่ถุงแล้วแย่งแบงค์ยี่สิบในมือฉันไปด้วย


“ขอบใจ” ยัยพรั๊นซ์พูดหลังจากกินปีกไก่บนจนเหลือแต่กระดูก - -‘’
“นี่แก แกรู้เปล่าว่า งานแถลงข่าวคราวก่อนที่สยามพารากี้อะ อีธานเค้าไส้ไหลแหละแก ปวดจู๊ด ๆ จนแถลงข่าวสายไปสิบนาที แฟน ๆ งี้โซแซดเลยอะ” ฉันบอกยัยพรั๊นซ์ ยัยนั่นก็พยักหน้าหงึก ๆ เชิงรับรู้ แล้วฉันก็พูดต่อว่า


“แล้วแกรู้เปล่าว่า วันนั้นอะ อีธานสามีสุดเลิฟฉันอะเสียงนุ๊มนุ่ม และยังยิ้มหวานขอบคุณแฟน ๆ นับร้อยครั้ง ^^”

“(- -) (_ _) (- -) (_ _)” ยัยพรั๊นซ์ยังพยักหน้าหงึก ๆ อีกครั้ง


“แล้วแกรู้ป่ะ ว่าสามีฉันอะตัดผมทรงใหม่หล่อลากไส้เลยแก”


“(- -) (_ _) (- -) (_ _)” ยัยพรั๊นซ์ยังคงพยักหน้าอีกดอก


“แล้วแกรู้เปล่าว่า ตอนนี้ทรงนี้ฮิตกันทั่วเกาหลี”


“(- -) (_ _) (- -) (_ _)” ดอกที่สอง


“แล้วแกรู้เปล่าอะ ว่าตอนนี้อีธานสามีฉันอะ หรือว่าที่เพื่อนสามีแกในอนาคตเค้าได้เป็นพรีเซ็นเตอร์โคคาโคคี่ ซาบซ่าเลยแกเอ๋ย”


“(- -) (_ _) (- -) (_ _)” ดอกที่สาม สุดท้ายฉันก็ว้ากลั่น


“เฮ้ย ! ใบ้กินเปล่าเนี้ย ทำไมทำหน้าอุนจิแบบนี้ ฟังกันหน่อยเซ่ รู้มั้ยว่าเฮียฉันแกคบหาอยู่กะนังไฝใหญ่ปาร์คซองยีด้วย “ - -‘’ ฉันบอกให้ยัยพรั๊นซ์ทราบข่าวอันไม่น่าอภิรมย์ว่า คุณว่าที่สามีในอนาคต(ของฉัน)กำลังคบหาอยู่กับปาร์คซองยีดารานางแบบดังหรือที่ฉันเรียกนังไฝใหญ่ เพราะชีมีไฝเม็ดเป้งอยู่บนใบหน้า (เอ่อ แค่ขี้แมลงวัน) - -^ เพียงแค่ฉันบอกไปยัยพรั๊นซ์ก็บอกมา...


“แล้วแกฟังฉันบ้างเปล่า จะบ้าไปถึงหน่ายยยยยยยยยยยยย” T^T


ยัยพรั๊นซ์แว๊ดกลับมา จนไทยมุงไปสามห้าง ไม่มุงได้ไงก็ยัยนั่นดันตะคอกมาอีกว่า


“มันจะคบกับใครฉันไม่สน แล้วปีก่อนไอ้อีธานของแกมันก็โฆษณาสไบส์ แล้วแกกินไปกี่ลังล่ะ กินจนท้องอืดต้องหามเข้าโรงพยาบาล และที่สำคัญแกมันบ้า หมดตัวเพราะไอ้สไบส์นั่น” แง้ ๆ ฉันผิดตรงไหนแค่อุดหนุนช่วยว่าที่สามีในอนาคตทำมาหากินเองนะ ทำไมยัยพรั๊นซ์ถึงไม่เข้าใจหัวอกเพื่อนซี้คนนี้บ้าง TT^TT


“แกทำไมต้องเสียงดังด้วยฉันอายเค้านะ - -‘’” ฉันกระซิบเศร้าแล้วยัยพรั๊นซ์ก็กระซาบดังมา


“มันสมควรอายเฟ้ย ไอ้เพื่อนบ้า ฉันจะประกาศให้คนรู้ว่าแกน่ะ มันพวกไร้สาระขนานแท้ ตกงานแล้วยังมานั่งบ้าดารา โอ๊ย ! ทำไมฉันถึงต้องมีเพื่อนแบบนี้เนี่ย เสียเวลาคบหาจริง ๆ “ ยัยพรั๊นซ์พ่นไฟไม่เลิก คราวนี้ฮึดฮึดบิดก้นเดินหนีอีกต่างหาก ฉันรีบวิ่งไล่ตามด้วยการบอกว่า


“ไม่ใช่แค่ดารานะ แต่เป็นนักร้องดังเลยนะแก -.,-“ รู้สึกภาคภูมิใจไงไม่รู้พูดถึงสรรพคุณของว่าที่สามี >///<


“มันก็คือกันและยัยบ้า โอ๊ยเบื่อ ทำไมฉันต้องมีแกเป็นเพื่อนด้วยนะ” ดูยัยพรั๊นซ์บ่งบอกตามที่พูดมาจริงๆ เพราะยัยนั่นชิ่งเดินหนีทิ้งฉันไปสามวาแล้วอะ T^T


“นานะ ขอฉันสักเรื่อง ไหน ๆก็ ไหน ๆ แล้วแก ปีนี้ช่วยฉันอุดหนุนโคคาโคคี่หน่อยนะ ถือซะว่าสนับสนุนสามีเพื่อน” แต่ไงฉันก็ไม่ยอมแพ้ ไงก็ต้องสนับสนุนว่าที่สามีจนถึงที่สุด อ๊าย ! เขิน >//< ยิ่งพูดยิ่งเขิน และอีกอย่างออกปากไหว้วานคนอื่นมันกระดากอายแบบนี้เองเพิ่งรู้รสชาติ -.,-


ก๊อด ชี่ ก๊อด ฉี่ แต่มิใช่ ก๊อดซิล่า เสียงเรียกเข้ามือถือของยัยพรั๊นซ์ดังลั่น แล้วยัยนั่นก็กดรับด้วยการพูดว่า


“เออ ว่าไงว๊อดก้า” แว้ก ! O[]O ชู้รักหมายเลขหนึ่งของช้านนนน ว๊อดก้าน้องชายสุดหล่อของยัยพรั๊นซ์ แง่ม ๆ เอาหูแนบฟังสักหน่อยว่ากิ๊กเบอร์ปัจจุบันคุยอะไรกันกะว่าที่พี่สะใภ้ -.,-


“เจอกันที่เซ็นที้ลาดพร้าวเหรอ ได้ ๆ งั้นเจอกัน” อ๊าย ! กิ๊กนัดเจอที่เซ็นที้นี่เอง หุหุ คนสวยทำเนียนไปด้วยดีกว่า


“ไปเซ็นที้น่ะ ว๊อดมันโทรตามมีเรื่องจะคุย สงสัยเรื่องงานแหละ” ยัยพรั๊นซ์บอกก่อนจะมองไปยังป้ายรถเมล์เพื่ออาศัยนั่งแทนขาเดิน และแล้วรถคันเป้าหมายก็ชิ่งล้ำหน้าไปจอดอยู่เลนส์สามจนฉันกับยัยพรั๊นซ์ต้องตาลีตาเหลือกวิ่งไปขึ้น พอขึ้นปุ๊บพี่โซเฟอร์แกก็ออกปั๊บ หัวฉันถึงกับทิ่มไปกับราวจับ - -
กว่าจะมาถึงที่นัดหมายเล่นเอาหมดสภาพ โทรมไปทั้งตัวยังกับถูกกระเป๋ารถเมล์รุมทิ้งไปสามรอบ -.,- ไอ้รุมทึ้งที่ว่าคือ ขอตังค์ค่ารถอ่านะ =.=
แล้วว๊อดก้าก็นั่งรอเราสองคนอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง เอ่อ มันคือชื่อร้านนะ ร้าน ‘ดัง


“ทางนี้ ๆ “ ว๊อดก้าส่งซิกเรียกด้วยการเอาหน้าหล่อ ๆ บอกทิศทาง เลือดในกายฉันฉูบฉีดอีกแล้ว -.,- มันแพ้คนหน้าตาดีน่ะ เห็นคนขาวไม่ได้โรคภูมิแพ้มันกำเริบ แพ้คนขาวและล่ำถึก


“จะกินอะไร สั่งเลยพี่” ว๊อดก้าพูดไปยิ้มไป ส่วนฉันก็อายไปมันเขินไงไม่รู้ที่ต้องสบตา กำเดาแทบกระฉูดอีกครั้งเมื่อว๊อดก้าพูดมาว่า


“เจ๊ เอายาดมป่ะ รู้สึกจะหน้ามืดไปนะ” เวรกรรม ! ทำไมกิ๊กฉันถึงปากเสียชวนเอาหนังยางดีดปากแบบนี้ T^T แค่ฉันผิวสี(เข้ม)ทำมาล้อ -.,- เดี๋ยวปั๊ดตบด้วยจมูกเลย >,,<


“เอ่อ ตกลงว่าไงนะ” แล้วยัยพรั๊นซ์ก็ถามขึ้นหลังจากที่เราเขมือบอาหารญี่ปุ่นไปพอหอมปากหอมคอ ว๊อดก้าซึ่งรอมานานก็เปิดปากเป็นงานเป็นการขึ้นมา


“คืองี้พี่หวาน ผมจะไปเกาหลีอะ ไปถ่ายปกคอลัมน์เอาลงนิตยสาร จะถามพี่ว่าไปด้วยกันเปล่าไปกันสามวัน” แว้ก ! O[]O อะไรนะ ! ไปเกาหลีแดนกิมจิ นั่นมันบ้านเกิดว่าที่สามีเดี๊ยน ไม่ยอม ๆ ฉันจะไปด้วย


“ไปซิ !” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิด -.,-


“เฮ้ย ! นั่นมันฉัน ไม่ใช่แก มั่วเปล่าเนี่ยยัยเพียง” ยัยพรั๊นซ์ตกใจถามปากสั่น เมื่อฉันบอกว่า


“ไม่ได้มั่วเฟ้ย ฉันจะไปด้วย ว๊อดก้าจ๋า ให้พี่เพียงไปด้วยนะ นานะ นะ นะนะ” *_* ฉันอ้อนสุดฤทธิ์ ว๊อดก้าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หน้าหล่องี้ซีดเลย จนพี่สาวตวาดแว้ดนั่นแหละถึงจะหาย


“แกจะบ้ารึไง น้องฉันไม่ได้รวยขนาดพ่วงสอง เสริมสองจังหวะนะยะ ถึงจะหนีบแกไปด้วยได้ และที่ฉันไปเนี่ยไปช่วยงานน้องนะเฟ้ย แกน่ะพวกไร้สาระบ้าดาราอย่าไปเลยเกะกะ” - -^ ทำไมต้องพูดเรื่องจริงด้วยอะ ไม่ให้ไปแค่นี้ ไม่เห็นต้องคุ้ยความจริงมาประจาน รม’เสียของขึ้นอีกแล้วนะขอบอก


“โอ๊ย ! บอกว่ามันไม่ใช่แค่ดารา นักร้องๆ จำไว้บ้างเซ่ และฉันไม่ง้อแกก็ได้ รู้เปล่าเดือนหน้าค่าต้นฉบับฉันจะออกแล้ว เดี๋ยวฉันไปขอพี่วิว เบิกจ่ายล่วงหน้าก่อน แค่นี้ฉันก็ไปเกาหลีได้แล้วย่ะ แค่ว๊อดก้าให้ฉันอาศัยไออุ่นกันความโดดเดี่ยวในแดนกิมจิก็พอ” ฮิ้ว~ หยอดมุขให้หนุ่มน้อยช่างสุขอุรา ฮี่ ๆ =.=


“เอาจริงอะ แกแน่ใจว่าพี่วิวบอกอ แกจะให้” ยัยพรั๊นซ์ถามย้ำ ฉันแอบเหงื่อตก กลัวมิใช่เล่น รู้ถึงนิสัยพี่วิวบรรณาธิการผู้บริหารอยู่ แกก็เค็มได้ถ้วย ชนิดถ้วยแกใส่เกลือได้สามกระสอบ แต่เป็นไงเป็นกัน ยังไงฉันก็ต้องข้ามน้ำข้ามฟ้าบินลัดหมู่เมฆเหนือเจ้าพระยาบวกแสนแสบไปแดนโสมให้ได้ ชาตินี้ยังไงก็ต้องเหยียบแผ่นดินเกิดสามี สู้ว้อย สู้เพื่ออีธาน สามีสุดที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ยิ่ง) =[]=


ดู ดู๊ ดู ดู เธอทำ ทำไมถึงกับฉันได้ เสียงรอสายของพี่วิว เมื่อฉันกดหงิก ๆ โทรเข้าหาแก


“สวัสดีค่ะพี่วิว เพียงเองนะคะ” โอ้ >///< ทำเนียนส่งเสียงหวานแกมออดอ้อนเต็มที่


“จ้า มีอะไรเหรอ?” โป๊ะแชะ !! เข้าประเด็น แต่ฉันแอบประหม่าไงไม่รู้ สุดท้ายก็กลั้นใจพูดไปว่า


“พี่วิวจ๋า เพียงขอเบิกค่าต้นก่อนได้ไหมคะ แบบว่าจะไปต่างจังหวัดเยี่ยมญาติอะค่ะ >.<” ฉันไม่ได้โกหกนะ มันญาติจริง ๆ ก็สามีฉันไงล่ะ ฉันขอไปเยี่ยมดูหน้าเขาตามโปสเตอร์พรีเซ็นเตอร์แผ่นยักษ์ในแดนกิมจิหน่อยเหอะ ชาตินี้เกิดมาจะได้นอนตายตาหลับ ประหนึ่งอังสุมารินพบหน้าอังโกโบริก่อนตายอะไรประมาณนั้น


“อ๋อ ได้ซิจ๊ะ แต่เขียนต้นมาให้พี่ล่วงหน้าเรื่องนึงด้วยนะ” เวรแท้ - -^ ค่าตั๋วบวกลบคูณหารหักกับค่าต้นฉบับเลยไปอีกเรื่อง ฉันเหลือเงินแค่สามร้อย T^T เอาก็เอาฟระ เพื่อสามีอันเป็นที่รัก สู้ว้อย (ครั้งสอง)


“ตกลงค่ะพี่วิว แล้วเพียงจะส่งต้นไปให้นะคะ” ก็แค่นั้นฉันก็ร้อง...


“โอ้ เยส !” >//<


“เออ ตามสบาย แกจะไปไหนก็ไป แต่บอกคำเดียวอย่าเกะกะการทำงานฉันกะน้อง ไม่งั้นฉันจะทิ้งแกให้กินกิมจิแทนข้าว ไม่ต้องกลับแล้วชาตินี้อะเมืองไทย ไปเลยแกไปอยู่กะสามีของแกเลยไป” ยัยพรั๊นซ์ฉอด ๆ ฉันงี้ไม่สนหรอก เพราะสิ่งที่ฉันสน


อีธานข๋า รอเพียงตะวันก่อนนะเคร่อะ -.,- แล้วเพียงจะไปอุดหนุนเหมาโคคาโคคี่ในแดนกิมจิให้หมดตัวเพื่อสุดที่รัก คร้า +[]+




Create Date : 23 พฤษภาคม 2551
Last Update : 23 พฤษภาคม 2551 22:52:13 น. 0 comments
Counter : 351 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ผาดโผน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




มนุษย์เราไม่สามรถมองกันได้โดยสายตาแค่ผาดเผิน เวลาและเหตุการณ์เท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ (หนึ่งในเพชรพระอุมา)



ลิขสิทธิ์งานเขียนทุกชิ้นในบล็อกเป็นของผู้เขียนตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามคัดลอก ดัดแปลง หรือนำไปเผยแพร่ต่อ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน
Friends' blogs
[Add ผาดโผน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.