Bloggang.com : ผาดโผน : 3

3

3

สิบนาทีที่ฉันตระหนักได้ว่า ‘ซวยยกกำลังสองคูณสอง เพราะนอกจากพาสปอร์ตที่หายกระเป๋าเสื้อผ้าก็หายไปด้วย กระเป๋าหายมันไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้านั่นเด่ะ มันคือ เงิน เงิน เงิน ที่ฉันบูชาแล้วแอบซุกไว้ในหลืบป้องกันหล่นหาย แต่นี่มันยิ่งกว่าหายอีกนะ TOT

ตอนนี้ฉันมีแค่ตัวกับหัวใจ -.,- อ๋อ มีกระเป๋าสตางค์อีกอีบใบที่เหลืออยู่ให้พอชื่นใจ เปิดดูซิว่ามันจะพอเป็นค่าโทรศัพท์ให้พี่วิวโอนตังค์ค่าต้นฉบับเล่มสามที่คิดว่าจะเขียนส่งให้แกชาติหน้าอะนะ

แต่เมื่อกางกระเป๋าดูกับพบว่า O[]O ฉันมีแค่หนึ่งพันวอนมันยังไม่พอค่าแท็กซี่เมืองไทยเลย T^T

พระเจ้า ! ฉันจะทำไงยังไงดี แง้ ๆ อยากจะนั่งร้องไห้เป็นขอทานตรงนี้ ช่วงที่ฉันกำลังหมดอาศัยตายอยากกึ่งตายซากในสนามบิน กระดาษแผ่นบางที่ซุกอยู่ในกระเป๋ามาปีชาติตั้งแต่สมัยสามีมาโชว์ความดูดีของหน้าตาที่เมืองไทยเมื่อสองสามเดือนก่อน -.,- มันก็ล่วงหล่นมาเสยหัวแม่โป้งฉันเต็มตา

“หือ !?” ฉันหยิบมันขึ้นมาดู จากที่ดูไปคราวก่อนมันก็ภาษาเกาหลีซึ่งฉันอ่านไม่ได้แปลไม่ถูกนั่นแหละ แต่ตอนนี้อาจจะอ่านออกเพราะฉันกำลังจะเอาไปให้คุณพนักงานในสนามบินมันแปลให้ ^^ฉลาดมิใช่เล่น เอิ๊ก ๆ

“ขอโทษนะคะ ช่วยอ่านแล้วก็แปลให้ฉันหน่อยได้มั้ยค่า ^^” ส่งลูกอ้อนให้พี่ตี๋ แกยิ้มรับพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะบอกว่า

“ที่อยู่ตามนี้ล่ะครับ คุณบอกแท็กซี่แล้วคุณจะเจอแมนชั่นที่ว่า ^^” OoO ! อะไรนะแมนชั่น !? ตึกขนมชั้นน่ะเหรอ แล้วมันเกี่ยวด้วยอะไรกันกับฉัน T^T ไอ้คุณพี่สูทโค้งงอจะเอามาให้ฉันทำแพะอะไร ไม่ได้ช่วยให้ฉันกลับบ้านได้เลยนะ TTOTT

แต่เอ๋ !? บางทีอาจจะช่วยได้ แค่ฉันขอยืมตังค์เป็นค่าโทรศัพท์ไปเมืองไทย พี่คุณคนสูทอาจจะให้ยืมแบบไม่คิดดอก หุหุ ได้การ ๆ ฉันควรโบกแท็กซี่ในเร็วพลัน ^^

“ขอบคุณมากนะคะ บะบายค่า” แล้วฉันก็บอกลาคุณพนักงานต้อนรับไปทันที

แท็กซี่ก็แสนจะรู้ใจ เข้าเทียบชานชาลาเกยฟุตบาทให้ฉันเอาก้นไปนั่ง ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นเดิมให้คุณแท็กซี่หน้าขาว เกาหลีนี่ขาวได้ทุกชนชั้นจริง ๆ แม้กระทั่งคนขับแท็กซี่

ยี่สิบนาทีผ่านไปคุณแท็กซี่ก็เข้ามาจอดหน้าแมนชั่นหรู

“คีอกอซึน ออลมาอิมนีก้า” ภาษาเกาหลีที่ฉันแอบเนียนลักไก่มาจากว๊อดก้า มันแปลว่า เท่าไหร่ละค่าคุณโซเฟอร์ ^^

เพียงแค่คุณโซเฟอร์บอกมาฉันก็จ๊ากขึ้นมาทันที ซวยแล้วไหมล่ะ เงินในกระเป๋าไม่พอ - -‘’ งั้นเอาล็อตเตอรี่ที่ซื้อไว้แต่ยังไม่ออกรางวัลให้แทนค่ารถละกัน ฉันรีบคว้ามือคุณโซเฟอร์ไว้ก่อนจะยัดโชคลาภใส่ในมือแกแล้ววิ่งแจ้นเข้าแมนชั่นไปทันที ไม่รู้ล่ะแกจะถูกรางวัลใหญ่ฉันก็ไม่ขอแบ่งยกให้แกไปแล้ว -..-

ฉันยื่นกระดาษให้คุณพนักงานต้อนรับอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นพนักงานต้อนรับของแมนชั่นหรู เหลียวมองรอบ ๆ แมนชั่น ดูยังไงชาตินี้ฉันก็ไม่สามารถมีกับเขาได้ ทำไมโคตรจะขนมชั้นขนาดนี้ (สูงหลายชั้นอ่านะ)

“1679 ค่ะ” คุณพนักงานยิ้มบอก ก่อนจะโค้งตัวให้อีกที ฉันเลยต้องโค้งกลับเพื่อมารยาทและธรรมเนียม -.,-

ตึ๋งตึ่ง ลิฟต์เปิดออกแล้วฉันก็ก้าวนับไปทีจะห้อง โป๊ะแชะ ! เจอจนได้ห้องที่ว่า หวังว่าคุณพี่สูทร่างสูงคงอยู่ให้ฉันยืมเงินนะ ^^

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตูเปิดออกดู ว่าใครมา” ฉันเคาะประตูอยู่สามก๊อกแล้วประตูบานใหญ่เว่อร์ก็เปิดออกมา พร้อมกับคนร่างสูงเว่อร์ที่ฉันเตรียมอ้าปากค้าง...

“อังยองฮาเซโย…O[]O !!!”

“เฮ้ !”

“อะจะเว้ย !O.o” ฉันทักไปแค่นั้น ก็น็อกหมดสติไปกลางพื้น ฟื้นมาอีกที

“เป็นไรเนี่ย !?” แม่เจ้า !!! ไม่อยากจะตื่นเพราะกลัวหาย คนที่ปลุกฉันให้ตื่นตอนนี้คือ อีธาน >///< สามีสุดเลิฟที่ฉันติ๊ต่างมาสามปี

“มาไงเนี้ย ผมจำได้ว่าเมื่อวานเธอก้นเคล็ดอยู่สี่แยกไฟแดงเลยนะ และพูดอะไรสักคำนึงที่ผมไม่เข้าใจ” ฮ่วยไงล่ะ คำว่าฮ่วย - -‘’

อีธานยังคงถาม ขณะที่ฉันละอยากจะเป็นลม ตั้งแต่ตู่เอาว่านายนี่เป็นสามีมาสามปีเพิ่งจะเจอตัวเป็น ๆ ก็วันนี้ หล่อไม่บันยะบันยังเหลือเผื่อแผ่ให้ใครเลยอะ -..- ขอเป็นลมอีกทีเถอะ แต่คราวนี้ขอเป็นอกกว้าง ๆ แน่น ๆ ล่ำ ๆ ของอีธานนะ >///<

“คะ-คุณ ใช่อีธานหรือเปล่าคะ?” =[]= ฉันกลั้นใจถาม พยายามมองหน้าขาวตี๋แต่ใสกิ๊งนั้น หาจุดด่างดำให้พบ เผื่อบางทีที่เห็นอยู่อาจจะเป็นโคลนนิ่งก็เป็นได้ เสื้อสีเขียวตัวเดียวกับที่ถ่ายโฆษณาและตัวเดียวกันกับที่ฉันจำไม่ได้เมื่อวาน เหตุที่ฉันเลอะเลือนลืมหน้าสามีไปเพราะไอ้แว่นกันแดดกับไอ้หมวกไหมพรมนั้นต่างหาก ถ้าอีธานไม่ใส่มัน รับรองฉันจำได้ตั้งแต่ร้อยเมตรแรก -.,-

“คิดว่าใช่เปล่าล่ะ “ เสียงล้อเลียนถามมาก่อนจะกลั้นยิ้ม แว้ก >_< อีธานยิ้มให้ฉันด้วย แม่เจ้า ! ลูกจะตายด้วยผู้ชายตาตี๋

“ใช่มั้งคะ ^^” ฉันบอกก่อนจะขวยเขินไปสามสิบวินาที ไม่มีแล้วที่จะขอยืมเงินตามเจตนารมณ์ครั้งแรก ตอนนี้เจตนาและอารมณ์ของฉันอยู่ที่ผู้ชายตรงหน้า -.,- ให้ตายดิ้นตรงนี้ก็ไม่ขอกลับเมืองไทย จะอยู่โซลให้ตายกันไปข้าง

“ขอบคุณที่ช่วยวันนั้นนะ ถ้าไม่เจอคุณผมแย่แน่ ๆ “ อีธานพูด

“เอ๋ ?” (. .)?

“’งานแถลงข่าวที่เมืองไทยไง” O[]O อย่าบอกนะว่านายซอรี่คนนั้นคืออีธานของช้านนนนนนนนนน >///< นี่ฉันพบรักเจอหน้าสามีตั้งแต่สามเดือนก่อนหรือนี่ -.,- เพราะแว่นกันแดดกับไอ้หมวกไหมพรมนั้นแน่ ๆ เลยทำให้ฉันลืมเลือนหัวเหม่ง ๆ และหน้าสามีฉันไปได้ลงคอ T^T

“อ๋อ วันนั้นคุณนั่นเอง ไม่เป็นไรค่ะ คนไทยจิตใจงามแบบนี้แหละค่ะ” ฉันบอกไป อันที่จริงอยากจะบอกว่าไม่เป็นไรหรอกค่า เพื่อสามีฮันนี่ทำได้ทุกอย่าง

“ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไม ?” คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นคำถาม ฉันเลยรีบตอบทันที มาตามหาหัวใจตะละล้า~ >///< เอ่อ ไม่ใช่แระ เริ่มมั่ว -*-

“เอ่อ พักผ่อนนิดหน่อยอ่าค่ะ ^^” ดูดีกว่าคำตอบเมื่อครู่ แม้ใจอยากจะตอบไปแบบเมื่อกี้ก็ตามที

“อ๋อ ! งั้นก็ขอให้สนุกนะ โซลยินดีต้อนรับ” อีธานพูดก่อนจะเปิดประตูให้ฉันออกไปจากห้อง - -‘’ ดูชักจะยังไงพิกล กลิ่นไม่ค่อยจะดีเมื่อรอยยิ้มเมื่อครู่เริ่มหุบเป็นดอกอุตพิต -_-

“เอ่อ คือว่ามีเรื่องจะขอร้อง” ฉันบอกขณะที่พยายามโผล่หน้าเข้าไปอีกครั้งและขณะที่อีธานกำลังจะล็อกประตู

“( - -)!?” อีธานตีหน้ายุ่งขมวดคิ้วผูกกันเป็นปมสองเงื่อน

“ยืมตังค์โทรศัพท์หน่อยซิคะ ฉันทำกระเป๋าหายและที่สำคัญพาสปอร์ตฉันก็หายด้วย T^T”

“หา !!! O.O” ไม่ต้องหาหรอก เพราะฉันหาก็ไม่เจอ - -‘

“นี่อย่าบอกนะว่าเธอมาที่นี่เพราะเรื่องนี้ ทำไมไม่ไปสถานทูตล่ะ” -*- ดูอีธานฉลาดล่ำกว่าสมองรอยหยักฉันไหน ๆ แต่ถ้าฉันไปตอนนี้ก็เท่ากับว่าไม่เจอสุดที่เลิฟน่ะซิ -.,- ไม่เอาอะคิดถูกแล้วที่มา ^^

“ขอยืมหน่อยเดียวเอง โทรกลับไปเมืองไทยให้พี่วิวโอนเงินมาให้แล้วฉันจะคืนคุณเลย ที่สำคัญคุณไม่ใช่เหรอที่ให้ที่อยู่ฉันมาน่ะ ฉันอุตส่าห์มาเพิ่งใบบุญเลยนะ” T^T ฉันบอก ดูท่าอีธานจะไม่ค่อยสบอารมณ์ ผมหน้าม้าเทรนด์ด์จัดเริ่มชี้เด่เสียทรงเมื่อเอามือไปเสยขยี้อย่างหงุดหงิด - -^ ยืมตังค์แค่นี้ทำไมทำหน้าตูดด้วยอะสามี หรือสามีฉันมีนิสัยขี้เหนียวสะสมเกลือใส่ถ้วยเหมือนพี่วิว

“โอเค ผมให้ที่อยู่คุณก็เพราะต้องการให้คุณติดต่อเรื่องตั๋วชมคอนเสริตเป็นการขอบคุณเรื่องคราวก่อนต่างหากล่ะ เอาล่ะๆ ผมให้ยืมก็ได้ แต่เร็ว ๆ นะ “ ^^ แล้วคุณสามีก็เปิดประตูให้ฉันเข้าไปใช้โทรศัพท์ทางไกลหลังจากอธิบายสั้นๆ ถึงการขอบคุณฉันด้วยบัตรผ่านประตู

ดู ดู๊ ดู ดู เธอทำ ทำไมถึงกับฉันได้~ เสียงรอสายพี่วิวอีกครั้ง แล้วแกก็ตอบรับมาตามสาย

“สวัสดีค่ะ” อูยย พี่วิวดูมารยาทมากวันนี้เสียงหวานเชียว ^^ ทั้งที่แกออกจะล่ำแมน

“พี่วิวนี่เพียงนะ” -*-

“อ๋อ เพียงเหรอ มีอะไรหรือโทรมาบอกพี่ว่าจะส่งต้น - -‘’” ดูพี่วิวจะเอาต้นท่าเดียว หารู้ไม่ว่าฉันไม่มีให้แกทั้งต้นและดอก -.,-

“เปล่าค่ะพี่ คือว่า เอ่อ คือว่า เพียงรบกวนพี่วิวโอนค่าต้นให้เพียงหน่อยได้มั้ยค่า ^^” บอกไปแค่นั้นพี่วิวก็....

“อะไรกันจ้า น้องเพิ่งขอค่าต้นพี่ไปล่วงหน้าแล้วนะ นี่จะขออีกเหรอ ไม่ได้หรอกเพราะต้นฉบับพี่ยังไม่ได้เลย เอางี้ดีกว่าต้นถึงมือพี่เท่าไหร่ อีกห้าเดือนแล้วพี่จะโอนให้” แล้วแกก็ตัดสายไป ทิ้งให้ฉัน T^T ซวยแล้วววววววว

“โอเคมั้ย ถ้าไงก็รีบออกไปจากห้องผมได้แล้ว” อ้าว ! นี่ก็ซวยอีก โดนคุณว่าที่สามีขับไล่ T^T

“ฉันออกไปจากที่นี่อย่างเร็วจี๋ถ้าคุณให้ฉันยืมเงินกลับบ้าน” - -‘’ อายจังที่ต้องเอ่ยปากยืมเงิน แม้จะเป็นสามีในอนาคตก็เถอะ -..-

“หา !!!! “ อีธานถามลั่นแทบไม่เชื่อหู

“ฉันไม่มีเงินกลับบ้านจริง ๆ ฉันขอยืมเงินคุณหน่อยซิ กลับไปฉันจะโอนคืนคุณ ^^” คนสวยไม่เบี้ยวหนี้หรอกนะ รับประกันด้วยความสวยเลยเอ้า ^^

“ทำไมผมต้องให้คุณยืมด้วยล่ะ มีเหตุผลอะไร?”

“หา !!! “ คราวนี้เป็นฉันที่ร้องหาแทน ที่ได้ยินไปเมื่อครู่มันใช่เรื่องจริงใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าหูฉันเพี้ยนหาเรื่องให้ฉันเข้าใจสามีผิด

“อย่าตกใจซิ ผมต่างหากที่ควรตกใจ อยู่ ๆ คุณก็โผล่มาถึงโซลแค่บอกผมว่าต้องการยืมเงิน มันตลกยิ่งกว่ามีคนมาบอกผมว่าหมาฉี่ใส่ล้อสปอร์ตผมอีกนะ” - -^ ฉันไม่อยากเชื่อว่านี่คือคำพูดของสุดเลิฟที่ฉันคลั่งไคล้มาได้ถึงสามปีซ้อน ทำไมอีธานถึงหยาบคายและใจดำยิ่งกว่าสีผิวของฉัน T^T

“คุณกลับไปซะดีกว่า ก่อนที่รปภ.จะขึ้นมา แล้วผมต้องลำบากใจบอกเค้าไปว่า คุณคือสิบแปดมงกุฎ” อ้าว ! เวรอีก TOT ไม่ให้ยืมตังค์ไม่ว่าแต่กล่าวหาเป็นพวกต้มตุ๋น ฟังแล้วมันจี๊ดจนของขึ้น -*- เดี๋ยวเอาหนังยางดีดปากซะเลย

“นี่ ! ฉันไม่ได้อย่างที่คุณคิดเลยนะ ขอโทษเถอะไอ้ที่ฉันช่วยคุณไป มันบอกว่าฉันเป็นสิบแปดมงกุฎตรงไหนไม่ทราบ คุณมีตารึเปล่าเนี้ย โอ๊ย ! ไอ้นักร้องโรคจิต” ไม่เหลือแล้ว ฟางเส้นสุดท้ายขาดไปนับแต่ที่ไอ้หมอนี่กล่าวหาฉันเป็นนักต้มตุ๋น รม’เสียของขึ้นอีกต่างหาก สามีก็สามีเหอะ ขอหย่าขาดสะบั้นรักในวันนี้ และที่สำคัญเอาเงินค่าโคคาโคคี่มาคืนฉันด้วย เสียเงินเพราะผู้ชายจริง ๆ T^T

“เฮ้ย ! พูดงี้หมายความว่าไง คุณซิโรคจิต นี่มันโซลนะไม่ใช่บ้านคุณ” นายนั่นแหกปากกล่าวหาฉันพ่นภาษาปะกิดไฟแล่บแถมบวกภาษาเกาหลีอีกที ฉันไม่สนหรอก ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วด่ามันเลยให้คุ้ม มาถึงที่แม่จะสวดให้ดับ ทบต้นตบดอกทั้งค่าโคคาโคคี่และสไบส์ นี่ไม่รวมหยาดเหงื่อแรงงานที่ฉันถลุงตามแผงหนังสืออีกนะ - -;

“จะบ้านใคร ฉันไม่สน ไม่อยากโดนด่าเอาตังค์มาให้ยืมซะดี ๆ “ =[]=

“ห๊า ! อะไรเนี้ย อย่ามาทำเนียนแถวนี้ ไปเลยไปยัยโรคจิต ให้ตายผมก็ไม่ให้ยืมหรอก ”

“แน่ใจ๋ ?” ฉันถาม แล้วนายนั่นก็บอกมา

“จะให้เรียกรปภ.มั้ย ?” อ้าว ! เวรเล่นงี้สวยเลย งั้นเจอกันหน่อย แล้วคนสวยก็แหกปากลั่นแมนชั่น

“Help me, ช่วยด้วยค่า ผู้ชายลวนลาม” =[]= เจอเข้าแบบนี้ดูซิ ยังเหนียวเงินอีกไหม -.,-

“O[]O !!! พูดอะไรออกมาเนี้ย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า !” อีธานตะคอกลั่นแถมปรี่เข้ามาปิดปากฉัน เมื่อฉันกำลังจะแหกปากอีกครั้ง ก็อยากมาว่าฉันบ้าทำไมล่ะ -.- บ้าไม่เท่าไหร่แต่เหนียวเงินนี่ซิ รับไม่ได้ขนาด - -

“Help help help ๆ “ แล้วทุกประตูของแมนชั่นก็เปิดผลัวะ พร้อมกับการยื่นหน้าเข้ามาดู

“ชิลเล ฮัมนีดา ! (ขอโทษครับ)” แล้วอีตาอีธานก็โค้งตัวงอพูดเกาหลีก่อนจะลากฉันเข้าห้องปิดประตูลงกลอนแทบทันที

“ฮ่า ๆ สะใจ” ^^ ฉันบอกหลังจากที่แกะมือของอีตานั้นออกจากปากได้ แม้ลึก ๆ จะเสียดาย -.,-

“What ?” คิ้วเข้มขมวดถาม ฉันเบ้ปากแล้วพูดไปว่า

“เอาตังค์มาให้ยืมดี ๆ แล้วฉันจะไปง่าย ๆ -.,-“ ดูฉันจะชั่ว ๆ ยังไงไม่รู้ ห่างไกลบทนางเอกไปทุกที คนสวยไม่ได้ตั้งใจนะ แค่มันไม่มีทางเลือกเท่านั้นเอง -.,-

“เรื่องอะไร อยากได้ก็ไปหาเอาเองเซ่ ยัยบ้า ! “ อ๊าย -*- นั่นปากอีธานดาราดังเหรอ ทำไมหยาบคายไม่ต่างจากไอ้ด่างวัดโพธิ์เลยอะ เคือง ! ของขึ้นแล้วขอบอก

“ถ้าคุณไม่ให้ฉันยืมอีกละก็ ฉันจะเรียกปาปารัสซี่ “ ดูเหมือนมันจะเรียกง่ายเหมือนเรียกแท็กซี่เลย =.= อีธานฮึดฮัดขยี้ผมก่อนจะจิกทึ้งหน้าม้าแยกเขี้ยวตวาดลั่น

“ไม่ ! ยังไงผมก็ไม่ให้ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมให้คุณเรียกปาปารัสซี่แน่”

อ้าว ! ตกลงจะเอายังไง ดูเรื่องมากจัง

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่ด้านหน้า อีธานสะดุ้งนิดนึงก่อนจะขยับตัวออกไปเปิดเพียงประตูเปิดดังผัวะ ก่อนปรี่เข้าใส่ O[]O

O.o นั่นมันคุณพี่สูทโค้งงอเมื่อสามเดือนก่อนนี่ -.-

“ชออึม เป็บ เกสซอโย (เป็นไงบ้าง)” พี่แกเข้ามาก็ซัดภาษาเกาหลีทันที ก่อนจะอุทานลั่น

“You !” ดัชนีใหญ่ของแกชี้มาที่หน้าฉันเต็ม ๆ ตามด้วยสายจาเลิกลั่กประหนึ่งจับได้คาหนังคาเขากับเรื่องจูบเมื่อครู่

“สวัสดีค่ะ” แล้วฉันก็ทักทายแกไปด้วยการโค้งตัวงอแต่สายตาจ้องจับผิดเต็มที่

“มันอะไรกัน ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ ?” คราวนี้เปลี่ยนเป็นภาษาสากล เหมือนจะให้ฉันหรืออีธานแจกแจงแถลงไขเรื่องที่เห็น สุดท้ายฉันก็เล่าให้แกฟัง...

“พาสปอร์ตหายและก็ไม่มีเงินกลับเมืองไทย โอ้ ~ แย่จัง - -‘’” คุณพี่สูทแกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะพูดว่า

“โอเค ผมจะช่วยคุณเอง ไม่ต้องเป็นห่วงตอบแทนน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากที่คุณเคยช่วยพวกเราเมื่อคราวก่อน ^^” ให้มันได้อย่างนี้ซิ ดูไปดูมาพี่สูทก็หล่อมิใช่เล่น แค่พี่แกตาตี๋มากกว่านายนั่น (อดีตสามี) ไปหน่อยเท่านั้น

“ไม่ได้หรอกนะฮึนซอน จะทำแบบนั้นไม่ได้ ยัยคนนี้อาจจะเป็นสิบแปดมงกุฎหรือไม่ก็ปาปารัสซี่ ขืนให้ยัยนี่ไป ภาพลักษณ์ผมเสียหายแย่ซิ”

อ๊าย ! นั่นความคิดอีธานเหรอ ทำไมชั่วยิ่งกว่าฉันอีก แล้วที่ทำอยู่ตะกี้มันไม่เสียภาพลักษณ์รึไง นัวเนียพิกลนะ -*-

“เออ จริงด้วย หลังจากที่นายเลิกกับปาร์คซองยี มีแต่ข่าวแย่ ๆ ขืนปล่อยเธอไปพวกปาปารัสซี่อาจจะเขียนข่าวนายมั่ว ๆ อีก และที่สำคัญทางLLอาจจะยกเลิกสัญญาของนาย” แล้วมันเกี่ยวไรกันกับฉันนี่ แล้วก็เพิ่งจะรู้ว่าเฮียแกเลิกเป็นแฟนกับยัยไฝใหญ่แล้ว ฮูล่าฮูล้า ~ ดีใจมิใช่น้อย อาจจะดีใจมากกว่านี้ถ้าได้รู้รสนิยมของอีตานี่จริงๆ ว่าประตูหลังหรือหน้า -*-

“แล้วจะเอาไง ?” ฉันถาม สุดจะทนเพราะความอดทนของฉันมลายสิ้น -3-

“อะไร !?” อีตานั่นถาม แล้วจะมาถามฉันทำแพะอะไร ฉันควรจะถามมากกว่าว่า เมื่อไหร่จะให้ยืมตังค์ !!!!! แต่แล้ว....

“ควรเก็บเธอซะ “ O.o ถึงกับฆ่ากันรึเนี้ย แค่ฉันยืมตังค์และที่สำคัญยังไม่ได้เลยด้วย ทำไมต้องลงไม้ลงมือเชือดเฉือนเนื้อกันด้วยอ่า TOT

“โอเค !” แล้วไอ้เกาหลีสองคนนั่นก็ได้ข้อสรุปด้วยการ.... O[]O

“เราจะเก็บเธอไว้จนกว่าจะได้ต่อสัญญาใหม่เป็นพรีเซ็นเตอร์"

Create Date : 06 มิถุนายน 2551

Last Update : 6 มิถุนายน 2551 12:09:48 น.

0 comments

Counter : 359 Pageviews.