หลังจากเขียนไปหนึ่งรอบ เครื่องแฮ้งค์ หายหมด

ไดอารี่ขลับ แวะเข้าไปอัพเดทไม่ได้

เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขออัพเดทไดอารี่ที่บล็อคแก้งแล้วลิงค์เอาไปก่อนแระกัน



ไดอารี่วันนี้ เป็นเรื่องของวันๆเดียว

วันอันยุ่งเหยิง

September 7, 2007

วันธรรมดาๆ ที่มีความสำคัญในชีวิต เป็นวันแห่งการเปลี่ยนแปลง

เปลี่ยนแปลงในสถานะของชีวิต

แต่ไม่ได้เปลี่ยนแปลง ความเป็นตัวตนของเราเอง

วันนี้เป็นวันที่เราสาบานตนเพื่อที่จะเป็นสัญชาติอเมริกัน

การสาบานคนครั้งนี้ไม่ใช่ว่าจะลดความเป็นคนไทยของเราไป ยังเป็นคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ แผ่นดินแม่ยังคือเมืองไทย จริงๆแล้วก็เรียกว่าเปลี่ยนสัญชาติไม่ได้ ต้องเรียกว่าเพิ่มสัญชาติซะมากกว่า

เนื่องจากเมืองไทยมีรูโหว่ในกฎหมาย มางอเมริกาไม่ว่าอะไรถ้าเราจะมีสองสัญชาติ ส่วนเมืองไทยให้มีกฎหมายให้ถือได้สัญชาติเดียว อ้าวแล้วหมายความว่าไงใช่ไหมคะ

เมืองไทยบอกว่าถือได้สัญชาติเดียว แต่ถ้ามีสองสัญชาติก็ไม่ได้บังคับให้สละสัญชาติไดสัญชาติหนึ่ง พอมาถึงจุดนี้มิคกี้ก็เริ่ม push เล็กน้อย เรื่องสวัสดิการเมื่อแก่ตัว สรุปลงตัวที่ว่า เพิ่มสัญชาติอเมริกันเข้าไปอีกแระกัน

เอาล่ะมาเล่าเรื่องวันแห่งความยุ่งเหยิงดีกว่า

วันนี้เราตื่นแต่เช้า เสียงมาจากข้างนอก เปาะแปะๆ ฝนก็ตก เหมือนเป็นลางว่าวันนี้จะมีแต่ความยุ่งเหยิง

ตามแผนจะออกจากบ้าน เจ็ดโมงครึ่ง เจ็ดโมงครึ่งก้าวเท้าออกจากบ้าน อ้าว GPS หายไปไหนอ่ะ ฮันนี่.....มานอยู่หนาย อ้าวอยู่ในรถอีกคันอ่ะ แต่ดันหากุญแจรถไม่เจอ เพราะอยู่ในรถทำงานของมิคกี้ กุญแจอยู่ในรถ แต่รีโมทอยู่ไหนไม่รู้หาไม่เจอ นั่งกาอยู่สักพัก เริ่มจะไม่ใช่ วันดีซะแระ อ้วนก็ตะโกน รีก็ตะโกน สุดท้าย เจ็ดโมงสี่สิบห้า เมริงไม่ไปรีไปแระนะเดี๋ยวสาย

ขับมาเรื่อยเปื่อยแบบไม่มี GPS ฝนก็ตกตลอดทาง รถก็ติดกว่าปกติ เก้าโมงเช้า ยังไปไม่ถึงไหน ต้องไปถึงที่ศาลเก้าโมงครึ่ง ดูป้ายจราจรบอกว่าไฮเวย์ลดเลยซ์ไปสามเลนซ์ ประมาณว่าจากตรงนี้ไปถึงดาวน์ทาวใช้เวลา หนึ่งชั่วโมง บวกลบคูณหารแล้ว สายชัวร์ เลยตัดใจ ใช้ทางลัดไปอีกไฮเวย์แทน
ยังดีที่โชคเข้าข้างเรา ไฮเวย์ 64-40 รถไม่ติด

ถึงดาวน์ทาวก็ เก้าโมงสามสิบห้า สายนิดหน่อย แต่ฝนยังตกอยู่ ดีที่ยังหาที่จอดรถเจอ หยอดมีเตอร์จอดรถไปสองชั่วโมง แล้วรีบวิ่งเข้าตึกไปแบบมั่วๆ ไม่รู้ว่าถูกตึกหรือเปล่าเห็นสัญลักษณ์ government อยุ่บนตึก เอาวะ อันนี้และกัน ด้วยความรีบของตัวเอง เอกสารที่มือปลิวว่อน เปียกน้ำกระจัดกระจาย อ้วนต้องรีบวิ่งตามไล่จับกันเป็นการด่วน ยุ่งเหยิงมากมาย

พอมาถึงในตึกถามพี่ยาม พี่ยามบอกว่า ใช่แล้วจ้า ขึ้นไปข้างบน

สาย สาย สาย

ขึ้นไปข้างบน ยังมีแถวยาวยืดให้ลงทะเบียนอยู่ เราอยู่เกือบจะคนสุดท้ายๆแระ พอเริ่ม settle down เริ่มนึกได้

เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

ลืมกล้องถ่ายรูป

ReE: อ้วนๆ ลืมกล้องถ่ายรูปอ่ะ

Chubby hubby: แล้วไงอ่ะ ไอไม่เดินกลับไปเอาหรอกนะ ต้องผ่านยามกลับเข้ามาอีก

ReE: แต่เค้าอยากถ่ายรูปอ่ะ เก็บไว้ดู

Chubby hubby: เก็บไว้ให้ใครดูก็เค้าก็อยู่กะตัวเองนี่ไง

ReE: ใจคอจะไม่ให้พ่อแม่เค้าดูรูปเลยเหรอ

Chubby hubby: เงียบบบบบบบบ

ReE: ตัวเองใจร้ายจังเลย ใจร้ายอย่างนี้ ไม่ต้องอยู่ก็ได้นะ เค้าก็ไม่ได้อยากเป็นซะเท่าไรหรอกไอ้ซิติเซ่นเนี่ย

Chubby hubby: ไม่อยากเป็นก็ไม่ต้องเป็น (เริ่มฉุน) ไม่อยากให้เค้าอยู่ เค้าไปรอที่รถก็ได้ (เดินจากไป)

ReE: ชิ้ดดดดดดดดดดดดดด (ในใจ) จำไว้นะเมริง เละแน่ๆ จะฉะให้เละเลย

เกือบจะร้องให้แระ มันใจร้ายปล่อยเราอยู่ได้คนเดียว แต่โกรธมากว่า

10 นาทีผ่านไป อ้วนเดินกลับมา

ReE: กลับมาทำไม (แนะ กวนตรีนเค้าอีก)

Chubby hubby: เอานี่มาให้ (ยื่นกล้องมา)

ว้ายๆๆๆ น่ารักไปเอากล้องมาให้

ReE: นึกว่าจะไม่กลับมาแระ

Chubby hubby: พูดจริงอ่ะ คิดว่าเค้าจะปล่อยตัวเองไว้ที่นี่คนเดียวอ่ะ

ReE: แก้มบาน อึม ก็ครายจาไปรู้ล่ะเนอะ

หลังจากรีจิสเตอร์เสร็จแล้วก็เข้าไปข้างใน





วันนี้มีผู้พิากษาเป็นประธาน





เธอบอกว่า พิธีนี้เป็นอะไรที่มีความสุข เพราะปกติคนมาศาลจะไม่ค่อยมีความสุข แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวของยายของเธอ





ซึ่งเป็นผู้อบพยบมาก่อนเหมือนกัน ฟังแล้วน้ำตาจะไหล

พิธีทั้งหมด ใช้เวลาประมาณ สองชั่วโมงกว่า




นานเกินคาดกว่าที่เราคิดไว้เยอะเลย

หลังจากถ่ายรุปนิดหน่อย ก็ออกมา




เอาล่ะซิ หยอดเหรียญจอดรถไว้ สองชั่วโมง
อยู่ข้างในเกือบสองชั่วโมงครึ่ง จะโดนใบสั่งไหมหนอ เดินไปส่องไป

ว่าแล้วก็โดนใบสั่งค่ะ เห็นมะๆ ซวยซ้ำซวยซ้อน แต่โชคดีแค่ 10เหรียญ

ด้วยความหิวกันทั้งสองคน ออกจากดาวน์ทาวน์ ตรงดิ่งไปหาอะไรทาน ข้ามแม่น้ำกลับมาฝั่งบ้านนอกแล้วก้ดิ่งไปที่ Trailhead




เป็นร้านอาหารและโรงบ่มเบียร์




ด้วยความหิวกันทั้งสองคนสั่งกันยกใหญ่ Chili nacho





หม่ำด้วยกันมั้ยคร้าบบบบบบ





จานใหญ่ มิคกี้ทาน Sausage Platter




ส่วนรีทาน Sausage and pepperoni pizza




กิน Chili nacho ยังไม่ทันหมด สองคนก็อิ่มซะแล้ว




มิคกี้ลองเบียร์ด้วย




วันนี้ลอง เบียร์น้ำผึ้ง เป็น ซีซันนอลเบียร์มิคกี้บอกว่าอร่อยเลยซื้อเป็นแกลอนกลับบ้าน เค้าเรียกว่า เกร้าเตอร์มั้ง ขวดละ 14 เหรียญ




ออกจากกินข้าว ไป Walgreen


Museum ที่จอดเรือมั้ง อยู่ข้างที่จอดรถ ไม่เคยแวะดูเลย



จริงๆแล้วมีรายการช๊อปปิ้งต่อ แต่แหมม หันมาดูนาฬิกา มันบ่ายสองแระ ยังต้องไปทำธุระอื่นอีกมากมาย เลยต้องระงับการช๊อป ไปถ่ายรูปทำพาสพอร์ตแทน

เนื่องจากเมื่อตอนเช้า เค้ายึดกรีนการ์ดไป แล้วเราต้องกลับบ้านเร็วๆนี้ ไม่คิดว่าสาบานตนแล้วเค้าจะยึดกรีนการ์ด ผิดแผนนิดหน่อย แล้วทีนี้ตรูจะกลับบ้านไงล่ะ ดีนะยังไม่รู้วันผ่าตัดของแม่จนกว่าจะวันที่ 18 เลยต้องรีบทำพาสพอร์ตใหม่ หลังจากถ่ายรุปเสร็จ รีปไปด่วน ไปยื่นเรื่องทำพาสพอร์ตค่ะ

เราทำเป็นแบบด่วน เจ๊ที่ไปรษณีย์บอกว่า ทำแบบปกติ 97 เหรียญ จะใช้เวลาประมาณ 8 อาทิตย์ ทำแบบด่วนจะได้ในประมาณ 2 อาทิตย์ แต่จะเพิ่มค่าด่วนไปอีก 60เหรียญ บวกสแตมป์ค่าส่งแบบด่วนพิเศษอีก ประมาณ 34 เหรียญ ตกลงเลยทำแบบด่วนพิเศษนี่แหละ

เจ๊แกบอกว่า เร็วที่สุดที่มีคนเคยกลับมาบอกได้กลับมาภายใน 10 วัน ช้าที่สุด ได้กลับมาภายใน 3 อาทิตย์ อึมๆๆๆ โอเช สรุปเสียไป 197 เหรียญ แพงจริงๆ เงินบินหายวับไปกับตา

ออกจากไปรษณีย์ก็ไปดูบ้านนิดหน่อย

พี่มาศพริ้นท์รูปไปให้พ่อดูนะ บ้านเหลืออกีประมาณสองเดือนจะเสร็จ
ตอนนี้เทปูโรงรถ กับเทปูนชั้นใต้ดินแระ เสาร์อาทิตย์นี้ เค้าจะมาทำหน้าบ้านให้เสร็จ แล้วที่เหลือก็เริ่มทำข้างในแระ





















พอเห็นฝนตั้งเค้ามาเลยขึ้นรถกลับบ้านกันดีกว่า




ฟ้ามืดมาเลย




ช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวันเลย




ฝนตกแต่คนขับ สู้ตายจ๊ะ





พอถึงบ้าน ฝนหยุด อากาศน่านอน ชอบกลิ่นดินเวลาฝนหยุดตก อึม ไปงีบดีกว่า
เหนื่อย เมื่อย วันยุ่งเหยิง งีบยาวเลย

แล้วเป็นไง นอนไม่หลับ อิอิ มานั่งใช้กรรม