Bloggang.com : nong

สาว-สวย-โสดมีเรื่องเล่าเม้าท์กระจาย

กุมภาพันธ์ 2556

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28

2 กุมภาพันธ์ 2556

ขึ้นรถไฟจากสถานีตาคลีไปบ้านหมี่

ขึ้นรถไฟจากสถานีตาคลีไปบ้านหมี่

หญิงสาวมองผิวเผินอายุประมาณสามสิบต้นๆ ผิวสองสีค่อนข้างขาวสวมเสื้อลายดอกสีสดตัวหลวมแบบยาวคลุมสะโพก นุ่งกางเกงเหยียบเบรคสีแดงแบบสมัยนิยมพาร่างสมส่วนบนรองเท้าทรงตึก เข้ามาในสถานีรถไฟประจำอำเภอ ในมือหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่น่าจะใส่เสื้อผ้าได้ไม่กีชิ้น หล่อนหนีบกระเป๋าเงินทรงยาวใว้ที่รักแร้ ก่อนจะหยิบมันออกมาเพื่อล้วงเงินส่งให้เจ้าหน้าที่ที่ช่องจำหน่ายตั๋ว

-บางซื่อใบนึง

หล่อนพูดห้วนสั้น เจ้าหน้าที่จ่ายตั๋วให้พร้อมเงินทอน หล่อนนับเงินใส่กระเป๋าก่อนที่จะหยิบตั๋วรถกำใว้ในมือที่ชื้นเหงื่อ หล่อนไม่ชอบนั่งรถไฟ แต่มันเป็นทางเลือกเดียวที่สะดวกที่สุดในการเดินทาง

มองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ข้างฝาเหนือช่องจำหน่ายตั๋ว อีกสองชั่วโมงรถจะเข้าสถานี แถมบวกเวลาจอดอีกเกือบยี่สิบนาที ยังมีเวลาอีกมากแต่ก็ไม่มากพอที่จะกลับไปหอมลูกๆอีกครั้ง หล่อนยกมือขึ้นกอดอก เดือนสิบสองแล้วลมหนาวเริ่มโชย กลิ่นข้าวสดๆลอยตามลมมาแต่ไกล

หล่อนเดินออกไปจากสถานี ไปนั่งที่แผงข้าวต้มหน้าสถานี เลือกนั่งที่ที่นั่งริมสุดเผื่อที่ให้ผู้เดินทางคนอื่นได้นั่งกินข้าวเช้าก่อนออกเดินทาง เวลาตีห้า สถานีตาคลีก็มีคนพลุกพล่านทีเดียว เพราะมีตลาดเช้าและตลาดขายของส่งกันตั้งแต่ตีสอง ในขณะที่คนดูหนังรอบมิิดไนท์ก็เพิ่งเดินออกจากโรงหนังรุ่งนภาเมื่อไม่กี่นาที่ที่ผ่านมา หล่อนมาถึงสถานีรถไฟได้เร็วก็เพราะคนดูหนังกลุ่มนี้

หล่อนตักข้าวต้มที่รสชาดดีเหลือเกิน ไม่ใช่หิวแต่กินกันมานานถูกปาก ราคาห้าสิบสตางค์เครื่องแยะตาคลีไม่เคยหลับเลย นับตั้งแต่ฐานทัพอเมริกาเข้ามาตั้ง การเงินการสะพัด หญิงสาวแปลกถิ่นเข้ามาหากินกันมาก ตัวหล่อนเป็นคนพื้นที่ แต่กับไปทำมาหากินที่อื่น หล่อนยิ้มกับผู้คนคุ้นเคยหลายคนที่ผ่านมาทักทาย

- กลับแล้วหรอ

ป้าลอยทักมาแต่ไกล ในเอวกระเดียดกระจาดบรรจุหนูย่างหอมฉุย แกจัดการวางกระจาดลงบนพื้นใกล้กับกระจาดปลาแห้งและผักบุ้งนาช่อสวยของเพื่อนแม่ค้าที่วางไว้ก่อนแล้ว

-จ้ะป้า

-มาๆหนุ่นเอาหนูไปกินกรุงเทพ

แกว่าแล้วจัดแจงเอาหนูย่างตัวเขื่องๆสี่ตัวห่อใบตองถึงสามชั้น จัดแจงรัดด้วยเชือกปอ แล้วเดินย้ายสะโพกอันใหญ่โต นำของมาส่งให้

-เงินป้า

-ไม่เอาๆเองป้ายังไม่ได้ให้ค่าเช่าบ้านเองเลย

-ป้าเอาไปเถอะของซื้อของขาย หนูรวยกว่าป้านะ

-จำเริญๆนะหนุ่นนะ รวยๆสิบเท่าร้อยเท่านะลูก

สนุ่นกินข้าวต้มเสร็จ ก็เดินไปขึ้นรถสามล้อ สั่งให้ไปที่บาร์รุ่งฤดี เพื่อเก็บค่าเช่าบ้านกับสาวบางคนที่น่าจะได้เวลาเลิกบาร์แล้ว

-ไก่ย่างจ้า

-โอเลี้ยงพี่โอเลี้ยง

-ข้าวหลามใหมคร้าบ

-ผู้โดยสารโปรดทราบรถไฟจะจอดหยุดพักที่สถานีบ้านหมี่เป็นเวลาสามสิบนาที่

เด็กหญิงสนุ่นปีนี้อายุสามขวบแล้ว ปีนี้เด็กน้อยมีเรื่อง ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเข้ามาในชิวิตหลายอย่าง ปีนี้เด็กน้อยมีพ่อเหมือนคนอื่น มีน้องสาวใหม่ และตอนนี้น้าชูกำลังพามาพบพ่อสนั่นพ่อบังเกิดเกล้าที่ไม่เคยพบหน้า เด็กน้อยกอดสำภาระที่มีติดตัวมาได้แก่ถุงผ้าที่บรรจุผ้าถุงผืนเล็กหนึ่งผืนกับเสื้อหูกระแต๋งหนึ่งตัว ดินสอพองสามสีเม็ด หวีไม้ไผ่ที่พ่อใหญ่ทำให้อีกหนึ่งอัน มองซ้ายมองขวาด้วยความกลัว เพระาน้าสาวลูกแม่ใหญ่สำรีไม่ให้ลงไป การมาพบพ่อครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ตอนเด็กน้อยอายุสองขวบก็เคยคาดกันไปแล้ว ด้วยว่าพ่อมาไม่ทันรถไฟออก ครั้งนี้ต้องไม่คาดกันเพราะนัดเวลากันมานาน แต่จะนานเท่าไหร่ไม่รู้ผู้ใหญ่ที่ร่วมก่อการไม่ได้บอก

-อะไรนะ พี่หนั่นตายแล้ว

-เออ เมื่อเดือนที่แล้วเอง มันไปทำเหมืองแร่ที่ปักษ์ใต้ เพื่อได้เมียที่โน้นด้วยมั้ง

-เป็นอะไรตายพี่

-มาเรเลียมั้ง ไข้ป่า ไข้จับสั่นเรานี่แหละ

-ขอบใจนะพี่ที่มาบอกไม่ปล่อยให้ฉันรอเก้อ

-ไม่ได้ซิป้ากิมง้วยอาม่าไอ้หนุ่นมันให้มาบอก

ผู้ส่งสารก้าวเข้ามาชิด พร้อมป้องปากกระซิบกระซาบ

-ชูเอย เองก็ไม่ต้องพามันกลับไปอยู่กับตานวลเลย ให้ข้าพามันไปอยู่กระอาม่ามันเถอะ

-ไม่ได้หรอกพี่ทำอย่างงั้นพอ่ใหญ่เอาชั้นตาย

ผู้ส่งสารถอนใจ มองขึ้นไปที่หน้าต่างรถไฟ สงสารจริงลูกเอย คาดกันหลายครั้งหลายคราจนพ่อมาตายจาก หน้าลูกไม่ได้เห็น หน้าพ่อไม่ได้พบ ตายแล้วยังไม่ได้เผา หนุ่นเอ้ย

-เอาไก่ห้าไม้ แม่ค้า

สนุ่นสะดุ้งตื่นจากภาพเลือนๆในอตีด หันมาตะโกนเรียกซื้อไก่ ไก่ย่างสถานีนี้ป้าตันชอบมากต้องซื้อไปฝากสักหน่อย รถไฟส่งเสียงหวูดแหลมสูง ค่อยเคลื่อนตัวออกจากสถานีบ้านหมี่ มุ่งหน้าสู่มหานครศิวิไล บางกอก

หญิงสาวมองมือตัวเองที่ถือห่อไก่ ตอนนี้มันสั่นน้อยๆ ไม่ผิดกับมือของเด็กหญิงสนุ่นเมื่อยี่สิบหกปีที่แล้วเลย และมันมักจะสั่นอย่างนี้ทุกครั้งจนต้องหาอะไรหนักๆมาถือ

หล่อนไม่เคยร้องไห้ เมื่อรู้ว่าพ่อตาย หล่อนไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น เค้าเป็นคนแปลกหน้าที่ใครๆก็บอกว่าต้องพบกันให้ได้ แต่ก็ไม่เคยเข้าใจว่าการมาพบกันจะมีความหมายอื่นใดในชิวิตหรือไม่

แต่ทุกครั้งที่รถจอดที่สถานีนี้ บ้านหมี่ ภาพวันนั้นจะผ่านเข้ามาและมือหล่อนจะเริ่มสั่น หล่อนเคยพยายามบีบน้ำตาให้ใหล แต่ไม่มีน้ำตา มีแต่มือเท่านั้นที่สั่นมากขึ้นจนต้องหาอะไรมาถือ

หล่อนค่อยๆหลับตาลง มือกำห่อไก่แน่นแทบจะเอามากอดใว้ในอก เพื่อไว้อาลัยให้กับสถานีบ้านหมี่

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2556

0 comments

Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2556 16:16:17 น.

Counter : 1130 Pageviews.