เรื่องเศร้า...ของสาวนอ ( ตอนที่ 5 ) เหตุเกิดเพราะ ก ก น จริงๆๆๆ ก็ไม่เข้าใจตัวเอง...ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น รู้สึกวันทั้งวัน..เรามีความสุขดี...สบายใจ...ได้กินอย่าที่อยาก...มีเวลาอย่างที่ควร ชีวิตช่างมีความสุข...จนบ่ายสี่โมงครึ่ง...จะกลับหอพัก ก็ถามน้อง ออ ว่าพี่จะไปตลาด หนูจะกินไรใหม? ไม่ค่ะพี่...ไม่เอาเหรอ... งั้นพี่กลับหอเลยนะ...จะไปดูละครอิอิ แล้วเราก็ทำตัวเป็นพญานอ...ชมตลาด...เดินซ่ะทั่วได้ของดังนี้...สบู่4ก้อน...ผงซักฟอก 1ถุง...ไก่ย่าง2ไม้...เงาะ 1 โล...มะม่วง 1ถุง ...สัปปะรด ครึ่งลูก ก็กลับเข้าหอ...สบายใจ...ลมเย็นมากที่หอ...เข้าห้องนอนส่วนตัวเพื่อเก็บของ...สายตาเหลือบไปเห็นที่ระเบียงนอกห้องซึ่งเป็นสถานที่ตากผ้าของพวกเราเหล่าอ.สาวๆที่อยู่ร่วมกัน เห็นมี...กกน+บรา...อยุ่ 1 ฝูงใหญ่...สีน่ะหรือค่ะ...สีสุภาพหนักไปทางสีเนื้อ...หน้าตาก็ออกไปทางนักกีฬานิดๆ...(คิดไว้ในใจว่าถ้ามืดหน่อยจะออกมาเก็บ...เด๋วน้ำค้างลง...กลัวลิงเป็นหวัด....หุหุหุ แล้วก็ออกมาที่ห้องโถง...เปิดทีวีฟังข่าว...นั่งกินอาหารเย็น...และอ่านเอกสารเพื่อเช็คความถูกต้อง...มีความสุขจริงๆ...ประตูห้องด้านหน้าเปิดรับลมเย็นๆ...ไม่ต้องเปิดพัดลม...ประหยัดไฟ...เปิดประตูห้องตัวเองทิ้งไว้ด้วย...ลมจะได้พัดผ่าน...เป็นการระบายอากาศ...อิอิอิอิ กะลังเพลินๆ...ก็มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น...ลมแรงขึ้น พร้อมมีเม็ดฝนสาดมาปะทะหน้า...อ้าวชิบ...ฝนตกแต่เมื่อไรฟ่ะเนี่ยะ... แว๊บ...แรกที่คิดคือ...ลิงจะเปียก...แล้วมันจะเกิดรา...น้องนอ...ของพี่นอ..ต้องไม่มีอะไรใส่แน่...เนื่องจากมันเป็นลิงฝูงใหญ่พอสมควร...บวกกับกลัวมันจะปลิวตกลงไปข้างลงด้วย...( ลิงมันถูกหนีบใว้ที่ไม้แขวนเสื้อ)...แล้วมันจะบาดเจ็บ...หรือสกปรก...( ที่คิดนี่แค่เสี้ยววินาทีนะค่ะ ) ก็รีบลุกจากที่นั่งทอดหุ่ยอยู่...เดินไปที่ระเบียงตากผ้า...เปิดประตูทิ้งไว้...เอื้อมมือไปหยิบไม้แขวนลิง ปัง...? เสียงประตูปิด...ม่ะมีปัญหาเก็บต่อ...มือนึงถือไม้แขวน...เอื้อมอีกมือไปจับลูกบิดเพื่อเปิดประตู.... พระเจ้าช่วย...กล้วยบวชชี...ประตูล็อก...? อ่ะไม่เป็นไร...ยังหัววันอยู่...ระเบียงก็ติดกับห้องเรา...ก็จัดการถอดบานเกล็ดกระจก...แล้วคิดว่าจะพังมุ้งลวดเข้าไป...ถอดไปสามบาน ก็พบว่ามีอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่มาก...เหล็กกันโขมยค่ะ...โอ้เราไม่เคยสังเกตเลยว่ามันมี...คือทางราชการออกแบบมาดีมาก...มันมีโครงสร้างติดกับชุดกระจกบานเกล็ดเลยค่ะ เมื่อถอดบานเกล็ดออกมันก็เผยตัวออกมา.... อ่ะ...ม่ะเป็นไร...เด๋วเจาะมุ้งลวด...แล้วเอาด้ามที่ตักผง + ลวดตากผ้าทำขอเกี่ยว...เกี่ยวเอากระเป๋าในห้องแล้วเอาโทรศัพท์โทรเรียกเพื่อนที่คณะมาเปิดดีกว่า...อิอิอิ ฉลาด..จริงสาวนอ...อุอุอุอุ...แต่...กระเป๋าที่ปกติเคยวางไว้แถวๆหน้าต่าง...วันนี้คุณนายดันเอาไปวางไว้แถวประตูทางเข้าห้อง...ห่างหน้าต่างไปประมาณ 3 เมตร... เซ็ง...จริงตู...กลับมามองดูอุปกรณ์ที่ทำไว้...มีความสามารถรวมกับแขนเราแล้ว...ไม่เกิน 2 เมตร...เวรกรรม แต่ไม่เป็นไร...อ.ที่พักหอเริ่มกลับเข้าหอกันแล้ว...เด๋วตะโกนให้เค้ามาเปิดให้...อิอิอิ...แถมปกติด้านหลังหอเรามีอ.หลายท่านมาทำแปลงผัก...เด๋วต้องมารดน้ำพรวนดิน...ไม่ก็มาเก็บผลผลิดไปทำกับข้าวเย็นอยู่แล้ว... รอดค่ะรอด...หุหุหุหุ...ระหว่างคิดก็ก้มลงดูแปลงผักด้านหลังตึกเรา...ดินถูกไถพรวนแล้ว...มีต้นอ่อนข้าวโพดอยู่ประมาณ 3 -4 แถว...เมื่อตะกี้ไอ้สาเหตุที่ทำให้ตูมาติด แหง็กอยู่ที่ระเบียงนี้คือ...ฝนตก..?...และตอนนี้มันก็ยังตกปรอยๆอยู่ พระเจ้าช่วย...กลัวยน้ำว้า...ก็แล้วใครมันจะมารดน้ำ...ใครม้านนนน..จะมาพรวนดิน...แถวผลผลิดที่จะมีให้เค้าเก็บ...ก็หน้าจะอีก 3 เดือนข้างหน้า....อ้ายยยยย.... ...คิดจะปีนลงมาจากชั้น 4 ก็กลัวตก...ทนอีกหน่อยแล้วกันตูเด๋วน้องนอ...อาจกลับมาอาบน้ำหรือเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นกีฬา ส่วน กกน...ฝูงนั้นไม่ต้องห่วงกันนะค่ะอิชั้นปกป้องมันอย่างดี..เอามันหลบละอองฝนเรียบร้อยแล้ว...แฮะๆๆๆ ก็มันชื้น...แล้วมันจะเป็นรา...ก็แหมน้องนอ...ของพี่นอเค้าเป็นสาวอยู่...เกิดใส่ลิงเป็นรา...พี่ก็กลัวมันจะลามไปที่อื่น...เป็นสาวเป็นแส้เด๋วมันจะ...จุด...จุด...จุด ( ตูคิดอะไรฟ่ะ ) ค่ะก็กลับมาเรื่องที่อิชั้นจะหาทางกลับเข้าห้อง...มองออกไปที่แปลงผักอีกตึกนึง...ไกลออกไป...อุ้ย...มีอาจารย์ชายสองท่าน...คนหนึ่งกางร่มขี่จักรยานมา...อีกคนใส่หมวกปีกว้างขับรถเครื่องมาจอดคู่กัน... ต้องอธิบายคะ...แปลงผักด้านนั้นมีผลผลิตแล้ว...พวกผักที่ใช้ในครัว...เพราะทำก่อนแปลงด้านหลังตึกอิชั้นเป็นปี.... อิอิอิ...รอดแล้วเรา...ก็จัดการชะโงกตัวสุดๆ...โบกมือโบกไม้...ตะโกนเรียก...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า... โบกสุดฤทธิ์...เรียกอยู่ประมาณ 10 นาที...ประมาณที่เค้าทั้งสอง...เก็บพริก...เก็บกระเพราให้เมียเสร็จหล่ะค่ะ... อุ้ย...ได้ผล...คนกางร่มหันมามอง...เงยหน้าขึ้นมานิดนึง...แล้วก็ขี่จักรยานออกมา...ในใจคิดว่าเด๋วแกคงมาถามว่ามีอะไรให้ช่วยป่าวครับ....แต่...ผ่านไป 15 นาทีเงียบค่ะ...คนที่ขี่มอเตอร์ไซร์ก็ไปแล้ว...กินกับข้าวให้อร่อยนะค่ะ... แต่ก็ยังดีนะที่เรากินอะไรไปบ้างแล้ว...โชคดีจริงเรา... แต่ตอนนี้จะออกจากตรงนี้ยังไงฟ่ะ...เฮ้อ...อุ้ย...ห้องด้านล่างชั้นหนึ่งเปิดไฟที่ระเบียง...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า...อา...จาน....ค้า...ได้ยินใหมค่ะ...ดิชั้นติดอยู่ที่ระเบียงชั้น 4 ช่วยด้วยคะ...( ตะโกนประโยคเดิมๆที่ตะโกนเป็น 100 ครั้งตั้งแต่เอ๋อๆ...มาติดอยู่ที่นี่...เค้าสาดน้ำออกมาแล้วปิดไฟ... อุ้ย...มีเสียงอาจารย์ผู้ชายคุยกันประมาณที่ชั้น 2 ห้องด้านขวา...แว่วว่า..อาจารย์ๆได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนอยู่ด้านนอกใหม...เสียงลมหรือป่าวครับอาจารย์...เห็นเค้าเปิดไฟที่ระเบียง...เราก็ชะโงกสุดฤทธิ์...หวังว่าจะมีหน้าหล่อๆชะโงกเงยหน้ามามอง...ไม่เห็นมีอะไร...เสียงเค้ายังคงอยู่ในห้อง...แต่ไม่มีใครชะโงกเงยหน้าหน้าหล่อๆขึ้นมา มองเราเลย ...ก็แหม..ฝนมันยังปรอยๆอยู่นี่นะ...ผ่านไป...1 ชั่วโมงเริ่มหนาวนิดๆเพราะเราชะโงกออกไปนอกระเบียง...ก็โดนฝนนิดๆ...เราก็เริ่มชื้นหน่อยๆ...ราจะขึ้นอีชั้นใหมเนี่ยะ อิชั้นต้องติดอยู่ตรงนี้ถึงเมื่อไรเนี่ยะ...แถมอาจารย์ห้องข้างก็ยังไม่กลับมา...น้องนอเจ้าของลิง...ก็ไม่กลับแน่ๆเวลานี้...อาจไปช็อบก่อน...บ้างทีน้องกลับมาเกือบ 4 ทุ่ม...ถ้าไปร้องคาราโอเกะ...ก็กลับมาเที่ยงคืน...สงสัยอิชั้นต้องนอนที่ระเบียง...ไม่ก็ต้องเสี่ยงชีวิตปีนลงไปจากชั้น 4 ไม่น้า....เกิดตกไปก็เดี้ยงอะดิ...อาจตายอนาถ...ศพจะน่าทุเรศ...กระโปรงเปิด...คนเห็นท้องลาย...โอ้ย อ.น้องจะตาย...ศพยังไม่สวยอีก...ฮือๆๆๆๆ...ม่ะเอา อุ้ย...ไฟห้องชั้นสามเยื้องๆเราด้านซ้ายมือเปิดอยู่...ที่เค้าเปิดไฟกันเพราะอากาศมันครึ้มค่ะ...แม้จะเป็นเวลาเพียง6โมงกว่าๆ...อีกแล้วค่ะ......อา...จาน....ค้า... ...อา...จาน....ค้า......อา...จาน....ค้า......อา...จาน....ค้า... ได้ยินใครตะโกนอะไรใหมแม่...( เสียงลูกสาวถาม ) เด็กมั้ง...(เสียงแม่ตอบ )มันมาทำอะไรแถวนี้... ...อา...จาน....ค้า...ดิฉันเป็นอาจารย์ค่ะ...พักอยู่ที่ชั้น 4 ห้องเยื้องอาจารย์นี่แหละคะ...ออกมาเก็บผ้าตอนฝนตกเมื่อชั่วโมงก่อน...ประตูปิด...ติดอยุ่ตรงนี้ ชั่วโมงกว่าแล้วค่ะ...ช่วยขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ประตูด้านหน้าห้องเข้าได้ไม่ได้ปิดค่ะ... คุณเป็นใคร...เป็นอาจารย์คณะอะไร...( เค้าใด้ยินแล้วถามเราขึ้นมา...รอดแล้ว ) เป็นอาจารย์คณะสถาปัตย์ค่ะ...ชื่อน้อง (นามสมมุติ)ค่ะ... อยู่ที่หอชั้น 4 มา 3ปีแล้วค่ะ อาจารย์กุ้งหรือป่าวค่ะ... ไม่ใช่ค่ะ...อาจารย์น้องค่ะ...อยู่ห้องสองชั้น 4 ค่ะ...กรุณามาเปิดประตูให้หน่อยค่ะ...(เราจำได้ชื่ออาจารย์ที่เค้าถามมาอยู่ข้างห้องเราชั้น 4 แล้วแกเคยทะเลาะกับแฟนแกให้เราได้ยินด้วย ) ทำไมไม่ขึ้นมาเองหล่ะค่ะ...ไม่มีกุญแจหรือ (ส่งเสียงถามขึ้นมา ) อ้าวตู...อยู่ชั้น 4 เป็นชั้นสูงสุด..จะให้ตูขึ้นไปบนหลังคาอีกหรือฟ่ะเนี่ยะ...แล้วถ้าตูมีกุญแจอะไรที่ว่าตูจะติดอยู่ตรงนี้ให้มีเรื่อง...ขายขี้หน้า...มาเล่าให้เพื่อนๆในบล็อกตูอ่านเหรอ... อ๋อ...เสียงลมมันดังเค้าอาจฟังไม่ชัด...ม่ะเป็นไร... ตะโกนใหม่...ดิฉันเป็นอาจารย์ค่ะ...พักอยู่ที่ชั้น 4 ห้องเยื้องอาจารย์นี่แหละคะ...ออกมาเก็บผ้าตอนฝนตกเมื่อชั่วโมงก่อน...ประตูปิด...ติดอยุ่ตรงนี้ ชั่วโมงกว่าแล้วค่ะ...ช่วยขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ประตูด้านหน้าห้องเข้าได้...ไม่ได้ปิดค่ะ...อาจารย์เดินขึ้นมาชั้น 4 ห้องยังเปิดประตูหน้าอยู่...ทีวีก็ยังเปิดทิ้งไว้เลยค่ะ... แล้วก็เงียบได้ยินเสียงคุยอะไรกันสองคนแว่วๆ...จับใจความไม่ได้...เหมือนปรึกษาอะไรกันอยู่...สักพักได้ยินเสียงเหมือนใส่อะไรลงไปในกะทะร้อนๆ...อ๋อ...กระเทียมควันจากในครัวลอยมาพร้อมกลิ่น...ซู่ๆๆๆๆ...ตามด้วยเสียงเหมือนใส่อะไรลงไปอีกครั้ง...อ๋อหมู...ไม่ก็ไก่แหละ...เสียงตะหลิว...ดังเคร้งๆๆๆๆ...ซู่ๆๆๆ...เสียงใส่เครื่องอีกอย่างลงไปในกะทะ...อ๋อ...ผัก...หอมเชี่ยว... อ้าว...แล้วตูมานั่งชื่นชมกลิ่นกับข้าวเค้าทำไมเนี่ยะ..?...นังโรคคคจิต...แกกำลังทำอะไรอยู่... ?อ. กจน (นามสมมุติ) อาจารย์ค่ะ...ช่วยกรุณาขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ประตูด้านหน้าห้องเข้าได้ไม่ไดปิดค่ะ...ตะโกนลงไปอีกครั้ง... อ้าวยังเรียกอีกเหรอแม่...(เสียงอาจารย์ผู้หญิง ) ก็ทำไมไม่ขึ้นไปดูหล่ะ...ว่ามีอะไร(เสียงแม่บอกรำคาญนิดๆ...แกคงรำคายหล่ะค่ะ...ก็แกคงทำกับข้าวอยู่ ) แล้วก็เงียบไป...เราคิดว่าเด๋วคงขึ้นมา...ผ่านไป 5นาที เสียงล้างกะทะ...ซู่ๆๆๆ...เสียงน้ำในกะทะเดือด...กลิ่นน้ำมันลอยขึ้นมาอีกครั้ง...คราวนี้ได้กลิ่นเครื่องแกงลอยมา 10นาทีผ่านไป...ผัดพริกแกกับข้าวอีกอย่างคงเส็รจแล้วหล่ะ...( ถ้าตูถูกข่มขืนอยู่...ปานนี้คนข่มขืนมันคงเส็รจไม่รุ้กี่รอบ...ฆ่า +ทำลายหลักฐาน...ออกไปตีปิงปองสบายตัวไปแล้วนะเนี่ยะ ) เอาว่ะ...ลมมันหวนๆเค้าอาจคิดว่าหูแว่ว...ได้ยินเสียงนางไม้...หนไปหยิบกระจะที่แกะไว้...อ้าว...เจ็บอะไรฟ่ะ...แงๆๆๆ...กระจกบาด... เลือดค่ะ...เลือดพุ่ง...เหตุการณ์นี้จะถงชีวิตไหมเนี่ยะ.....ต่อนะค่ะ...หลังจากคิดได้แล้วว่าเค้าอาจคิดว่าหูแว่ว...แล้วตัวเองได้เลือด...(คงเป็นกรรมที่คิดไม่ดี...คือที่หยิบกระจกอกมาก็หวัวจะเหวี่ยงใส่บ้านเค้าง่ะค่ะ...ออกแนวเลวแล้ว...พอได้เลือดเลยได้สำนึกว่าถ้าเหวี่ยงไป...อาจติดคุกเพราะฆ่าคนตายหรือทำอันตรายคนอื่นให้บาดเจ็บได้ )...ค่ะก็วางกระจกลง... ...เอาใหม่...อาจารย์ค่ะ...ช่วยกรุณาขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ประตูด้านหน้าห้องเข้าได้ไม่ไดปิดค่ะ...ตะโกนลงไปอีกครั้ง...ทีวีก็ยังไม่ได้ปิดเลยค่ะ....(ตูจะห่วงทีวีไปทำไมฟ่ะ...อ๋อก็ไม่ได้ดูแล้วเปิดทิ้งไว้มันเปลืองพลังงานโลกง่ะ.. เงียบ...เอาไงดี...ฟ้ามืดลงมืดลง...ทุ่มนึงแล้วหรือนี่...เอาว่ะ...ปีนลงไปล่ะกันมีทีเหยียบได้แถวห้องเค้าพอดี...ถ้าเป้นส่วนอื่นของตึกก็คงไม่รอดมีแต่ต้องเกาะท่อน้ำลงไป...( แหมไม่ใช่...จา...พนม..นะหล่อน ) แน่นอนค่ะ...อิชั้นปีน...ก่อนปีนมีความรอบคอบค่ะ...ชะโงกก่อนว่าไม่มีใครอยู่ด้านล่างแล้ว...อิอิอิ...แหมก็นุ่งกระโปรงคำนวนแล้วถ้าจะปีน...ต้องยกกระโปรงขึ้นไปถึงเอวค่ะ...ถึงจะปีนข้างกันตกของเราได้... (สูง 1เมตร )ระหว่างปีนถ้ามีใครเห็นกางเกงในล่ะอาย + เสียภาพแย่เลย... ค่ะก็ข้ามกันตกระเบียง...ที่มีขอบยื่นมานอกอาคารประมาณ 10 - 15 ซม.อย่าปลอดภัย...ไม่พลัดตกลงไปก่อน...อิอิอิ.. แถมไม่มีใครเห็นกางเกงในเราด้วย...แต่...มันไปต่อไม่ได้ค่ะ...(รู้งี้ไปเรียนปีนเขาก็ดี )...ก็ลมมันเย็น...แถมไม่กล้าปล่อยมืออีกต่างหาก...กอดระเบียงแน่นเลย...เอาว่ะใหนๆก็ใหนๆ...พยายามขนาดนี้...ปีนลงไปโผล่หน้าเรียกเค้าหน่อย...เค้าจะได้เห็นและไม่คิดว่าหูฝาด... เอ๊ะๆๆๆ...เด๋วก่อน...กลิ่นต้มจืดลอยมา...ไม่ได้การล่ะครับ...พี่น้อง...ถ้าเค้าตกใจหน้าดำๆของอิชั้น...แล้วยกหม้อต้มสาดไล่...นอกจะตกลงไปตายอนาถอย่างที่คิดไว้ตอนแรกแล้ว...ลูกและสามี...ยังจะต้องชี้ศพลำบากอีก ( เนื่องจากจำหน้าไม่ได้ )...ที่สำคัญคือกลัวว่าบ้านเค้าจะไม่ได้กินต้มจืดง่ะ...แหมคุณยายอุตสาห์ทำ...กลิ่นห้อมหอม ก็เลยปีนกับเข้ามา...และตะโกนเรียกไปอีกครั้ง อาจารย์ค่ะ...ช่วยกรุณาขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ประตูด้านหน้าห้องเข้าได้ไม่ไดปิดค่ะ...ตะโกนลงไป ด้วยเสียงสั่นๆเพราะอิชั้นเริ่มหนาว..บวกโมโหหน่อยๆ... (แล้วแกจะโมโหเค้าย่ะ...ใครทำอะไรแก...เออ..นั้นดิ ) เหลียวไปดูกางเกงใน...ยังอยู่ดี...(ยังห่วงค่ะ..ยังห่วง ) พยายยามกระแทกประตูอีกจนมือช้ำ..เลือดก็ออกมาอีก...เลยใช้เท้าถีบ...แต่ก็ใช้ได้ข้างเดียวเพราะอีกข้างเคยเล่นกีฬาแล้วข้อเท้าหัก... ( อะไรนักหนาหนอ...ชีวิตตู...บัด...ซบ..จริงๆ ) อาจารย์ค่ะ...ช่วยกรุณาขึ้นมาเปิดประตูให้หน่อยได้ใหมค่ะ...ไม่งั้นจะปีนลงไปแล้วนะค่ะ...ตะโกนอีกครั้ง...( ออกแนวขู่เหมือนจะฆ่าตัวตายไงไม่รู้ ...ประมาณถ้าหนูตายไปก็อยูใต้ห้องพวกคุณแหล่ะ...ตายแล้วจะมาเรียกทุกวันเลย...แฮ่ๆๆๆ) ได้ยินเสียงอาจารย์ผู้ชายถามอะไร 4-5คำ..อาจารย์ผู้หญิงตอบยาวหน่อย...มีเสียงคุณแม่อาจารย์ช่วยเสริมอีกนิด... อีก 5 นาทีต่อมา...ได้ยินเสียงหน้าห้องเราว่า... ห้องนี้ล่ะมั่งเหมือนที่เค้าตะโกนบอก...เลย... อาจารย์ครับ...อาจารย์อยู่ตรงใหนครับ.... อยู่ที่ระเบียงค่ะ...ประตูมันล็อก...ออกมาเก็บผ้าตอนฝนตกเมื่อตอนเย็นน่ะค่ะ...แล้วลมมันตีประตูมา...แก๊ะ..เอี้ยด... เสียงสวรรค์....พระเจ้าช่วยกล้ยวต้ม...ในที่สู้ก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาพร้อมกับเมียและลูกมาช่วยเรา.... อาจารย์...ไปปีนอะไรที่ใหนมา...เค้ามองเราแต่หัวจรดเท้าก็แหม...สภาพอิชั้นมันเลอะไปหมดด้วยสีไคณภาพของอาคาร...แฮะๆๆไม่ได้ปีนอะไรหรอกค่ะ...(เค้าคงเชื่อแกตายล่ะ...สภาพแกถ้า..เค้าเจอะแกข้างล้างเค้าคงคิดว่าแกไปฟัดกะหมามาแน่ๆ... ) ยกมือขึ้นใหว้งามๆหนึ่งครั้ง...ขอบคุณนะค่ะที่มาเปิดให้... คิดว่าอาจารย์อยู่ข้างล่างแล้วเข้าห้องไม่ได้...ยังคดิอยู่เลยว่าทำไมไม่ขึ้นมาเรียกที่หน้าห้อง...ลงไปตะโกนอยู่ข้างล่างทำไม...ยังคิดอยู่เลยว่าอาจารย์จะเอาอะไร...(อาจารย์ผู้หญิงพูด )...เสียงเหมือนอยู่ข้างล่างน่ะค่ะ... อ้าวเป็นความผิดใช่ม่ะ...ที่อิชั้นดันติดอยู่ข้างบน...ก็แล้วไอ้รายละเอียดที่ตูตะโกนบอก...ท่านอาจารย์ไป...ท่านคงฟังไม่ได้ศัพท์จริงๆ... พอเค้ากลับกันออกไปโดยให้ข้อแนะนำว่าอาจารย์น่าจะซ่อนกุญแจใว้ข้างนอกสักดอก...ก็เลยบอกเค้าว่าที่ห้องนี้ไม่เคยมีกุญแจดอกที่ว่านี้เลยค่ะ.แต่เด๋วคงต้องเปลี่ยนลูกบิดใหม่ทั้งชุดและหล่ะค่ะ...(สาวๆห้องนี้ยิ่งโก๊ะๆกันอยู่) เมื่อเค้าไปกันแล้ว...อิชั้นก็ปิดห้อง...เข้าห้องน้ำล้างมือที่เปื้อนเลือดออก...แล้วเดินไปเปิดประตูเจ้ากรรมนั้นอีกครั้ง... เพื่ออะไรน่ะหรือค่ะ...อ่ะแฮ้ม...ต้องไปเอาเจ้าลิงฝูงนั้นเข้ามาค่ะ...แต่คราวนี้อิชั้นเอาเท้ายันประตูข้างนึง...ไว้แล้วเอื้อมมือไปหยิบ...โดยไม่ต้องเอาตัวออกไปด้านนอก...ก็อิชั้นอพยพฝูงของมันเข้ามาหลบในที่ปลอกภัยแล้วไงค่ะ...ประมาณว่าหากอิชั้นเป็นอะไรไป...พวกมันก็จะไม่เปียกซ้ำซาก...และไม่เป็นรา...น้องนอ...ของอีชั้นใส่...ก็ไม่มีทาง...จุด...จุด...จุด...อิอิอิอิอิ ...หลังจากนั้นก็โทรบอกให้เพื่อนคืออาจารย์ นอ...อีกคนช่วยเอายาหม่องหรือยาใส่แผลมาให้หน่อย + ยาลดไข้ด้วย...เพื่อนเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น...ก็เล่าให้มันฟัง...สักพักน้องนอ...ก็เอายามาให้... คุยกันได้พักนึงเล่าเหตุการณ์...ความสยองต่างๆ +แนวคิดที่ทำให้ไปติดอยู้ตรงนั้น...ให้น้องฟัง...ดูน้องมันจะขำ...แล้วบอกว่าพี่ขาอย่าเอาลงบล็อกนะค่ะ...หนูอาย...(พี่ลงแน่อีหนู...พี่ไม่อาย...แล้วหนูจะอายใคร...อ๋อ...กกน...ของหนูสะอาด...ไม่เหมือนกรณีว่าที่น้องสะไภ้พี่ในเรื่องหลานสาวละเหี่ยใจ หรอกค่ะ...) แล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเข้านอน... ขอบคุณพระ...ที่อิชั้นยังมีชีวิตรอดมาได้อีกวัน...   Create Date : 10 กรกฎาคม 2550 26 comments Last Update : 10 กรกฎาคม 2550 17:54:15 น. Counter : 1086 Pageviews. Share Tweet

หุหุ มาเจิม เคยเหมือนกันพี่ ตอนอยู่หอตอนเรียนปี 1 แต่บังเอิญ เอากิ๊บไขลูกบิดแล้วมันบังเอิญเปิดได้อ่ะ อุอุ   โดย: walanlove 10 กรกฎาคม 2550 17:51:28 น.

พี่ไม่ติดกิ๊บ...   โดย: nong_taky 10 กรกฎาคม 2550 17:57:30 น.

5 5 5 เหตุการณ์ ต่อเนื่อง ยังกะ บัตเตอร์ฟลาย เอฟเฟกท์ ... เข้าข่าย เด็ด ดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาวเลย แต่เคสนี้ .....ผมว่าต้องตั้งชื่อว่า .... " พิฆาต ฝูงลิง ซิ่งท้า นรก " อิ อิ   โดย: อาฮุย๑ 10 กรกฎาคม 2550 19:52:06 น.

อ่านแล้วลุ้นตามไปทุกบรรทัดเลยครับ ที่จริงน่าจะมีรูป (กกน.)ประกอบ แล้วจะดูไปทำไมฟะ   โดย: 9A 10 กรกฎาคม 2550 19:57:22 น.

อ่านซะตัวเกร็งไปหมดเลย..   โดย: tai (taibangplee ) 10 กรกฎาคม 2550 21:45:03 น.

อุ๊บส์...ลืมตัว อ. ก.จ.น. ติดอยู่นอกระเบียง เพราะ ก.ก.น. ของสาว นอ เป็นเหตุ โชคดีไม่ได้ขึ้นหน้าหนึ่ง .. แกสังเกตมั๊ยเนี่ย...ว่าเราน่าจะเปลี่ยนชื่อได้แล้วม๊างงงงง นอ เยอะชะมัด... ปล. อ่านแล้วหายป่วยเลยหง่ะ เมื่อวานที่แกเล่า มะเห็นมานหนุกแบบนี้เรยยยยย   โดย: อาจารย์ นอ [ชั้นไม่ใช่เจ้าของฝูงลิงนะยะ] IP: 125.25.98.226 10 กรกฎาคม 2550 22:10:35 น.

รอดมาแล้ว...พอมองย้อนกลับไป...เพียงแค่ข้ามคืน...นอนหลับเอาแรงไปหนึ่งตื่น...เหตุที่น่าจะร้ายก็สามารถกลายเป็นเรื่องตลกได้...แค่เราเปลี่ยนมุมมองค่ะ....   โดย: nong_taky 11 กรกฎาคม 2550 9:33:36 น.

ตอบผู้อ่านล่ะค่ะ... คุณ 9A ตกลง กกน. ที่อยากให้เอารูปลงประกอบ...คุณเอ..อยากดูฝูงของน้อง นอ ...หรือของอิชั้นตอนปีนระเบียงล่ะค่ะ....... แหม...ถ้ามีเรียกร้องเข้ามาเกิน 20 คน อิชั้นจะยอมมอบตัวไปทำแผนประกอบคำรับสารรูป...เอ้ย...สารภาพ...แล้วให้ถ่ายรูปประกอบแผน...อิอิอิอิ...แต่ตอนอิชั้นปีน...ขอให้คุณเอไปเป็นคนซูมถ่ายนะเคอะ...อิอิอิอิอิ คุณนายนก เมื่ออิชั้นรอดมาได้...นอนหลับไปหนึ่งตื่น...มุมมองก็เปลี่ยนไป...เพียงชั่วข้ามคืน...อุอุอุอุอุ คุณtai ที่อ่านจนตัวเกร็งเนี่ยะ...คิดถึงอะไรอยู่เคอะ... คุณอาฮุย 1 เห็นด้วยกับชื่อเรื่องที่ตั้งให้ใหม่มากเลยค่ะ... คุณน้องอ้อม เข้ามาคนแรกเลยนะ...เออแต่พี่ก็ไม่ได้เอาลวดตากผ้าลองแหย่ๆๆๆๆ...ดูนะ...ว้า...โง่จัง..   โดย: nong_taky 11 กรกฎาคม 2550 10:15:05 น.

แวะมาเยี่ยมคะ มีความสุขมากๆนะคะ ขอบคุณที่แวะไปทักทายคะ   โดย: mintny_n 11 กรกฎาคม 2550 11:12:26 น.

กกน.กลั่นเป็นเรื่องราวน่าสนุกได้ขนาดนี้เลยหรือครับ น่าตื่นเต้นดีจัง นึกว่าจะเป็นเรื่องอีโรติกซะอีก อิอิอิ ผมโชคดีที่รักแรก กับคนรักคนแรก เป็นคนเดียวกัน   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 11 กรกฎาคม 2550 12:20:00 น.

ชอบที่ ดรสุเมธ พูดไว้ "เราเห็นท่าน แต่ไม่เคยดูสิ่งที่ท่านทำ เราฟังท่าน แต่เราไม่ได้ยินสิ่งที่ท่านพูด" อนิจจา ประเทศไทย   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 12 กรกฎาคม 2550 12:13:15 น.

สวัสดีตอนบ่ายๆของ ปารีส นะจ้า ตลอดเวลาที่ได้เห็นเธอ เธอทำให้ฉันอุ่นใจเสมอ แม้ว่าบางคราวไม่ได้พบเจอ ก็ยังรู้ว่าเธอยังคง คิดถึง ห่วงใย กัน ** มีความสุขในวันแม่นะจ้า ** ปล... ตัองขอโทษด้วยนะจ้าที่ไม่ได้อ่านข้อความที่เขียนในครั้งนี้   โดย: จอมแก่นแสนซน 12 กรกฎาคม 2550 18:33:16 น.

ฝันดีน้าค้าบบบ   โดย: Kurt Narris 13 กรกฎาคม 2550 1:20:46 น.

เรื่องกกน ของพี่ทำเอาขำแทบแย่ โห ไม่น่าโดนกระจกบาดเลยนิ รักแรกของบีก็เป็นคนๆนี้ที่อยู่ข้างๆหล่ะค่ะ ไม่ได้ลอกคุณกะว่าก๋านะคะ อิอิ บีขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมนะคะ   โดย: rendezvous (be-oct4 ) 13 กรกฎาคม 2550 7:23:12 น.

พี่บอกแล้ว...ของพี่นะใจมันสำส่อนเล็กน้อย แต่สามีพี่เค้าเป็นคนแรกง่ะ...   โดย: nong_taky 13 กรกฎาคม 2550 9:23:27 น.

เฮ้อ..ในที่สุดฝูงน้องลิงก็ปลอดภัยไร้รา เอ้ยไม่ช่าย...ไร้หวัดหนะ อิ อิ เข้ามาตามลุ้นไปด้วยค่ะ   โดย: Piterek 13 กรกฎาคม 2550 14:38:30 น.

สวัสดีตอนบ่ายๆของ ปารีส นะจ้า วันนี้ขอเอาภาพ Disneyland มาฝากนะจ้า มีความสุขมากๆนะจ้า ปล.. คงได้แค่แว๊ปๆมาเท่านั้นนะจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 13 กรกฎาคม 2550 20:11:24 น.

โชคดีนะครับที่ไม่เป็นอะไรเพราะ กกน. ไม่งั้นคงขายหน้าแย่เพราะชีวิตต้องมาดับเพราะ กกน.   โดย: บอลลูม IP: 124.121.105.163 15 กรกฎาคม 2550 17:57:19 น.

มาแล้วฮะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะครับ วันนี้ปิดงานสิบสามคดีครับ ตัวผมเองก็เริ่มนั่งได้แล้วน้า (ดีใจทำไม)   โดย: อุกเงียว 17 กรกฎาคม 2550 8:26:22 น.

ขออนุญาตพาหนังสือมาแนะนำนะจ้ะ คลิ๊กข้างล่างได้เลย   โดย: ทาสบอย 17 กรกฎาคม 2550 15:25:05 น.

เงียบหายไปนาน ไปไหนหรือเปล่าคะ บีมาแวะเยี่ยมค่ะ มาหาเมนูอร่อยๆอีกด้วย คิดถึงนะคะ   โดย: rendezvous (be-oct4 ) 21 กรกฎาคม 2550 13:45:11 น.

พึ่งได้มาอ่าน ขำกับความทุกข์ของคนอื่น นิสัยไม่ดีเลยเรา นอนมากจนเริ่มเพี้ยนแล้วครับ วันสองวันมานี้เลยมาทำอะไรไร้สาระมาให้อ่านกัน แวะไปนะครับ กับ แมวรักคนII (8 สุดยอด...)   โดย: อุกเงียว 23 กรกฎาคม 2550 10:51:44 น.

โห พี่น้องฮับ คราวนี้ยาวเลยแฮะ แบบว่าได้ฮายาวเลย ไอ้เรื่องกุงเกงลิงนี่เป็นเรื่องหญ่าย จิงๆนะเนี่ย อิอิ   โดย: บวมแบ๋ว 27 กรกฎาคม 2550 23:24:21 น.

อ่านแล้วนึกภาพตามแล้วขำก๊ากเลยค่ะ นึกแล้วทั้งลำบากทั้งน่าหัวเราะในความโชคร้ายจริงๆ >>< ดีนะคะที่รอดมาได้ไม่ติดอยู่ทั้งคืน   โดย: นกเค้าแมวโรคจิต (MaiyaJunG ) 31 กรกฎาคม 2550 2:39:11 น.

เรียนท่านที่ติดตามทั้งหลาย...ที่หายไปนาน...เพราะกระดูกมือหักต้องลางานยาวค่ะ...เข้าเผือกอยู่คะ....แล้วจะเล่าเหตุการณ์ให้อ่านทีหลัง...   โดย: nong_taky 1 สิงหาคม 2550 14:05:39 น.

เศร้ามากๆเข้าบล็อกของตัวเองไม่ได้อีกแล้วครับท่าน   โดย: น้องค่ะ IP: 115.67.3.145 13 ตุลาคม 2555 9:02:28 น.