หนีตาม

แกรกๆ เสียงเดินย่ำๆใบไม้ที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวสองคู่ต่างตื่นตัวและหันไปตามต้นเสียง หญิงสาวและชายหนุ่มคู่แรกนั้นต่างกอดกันแน่น จากแสงสว่างที่ได้จากแสงจันทร์ตอนข้างขึ้นนี้ จะเห็นว่าชายหนุ่มที่กอดกับหญิงสาวนั้นเป็นคนร่างสูงเกินกว่าหกฟุต ส่วนหญิงสาวนัั้นมีส่วนสูงเพียงอกของชายหนุ่มเท่านั้น

ส่วนชายหนุ่มอีกคนที่ยืนห่างออกไปนั้นเป็นชายรูปร่างสันทัดสูงไม่น่าจะเกินห้าฟุตเก้านิ้ว เค้าสวมเสื้อยืดลายขวางคอปกตรงขึ้น ส่วนกางเกงขายาวนั้นปลายบานหน่อยๆ หญิงสาวคนสุดท้ายที่นั่งย่องๆอยู่ใกล้ๆกับชายหญิงคู่แรกนั้น หล่อนใส่เสื้อเข้ารูปมีลายเป็นดอกไม้เล็กๆท่อนล่างสวมกางเกงสี่ส่วนที่มองไม่ออกว่าเป็นสีอะไร

และเมื่อผู้มาใหม่ปรากฏตัวขึ้นให้เห็นชัดๆ  ก็ทำให้หนุ่มสาวคู่แรกผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก และคู่ที่เหลือถอนใจด้วยความผิดหว้ง

ผู้มาใหม่เป็นเด็นหนุ่มรุ่นกระเตาะอายุอานามไม่น่าเกินสิบสี่สิบห้า

-แหวงหล่ะ

-พี่มนอยู่ใหน 

หญิงสาวและชายหนุ่มที่นั่งและยืนอยู่คนละฟาก เปล่งเสียงถามขึ่นมาพร้อมกัน

-เค้าไม่มากันแล้ว

-อ้าว แล้วพวกข้าจะทำอย่างไงเนี้ยะ

ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยเสียงทุ้มๆถามมา ตอนนี้เค้าปล่อยสาวคนรักออกจากอกแล้ว หล่อนเดินไปนั่งจับมืออยู่กับเพื่อนสาวของหล่อน

-เค้าบอกว่าให้พวกพี่ไปได้เลย ไม่ต้องรอ

พอส่งสารที่ได้รับมอบหมายมาเรียบร้อย ผุ้ส่งสารก็หันหลังวิ่งหาไปอย่างรวดเร็ว  

-พี่หนุ่น ชั้นจะทำอย่างไรดี พี่มนไม่มาอย่างนี้แล้วพี่จะไปกับพวกชั้นใหม 

หญิงสาวร่างเล็กจับมือเพื่อนรุ่นพี่แน่น ความหวาดกลัวชนิดใหม่เริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่ความหวาดกลัวก่อนหน้านั้น หนุ่มสาวสามคู่นี้นัดหมายว่าจะหนีตามกันไปเพื่อไปตั้งต้นชีวดใหม่ที่บางกอก โดยที่ตัวหล่อนและคนรักนั้น มีความจำเป็นเร่งด่วนที่จะต้องไปจากบ้านเกิดให้ได้ เพระาสามวันหลังจากนี้จะเป็นวันวิวาห์ของหล่อน ซึ่งเป็นวิวาห์ที่พ่อแม่จัดขึ้นเพื่อแยกหล่อนจากคนรัก

และเมื่อหนุ่มสาวอีกคู่ต่างเปลี่ยนใจก็ทำให้เลยเพียงคู่ของเธอเพียงคู่เดียว เพราะอีกสองคนนั้นต่างก็โดนคู่ของตนเบี้ยวเสียแล้ว

-หนุ่น เองช่วยพี่หน่อยนะ พี่มนไม่มาแบบนี้ เองจะไปส่งพี่กะปานที่กรุงเทพหน่อยได้ใหม

ชายหนุ่มร่างสูงหันมาพูดขอร้องเพื่อนของคนรักอีกแรง ตัวเค้าเป็นหนุ่มบ้านนอกตั่งแต่เกิดจนโตไม่เคยไปใหนไกลจากตัวอำเภอตาคลีเลย เมื่อคิดการณ์ใหญ่จะพาคนรักหนี ก็ได้เพื่อนสาวของคนรักเป็นที่ปรึกษาใหญ่มาตลอด เพราะหล่อนขึ้นล่อง ตาคลี กรุงทพบ่อยๆ แถมมีญาติที่พอจะช่วยเหลือให้ที่พักพิงชั่วคราวได้ 

การวางแผนนี้ช่วงแรกก็มีคนอยากร่วมแผนการณ์ด้วย โดยสองสาวนั้นเป็นเพื่อนและคนบ้านเดียวกับคนรักของเค้า ส่วนอีกสองหนุ่มนั้นเป็นพี่น้องที่จากต่างถิ่น ที่มาทำงานในแคมป์ของทหารอเมริกัน และด้วยถูกตาต้องใจกับสองสาว จึงคิดจะพากันไปในคราวเดียว แต่ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้านอย่างนี้

-ไปซิพี่ชัยก็ชั้นตั้งใจแต่แรกแล้ว แต่เรื่องเป็นอย่างนี้แล้ว พี่ป้องก็กลับไปเหอะ ชั้นจะไปส่งพี่ชัยกะปานมัน แยกกันตรงนี้นะ

หญิงสาวที่นั่งย่องๆลุกขึ้น ใช้มือปัดก้นเล็กน้อยเพื่อปัดเศษใบไม้ และหันไปพูดกับชายหนุ่มอีกคน 

-ไม่หล่ะ ไปด้วยกันนี่แหละ พี่ก็อยากลงไปหางานทำที่กรุงเทพอยู่แล้ว

ชายหนุ่มร่างสันทัดที่เพื่อนๆเรียกว่าป้องออกความคิดเห็น โดยส่วนตัวของเค้านั้นไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้ในหัวคิดแค่เพียงว่า ในเมื่อแผนที่จะพาสาวหนีของตนไม่สำเร็จ การแสดงน้ำใจเดินทางไปเป็นเพื่อนกับหนุ่มสาวอีกคู่ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร อีกทั้งยังจะได้เที่ยวกรุงเทพด้วย ตัวเค้านั้นเป็นคนทางเหนือ ตอนนี้ทำงานล่องใต้มาเรื่อยๆถ้าลงไปถึงกรุงเทพและได้เที่ยวชมเมืองกรุงสักพักก็นับได้ว่าไม่เลว

ตอนแรกที่เค้ารู้แผนการหนีตามกันในครั้งนี้ เค้าก็คิดแค่เพียงว่าจะขอตามไปด้วย ครั้นจะตามไปเฉยๆก็ดูกระไรอยู่ เลยลองเอ่ยปากชวนสาวที่ตนจีบๆอยู่คือนางสาวแสวงซึ่งเป็นเพื่อนของนางสาวปานใจให้ไปด้วยกัน ผลคือหล่อนตกลงเพราะก็รู้แผนการหนีตามของนางสาวปานใจและนายชัยที่นางสาวสนุ่นวางแผนให้ให้อยู่แล้ว

และเมื่อเค้าบอกเล่าเรื่องนี้กับพี่ชาย พี่ชายเค้าที่ถูกตาต้องใจนางสาวสนุ่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ตกลงใจจะเดินทางไปด้วย แต่เมื่อทั้งนางสาวแสวง และพี่ชายเค้าเกิดเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มคิดว่ามันก็ไม่ได้ผิดไปจากแผนเดิมของเค้าเท่าไหร่

- ไป ถ้างั้นก็ไปกันเลย ขืนชักช้ากว่านี้จะไม่ทันเรือเมล์ที่ตลาดตลุกเที่ยวเช้า แ้ลวชั้นอยากแวะหาย่าง้วยของชั้นก่อนด้วย

นางสาวสนุ่นตัดสินใจและออกเดินนำหน้าพาพรรคพวก เดินลัดเลาะไปตามป่าละเมาะ  ตัวหล่อนเคยทำงานอยู่กรุงเทพ เมื่อครั้งที่แม่ส่งไปเป็นคนรับใช้ให้กับน้าที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ น้ายุพิณเป็นคนสวยจึงวาสนาดีได้แต่งกับเศษฐีกรุงเทพซึ่งร่ำรวยมาก ในบ้านมีคนรับใช้เป็นสิบ

ตัวหล่อนกับญาติสาวอีกคน ถูกส่งไปช่วยเป็นพี่เลี้ยง ช่วยดูแลลูกชายและลูกสาวของน้ายุพิณ หล่อนต้องขึ้นล่องกรุงเทพหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นรถไฟ หรือเรือเมล์ ก็ล้วนชำนาญ

การเดินทางครั้งนี้ หล่อนเลือกไปทางน้ำ เพราะถ้าผู้ใหญ่รู้เรื่อง สถานีรถไฟจะเป็นที่แรกที่โดนส่งคนไปดัก หล่อนจึงวางแผนที่จะเดินทางไปทางน้ำ ล่องไปเรื่อยๆไม่เกินสองวันก็ถึง อาจช้าหน่อยแต่ก็เป็นการเบี่ยงที่จะถูกพบได้ดี

นางสาวสนุ่นผิดหวังเล็กน้อย ที่พี่มนไม่ได้มาด้วยกัน ความจริงนั้นหล่อนก็ไม่ได้คิดที่จะตกร่องปล้องชิ้นกับนายมนดอก คิดเพียงแค่ว่าไปหลายคนก็น่าสนุก หล่อนอยู่กับเรื่องน่าเบื่อมานานเต็มทน คิดอยากผจญภัยเล็กๆน้อยๆบาง   การที่นายมนผิดนัดครั้งนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเป็นคนใจไม่สู้ หรือไม่อย่างนั้นข่าวที่เพื่อนของหล่อนซึ่งเป้นญาติห่างๆกับนายมนเล่าให้ฟัง ก็คงจะเป็นจริงที่ว่าเค้ามีเมียอยู่ทางเหนือแล้ว และตอนนี้ก็กำลังเดินทางมาหาพร้อมกับแม่ของเค้า

ระหว่างที่เดินเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น นางสาวสนุ่นก็เหลียวไปเห็นว่านายป้องเร่งเท้าตามมาเดินเคียงกัน หล่อนไม่เข้าใจว่าชายคนนี้จะตามมาทำไม เพราะถ้าแม่เค้าจะมาพร้อมพี่สะไภ้ อีกทั้งเพื่อนหล่อนก็ไม่ได้มาด้วย เค้าก็ไม่น่ามีเหตุผลที่จะตามมา แต่ก็ช่างเถอะ ไว้ถึงกรุงเทพแล้วก็ค่อยขยับขยาย แยกย้ายกัน

นางสาวสนุ่นคิดง่ายๆโดยไม่เคยเฉลียวใจเลยว่าการหนีตามของนายชัยกับนางสาวปานใจนั้นเป็นผลสำเร็จครบถ้วนสมบูรณ์ไปพร้อมๆกับคู่ของตนกับนายป้องแล้ว

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2556		9 comments
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2556 12:34:01 น.
Counter : 6219 Pageviews.
Share Tweet