Bloggang.com : ข้าวตู : เมื่อลมพัดพาความคิดไปกับว่าว

เมื่อลมพัดพาความคิดไปกับว่าว

ทุกๆตอนเย็น ถ้าผมอยู่บ้าน ผมมีหน้าที่จะต้องเดินเล่นกับเจ้าแมวที่บ้านเป็นประจำ ซึ่งเหตุผลก็เพราะว่าถ้าปล่อยให้มันเดินเล่นตัวเดียว มันจะแว้บไปเที่ยวหายไปทั้งคืนน่ะครับ เลยต้องคุมกันหน่อย ส่วนเจ้าเหมียวก็นึกว่าเจ้าของชอบเดินเล่นด้วย มันก็เลยเป็นหน้าที่ว่าจะต้องมาเรียกผมทุกเย็นน่ะสิ เป็นอันว่าเป็นกิจวัตรของผมไปเลย

การเดินเล่นกับเจ้าเหมียวของผมนั้น ผมชอบที่จะใช้โอกาสอันนี้เดินคิดอะไรไปเรื่อยๆ เป็นต้นว่าแผนในอนาคตว่าจะทำอะไรบ้าง และงานออกแบบบางอย่างที่ผมตั้งใจว่าจะลองทำดู ช่วงเวลาเดินเล่นจึงเป็นช่วงเวลาที่ผมใช้ในความคิดได้อย่างดีทีเดียว ส่วนเจ้าเหมียวก็สำรวจจิ้งจกไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย และทุกครั้งผมจะถือโอกาสเดินดูต้นไม้ สภาพรอบๆบ้านไปในตัว โดยเฉพาะชอบที่จะแหงนหน้ามองท้องฟ้าทุกครั้ง เพราะผมรู้สึกชอบสีท้องฟ้าตอนเย็นๆที่จะไม่ค่อยจะมีเมฆเท่าไหร่ มีแต่สีฟ้าๆเล่นสีอ่อนเข้มตามระดับไป แต่วันนี้ผมสังเกตเห็นมีสิ่งนึงลอยอยู่กลางสีฟ้าอย่างโดดเด่นทีเดียว เจ้าสิ่งนั้นก็คือว่าวนี่เอง น่าแปลกที่การเห็นว่าวครั้งนี้ผมจะค่อนข้างเห็นเป็นภาพที่แปลกตาซักหน่อย อาจเพราะผมไม่เห็นเจ้าว่าวลอยอยู่กลางท้องฟ้ามาหลายปีทีเดียว อาจเนื่องจากบริเวณที่อยู่ไม่อำนวยให้มีการเล่นว่าวได้สะดวกนัก เพราะว่าวเป็นการละเล่นที่ต้องใช้พื้นที่กว้างทั้งแนวราบและแนวดิ่งมากพอควร ส่วนว่าวที่ผมเห็นนั้นก็มีประมาณ 4-5 ตัว และส่วนใหญ่ก็เป็นว่าวงูที่มีหางยาวธรรมดานี่เอง แต่เมื่อมันลอยอยู่บนท้องฟ้าแล้วสีแดงของมันทำให้ท้องฟ้ามีสีสันขึ้นอีกโข

ผมมองว่าวไปเรื่อยๆ แล้วทำให้หวนนึกถึงตอนเด็กๆ ที่ผมเชื่อว่าเด็กผู้ชายเกือบทุกคนน่าจะเคยเล่นหรือรู้จักว่าวกันอย่างดี (ขอย้ำว่าเป็นพวกว่าวจุฬา ปักเป้า งู เป็นต้น) สำหรับผมแม้เล่นว่าวไม่เก่งนัก ก็ยังอุตส่าเป็นเจ้าของว่าวงูเล็กๆตัวนึง ที่เล่นก็เป็นลานถามดินแถวๆบ้านน่ะแหละ แต่จำได้ว่าผมกับพี่ชายไม่สามารถทำให้ว่าวลอยขึ้นสู่ฟ้าได้อย่างสง่างามซักที ทั้งลมเอยทั้งฝีมือเอย ซักพักเมื่อมีของเล่นใหม่ๆให้เล่น ก็ทิ้งว่าวไปเลย

สำหรับผมรู้สึกว่าตอนเด็กๆ ความรุ้สึกถึงการโตเป็นผู้ใหญ่อีกก้าวนึงและการรู้จักกับความอิสระครั้งแรกนั้น คือ การขี่จักรยาน นั่นเอง ทุกๆเย็นไม่รู้เหตุผลและไม่มีจุดหมาย ผมกับพี่ๆเพื่อนๆจะต้องขี่จักรยานกัน แรกๆก็ขี่วนในซอย ต่อไปเริ่มขยายขอบเขตการขี่ไปเรื่อยๆ ซึ่งมันคงเป็นการพักผ่อนอย่างนึงหลังจากเลิกเรียนล่ะมั้งครับ ผมชอบที่จะให้ลมเย็นๆในตอนเย็นพัดโต้ใบหน้า ชอบทิวทัศน์รอบๆที่ยังเป็นทุ่งหญ้าบ้าง บ้านเรือนเรียงรายห่างๆกันบ้าง และยังมีลานว่างที่เจ้าของถมดินทิ้งไว้ให้เด็กๆได้เข้าไปเล่นได้บ้าง สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมนึกถึงหลังจากเห็นว่าวลอยกลางท้องฟ้าได้อย่างไรไม่รู้ตัว เมื่อมาคิดดู การละเล่นว่าวนี้เป็นการละเล่นที่ไม่ฝืนธรรมชาติคือเป็นการเล่นที่พึ่งพิงธรรมชาติมากทีเดียว นั่นก็คือลมนั่นเอง การที่ว่าวจะได้ลอยสูงขึ้นไปนั้นขึ้นอยู่กับกระแสลมและโครงสร้างของตัวมันเองด้วย ฝีมือผู้เล่นก็เป็นส่วนประกอบอีกอย่างหนึ่ง น่าเสียดายที่เด็กในปัจจุบันอาจให้ความสนใจกับเกมส์ออนไลน์ เพลย์สเตชัน หรือเอ็กซ์บอกซ์ไปแล้ว โดยลืมไปว่าอากาศตอนเย็นๆกับลมที่พัดพาล้อเล่นกับต้นไม้นั้นทำให้รู้สึกดีเพียงใด เอ แต่เผลออีกทีเจ้าเหมียวหายไปอีกแล้วสิครับ

Create Date : 02 เมษายน 2548

Last Update : 3 เมษายน 2548 0:01:09 น.

0 comments

Counter : 405 Pageviews.