***(น-18) เรื่องสั้น “ฝากรัก”

ผมไม่คิดว่าคนตรงหน้าคือเนื้อคู่

...

วันนี้ผมเดินทางมาที่โรงเรียนวัดดอกไม้บริเวณถนนพระรามสาม เปล่า...ผมไม่เคยเรียนที่นี่ และไม่มีธุระจำเป็นต่อสถานที่แห่งนี้ มันเป็นเพียงจุดนัดพบระหว่างแม่กับผม

ลงจากสถานี BRT วัดดอกไม้มาได้ ผมต้องรีบก้าวเท้ายาว ๆ เพื่อออกจากบริเวณสำหรับผู้โดยสารขาเข้า...ขาออก... BRT มาถึงสถานีช้ากว่าเวลาจริงค่อนข้างมาก แม่คงจะมารอผมอยู่นานแล้ว...นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่ง

ก้าวลงบันไดสู่พื้นบาทวิถีด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น โอย...โอย...จะทัน...ไม่ทัน พอหมุนตัวเพื่อเดินย้อนกลับมายังทางคู่ขนานกับชั้นบนก็ถึงจุดนัดหมาย

ตรงนั้นไม่มีใคร...ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเลย แม้แต่แม่ของผมที่นัดหมายกันดิบดี นอกเสียจากรถยนต์ที่ขับไปขับมาโดยไม่สนใจคนข้างทางเช่นผม และ...เอ๊ะ...ตรงเสาไฟฟ้าข้างทางที่ผมยืนอยู่นี่ เหมือนผมไม่ได้อยู่คนเดียวแฮะ

ไม่ใช่แม่...ไม่ใช่น้อง...ไม่ใช่คนที่ผมรู้จัก เธอกำลังนั่งยอง ๆ ร้องเพลงในคีย์ที่ไม่ได้สูงมากนักแต่ก็ฟังได้...ไม่เพี้ยนเลย แล้ว...แล้วก็ดูจะมีความสุขเหลือเกิน

ผมหันหลังให้กับถนน ยืนฟังเพลงที่เธอร้อง ในใจเฝ้าจินตนาการไปถึงเรื่องราวตามเพลง และ...ไหงมาจบที่รูปร่างหน้าตาของเธอกันนะ

...ผู้หญิงผมยาวประบ่า ใบหน้ารูปไข่ ดวงตายาวรีเป็นประกายสดใส ผิวพันธ์ไร้สิวฟ่า สวมเสื้อเนื้อผ้าบางเบาแต่ก็มีลูกไม้ระบายอยู่ทั่วไป กระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดเนื้อขาว ๆ เพราะทั้งชุดของเธอเป็นสีทึมทึบ...

โอย...ไม่ไหวแล้ว ร่างกายของผมประท้วง ทุกอย่างมันพาให้ผมต้องบิดกายน้อย ๆ อย่างช่วยไม่ได้ แก่นกลางร่างกายดูจะกักเก็บของเหลวนั้นไว้ไม่อยู่

ผมรูดซิบกางเกงลง แหวกผ้าชั้นในให้ท่อนเนื้อออกมาหายใจ แล้ว...ซู่วววว ไม่ถึงสิบวินาทีดีหรอก...ก็เสร็จกิจ

ผมเก็บไอ้นั้นกลับคืนเคหา พร้อม ๆ กับที่เธอคนนั้นลุกขึ้น ไม่มีเสียงร้องเพลงหวาน ๆ จากเธอแล้ว มีแต่เสียงรถยนต์แล่นไปมา

ไวเท่าความคิด ผมรีบเดินเข้าไปหาเธอคนนั้นก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก

“มันเพราะมากเลยนะครับเพลงที่คุณร้อง”

เงียบ... ไม่มีแม้คำขอบคุณจากปากเธอ อึดอัดมากบรรยากาศในเวลานี้ เธอโกรธผมหรอที่เอ่ยปากชม...ก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น คนเราชื่นชอบคำสรรเสริญเยินยอจะตาย เสียดายที่ผมไม่มีทางเห็นสีหน้าของเธอเลย

“ฉะฉันขอตัวก่อน ขอโทษนะคะเราพบกันผิดเวลา”

วืด... แล้วเธอก็ก้าวเท้ายาว ๆ เดินจากผมไป อะไรวะ...ผมผิดตรงไหนเนี่ย

โคร่ม...

โอยเจ็บ... ฉันรู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน มันทั้งเจ็บและอับอายที่สุดในสามโลก ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว...ให้ตายสิพับผ่า

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ ให้ผมช่วยอะไรไหม”

ฟังสิฟัง ยิ่งฟังเขาพูดด้วยประโยคนี้มันยิ่งน่าเจ็บใจนัก ฉันจะทำตัวป้อแป้ไม่ได้เด็ด ๆ

“มา...ผมช่วย”

เขา...พยุงฉัน...ให้ลุกขึ้นมายืนจนได้

“คุณจะไปไหน...จะไปส่ง”

หน้าของเขาคงยิ้ม...เยาะ สะใจฉัน แน่แล้ว...ถ้าฉันตอบตกลงไปกับเขา ไม่ถึงชั่วโมงชีวิตฉันต้องเกม

“ฉันมารอเพื่อน โน่น...พวกเขามากันแล้ว”

มาถูกจังหวะเชียวนะยัยเพื่อนตัวดี

“ไฮ...ยัยเก๋...”

เอ๊ะ...มันไปเซย์ไฮกับใครวะ

“อุ๊ต๊ะ...ทำไมแกอ้วนขึ้น เมื่อวานยังผอมดูดีอยู่เลย”

“เพื่อนคุณอยู่ทางนี้ครับ”

อ้าว...เขายังอยู่หรอเนี่ย

“รีบไปกันเหอะแก”

ฉันตัดสินใจพยายามจะฉุดเพื่อนเดินไปทางอื่น ก่อน...ก่อนจะเสร็จไอ้หมอนี่

“อะไรกันแก... แฟนหรอ อีฮิอีฮิ”

“อีบ้า...ใช่ที่ไหนกันเล่า ไป...”

คราวนี้ต้องอาศัยแรงควายที่ต้องขอหยิบขอยืมมาจากไอ้ทุยลูกชายของแม่เสียชั่วคราว

“แล้วกันแก อย่าลากฉันซี่ โธ่...เลยไม่ได้รู้จักกันแฟนแก

เอ่อ...คุณค้า หล่อจังค่า”

...และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มผู้นั้นจะได้ยิน

ความไม่เข้าใจยังจับจองเป็นเจ้าเรือน ผมรู้เพียงว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมเธอคนนั้นทำท่าเหมือนรังเกียจเดียดฉันผมเสียเหลือเกิน

ลมพัดมาวูบหนึ่ง...เพียงวูบเดียวดังคล้ายจะปลอบใจต่อพลเมืองดีที่น่าสงสาน เท่านั้นแหละแล้วผมก็เข้าใจถ่องแท้

หลักฐานยังโชยชายอยู่ปลายจมูก และมันคงจะฝังอยู่ในใจของเขาไม่เสื่อมคลาย

...กลิ่นหวานเอียนคล้ายน้ำกรดผสมน้ำตาล...คุณเก๋มากครับ

Create Date : 10 พฤษภาคม 2557		0 comments
Last Update : 10 พฤษภาคม 2557 0:46:54 น.
Counter : 1867 Pageviews.
Share Tweet