Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องสั้น เรื่อง “ของขวัญ”

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

สิงหาคม 2558

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

12 สิงหาคม 2558

เรื่องสั้น เรื่อง “ของขวัญ”

มันเป็นวัตถุทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดอาจจะเท่ากับหรือใหญ่กว่าลังกระดาษบรรจุนมวัวที่จำหน่ายตามห้างสรรพสินค้าขายส่งในประเทศไทย ภายนอกถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีน้ำตาลใหม้ มีริบบิ้นผูกเป็นโบว์สีเหลืองอ่อน ข้าง ๆ กัน มีการ์ดสีชมพูผูกมากับโบว์ ตัวอักษรแบบหัวกลมเส้นใหญ่ถูกจารไว้ในการ์ดเป็นข้อความสั้น ๆ ว่า “ของขวัญของขวัญ”

ขวัญสุดาไหลมากับผู้คนหญิงชายที่ใช้ลิฟต์ส่วนกลางของคอนโดแบบตึกสูง ชีวิตของหล่อนผูกพันกับความสูงอยู่ตลอดเวลา นับตั้งแต่ที่พัก ที่ทำงาน ที่ติดต่อประสานงาน หรือแม้แต่ที่เที่ยว หล่อนพอเดินได้อย่างคล่องตัว ไม่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนมากมาย ก็ตรงบริเวณโถงกลางด้านล่างคอนโดแล้ว

หล่อนเดินลัดโถงกลางซึ่งตามปกติใช้งานสำหรับไว้เป็นที่นั่งเล่นของลูกบ้าน หรืออาจไว้เป็นจุดนัดพบระหว่างลูกบ้านกับญาติ ๆ และเพื่อนฝูงของพวกเขา เพื่อเข้าสู่สำนักงานซึ่งอยู่อีกปีกหนึ่งของคอนโดแห่งนี้ ที่ติดมือมาด้วยคือห่อของขวัญสีน้ำตาลไหม้ ผูกโบว์เป็นรูปหัวใจสีเหลืองอ่อน

“ใครไม่รู้ค่ะส่งมา...”

ขวัญสุดาเปิดฉากกับแม่บ้านสูงวัยในสำนักงานขณะที่วางกล่องของขวัญเจ้าปัญหาไว้บนโต๊ะทำงานของนาง

“พอขึ้นไปจะถึงห้องจะต้องถึงโฟเย่ท์ก่อนใช่ไหมคะ...”

ผู้สูงวัยพยักหน้าให้คล้ายเป็นการเข้าใจต่อคู่สนทนา ขวัญสุดาเลยกล่าวต่อ

“ทีนี้เจ้านี่...”

หล่อนเอานิ้วจิ้มกล่องหนัก ๆ กล่าวต่อว่า

“นอนรอบนโต๊ะส่วนโฟเย่ท์แล้วค่ะ ไม่มีชื่อผู้ส่ง ชื่อผู้รับก็ไม่มี เลยสงสัยน่ะค่ะว่าใครส่งมา...”

แม่บ้านกล่าวพึมพำว่าเดี๋ยวจะตามเด็กเดินจดหมายมาสอบถาม หญิงสาวจึงเสริมว่า

“ขอบคุณคะ ความจริงวันนี้ก็เป็นวันเกิดด้วย แต่คือไม่รู้จริง ๆ ว่าใครส่งมา”

หญิงสูงวัยจากไปแล้ว ทิ้งให้หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ฝั่งแขกอย่างเงียบ ๆ ทั้งที่ในความคิดของหล่อนค่อนข้างเจี๊ยวจ๊าว

ก็มีอย่างที่ไหนวันเกิดแท้ ๆ กลับถูกเชิญให้ออกจากงาน แล้วคนที่เชิญให้ออกนั้นก็คือแฟนของหล่อนนี่ล่ะ แล้วการถูกเชิญให้ออกก็พร้อมกับการถูกบอกเลิกเสียด้วย สวยงามค่ะชีวิต ยามเย็นสิบห้ากันยาฉันจะจำไม่รู้ลืม

แต่เอ... ใครหนอส่งห่อของขวัญมาให้ สีของกระดาษและโบว์ดูเข้ากัน สวย... และถูกใจเหลือเกิน

“มาแล้วค่ะคุณ”

แม่บ้านคนเดิมพูดด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบมาแต่ไกล

“ผมไม่ทราบเหมือนกันครับว่าเขาเป็นใคร แต่ลักษณะการแต่งตัวอะไรนี่เหมือนเป็นแค่คนส่งของให้เฉย ๆ ครับ...”

พูดแล้วคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ เด็กหนุ่มเดินจดหมายรื้อค้นข้าวของกระเป๋าอันเล็กที่สะพายข้างราวกับกำลังค้นหาของสำคัญ

“อ้อ... นี่คือใบสั่งที่ Messenger ฝากไว้กับผมครับ”

หญิงสาวรับกระดาษชิ้นเล้ก ๆ ที่ค่อนข้างยับมาอ่านดู ข้อความในนั้นเขียนเพียงชื่อและห้องพักของคอนโดที่หล่อนพำนักเฉย ๆ ไม่มีรายละเอียดใดเพิ่มเติม ไม่ได้มีความรู้ใหม่เพิ่ม...

แต่เอ... ลายมือหนัก ๆ ตัวอักษรหัวกลมเป็นระเบียบอย่างนี้ตรงกับลายมือในการ์ดเลยแฮะ ใครกันนะที่ส่งมา ที่แน่ ๆ ไม่ใช่แฟน เอ่อ... ต้องเรียกว่าอดีตแฟนสินะถึงจะถูก อืม... ไม่ใช่เขาที่อุตส่าห์มีน้ำใจส่งมาแน่นอน

ขวัญสุดาพึมพำขอบคุณแม่บ้านและเด็กเดินจดหมายแล้วขึ้นห้อง เกิดความสงสัยไม่จางหายว่าใครเป็นผู้ส่ง

เมื่อเข้าห้องแล้วสิ่งแรกที่หญิงสาวทำเป็นกิจวัตรเลยนั่นคือ วางของต่าง ๆ ประดามีไว้บนโต๊ะหน้าประตู แล้วเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้หายมัน ออกจากห้องน้ำมาแล้วสายตายังชำเลืองมองกล่องของขวัญ มันยังวางอยู่ที่เดิมของมันที่หล่อนวาง แต่แน่ล่ะ ยังไม่ถึงเวลา ขวัญสุดายังทำกิจส่วนตัวไม่แล้วเสร็จ

ในขณะที่กำลังหมักผม ในใจก็ทบทวนบุคคลที่น่าจะเป็นไปได้ พ่อแม่นี่ตัดไปได้เลยเพราะพวกแกส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว เพื่อน ๆ ของหล่อนนี่ก็ลืมได้เลย ตั้งแต่ที่หล่อนมีแฟน อย่าว่าแต่จะมีเวลาให้เพื่อนเลย เวลาที่จะหายใจยังแทบจะไม่มี ใครกันที่ยังมีกะใจนึกถึงกันนะ

นึกถึงตรงนี้ขวัญสุดาต้องถอนหายใจยาว ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับอดีตแฟนคนนั้นไม่ค่อยราบรื่นสักเท่าไหร่ เขาเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ และหล่อนก็เป็นพวกที่ชอบ Spoil เสียด้วยสิ แต่แน่นอนว่า หล่อนไม่ได้ใช้เงินไปบำรุงบำเรอเขา หากแต่ใช้แรงใจแรงกายที่มีทั้งหมดมอบให้เขาเพียงคนเดียว เขาคงมีคนใหม่ คอยตามอกตามใจเขามากกว่าหล่อนอย่างแน่นอน

ยังไม่ทันที่หล่อนจะได้สะอื้นน้ำตาจริงจัง เสียง “ปัง” ดังอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ

อะไรกันหว่า ใคร หรืออะไร...

ขวัญสุดาคว้าผ้าเช็ดตัวพันกายปกปิดในที่อันควรสงวน แล้วแง้มประตูห้องน้ำอย่างช้า ๆ และไม่กว้าง ใช้เพียงดวงตาข้างเดียวมองรอดรอยแยกของประตู เท่านั้นเองก็เพียงพอจะพบว่าตรงหน้าประตูนั้นเกิดอะไรขึ้น

คน... ใช่ค่ะ มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน มันค่อนข้างสูงใหญ่ ร่างทั้งร่างของมันคงจะเปลือยถ้าไม่มีผ้าเช็ดตัวพันเอ็วเอาไว้ อื๋ย... ผู้ชาย เข้ามาในห้องได้ยังไงหว่า

กำลังจะอ้าปากร้องเรียกคนให้ช่วย แน่ล่ะมีคนบุกรุกนี่นะ ขโมยขโจรจะมาปล้นแล้วข่มขืนหรือเปล่าไม่รู้ แต่ได้ชื่อว่าผู้ชาย แล้วยังการแต่งกายอีกนั่น น่าไว้ใจเหลือเกิน

แม้ขวัญสุดาจะรู้สึกกลัวอย่างไร หากยังมีกะใจเลื่อนสายตาไปมองหน้าตาของเจ้าขโมยใจบาป

“คุณพีร์”

หล่อนไม่อยากจะเชื่อสายตา นี่แฟนของหล่อนมาห้อง

ไม่ต้องสงสัยว่าเขาไปเอากุญแจมาจากไหน ถ้าเขาอยากได้อะไรต้องได้ คือเขาล่ะ

“ของขวัญ... แต่งงานกับผมนะครับ”

Create Date : 12 สิงหาคม 2558

Last Update : 12 สิงหาคม 2558 12:44:00 น.

0 comments

Counter : 837 Pageviews.