วันธรรมดา

สวัสดีค่ะ ชื่อมิวนะคะ ก็ไม่รู้จะตั้งหัวบล็อกว่าอะไรดี ก็เอาเป็นแบบนี้ละกัน ^^

วันนี้ตื่นมาพร้อมอากาศหนาวเย็นยะเยือก -20 องศากันเลยทีเดียว.. แต่ก็คงไม่เท่าเมื่อวาน เพราะเมื่อวานติดลบสามสิบ.. ออกไปทำงานด้วยอารมณ์อยากกลายร่างเป็นน้ำแข็ง.. มิวทำงานฟาร์ม รีดนมวัว 55+ บอกใคร ก็ไม่ค่อยมีใครเชื่อ แต่ก็เรื่องจริง ใครจะไปคิดว่า เด็กอายุสิบเก้าบ้าๆบอๆ จะทำงานอะไรเป็น และยิ่งทำงานรีดนม? ฮ่าๆ ไม่มีหรอก.. มิวเรียนหนังสืออยู่ที่ Minerva Gymnasium ชั้นมอหก .. กลางปีนี้ก็จบแล้ว อาจจะเหมือนมิวเรียนช้าเพราะปีนี้มิวก็ยี่สิบ แต่จริงๆแล้วมิวเรียนเร็วนะ ฮ่าๆ มิวย้ายมาเรียนที่นี่ตั้งแต่มิวจบชั้นปอหก เรียนภาษาปีนึง อาจจะไม่ถึงก็ได้ แต่ก็ต้องเรียนปรับพื้นฐานให้เป็นภาษาที่นี่ด้วยการซ้ำปอหกอีกครั้ง.. ไม่งั้นป่านนี้มิวก็ปีสองปีสามไปแล้ว.. ^^ แต่มันก็คุ้ม คุ้มที่ได้มา คุ้มกับการที่ต้องเรียนตามหลังเพื่อนที่เมืองไทย เพราะมิวเชื่อว่าการเรียนไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ประสบการณ์มากกว่าที่สอนอะไรเรามากมาย.. ^_^


อย่างที่บอกไปแล้วว่ามิวอายุสิบเก้า กลางปีนี้ก็ยี่สิบแล้วแหละ .. แก่มาก
แต่ก็นั่นแหละนะ คนเรามันจะหยุดโตก็ไม่ได้ ยิ่งโต ก็ยิ่งอายุมากขึ้น ห้ามได้ที่ไหนกัน ,, เหมือนกับเวลา.. เราหยุดมันไม่ได้ คนเราเจริญเติบโตไปพร้อมเวลาเสมอ ทั้งอายุและเวลา เหมือนเป็นเส้นขนานกัน
บางทีก็แปลกดี .. เมื่อตอนเราเป็นเด็ก เราทุกคนมักอยากจะโต มิวก็เหมือนกัน อยากจะโต อยากจะเป็นอิสระ อยากจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจเรา.. แต่พอได้โตขึ้นมาสมใจแล้ว มิวก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เพราะตอนมิวยังเป็นเด็ก มิวเห็นผู้ใหญ่ที่เติบโตได้ทำอะไรๆตามใจอย่างอิสระ ไม่ต้องมาคอยขอ มาคอยฟังคำดุคำต่าของพ่อและแม่ โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่า คำห้าม คำด่าพวกนั้น มันอิสระกว่าสิ่งที่จะต้องเจอเมื่อโตขึ้นมาหลายล้านเท่า เพราะเมื่ออายุเพิ่มขึ้น ความรับผิดชอบมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามอายุ และเมื่อความรับผิดชอบมันเพิ่มมากขึ้น อิสระของเรากลับน้อยลงไป.. ความอิสระก็เหมือนรถโดยสารคันนึง ความรับผิดชอบก็เหมือนจำนวนคนบนรถคันนั้น แรกๆในรถคันนั้นมีแต่ที่ว่างซึ่งก็คือความอิสระ แต่เมื่อคนขับรถขับไปเรื่อยๆ ตามทาง ระยะทางยิ่งไกล จำนวนคนยิ่งเพิ่ม ที่ว่างก็ลดน้อยลง.. แต่เมื่อคนถึงที่หมาย ก็ลงจากรถ หมายความว่า ความรับผิดชอบของเรื่องนั้นๆ มันหมดลง เพราะสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบ มันเสร็จสมบูรณ์ ,, เมื่อคนลงแล้ว ที่ว่างมันก็เพิ่มเรื่อยๆ แต่ก็อยู่ได้ไม่นานหรอก เพราะอีกสักพักคนก็จะขึ้นมาอีก.. เหมือนชีวิตเรา ที่จะต้องมีเรื่องใหม่ๆเข้ามาให้เรารับผิดชอบเสมอ ยิ่งโต.. ยิ่งเยอะ.. ตอนเราเด็กๆเราไม่มีเรื่องอะไรต้องรับผิดชอบมากมาย ก็แค่เล่นกับเพื่อน กลับบ้าน ดูโทรทัศน์ อาบน้ำ นอน..

ตอนนี้มิวก็เลยพยายามจะเก็บโกยความอิสระในตอนนี้ให้มากที่่สุด เพราะตอนนี้มิวก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ จะยี่สิบแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง .. ตอนนี้มิวก็ทำอยู่ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายขนาดนั้น แค่นี้บางทียังรู้สึกท้อ ต่อไป คงท้อกว่านี้เมื่ออิสระมันลดน้อยลง เพราะมิวเป็นคนรักอิสระมาก ,, การได้มาอยู่ต่างประเทศช่วยให้มิวได้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ได้รับผิดชอบมากขึ้น ได้ลองทำอะไรที่ไม่น่าจะมีโอกาสได้ทำตอนที่อยู่ประเทศไทย ไม่มีใครทำอะไรให้เหมือนตอนที่อยู่ประเทศไทย ได้ลองทำงาน ใช้เงินของตัวเอง .. มิวโชคดีที่ที่นี่ยังมีแม่ที่คอยทำกับข้าวอร่อยๆให้กิน มีเพื่อนที่คอยให้ความช่วยเหลือ มีน้องให้คอยกวนตีน.. แต่คนที่มาอยู่ต่างประเทศโดยปราศจากครอบครัว หรือเพื่อนฝูง.. มิวรู้ว่ามันอ้างว้างมากแค่ไหน มิวขอให้เค้าสู้ต่อไป เพราะมันจะทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ ทำให้เราได้กลายเป็นคนที่ดีของสังคมต่อไป..

มิวขอบคุณป๊า ขอบคุณม๊า ขอบคุณทุกคนที่ทำให้มิวได้มาอยู่ตรงนี้..
ขอบคุณทุกคนที่คอยสั่งสอน ทั้งที่คอยมาปรึกษาและให้คำปรึกษา ทำให้มิวได้คิดและไตร่ตรอง..
ขอบคุณประสบการณ์หลายๆปีในต่างประเทศที่ทำให้มิวโตขึ้น..

ขอบคุณทุกคนมากๆที่เข้ามาอ่านบล็อกของมิวค่ะ ^^
แต่ถ้าใครไม่อ่าน หรือไม่มีใครอ่าน มิวอ่านเองก็ได้ 555

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2555 21:53:53 น. Counter : 552 Pageviews.		5 comments
Share Tweet