Bloggang.com : samurai_KYO : ~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~ ภาค 2 ตอนที่ 22

~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~ ภาค 2 ตอนที่ 22

รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ ภาคที่2 ตอนที่22

……………………………………………………………………………

สอบวันสุดท้ายของพริกคือวันนี้...

ชมพู่คิด เธอใช้เวลาหลังจากเก็บเสื้อผ้าสำหรับเดินทางไปเยอรมันบางส่วน คิดถึงเรื่องของพริก ทุก ๆ เรื่องที่ผ่านมา

เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน เธอก็ต้องบินไปเยอรมันแล้ว... เธอยังไม่ได้บอกเขาเลย พริกก็ไม่ได้ติดต่อเธอมาเช่นกัน... หรือเธอจะไปหาเขาดี ไปบอกเขาเลย ถามให้แน่ชัดว่าสรุปแล้วเรื่องระหว่างเธอกับเขาจะลงเอยกันอย่างไร...

มือเล็ก ๆ ของเธอกดโทรด่วนออกไปที่เบอร์ของพริก รอสายไม่นานเสียงเหนื่อยอ่อนของเขาก็ดังแว่วเข้ามา

(พู่ขา... พริกจะตายแล้ว...) อาการอย่างนี้ของพริกแสดงได้ว่าเขาเหนื่อย และอยากจะอ้อนให้เธอเอาใจเขา... เธอยิ้มน้อย ๆ

“คะ...เป็นอะไรคะ สอบยากเหรอ”

(ฮือ...จะตายจริง ๆ อาจารย์เอาอะไรคิดข้อสอบก็ไม่รู้ น่ากลัวชะมัด แถมวันนี้ ไอ้พวกที่คราสก็จะลี้ยงกันอีก เหนื่อย...)

“แสดงว่าวันนี้พริกไม่ว่างสินะคะ”

(ค่ะ...ไม่ว่างเลย อีกสักพักก็จะออกไปแล้ว ไม่รู้จะไปกินกันที่ร้านไหน... พู่มีอะไรรึเปล่าคะ)

“นิดหน่อยค่ะ ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ สักเที่ยงพู่จะไปรอที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ มหา’ลัยของพริกนะคะ ได้มั้ย?”

(บอกมาขนาดนี้ ไม่ไปคงไม่ได้สินะคะเนี่ย ได้ค่ะ ) เธอชวนเขาคุยอีกสักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะวางสายลง เพราะเขาต้องเตรียมตัวไปงานสังสรรค์ที่บรรดารุ่นน้องจัดเลี้ยงส่ง

เธอยิ้มบาง ๆ กับมือถือเครื่องสวย ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อย ๆ เลือนหายไป เพราะคิดได้ว่า...หากเรื่องไม่ได้เป็นไปอย่างที่ตัวเองต้องการ... เธอจะต้องเสียใจแค่ไหน

......................................................................................................................................

อ้าก!!!

ลั่นแปร๊ด ๆ คำนี้สินะที่มันโวกเวกอยู่ที่ข้างหูของเขา ร่างสูงของพริกนอนบิดไปมาอย่างทรมาน ดวงตาดุปิดสนิท แต่คิ้วเข้มกลับขมวดจนคิ้วแทบจะผูกกัน...

กูเกลียดเมาค้างงงงงง!!!

เจ้าตัวลั่นคำพูดในใจ เพราะหมดแรงจะพูดอะไรออกมา สุดท้ายก็ทำได้แค่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาคลึงศีรษะ และพยายามกลิ้งตัวออกจากเตียง โซซัดโซเซเดินไปชงกาแฟดำซด ก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไหร่หรอก แต่ก็ดีขึ้นจิ๊ดหนึ่ง

“นรกลงหรือไงวะเนี่ย” เขาพึมพำ เมื่อคืนเมากันลากจริง ๆ จำได้แต่ว่าเพื่อนมึนคนสวยมาส่งที่หอพัก หลังจากที่ไปส่งเพื่อนสุดสวยไปส่งที่บ้านแล้ว... เพราะมีมึนน้อยคนเดียวที่ไม่ดื่มเหล้า...

เอาเถอะ!! จะยังไงก็ช่าง เขาเหลือบตามองนาฬิกาสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว วันนี้เขามีนัดซะด้วยสิ ถึงแม้จะไม่ค่อยมีแรงก็เถอะ... แต่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ให้เธอมาหาเขาที่นี่ดีกว่า...

คีย์การ์ดก็มี กุญแจห้องก็มี มาหาเขาได้ตลอดอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่ชมพู่หรอกนะ น้อยหน่าก็มีเหมือนกัน เขาขอคีย์การ์ดมาให้ทั้งสองสาว พร้อมกับปั๊มกุญแจให้เสร็จสรรพ เดี๋ยวหาว่าละเอียงอีก... ไม่อยากมีปัญหานี่นา...

ร่างสูงพยายามอย่างยิ่งที่จะให้เดินไปอาบน้ำ ไม่ใช่กลิ้งไป... โอยยย เมาค้างคราวนี้... ทรมานสุด ๆ

.........................................................................................................................................

ก๊อก ๆ

คลิ๊ก!!

เสียงเคาะประตูดังเบา ๆ สองครั้ง ตามด้วยเสียงไขกุญแจห้องพัก พริกหันไปมองผู้มาเยือนก่อนจะยิ้มทักทาย...

“มาได้ไงเนี่ย...วันนี้ไม่ช่วยพี่เนที่ร้านเหรอคะ?” เสียงเขาถามดังพร้อมกับร่างสูงเพรียวของน้อยหน่าที่สวมกอดและจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเขา พริกจูบตอบเช่นกัน

“ไม่ค่ะ พี่เนไม่ทำร้านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วค่ะ เราต้องปิดร้านแล้ว... จะไปไหนคะ?”

“จริงสิลืมไป... จะออกไปข้างนอกน่ะค่ะ นัดชมพู่ไว้...”

“ทำไมพู่ไม่มาที่นี่ล่ะ” เธอถาม และเดินตามแรงดึงของเขาไปที่โซฟา ร่างบางของเธอทรุดนั่งลงข้าง ๆ เขา อ้อมแขนของเขาโอบเอวบางเธอไว้

“ไม่รู้สิคะ ว่าแต่หน่ามีอะไรหรือเปล่า?”

“หน่าต้องบินไปที่โน้นวันมะรืนแล้วนะพริก” เธอเอ่ยเบา ๆ พร้อม ๆ กับซบลงที่ไหล่ของเขา อ้อมแขนบางโอบรอบกายของเขาไว้

หน่าจะต้องจากพริกไปแล้วนะ... พริกไม่คิดจะบอกหรือไงว่าคิดยังไง? รั้งหน่าไว้ไม่ได้เหรอคะ?

เธอคิดในใจ หลับตาสูดกลิ่นกายที่เธอรักนักของเขา เพื่อจดจำว่าครั้งหนึ่ง เธอเคยได้โอบกอดเขา และได้เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขา

“จะไปแล้วเหรอ?” เสียงของพริกเบาหวิว เธอจะต้องไปแล้วหรือ... เธอห่างเขาแล้ว...

เธอไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าช้า ๆ

“พริก...”

“คะ...”

“อยู่แบบนี้สักพักนะคะ”

“ได้ค่ะ” เขาตอบ และปล่อยให้เธออิงแอบเขาอยู่อย่างนั้น และตัวเขาเองก็เอนกายพิงโซฟาให้สบายขึ้น ก่อนจะปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปทีละวินาที ทีละนาที จนล่วงเลยเป็นชั่วโมง...

ทั้งสองเผลอหลับไป... น้อยหน่ามัวแต่พะว้าพะวงกับเรื่องที่ตัวเองต้องการจะเอ่ยกับพริก... พริกเองก็เหนื่อยกับเรื่องเมื่อคืน และอาการเมาค้าง ร่างกายมันต้องการพักผ่อน จนลืมไปว่า... ตัวเองปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนเฝ้ารอการปรากฏตัวของเขา

จากเที่ยงวัน... ผ่านไปจนถึง บ่ายสามโมง.... พริกรู้สึกตัวเพราะร่างบางในอ้อมกอดขยับตัว เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอ น้อยหน้าเงยหน้าขึ้นยิ้มตอบเขาอย่างน่ารัก จึงโดนเขาเอาเปรียบด้วยการหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว

“เอาเปรียบ” เธอพ้ออย่างแสนงอน

“ก็เอาคืนสิ...แต่แนะนำให้ว่า ให้เอาคืนที่ปาก” คนตาดุทำสายตาแพรวพราวใส่เธอ ทำเอาคนสวยหมั่นไส้ทุบอักเข้าที่หัวไหล่ แต่เธอก็เอาคืนเขาอย่างที่คนเจ้าเล่ห์แนะนำ และพริกเองก็ชอบด้วยสิ ที่เธอเอาคืนเขาด้วยวิธีนี้...

“พริก...”

“ขา...” เขาขานตอบเธออย่างอ่อนหวาน... จมูกโด่งกดลงที่แก้มนวลของเธอ...รอฟังคำพูดต่อมาของเธอ ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าเธอต้องการถามเรื่องอะไร

“จะรั้งหน่าไว้มั้ย? อยากให้หน่าอยู่ด้วยมั้ย?” คำตอบของเขาต้องคือ “ใช่” แน่นอน แต่เขาไม่ได้พูดมันออกไป

“อยากสิ..อยากให้หน่าอยู่ใกล้ ๆ ไม่อยากให้ไปไหน...” เขาพูด พร้อมกับสวมกอดเธอไว้แน่น

เธอกอดตอบเขา เขาจะรู้หรือเปล่า... ว่าตอนที่เขาพูดมันออกมา เธอดีใจแค่ไหน แต่ความดีใจนั้นมันมีไม่มากพอที่จะกลบความโหวงเหวงในใจ ดวงตาของเขา บอกว่าไม่อยากให้เธอไปไหน แต่มันไม่มั่นคงพอ ตอนที่บอกว่าอยากให้เธออยู่ใกล้ ๆ

และอ้อมกอดนี้... มันเหมือน... กำลังบอกกับเธอว่า... จดจำเขาไว้นะ จดจำอ้อมกอดนี้ น้ำเสียงนี้ กลิ่นอายนี้... จดจำเขาไว้ แต่...มันไม่ได้หมายความว่า... เขารักเธอ

.......................................................................................................................................

สั้นมะ... สั้นมากกกกกกก

รู้หรอก...ว่าสั้น แต่เอาน่า... อยากให้มันมีถึง 25 ตอนนี่นา....

แต่ดูท่ายังไงก็คงไม่ถึง...

ไม่แกล้งคนอ่านหรอก... มาอ่านกันต่อเถอะ....กริ๊วววววววววววววววววววววววววววววววว

ไม่ได้แกล้งคนอ่าน แต่ซาน้อย แกล้งตัวละคร... แกล้งอย่างใสซื่อ.................

หึหึ!!

..................................................................................................................................................

เที่ยง... กับอีกสี่สิบห้านาที

ร่างบอบบางของชมพู่ในชุดเดรสสีชมพูอ่อนดูนาฬิกาข้อมือ... เขาผิดเวลากับเธอ ทุกครั้งเวลาที่เขาจะเลท เขามักจะโทรมาบอกเธอเสมอ...แต่คราวนี้เขาไม่โทร เงียบหายไป

เธอลองโทรไปหาเขาแล้ว แต่ปรากฏว่า เครือข่ายไม่ว่าง คลื่นสัญญาณดันมาล่มกันตอนนี้ซะอีก เธอนั่งรอเขาในสวนสาธารณะเกือบชั่วโมงแล้ว แดดก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“รออีกสิบนาทีนะพริก...ไม่อย่างนั้นพู่จะงอนจริง ๆ ด้วย” เธอพึมพำบ่นกับตัวเอง ยกใบปลิวใบเล็ก ๆ มาพัดเพิ่มความเย็นให้กับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มาก...

พอทนร้อนผ่านไปอีกสิบานาที ก็ยังเงียบ ไร้ซึ่งการติดต่อจากเขา เธอจึงตัดสินใจ รออีกสิบนาที... ผ่านไปอีกสิบนาที เขาก็ยังเงียบ เธอลองโทรก็ไม่ติด... นึกโกรธระบบการสื่อสาร...

คนหน้าหวานหยิบหนังสืออ่านเล่นที่ถือติดมือมาด้วยขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา คราวนี้มันพอจะช่วยเธอได้... เพราะเจ้าตัวเริ่มอินกับหนังสือนิยาย จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบชั่วโมง....

“ฮึ่ม!! จำไว้เลยนะพริก พู่โกรธแล้ว” เธอเค้นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อย่าให้เจอพ่อคนตาดุตอนนี้นะ เธอจะอัดให้น่วมเลยโทษฐานปล่อยให้เธอรอเก้อเกือบสองชั่วโมง

ชมพู่ตัดสินใจไปหาพริกที่หอ... เธอขับรถเข้ามาในซอยหลังมหา’ลัยของพริก แต่ขอโทษ ที่คอนโดที่พริกอยู่ตอนนี้ไม่มีจอดรถ เพราะดันเททางเข้าใหม่ เธอไม่สันทัดที่จะขับเข้าไปด้วยสิ เลยยอมถอยรถมาจอดที่ตึกใกล้ ๆ กัน มันอยู่ตรงข้ามกับ... A and B house หอพักเดิมที่เธอเคยใช้ชีวิตอยู่กับพริก...

ชมพู่ยืนมองหอพักสตรีแห่งนั้น...ความทรงจำเก่า ๆ วนเวียนเข้ามาในความทรงจำ ตั้งแต่วันแรกที่เธอกับพริกมาดูห้องพัก พูดคุยติดต่อห้องพัก วันแรกที่เข้ามาพัก...จวบจนวันที่เธอเดินออกจากหอพักนี้ และไม่ได้กลับมาอีกเลย... เธอผิดเอง ที่เดินหันหลังให้พริกในวันนั้น....

“ชมพู่... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ... เป็นไงบ้าง” สาวหน้าหวานหันมาตามเสียงเรียก

ชายร่างท้วมผิวขาวหน้าตาออกไปทางแขกขาว ยิ้มให้เธออย่างยินดี รอยยิ้มใจดีแบบนี้ไม่มีใครหรอก เธอจำได้

“สวัสดีค่ะพี่เอ... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ...สบายดีมั้ย” พี่เอ... ยิ้มใจดีให้น้องสาวคนน่ารักที่มักจะหัดทำอาหารขยันเอามาให้ชิม เขาคือเจ้าของหอพัก A and B house

“สบายดี เป็นไงบ้างละเรา หายหน้าไปเลย เหลือแต่เจ้าพริก นี่ก็หายหางไปเหมือนกัน ไม่รู้สอบเป็นไงบ้าง เห็นว่าไปติวกับมิน หายจ้อยไปเลย” สิ่งที่พี่เอพูดทำเอาสาวหน้าหวานงง พี่เอพูดเหมือนกับไม่รู้ว่าพริกย้ายหอ...

“พู่สบายดีค่ะ”

“เข้าหอเถอะ แดดร้อน” พี่เอชวนเธอเข้าไปในหอ... ทำไมพี่เอทำเหมือนเธอยังอยู่ที่หอพักนี้ล่ะ เธอสงสัยก็จริง แต่ก็เดินตามพี่เอเข้าไปในบริเวณหอพัก และเลือกนั่งตรงที่รับแขก

“ร้อนจริง ๆ แล้วพู่ล่ะ สอบเป็นไงบ้าง เสร็จหรือยัง”

“เรียบร้อยค่ะ”

“พี่ไม่เจอพู่นานมากเลยนะเนี่ย... จะว่าไป นับ ๆ ดูก็สามปีเลยนะ ทั้ง ๆ ที่เจ้าพริกก็บอกว่าพู่ก็มาที่นี่ออกบ่อย แต่พี่ไม่เคยเจอเลย” เอาแล้วไง ยิ่งพี่เอพูด เธอก็ยิ่งงง นี่พี่เอทำเหมือนกับไม่รู้ว่าเธอย้ายออกไป แล้วที่สำคัญ พริกก้อยู่อีกคอนโดหนึ่งที่ไม่ไกลจากหอพักนี้เลย...

“อ่อ...ค่ะ” เธอตอบไปแบบไม่รู้จะพูดอะไร พี่เอไม่ได้สังเกตจัดการเทน้ำมาต้อนรับเธอ

“ตอนแรกที่พี่เห็นพู่ไม่อยู่ที่หอ ลองถามพริกมันดู ก็ตอบแค่ว่าพู่เรียนหนัก เลยกลับไปพักที่บ้าน แต่ก็มาพักที่นี่บ้าง พี่เลยไม่ลบรายการลายนิ้วมือในเครื่องแสกนออก เพิ่งจะมาเจอพู่จัง ๆ ก็วันนี้แหละ”

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะพี่เอ”

“ไม่เป็นไร ๆ นี่ก็เรียนจบกันแล้วสิ... เฮ้อ...คงเป็นอีกหนึ่งห้องที่จะย้ายออก พี่คงคิดถึงแย่...” พี่เอบ่น เพราะเมื่อไหร่ที่มีน้อง ๆ เข้ามาพัก เขาก็ดีใจล่ะ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่น้อง ๆ เหล่านั้นเรียนจบก็ต้องย้ายออกไป ไม่ได้เสียดายค่าเช่าหรอกนะ แต่ที่เสียดาย คือ...ความผูกพันที่มีมาตั้งหลายปีดีดัก

“พู่ก็คิดถึงค่ะ” คิดถึงสถานที่ที่แห่งความทรงจำของเธอกับพริก “เอ่อพี่เอคะ พู่ลืมเอากุญแจห้องมาค่ะ ขอยืมที่พี่เอได้มั้ยคะ เดี๋ยวพู่เอามาคืนให้”

“ได้ ๆ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่หาให้” พูดจบชายร่างใหญ่ก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วค้นหากุญแจสำรองของห้อง 108 ออกมา

พี่เอบอกว่า ไม่ได้ลบลายนิ้วมือที่เครื่องแสกนออก แสดงว่าเธอยังสามารถเข้าไปได้... ขอโทษนะพริก แต่พู่อยากรู้ว่าพริกเช่าห้องของหอนี้ไว้ทำไม เพราะพริกก็อยู่อีกคอนโดหนึ่ง คอนโดที่เธอไปหาบ่อย ๆ

“นี่จ่ะพู่ กุญแจ”

“ขอบคุณค่ะพี่เอ...” เธอรับลกุญแจที่พี่เอมา และลุกขึ้น “เดี๋ยวพู่ขอเข้าห้องก่อนนะคะ ร้อนมาก อยากอาบน้ำ

“ตามสบายเลยหนู ไว้ออกมาคุยกันทีหลัง”

คะ” เธอตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินไปแสกนลายนิ้วมือ สัญญาณมันร้องบอกให้เธอผ่านไปได้ เธอจึงดึงประตูให้เปิดออก และก้าวเข้าไป...

“หายไปนาน นึกว่าเลิกกันไปซะแล้ว” พี่เอเอ่ยกับตัวเองยิ้ม ๆ อารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าคู่รักที่เขาเอ็นดูไม่ได้เลิกคบหากันอย่างที่หลาย ๆ คนสงสัย

……………………………………………………………….

ขาวเพรียวสวยของเธอค่อย ๆ ก้าวไปทีละก้าว ผ่านห้อง 104 ทางฝั่งขวามือ และห้อง 105 ทางซ้ายมือ 106 ทางขวามือ 107 ทางซ้ายมือ หันหลังให้ห้อง 109 และหันหน้าเข้ากับประตูห้องหมายเลย 108 ลูกกุญแจสีเงินถูกเสียบเข้ากับลูกบิด มือบางหมุนมันเบา ๆ ดังคลิก ก่อนจะบิดลูกบิดและดันมันเข้าไปช้า ๆ

ขาของเธอค่อย ๆ ก้าวเข้าไปช้า ๆ ถอดรองเท้าส้นสูงกวาดสายตาไปรอบห้อง เธอกระพริบตาถี่ ๆ ไล่หยดน้ำตาที่ไหลมาคลอหน่วยที่ดวงตา แต่ก้ห้ามมันไม่ได้ เมื่อมันค่อย ๆ ไหลลงมาอาบแก้ม

เธอหันไปปิดประตู ก้มลงหยิบรองเท้าไปเก็บที่หลังห้อง.... ถ้ามันยังเป็นอย่างที่เธอคิด เขาต้องไม่ย้ายชั้นวางรองเท้าที่อยู่หลังระเบียง

ชั้นวางของที่ระเบียงยังตั้งอยู่ที่เดิม อุปกรณ์เครื่องครัวจำเป็นอีกสองสามอย่างยังคงสภาพเดิม หันกลับเข้ามามองในห้องอีกครั้ง

ตู้เย็น ชั้นวางที่มีโทรทัศน์จอแบนตั้งอยู่ โต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะกระจกกลางห้อง โซฟาสีเขียวขี้ม้า พรม ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง... เตียง แม้แต่ ปลอกหมอน ผ้าคลุมเตียง ผ้านวม ทุกอย่างยังเหมือนเดินกับเมื่อหลายปีก่อน เธอก้าวไปในห้องน้ำ แปรงสีฟันสองอันที่อยู่ในแก้วเดียวกัน อันหนึ่งดูเหมือนจะเพิ่งซื้อมาเปลี่ยน แต่อีกอัน เธอจำได้...นั่นมันของเธอ...

เธอยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น... เขาเก็บห้องนี้ไว้เหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนตอนที่เธอยังอยู่กับเขา... กลิ่นอายของมันยังเหมือนกับตอนที่เธออยู่ด้วยที่นี่...มันคือสถานที่ของเธอกับเขาสองคน...สถานที่ของเรา

“คนบ้า... นิสัยไม่ดี ทำอย่างนี้ใครเขาจะลืมกันละ” เธอพูดอู้อี้ เหมือนตัดพ้อต่อว่าที่เขาทำอะไรแบบนี้ แต่ใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้นกลับมีรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้า...

เธอเดินไปทั่วห้องก่อนจะมาหยุดที่โต๊ะเขียนหนังสือ... มันมีหนังสือแบบเรียนของเขาวางอยู่ เธอจัดมันเป็นระเบียบ และแน่นอน แว่นตากรอบสวยของเขาก็ถูกจัดลงกล่องอย่างดีเก็บใส่ไว้ในลิ้นชัก กรอบรูปที่มีรูปกเขากอดเธออยู่นั้นมันมีอะไรแปลกไป... มีรอยปากกาเมจิกวาดเป็นรูปหัวใจอยู่ และรูปหน้าคนแลบลิ้น ดูก็รู้ว่าฝีมือของเขาแน่ ๆ

ตอนซื้อกรอบรูป... เขาไม่ยอมเอาแบบรูปหัวใจ แต่เธอจะเอา สุดท้ายเขาก็อ้อนเอาแบบนี้มาจนได้ แต่ตอนที่เธอยู่ที่นี่มันยังไม่มีรอยวาดนี่นา... แสดงว่าคนมือซนต้องเขียนมันทีหลังแน่ แต่เดียวค่อยถามทีหลัง...

เธอมาล้มตัวลงที่เตียงกว้าง กลิ่นของเธอแทบไม่มีเหลือ แต่ที่มีอยู่คือกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเขา... การนอนตรงนี้ มันเหมือนกับ...ได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเหมือนเมื่อวันวานเมื่อนานมาแล้ว...

“พริก.... พู่รักพริกมากนะคะ...” เธอพุดหลับตาลงช้า ๆ ซึมซับความรู้สึกหวาน ๆ ที่เต็มตื้อนี้ไว้ในใจจนแทบละลัก... ความสุขมันมากมายเหลือเกิน...

เธอจะไม่ไปเยอรมันแล้ว ต่อให้เป็นการขัดคำสั่งของบิดาก็ตาม... เธอจะมีความสุขได้ยังไง ถ้าไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง...

ความสุขของชมพู่...คือ... “พริก”

ไม่ได้ ๆ เธอจะมาเคลิ้มอะไรตอนนี้ล่ะ.. ต้องไปคุยกับอีตาคนตาดุนั่นให้รู้เรื่องก่อน มาแอบเช่าห้องนี้ไว้ด้วย แล้วทำแอ๊บเนียนไม่บอกกล่าว งานนี้ต้องมีการซักฟอกกันบ้างแล้ว... น่าตีจริงเชียว

และที่สำคัญ เธอต้องถามเขาว่า... “เขาเลือกที่จะรักเธอใช่มั้ย?”

และ....

เรารักกันอยู่ใช่หรือเปล่า...??

....................................................................................................................................................

ร่างของชมพู่...มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง 508 ของอีกคอนโดหนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือที่สิงสถิตอีกที่หนึ่งของพริก หน๋อย...น่าตีนักเชียว มีหลายบ้านนักนะพ่อคุณ เดี๋ยวเถอะ...

เธอคิดอย่างหมั่นเขี้ยว นึก ๆ ไปอยากกัดตัวก่อเรื่องให้จมเขี้ยวจริง ๆ นี่ถ้าเธอไม่บังเอิญไปเจอพี่เอคงยังไม่รู้ว่าเขาแอบมีห้องนั้นเก็บไว้อีกห้อง... แต่เธอดีใจเหลือเกิน ที่เขายังเก็บทุกอย่างไว้ เพราะนั่นหมายความว่า เขารักเธอเหมือนเดิม...ใช่ไหม?

ชมพู่พกความมั่นใจมาเต็มร้อย ไม่รู้ล่ะ ถ้าเขาไม่ยอมให้คำตอบเธอละก็ เธอจะลากเขาไปอยู่ที่เยอรมันด้วยเลย ไม่ต้องเจอใครทั้งนั้นนั่นแหละ ผู้หญิงคนไหนก็ไม่ต้องมองแล้ว...กับน้อยหน่าเธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน คราวนี้ล่ะ... เธอจะครอบครองเขาไว้แต่เพียงผู้เดียว และจะทำให้เขามีความสุข จนทุกคนในโลกอิจฉาเขา...

“พู่รักพริกที่สุด” เธอพึมพำ เสียบกุญแจและบิดหมุนเบา ๆ กะจะย่องเข้าไปเงียบ ๆ เอาให้เจ้าของห้องตกใจ เอาให้หัวใจวายไปเลย...

เสียงแว่ว ๆ ภายในห้องทำเอาเธอต้องชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูทีละนิด...

เขาคุยอยู่กับใคร...

เมื่อประตูเปิดกว้างขึ้น สายตาของเธอก็สามารถจับภาพในห้องนั้นได้ชัดขึ้น และชัดจนเธอแทบล้มทั้งยืน เสียงที่ได้ยิน มันทำเอาหัวใจทั้งดวงแหลกสลายภายในพริบตา...

พริกกำลังกดจมูกหอมแก้มของน้อยหน่าที่นั่งอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา...

“เอาเปรียบ”

“ก็เอาคืนสิ...แต่แนะนำให้ว่า ให้เอาคืนที่ปาก” เขาทำเสียงเจ้าเล่ห์ใส่น้อยหน่า เหมือนกับที่เคยทำกับเธอ

“พริก...”

“ขา...” เขาตอบน้อยหน่าอย่างอ่อนหวานเหมือนกับที่เคยขานตอบกับเธอ

“จะรั้งหน่าไว้มั้ย? อยากให้หน่าอยู่ด้วยมั้ย?” คำตอบของคำถามนี้จะเป็นคำตอบให้กับเธออีกเช่นกัน

“อยากสิ..อยากให้หน่าอยู่ใกล้ ๆ ไม่อยากให้ไปไหน...”

เขาเลือกแล้ว....

พริกเลือกน้อยหน่า...

ไม่ใช่เธอ... ผู้หญิงที่เคยทิ้งเขาไป...

เธอ... คือผู้หญิงที่เขาเคยรัก

คนที่เขารัก... ไม่ใช่เธอ...

..................................................................................................

พอละขี้เกียจพิมพ์...

ตอนหน้าจะจบละนะ...

พยายามแล้ว แต่ไม่ได้ 25 ตอนอย่างที่หวัง

เฮ้อ...
แอบผิดหวังเล็กน้อย เพราะตั้งแต่เขียนมาไม่เคยมีใครเดาว่า

ซาจะให้พู่คู่กับหน่า... น่าเสียดายจัง...(เมิงจะเปิดประเด็นเพื่อ??)

อย่างที่บอก ตอนหน้าก็จะจบแล้ว...

ใครที่ไม่เคยเม้นต์ โผล่มาเม้นต์บ้างก็ได้นะขอรับ ซาน้อยไม่กัดหรอก...

คนที่เม้นต์บ้างไม่เม้นต์บ้าง ซาน้อยก็ไม่ว่า... แต่ช่วยกันทำมาหากินนี๊สสสสเนิงงงงง...นะ ตอนนี้กับตอนหน้า สองตอนเอง ซาน้อยคิดถึงนะเนี่ย.. แต่ถ้าคิดถึงมาก ๆ จะออกแนวแช่งตาม...(ปาก!!!)

ส่วนคนที่เม้นต์อยู่แล้ว... เม้นต์ต่อไป ช่วยชาติ เขามีเช็คช่วยชาติ ซาน้อยก็ต้องมีเม้นต์ช่วยชาติ เหมือนกัน ๆ

เอาล่ะ...ไปละ...

ปล. อย่าลืม เรื่องเม้นต์... ไม่ใช่ขออร้อง แต่นี่คือคำสั่ง ... ไม่เม้นต์ ตอนหน้ามีการตายเกิดขึ้นแน่..(แอบแยกเขี้ยว ) หึหึ

ปล. (อีกที) แก้ข่าว!!! ซาน้อยไม่ได้เป็นนักเขียนที่ชอบแกล้งชาวบ้านไปทั่วนะ Mr.T แต่ซาน้อยเป็นนักเขียนที่ชอบนำเสนอชีวิตจริงของตัวละคร นักอ่านปวดใจมันเป็นผลพลอยได้... หึหึ

%>>> ท้ายเรื่อง “ถ้าซาน้อยจะดองงานก็เพราะ...”

ซาน้อย.... “อิเพื่อน ซาน้อยจะเอานิยายตอนที่ 22 ลงละนะ”

เพื่อน เอ็ม นามสมมุติ... “อิเพื่อน ตูยังอ่านตามไม่ทันเลย ไม่มีเวลา...”

ซาน้อย... “ไม่มีเวลา... ไม่มีเวลา... ใช่ซี้... นิยายซาน้อยไม่ได้สำคัญนี่ ที่เคยบอกก็แค่คำพูด โอเค...ซาน้อยเข้าใจ (มาแนว Art ตัวแม่)”

เพื่อน เอ็ม นามสมมุติ ... “ไม่ใช่ ตามเม้นต์แน่ แต่รอก่อนสิ ลงช้า ๆ หน่อย... อ่านไม่ทัน”

วาน้อย... “ลงเร็วไปเหรอ โอเค!! งั้นจะดองรอนะอิเพื่อน”

สรุป...ถ้าซาน้อยจะดองงาน ก็เพราะเพื่อนที่มีชื่อสมมุติ ว่า “เอ็ม” นะขอรับพี่น้อง เขาบอกว่าอ่านไม่ทัน ตามเม้นต์ไม่ทัน ซาน้อยไม่อยากให้เพื่อนตกหล่นไง... รอเพื่อน ๆ

ไม่ได้แกล้งใครเลยน้า....

ใครกล้าเถียง!! (กระทู้นี้ข้าใหญ่)

ตอนที่ 23 The end >

เพลง">ฟังเพลงเพลง ที่เดิมในหัวใจ">เพลง ที่เดิมในหัวใจ

Create Date : 01 เมษายน 2552

Last Update : 2 เมษายน 2552 19:40:31 น.

3 comments

Counter : 720 Pageviews.

แช่งให้ไอพระลอผัก โดนทิ้งไปเยย สะใจ+อิจฉา

โดย: Garfield IP: 58.9.66.191 วันที่: 1 เมษายน 2552 เวลา:16:10:49 น.

เข้ามาอ่านตอนล่าสุดก่อน

ค่อยย้อนไปตอนแรกๆ

..พริกเอ้ย อยู่คนเดียวไปเห๊อะ ...

ซาน้อย คิดถึงน๊า

แล้วเด๋วตามเก็บทีละพาร์ท ^ ^

โดย: patt IP: 124.121.56.153 วันที่: 2 เมษายน 2552 เวลา:17:28:18 น.

อีกแล้ว...

ซาน้อยเลือกเพลงได้ปวดหัวใจอีกแล้ว...

โดย: หยดน้ำกลางดาว (samurai_KYO

) วันที่: 2 เมษายน 2552 เวลา:19:54:49 น.