Jonathan เจ้าตัวเล็กของแม่

style>


การเดินทางของลูกรักเริ่มตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ เมื่อแม่ต้องเดินทางมาเบลเยียมตอนท้องลูกได้แปดเดือนกว่า(33 weeks) เนื่องจากรอวีซ่านาน...มาก จนแม่ทำใจว่าต้องคลอดที่เมืองไทยแล้ว ใจจริงแม่ก็กลัว ๆ การคลอดในต่างแดนเหมือนกัน เพราะเท่าที่รู้ในยุโรปางประเทศ(รวมทั้งเบลเยียม)
นิยมการคลอดแบบธรรมชาติสุด ๆ ไหนจะภาษาอีก(เนเธอร์แลนด์)
คงสนุกพิลึก
ตอนแม่ท้องโยนาธาน แม่เป็นเบาหวานระหว่างตั้งครรภ์ ต้องเอาอินซูลินมาฉีดเองที่บ้าน เป็นแบบเข็มฉีดยา ทุกวัน 3 เวลาก่อนอาหาร และต้องไปเช็คน้ำตาลในเลือดที่โรงพยาบาลทุกอาทิตย์ พยาบาลจะใช้ที่เจาะเลือดที่เป็นปากกายิงที่นิ้ว 6 ครั้ง ก่อนและหลังอาหาร แถมต้องฉีดอินซูลินด้วย สรุปแม่ต้องแกร่วอยู่โรงพยาบาลทั้งวันกับยายนิด แถมนิ้วพรุนกลับบ้าน
แต่เมื่อมาเบลเยียมยิ่งกว่านั้นคร๊าบ คุณหมอให้ที่เจาะเลือดมาเจาะเองที่บ้านเลย ตามด้วยปากกาฉีดอินซูลิน(ไฮเทคกว่าบ้านเรา) แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือแม่ต้องฉีดเข้าที่หน้าท้อง... จริง ๆ ลำพังแม่เองไม่ค่อยเท่าไหร่แต่กลัวจะโดนหนูนะสิ คุณหมอให้หัดฉีดตรงนั้นต่อหน้าเลย แม่ก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ทำยังไงก็ไม่กล้าจิ้มสักที จนคุณหมอบอกว่าไม่ต้องกลัวเพราะเข็มเข้าไปแค่ผิวหนังชั้นนอกไหนจะไขมันอีก แม่ค่อยโล่งอกกล้าจิ้มหน่อย
ทีนี้ถึงคราวเจาะเลือดเอง แม่ต้องยิงนิ้วตัวเองวันละ 6 ครั้งเพื่อเช็คน้ำตาลแต่เรื่องของเรื่องน่ะ แม่มาเบลเบียมตอนหน้าหนาว แล้วคนไทยอย่างเราพอมาเจออากาศติดลบ เลือดก็ไม่ค่อยจะเดิน เจาะทีแรกเลือดไม่ไหล ต้องมีครั้งที่สอง สาม ตามมา สรุปวันนึงเจาะไม่ต่ำกว่า 9 ครั้ง และยิงแต่ละครั้งก็สะดุ้งทุกครั้ง นิ้วพรุนกว่าตอนอยู่เมืองไทยอีก แต่เจ็บยังไงก็ทนเพื่อลูกรักของแม่


ด้วยอากาศที่หนาวเย็น และเรื่องราวต่าง ๆ มากมายเกิดขึ้นกับแม่ แม่ต้องปรับตัวใหม่ แม่ต้องจากครอบครัวที่รักมาแสนไกลโดยไม่ทันตั้งตัว(มีตั้งบ้างเล็กน้อย ต้องทิ้งงานที่แม่รักและเพิ่งเริ่มได้เป็นผู้บริหารเต็มตัว ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี แต่แม่เลือกที่จะมาอยู่กับพ่อของลูก เพื่ออนาคตที่ดีของลูกและเพื่อความอบอุ่นของครอบครัวใหม่ครอบครัวเล็ก ๆ นี้
และแล้วแม่เดินทางมาเบลเยียมแบบมึน มึน แม่เดินทางคนเดียวตอนท้องแก่ ต้องมีใบรับรองจากคุณหมอ บางสายการบินก็ไม่รับแล้ว จะว่าไปมันก็เสี่ยงอยู่นะท้องแปดเดือนกว่า อาจจะคลอดได้ทุกเวลา


และแล้วแม่ต้องคลอดหนูก่อนกำหนดหลังจากมาถึงเบลเยียมได้ 1 อาทิตย์ ย้ำ 1 อาทิตย์ เกือบได้คลอดบนเครื่องแล้วมั๊ยหล่ะ และหลังจากแม่เดินทางไม่กี่วันเสื้อเหลืองก็ปิดสนามบิน โอ๊ย เฉียดฉิวอีกแล้วเราแม่ลูก
แม่ต้องอยู่โรงพยาบาล 5 วันกว่าจะคลอดหนู เพราะน้ำเดินแต่หนูคงยังอยากอยู่ในท้องแม่ต่ออีกหน่อย ตุณหมอบอกว่าถ้ารอ 1 อาทิตย์แล้วหนูยังไม่มา ต้องฉีดยาเร่งให้คลอด ระหว่างนั้นก็ต้องฉีดยาเพื่อให้ปอดหนูแข็งแรงเพื่อความปลอดภัยของหนู เจ็บมาก T_T และสูบเลือดไปเช็คทุกเช้า 4 หลอด(อันนี้ไม่เท่าไหร่)

ว่าด้วยเรื่องตอนคลอด
วันที่ 2 ธันวาคม 2551 แม่อยู่โรงพยาบาลตามปรกติน้ำเดินตลอด แล้วเวลาประมาณบ่ายสามโมงก็เริ่มมีเลือดปนแต่ยังไม่เจ็บท้อง มาเริ่มเจ็บตอนห้าโมงเย็นป๊ะป๊ากลับจากทำงานพอดี ตอนแรกเจ็บทุกสิบนาที เจ็บเหมือนปวดท้องประจำเดือนแต่เจ็บกว่าเยอะเหมือนมีใครถีบมดลูกจะหลุดออกมา พอสักประมาณทุ่มนึงเริ่มเจ็บถี่ขึ้นทุก 2 นาทีเลย พยาบาลเข้ามาเช็คสองหนบอกปากมดลูกยังไม่เปิด ประกอบกับแม่ร้องเสียงเบาไปหน่อยพยาบาลเลยหายไปดูคนไข้คนอื่น พอมาเช็คอีกครั้งนึงเปิด 1 เซ็นติเมตร แล้วพยาบาลก็หายไปอีก จนกระทั่งประมาณเกือบสองทุ่มครึ่งแม่รู้สึกว่าใกล้ออกมาเต็มที่แล้วเลยให้ป๊าไปตามพยาบาล ปรากฎว่าเปิด 7 เซ็นติเมตร เลยรีบเข็นไปห้องรอคลอด สักพักนึงก็เช็คอีกทีนึงสรุปเปิด 10 เซ็นมตรเลยทีนี้ และเห็นผมเด็กน้อยแล้ว (นางพยาบาลบอกว่าตอนแรกเห็นแม่ร้องเสียงไม่ดังเลยคิดว่ายังไม่คลอด น่าจะคลอดตอนเช้า(คุณน้องขา ร้องเบาร้องดังก็เจ็บเหมือนกันน่ะค่ะ สู้เก็บแรงไว้เบ่งดีกว่า ไม่รู้ซะแล้วว่าหญิงไทยใจแกร่ง อิ อิ) แต่จะว่าไปตั้งแต่นอนโรงพยาบาลได้ยิ่นแต่เสียงร้องดังมากกกกกก จนกลัวไปเลยตอนแรก
พอเข็นเข้าห้องคลอดประมาณสามทุ่มพยาบาลก็โทรตามคุณหมอ ย้ำ...โทรตอนเข้าห้องคลอดแล้วเนื่องจากแกคิดว่ายังไม่คลอดนั่นแหละ ปรากฎว่าคุณหมดประจำตัวไปธุระอีกเมืองกลับไม่ทัน ก็เลยโทรตามหมอเวร โชคดีนะที่บ้านหมออยู่ไม่ไกล และเบลเยียมรถไม่ติด ระหว่างรอหมอพยาบาลก็ทำคลอดให้ไปก่อน แม่ก็ใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ว่าจะต้องคลอดกับพยาบาลแล้วมั๊งเนีย พยาบาลสองคนยังดูเด็ก ๆ อยู่เลย คนนึงเพิ่งจบใหม่กำลังฝึกงานอยู่(มิน่าหล่ะตอนฉีดยาเข้าสะโพกแม่พี่แกปักยังกะปาลูกดอกสะดุ้งไปเฮือกใหญ่เนื่องจากเข็มใหญ่มาก ตอนเจาะเลือดก็หาเส้นเลือดไม่เจอทำเอาม่วงไปหลายวัน) ซวยล่ะตรู เบ่งกันอยู่ 15 นาที หมอก็มาถึง อย่างที่บอกที่นีคลอดแบบธรรมชาติสุด ๆ ฉีดแค่ยาชาตอนกรีดปากมดลูก นอกนั้นก็สด ๆ กันล่ะท่าน ก็เบ่งอีกประมาณเกือบสิบห้านาที ณ วินาทีนั้นลืมเจ็บไปหมดรู้แต่ว่าต้องเบ่งให้ลูกออกมาให้ได้ ดีนะที่แม่ซ้อมเบ่งโดยอ่านจากหนังสือมาบ้าง
และแล้วเวลาสามทุ่มครึ่งทารกน้อยก็ลืมตาดูโลก
ลูกน้อยของแม่ตัวเล็กเพราะคลอดก่อนกำหนด 34 weeks น้ำหนัก 2470 ยาว 45 เซ็นติเมตร ต้องอยู่ในตู้อบ เพราะปอดยังไม่แข็งแรง
หนูต้องอยู่โรงพยาบาลตั้ง 10 วันแน่ะ ส่วนแม่อยู่อีก 3 วัน ก็ต้องกลับบ้านก่อน วันแรกที่แม่ออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านโดยไม่มีหนู แม่เศร้ามากนั่งรถไปร้องไห้ไป จนป๊าจะร้องไห้ตาม มันรู้สึกใจหายอย่างแรง
แล้ววันรุ่งขึ้นแม่รีบตื่นแต่เช้าไปให้นมหนูที่โรงพยาบาล พูดถึงให้นม น้ำนมแม่น้อยมาก จนนางพยาบาลต้องมาเค้นให้ได้น้ำนมหยดแรกที่เป็นสีเหลืองเอาไปให้หนู คั้นตั้งนานได้ไม่กี่หยดและเจ็บมากจนน้ำตาเล็ด หลังจากนั้นก็ปั๊มทุกสองชั่วโมง แต่ก็ยังไม่มีน้ำนมวันแรก พอวันที่สองก็มีแต่ได้แค่ 30 cc
น้ำนมไม่พอต้องให้นมเสริม สรุปลูกต้องกินนมแม่และนมผงผสมกันแต่หมอบอกว่าไม่เป็นไรดีกว่าลูกกินไม่พอ
href="//www.bloggang.com/data/m/mangporinbelgium/picture/1249512363.jpg" target=_blank>


ป๊ากับแม่มาหาหนูทุกวันวันละสองรอบเช้ากับกลางคืน ในห้องมีหนูนอนอยู่คนเดียวใครเดินผ่านไปต้องแวะมาส่องไอ้ตัวเล็กของแม่ทั้งนั้น ช่วงนั้นแม่ใจจดใจจ่ออยู่กับหนูและมีความสุขมากเมื่อไปโรงพยาบาลให้นมหนู
จนกระทั่ง วันที่ 12 ธันวาคม หนูก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เฮ้ เฮ่ ดีใจจัง
และแล้วชีวิตของคุณแม่มือใหม่ในต่างแดนก็เริ่มต้นในวันที่หนาวเหน็บ แถมหิมะตก





e/1249511476.jpg" target=_blank>
href="//www.bloggang.com/data/m/mangporinbelgium/picture/1249511839.jpg" target=_blank>
href="//www.bloggang.com/data/m/mangporinbelgium/picture/1249512145.jpg" target=_blank>
href="//www.bloggang.com/data/m/mangporinbelgium/picture/1249512214.jpg" target=_blank>

 

Create Date : 06 สิงหาคม 2552		7 comments
Last Update : 20 มิถุนายน 2553 20:32:30 น.
Counter : 332 Pageviews.
Share Tweet