อนาคตที่ใฝ่ฝัน

Extern ไอติมตื่นแต่เช้าตรู่ หลังจากหลับอย่างเต็มอิ่มบนที่นอนแสนสบายที่บ้าน อาบน้ำแล้วหยิบเอาเสื้อกาวน์ตัวที่ดูดีที่สุด (ไม่เคยใส่เลยตั้งแต่ซื้อมา) หวีผมให้เรียบร้อย เตะไอ้หวานเย็นขุดมันขึ้นมาจากที่นอน วันนี้ เป็นวันสำคัญของ Extern ไอติม

เจ็ดนาฬิกา ออกจากบ้นพร้อมพ่อกับน้ำปั่น หวานเย็นอาสาพาไอติมไปส่งยังสถาบันเก่าแก่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา โรงพยาบาลแห่งแรกของประเทศไทย และคณะแพทย์ที่เก่าแก่ที่สุด คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล วันนี้เป็นวันชี้ชะตาอนาคตจะออกหัวหรือออกก้อยก็วันนี้แหละ

ไปสอบสัมภาษณ์หาที่เรียนต่อครับ ก็จะไปเรียน Patho นั่นแหละ ทาง มศว.
บอกว่าให้มาสมัครที่ศิริราชนี่ ไม่งั้นไม่รับเป็นต้นสังกัดให้ ด้วยความที่อยากกลับมาเป็นอาจารย์ที่ มศว. (ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอยาก) ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ดวยซ้ำว่ากลับมาจะมีตำแหน่งให้บรรจุหรือไม่ แต่ก็เอา ที่จริงแล้วการกระทำแบบนี้เหมือนกับมัดมือมัดเท้าตัวเองแล้วโดดลงทะเล ว่ายไม่ถึงฝั่งก็จมน้ำตายสถานเดียว เพราะว่าเล่นไม่ออกไปช้ทุนแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนใจไม่อยากเรียนขึ้นมานี่ก็เกือบๆจะหมดอนาคตนั่นเทียว เพราะว่าไม่มีใบเพิ่มพูนทักษะ จะย้ายไปเรียนต่อเฉพาะทางสาขาอื่นเขาก็ไม่รับ นับว่าเป็นการตัดสินใจที่สิ้นคิดครั้งหนึ่งของชีวิตทีเดียว ถึงจะรู้อย่างนั้น ก็ยังเต็มใจจะไป สงสัยบ้าได้ที่แล้วจริงๆ


การเดินทางไปศิริราชนั้นออกจะยุ่งยากอยู่บ้าง เนื่องจากต้องไปทางน้ำ ไปทางบกเห็นทีจะไม่ทันการ นั่งเรือด่วยเจ้าพระยาไปเร็วกว่า วิวสองฝั่งแม่น้ำดูแปลกตา ใช้เวลาไม่นานนักก็ไปถึงโรงพยาบาลศิริราช น้องสาวตัวดีก็พอไปคารวะอนุสาวรีย์สมเด็จพระราชบิดา ไม่รู้มันจะรู้หรือเปล่าว่า เมื่อสี่เดือนก่อน Extern ไอติมก็มานั่งจ้องพระบรมรูปนี่อยู่เป็นนาน พร้อมๆกับถามตัวเองว่า “ถ้ากลัวชีวิตจะลำบาก ถ้ากลัวจะไม่รวย แล้วตูจะมาเรียนหมอทำไม(วะ)” บัตรใบนั้นที่รุนพี่ทำแจกเมื่อวันแรกพบ “ I don't want you to be only A doctor But I also want you to be a man.” ถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังถามตัวเองอยู่บ่อยๆว่า ผมสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปหมดแล้วหรือยัง (หรืออันที่จริง ไอติมก็มิได้เป็นมนุษย์มาแล้วตั้งแต่ต้น)


คราบน้ำตาจางหายไปหมดแล้ว คนไข้กี่รายที่จากไป น้ำตากี่หยดกันจึงจะพอ คำตอบนั้นก็แจ่มชัดในใจ ไม่มีประโยชน์ที่จะจมอยู่กับเรื่องราวที่ไม่อาจแก้ไข ไม่เสียใจ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีหัวใจ ไม่แสดงออก ใช่ว่าไม่มีความรู้สึก เรื่องราวต่างๆมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตไม่รู้ต้องเรียนรู้อีกเท่าไหร่จึงจะเพียงพอ ถ้าหากวันหนึ่ง เราจะไม่ได้วิ่งเข้าไป CPR คนไข้อีกเลย ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เราทำอยู่นั้นไม่มีประโยชน์และช่วยชีวิตใครไม่ได้ งานทุกอย่างต้องมีเบื้องหลังทั้งนั้น และคนที่ทำงานอยู่ข้างหลัง แม้ไม่มีใครเห็น แต่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เบื้องหน้านั้นดำรงอยู่ได้


หลังจากสักการะพระบรมรูปเสร็จ ก็เดินชมสถานที่ คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ค่าที่พักถูกสุดกู่เหมาะแก่นักศึกษารายได้ต่ำ ชมนู่นชมนี่อยู่ไม่นานก็ถึงเวลาสอบ Extern ไอติมก็ไปยังตึกอดุลยเดชวิกรม ชั้นเก้า เดินดุ่มๆเข้าโดยไม่ได้ดูเลยว่านั่นมันภาควิชานิติเวชวิทยา แต่เอะใจนิดหน่อยว่าภาคพยาธิที่นี่ติดไฟสว่างจังแฮะ บรรยากาศก็ดูสดชื่นพิลึก ห้องรับรองก็ดูแปลกตาไม่คุ้นเคย จนอาจารย์เข้ามาถามนั่นแหละว่ามาจากอุดรใช่ไหม มาสมัครนิติเวชเหรอถึงได้ถึงบางอ้อ มาผิดภาคนี่หว่า ต้องลงไปชั้นนึง ถึงว่า มาคราวที่แล้วตอนมาสมัครสอบมันไม่สว่างขนาดนี้


ภาควิชาพยาธิวิทยา ไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนๆกันหมด คืออยู่ในหลืบโรงพยาบาลที่ไม่มีคนเดินผ่าน มีไฟเยอะแต่เปิดน้อยๆ ให้บรรยากาศทึมๆอึมครึมๆ (เป็นวัฒนธรรมองกรณ์ที่แปลกดี) นี่แหละ บรรยากาศที่คุ้นเคย การรับรองก็ต้องเอาไปไว้ในห้องอะไรก็ไม่รู้ที่มี Specimens วางเรียงอยู่บนโต๊ะเป็นตับ เอาไว้ดูฆ่าเวลา (ดูไปดูมาทำไมมันมีแต่ Gyne เนี่ย มีแต่ซีสต์ที่รังไข่ กับพวกมดลูกและมะเร็งปากมดลูก)


วันนี้มีคนมาสมัครสอบห้าคน แต่ที่นี่รับได้สิบคน Extern ไอติมนั้นเด็กที่สุด ที่เหลือเป็นพี่ๆที่ใช้ทุนแล้วทั้งสิ้น แอบอิจฉาที่พี่ๆได้ไปเก็บประสบการณ์สนุกๆ(หรือว่าไม่สนุกก็ไม่รู้)มาก่อน แอบหนักใจว่า ถ้ามีกันอยู่ห้าคนแค่นี้ งานการคงท่วมหัว กองเนื้อคงถล่มทับบี้แบนตอนเรียนแน่ๆ Autopsy นี่ไม่ต้องพูดถึง การสัมภาษณ์ที่นี่นานเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่นานเท่าที่เคยโดนมาสมัยก่อนนู้น สมัยที่โรงเรียนแพทย์บางแห่งบอกกับ Extern ไอติมว่าไม่ได้มีความตั้งใจจะเป็นหมอเล้ย... อย่าเรียนเลยไอ้หนูเอ๊ย จากวันนั้นจนวันนี้ ไม่รู้อาจารย์คนที่พูดนี่ไปอยู่ไหนหรือทำอะไรอยู่ จะรู้บ้างไหมว่าสุดท้าย Extern ไอติมก็เป็นหมออย่างที่อยากจะเป็นจนได้


เรื่องคำถามในการสัมภาษณ์....ไม่เขียนดีกว่า ยาว ขี้เกียจเขียน (ใครขัดใจกรุณารับทราบไว้ด้วยว่าบล็อกนี้ทั้งบล็อกนั้นจริงๆแล้วชื่อ ”กูอยากเขียน กูก็เขียน” ในเมื่อ “กูไม่อยากเขียน กูก็ไม่เขียน” ก็เท่านั้นเอง) ข้ามไปตอนจบเลยดีกว่า


หลังจากนั้นก็เป็นการพาทัวร์ดูรอบๆ ก็น่าอยู่ดี แล้วคณะกรรมการก็แจ้งว่าจะแจ้งผลทางโทรศัพท์ให้ทราบภายในหนึ่งอาทิตย์ ไอติมก็ครับๆ แล้วรีบออกมาหาหวานเย็น ไปกินข้าวแล้วก็ไปเคารพพระศพของพระพี่นาง พี่น้องทั้งบ้านนี้เป็นหนี้บุญคุณพระองค์ท่านทั้งสามคน Extern ไอติมเองเป็นเด็กในโครงการ สอวน. รุ่นแรก ได้มีโอกาสสัมผัสค่ายโอลิมปิกวิชาการก็เพราะโครงการนี้แหละ ส่วนหวานเย็นนั้นก็เข้า สอวน. รุ่นสามและก็ตามพี่มันเข้าค่ายโอฯเช่นกัน แถมได้ทุนไปเรียนต่ออีกตะหาก น้ำปั่นก็เพิ่งจะติด สอวน. คอมฯ ไปหมาดๆ


เดินยังไม่ทันพ้นสนามหลวง มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามาที่มือถือ

“ครับ หมอเทอดเกียรตินะครับ ผมอาจารย์.....ใส่เสื้อ.....นั่งอยู่ตรงนั้นตอนสอบสัมภาษณ์”
“ใครนะครับ? อะไรนะครับ?” (ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลย)
“ก็ผม อาจารย์....ที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ ใส่เสื้อ...”
“อาจารย์อะไรนะครับ?” (ยังคงโง่อยู่)
“ก็ที่สอบสัมภาษณ์คุณเมื่อสักครู่ จะโทรมาแจ้งผล”
“อ๋อ...ครับๆ”(เพิ่งจะรู้ตัว ความรู้สึกช้า)
“ครับ ตกลงยินดีรับนะครับ”
“@#$&&*(*)(&^%$#W” (เกิดอาการดีใจ ช็อค นิ่งอึ้ง คิดอะไรไม่ออก)
“มีอะไรจะสอบถามไหมครับ”
“......ดีใจครับ....”

ตอนนั้นในหัวขาวโพลน...เพิ่งมานึกออกหลังผ่านไปสองอาทิตย์ น่าจะถามว่าต้องทำอะไรต่อไป มายื่นเอกสารเพิ่มหรือเปล่า หรือว่าต้องมาสมัครซ้ำอีกหรือไม่ ซื่อบื้อชะมัด ตอนนี้ก็เหลือแต่เรื่องทุนทีนี่ ไม่รู้ต้องตรียมเอกสารอะไรบ้างก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างเถอะ ไงๆก็ไม่มีใครในรุ่นอยากแย่งทุนนี้อยู่แล้ว

Create Date : 25 กันยายน 2551		5 comments
Last Update : 25 กันยายน 2551 22:35:41 น.
Counter : 673 Pageviews.
Share Tweet