โดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย เมื่อเสื่อมสิ้นศรัทธาเป็นอากาศ และเมื่อหยาดน้ำตามาเหือดหาย เมื่ออาดูรสูญกำลังทั้งใจกาย เมื่ออยากตายแต่ไม่วายชีวาลง นี่น่ะหรือกำลังใจที่ให้มิตร นี่น่ะหรือคือน้ำจิตรที่สูงส่ง นี่น่ะหรือผูกพันธ์กันมั่นคง นี่น่ะหรือเจตน์จำนงค์ของเพื่อนกัน พุ่มพฤกษ์ผลัดใบลงตายแห้ง มาเปลืองแรงรดน้ำทำไมนั่น ปล่อยให้เฉาเจียนตายก็หลายวัน ตายแล้วจะรำพันหาอันใด สิ้นหวังนั่งชมซากไม้แห้ง ถึงร้อนแห้งใช่แล้งน้ำใจไม่ พอฝนมาแล้งร้อนก็อ่อนไป แต่หัวใจยังแห้งยังแล้งนัก ถึงปากพูดว่าดีมีประโยชน์ แต่ทำคุณบูชาโทษเห็นประจักษ์ แล้งร้อนอ่อนล้าหาที่พัก ใยหาญหักโหดร้ายให้วายปราณ ไม่อยากช่วยไม่เต็มใจไม่ต้องช่วย ฝืนก็ป่วยการเปล่าอย่าสงสาร ยิ่งฝืนทำยิ่งทุกข์ท้อทรมาน ไม่รู้ว่าอีกกี่นานจึงผ่านพ้น มิตรภาพถูกเหยียบยับขยี้ น้ำใจถูกย่ำยีจนปี้ป่น ถ้าไม่เห็นตัวข้าฯว่าเป็นคน ก็จะทนโดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย   Create Date : 21 ธันวาคม 2550 5 comments Last Update : 21 ธันวาคม 2550 17:35:10 น. Counter : 474 Pageviews. Share Tweet

พอดีแต่งไว้นานแล้ว ไปขุดเจอ ก็เลยเอามาลงไว้ ไม่บอกนะว่าแต่งเพราะอะไร แต่ว่า...ไม่รู้ว่าอีกกี่นานจึงผ่านพ้นจริงๆ   โดย: คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน 21 ธันวาคม 2550 17:40:14 น.

โอ่วซึ้งโค่ด..กระซิกๆๆๆ...หงืดๆๆ เพราะกิ๊งๆ เดี๋ยวก้อพ้นน่า..เชื่อดิ่ครับ   โดย: MIG-ON-THE-WAY 21 ธันวาคม 2550 19:48:04 น.

ไม่ค่อยสันทัดสักเท่าไหร่ แต่แวะมาอ่านคะ   โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 21 ธันวาคม 2550 23:58:59 น.

แวะมาอ่านครับ   โดย: คนสาธารณะ 22 ธันวาคม 2550 12:26:20 น.

ต่อกลอนข้างบนดีกว่า ................................ ดูอีกที...ดูให้พอหล่อเหมือนใคร ........................................   โดย: yawaiam IP: 125.27.61.163 10 มกราคม 2551 20:56:15 น.