|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
Fic แอบหอม part 13-14 (จินเมะ*ยูพี)
.............................. .................... ............. เฮ้ยยู เห็นไอ้จินมันไหมวะ เลิกเรียนแม่งหายหัวไปเลย มันก็แว้บไปหาหวานใจมันน่ะดิ ตกข่าวหรือเปล่า คิ นั่งเท้าคาง ตาลอย เอ่ยปากตอบไอ้เหลี่ยมไปด้วย เฮ้อ..... เมื่อไหร่จะได้สวีทหวานกะยามะจัง อย่างไอ้จินกับน้องเมะบ้างว้า เมื่อวานพอตื่นมาเห็นหน้า ทุบซะจนแทบกระอักเลือด นี่ยังไม่ทันทำอะไรมากเลยนะเนี่ย ถ้าเกิดหยุดไม่อยู่ขึ้นมา ปลาทองไม่กลายเป็นปลาปิรันย่าเรอะ เฮ้อๆๆๆๆๆ
เอ็งจะนั่งเป็นหัวหลักหัวตออีกนานเท่าไหร่ ไอ้ยู จะเล่นไหมบอล น้องๆ มันรอ เล่นสองคนก็ได้ แล้วตกลงไอ้จินกะน้องเมะ เป็นแฟนกันแล้วจริงเหรอวะ
ก็เออดิ.....ไอ้โนะมันเอาใส่พานไปประเคนให้ถึงเตียง ปล่อยให้รอดมา ก็แย่ดิ ไอ้จินมันเอาแต่ใจซะขนาดนั้น น้องเมะหลุดมือยาก
เจ๋งไปเลยไอ้จิน....... แต่แม่งมีแฟนลืมเพื่อน คุณเหลี่ยมเดินส่ายหัวจากไปอย่างปลง ๆ
รอเอ็งเหอะไอ้คิ ดูซิจะต่างกันไหม บ่นตามหลังคุณเหลี่ยมไป
เออ....ข้าก็จะรอดูเอ็งอีกคนเหมือนกันว่ะไอ้ยู ไอ้เหลี่ยมมันตะโกนตอบมาจากกลางสนาม โหหูมันดีจริง ๆ
...........................
.....................
...............
นี่ ๆ พี่จินมานั่งอยู่ในนี้นานแล้วนะ ตกลงมาหาคาเมะใช่ไหม เสียงซุบซิบจากสาว ๆ ดังไม่ขาดระยะ ก็หนุ่มสุดป๊อปอันดับต้น ๆ ของมหาลัยที่สาว ๆ พากันกรี๊ดสนั่น ตอนนี้มานั่งจุ้มปุ๊ก อยู่ในห้องคหะกรรมเป็นนานสองนาน
แหงละสิหล่อน ดูตาสิหวานซะขนาดนั้น มองตามแต่คาเมะ ไม่คลาดสายตา เค้กเนี่ยสงสัยไม่ต้องใส่น้ำตาล
คาเมะ...พี่จินมาหาคาเมะเหรอ หนึ่งในบรรดาหลาย ๆ สาว อดรนทนไม่ไหว ต้องเข้าไปกระซิบถาม แต่ต้องถอยห่างออกมานิดนึงเนื่องจากเจอสายตาพิฆาตจากคนมุมห้อง
พี่จินคงอยากมากินขนมน่ะ คนแก้มใสตอบออกไปเบา ๆ ดูพี่จินทำเข้า อย่างนี้เค้าก็รู้กันหมด ทำหน้ามุ่ย ๆ แถมส่งค้อนให้คนนั่งตาหวานอยู่มุมห้องไปทีนึง
อยากกินขนม หรือคนทำขนม
มากินี่.... เลยโดนคนข้าง ๆ ซัดดังแปะ โทษฐานทำให้เขิน
ก็จริงไหมล่ะ ใส่ยาเสน่ห์ลงไปในขนมด้วยหรือเปล่าเนี่ย หนุ่มป๊อปประจำมหาลัย ผู้ไม่เคยสนใคร ถึงได้มานั่งเฝ้าไม่ยอมห่าง
เปล่าซะหน่อยมากิ พูดอะไรน่ะ ก้มลงแต่งหน้าเค้กที่จวนจะเสร็จ แก้เขิน
ไปดีกว่าไม่อยากอยู่เป็นก้าง พวกเรากลับกันเถอะ ขืนอยู่แถวนี้ ตกบ่อน้ำเชื่อมตายกันพอดี ยังไม่วายกัดคนแก้มใสที่ยืนหน้าแดงเล็ก ๆ
พี่จินกลับนะครับ , คะ ฝากลูกเต่าด้วยน้า คนหล่อประจำมหาลัย อมยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้ารับ เลยได้เสียงกรี๊ดกระจายจากพวกสาว ๆ
..............................
.........................
คาซึยะ....เสร็จรึยัง พี่รอนานแล้วนะครับ
ถ้าเสียเวลาไม่ต้องรอก็ได้นี่ฮะ คนตัวโตเดินเข้าไปกอดด้านหลัง คนตัวเล็กขี้งอนดึงมาแนบอก กดจูบลงบนผมนุ่ม
โกรธอะไรพี่ครับ พี่ยังไม่ได้ทำผิดเลยนะ
มานั่งอยู่ที่นี่จนเพื่อน ๆ พากันล้อไม่ผิดเลยใช่ไหมฮะ
ผิดตรงไหน มารอแฟนผิดด้วยเหรอ
แต่พวกเค้ายังไม่รู้กันเลย ยังไม่ได้บอกใครสักคน บ่นเสียงออด ๆ ออกมา
ก็นี่ไงรู้กันทั่ว ไม่ต้องบอกให้เหนื่อย
เอ๋...พี่จินนี่ รู้กันทั่ว ยามะจังก็ต้องรู้ด้วยน่ะสิ หันกลับมาทำหน้านิ่ว คิ้วขมวด มองคนตัวโตเขม็ง
รู้ก็รู้ไปสิ รู้กันทั่วมหาลัยยิ่งดี จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับคาซึยะของพี่
แต่ถ้ายามะจังรู้ พี่ชายก็ต้องรู้ พี่ชายคงไม่ยอม
ทำไมล่ะ พี่รักคาซึยะผิดด้วยเหรอ คาซึยะรักพี่ใช่ไหม คนในอ้อมแขนพยักหน้าน้อย ๆ ตอบรับอย่างน่ารัก คนตัวโตรัดอ้อมกอดแน่นขึ้น จนร่างบางจมหายไปในอกกว้าง
แค่นี้พี่ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว ต่อให้พี่ชายจะฆ่าจะแกง พี่ไม่ยอมจากคาซึยะไปไหนแน่ จูบลงบนหน้าผากเนียน เปลือกตา ปลายจมูกโด่ง ก่อนจะถึงริมฝีปากแสนนุ่มเป้าหมายต่อไป มือเล็ก ๆ ยกขึ้นปิดปาก ห้ามเอาไว้เสียก่อน
พอแล้วฮะ เดี๋ยวใครมาเห็น เอ่ยออกมาแก้มแดง
ก็คาซึยะน่ะแหล่ะ พูดถึงพี่ทำไมไม่รู้ ขอกำลังใจหน่อยนะ จะได้มีแรงต่อกรกับพี่ชาย
แน้....พี่จินนี่ แฮะ แฮะ เต่าขาดทุนอีกแล้ว ^///^
................................
..........................
..
อยากบอกคนดีว่าพี่ปีสองรักน้องปีหนึ่งจังเลย โฉมงามทราบเชย ได้โปรดเฉลยว่าถ้าพี่จีบ จะจีบติดไหม อยากบอกคนดีว่าต่อไปนี้ ถึงใครยิงพี่ก็คงไม่ตาย เพราะว่าดวงใจ พี่ฝากเอาไว้ให้มันอยู่ที่น้องคนเดียว
เสียงเพลงที่ดังมาจากม้านั่งข้างสนามฟุตบอลทำให้คนแก้มป่องที่เดินตรงไปยังห้องคหะกรรมชะงัก ยอมรับอยู่หลอกว่าเสียงคนร้องน่ะเพราะ แต่มันคุ้น ๆ แถมเนื้อเพลงฟังแล้วมันจี๊ดขึ้นสมอง พอหันไปมอง ก็เห็นอีตาห้อยเกาะม้านั่งยิ้มแฉ่งส่งมาให้ โดยมีพี่เหลี่ยมยืนอมยิ้ม อยู่ข้าง ๆ หมั่นใส้คนหน้าระรื่นตั้งแต่เมื่อวาน ยังไม่หายแค้น ที่บังอาจมานอนกอดเค้าหน้าตาเฉย พ่อกะแม่ยังรู้เห็นเป็นใจ หึ (พี่ยูเค้าทำมากกว่ากอดอีกยามะจัง ) ก้มลงคว้าก้อนหินขนาดกำลังดี ขว้างเปรี้ยงออกไป ไม่นึกว่าจะแม่นขนาดนั้น ตาห้อยหงายหลัง ตกเก้าอี้ไปเลย เชอะสมน้ำหน้า
เฮ้ย...ไอ้ยูตายไหมวะ เสียงโวยวายของพี่เหลี่ยมดังตามหลังมา ทำให้คนตาโตแก้มป่องหยุดเดิน ไม่เจ็บขนาดนั้นมั้ง สำออย เรียกร้องความสนใจล่ะสิ
โห้ยเลือดออกเยอะเลยแก ไปห้องพยาบาลเร็ว
ไอ้คิ๊...แกจะเอานิ้วมาจิ้มทำไมวะ มันเจ็บนะโว้ย ไอ้บ้านี่
เอ้า...ข้าจะสำรวจว่าแผลใหญ่ขนาดไหน
หยุดทั้งสองคนนั่นแหล่ะ รีบไปห้องพยาบาลสิ เถียงกันอยู่เนี่ย เลือดมันจะหยุดไหม คนแก้มป่องคว้ามือคนที่นั่งแปะอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นเดินตามไป ส่วนคนเลือดอาบเอาเท้าเขี่ย ๆ ไอ้เหลี่ยมที่เดินข้าง ๆ ให้พ้นทาง แถมหันหน้าเปื้อนเลือดมาขยิบตาให้ พร้อมรอยยิ้ม
โอ้เพื่อนตู มันโรคจิต มีความสุขบนความเจ็บปวด ส่ายหน้าเหลี่ยม ๆ ไปมาให้ความเพี้ยนของเพื่อน
..................................
........................
นั่งรอตรงนี้แหล่ะ อาจารย์หมอไปไหน บ่นพลางเดินไปหยิบ อุปกรณ์ทำแผลมาวางตรงหน้าคนเจ็บที่ยิ้มไม่หุบ ตั้งแต่ถูกคนแก้มป่อง ลากมาพร้อมกันแล้ว
นายนี่โง่หรือเซ่อกันแน่ เห็นอยู่ว่าก้อนหิน ไม่รู้จักหลบ เสนอหน้าจนได้เลือดเลยเห็นไหม ด่าพลางชุบน้ำยาฆ่าเชื้อกับสำลี เช็ดทำความสะอาดแผลพร้อมทั้งเลือดที่เลอะเต็มหน้าออกเบา ๆ
บ้าเปล่าเนี่ยยิ้มอยู่ได้ ไม่เจ็บหรือไง ปากก็ด่าไม่หยุด แต่มือที่ทำความสะอาดแผลกลับนุ่มนวลสมกับเป็นว่าที่คุณหมอ
โอ้ย...เจ็บซิครับยามะจัง เพิ่งรู้สึกตัว เพราะความแสบของยา
เชอะ ความรู้สึกช้าจริง ๆ ค้อนขวับให้คนตรงหน้าอย่างหมั่นใส้
แผลไม่ลึกเท่าไหร่ คงไม่ต้องเย็บ แล้วมาล้างแผลทุกวันล่ะ จนกว่าจะหายรู้มั้ย คนเจ็บยิ้มอีกแล้วครับท่าน ถ้าไม่เจ็บตัวคงไม่รู้ว่าคนแก้มป่องก็เป็นห่วงเราเหมือนกัน
เลิกยิ้มซะทีได้ไหม แว้ดออกไป ตาบ้านี่ยิ้มอยู่ได้ หรือกระทบกระเทือน จนสมองเสื่อมไปแล้ว
ก็ดีใจ ยามะจังเป็นห่วงพี่ด้วย
ใคร ใครเป็นห่วงนายไม่ทราบ ที่ทำให้นี่น่ะ เพราะกลัวพ่อกับแม่หรอกนะ แล้วไม่ต้องเสนอหน้าไปบอกล่ะ ว่าโดนอะไรมา ถ้าฉันโดนด่าเพราะนายละก็ นายจะเจ็บกว่านี้อีกคอยดู อีตานี่กับเราไม่รู้ใครเป็นลูกกันแน่เข้าข้างกันซะ
คร้าบ ไม่บอกคร้าบ พี่จะบอกว่าพี่ซุ่มซ่ามเดินชนประตูเอง
ดีมาก งั้นเรียบร้อยแล้วก็กลับบ้านไป ฉันจะไปรับคาเมะ
เดี๋ยว...ยามะจัง ไม่กลับกับพี่เหรอ เสียเลือดไปตั้งเยอะเกิดเป็นอะไรตอนขับรถจะทำไง
แล้วพี่โคคิล่ะ ให้ไปส่งสิ
ไอ้คิมันคงกลับไปแล้ว ตอนเล่นบอลเห็นบอกว่ามีนัด
นี่เป็นเพื่อนภาษาอะไร ไม่ห่วงกันบ้างหรือไง คนตาโตบ่นไม่หยุด ขอโทษว่ะคิ เพื่อความรักของเพื่อน เอ็งเป็นคนไม่ดีวันนึงแล้วกัน (แกน่ะสิไอ้ยู) ช่วยทั้งข้าทั้งไอ้จินเลยนะเว้ย (ความคิดอันชั่วร้ายปนดีของยูอิจิ)
ก็ได้เดี๋ยวไปบอกคาเมะก่อน
โอ้ย...พี่หน้ามืด โหยตุ๊กตาทองแล้วแกยูเอ๋ย
นั่งเฉย ๆ สิจะขยับยุกยิกทำไม โทรบอกคาเมะก็ได้มั้ง หยิบมือถือออกมากดเบอร์เพื่อนรัก โดยไม่ได้สังเกตคนเจ็บที่นั่งอมยิ้ม
..........................
.................
เสียงโทรศัพท์จากโต๊ะข้าง ๆ ทำให้คนตัวเล็กเอื้อมมือไปรับ พร้อมหันไปตีมือคนตรงหน้า ที่ตอนนี้หยิบเค้กเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
พี่จิน...ใช้ช้อนสิฮะ ดุคนตัวโตเบา ๆ
ยามะจัง ยังอยู่ห้องสมุดเหรอ เอ๋.... มีธุระกลับก่อนก็ได้ ไม่ต้องห่วงน้า เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบกลับ ไม่เย็นมากหรอก อ๊า........ ก็คนตัวโตตอนนี้คว้านิ้วคนตัวเล็กจิ้มไปบนหน้าเค้ก แถมยกขึ้นใส่ปากเฉยเลย
ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอกยามะจัง ทำเค้กค้างอยู่น่ะ บาย ส่วนคนตาโตแก้มป่องยังคงจ้องโทรศัพท์นิ่ง จนยูอิจิต้องทักขึ้นถึงได้รู้สึกตัว
ยามะจัง เป็นอะไรครับ
เสียงคาเมะแปลก ๆ พึมพำตอบออกมา ยูอิจิคิดไปไกลแล้ว เพื่อนกันทำไมจะไม่รู้ ไอ้จินมันต้องทำอะไรน้องเมะแน่ ๆ หึ หึ ไอ้นี่เผลอไม่ได้ (เหมือนแกนั่นแหล่ะ)
กลับกันเถอะครับ พี่ปวดแผล ตุบ ตุบ แล้วเนี่ย
ไปสิ รถจอดอยู่ไหนล่ะ เดินออกไปตัวปลิว โดยไม่หันมาสนใจ คนเจ็บด้านหลังสักนิด
ยามะจัง จะไม่ประคองพี่หน่อยเหรอครับ
จะต้องประคองทำไม เจ็บหัวนะ ไม่ใช่เจ็บขา จะได้เดินเองไม่ได้
เสียเลือดไปเยอะ มันทำให้หวิว ๆ ขาสั่นอ่ะ
ไม่ต้องมาสำออย ตามมาเร็ว ๆ เวลาเป็นเงินเป็นทองนะจะบอกให้
ไม่น่าไปรักคนใจร้ายเลย บ่นอุบอิบตามหลังคนแก้มป่องไป
จะบ่นอีกนานไหม เดี๋ยวให้กลับคนเดียวเลยนี่
คร้าบ ไปแล้วคร้าบ
แอบหอม part 14
.
ยามะจัง ขึ้นรถสิครับ เห็นคนตาโตยังยืนนิ่งอยู่ข้างรถคันหรู ทำไมล่ะ ?
ก็หน้าบึ้ง ๆ แก้มป่อง ๆ นั่นมันบอกว่ากำลังไม่พอใจอีกแล้ว เฮ้อ...ยูเอ๋ย ทำอะไรไม่ถูกใจอีกล่ะเนี่ย
นายเปลี่ยนรถอีกแล้วเหรอ ?
เหลือคันนี้อยู่คันเดียวแล้วน้า ก็ยามะจังไม่ชอบให้มีรถเยอะ ๆ ไม่ใช่หรือครับ พี่ส่งคืนพ่อกับแม่ไปหมดแล้ว คันนี้พี่ชอบที่สุดเก็บไว้ใช้ คันเดียวนี่แหล่ะ อธิบายเสียยืดยาวกลัวคนตาโตเอาประเด็นนี้มาเป็นอคติ ไม่ชอบหน้ากันเพิ่มขึ้น
แล้วขับไหวเหรอ ไหนบอกปวดหัวไง
ค่อย ๆ ไปช้า ๆ ก็ได้นี่ครับ
งั้นเอากุญแจมา ฉันขับเอง ไม่อยากให้นายขับเดี๋ยวถ้าเกิดนาย เป็นอะไรขึ้นมาฉันจะซวย ยูอิจิยิ้มแป้นส่งกุญแจรถให้อย่างเต็มอกเต็มใจ คนตาโตเป็นห่วง (ใช่ไหม ? )
รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดในคอนโดแพงแสนแพง อย่างที่ยามะพี เคยข่อนขอดกับเพื่อน ๆ เวลานั่งรถผ่านว่าเป็นคอนโดของพวกเทวดาอยู่ ก็คนธรรมดาที่ไหนใครจะมีปัญญาต้องรวยติดอันดับอย่างคนที่นั่งข้าง ๆ นี่แหล่ะ เหลือบมองคนข้างตัวด้วยหางตา จนคนที่หันมาเห็นถึงกับสะดุ้ง อะไรอีกล่ะทีนี้
ถึงแล้ว ไปล่ะ อ้าวง่าย ๆ เงี้ยะ มีหรือคนอย่างยูอิจิจะยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือ โถ่ก็เวลาอยู่กันสองต่อสองมันเยอะซะที่ไหน มือไวเท่าความคิดยื่นไปคว้าข้อมือคนที่กำลังจะลงจากรถ
เดี๋ยวซิครับ...... ส่งแค่นี้เองเหรอ ไปส่งให้ถึงห้องก็ไม่ได้ ที่พี่เป็นอย่างนี้เพราะยามะจังนะ ยกเอาความผิดของคนตาโตมาตอกย้ำ
ก็ได้ ก็ได้ นายนี่หัวแตกแค่เนี้ยะ ทำจะเป็นจะตาย เปิดประตูรถออกไปอย่างกระแทกกระทั้น แต่คนในรถน่ะยิ้มจนปากฉีกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 25 คนตาโตเดินหน้าหงิกหน้างอตามหลัง ไปหยุดหน้าห้องคนตัวสูงกำลังก้มค้นหาของในกระเป๋า แต่ประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็วจากด้านใน พร้อมทั้งร่างบอบบางของหญิงสาวโถมเข้าหายูอิจิจนอ้าแขนรับไว้แทบไม่ทัน
ฮือ ๆๆ พี่ยู เสียงร้องไห้ของคนในอ้อมแขนทำให้ยูอิจิต้องลูบเบา ๆ ไปบนหลังที่สั่นน้อย ๆ จากแรงสะอื้น
โมเอะเป็นอะไรครับ ไหนบอกพี่ยูสิ น้ำเสียงอ่อนโยนที่ร่างสูงเอ่ยถาม คนในอ้อมแขน มีผลทำให้หัวใจคนยืนอยู่ด้านหลังเจ็บแปลบขึ้นมา อย่างไม่รู้สาเหตุ มีคนรอดูแลอยู่ที่ห้องแล้วจะให้เราขึ้นมาทำไม หันหลังกลับอยากออกไปจากตรงนี้เร็ว ๆ แต่มือถูกคว้าเอาไว้เสียแน่น จากคนตัวสูงที่ตอนนี้ยังมีร่างของหญิงสาว อยู่ในอ้อมกอด
พี่ยูมีเพื่อนมาด้วยหรือคะ ร่างบอบบางของหญิงสาว ผละออกจากอ้อมแขนพลางหันหน้าที่ยังมีน้ำตาเปื้อนแก้ม มองตาไม่กระพริบ คนที่ถูกจ้องเขม็งพยายามดึงมือตัวเองออก เรื่องอะไรมาจับกันไว้แบบนี้เดี๋ยวแฟน ก็เข้าใจผิดหรอก
เข้าห้องกันก่อนเถอะ โมโมเอะมีอะไรไหนบอกพี่สิ ร้องให้ขี้มูกโป่งมาเนี่ย
นี่นายปล่อยฉันนะ จะปรับความเข้าใจหรือปลอบใจกัน ก็เรื่องของนายสิ ทำไมต้องให้ฉันเข้ามาด้วยเล่า กระซิบเบา ๆ พยายามแกะมือ ออกจากคนตัวสูง
เอ๋....พี่ยูไม่ใช่เพื่อนแล้วมังคะเนี่ย มองคนตัวสูงที่จับมืออีกคน ไม่ยอมปล่อยกับอาการกระเง้ากระงอดของคนข้าง ๆ เหมือนแฟนงอนกันเลย
มีแฟนแล้วไม่บอกโมเอะได้ไง เดินไปดึงมือคนตาโตที่ยืนงง กับคำพูดของสาวน้อยตรงหน้า ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเมื่อครู่กลับยิ้มแป้น เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ยามะพี นี่โมโมเอะน้องสาวพี่ เอ๋ที่รู้มาเป็นลูกชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ สายตาที่มองมาเหมือนจะถามแบบนั้น คนตัวสูงจึงต้องรีบอธิบาย
เป็นลูกของน้าน่ะ อยู่กับพี่มาตั้งแต่เด็ก ๆ จนกลายเป็นน้องสาวไปแล้ว
พี่ยูนิสัยไม่ดี จะเก็บพี่พีไว้คนเดียวใช่ไหมล่ะ
ไม่ใช่นะโมเอะ พี่ไม่ได้เป็นอะ......... ยังไม่ทันจะพูดจบสาวน้อย ฉุดมือคนตาโตให้ตามไปนั่งข้าง ๆ กันบนโซฟานุ่มเรียบร้อย
พี่พีรู้อะไรไหม พี่ยูน่ะขี้หวงมากเลยของ ๆ พี่ยูทุกอย่าง ชอบแอบไม่ให้โมเอะเห็น
นี่ก็เราน่ะ จะหยิบจะจับอะไรแต่ละอย่าง ก็ตกแตกเสียหายไปซะหมด จะมาว่าพี่ได้ยังไง แล้วนี่ตกลงมันเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้งอแงมาหาพี่ ยูอิจิรีบเปลี่ยนเรื่องกลัวเจ้าน้องตัวแสบเผาเขาให้ยามะจังฟัง แค่นี้ก็ไม่ค่อยจะปลื้มเขาอยู่แล้ว
แม่น่ะสิ จะส่งโมเอะไปเมืองนอก เค้าไม่อยากไป เรียนที่นี่ก็ได้
แล้วคุยกับคุณน้าหรือยัง บอกเหตุผลไปหรือเปล่า ไม่ใช่พอรู้ก็ตุปัดตุป่องออกมาหาพี่ก่อนนะ รู้นิสัยคนตรงหน้าดี ชอบร้องไห้มาหาเขาทุกที แล้วก็เป็นเขาต้องรับหน้าที่ออกหน้าพูดทุกครั้งไป
พี่ยูไปคุยกับคุณแม่ให้หน่อยนะ น้าพี่ยูคนดี โมเอะไม่อยากไปเมืองนอก พี่ยูอยู่ที่นี่ เพื่อน ๆ ก็อยู่ที่นี่ ไปที่โน่นคงเหงาแย่ พี่ยูไม่ห่วงโมเอะเหรอคะ เข้าไปกอดแขนพี่ชายอย่างประจบ รู้อยู่ว่าพี่ชายน่ะใจดี แถมใจอ่อน
ไม่ต้องมาประจบเจ้าตัวแสบ เดี๋ยวพี่ไปพูดให้ก็ได้ ลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน การกระทำของสองพี่น้องทำให้คนที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ แอบอมยิ้ม (ตาบ้านี่เวลาอยู่กับน้องก็น่ารักดีเหมือนกัน)
ยิ้มทำไมครับยามะจัง ?
ปะ...เปล่า ฉันจะกลับได้หรือยัง นายไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่
เอ๋....พี่ยูหัวไปโดนอะไรมา โมเอะเพิ่งเห็น
หัวแตกน่ะ เดินไปชนประตูยังปวดอยู่เลย ทำหน้านิ่ว ยกมือแตะไปบนผ้าปิดแผล
อย่างนี้นี่เอง มีพี่พีคอยดูแล เฮ้อ...ดีจังน้า พี่ยูน่ะออกมาอยู่คนเดียว ไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ คุณป้าอุตส่าห์ให้แม่บ้านมาทำอาหารให้ ดูเรื่องเสื้อผ้าให้ ยังไล่กลับไปหมดถึงได้ผอมแห้ง จะปลิวลมอยู่แล้วเนี่ย
ยายตัวแสบเป็นน้องพี่ หรือเป็นแม่พี่ บ่นอยู่นั่นแหล่ะ
ก็มันจริงหรือเปล่าล่ะ
พอ จะกลับได้หรือยัง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปคุยกับคุณน้าให้
โห...ไล่น้องเลยนะ จะอยู่สวีทกันสองคนล่ะสิ รู้หรอกน่า
เอ่อ...พี่ก็จะกลับเหมือนกัน คนตาโตที่นั่งฟังสองพี่น้องอยู่นาน หาโอกาสพูดบ้าง
กลับได้ไงคะ พี่พีต้องอยู่ดูแลพี่ยูสิคะ
เดี๋ยวก่อน.....พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับนายนี่ แล้วแผลก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ซะหน่อย คงไม่ต้องคอยดูแล ได้พูดสักที นายห้อยนี่ก็เหมือนกัน ปล่อยให้น้องเข้าใจผิดอยู่ได้ ไม่รู้จักบอกนั่งหน้ามึนอยู่นั่นแหล่ะ
อ้าวงอนกันอยู่เหรอคะ พี่ยูไปขัดใจอะไรพี่พีล่ะคะ
พี่เปล่านะ ดูซิโมเอะ พี่เจ็บขนาดนี้ เค้ายังใจร้ายกับพี่เลย
เอ๊ะนาย ทุบอักลงไปบนไหล่กว้างเสียทีนึง จนคนตัวสูงคลำป้อย ๆ มือหนักจริง ถ้าอยู่ด้วยกันมีหวังต้องกินน้ำใบบัวบกแทนข้าวแน่ ๆ
ท่าทางพี่ยูจะรักพี่พีมาก ถึงยอมให้ขนาดนี้ คำพูดของสาวน้อยทำเอา คนแก้มป่อง เปลี่ยนเป็นแก้มแดงขึ้นมาทันทีทันใด ส่วนอีกคนยิ้มกว้างขวางรับคำอย่างชอบใจ พูดถูกอย่างนี้ต้องให้รางวัล
โมเอะกลับดีกว่า ทนอิจฉาไม่ไหว เดี๋ยวจะไปบอกคุณป้า พี่ยูน่ะเก็บเงียบ มีแฟนแล้วไม่ยอมบอก เชอะหวงล่ะสิ บายนะคะพี่พี
โมเอะ เดี๋ยวก่อน ร้องเรียกเสียงหลง ดูสิปุ๊บปั๊บไปซะแล้ว ยังไม่ทันรู้เรื่อง หันไปมองคนข้าง ๆ ตาเขียว
นายน่ะ ทำไมไม่บอกโมเอะไป นายกับฉันไม่ได้เป็นแฟนกัน เดี๋ยวแม่นายเข้าใจผิดอีกคนก็แย่สิ
ใครบอกไม่ได้เป็น ยามะจังน่ะเป็นแฟนพี่ตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกแล้ว
เฮ้ย...นายมั่ว จะบ้าเรอะ
ไม่ได้มั่ว ยามะจังเป็นแฟนพี่ แล้วเมื่อไหร่พี่จะได้เป็นแฟนยามะจัง ซะทีล่ะ (ซะงั้นยูอิจิ แกหน้าด้านเหนือคำบรรยายจริง ๆ )
รับพี่เป็นแฟนนะครับ พี่จะทำตัวดี ๆ ไม่ก่อกวน ไม่งอแง ว่านอนสอนง่าย จะตามใจยามะจังทุกอย่างเลย ถือโอกาสดึงมือคนข้าง ๆ ที่นั่งอ้าปากค้างมาแนบแก้มหน้าตาเฉย แถมทำหน้าละห้อยหวังคะแนนสงสาร
คิดจะมาเป็นแฟนฉัน ดีพอแล้วเหรอนายน่ะ ดึงมือออกจากมือคนตรงหน้า หลังจากหายอึ้งจากการขอเป็นแฟนแบบสายฟ้าแลบของอีกฝ่าย
คราวนี้คนที่อึ้งกลับเป็นคนที่โมเมเสนอตัวเองให้เขารับเป็นแฟนเมื่อกี้ โห...ที่เขาบอกมา ว่าคนน่ารักมักใจร้าย เพิ่งประจักษ์แจ้งแก่สายตา ก็ตอนนี้แหล่ะ
นายน่ะคงได้อะไรมาง่าย ๆ ตลอดใช่ไหม คิดว่าฉันจะง่ายด้วยล่ะสิ
ไม่ใช่นะยามะจัง อย่าคิดกับพี่อย่างนั้นสิ คว้าคนตาโต ที่กำลังจะลุกขึ้นจากโซฟาเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
นี่นาย ทำบ้าอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ทุบตุ้บ ๆ ลงไปบนอก คนฉวยโอกาสส่วนคนโดนทุบน่ะจุกจะตายอยู่แล้ว ก็มือน่ะหนักมากๆๆๆ แต่ปล่อยไม่ได้หรอกต้องพูดกันให้รู้เรื่องก่อน
ไม่ปล่อย ทุบพี่ให้ตายคามือก็ไม่ปล่อย พี่รักยามะจังมากรู้หรือเปล่า พี่ไม่ได้คิดว่ายามะจังง่ายเลยนะ พี่รักยามะจังคนเดียว รักตั้งแต่แรกเจอ ในเนี้ยมีแต่ยามะจังเต็มไปหมด คว้ามือบางวางลงบนอกข้างซ้าย หน้าที่เคยทะเล้น กวนประสาท ตอนนี้กลับดูจริงจัง
พี่รู้ พี่ไม่ใช่คนดีเลิศอะไร แค่ยามะจังเห็นพี่อยู่ในสายตาบ้าง ไม่ต้องถึงขนาดรับพี่เป็นแฟนก็ได้ เห็นคนในอ้อมกอดนิ่งสนิทก็ใจแป้ว ทำไมเงียบล่ะโวยวายอะไรบ้างก็ยังดี แบบนี้มันน่ากลัวรู้ไหม
นายพูดจบแล้วใช่ไหม จะปล่อยได้หรือยัง น้ำเสียงเรียบ ๆ ที่คนตาโตเอ่ยออกมา ทำให้คนบางคนคลายอ้อมกอดออกอย่างหมดแรง แค่นี้ก็รู้คำตอบแล้ว
ร่างบางลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตูก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งนิ่ง แข็งเป็นหินอยู่บนโซฟา
พรุ่งนี้ไปรับด้วยล่ะ ถ้าไปสายนายตายแน่ ปิดประตูตามหลัง ได้ยินเสียง ตึงตังโครมครามอยู่ในห้องก็อมยิ้ม
ถ้าใครเปิดประตูห้องยูอิจิเข้ามาตอนนี้จะเห็นเจ้าของห้องลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นหลังจากเตะเข้ากับโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่หน้าโซฟา เพราะรีบร้อนจะตามคนตาโตไปแต่แทนที่จะเจ็บกลับหัวเราะ แถมนอนกลิ้งไปกลิ้งมา (บ้าไปแล้วครับท่าน)
...............................
................
.........
ในห้องทำงานบนตึกสามชั้นซึ่งภายในจำหน่าย jewelry สุดหรู ที่พวกไฮโซ ไฮซ้อทั้งหลายต่างเดินเข้าออกกันเหมือนเข้าไปซื้อผัก ในตลาดสด ชายหนุ่มผู้เป็นนายยืนพิงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ฟังลูกน้อง รายงานความคืบหน้าเรื่องร้านสาขาถูกแก๊งวายร้ายเข้าไปลูบคม ฉกเพชรราคาแพง ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรมากเพราะมีประกันอยู่แล้ว
แต่มันหยามกันนี่สิปล่อยให้ลอยนวลไปง่าย ๆ ก็ไม่ใช่คุณชายใหญ่ แห่งตระกูล คาเมะนาชิน่ะสิ ไอ้พวกสวะมันไม่รู้หรือไงว่าร้านนั้น ใครเป็นเจ้าของ
รู้ตัวหรือยังว่าเป็นใคร เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถามลูกน้องเหมือนคุยกันเรื่อง ทั่วไป ท่าไม่ใช่คนสนิทจริง ๆ จะไม่รู้เลยว่าตอนนี้เจ้านาย กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ เพราะท่าทาง และสีหน้าเป็นปกติ
รู้แล้วครับ มันเป็นแก๊งใหม่หัวหน้ามันกลับมาจากรัสเซียเมื่อไม่นาน ฝีมือปลอมเพชรเก่งมากครับ พวกมันส่งคนเข้ามาเป็นลูกค้าแอบลอกแบบพอสบโอกาสมันก็ใช้ของปลอมสลับกับของจริงของเรา ถ้าไม่สังเกตุ และตรวจสอบดี ๆ แบบจะคล้ายกับของเรามากแต่ต่างกันที่เป็นเพชรปลอมเท่านั้น โดนมาหลายร้านแล้วครับ
แล้วมันจะเริ่มอีกเมื่อไหร่
คงอีกไม่นานครับ
ตามพวกมันอย่าให้คลาดสายตา ถ้าจับมันได้ล่ะก็ ยังไม่ต้องส่งตำรวจ พามันมาที่นี่
ครับคุณชายใหญ่
.............................
...................
.............
ร่างบางของชายหนุ่มหน้าสวยเดินตรงไปยังร้าน jewelry สุดหรู หลังจอดรถเรียบร้อย คุณท่านโทรข้ามประเทศมาให้ไปรับแหวนที่สั่งทำไว้ก่อนบินไปทำธุรกิจ โวยวายมาตามสายว่าไม่ได้ใส่อวดพวกภรรยานักธุรกิจ ที่โน่น เห็นคุยนักคุยหนา ว่าสวยมาก ส่ายหัวไปมาให้กับคอเลคชั่นใหม่ ที่คุณท่านสะสม ตอนนี้ตู้เซฟ ทั้งที่บ้าน กับธนาคารเต็มไปด้วยเครื่องเพชร แต่ละอย่างที่ซื้อมาใส่นับครั้งได้ คนรวยนี่ล่ะน้า ไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร
เดินจนจะถึงร้านแล้วนึกได้ว่าใบรับของลืมไว้ในรถ หันกลับไป แต่ถูกชนเข้าอย่างแรงจากคนเดินสวนทางมาทำให้เสียหลักล้มลง กำลังจะลุกขึ้นสายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าหนังใบเล็กตกอยู่ข้างตัว
เฮ่คุณ.....กระเป๋าตกครับ เห็นแต่หลังไว ๆ จะรีบร้อนไปไหนเนี่ย
นี่พวกนายจะทำอะไร ร่างบางถูกล๊อคไว้ด้วยชายชุดดำหน้าโหดสองคน โดนลากตรงไปยังรถตู้ที่แล่นมาจอดเทียบ ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่สามารถ หลุดออกจากมือแข็งแรงของทั้งคู่ได้
จะพาฉันไปไหน ถูกผลักเข้าไปในรถอย่างไม่ปราณีปราศรัย มีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ด้านในหนึ่งในสองคนที่จับเขาขึ้นนั่งขนาบข้าง ส่วนอีกคนวิ่งไปนั่งข้างคนขับรถแล่นออกจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว
นี่มันอะไรกัน จับตัวเรียกค่าไถ่เหรอ เป็นไปไม่ได้ เราไม่ใช่คนร่ำรวย มาจากไหน หรือพวกค้ามนุษย์ คิดมาถึงตรงนี้ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ไม่นะ...... ผวาลุกขึ้น แต่ถูกกระชากลงไปนั่งบนเบาะอย่างแรง
พวกนายเป็นใคร จับฉันมาทำไม จ้องเขม็งไปที่หน้าของหนึ่งในสองคนร้าย ขอจำหน้าไว้ก่อน
คิดจะมาล้วงคองูจงอางไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ
นายพูดเรื่องอะไร
ยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่อง มืออาชีพนะเรา ไม่รอดไปได้หรอกน่า
เรื่องบ้าอะไร ปล่อย ชกไปเต็มหน้าของไอ้คนพูดทำให้หน้าหงายไปเลย
เพราะไม่ทันระวังตัว เห็นร่างบาง ๆ ตัวเล็ก ๆ แต่หมัดหนักชะมัด ยกมือแตะไปบนริมฝีปากที่มีเลือดซิบ ๆ อย่างนี้ต้องให้เจอกับคุณชายใหญ่ ดูซิจะมีฤทธิ์ซักแค่ไหน
คุณคุซาโนะ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ
ไม่เป็นไรหรอก จับไว้ดี ๆ ก็แล้วกัน หมัดหนักเป็นบ้า หึ หึ
ร่างบางถูกลากถูลู่ถูกังลงจากรถตู้ เข้าไปยังประตูด้านหลังตึกสามชั้น แต่มีหรือจะยอมให้ลากกันได้ง่าย ๆ ทั้งดิ้นทั้งเตะ ทั้งถีบไปตลอดทาง ขนาดสองคนที่จับไว้ตัวไม่ใช่เล็ก ยังจับไว้แทบไม่อยู่ คนที่โดนต่อยปากเมื่อกี้เดินไปหยุดหน้าประตูบ้านใหญ่ ยกมือเคาะเบา ๆ
คุณชายใหญ่ ได้ตัวมาแล้วครับ
เข้ามาสิ เสียงทุ้ม ๆ ที่ตอบกลับมาทำให้ร่างบางหยุดดิ้น แต่ยังถูกลากผ่านประตูเข้าไปด้านใน โดนผลักไปข้างหน้าอย่างแรง แทบหัวคะมำ พอตั้งตัวได้ก็มองสำรวจไปทั่วห้องสุดหรู แล้วหยุดสายตานิ่งอยู่ที่เก้าอี้หลังโต๊ะตัวใหญ่
พวกนายจับฉันมาทำไม ตะโกนถามออกไปอย่างโมโหเห็นช้างตัวเท่าหมู แล้วตอนนี้
เก้าอี้หลังโต๊ะตัวใหญ่ค่อย ๆ หมุนกลับมา ตาคมของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ สบเข้ากับสายตาวาววับของคนหน้าสวยตรงหน้า จ้องนิ่งจนอีกคนแทบยืนไม่ติด
พวกนายออกไปก่อน
ครับคุณชายใหญ่
TBC น่ะคะ href="//www.bloggang.com/data/mamesu/picture/1232115872.jpg" target=_blank>
Create Date : 16 มกราคม 2552 |
Last Update : 27 มีนาคม 2552 23:38:35 น. |
|
2 comments
|
Counter : 521 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Yao IP: 114.128.98.99 วันที่: 10 มีนาคม 2552 เวลา:17:50:25 น. |
|
|
|
โดย: ilovejinme IP: 61.90.80.164 วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:19:49:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|