Bloggang.com : Mamesu : SF หวานเย็น (จินเมะและผองเพื่อน)

SF หวานเย็น (จินเมะและผองเพื่อน)

“ ร้อนโว้ย ร้อน ร้อนอะไรขนาดนี้
ร้อนไม่ปรึกษามนุษย์โลก ท่านพระอาทิตย์ครับ ท่านได้โปรด
ลดระดับความร้อนอันเกินจำเป็นของท่านลงนิดหน่อยได้ไหม
กระผมขอร้อง “ ประโยคโหวกเหวกโวยวายบ่นดินฟ้าอากาศที่ได้ยิน
มาจากเจ้าของผิวขาวจั๊วะ ปากแดงแจ๊ด ตาใสแจ๋ว มิใช่ผู้หญิงแต่อย่างใด
เพราะท่านได้อ่านประโยคข้างต้นกันแล้วว่ามีคำว่าครับ และกระผม
และท่านทั้งหลายจงเชื่อเถิดว่าผู้ชายก็สวยได้
สวยมากกว่าผู้หญิงข่อนประเทศรวมคนเขียนเข้าไปด้วยเป็นหนึ่งในนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า (พอ....เราจะไม่เอาเรื่องจริงมาพูดเล่นกัน - - )

ไอ้คนที่มันเดินโวยวายลงมาจากชั้นบน กระทำการอันเป็นเหตุให้บรรดาหนุ่มน้อย
หนุ่มใหญ่ สาวเล็ก สาวน้อยทั้งหลายที่นั่งกันหน้าสลอนอยู่ภายในร้านเกิดอาการปากอ้าตาค้างเลือดกำเดากระฉูดเป็นทิวแถว
หน้าตาที่เห็นกันอยู่นี่ก็ว่าขั้นเทพแล้ว แต่ไอ้แผ่นอกขาว ๆ ที่โผล่ออกมาจากเสื้อเชิ้ตที่เจ้าตัวกำลังแกะ
กระดุมออกทีละเม็ด ทีละเม็ดจนหลุดไปเกือบหมดนั่นแหละเป็นต้นเหตุ ไม่ได้สนใจคนรอบข้างกันเลย
ว่ามีอาการเป็นอย่างไรกันบ้าง
บ้านหลังเล็กสองชั้นของตระกูลคาเมนาชิถูกต่อเติมเล็กน้อยให้เป็นร้านขายขนมหวานเล็ก ๆ ของนางคาเมนาชิ
เพราะอยู่เฉย ๆ กับบ้านแล้วเบื่อนั่นเอง ฐานะทางบ้านไม่ได้ขัดสนอะไรพ่อบ้านเป็นพนักงานบริษัทที่เงินเดือน
ข่อนข้างมากโขอยู่ มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่สองคน คนโตสอบติดมหาลัยอันดับหนึ่ง ได้ทุนเรียนฟรี จนจบตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะวิศวะชั้นปีสาม ส่วนลูกชายคนเล็กเป็นนักเรียน ม.ปลายปีสาม การเรียนถึงจะสู้
พี่ชายไม่ได้ แต่เป็นถึงนักกีฬาตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันระดับเขตคว้าแชมป์มามากมาย ที่ร้านขนมเล็ก ๆ
มีลูกค้าเต็มทุกวัน อาจเป็นเพราะลูกชายทั้งสองคนของเธอที่เป็นตัวเรียกลูกค้าได้เป็นอย่างดี ยิ่งวันไหน
ลูกชายคนเล็กของบ้านลงมาช่วยเสริฟด้วยแล้ว ลูกค้าแทบจะต้องเข้าคิวรอกันเลยทีเดียว

“ คาซึยะ มานี่หน่อย มาช่วยแม่ยกถ้วยขนมไปส่งโต๊ะด้านนอกให้แม่ที “
คุณแม่ผู้กำลังสาละวนอยู่กับเมนูขนมหวานสีสันสดใส ร้องเรียกลูกชายคนเล็กของบ้านที่กำลังเดินหน้าบูด
เข้ามาหา

“ พี่โคจิล่ะแม่ ปล่อยแม่อยู่คนเดียวได้ไง “

“ พี่เค้าไปรับหนูอามิที่สนามบิน เห็นว่าเพิ่งกลับจากไปเที่ยวยุโรป “

“ เหอะ.......รับปากเราซะดิบดีว่าจะช่วยแม่ กลับมาละน่าดู “

“ ไม่ต้องบ่นพี่เค้าหรอก เอ้าขนม โต๊ะใหญ่หน้าร้านนะลูก “

“ แม่ล่ะก็เข้าข้างพี่โคจิทุกที “ เดินหน้าบึ้งออกไปนอกร้าน ตรงไปยังโต๊ะแหล่งชุมนุมของเหล่า
เด็กหัวกะทิ โรงเรียนชื่อดัง ที่กำลังรวมหัวกันทำอะไรบางอย่าง

“ ไอ้จิน แกจะกั๊กไปทำไมวะ แม่งเปิดก็เปิดให้มันเต็ม ๆ หน้าดิเว้ยเห้ย “

“ ไอ้คิ ของดีมันต้องค่อย ๆ ลุ้นโว้ย เปิดซะทีเดียวเห็นหมด มันไม่ใจว่ะ โอ้ยยยยย “

“ ไอ้โนะหัวมึงบังกู หลบหน่อยสิวะ ไอ้ตี่นี่ตัวสูงแล้วยังเสือกมุดไปอยู่ซะข้างหน้าเลยมึง “ อุเอดะ
ตบป้าบเข้าให้บนหัวไอ้โย่งที่กำลังบดบังทัศนียภาพความรื่นรมย์เบื้องหน้า

“ อุเอ้ แกช่วยรักษาภาพประธานแกหน่อย ป่นปี้หมดแม่งประธานห่าไร มาสุมหัวดูหนังสือ
แบบนี้ “ เสียงเอ็ดดังมาจากปากคุณรองประธานนาม ยูอิจิ ผู้เปรียบเสมือนกึ่ง ๆ ประธานซะด้วยซ้ำ
ก็ไอ้ประธานนักเรียนมันชอบอู้ โดดงานอยู่เรื่อย ปล่อยให้รองประธานหน้าตาดีอย่างเค้ารับบทหนัก
ไหนจะประชุม ไหนจะต้องคุมความประพฤติ ไหนจะจัดกิจกรรม รับเละคนเดียว ไอ้ประธานมันติสแตก
อยากทำก็ทำ ไม่อยากก็หายหัว ไม่รู้ใครโหวตมันมา

“ ทำไมมารวมตัวกันอยู่นี่ “ เสียงแหบเล็ก ดังขึ้นข้าง ๆ ทำเอายูอิจิหันขวับเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น

“ คาเมะกลับมาแล้วเหรอ คิดถึงงงงงงงงง “ ไม่พูดเปล่าแทบจะกระโจนเข้าหา
ถ้าไม่ติดถาดใบเล็กที่บรรจุถ้วยขนมอยู่เต็ม คงโดนยูอิจิจับฟัดด้วยความคิดถึงไปแล้ว

“ คาเมะ คาเมะ คาเมะ “ แล้วเสียงเรียกดังเจี๊ยวจ๊าวก็บังเกิดขึ้น เหมือนเสียงนกกระจิบนกกระจอกบน
หลังคาบ้าน ความสนใจทั้งหมดที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือเล่มบางในมือของจิน ถูกละเลยไปสิ้น
เมื่อเห็นเพื่อนที่จากกันไปนานปรากฏอยู่ตรงหน้า

“ กลับมาทำไมไม่โทรบอก จะได้ไปรับ “ อุเอดะรับถาดในมือคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มแป้นมาวางบนโต๊ะ

“ ช่าย ..........มีไรมาฝากมั่งป่ะ “ โคคิทวงของฝากกันซึ่งหน้าแทนที่จะถามสารทุกข์สุกดิบ

“ คาเมะไปตั้งหลายเดือนฉันโดนไอ้คิแกล้งตลอดเลย “ พ่อตี่ตัวโย่งออกโรงฟ้องทันที

“ โคคิแกล้งจุนโนะอีกแล้วเหรอ “ หันไปดุพี่เหลี่ยม ที่ตอนนี้กำลังยกช้อนตักขนมใส่ปาก

“ ก็มันกวนโมโหตลอดเลยนี่ “ อ้อมแอ้มตอบ แล้วหันไปเอาขาสะกิดขาไอ้คนขี้ฟ้องเบา ๆ แต่ทำเอา
อีกคนเซแซด ๆ

“ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “

“ เมื่อวาน.........ว่าจะโทรหาทัตจัง แต่ดันหลับยาว “

“ แล้วจะไปเรียนหรือยัง จะได้ไปช่วยยูทำงาน เหนื่อยจะแย่แล้วเนี่ย ไอ้คุณประธานมันไม่ยอมทำ
โยนทุกอย่างมาที่ยูหมดเลย “ ช่างฟ้องอีกคน เลยโดนประธานจอมอู้ผลักหัวที่ซุกอยู่บนบ่าบอบบาง
ให้ออกไปไกล ๆ แล้วเอาหัวทุย ๆ ของตัวเองมาซุกแทน

“ คาเมะอย่าไปฟังไอ้ห้อยมันมาก งานนิดหน่อยเท่านั้นทำเป็นหนักหนา เสียเวลาไปสวีทกับแฟนมันอ่ะดิ
มันเลยพาล “

“ พอกันทั้งคู่นั่นแหละ เอ้ากิน ๆ ซะ เดี๋ยวน้ำแข็งละลายหมด..........แล้วนายน่ะเมื่อไหร่จะหยิบไปขนมเนี่ย “
เอ่ยถามไอ้คนที่มันยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับหนังสือไม่เงยหน้ามาสนใจคนอื่น.........ใคร ? ไม่เคยเห็น ผมยาวฟู ๆ
แบบนี้ ไม่คุ้นเลยแหะ

“ เฮ้ยอะไรวะ “ หนังสือในมือโดนกระชากไปอย่างแรงทำเอาสมาธิที่จดจ่ออยู่กับสาว ๆ สวย ๆ นุ่งน้อย
ห่มน้อยด้านในกระเจิงกันเลยทีเดียว......โมโหไอ้คนบังอาจมาทำลายสวรรค์น้อย ๆ ตรงหน้า
ลุกขึ้นอย่างเร็ว ต้องสั่งสอนให้หายโมโหสักหน่อย แต่พอเงยหน้ากลับต้องชะงักกึกกับสิ่งที่เห็น
คำพูดหรือการกระทำใด ๆ ที่คิดไว้ หายวับออกจากหัวสมองไปหมดเลย
มันกลับมีภาพของคนตรงหน้าเก็บไว้ในเมมโมรี่แทน โอ้.......สาว ๆ ที่ดูอยู่ในหนังสือ เทียบไม่ได้กับคน
ตรงหน้าเขาตอนนี้ ทำไมถึงได้สวย เซ็ก เอ็กซ์แตกขนาดนี้ โดยเฉพาะผิวขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ต
ออกมาให้เห็น มันทำให้เลือดสูบฉีดขึ้นมาทันทีทันใด โอยเห็นแล้วอยาก.........................จริง ๆ อยากไล้มือ
ไปบนผิวขาว ๆ นั่น อยากจูบไปบนกลีบปากสีชมพูบาง ๆ และคอสวย ๆ นั่น อยากฉุดกลับบ้านไปทำมิดีมิร้าย

“ นายน่ะจะกินไหมขนม “ ยื่นถ้วยขนมส่งให้คนที่ยืนนิ่ง ชิดจนแทบจะทิ่มเข้าเบ้าตา
ไม่ไหวคนอะไรอุตส่าห์หวังดีกลัวน้ำแข็งจะละลายแล้วหมดอร่อย ยังจะมายืนทำเก๊กอยู่ได้

“ ไอ้จินมึงจะยืนบื้ออีกนานไหม...........เดี๋ยวเถอะมึงถ้วยนั่นได้คว่ำอยู่บนหัวมึงหรอก “
โคคิที่ตั้งหน้าตั้งตาเขมือบขนมอย่างเอร็ดอร่อยเงยหน้าขึ้นเอ่ยเตือนไอ้หล่อที่ยังยืนทื่อ ให้รีบ ๆ รับขนมจากมือ
ขาว ๆ นั่นซะก่อนจะมีอะไรเกิดขึ้น.............ส่วนจินยื่นมือไปรับถ้วยจากคนยืนคิ้วติดกันตรงหน้า
แต่ไม่ได้จับแค่ถ้วย ดันจับเลยเถิดเอามือขาว ๆ เข้าด้วยนี่สิ

“ ขนมน่ะไม่อยากกินแล้ว กินคนเสริฟแทนได้ไหม “ คนที่ยังยืนอึ้งมองมือตัวเองที่ถูกจับแบบไม่ทันตั้งตัว
ต้องอ้าปากค้างกับคำพูดจากปากคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกอย่างขาดไม่ถึง

“ ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ไอ้หน้าด้าน ไอ้ฟู ตายซะเถอะแก “ มือเท้าคนด่ายังไม่ทันได้ขยับไปไหน
แต่มีมือหลายมือจับไว้คนละข้างสองข้าง
“ เฮ้ยจะจับไว้ทำไม ปล่อยสิโว้ย ฉันจะฆ่ามัน “ อยากจะตั้นหน้าไอ้คนที่มันยืนถือถ้วย
ขนมที่คว้ามาจากมือขาว ๆ ได้ทัน แถมส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้อย่างไม่สำนึก แต่ติดอยู่ที่ไอ้มือปลาหมึกทั้งหลาย
ที่จับกันไม่ปล่อย ก็จะให้เพื่อนทั้งหลายปล่อยไปได้ไง ไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างแน่ ๆ

“ สวยดุแบบนี้พี่ชอบ ชีวิตมีสีสันขึ้นจมเลยละครับ “

“ ไอ้......ไอ้.....ไอ้บ้า โธ่เว้ย พวกแกจะปล่อยหรือไม่ปล่อย “ หันไปตวาดเพื่อนที่ยังคงจับตัวติดหนึบ
อย่างโมโห

“ ไอ้จินมึงไม่เคยตายใช่ไหม พอเลยกูขอ จะเล่นอะไรก็ดูหน้าดูตาคนมั่ง ไอ้เวรนี่ “ โคคิโวยวายอยู่ตรงขา
คนตัวเล็กที่ตัวเองกอดเอาไว้เสียแน่น ส่วนจุนโนะอาศัยหน่วยก้านสูงยาวเข่าดี จับลากไอ้หล่อที่ยืนส่งยิ้ม
ไปยังคนที่กำลังตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ปลิวติดมือตามไปด้วย ( ลากมันไหวด้วยรึ ? )
…………………………..

……………………….

……………………

“ จะจับกันอีกนานไหม ? ว่าแต่ไอ้นั่นมันเป็นใคร ? “ เพื่อนทั้งหลายปล่อยมือกันอย่างพร้อมเพรียง
เมื่อมองเห็นหลังไอ้สองตัวมันอยู่ลิบ ๆ ไกลจากรัศมีทำลายล้างพอสมควร

“ ไอ้จินน่ะเหรอ มันเพิ่งย้ายมาตอนที่คาเมะไปเมืองนอกได้ไม่ถึงอาทิตย์ มันย้ายมาจากเมกาน่ะ
อย่าไปถือมันเลยเห็นมันแปลก ๆ แต่มันก็นิสัยดีนะ “ ยูอิจิรีบตอบคำถามหลังจากไม่มีใครคิดจะขยับปากกันแม้แต่คนเดียว

“ นั่นน่ะนะนิสัยดี แม่งกวนส้นชะมัด อย่าบอกนะว่าอยู่ห้องเดียวกัน “

“ แหะ แหะ ก็ห้องเดียวกันอ่ะ โธ่คาเมะเพื่อนกันทั้งนั้นน่า “

“ ยูเป็นเพื่อนไอ้บ้านั่นไปคนเดียวเถอะ นึกว่าจะหนีพ้นเหรอ พรุ่งนี้เจอแน่ ว่าจะหยุดพักอีกสักวัน
ไม่เอาดีกว่า พรุ่งนี้จะไปอัดไอ้หื่นถึกนั่นให้เป๋กลับบ้านไม่ถูกเลยคอยดู “

ทั้งสามสหายหันไปมองหน้ากันอย่างปลง ๆ ตายแน่ไอ้จินเอ๋ย คาเมะน่ะคาราเต้ขั้นเทพ ที่เห็นภายนอก
มันหลอกตา เดี้ยงหมอไม่รับมาหลายรายแล้ว ไอ้พวกหลีไม่เลือกเนี่ย โดยเฉพาะตอนโกรธ
นิสัยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ว่าแต่ไอ้จินมันเพี้ยนแล้วเรอะ ?
มีผู้หญิงเป็นพรวน แล้วของชอบไอ้จินมันต้องลูกครึ่งอึ๋มเอ๊าะ ไหงมันเปลี่ยนรสนิยมกะทันหัน
ไม่เคยเห็นมันสนผู้ชายหน้าหวานคนไหนมาก่อน ท่าทางมันออกแนวยี้ซะมากกว่า
แล้วสิ่งที่มันกำลังสนมากกว่าหนังสือและซีดีหนังเอวีของมันที่มีเกลื่อนห้องดันเป็นผู้ชายแถมเป็นแชมป์คาราเต้
อนาคตสดใสอาจไปได้ไกลถึงทีมชาติมันช่างหาเรื่องซวยใส่ตัวโดยแท้

และเช้าอันสดใสของใครหลายคนก็มาถึงรวมทั้งหนุ่มน้อยหุ่นบางหน้าหวานที่ต้องเดินแจกยิ้มตั้งแต่เดินผ่านประตูหน้า
ไปจนถึงตึกเรียนเหงือกแทบแห้งให้กับบรรดาแฟนคลับซึ่งดูเหมือนผู้ชายจะเยอะกว่า (- -)! ข่าวไวดีแท้
ไอ้เพื่อนตัวดีปล่อยข่าวแน่ ๆ มันจะขยันหาแฟนคลับให้เขาทำไมกันนักหนา
เอากระเป๋าไปเก็บบนห้องก่อนดีกว่าแล้วค่อยเข้าชมรม ห่างหายไปนานคิดถึงน้อง ๆ จังเล้ย คิดพลางวิ่งขึ้นตึก
ไปยังห้องเรียนแต่พอผ่านเข้าประตูห้องมาดันชนโครมเข้ากับกำแพงมนุษย์สุดบึกหงายหลังนั่งแปะกับพื้นไม่เป็นท่า

“ โอ๊ะ โอ ใครกันล่ะนี่ “ น้ำเสียงนุ่ม ๆ ที่ดังอยู่บนหัวมันคุ้นมาก
ทำเอาคนที่กำลังคลำสะโพกตัวเองป้อย ๆ ต้องเงยหน้าขึ้นมอง รีบลุกขึ้นอย่างเร็วลืมเจ็บกันเลยทีเดียว

“ ไอ้ถึกหื่น “ ชี้หน้าไอ้คนยืนยิ้มส่งมาให้อย่างโมโห มันจะบังเอิญไปหรือเปล่า มาให้ตื้บแต่เช้าแบบนี้

“ โหหน้าตาออกจะน่ารักน่าชัง ทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะ ไม่เอาไม่พูด เฮ้ย!!!! “ พูดไม่ทันจบประโยค
ต้องลงไปนอนแอ้งแม้งหลังจากโดนบาทาขนาดกำลังดียันเข้าให้ แถมมือขาว ๆ ป้อม ๆ
ตามมากระชากคอเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของคนนอนมองตาปริบ ๆ บนพื้น ซึ่งยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
เมื่อวานตอนไอ้โนะมันลากหนีออกมา มันก็พูดกลอกหูเขาเสียยาวเหยียดว่าอย่าได้ไปแหยมกับคาซึยะ
เพราะอาจตายก่อนแก่ ด้วยคนสวยของเขาเป็นแชมป์คาราเต้ของโรงเรียน และของเขต แถมมีปมกับพวก
ผู้ชายหลีไม่เลือก เพราะเสียรู้ไอ้ผู้ชายจอมหลอกลวง มาตีสนิทให้ช่วยสอนคาราเต้ให้ แต่มันชอบเนียน
แตะเนื้อต้องตัวตลอด แถมแอบถ่ายรูปคาซึยะตอนออกจากห้องอาบน้ำ นับแต่นั้นเป็นต้นมา
คาซึยะก็ไม่ค่อยยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้นอกจากเพื่อน ๆ เหอะ......มีหรือคำพูดที่ไอ้โนะมันขู่เอาไว้
เสียมากมายน่ะเขาจะกลัว เขาก็หนึ่งไม่มีสองเหมือนกัน ไม่ได้บอกพวกมันไปหรอกว่าเขานี่แหละแชมป์
แชมป็มวยปล้ำของโรงเรียน แรงมาจับปล้ำซะก็สิ้นเรื่อง แต่ตอนนี้เผลอหน่อยเดียวเสียท่าคนน่ารัก
ซะแล้ว

“ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย ไอ้คำว่าน่ารักไว้ใช้กับพวกผู้หญิงโน่น เมื่อวานยังไม่ได้คิดบัญชี
ทบต้นทบดอกทีเดียวเลยแล้วกัน “ แต่หมัดเล็ก ๆ ที่ยกขึ้น ชะงักค้างหยุดนิ่งกลางอากาศ
ก็ไอ้คนที่นอนอยู่บนพื้นมันส่งยิ้มแสนหวานมาให้อ่ะ มันไม่กลัวเลยเหรอ แล้วจะยิ้มทำซากอะไรวะ

“ เฮ้ย!!!! “

“ คนเก่ง.........ประมาทคู่ต่อสู้ไปหน่อยมั้ง ไม่สมกับเป็นแชมป์เขตเลยนะครับ “ สถานการณ์มันเปลี่ยนไป
เร็วมากตอนนี้เป็นคนตัวเล็กซะเองที่ลงไปนอนอยู่บนพื้นแทน แถมยังมีร่างอีกคนทาบทับอยู่ด้านบน
ส่งตาหวานให้อีกตังหาก ถ้าเปรียบน้ำหนักกันแล้วมันมวยคนละรุ่น มีหรือคนเสียเปรียบด้านรูปร่างอย่างเห็นได้ชัดจะดิ้นหลุดไปได้ง่าย ๆ

“ ไอ้ ไอ้ ไอ้.........”

“ จุ๊ จุ๊ ไม่เอาน่าคำก็ไอ้ สองคำก็ไอ้ “

“ ไอ้บ้าถอยออกไป อี๊!!!! “ นิ้วเรียวยกขึ้นกดไปที่ริมฝีปากบาง ๆ แถมหน้าหล่อ ๆ ยังก้มมาจนชิด
ทำเอาคนหน้าหวานนิ่งสนิท

“ จินถอยไปน้า อะไรแบบนี้ พูดได้ไหม คนฟังจะได้ชื่นใจ “

“ ไอ้จินแกทำอะไรคาเมะ “ เสียงรองประธานดังมาจากหน้าประตูทำเอาคนด้านบนชะงัก เปิดโอกาส
ให้อีกคนผลักร่างหนาออกห่าง แถมหยิบกระเป๋านักเรียนข้าง ๆ ฟาดไปไม่ยั้ง คนแบบนี้เล่นแบบแฟร์ ๆ
ด้วยไม่ได้ก็ต้องใช้เครื่องทุ่นแรง

“ ฝันไปเถอะ ไอ้ฟูหื่น ไอ้หมูถึก ไอ้โรคจิต “ ตีไม่นับไปบนหัวหูคนที่ยกมือขึ้นปัดป้องไปมา

“ คาเมะหยุดดดดด ไอ้จินมันจะตายคามือแล้ว “ ยูอิจิรีบวิ่งเข้าขวางไม่งั้นจินได้ตายจริง ๆ แน่
คนตัวเล็กยืนหอบมองตาขวางไปยังไอ้คนที่ไม่สำนึก โดนขนาดนั้นมันยังยิ้มได้อีกแน่ะ

“ ยูเข้ามาห้ามทำไม ดูไอ้อ้วนมันดิ มันกวนโมโห “ ชี้หน้าจินที่นั่งยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ในข้อกล่าวหา
ก็ตัวเองอยากน่ารักน่าแกล้งทำไมล่ะ

“ ไอ้จินจิตเข้าขั้นแล้วมึง ไอ้บ้าโดนทุบน่วมแบบนี้มึงยังจะนั่งยิ้ม มึงไปแกล้งอะไรคาเมะเข้าอีกล่ะ
ว่างมากมึงมาช่วยกูทำงาน ไป ไปเลย ไปจดชื่อนักเรียนมาสายกับกูนี่ “

“ กูว่างที่ไหนมึงก็เห็น กำลังจีบคาซึยะอยู่เนี่ย “ ดูมันปล่อยให้ตายคามือคนยืนปากอ้าตาค้าง
ข้าง ๆ นี่ดีไหมเนี่ย

“ คาเม๊ คาเมะ “ เสียงเรียกแจ้ว ๆ ดังมาจากหน้าประตู ตามด้วยร่างบอบบางถูกกอดจากด้านหลังแนบแน่น
เรียกความสนใจจากคนกำลังโมโหให้หันไปมองหัวสวย ๆ บนบ่าแทน

“ พีจัง “ ลูบผมคนน่ารักอย่างเอ็นดู

“ โกรธคาเมะแล้วด้วย กลับมาไม่ยอมบอกพีอ่ะ “

“ ถ้าโกรธ งั้นของฝากก็อด “ ยิ้มให้คนหน้ามุ่ยตรงหน้า แถมจับแก้มป่อง ๆ บิดไปบิดมาอย่างหมั่นเขี้ยว

“ ปล่อยน้า ไม่เห็นจะอยากได้เลยของฝาก เชอะ “ หันหลังไปแอบยิ้มจนแก้มกลม เดี๋ยวดูสิใครจะง้อ
ทนเรางอนได้นานแค่ไหนกันเชียว

“ พีจ๋า อย่างอนน่า คิดถึงพีจะแย่อยู่แล้วเนี่ย “ สวมกอดคนขี้งอนจากด้านหลัง
สองคนที่ยืนมองและฟังตาปริบ ๆ เป็นส่วนเกิน ถึงกับทนไม่ได้ขึ้นมาซะงั้นมันเริ่มติดเรทแล้วนา

“ ยามะพี “ เสียงกดต่ำที่ดังมาจากคนขี้หวง ทำเอาเจ้าของชื่อหน้างอ ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้นก็ได้
กับคาเมะยังจะหวงอีกตาห้อยบ้า

“ พีไปชมรมกันเถอะ คืนนี้ไปนอนด้วยกันนะ ขอนอนกอดให้หายคิดถึงหน่อย “ พูดพร้อมโอบเอว
เพื่อนรักให้เดินตามแต่ยังไม่วายหันไปยักคิ้วหลิ่วตายั่วคุณรองประธานขี้หวง แล้วแถมนิ้วกลางให้ไอ้คนกวน
โมโหที่ยืนอืดอยู่ข้าง ๆ เป็นการตบท้าย เดี๋ยวมาเอาคืนทีหลัง ยังเจอกันอีกนาน

“ ไอ้ยู.........ถ้าเกิดกูหน้ามืดปล้ำเพื่อนมึงนี่ จะเป็นไรไหมวะ “ เสียงถามทุ้ม ๆ จากปากไอ้หล่อ
ที่มองตามหลังร่างบอบบางสองร่างไปไม่วางตา ทำเอายูอิจิหันขวับคอแทบหัก

“ มึงบ้าป่าวเนี่ยไอ้จิ๊นนนนนน “ ส่งเสียงสูงโหยหวนเหมือนนักร้องโอเปล่าถามอย่างตกใจ

“ เรื่องธรรมดาทำเป็นเอะอะโวยวายไปได้............หรือมึงไม่เคยคิดอยากปล้ำพีจังของมึง “

“ ถึงกูปล้ำพีจังกูก็แค่หูยาน แต่มึงจะหาชีวิตไม่ไอ้จิน มึงก็เห็น คาเมะน่ะโหดขนาดไหน
หรือมึงเป็นพวก sm กูเพิ่งรู้.............แล้วมึงชอบคาเมะจริงเปล่าวะ....... “ คำหลังกลับกระซิบกระซาบถาม

“ จริง “ มันตอบชัดถ้อยชัดคำแบบนี้หายห่วงหรือจะเป็นห่วงดีวะ ไม่รู้จะห่วงคาเมะที่ไอ้หล่อมันเป็นคน
พูดจริงทำจริง หรือห่วงไอ้หล่อที่คาเมะเป็นพวกปากว่าตีนถึงกันแน่ แล้วอีแบบนี้จะทำไงดีล่ะเนี่ย

.................................................

................................

.......................

“ แม่ครับมีอะไรให้ช่วย อ๊ะ!!! ไอ้บ้านายมาทำอะไรอยู่ที่นี่ “ ชี้นิ้วป้อม ๆ ไปยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างแม่เขา
แถมยังใส่ผ้ากันเปื้อนของเขาอีกแน่ะ

“ คาซึยะ ทำไมเรียกเพื่อนแบบนั้นล่ะลูก พูดไม่เพราะเลยนะเรา จินคุงเขามาช่วยแม่แต่เช้าแล้ว
ช่วยแม่ได้มากเลยเนอะจินคุง “

“ ครับ ผมจะมาช่วยคุณแม่ทุกวันเลยครับ “

“ ไม่ต้องเลยนาย ใครต้องการกันหา แล้วใครเชิญไม่ทราบเข้ามาอยู่ในบ้านเขาหน้าตาเฉยแบบนี้
โอ้ย!!! แม่อ่ะตีทำไม “ ลูบมือไปบนแขนขาว ๆ ที่ตอนนี้เป็นรอยแดง ๆ
เพราะโดนคนเป็นแม่ตีแปะเข้าให้

“ จินคุงเค้าอุตส่าห์มาช่วยพูดกับเค้าดี ๆ สิลูก แล้วเราก็เหนื่อยจากการซ้อมหนักทุกวันจะได้พักบ้าง
ไม่ต้องลงมาช่วยแม่หรอกนะ แม่เตรียมข้าวไว้ให้ที่โต๊ะแน่ะ จินคุงล่ะทานข้าวมาหรือยัง
แม่ก็ลืมถามไป มาตั้งแต่เช้าเลยนี่ “

“ เอ่อ......ไม่เป็นไรผมไม่หิว ทานกาแฟมาแล้วครับ “

“ กาแฟมันจะไปเหมือนข้าวได้ยังไงกัน ไป ไป ทานพร้อมคาซึยะเลย “ ดูแม่สิออกนอกหน้ามากเลย
รับเป็นลูกอีกคนไปเลยสิ มองตามหลังแม่และคนตัวสูงไปอย่างไม่สบอารมณ์

สงครามสายตากำลังเกิดขึ้นกับคนสองคนบนโต๊ะกินข้าว คนนึงมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
อีกคนมองด้วยความเอ็นดู คนตรงหน้าเขาแต่งตัวน่ารักมาก กางเกงขาสั้นตัวเล็ก ๆ กับเสื้อยืดพอดีตัวสีขาว
มีเจ้ามิกกี้เม้าอยู่ตรงกลาง มันดูเข้ากันดีกับหน้าใสมุ่ย ๆ นั่น

“ นายมาทำอะไรที่นี่ มาทางไหนก็รีบกลับไปทางนั้นเลย “

“ ยังไม่อยากกลับ ที่นี่น่าอยู่แถมมีของอร่อย ๆ ให้กินตั้งเยอะ คุณแม่ก็ใจดี ไม่เหมือนใครบางคน
ใจดำ คนเค้ามาช่วยแท้ ๆ “

“ นายมาเองนะ ใครใช้ให้มาล่ะ “

“ ก็ใจมันสั่งมา “

(- -‘)

และหลังจากนั้นบ้านคาเมนาชิก็มีลูกชายเพิ่มมาหนึ่งคน ดูเหมือนจะเป็นคนโปรดประจำบ้านไปแล้ว
พ่อกับแม่และพี่โคจิ อะไร อะไร ก็จินคุง จินคุง จนทำเอาคนหัวเดียวกระเทียมลีบของบ้านเกิดอาการเก็บกด
พอพ่อแม่และโคจิเผลอ ไม่เตะหน้าแข้ง ก็ทำของหล่นใส่ แอบหยดปรอทใส่ในกาแฟจนต้องคลาน
ออกมาจากห้องน้ำกันเลยทีเดียว

“ อย่าได้ใจไปไอ้อ้วนมีคนให้ท้ายอยู่นึกเรอะจะรอดไปได้ “ นี่แหละเสียงกระซิบที่จินได้ยินเต็มสองหู
หลังจากนอนซมเพราะพิษของปรอทจนต้องอาศัยห้องนอนรับแขกของบ้านคาเมนาชิหยอดน้ำข้าวต้ม
คอยดูจะคิดค่าเสียหายแบบทบต้นทบดอกเลยเชียว ร้ายนักนะคาซึยะ

“ โอ๊ย!!! “

“ จ๊ากกก!!! “

“ ว๊ากกกก!!! “

“ เจี๊ยกกกกก!!! “ ไอ้เสียงหลังนี่ใครหนอมันช่างร้องได้ทุเรศหูคนได้ยินเสียจริง ๆ

“ รุ่นพี่คร้าบบบ ออมมือหน่อยน้าพวกผมจะตายกันอยู่แล้วเนี่ย “

“ ไม่ได้!!!...........พวกนายมันไม่ได้เรื่อง ฉันไปไม่กี่เดือนอ่อนกันขนาดนี้เชียวเหรอ
พวกนายซ้อมกันบ้างหรือเปล่าตารางซ้อมที่ฉันจัดไว้ให้ ทำตามกันบ้างไหมหา “

“ โธ่ซ้อมสิครับ พวกเราซ้อมหนักทุกวัน ก็รุ่นพี่เล่นไปเก็บตัวฝึกซ้อมที่เมืองนอกมานี่
ต้องเก่งขึ้นอีกเท่าตัวอยู่แล้ว อย่างพวกผมจะเอาอะไรไปสู้ล่ะครับ “

“ ไม่ต้องมาแก้ตัว คนเรามันต้องพัฒนาขึ้นมั่งแหละ วันนี้จะให้ซ้อมถึงเย็น
ถือเสียว่าฉันเป็นคู่ซ้อมให้แล้วกัน “

ตายอย่างเดียวงานนี้ รุ่นน้องทั้งหลายหันมองหน้ากันไปมา โฮ แม่จ๋าช่วยด้วย ไม่เข้าใจทำไมคนสวยถึงได้โหดสุด ๆ นี่อุตส่าห์เข้าชมรมเพราะเป็นแฟนคลับ แต่ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ซ้อมก็หนัก
แถมเจ็บตัว ตอนแรกก็เต็มใจอยู่หรอกเพราะเป็นรุ่นพี่คาเมนาชิ คาซึยะคนน่ารัก จะเตะ จะต่อย จะทำอะไร
ก็ยอม แต่ตอนนี้อยากลาออกอ่ะ ( -_- )

หลังจากเหนื่อยจากการซ้อมหนักอย่างเอาเป็นเอาตายกันแล้ว น้อง ๆ ทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
กลับบ้านกันไปทีละคนสองคน และตอนนี้เหลือแต่ประธานชมรมที่กำลังเดินเช็ดผมเปียกชื้น
ออกมาจากห้องอาบน้ำ ปกติจะหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วย แต่วันนี้เหลืออยู่คนเดียวจึงไม่ต้อง
ระวังตัวอะไร เมื่อก่อนใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมา แต่หลังจากถูกแอบถ่ายรูปจึงระวังตัวเองมากขึ้น
กำลังเปิดล็อกเกอร์หยิบเสื้อผ้าที่แขวนไว้มาใส่ จู่ ๆ ไฟที่สว่างไสวกลับดับพรึบลง ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง
อะไรกันไฟดับได้ไง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนี่นา ควานหามือถือในกระเป๋าเพื่อจะเปิดให้มีแสงสว่าง
พอมองอะไรเห็นบ้าง แต่มันมืดซะจนหาไม่เจอ ชะงักมือที่กำลังสาระวนค้นในกระเป๋าสะพายลง
เมื่อรู้สึกเหมือนมีเสียงเคลื่อนไหวเบา ๆ อยู่ด้านหลังทำเอาขนตรงต้นคอลุกเกรียว
ไอ้เรื่องเหนือธรรมชาติน่ะไม่อยากจะประสบพบเจอเท่าไหร่หรอก
ให้เก่งกล้าขนาดไหนเอาเข้าจริง อยู่ในที่มืด ๆ คนเดียวแบบนี้มันน่ากลัวหยอกเสียเมื่อไหร่
ค่อย ๆ หันไป พยายามไม่คิดมาก เพ่งมองตรงไปยังทางเดินที่มีแสงสลัวลอดเข้ามาจากด้านนอกนิดหน่อย
เห็นเงา ตะคุ่มตะคุ่มเดินตรงมาหาช้า ๆ

“ ใครน่ะ ยูหรือเปล่า “ ส่งเสียงทักออกไปเพื่อทำลายบรรยากาศเงียบวังเวง อย่างน้อยก็รู้ล่ะว่าเป็นคน
มิใช่อะไรแปลก ๆ ที่กำลังนึกถึงอยู่ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับออกมาให้ได้ยิน
คนตรงหน้ายังคงเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนต้องยืดตัวตรงขึ้นอย่างระวัง

“ ฉันถามว่าใคร หยุดอยู่แค่นั้นนะถ้าไม่อยากเจ็บตัว “ ก้าวถอยจนแผ่นหลังเปลือยชิดติดตู้เหล็กเย็นเฉียบเพื่อตั้งหลัก ตาจ้องเขม็งมองคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า มองไม่ชัดนักเมื่อโดนยืนบังแสงไฟจากด้านนอก

“ หึ หึ กลัวเป็นด้วยเหรอคาซึยะ “

“ ไอ้ฟูบ้า ตกใจหมดนายไม่มีอะไรทำหรือไง เที่ยวได้เดินอวดหุ่นอ้วน ๆ ของตัวเองไปทั่วน่ะ “
ถอนหายใจออกมาอยากโล่งอก โล่งอกเข้าไปได้ยังไงไม่รู้ไอ้บ้าตรงหน้านี่น่ากลัวกว่าคนอื่นรวมกันอีก
เจอหน้าเป็นต้องออกอาการโรคจิตใส่ทุกที

“ ไอ้ยูให้มารับแทน มันจะพาพีจังไปสวีท แล้วทำไมเลิกซะดึก “

“ ซ้อมหนัก ไม่ว่างเดินไปเดินมาเหมือนใครบางคน “

“ ทำไมเมื่อตอนเย็นยูกับพีจังไม่บอกว่าจะไปเดท นายจะได้ไม่ต้องมารับ ฉันกลับเองได้ แล้วนี่ไฟมันดับ
ได้ไงเนี่ยน่าโมโหสุด ๆ มองอะไรก็ไม่เห็น “ เสียงบ่นงึมงำอย่างหัวเสียทำให้จินต้องอมยิ้ม
ขี้โมโหจริง ๆ เลยคาซึยะ เรื่องที่เขามารับแทนนี่จะให้บอกได้ไงว่าเป็นแผนของไอ้คุณเพื่อนตัวดีทั้งหลาย
ที่เห็นใจในความพยายามของเขา จนยอมช่วยถ้าคาซึยะรู้คงโดนกันระนาวฐานรู้เห็นเป็นใจ

อยู่ดี ๆ ไฟก็ติดขึ้นมาซะงั้นทำเอาร่างบางสะดุ้ง แผ่นหลังขาว ๆ กระแทกเข้าเต็มตาคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
เต็ม ๆ ตอนไฟดับผิวขาว ๆ ทะลุความมืดมาให้เห็นยังพอสงบใจได้บ้าง แต่ตอนนี้จิตใจเขากระเจิงไปหมดแล้ว

“ คาซึยะ “ เสียงนุ่มที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาคนตัวเล็กหันขวับจนปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้าง

“ นายจะทำอะไร ถอยไปนะโดนอะไรไปบ้างยังไม่เข็ดใช่ไหม “ ผลักอกคนตรงหน้าออกห่างอย่างโมโห
ทั้งมือทั้งเท้าประเคนเข้าใส่ร่างหนาไม่ยั้ง แต่มันกลับไม่โดนเป้าหมายเลยแม้แต่น้อย ทำไม ทำไมไอ้บ้านี่
มันรับเขาได้ทุกท่าเลยล่ะ

“ ถึงเวลาเอาคืนแล้วครับคนเก่ง “ ไม่พูดเปล่าร่างบางปลิวหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมอกกว้างอย่างง่ายดาย

“ ปล่อย!!! ไอ้บ้า นายมันจอมเจ้าเล่ห์ นาย นาย “ ไม่รู้จะด่าอะไรออกไปดี
ไอ้บ้านี่มันต้องเก่งขั้นเทพแน่ ๆ เขาถึงทำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ เมื่อก่อนมันคงยอมให้สินะ

“ คนดี........ไม่ต้องโมโหไปหรอกน่า มือมันคนละชั้น ว่าแต่จะคิดทบต้นทบดอกแบบไหนดีน้า “

“ ไอ้โรคจิต ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม นายมันหน้าไหว้หลังหลอก อ๊า !!!! ปล่อย เอามือออกไปนะ “

“ ไม่ละผิวคาซึยะนุ๊มนุ่ม “

“ นายจะลูบตัวฉันให้มันขึ้นเลขเลยหรือไงหา “

“ เลขคงไม่ขึ้นหรอก แต่อย่างอื่นอาจขึ้นก็ได้ ว่าแต่ผ้าขนหนูนี่เกะกะชะมัดถอดมันออกเถอะนะ “

“ อ๊ากกกกก ไอ้ลามก!!!!!! “

..............................................................

.........................................

........................

“ อ้าวกลับมาด้วยกันหรือลูก แล้วคาซึยะเป็นอะไร ทำไมเดินแปลก ๆ แบบนั้น “

“ คาซึยะซ้อมหนักไปน่ะครับ “

“ โธ่เจ็บมากหรือเปล่าลูก จินฝากดูแลคาซึยะให้แม่ด้วยนะ “

“ แม่จะไปไหน “ คนตัวบางร้องถามเสียงดัง เขาไม่อยู่กับไอ้บ้ากามนี่สองต่อสองอีกแน่ ๆ
“ แม่จะไปงานเลี้ยงที่บริษัทพ่อน่ะ จินค้างที่นี่เลยแล้วกัน ไปแล้วแม่รีบ “

“ แม่!!!! รอก่อนอย่าเพิ่งไปปปปปป “

..............................................................

.......................................

.....................

ณ ห้องเรียน 3A

“ ไอ้ยู.........ไอ้จินล่ะ “ โคคิส่งเสียงถามยูอิจิที่เพิ่งกดวางโทรศัพท์

“ มันไม่มาหรอก เห็นว่าแฟนป่วยเลยต้องดูแล “

“ เฮ้ยไอ้จินมันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ไหนมันบอกรักบอกชอบคาเมะไง อะไรวะ “

“ เออมันเพิ่งได้กันเมื่อวาน เอ้ย......ได้แฟนเมื่อวานนี้เอง “

“ อย่างนี้มันก็จับปลาหลายมืออ่ะดิ สมแล้วที่คาเมะไม่สนมันน่ะ ไอ้เวรจินแม่งมันเจ้าชู้ คาเมะล่ะ
มาหรือยัง ต้องบอกเสียหน่อยจะได้ไม่ใจอ่อนไปกับลูกตื้อไอ้จินมัน “

“ คาเมะไม่สบายเลยหยุดน่ะ “

“ อ้าวไรว้า ไม่เป็นไรเดี๋ยวตอนเย็นไปเยี่ยมคาเมะกัน ว่าแต่เมื่อวานไอ้จินมันไปรับคาเมะแทน
มึงหรือเปล่า กูไม่น่าคิดแผนให้มันเลยเนี่ยเพื่อนเวรเอ๋ยไม่รักดีจริง ๆ “ เดินบ่นออกไปจากห้องเรียน
อย่างหัวเสีย ส่วนยูอิจินั่งอ้าปากค้างในสิ่งที่เพื่อนบ่นยืดยาวให้ฟัง แล้วก็ได้แต่นั่งขำ นี่ถ้าตอนเย็นไอ้คิ
มันไปเห็นไอ้จินอยู่ที่บ้านคาเมะมันจะบ่นอะไรขึ้นมาอีกหรือเปล่าเนี่ย

จบเถอะ

จะแต่งให้มันติดเรทแต่มันแต่งไม่ได้
เลยได้มาแบบนี้แหละ
ขอบคุณคนอ่านค่าจุ๊บ จุ๊บ

Create Date : 16 ตุลาคม 2553

Last Update : 16 ตุลาคม 2553 22:13:45 น.

0 comments

Counter : 776 Pageviews.