นั่งรถบัส (ไม่ติดแอร์) ออกจากวังเวียงตอนเก้าโมงครึ่ง จุดมุ่งหมายอยู่ที่เมืองโพนสะหวัน แขวงเชียงขวาง เขาว่าใช้เวลาประมาณหกชั่วโมงเพราะว่าขึ้นเขาตลอด เอ้า...เตรียมตัวเหน็บกินได้ ซ.ต.พ.ได้ว่า รถไม่ติดแอร์นั่งเย็นกว่ารถแอร์เยอะเลย ออกก็ตรงเวลา แถมยังได้บรรยากาศดีกว่าด้วย

วังเวียง-เชียงขวาง
ผู้โดยสารจากวังเวียงไปเชียงขวางไม่เยอะ ที่นั่งว่างตรึม ฝรั่งนั่งกันคนละสองเบาะ สบายเฉิบ ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย แต่ไม่รู้ทำไม คุณตากะคุณยายที่โบกรถระหว่างทางออกจากวังเวียงถึงอยากจะแยกกันนั่ง คุณยายนึกยังไงไม่รู้มานั่งข้างๆเรา ปล่อยให้คุณตานั่งหล่ออยู่ตามลำพัง (กะไก่ที่อยู่ใต้เบาะ) ยายจะมาคนเดียวก็ไม่ว่า กระเตงคุณหลานมาอีกคน ดิฉันก็นั่งคร่อมเป้จนขาหงิกขนาดนี้แล้ว เอ้า นั่งก็นั่ง (จ่ายค่ารถคนเดียว จะไปกินที่คนอื่นเขาได้งาย)

ถนนก็คดเคี้ยวน่าเมามากๆ ชั่วโมงหนึ่งผ่านไปยังไปได้ไม่ถึงไหนเลย เดี๋ยวโค้งซ้าย เดี๋ยวโค้งขวา โชคดีที่ไม่มีประวัติ เพราะไม่งั้นคงกินแซนด์วิชไปถ่ายรูปไปแบบนี้ไม่ได้

วัวหายล้อมคอก
หลานสาวคุณยายไม่สบาย ขี้มูกเกรอะกรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง แถมหน้าตาก็บึ้งตึง คงหงุดหงิดอะไรสักอย่าง พอนั่งตักยายได้ ก็จ้องเราเอา จ้องเราเอา มือที่ทาเล็บสีแดงกระดำกระด่างกำจิกตัวเองเสียแน่น (ก็ดีแล้วแหละ เล็บดำละเกิ๊น) เด็กเจ้าถิ่นนั่งจ้องเรา จ้องกล้องเรา แถมจ้องแซนด์วิชเราตาไม่กะพริบอีกต่างหาก กินๆไปได้ครึ่งหนึ่งเลยกินไม่ลง เก็บดีกว่า

พยายามเล่นด้วยแล้วแต่คุณหลานไม่เล่นตอบ เราก็เลยไม่อยากจะสนใจ ซึ่งก็นับว่าโชคดีมาก เพราะระหว่างที่หันถ่ายรูปเมฆเป็ดและภูเขาข้างทางอยู่อย่างเมามัน ก็ได้ยินเสียงคุณยายบ่นอะไรสักอย่าง หันไป...อ๊ะ อย่าหันไป คุณหลานฮากแตกเสียแล้วอ่ะดิ ถึงแม้ว่า (ขอโทษนะ) มันจะไม่ได้เลอะเทอะอะไรมากเพราะเธอนอนอยู่บนตักยาย ก็เลยอยู่เฉพาะบนตัวเธอ และอีกส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะกินข้าวเหนียวก็ได้มั้ง มันเลยเกาะตัวเป็นก้อนๆ แต่สีมันก็ออกดำๆตุ่นๆยังไงบอกไม่ถูก กินอะไรไม่อยากจะคิด ข้าพเจ้า (อุตส่าห์มารยาทดี) หลับหูหลับตาส่งทิชชู (ที่ขโมยโรงแรมมา) ให้คุณยาย แล้วก็รีบหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ภาวนาอย่าให้ไอ้เลอะๆที่มือขวาของคุณยายหยดมาโดนร่างกายซีกซ้ายของเค้า ก็แหม...ถ้าคุณหนูไฮโซอ้วกแตกนี่เสียชื่อแย่เลย แถมไม่มีคุณยายมาเช็ดให้อีกต่างหาก

พอเกิดเหตุแบบนี้ เด็กรถถึงได้เอาถุงพลาสติกมาเดินแจก ทำไมไม่รอให้อ้วกแตกทั้งรถก่อนล่ะ ไม่แน่จริงนี่หว่า!

กาสี - ภูคูน
รถจอดพักกินข้าวกลางวันครึ่งชั่วโมงที่เมืองกาสี จุดพักรถบนเส้นทางสายสิบสามเหนือ ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้เป็นเมืองอะไรมากไปกว่าเรือนแถวข้างทางที่ขายอาหารและผลไม้ เรายังมีแซนด์วิชอีกครึ่งอัน ก็เลยไม่กิน แค่ลงไปเข้าห้องน้ำซักกางเกง แล้วก็เดินถ่ายรูปอะไรเล่นแถวๆนั้นฆ่าเวลาเท่านั้น (อย่าว่างั้นว่างี้เลยนะ รู้สึกขอบคุณมากๆเลยที่คุณยายตัดสินใจพาหลานย้ายกลับไปนั่งกะคุณตา ไม่งั้นเราไม่กล้ากินแซนด์วิชที่เหลือแน่นอน)

บ้านเรือนส่วนใหญ่ที่กาสีเป็นบ้านตึกสมัยใหม่ หลังคาสีแดง น้ำเงิน แดง น้ำเงิน ตัดกับภูเขาสีเขียว แต่น่าสังเกตว่า ไม่ว่าบ้านตึกหรือบ้านไม้ก็มีจานดาวเทียมติดกันทุกบ้านไป จะว่าเป็นสวัสดิการของรัฐก็ไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็นจานราคาถูกจากเมืองจีนเสียมากกว่า

พูดถึงกาสีแล้ว ก็ต้องพูดถึงภูคูนด้วย ภูคูนเป็นหมู่บ้านเล็กๆ แต่เป็นสามแยกสำคัญของคนเดินทาง ถ้ามาจากวังเวียงจะไปหลวงพระบางต้องเลี้ยวซ้าย และถ้าจะไปเชียงขวางต้องเลี้ยวขวา แน่นอนว่าเราย่อมต้องเลี้ยวขวาหักข้อศอกขึ้นเขาเข้าสู่อากาศอันมืดครึ้มและฉ่ำฝน

ทางยังคงคดเคี้ยวอยู่ต่อไป ข้างขวาเป็นขุนเขาทะมึน ข้างซ้ายเป็นหุบเหวลึก มองไปข้างหน้าเห็นถนนโค้งไปตามแนวเขาไม่สิ้นสุด นอกจากจะมีอุบัติเหตุรถปิกอัพชนกันให้หวาดเสียวเล่นแล้ว ยังมีฝนตกๆหยุดๆมาให้ลุ้นระทึกอีก แต่ก็แอบสบายใจที่คนขับขับรถดี ใจเย็น ที่สำคัญ การที่มีแดดออกตลอดก็ช่วยให้บรรยากาศไม่หม่นมัวมากเกินไป แม้ว่าฝนจะตกแค่ไหนก็ตาม

Create Date : 11 ตุลาคม 2551
Last Update : 11 ตุลาคม 2551 4:22:20 น.		0 comments
Counter : 455 Pageviews.
Share Tweet