บทที่1.การเริ่มต้น

ก้องพี เดอะซีรี่ย์ ปี2
บทที่1.
วันที่แสนจะสดใส ก้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารอย่างเคย ใบหน้าหวานแช่มชื่นมีความสุข ทำอาหารเช้าไปก็ฮัมเพลงหงุงหงิงไปพลาง อาหารใกล้เสร็จแล้ว วันนี้เขาทำข้าวต้มกุ๊ยที่พีชอบ

ใส่ใบเตยหอมลงในหม้อขณะที่เคี่ยวข้าวเพื่อให้ข้าวต้มมีกลิ่นหอมและสีสวยน่าทาน อีกทั้งใบเตยหอมยังมีคุณสมบัติ บำรุงหัวใจ ทำให้กระชุ่มกระชวยและชูกำลัง กับข้าวหลากหลายอย่างที่พีบ่นว่าอยากทานถูกคนหน้าหวานปรุงแต่งขึ้นด้วยความพิถีพิถันสำหรับคนของหัวใจ

“อ๊ะ!”

กำลังเพลิดเพลินกับการเตรียมอาหารก็ต้องสะดุ้งเพราะสัมผัสอุ่นชื้นที่ต้นคอ ก้องรีบหันกลับมาก็พบว่าขณะนี้เขาอยู่ในอ้อมกอดของคนหน้าคมเสียแล้ว พียิ้มกรุ้มกริ่มต้านแรงดันของฝ่ามือเรียว ก้มหอมแก้มใสของคนในอ้อมกอดอีกจนได้

“..ชื่นใจจัง..อรุณสวัสดิ์ครับ..ที่รัก”

“พี..ไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้คุณยังต้องไปทำงานไม่ใช่หรือ..เดี๋ยวสายนะครับ”

บอกเบาๆ ตาโตหลบสายตาคมกล้าที่จับจ้องใบหน้าเขาอย่างเขินอาย เพราะแทนที่พีจะไปอาบน้ำตามที่เขาบอก แต่คนหน้าคมกลับจรดหน้าผากไว้กับหน้าผากมนของเขา จูบประทับแผ่วเบาที่กลีบปากแดงระเรื่อของเขาอีกด้วย พีอ้อยอิ่งอยู่นานสองนานจนคนหน้าหวานต้องออกแรงผลักมากขึ้นจึงยอมละออกไปได้

“ฮื้อ..อยากลาออกจากงานซะจริงเชียว”

เกาผมแกรก บ่นอุบอิบอย่างเสียดาย อิดออดอยู่เล็กน้อยจนก้องต้องรุนหลังไปที่ห้องน้ำ คนหน้าคมหันมาส่งยิ้มละลายหัวใจก่อนเดินหายไปในห้องน้ำอย่างเสียไม่ได้ ก้องอมยิ้ม หน้าหวานแดงซ่าน เขินอายกับสัมผัสของพีเมื่อครู่ ไล้นิ้วที่ริมฝีปากของตัวเองแผ่วเบาราวตกอยู่ในภวังค์ สัมผัสจากพีทำให้เขาอบอุ่นหัวใจเสมอ

หลังอาหารเช้าก่อนพีจะไปทำงาน เขาก็ถูกคนหน้าคมขอค่ามัดจำความคิดถึงจูบไปอีกหลายหนจนปากแดงอิ่มออกอาการช้ำ

พีออกไปทำงานแล้ว...ถึงแม้วันนี้ก้องจะได้หยุด...แต่ก็ไม่ได้ออกไปกับพีเหมือนอย่างเคย...เพราะมีบางอย่างที่เขาต้องจัดเตรียมด้วยตัวเอง...คนหน้าหวานอมยิ้ม นึกถึงเมื่อเดือนก่อนตอนที่แต่งกับพีใหม่ๆ

“ก้องคุณไม่ต้องทำงานแล้วน้า คุณต้องดูแลตัวเองให้มากนะครับ”

“จริงๆ..ผมอยากให้คุณไปช่วยผมที่ทำงานมากกว่านะก้อง..ผมจะได้ดูแลคุณด้วยไง”

ที่ระเบียงห้องชุดสุดหรู..อ้อมแขนแข็งแรงของพีกอดเขาไว้จากด้านหลัง คางเรียวเกยอยู่ที่บ่าของเขา คนหน้าคมโคลงตัวน้อยๆ ก้องปล่อยตัวสบายพิงอกพีอย่างสุขใจ สายตาของทั้งคู่ทอดมอง แสงสีทองยามอาทิตย์อัศดงที่สาดแสงทาบท้องฟ้าสีม่วงคราม...ให้ภาพที่สวยงามอย่างประหลาด...ภาพยามเย็นของเมืองหลวงเมื่อใกล้ค่ำช่างสวยงามและน่าค้นหา

ก้องหันกลับมามองคนที่ยังกอดเขาไว้หลวมๆ ยิ้มให้แล้วเอ่ยออกมาเบา

“พี...งานที่ผมทำงานตอนนี้ก็มีความสุขดีนะครับ..ไม่เหนื่อยเลยและที่สำคัญผมก็ได้ดูแลคุณด้วย..หรือว่าที่ผมทำมันยังไม่ดีพอครับ”

คิ้วสวยขมวดนิด..ทั้งๆที่เขาก็พยายามเอาอกเอาใจพีทุกอย่าง..ก้องบดินทร์ที่เคยเหวี่ยงวีนก็ลดลาให้กับคนของหัวใจไปมากแล้วนะ..แล้วนี่ยังมีอะไรที่คนหน้าคมยังจะต้องการมากไปกว่านี้อีกหรือ...


“ก้องครับ..ที่คุณทำมันดีมากสำหรับผม...แต่ผมแค่อยากให้คุณได้พักบ้างก็เท่านั้น”

“โหยพี... แค่ตอนที่ผม..เอ่อ..มองไม่เห็นคราวนั้น ต้องอยู่บ้านเฉยๆนั่งนอนๆ...มันน่าเบื่อนะครับ...ให้ผมทำงานเหมือนเดิมเถอะนะพี..นะครับนะ...”

“อีกอย่างผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ..แค่ที่คุณดูแลผมและครอบครัวอย่างดี ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงได้แล้วนะพี”

ปากอิ่มพูดจ๋อยๆ..แก้มป่องนั้นแดงขึ้นเพราะต้องพูดประโยคยาวและต้องคอยง้อคนที่กำลังกอดอกทำท่าปั้นปึ่ง..ออกอาการงอนที่เขาดื้อไม่ยอมฟังเหตุผลของพี

“ก้อง..คุณคิดแบบนี้มาตลอดเลยหรือ”

เสียงเรียบกับใบหน้าจริงจังและแววตาตัดพ้อทำให้ก้องใจกระตุก..

“พี...”

เอ่ยได้แค่นั้นคนหน้าหวานก็เม้มปากแน่น..พีโกรธเขาหรือ..ผมแค่อยากตอบแทนความใจดี..ความรักของคุณก็แค่นั้นเอง

“ได้เปรียบเสียเปรียบอะไร..ผมไม่เคยคิด..ที่ผมทำก็เพราะผมอยากทำให้กับคนที่ผมรัก..ก็เท่านั้น”

“ไม่ได้คิดหวังจะได้อะไรตอบแทนเลย..ก้อง..ถ้าคุณยังคิดแบบนี้..ผม..ผมเสียใจนะ”

คนหน้าคมหันหลังเดินช้าๆกลับเข้าไปในห้อง ก้องใจหายไม่คิดว่าแค่เขาพูดผิดไปนิด..พีจะเครียดขนาดนี้ คนหน้าหวานรีบเดินตามคว้ามือใหญ่มากุมไว้

“พี..ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น...ผมรู้ว่าที่คุณทำก็เพราะคุณรักผม..ผมก็รักคุณมากเหมือนกันนะพี..”

“แต่...ผมไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น...พี...ผมเข้มแข็งพอและที่สำคัญผมยังมีศักยภาพที่จะทำอะไรได้อีกมากนะพี..ขอให้ผมได้ทำงานนี้เถอะนะ”

พียังคงหน้าบึ้งมือหนาแกะมือเรียวที่กุมมือเขาไว้ ...หันไปยืนกอดอกพิงกรอบประตู... ปากบางเม้มแน่น...พีออกอาการ...งอน...หนักขึ้น

“เอาอย่างนี้นะพี..ผมจะไม่ทำโอที..ไม่รับทำCase ข้างนอก...และทุกวันหยุดของผม...ผมจะไปทำงานกับคุณตามที่คุณเคยขอไว้ก็แล้วกัน...ตกลงนะครับ”

พีหันกลับมา พยักหน้า เป็นเชิงว่ายอมรับตามข้อเสนอของเขา ปากบางนั้นคล้ายจะกระตุกยิ้มน้อยๆแต่เจ้าของพยายามเก๊กไว้ให้ดูขรึม มือหนาชี้นิ้วไปที่แก้มตัวเอง ตาคมสบกับตาโต ก้องขมวดคิ้ว แกล้งไม่เข้าใจสัญลักษณ์ที่พีสื่อออกมา

“หือ..อะไรเหรอพี”

เฉไฉเดินผ่านเข้าห้องนอนไป แอบอมยิ้มที่คนหน้าคมเริ่มกลับมาทำหน้าบึ้งอีกแล้ว..หึๆ พีก็..ทำเป็นเด็กไปได้..ส่ายหัวน้อยๆหยิบผ้าขนหนูจากตู้กำลังจะเข้าห้องน้ำไปแต่ก็ถูกรวบตัวไว้เสียก่อน มือหนาจับเอวบางให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“ฮื่อ..ก้องอ่ะ”

คนตัวโตกระเง้ากระงอด ฉุนนิดที่ก้องไม่สนใจเขา

“อะไรครับคุณพีรวิชญ์..ผมเหนียวตัวจะไปอาบน้ำ”

มือเรียวผลัก อกพีให้ออกห่าง...ยิ้มหวานให้...ตาสวยช้อนมองคนหน้าคมอย่างเจ้าเล่ห์..ค่อยเดินช้าเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป..เสียงคล้ายก้องกำลังผสมน้ำในอ่าง ... หึ..ไม่คิดมาก่อนว่าก้องจะเฉยเมยกับอาการอ้อนของเขาได้ถึงขนาดนี้..

พียืนนิ่งอยู่ตรงนั้น... หันหลังกลับ..ตั้งใจจะออกไประงับสติอารมณ์ที่ระเบียงอีกครั้ง

....อ่ะ..นี่มัน...บับเบิ้ลบาธ กลิ่นส้ม...กลิ่นโปรดของเขา

“นี่... น้ำจะเย็นหมดแล้วนะ...จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมครับ...คุณพี...”

ไม่ต้องรอให้เสียงหวานเอ่ยถามมาอีกครั้ง..คนหน้าคมรีบคว้าผ้าขนหนูแล้วกระโจนเข้าห้องน้ำไปทันที

“ก้องอ่ะ...หึๆ...”

ปากบางก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนก่อนคนหน้าคมจะก้าวลงในอ่างอาบน้ำ พีซ้อนร่างเอนให้ก้องพิงหลังลงกับอกเขา ทั้งสองแนบชิด ...น้ำอุ่น... ฟองครีมนุ่ม...กับกลิ่นหอมอ่อนๆ..กระตุ้นให้อารมณ์รักเตลิด ...พีลูบไล้ฟองครีมที่แขนและอกของก้องแผ่วเบา...ก่อนฝ่ามืออุ่น จะลงไปหยอกเย้ากับต้นขาเรียว...หน้าหวานแดงซ่าน... จูบร้อนแรงถูกมอบแด่คนในอ้อมกอด ..การบรรเลงเพลงรักเริ่มต้นขึ้นนับจากนั้น

ก้องดึงตัวเองกลับจากภวังค์..หัวเราะเบา...รู้สึกอายอยู่เหมือนกันที่ตัวเองกล้าทำอย่างนั้นออกไป...แต่สำหรับความรักแล้ว...ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าอายหรอก..หากสิ่งที่ตั้งใจทำนั้นเพื่อคนที่เรารักและรักเรามากกว่าใคร...ความรักสวยงามเสมอ

หลังจากล้างจานชามที่ใช้ในมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว ดูแลเรื่องความสะอาดบ้านอีกเล็กน้อย ก้องก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโด เลือกซื้ออาหารสดและเครื่องปรุงสำหรับทำของฝากพิเศษ

พรุ่งนี้เขากับพีจะบินไปเยี่ยมพี่แก้วที่เชียงราย...เพราะพี่ปออยากให้พี่แก้วได้อยู่ในที่อากาศดีๆก็เลยไปอยู่ที่นั่น ระยะหนึ่ง บ้านพักตากอากาศที่พี่ปอซื้อไว้รับขวัญลูกคนแรกในเนื้อที่เกือบ10ไร่ใกล้ทะเลสาบเชียงแสน ที่ๆเขาก็ยังไม่เคยเห็น..ได้แต่ดูรูปจากเมล์ที่พี่แก้วส่งมาให้..สวยมาก...พี่ปอนี่โรแมนติกสุดยอด...ก็อย่างที่ตอนขอพี่แก้วแต่งงานสิ..พี่แกคิดของแกคนเดียวเลยแหล่ะ..ทั้งการเตรียมงานและการจัดสถานที่...น่าดีใจที่สุดท้าย..พี่แก้วกับพี่ปอก็ฝ่าฝันอุปสรรคจนได้ครองคู่กัน...

...และตอนนี้พี่แก้วตั้งท้องอ่อนๆแล้วด้วย... แม่บอกว่าพี่แก้วบ่นอยากทานข้าวตังหน้าตั้ง...ของว่างที่บ้านเราชอบทำทานกันบ่อยๆ...ที่โน่นหาทานไม่ได้เลย...เขาก็เลยตั้งใจจะทำไปฝากพี่แก้ว...

อยู่ที่โน่นอะไรก็ไม่ถูกปากพี่แก้วไปซะหมด...จนพี่ปออยากจะพาพี่แก้วกลับกรุงเทพซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่ก็มีแค่เรื่องอาหารเท่านั้น ที่ไม่ถูกปาก นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร พี่แก้วดูจะพอใจกับอากาศเย็นสบายที่เชียงรายมากๆ อ้อจะมีอีกเรื่องก็พี่แก้วมักจะออกอาการน้อยใจพี่ปออยู่บ่อยๆ...ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...นี่คงแพ้ท้องหนักน่าดู...ไม่อย่างนั้นพี่แก้วคงไม่กลายเป็นคนที่งอแงขนาดนี้หรอก...

คนหน้าหวานหันไปจัดเตรียมเครื่องปรุงที่จะนำมาประกอบเป็น...หน้าตั้ง...เครื่องจิ้มของข้าวตังที่แสนอร่อย..สูตรเด็ดของแม่ที่เขาได้รับการถ่ายทอดมา...แบบถอดฝีมือมาเลยทีเดียว..จะว่าไปก็ไม่ได้ทำทานกันนานแล้ว..เดี๋ยวทำเผื่อไว้ให้แม่ทานเล่นด้วยดีกว่า...เก็บไว้ให้พีด้วยก็ดี..ขานี้อะไรที่เขาทำให้ทานก็อร่อยไปซะหมดแหล่ะ..อืม..ถ้าทำเยอะคงต้องใช้หม้อซะแล้วถ้าใส่กระทะคงล้นแน่ๆ....เดินไปหยิบอุปกรณ์การทำอาหารจากตู้เก็บของออกมาทำความสะอาด...

หัวกะทิครึ่งถ้วยถูกเทใส่หม้อตั้งไฟให้พอแตกมัน ตักพริกแห้ง กระเทียม พริกไทย รากผักชีที่โขลกรวมกันจนละเอียดดีลงผัดส่งกลิ่นหอม ใส่เนื้อหมูสับลงไปในหม้อแล้วต้องรีบขยี้ไม่อย่างนั้นเนื้อจะสุกเป็นก้อนทำให้เนื้อหน้าตั้งไม่เนียนสวย แล้วตามด้วยเนื้อกุ้งสับหยาบ และกะทิที่เหลือ สูตรนี้เขาลดกะทิลงครึ่งหนึ่งผสมน้ำต้มสุกเข้าไปแทนเพราะไม่อยากให้เลี่ยนกะทิมากไป คนให้เนื้อกุ้งและเนื้อหมูสุกและระวังไม่ให้ติดก้นหม้อ..ใส่สมหวังด้วย..อ้อ..แห้วสับหยาบหน่ะ...เพื่อเพิ่มเนื้อสัมผัสและสูตรเด็ดของแม่ก็จะใส่เนื้อปูต้มสุกลงไปด้วย...อร่อยมากเชียวแหล่ะ...

แต่งสีให้สวยด้วยมันกุ้งสัก1ช้อนโต๊ะเพื่อให้หน้าตั้งสีส้มสวยน่าทาน...แล้วจึงใส่ถั่วลิสงคั่วป่นลงไป หรี่ไฟเคี่ยวให้งวดนิด ปล่อยให้ถั่วสุกนิ่ม ปรุงด้วยน้ำปลาดีและน้ำตาลปี๊บ..ให้รสจัดหน่อยเพราะเราต้องทานกับข้าวตังที่มีรสจืดอยู่แล้ว..ขั้นตอนสุดท้ายใส่หอมแดงซอยแล้วทิ้งไว้สักครู่ก็ปิดไฟได้..หน้าตั้งหอมกรุ่นก็สำเร็จเสร็จสิ้น..ยกลงจากเตาปล่อยทิ้งให้เย็น

สำหรับแผ่นข้าวตัง..แม่ให้พี่ตุ่มทำข้าวตังแห้งเก็บไว้เสมอ...ตอนนี้ก็แบ่งจากแม่มาเตรียมไว้แล้ว...จริงๆข้าวตังแห้งสามารถซื้อได้ตามตลาดใหญ่ๆหรือร้านสำหรับทำขนมเบเกอรี..แต่ที่บ้านจะทำกันเอง..เป็นกิจกรรมที่ทำร่วมกันอย่างสนุกสนานสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ของครอบครัว..คิดถึงบรรยากาศนั้นจัง..

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น..ยิ้มให้กับภาพคนหน้าจอ..กรอกเสียงหวานตามไป

“ครับพี..อืมเรียบร้อยแล้ว..เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนนะไม่เกิน15นาที..ครับ..ครับ”

วางสายแล้วรีบเข้าห้องน้ำไปทันที...เย็นนี้จะไปทานอาหารที่บ้านแม่...แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ครอบครัวของเราก็จะไม่ให้ระยะทางมาทำให้เกิดช่องว่างขึ้นได้...ครอบครัว..เวลาและความรักสำคัญเสมอ

@@@


นะโมค่อยลืมตาขึ้นช้าๆ ตารีเรียวกระพริบถี่ เพื่อปรับสายตา ที่ตื่นขึ้นตอนนี้ก็เพราะอากาศที่เย็นเฉียบภายในห้องนอน ขยับกายเบียดหาความอบอุ่นจากร่างใหญ่ที่แสนจะคุ้นเคย วงแขนแข็งแรงโอบกระชับพร้อมดึงตัวเขาให้เข้าใกล้มากขึ้น คนหน้าใสซุกตัวนิ่งอยู่ในอกอุ่นนั้นชั่วครู่ คนที่กอดเขายังคงหลับอยู่ในภวังค์ แต่คนที่เคยตื่นเช้าอย่างเขากำลังทบทวนความคิด

ขยับเอียงหน้าอิงกับอกคนที่กอดเขาไว้ เพ่งมองไปในความมืดสลัว หลายอาทิตย์แล้วที่ได้พักอยู่ที่ห้องสวีทหรูในโรงแรมของ เครือ สมิทต์ รีสอร์ท แอนด์สปา ก็ห้องหอที่คุณพ่อของไมค์จัดไว้ให้...รู้สึกเขินนิดที่ตอนนี้เขาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอีกต่อไปแล้ว...หึๆนี่ไง...ที่นิ้วนางข้างซ้าย แหวนทองคำขาวแบบเกลี้ยง ฝังเพชรเม็ดเล็ก2เม็ดคู่กัน อดลูบไล้ที่แหวนนั้นไม่ได้..ความเย็นวาบทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ฝัน...นะโมปล่อยหัวเราะเบา...เขาแต่งงานแล้ว

งานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหันโดยที่ไม่ได้มีการเตรียมการมาก่อนเลย..และโดยเฉพาะตัวนะโมเองเป็นฝ่ายถูกเซอร์ไพร์สอย่างมาก..แต่เขาก็รู้สึกอบอุ่น..เพราะคนที่รักเขาและเขารัก ทั้งหมดมาร่วมอยู่ในงานอย่างไม่ขาดตกหรือหลงลืมใครไปเลย..ดีใจและมีความสุขมากๆ แม้งานจะไม่ใหญ่โตอะไร..แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว..

...พอแล้ว..แค่คนที่รักได้อยู่ด้วยกันตรงนี้ก็สุขใจมากแล้ว

คนหน้าใสซุกหน้ากับอกกว้างอีกครั้ง ยิ้มน้อยระบายอยู่บนใบหน้า...กระพริบตาถี่..ขนตายาวสัมผัสแผ่วที่อกกว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะขยับร่างออกห่างเพียงนิดอาศัยแสงไฟนวลอ่อนจากระเบียงสำรวจใบหน้าคมคายของ ที่อยู่ตรงหน้านี้...คือคนที่รักเขา

ไม่น่าเชื่อเลยว่าหนุ่มลูกครึ่งที่หน้าตาหล่อเหลา สมาร์ท และเก่งอย่างไมค์จะมาสนใจคนที่จืดชืดและหน้าเบื่อแบบเขาได้...แต่มันก็เป็นไปแล้ว...ตอนนี้ไมค์เป็นของเขาแล้ว...เขาได้ชื่อว่ามีคนของตัวเองแล้ว อดยิ้มกับความโชคดีของตัวเองไม่ได้...คนที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเป็นคนกุมหัวใจทั้งหมดของเขาไว้..คนที่สอนให้เขารู้จักกับการเป็นคนที่ถูกรัก...ขอบคุณนะครับไมค์..ความรักของคุณทำให้ผมรู้สึกมีค่าขึ้นมาก..ขอบคุณ..ขอบคุณจริงๆ


สัมผัสอุ่นชื้นที่หน้าผากทำให้รู้ว่าคนที่กอดเขาไว้ตื่นแล้ว แขนแข็งแรงเกี่ยวกระหวัดรัดร่างนะโมที่ถอยห่างออกมาเมื่อครู่ให้แนบชิดมากขึ้นไปอีก จนตอนนี้อกเปล่าเปลือยของทั้งสองสัมผัสกันจนแทบจะแยกไม่ออก นะโมหน้าร้อนผ่าวแม้จะได้เคยแนบชิดกันมาแล้ว...แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสนั้น...อดหวามไหวในอกไม่ได้..

จุมพิตอ่อนโยนตามมาหลังจากสบสายตากันชั่วครู่ รอยยิ้มบางประดับที่ปากหยักสวย หลังจากถอนจูบออกไป ไมค์ยังคงนิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมา..แต่ใช้สายตาโลมเลียใบหน้าขาวใสนั้นอย่างไม่วางเว้น จนคนถูกมองเริ่มอายมากขึ้น

“อื้ม...ปะ...ปล่อยผมได้แล้ว...ผมจะไปอาบน้ำ”

มือเรียวผลักอกกว้างเบาๆพยายามดันตัวเองออกห่างเพราะนึกถึงความไม่ปลอดภัยที่จะเกิดต่อจากนี้...อยากลุกออกจากเตียงแล้วแหล่ะ....ก็สายตาที่ส่งมา...บอกชัดเลยว่า ...ไมค์ปรารถนาบางอย่างจากเขา

“ไม่ปล่อย”

หนุ่มลูกครึ่งไม่บอกเปล่า กลับรัดเอวเขาให้แน่นขึ้นอีก พลิกตัวขึ้นทาบทับนะโมไว้ด้วยร่างกายที่เปล่าเปลือยไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ..ก็ผลพวงจาก..เมื่อคืน...ร่างที่แนบชิดกันมากทำให้นะโมสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวด้านล่างของคนตรงหน้า..เม้มปากแน่น ...หน้าแดงจัด.... เมื่อไมค์ก้มลงจรดจมูกโด่งที่หน้าผากมน...วางจุมพิตลงที่ซอกคอขาว พร้อมประทับรอยแดงจางตามลงไป ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามร่างขาวเนียนสะอาดของคนตรงหน้า วนเวียนนวดคลึงที่สะโพกและต้นขาเรียวกระชับ...คนหน้าใสพยายามบ่ายเบี่ยง...จะขยับหนีก็ถูกดึงรั้งไว้...เพราะความอ่อนล้าจากการร่วมรักอย่างต่อเนื่องเมื่อคืน..ทำให้เขาไม่อาจตอบสนองไมค์ได้อีกแล้ว

“อื้อ...ไมค์... ปล่อยผมก่อนนะ...มันจั๊กจี้..”

“ หยะ...หยุด..อ๊ะ..หยุดก่อนนะครับ”

“ไมค์...ผมเหนื่อย...พอแค่นี้ก่อน...นะครับ”

เอ่ยออกไปเบาๆ...คนหน้าใสรีบหลับตาปี๋...เขาไม่กล้าสบสายตาสีฟ้านี้เลย...ก็มันอายนี่นา...อืม

…หน้าขาวใสที่ตอนนี้แดงระเรื่อ...ปากสีชมพูจางตามธรรมชาติกับอาการอ่อนระโหยน้อยๆนั้น...มันคล้ายยั่วเย้าอารมณ์ปรารถนา...เร่งการแนบชิดให้เร็วยิ่งขึ้น...ไมค์ยิ้มกริ่ม

“เหนื่อยอะไร...ไม่เห็นคุณทำอะไรเลยนี่นา..ได้แต่นอนเฉยๆ...และก็…..”

“.....คราง....”

ปากหยักกระซิบแผ่วที่ข้างหู ลิ้นร้อนแลบเลียที่ใบหูและขบเม้มที่ติ่งหูอ่อนนิ่ม ไมค์ยังไม่หยุดพรมจูบไปทั่ว ไม่มีเว้นแม้สักตารางนิ้ว ...ไหปลาร้าโค้งสวย...ลาดไหล่กลมกลึงแข็งแรง อกขาวเนียน และเลยไปล้อเล่นกับปุ่มเนื้อน้อยสีแดงสดนั้นอย่างหยอกเย้า ก่อนฟันขาวจะขบเม้มและดูดดึง นะโมถึงกับบิดร่างแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากริมฝีปากนั้นอย่างอัตโนมัติ ปล่อยเสียงครางเบาหวิวด้วยความเสียวสะท้าน

“อื้อ..อืม..ไมค์”

หนุ่มลูกครึ่งหัวเราะเบา..ถูกใจกับปฏิกิริยาของคนรัก..

“อะ...อืม..ไงครับ...ถึงตอนนี้จะให้หยุดอีกไหมครับ...ที่รัก”

“บ้า!..นี่คุณแกล้งผมใช่ไหม...อ๊ะ..อา...”

มือเรียวตั้งใจทุบคนที่รุกราน...แต่ถูกมือใหญ่รวบและตรึงไว้เหนือศีรษะแทน ลิ้นร้อนที่เชี่ยวชาญค่อยไล้ลากผ่านจากช่วงอกลงมาที่หน้าท้อง..เพราะความที่นะโมชอบออกกำลังกายทำให้มีหน้าท้องที่แบนราบแข็งแรงและสวยงามอย่างที่เขาหลงใหล..แลบเลีย...ลูบไล้หน้าท้องขาวเนียนนั้นอยู่นานก่อนจะผละจาก...หันมาหยอกเย้าร่องสะดือสวยเรื่อยลงสู่เนินเหนือส่วนอ่อนไหวของร่างกาย...ละไว้..แล้วหยอกเย้ากับต้นขาเรียวด้วยลิ้นร้อน...นะโมเม้มปากแน่น...พยายามกลั้นเสียงที่น่าอายนั้นไว้...หน้าแดงจัด ตารีเรียวยังคงปิดสนิทไม่กล้าลืมตาเลย...น่าอายจัง...ไมค์..คุณนี่จริงๆเลย...นี่ผมจะต่อต้านคุณได้บ้างไหมน้า...อ๊ะ!..อา...


การหายใจหอบถี่และอาการสั่นสะท้านของคนใต้ร่าง ส่งผลให้ความต้องการของเขาทะยานขึ้นสูง ไมค์ไม่อาจปล่อยให้นะโมเป็นอิสระไปได้...วงแขนแข็งแรงโอบรัดร่างขาวสะอาดไว้...ฝ่ามือยังคงลูบไล้ไม่ห่างจากผิวกายหอมกรุ่นของคนในอ้อมกอด เขาอยากจะกลืนกินคนที่อ่อนระทวยตรงหน้านี้เหลือเกิน ใบหน้าขาวใสเมื่อแดงระเรื่อด้วยอาการเขินอายยิ่งน่าดูมากขึ้นอีกหลายเท่า...นะโมไม่ใช่คนที่จะออดอ้อนหรือเป็นพ่อแง่แม่งอนให้เขาต้องง้อบ่อยๆ แต่อาการที่แสดงออกว่าอ่อนเดียงสากับบทรักทำให้เขาประทับใจ อยากสอนบทรักให้กับคนของหัวใจบทแล้วบทเล่า


เขาเลื่อนกายลงต่ำ...รุกล้ำที่จุดอ่อนไหวด้วยลิ้นร้อน นะโมสะดุ้งเฮือก บิดกายเร่า นิ้วเรียวสอดประคองที่ท้ายทอยของเขาไว้ บางครั้งเหมือนมือนั้นอยากดันเขาออกแต่บางคราวมือเรียวก็กดให้เขาแนบชิดมากขึ้น เขานำพาให้คนรัก ฝ่าสายหมอกสู่ยอดเขาสูงเสียดฟ้าก่อนจะถลาลงหยอกล้อกับเกลียวคลื่นในทะเลรัก ...การเต้นของหัวใจรัวเร็วคล้ายกับจะระเบิด...เกิดอาการเสียวซ่านเกินจะบรรยาย...ถูกสัมผัสแบบนี้นะโมก็แทบจะละลายเสียให้ได้... ไม่นานนักสายธารอุ่นที่ยากจะสกัดกลั้นไว้ก็ไหลริน คนปฏิบัติการกิจกลืนกินจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด...ด้วยความยินดี

“...ไมค์....อืม”

ตารีเรียวปรือน้อยๆ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลทองถูกนะโมลูบไล้อย่างแผ่วเบา เม็ดเหงื่อผุดพราวที่หน้าผากมน ไมค์ก้มลงจุมพิตหนักที่หน้าผากนั้น นะโมยกแขนขึ้นโอบรอบคอดึงไมค์ให้ก้มรับจูบจากเขา เผยอปากออกเพียงเล็กน้อย ลิ้นร้อนก็ซอกซอนแตะแต้มเว้าวอน...ขอสัมผัสกับลิ้นเรียว ดูดดุนพลิกพลิ้วลูบไล้แลกเปลี่ยน..ผลัดชิมรสชาติของ..หยาดหยดรักนั้น..อย่างเต็มใจ... เป็นจูบที่ดูดดื่ม ร้อนแรง และเนิ่นนาน...เมื่อไมค์ถอนจูบออกนะโมถึงกับหอบจนตัวโยน


ไมค์กลับเข้าประกบดูดเม้มริมฝีปากบางที่เย้าอารมณ์นั้น..แรงๆอีกครั้ง ก่อนเพลงรักบทต่อมาจะเริ่มขึ้นอีกครา...ด้วยความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย ผู้นำบทเพลงรักเริ่มสำรวจ...เส้นทางอ่อนนุ่ม ...อย่างค่อยเป็นค่อยไป..ไม่เร่งเร้าหรือรุกราน...จนเมื่อเส้นทางนั้นคุ้นชินและผ่อนคลาย...ร่างทั้งสองจึงสอดประสานแนบชิดหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...การร่วมรักเป็นไปตามครรลองอย่างที่ควรจะเป็น... เนิบช้า...อ่อนหวาน...วาบหวิว...และพลิ้วไหว ...บทเพลงรักแปลเปลี่ยนจังหวะตามความต้องการของหัวใจ..บางคราจังหวะก็รัวเร็วถี่กระชั้น...แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเนิบช้าคล้ายกับจะแกล้งยั่วเย้า...บทเพลงรักของไมค์ มันช่างวาบหวาม ...หวิวไหวเสียเหลือเกิน...โอววว..


“นะโม..อืม..อา.”

“อ๊ะ..อา...ไมค์..อืม...”

จังหวะรักที่ทั้งสองหัวใจร่วมกันบรรเลงพุ่งทะยานขึ้นสูงตามอารมณ์รักจนถึงขีดสุด...รัว..แรง..เร็ว...ถี่กระชั้น..สุดจะกลั้นความสุขล้นที่เอ่อท้นนี้ไว้ได้...เสียงครางอย่างสุขสมดังประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ..คล้ายกับมีประกายแวบวาบแปลบปลาบดั่งพลุและดอกไม้ไฟที่แตกกระจายขาวโพลนอยู่ในหัว...พร้อมกับความรู้สึกอุ่นวาบที่ท้องน้อย...นะโมเกร็งร่างรองรับสัมผัสและหยาดหยดจากคนที่รักเขา..และเขาก็พูดได้เต็มปากว่า...นับจากนี้..คนๆนี้คือคนที่เขารักมากที่สุด

...ไมค์...ผมรักคุณ

การหายใจหอบหนักยังไม่คลาย ...มือใหญ่เกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากออกจากใบหน้าชื้นเหงื่อ...ไมค์ก้มจูบที่หน้าผากมนอีกครั้งก่อนจะกอดนะโมไว้หลวมๆ ปากชมพูจางเม้มน้อยๆ...เงียบ...นะโมไม่เอ่ยอะไรออกมาเลย...แต่แขนนั้นก็ยังคงกอดเขาไว้...มือเรียวลูบอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเล่นอย่างแผ่วเบา …น่ารักจัง..นะโมของผม


อืมม...เพลียเหลือเกิน.....ก่อนที่นะโมจะเผลอหลับไปในอ้อมกอดแข็งแรงนี้อีกครั้ง...คล้ายได้ยินเสียงหัวเราะเบาจากคนที่กอดเขาอยู่..และสัมผัสอุ่นนุ่มที่ริมฝีปาก

“นะโม...ผมจะไปคาเมรอน ไฮแลนด์...คุณไปกับผมนะ”


++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามก้องพีเดอะซีรี่ย์..มาตลอดตั้งแต่ปี1 ตอนนี้เริ่มต้นสู่ปีที่2แล้วขอให้ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ...กำลังใจของผู้แต่งก็คือคอมเม้นท์จากผู้อ่่านทุกท่าน...ขอบคุณค่ะ

Create Date : 08 กรกฎาคม 2554		14 comments
Last Update : 8 กรกฎาคม 2554 3:29:56 น.
Counter : 736 Pageviews.
Share Tweet