A Midsummer Night's Dream
~William Shakespeare

คาโอรุรับศพของพ่อและแม่ มาเผาที่ซากของร้านอิริโจ

การกลับมาของโซคิจิทำให้คาโอรุรู้สึกสับสนไปหมด
ถึงแม้จะดีใจที่อดีตสามีรอดตายกลับมาแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้เขามาสางสารเรื่องอุเมกิตายจากไป
คาโอรุคิดว่า...บางทีอาจเป็นเพราะดวงจิตของอุเมกิเข้ามาสิงอยู่กับตัวเธอเองก็ได้

...จ้าแม่นางเอก
ขอประชดสักทีเฮ๊อะ~!!!

พิธีการนั้นเริ่มจากการไว้อาลัยให้กับผู้ที่เสียชีวิตในสงคราม

ในเวลาเดียวกัน

โซคิจิพ่อหนุ่มปากแข็งได้แต่หมกตัวอยู่กับภาพวาดสีน้ำมันภายในห้องนอน
เขาจับจ้องสาวน้อยในภาพไม่วางตา
มือแข็งแกร่งคล้ำรอยแดดเอื้อมไปลูบไล้แก้มนวลของสายน้อยอย่างอ่อนโยน
ด้วยความโหยหาของความรู้สึกที่ฝังลึกในหัวใจมาเนิ่นนาน
...โซคิจิตัดสินใจบางอย่าง

โซคิจิเดินมาอย่างเงียบๆและหยุด...รอ
ชายหนุ่มยืนจังก้า สีหน้าตั้งมั่นจริงจังบ่งบอกว่าจะไม่ถอยแม้สักก้าว
เมื่อคาโอรุลุกขึ้นยืนและหันกลับมา...หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ
แม้เธออาจเคยนึกไว้ว่า...สักวัน วันเช่นนี้จะต้องมาถึง
แต่เมื่อมาถึงจริงๆเช่นนี้ เธอกลับทำอะไรไม่ถูก
ราวเวลาย้อนกลับคืนไปยังเมื่อแรกเจอชายหนุ่มซึ่งเธอตกหลุมรักตั้งแต่แว้บแรกที่ได้สบตากัน

โซคิจิก้าวเดินมาเคารพสุสาน เขานั่งเคารพสุสานอยู่นาน
คาโอรุกับโซคิจิรู้จักกันมานานถึง 21 ปีแล้ว
ถึงจะเป็นเพราะโชคชะตาเล่นตลกแต่เขาก็เป็นรักแรกและครั้งหนึ่งและทั้งคู่ก็เคยเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก
แต่ว่า...หลังจากที่อุเมกิตายไป
คาโอรุก็พยายามที่ไม่คิดถึงโซคิจิ เฝ้าบอกกับตัวเองว่า ‘จะต้องไม่คิดถึงเขา’

“คาโอรุ...รู้จักไม้หลักนำทางใช่ไหม” สายตาของนายน้อยยังแน่วแน่มั่นคง
คาโอรุเหลือบขึ้นมาอย่างแปลกใจในคำพูดนี้
คำพูดซึ่งริซึโกะเคยอวยพรให้เธอเมื่อครั้งที่เธอตัดสินใจตกลงแต่งงานกับอุเมกิ
“ฉันจะเป็นเหมือนกับไม้หลักนำทางเรือที่คอยดูแลคาโอรุและพวกเด็กๆตลอดไป”
ดวงตาดำคมกริบนั้นราวกับดึงให้หญิงสาวน้อยตรงหน้าด่ำดิ่งลึกสู่ก้นมหาสมุทร
“จะดูแลพวกเธอด้วยชีวิต...นั่นเป็นความต้องการของฉัน”

อีกครั้งที่คาโอรุได้แต่มองตามหลังโซคิจิไปอย่างเงียบงัน
และเป็นอีกครั้งที่เธอทำร้ายจิตใจของเขา เมื่อเธอเลือกครอบครัวแทนหัวใจตนเอง

คาโอรุเดินขึ้นไปยังเขาอิตาโกะ
ท้องทะเลสีครามตัดกับเส้นขอบฟ้าส่องแสงประกายระยิบระยับ

สาวน้อยอิงแนบบนหลังอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มท่ามกลางปุยหิมะสีขาวโปรยปรายครั้งที่พบกันโดยบังเอิญเมื่อเธอหกล้มจนขาแพลง
...หัวใจอันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะของทั้งสอง ต่างดำเนินท่วงทำนองเดียวกันในครานั้นที่ต่างภาวนาให้หนทางทอดยาวไกลกว่าที่มันควรเป็น

เมื่ออุปสรรคที่ร่วมฝ่าฝันกันมาทลายลงไป
เจ้าสาวแสนสวย มีเจ้าบ่าวเคียงข้างอย่างภาคภูมิใจ
...ในที่สุดเส้นทางความรักของคนทั้งคู่ก็มาประจบเป็นเส้นเดียวกันจนได้

จากนั้นโชคชะตาก็เริ่มเล่นตลกแยกทั้งสองห่างกันอย่างโหดร้ายกว่าจะได้กลับมาพบเจอกันแต่ก็ต้องพรากจากกัน
ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าที่จะก้าวเดินตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ
เส้นทางคนรักสองคนจึงห่างกันไกลไปทุกที

ความรักคือผู้มาเยือนที่มีภัย

แต่ทว่าเราทุกคนต่างก็รอคอยความรัก ชีวิตที่ไม่ได้พบกับความรักนั้นจะมีแต่ความว่างเปล่าและเงียบเหงา

Love is not love which alters when it alteration finds.
~William Shakespeare

Create Date : 15 สิงหาคม 2552
Last Update : 15 สิงหาคม 2552 15:44:38 น.		4 comments
Counter : 1257 Pageviews.
Share Tweet