ไม่หวนคืนฝันวันเก่า

๑

ยังจำได้ไหมคนดี
ว่าเมื่อก่อนนี้
เธอพูดกับฉันอย่างไร

พูดว่าฝันฉันสวยไหม
ฝันเธอด้วยไง
สดสวยไม่แพ้กันเลย


ฝันถึงทุ่งลมรำเพย
ยามข้าวเหลืองเคย
ช่วยกันเกี่ยวข้าวกลางนา


แม้จะเหน็บเหนื่อยเมื่อยล้า
เหงื่ออาบทาบทา
ทนอาบเหงื่อพร่างต่างน้ำ


และเรามิเคยเอ่ยพร่ำ
ว่าแสนระกำ
ต่ำต้อยน้อยวาสนา


เราภูมิใจที่เกิดมา
เกิดเป็นชาวนา
ปลูกข้าวเพื่อเลี้ยงผู้คน


๒


แต่บัดนี้ฝันฉันหม่น
ฝันเธอด้วยคน
คงหม่นไม่แพ้กันเลย


ไม่มีทุ่งลมรำเพย
ยามข้าวเหลืองเคย
เก็บเกี่ยวเรียวรวงเหลืองงาม


ที่เหลือเพียงแต่แค่ความ
ฝันหลอกหลอนยาม
หลับตาผวาหวาดไหว


ฉันยอมรับว่าเสียใจ
ที่เผลอตัวไป
เพราะเพื่ออยากเป็นคนกรุง


คิดว่าคงพาโรจน์รุ่ง
จึงพาเธอมุ่ง
มาฝากมาฝังร่างเนา


เปลี่ยนฝันฝั้นใหม่ใฝ่เฝ้า
หวังว่าสองเรา
คงก้าวโดยกล้าท้าทน


แต่แล้วต้องยอมจำนน
ฝันใหม่ใช่หน
แห่งทางให้เราก้าวเดิน


เราเป็นเพียงแค่ส่วนเกิน
ที่ถูกมองเมิน
อย่างไม่มีเยื่อสายใย


๓


แต่ถึงจะเป็นเช่นไร
ฉันก็จักไม่
หวนฝันคืนหลังครั้งเก่า


ไม่อยากได้ยินใครเขา
ตราหน้าว่าเรา
ลืมทุ่งกำเนิดเกิดกาย.


อ. ๒๓ ส.ค. ๒๕๓๙
ตีพิมพ์ครั้งแรก ฐานสัปดาห์วิจารณ์ ต.ค. ๒๕๓๙

Create Date : 17 ธันวาคม 2548		2 comments
Last Update : 19 ธันวาคม 2548 12:40:15 น.
Counter : 662 Pageviews.
Share Tweet