อารมณ์สะดุดเล็กน้อย ตรงความคิดสุดท้ายของนิดค่ะ

ครับ

เรื่องRollvaral City อ่ะ เพิ่งแต่งเสร็จลองอ่านกันดูนะจ้า




Rollvaral City

“ หวัดดีฮ่ะ ตื่นมาคุยกันเถอะฮ่ะ รัน ” เสียงเริ่มดังขึ้นพร้อมๆกับน้ำเสียงแกมโมโหนิดนิดเพราะรัน เด็กหญิงน้อยน้อย ยังคงหลับใหลอย่างไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
“ ตื่นนนนน เถอะ ” มันเปล่งเสียงสุดชีวิตเรียกสาวน้อยอีกครั้งและดูเหมือนความพยายามของมันจะเห็นผล - - -
เด็กหญิงร่างน้อยๆบนเตียงค่อยค่อยลืมตาขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เพราะมีเสียงบางสิ่งมารบกวนการ
พักผ่อนของเจ้าหล่อน เธอมองหาที่มาของเสียงอย่างงุนงง และสงสัยว่าใครมาเรียกเธอดึกดึกดื่น แต่ความสงสัยของเธอคงมีมากไม่เท่ากับความง่วงและขี้เซาของเธอ เพราะหลังจากลืมตามาหาอย่างงุ่มง่ามเพียงไม่กี่นาที เธอก็เอนตัวลงบนเตียงและหลับต่อ- - - -
เสียงเรียกขานหยุดลงเพราะมันคงรู้ว่าถ้าคืนเรียกต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นพาลแต่จะทำให้เจ็บคอซะเปล่าๆ



เช้าวันใหม่ที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้นขึ้น ลม และ แสงแดดอ่อนอ่อนค่อยเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ทั้งคืน ผ้าม่านที่อยู่ที่หน้าต่างหลุดห้อยไปข้างหนึ่ง มีก็แต่ลวดเส้นเล็กที่ขดม้วนอยู่กับตะปูและพลิ้วปลิวไปตามกระแสลม
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจนแสบแก้วหู
รัน กดนาฬิกา ด้วยความงัวเงีย - - - เสียงนาฬิกาปลุกหยุดดัง
รันตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยดำรอบดวงตา ผลจากการอดหลับอดนอน อ่านหนังสืออยู่จนถึงเที่ยงคืนเพราะวันนี้คือวันสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่ตัวจังหวัด - - - เธอพนมมือขอให้ เจ้าป่าเจ้าเขา ผีบ้านผีเรือน พระแม่โพสพ พระแม่คงคา เจ้าแม่กวนอิม และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อีกหลายต่อหลายอย่างที่เธอพอจะนึกได้
“ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงดลบันดาลให้ลูกช้างสอบเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้ด้วยเถิดดดดดด สาธุ”
ดูเหมือนคำขอของเธอจะทำให้เธอดูจะมีกำลังใจขึ้นอีกนิด
แล้วเธอก็นั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืน คิดถึงเสียง ที่ร้องเรียกเธอ
“เอ...... เสียงใครหว่ะ ใครกัน น - - ”
“รัน อาบน้ำแต่งตัวยังลูก” คิมพ่อเลี้ยงของรันกล่าวเรียก
“ค่ะ พ่อ กำลังจะอาบค่ะ ”
รันอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จพร้อมทั้งถือหนังสือ วิทยาศาสตร์ง่ายนิดเดียว ไปด้วยขณะทานข้าว ดูเหมือนรันจะเครียดๆที่ อ่านยังไงก็ยังไม่เข้าหัวสักกะที เธอหัวเสียหน่อยๆที่ พรัน แม่เลี้ยงของรันกำลังดูดฝุ่นเสียงดัง ครืน ครืน รบกวนการอ่านหนังสือของเธอ
“ตายหล่ะวา 8 โมงแล้ว” รัน ร้องตะโกนอย่างร้อนรน
เธอรีบไปรอรถหน้าปากซอยอย่างรีบเร่ง
“ รัน ไปสอบเหรอ รันไม่ทันแล้วเร็วเข้า”
“ใครกัน อยู่ไหน น - - - ” รันพยายามมองหาและพึมพำ
ปริ๋น ปริ๋นนน เสียงแตรรถบัสประจำทางดังขึ้น รันหยุดหารมองหา และรีบวิ่งขึ้นรถอย่างร้อนรน ในใจก็นึกสงสัยถึงที่มาของเสียงทั้งเมื่อคืน และเมื่อสักครู่
เมื่อมาถึงรันรีบไปรายงานตัวอย่างเหนื่อยอ่อน หนูเด็กหญิง รันริโอล นัล ค่ะ
ดูเหมือนเธอคนอื่นๆจะเข้าห้องสอบกันหมดแล้ว รันค่อยค่อยเดิน หาที่นั่งที่เหลือที่เดียว ตรงมุมสุดของห้องริมหน้าต่าง เหงื่อของเธอ หยดติง ติง เนื่องด้วยเหนื่อย
“ดูคนนั้นซิดูหยิ่งเนอะ”
“ใช่ๆ ดูนั่นซิเก๊กชะมัด”
“ดูพ่อคนนั้นซิหล่อ เนอะ”
“อิอิอิอิ”
เสียงคุยกันเริ่มดังขึ้นเรื่อยและดูเหมือนคุยกันเกือบสัก 50 คนเห็นจะได้ รัน เริ่มทนไม่ได้ หันไปมองคนรอบข้าง เธองุนงงที่คนเหล่านั้นไม่ได้ยินเสียงหรือไงไม่มีใครทำท่าทีรำคาญกันซะเลย
“อาจารย์ค่ะ เสียงใครคุยกันก็ไม่รู้ค่ะ ” รันยกมือพร้อมทั้งพูดอย่างไม่สบอารมณ์กับความไม่มีมรรยาทของผู้ที่พูดเสียงดัง
อาจารย์คนที่คุมสอบหน้าห้อง เขาดูหน้าตาดุดุ ลงพุงและ หัวล้าน เดินเข้ามาใกล้ๆรัน
“ไหน อยู่ที่ไหน ? กัน”
“เสียงอยู่นอกหน้าต่างนี้ไงค่ะ”
“ไหนไม่เห็นมีใครเลย ไม่เห็นมีเสียงคุยกันสักหน่อย มีก็แต่เสียงหวี่ๆของผึ่งที่อยู่บนต้นมะขาม”
“ก็เสียง ยังอยู่ตร - - -- ”
“หยุดได้แล้ว จะมาก่อกวนกันรึไง รีบทำข้อสอบเข้า ”
“อาจารย์ค่ะ -- - - ”
“นี่ เธอ มาสายแล้วข้อหาหนึ่งนะ นี่เธอยังจะมาก่อกวนอีกหรือไง”
คราวนี้คนทั้งห้องมองมาทางเธออย่างอารมณ์เสีย
รันนั่งลงเพื่อจะทำข้อสอบต่อแต่เสียงยังคงดังขึ้นอยู่ตลอด เธองง และ งง กลับเสียประหลาดที่ไม่มีใครได้ยินเหมือนกับเธอ

“กริ๊งงงงงงงงง หมดเวลาแล้วทุกคน ส่งได้แล้ว”
รันลุกขึ้นเดินไปส่งด้วยความไม่มั่นใจ เธอออกจากห้องสอบและพยายามถามทุกคนในห้องว่ามีใครได้ยินเสียงเหมือนกับเธอมั้ย
แต่คำตอบของทุกคน คือ “ไม่” และมองเธอด้วยสีหน้าแยะแยะ พร้อมทั่งส่ายหัวไปมากับความเพ้อเจ้อของเธอ
รันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เธอเดินไปหา อิม เพื่อนสนิทของเธอ และคือเพื่อนคนเดียวของเธอด้วย

ขอบคุณครับที่นำเรื่องมาฝาก