..ลุ้นรักก้นครัว บทที่7.. *********************************************** นิยายเรื่อง.........ลุ้นรักก้นครัว บทที่ 7 ***********************************************   Create Date : 21 มิถุนายน 2550 9 comments Last Update : 21 มิถุนายน 2550 11:48:28 น. Counter : 284 Pageviews. Share Tweet

เย็นวันนั้น.....เนียนจังแกออกไปสมทบกับเพื่อน ๆ เพื่อเรียนวิธีการเลือกผักในการทำอาหาร อาจารย์อาร์ทแดวู พานักเรียนออกไปยังสวนปลูกผักหลังโรงแรม ........โรงแรมแห่งนี้ได้ปลูกผักไว้ประกอบอาหารเอง อาจารย์อาร์ทแดวูพานักเรียนไปที่สวนต้นมะเขือเทศที่กำลังออกผลสีแดงสุกปลั่ง....... อาจารย์อาร์ทแดวูสอนนักเรียนถึงวิธีการคัดเลือกเก็บมะเขือเทศ.......แล้วอาจารย์อาร์ทแดวูก็มอบหน้าที่ในการเก็บมะเขือเทศสำหรับมื้อค่ำในวันนี้กับเนียนจังแกและกุ๊กองลง .....ระหว่างที่เพื่อน ๆ ต่างพากันแยกย้ายไปทำงานตามที่อาจารย์อาร์ทแดวูสั่งไว้ เนียนจังแกและกุ๊กองลงก็แยกมาเก็บมะเขือเทศกันตามคำสั่ง "กุ๊ก ได้กี่ลูกแล้ว" เนียนจังแกเงยหน้าถามกุ๊กองลงที่กำลังก้มเก็บมะเขือเทศอีกแถวหนึ่ง "ได้หลายลูกแล้วพี่เนียนจัง....." กุ๊กองลงเงยหน้ามาตอบ "อืมม จริง ๆ งานนี้มันสนุกดีเหมือนกันเนอะ" เนียนจังแกยิ้มให้กุ๊กองลง "ใช่....หนุกดี" กุ๊กองลงยิ้มกลับมา "อืมม มะเขือเทศที่นี่หวานดีจัง" เนียนจังแกยกมะเขือเทศผลสีแดงในมือขึ้นมากัด ระหว่างนั้นหยอดจังบอยก็เดินมาทางที่หญิงสาวอยู่พอดี.... "ว่าไง กุ๊ก เก็บมะเขือเทศสนุกมั้ย" หยอดจังบอยเอ่ยทักทายกุ๊กองลงก่อน "อ้าว พี่บอย .......สนุกมากเลยค่ะ" กุ๊กองลงยิ้มให้หยอดจังบอย หยอดจังบอยหันไปมองหญิงสาวที่ยืนเคี้ยวมะเขือเทศอยู่ในแถวข้าง ๆ "เอออ พี่เนียนจัง เดี๋ยวกุ๊กมานะ จะไปเอาตะกร้ามาใส่มะเขือเทศ" กุ๊กองลงรู้หน้าที่ดี เธอรีบชิ่งออกมา "เฮ้ยยยยยยย กุ๊กเดี๋ยว........" เนียนจังแกเรียกกุ๊กองลง แต่ไม่ทันแล้ว กุ๊กองลงวิ่งตัวปลิวไปไกลแล้ว หญิงสาวสบตากับชายหนุ่มที่ยืนจ้องมาทางเธอ.....แล้วเนียนจังแกก็เมินหน้าหนี เนียนจังแกก้มมองมะเขือเทศ แล้วเด็ดผลมะเขือเทศออกมา "ขาเป็นยังไงบ้าง" หยอดจังบอยเดินมาหาหญิงสาว "................." เนียนจังแกไม่ยอมตอบ เธอทำเป็นสนใจมะเขือเทศมากกว่าชายหนุ่ม "อืม เค้าว่ากันว่ากินมะเขือเทศเยอะ ๆ จะทำให้แก้มใสเป็นสีชมพูนะ" หยอดจังบอยยื่นหน้ามาใกล้เนียนจังแก หญิงสาวกำลังกัดมะเขือเทศอยู่ก็ต้องหยุด..........หญิงสาวเดินหนีออกมาห่าง ๆ แต่หยอดจังบอยก็ยังคงเดินตามมาติด ๆ "........." เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มก็พบกับรอยยิ้มหน้าทะเล้น "มะเขือเทศสด ๆ อร่อยมั้ย" หยอดจังบอยยื่นหน้ามาใกล้อีก "อยากรู้หรือ" เนียนจังแกถามน้ำเสียงเรียบ "จ๊ะ........" หยอดจังบอยตอบยิ้มกริ่ม "อยากรู้มากใช่มั้ย.........." เนียนจังแกยิ้มมุมปาก "จ๊ะ........" หยอดจังบอยตอบเสียงหวาน "อืมมม งั้นหันหน้ามาใกล้ ๆ อีกนิดซิ" เนียนจังแกยิ้มเจ้าเล่ห์ "ได้จ๊ะ......ไหนบอกมาซิ" หยอดจังบอยไม่ทันได้สังเกตุ ชายหนุ่มยื่นหน้าไปใกล้ ๆ หญิงสาวอีก "นี่ไง อร่อยมั้ย" เนียนจังแกเอามะเขือเทศที่เธอกัดไว้มาแปะไว้ที่หน้าหยอดจังบอยเต็ม ๆ หน้าชายหนุ่มตอนนี้เป็นสีแดงจากน้ำมะเขือเทศ........ "โหหหหหหห เล่นแบบนี้เลยหรือ" หยอดจังบอยเอามือปัดมะเขือเทศที่ใบหน้าออกแล้วมองหญิงสาว "ช่วยไม่ได้ อยากมายุ่งกับเราเอง" เนียนจังแกยิ้มเยาะ "เล่นแบบนี้ก่อนนะ" หยอดจังบอยมองหน้าหญิง "ทำไม.........." เนียนจังแกหันมาต่อปากต่อคำ "ไม่ทำไมหรอก.........พี่ก็จะทำแบบนี้ไง" หยอดจังบอยหยิบมะเขือเทศจากมือหญิงสาวแล้วเอามาแปะไว้ที่หน้าเธอ.....ใบหน้าของเนียนจังแกก็เต็มไปด้วยมะเขือเทศเช่นกัน "เฮ้ยยย" เนียนจังแกร้องออกมาแล้วยกมือปาดมะเขือเทศออกจากหน้า "หนอยยยยย" หญิงสาวกัดฟันดังกรอดดดดดด แล้วสงครามมะเขือเทศก็เกิดขึ้น เนียนจังแกและหยอดจังบอยต่างหยิบมะเขือเทศผลสีแดงปาใส่กัน "ตายแล้ว.........ทำอะไรกันคะ" กุ๊กองลงกลับมาจากไปหยิบตะกร้าต้องร้องออกมาเมื่อเห็นคนสองคนเนื้อตัวเต็มไปด้วยมะเขือเทศ "เออออออออออ กุ๊ก" หยอดจังบอยหันไปมองกุ๊กองลง "กะ.........กุ๊ก" เนียนจังแกที่กำลังเอามะเขือเทศป้ายหน้าหยอดจังบอยต้องหยุดชะงักลง "ดูซิ โต ๆ กันแล้ว เล่นเป็นเด็กไปได้" กุ๊กองลงแอบยิ้มเมื่อมองคนสองคน เพราะสภาพในตอนนี้ทั้งเนียนจังแกและหยอดจังบอย ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเต็มไปด้วยน้ำและเศษเนื้อมะเขือเทศเต็มตัวไปหมด เนียนจังแกหันมองหยอดจังบอยแล้วก็ปล่อยกร๊ากกกกออกมา หยอดจังบอยก็หันมองเนียนจังแกแล้วก็ต้องขำออกมาเช่นกัน รอยยิ้มของหญิงสาวหลุดออกมาให้ชายหนุ่มได้เห็น........หยอดจังบอยอดใจไม่ไหว เค้าดึงหญิงสาวเข้ามากอด "ยิ้มออกแล้วหรือ" หยอดจังบอยบอกเบา ๆ กับเนียนจังแก "เฮ้ยยย ปล่อยนะ ทำอะไรน่ะ" เนียนจังแกดุหยอดจังบอยแล้วหันไปมองกุ๊กองลงที่ยืนยิ้มอยู่ หยอดจังบอยเห็นกุ๊กองลงแล้วรีบปล่อยเนียนจังแกทันที "เอออ พี่ไปล้างตัวก่อนนะ" เนียนจังแกรีบเดินออกไป เธอรู้สึกอายกุ๊กองลงอย่างมาก "เออออ .........เออออ.........." หยอดจังบอยยืนเกาท้ายทอยเขิน ๆ ชายหนุ่มลืมตัวไปจริง ๆ ว่าเมื่อครู่กุ๊กองลง อยู่ตรงนี้ "กุ๊กไม่พูด ไม่บอกใครหรอกค่ะ พี่บอย" กุ๊กองลงยิ้ม "ขอบใจมากนะ........." หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงาสาวร่างบาง "กุ๊กว่าพี่บอยไปล้างเนื้อล้างตัวดีกว่าค่ะ" กุ๊กองลงยิ้มขำ ๆ "เอออออ อืมมมม พี่ไปก่อนนะ" หยอดจังบอยรีบเดินออกมา "คริ คริ คริ.........จั๊กจี้จัง" กุ๊กองลงร้องออกมาแล้วหันไปมองหยอดจังบอยที่เดินกลับเข้าโรงแรมไป เมื่อชายหนุ่มลับตาไป หญิงสาวร่างบางก็หันมาเก็บมะเขือเทศ แต่เธอก็เก็บมะเขือเทศไปยิ้มไป......... "บ้าจริง........" เนียนจังแกกลับมาในห้องเพื่อล้างตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า เนียนจังแกมองหน้าตนเองในกระจก ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู แต่ไม่รู้เพราะผิวเนื้อของเธอหรือว่าสีของมะเขือเทศ เนียนจังแกหยิบเอาเศษมะเขือเทศบนผมออก หญิงสาวมองดูเศษมะเขือเทศในมือแล้วรอยยิ้มของเธอก็ผุดออกมาอีกครั้ง   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:49:30 น.

มื้อค่ำวันนี้....เนียนจังแกนั่งทานอาหารกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม แต่สมาชิกบนโต๊ะอาหารกลับมีคนมาเพิ่มอีกหนึ่งคน หยอดจังบอยมานั่งกินข้าวกับกลุ่มเนียนจังแกด้วย.....แต่เหมือนบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบ ๆ ผิดปกติ เพราะแต่ละคนไม่ยอมพูดคุยกัน...... หยอดจังบอยก็เอาแต่จ้องมองเนียนจังแก.......เนียนจังแกก็เอาแต่ก้มหน้าอยู่ที่จานอาหารข้างหน้า.......... "เอออ มะเขือเทศอร่อยมั้ยคะ พี่บอย" กุ๊กองลงเริ่มทำลายบรรยากาศที่เงียบลง "อุ้ย!!!!~" หยอดจังบอยสะดุ้งโหยง "เอ๋........จะอร่อยเท่า........เมื่อตอนเย็นมั้ยคะ........." กุ๊กองลงยิ้ม เนียนจังแกสะอึกแล้วนั่งนิ่ง ....หยอดจังบอยเหลือบมองเนียนจังแก ตอนนี้หญิงสาวก้มหน้านิ่งยิ่งกว่าเดิม "อ้าว พี่บอยไปทานมะเขือเทศตอนไหนคะ" เปี้ยะซุนอึนถามชายหนุ่มอย่างสงสัย "เอออ คือ........." หยอดจังบอยไม่รู้จะตอบอะไรได้แต่อ้ำอึ้ง "ไม่มีอะไรหรอกเปี้ยะ พอดีเมื่อเย็นพี่บอยเค้าแวะไปที่สวนมะเขือเทศ แล้วเค้าเอามะเขือเทศไปชิมน่ะ" กุ๊กองลง พูดยิ้ม แต่สายตาจ้องไปที่หยอดจังบอยและเนียนจังแก "อ้อ เหรอ" เปี้ยะซุนอึนพยักหน้าทำเหมือนเข้าใจ "อ้าว เนียนจังแก อาหารไม่อร่อยหรือ" ปักโจฮอยถามเนียนจังแก "หะ........... หา.............." เนียนจังแกหันมามองปักโจฮอย หญิงสาวกำลังใจลอย "เอ๋ แปลกจัง วันนี้ทำไมพี่เนียนจังแกใจลอยจังครับ" บึกจังว่านถามขึ้นบ้าง "อะไร ใครใจลอย ไม่เห็นจะลอยเลย ก็อยู่กับตัวนี่ไง" เนียนจังแกตอบบึกจังว่าน หวังให้ในกลุ่มหัวเราะ "อยู่กับตัวจริงหรือคะ พี่เนียนจัง......." กุ๊กองลงแกล้งแซว "อ่าาา ยายกุ๊ก........." เนียนจังแกทำหน้าบู้บี้ใส่กุ๊กองลง "เอ รู้สึกแปลก ๆ แหะ...........สงสัยจังมีอะไรดี ๆ ที่สวนมะเขือเทศแน่เลย" เปี้ยะซุนอึนหรี่ตามองเนียนจังแก และกุ๊กองลง "ไม่มีอะไร........ไม่มี........." เนียนจังแกรีบโบกไม่โบกมือปฎิเสธ "น่าสงสัย....น่าสงสัย" เปี้ยะซุนอึนมองอย่างสงสัย "อืมมม ขาเป็นไงบ้าง หายเจ็บรึยัง" ปักโจฮอยถามเนียนจังแกอย่างเป็นห่วง "ก็ดีขึ้นมาแล้ว" เนียนจังแกตอบปักโจฮอยแล้วยิ้ม "อืม อย่าลืมทายานะ" ปักโจฮอยแสดงความห่วงใย "แหม พี่โจ เป็นห่วงกันจริงนะครับ" บึกจังว่านแกล้งแซว "ว่านพูดอะไรอ่ะ........" กุ๊กองลงเบรคบึกจังว่านทันที แต่คำพูดของบึกจังว่านกลับทำให้ใครบางคนในโต๊ะอาหารที่กำลังจับตามองเนียนจังแกกับปักโจฮอยอยู่นั้น แสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ "อ้าว.......พี่บอยอยู่นี่เอง พัดตามหาอยู่นะคะ" พัดอุยอุนเดินเข้ามาในกลุ่มของเนียนจังแก "เออ พัด" หยอดจังบอยมองหญิงสาวที่เดินมาหา เนียนจังแกจ้องหญิงสาวที่เดินมานิ่ง......... "พี่บอย ไปคุยกับพัดตรงนั้นหน่อยได้มั้ยคะ" พัดอุยอุนจับแขนชายหนุ่ม "นะคะ พี่บอย" พัดอุยอุนทำเสียงอ้อน หยอดจังบอยหันมองหน้าเนียนจังแก แต่หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจหันไปคุยกับปักโจฮอยแทน หยอดจังบอย จึงเดินไปกับพัดอุยอุน "เอ้ยย ใครน่ะ" เปี้ยะซุนอึนเอ่ยถามอย่างสงสัย "อ้อ คุณพัดอุยอุน.........ลูกคุณดุ๊กซงแจไง" เตี้ยจิงออฟตอบ "อ้อ สวยดีนะ" บึกจังว่านพูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ "อุ้ยยยยยยยย" บึกจังว่านร้องออกมาเมื่อโดนกุ๊กองลงศอกใส่ "กุ๊กทำว่านทำไม" บึกจังว่านหันไปต่อว่ากุ๊กองลง "ก็พูดอะไรหัดคิดหน่อยซิ" กุ๊กองลงดุบึกจังว่าน แล้วทั้งกลุ่มก็มองมาที่เนียนจังแกที่ตอนนี้หญิงสาวก้มหน้านิ่งกับจานอาหารตรงหน้า......... "เอออออ พี่เนียนจังแก เค้าเป็นแค่คนรักเก่ากัน เป็นเพียงเพื่อนเก่าเพื่อนเก็บ อย่าคิดมานะ" บึกจังว่านพูดออกมาอีก "อี้..........ตาว่าน" กุ๊กองลงบิดแขนบึกจังว่านอีก "โอ้ยยยยยยย กุ๊ก ว่านเจ็บนะ" บึกจังว่านหันไปเสียงดังใส่กุ๊กองลง "พี่ขอตัวไปนอนก่อนนะ" เนียนจังแกลุกออกจากโต๊ะอาหารไป "เดี๋ยวเราไปส่ง" ปักโจฮอยรีบเดินตามเนียนจังแกไปอีกคน "ดูซิ...........พี่เนียนจังไปเลย" กุ๊กองลงหันมาตาเขียวใส่บึกจังว่าน "อ้าว เราพูดอะไรผิดล่ะ" บึกจังว่านยังไม่เข้าใจ "เวลาควรพูดไม่พูด ดันมาพูดเวลานี้ มันน่านัก" กุ๊กองลงกำมือทำท่าจะทุบบึกจังว่านอีกสักที ชายหนุ่มหดตัวหลบ ระหว่างที่ปักโจฮอยเดินมาส่งเนียนจังแกที่ห้องพัก......ทั้งคู่เดินมาด้วยความเงียบ เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไร.......... "เป็นอะไรไปหรือ .......คิดเรื่อง........." ปักโจฮอยอดถามเนียนจังแกไม่ได้ "ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร แค่เจ็บขาน่ะ" เนียนจังแกตอบชายหนุ่ม "อืม เจ็บมากมั้ย" ปักโจฮอยถามอีก "ไม่หรอก นิดหน่อย" เนียนจังแกส่ายหัวไปมาเบา ๆ "ยังไงอย่าลืมทายานะ" ปักโจฮอยแสดงความเป็นห่วง "ขอบใจนะโจ.......โจเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเราเลย" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม "เป็นได้แค่เพื่อนเองหรือ" ปักโจฮอยถามหญิงสาวดวงตาสลดลง "อ้าว .........แล้วจะเป็นอะไร อยากเป็นน้องชายเราหรือไง" เนียนจังแกแกล้งพูด "หึ หึ หึ" ปักโจฮอยยิ้มออกมาเศร้า ๆ "โจ.......เป็นเพื่อนกันน่ะ มันยาวนานดีนะ ไม่ต้องลำบากใจ ไม่มีวันเลิกคบ" เนียนจังแกตบไหล่ปักโจฮอยเบา ๆ "ทำไมหรือเนียนจังแก เราไม่ดีตรงไหน" ปักโจฮอยจับมือหญิงสาวแล้วถาม "โจ.........โจเป็นคนดีนะ........ดีมาก ๆ เลย" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม "สักวันโจจะต้องเจอผู้หญิงที่ดี.......ดีสำหรับโจ.......อย่ามาเสียเวลากับคนงี่เง่าอย่างเราเลย" เนียนจังแกใช้มืออีกข้างตบมือชายหนุ่มเบา ๆ "เราเข้านอนก่อนนะ" เนียนจังแกเดินเข้าห้องไป ปักโจฮอยยืนมองหญิงสาวจนเธอเข้าห้องและปิดประตูห้องไปแล้ว.......ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับ.....ชายหนุ่มรู้ดีถึงคำตอบที่จะได้ แต่เค้าก็ไม่เคยเลิกที่จะหวัง......แม้ความหวังนั้นแทบมองไม่เห็นเลย   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:49:58 น.

หลังจากหญิงสาวเข้าห้องมากแล้ว.....เนียนจังแกนั่งนิ่งที่เตียงของเธอ "ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเรา.......ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย..........." เนียนจังแกพูดกับตัวเอง หัวใจของเธอตอนนี้มันฟีบลีบลง "ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย..........." น้ำเสียงสั่นเครือช่างแตกต่างกับสิ่งที่พูดออกมา "มันไม่เกี่ยวกับเรา............ไม่ใช่เรื่องของเรา.........." น้ำหยดใส ๆ ตกลงมาที่ต้นขาของหญิงสาว......... "พัดมีอะไรจะพูดกับพี่หรือ" หยอดจังบอยหันมาถามหญิงสาวเมื่อเดินออกมายังสวนข้างโรงแรม "พี่บอยคะ..........พัดเหงาจัง" พัดอุยอุนทำสีหน้าเศร้า "เหงาก็หาอะไรทำซิ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว "พี่บอยคะ.........พัดคิดถึงวันเก่า ๆ ของเรา" พัดอุยอุนเดินเข้ามาจับมือชายหนุ่ม หยอดจังบอยมองหญิงสาวข้าง ๆ พัดอุยอุนจ้องมองชายหนุ่ม..........ดวงตาคู่สวยจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาซึ้ง......หยอดจังบอยเคยหลงไหลดวงตาคู่นี้ เคยรักหญิงสาวคนนี้.......แต่วันที่เธอทิ้งเค้าไป......เค้าก็ไม่สามารถลืมมันได้เช่นกัน "พี่บอยคะ พัดรู้นะคะว่าพี่บอยก็รักพัดอยู่เหมือนเดิม" พัดอุยอุนโผเข้ากอดชายหนุ่ม เธอซบหน้าที่อกชายหนุ่ม "พี่บอยคะ เรากลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมได้มั้ยคะ" พัดอุยอุนพูดน้ำเสียงหวาน "พัด..........." หยอดจังบอยยืนนิ่ง หากเป็นเมื่อก่อนเค้าคงดีใจที่เธอจะกลับมาหาเค้า......แต่ตอนนี้มันไม่ใช่......หยอดจังบอยจับไหล่หญิงสาว ด้วยมือสองข้าง.......เค้าดันเธอออกมา........จ้องใบหน้ากลมสวยนั้น "พัด ฟังพี่นะ" หยอดจังบอยตั้งใจพูดกับหญิงสาว "พี่ดีใจนะ ที่พัดอยากคืนดีกับพี่" พัดอุยอุนยิ้มอย่างดีใจ "พี่ไม่เคยลืมวันคืนที่ดีระหว่างเรา แต่........ ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว......." หยอดจังบอยหยุดสูดลมหายใจลึก "ตอนนี้พี่มีคนที่พี่รักหมดใจแล้ว......คนที่พี่อยากดูแลตลอดไป คนที่พี่อยากปกป้องเค้า" หยอดจังบอยอธิบายให้พัดอุยอุนฟัง "พัด ระหว่างเราคงเป็นได้แค่พี่น้องแล้วล่ะ" หยอดจังบอยพูดเสียงดังฟังชัด "ทำไมคะพี่บอย ทำไมคะ" พัดอุยอุนทำสีหน้าไม่เข้าใจ "ก็เราเคยรักกัน เคยมีความสุขด้วยกัน พี่บอยลืมแล้วหรือคะ" พัดอุยอุนไม่ยอมรับสิ่งที่ได้ยิน "พัด.......เราต่างก็ผ่านเรื่องต่าง ๆ มามากมาย พัดโตได้แล้วนะ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว "พี่บอยยังโกรธพัดอยู่ใช่มั้ยคะ พัด....พัดขอโทษค่ะ พี่บอยยกโทษให้พัดได้มั้ยคะ" พัดอุยอุนพูดน้ำเสียงสั่นเครือ "พี่เคยบอกพัดแล้วไง ว่าพี่ไม่เคยโกรธพัด.........พี่ยอมรับการตัดสินใจของพัดเสมอ" ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาว "เมื่อพัดเลือกทางเดินของพัดแล้ว พี่ก็ไม่ขัดขวาง.......แต่ตอนนี้พี่มีคนที่พี่รักจริง ๆ แล้วพี่ก็จะเดินตามทางที่พี่เลือกเหมือนกัน" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว "ไม่จริงอ่ะ พัดไม่เชื่อว่าพี่บอยจะรักใครได้มากกว่าพัด" พัดอุยอุนยกมือปิดหูส่ายหน้าไปมา "พี่บอยต้องโกรธพัดอยู่แน่ ๆ.......... " พัดอุยอุนมองหน้าชายหนุ่ม "พี่ไม่เคยโกรธพัด..........พี่ไม่เคย" หยอดจังบอยส่ายหัวไปมาเบา ๆ "งั้นเราก็กลับมาเหมือนเดิมซิคะ นะคะ" พัดอุยอุนกำมือชายหนุ่มแน่น "พัด.......พี่บอกพัดแล้วไง ว่าตอนนี้พี่มีคนที่พี่รักแล้ว เราจะเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้น" พูดจบหยอดจังบอยก็ก้าวเดินออกมา "พี่บอยคะ.........อย่าทิ้งพัดไป" พัดอุยอุนวิ่งมากอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง "อย่าทิ้งพัดไป..........." พัดอุยอุนร้องไห้ออกมา "พัด....." ชายหนุ่มยืนนิ่ง เค้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี เค้าจึงทำได้แต่ยืนนิ่ง "พี่บอยคะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะคะ นะคะ" พัดอุยอุนร้องบอกชายหนุ่ม "พัด......พี่ขอย้ำนะ........ยังไงเรื่องระหว่างเราก็ไม่มีทางหวนกลับคืนเหมือนเดิมได้หรอกนะ ไม่ว่าพัดจะทำยังไง...." หยอดจังบอยยืนยันหนักแน่น "พี่บอย แต่พัดยังรักพี่บอยอยู่นี่คะ" พัดอุยอุนพูดออกมา "รักพี่ หรือว่าอยากเอาชนะพี่" หยอดจังบอยหลุดคำนี้ออกไป หญิงสาวถึงกับอึ้ง "พี่พร้อมจะเป็นที่ปรึกษา ให้กำลังใจ แต่ยังไงเราคงกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว" หยอดจังบอยแกะมือหญิงสาวออก "ตอนนี้พัดกำลังเคว้งคว้าง ไร้ที่เกาะ พัดจึงคิดว่าพัดยังรักพี่อยู่........" หยอดจังบอยอธิบายให้หญิงสาวฟัง "ถ้าสักวันหนึ่งพัดแข็งแรงขึ้น พัดก็จะเข้าใจว่า พัดไม่ได้รักพี่แล้วเช่นกัน" หยอดจังบอยพูดจบก็เดินออกจากหญิงสาวไป พัดอุยอุนยืนนิ่ง..........หญิงสาวไม่ยอมรับในสิ่งที่ได้ยิน "ไม่จริง......พี่บอยยังรักพัดอยู่ ไม่มีทางที่พี่บอยจะลืมพัดได้......ก็เราเคยรักกันมากไม่ใช่หรือ" พัดอุยอุนทรุดตัวนั่งกับพื้นสนามหญ้า น้ำตาไหลริน หยอดจังบอยเดินมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่เห็นเนียนจังแกแล้ว "อ้าว เนียนจังแกไปไหนล่ะ" หยอดจังบอยถามกุ๊กองลง "อ้อ พี่เนียนจังเค้าไปนอนแล้วค่ะ" กุ๊กองลงตอบ "เห็นว่าปวดขาน่ะค่ะ" เปี้ยะซุนอึนช่วยเสริม "อืม งั้นพี่ไปดูหน่อยดีกว่า ไม่รู้ทายารึยัง" หยอดจังบอยพูดจบก็เดินไปหาหญิงสาวที่ห้องพัก "ตามไปด้วยดีกว่า" เปี้ยะซุนอึนทำท่าจะลุกตามแต่โดนกุ๊กองลงดึงไว้ "อ้าว ดึงเราไว้ทำไมล่ะกุ๊ก" เปี้ยะซุนอึนหันมาพูดกับกุ๊กองลง "ไม่ต้องตามไป ปล่อยเค้าไว้สองคนดีกว่า เชื่อกุ๊กซิ" กุ๊กองลงบอกกับเปี้ยะซุนอึน "เอางั้นหรือ" เปี้ยะซุนอึนนั่งลงตามคำบอกของกุ๊กองลง "อืมมม เชื่อเหอะนะ" กุ๊กองลงพยักหน้าให้เปี้ยะซุนอึน "อืม ๆ ๆ ๆ งั้นเรามาร้องเพลงกันต่อดีกว่า" เปี้ยะซุนอึนชวนเพื่อน ๆ ไปร้องเพลงฆ่าเวลาแทน ในกลุ่มกำลังร้องเพลงสนุกสนาน แต่ปักโจฮอยกลับนั่งนิ่ง....... หยอดจังบอยเดินมาหยุดที่หน้าห้องของเนียนจังแก....ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกยาวก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้องหญิงสาว ก๊อก......ก๊อก.........ก๊อก........หยอดจังบอยเคาะประตูห้อง........ เนียนจังแกปาดน้ำตาที่ใบหน้าออกแล้วจึงเดินมาเปิดประตู ......เนียนจังแกเงยหน้ามองว่าเป็นใครมาหาเธอก็เจอใบหน้าของคนที่เธอไม่อยากจะพบตอนนี้ หญิงสาวรีบปิดประตูทันที.........แต่ประตูกลับไม่ได้ปิดเพราะ หยอดจังบอยใช้มือดันประตูไว้   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:50:31 น.

หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มที่ยืนค้ำประตูอยู่........ "เราจะนอน ออกไป" เนียนจังแกใช้มือดันหยอดจังบอยให้ออกไปให้พ้นประตูห้อง แต่แทนที่ชายหนุ่มจะถอยออกไปตามแรงดันของเนียนจังแก หยอดจังบอยกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาในห้องจนเนียนจังแกต้องถอยเซซะเอง "เข้ามาทำไม" หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มเขม็ง หยอดจังบอยไม่ตอบ เค้ากลับหันไปปิดประตูแล้วล็อคห้อง...... เนียนจังแกเห็นอย่างนั้นเริ่มใจไม่ดี......หญิงสาวรีบเดินไปทางประตู....... "ล็อคห้องทำไม...." เนียนจังแกเอื้อมมือจะจับลูกบิดประตูห้อง... แต่หยอดจังบอยกลับคว้ามือหญิงสาวไว้ "นี่........จะทำอะไรน่ะ.....ออกไปนะ" เนียนจังแกสะบัดมือชายหนุ่ม หยอดจังบอยยืนบังประตูไว้ เนียนจังแกจึงต้องถอยห่างออกมา........หญิงสาวกำมือแน่นทำท่าเหมือนจะชกชายหนุ่ม "ออกไปจากห้องเรานะ" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงดุ "ไม่......." หยอดจังบอยตอบแล้วเดินมาทางหญิงสาว "อย่าเข้ามานะ.....เราต่อยหน้าหงายจริง ๆ ด้วย" เนียนจังแกยกหมัดขึ้น "เอาซิ ถ้าอยากต่อยพี่นักก็เอา" หยอดจังบอยไม่สนใจคำของหญิงสาว เค้าเดินเข้าหาเธอเรื่อย ๆ โดยไม่หวาดเกรงคำขู่ของเนียนจังแก "บอกว่าอย่าเข้ามาไง" เนียนจังแกยกหมัดพร้อมต่อย แต่เธอก็ก้าวถอยเรื่อย ๆ เช่นกัน "เอาซิ อยากต่อยพี่นักก็เอา" หยอดจังบอยเดินเข้ามาเรื่อย ๆ "เราเตือนแล้วนะ เราต่อยจริง ๆ นะ" เนียนจังแกถอยจนติดผนังห้อง "เอาซิ ถ้าคิดว่าต่อยพี่แล้วสบายใจก็เอา" หยอดจังบอยเดินมาจนถึงตัวหญิงสาวแล้วพูดน้ำเสียงแผ่วเบา "เราต่อยจริง ๆ นะ" เนียนจังแกยังเสียงดังเข้าข่ม "อืมม" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาว "..........." เนียนจังแกจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง ใจหญิงสาวเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ "ถ้าไม่ต่อย.........พี่จะหอมนะ" หยอดจังบอยกระซิบกับหญิงสาว "เราพูดจริง ๆ นะ" เนียนจังแกยังคงจับ ๆ จ้อง ๆ แต่เธอยังกำหมัดแน่น หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว ....ชายหนุ่มก้มหน้าลงจนใกล้แก้มใสของหญิงสาว ผลัวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~ "โอ้ยยยยยยยยยยย" หยอดจังบอยถอยเซออกมา...... ชายหนุ่มยกมือกุมปากตัวเองแน่น "เราบอกแล้วว่าเราต่อยจริง ๆ สมน้ำหน้า" เนียนจังแกชกชายหนุ่มอย่างจังที่ปาก "สบายใจรึยังล่ะ" หยอดจังบอยยังคงเอามือกุมปากอยู่ "เชอะ.........." หญิงสาวยืนมองชายหนุ่มแล้วแยกเขี้ยวใส่เค้า "ถ้ายัง พี่ให้ชกอีกทีก็ได้นะ" หยอดจังบอยยังคงกล้าท้าหญิงสาวอีก "คราวนี้ไม่ใช่ที่ปากแล้วนะ เราต่อยตาเขียวแน่" เนียนจังแกยังคงทำหน้าบึ้งแล้วหันไปทางอื่น "ถ้าพี่ตาเขียวแล้วทำให้เธอสบายใจ พี่ก็ยอม" หยอดจังบอยพูดจบก็หลับตายื่นหน้าให้หญิงสาวอีก "ปากดีนักนะ งั้นอีกสักหมัดเป็นไง" เนียนจังแกง้างหมัดแล้วทำท่าจะต่อยชายหนุ่ม แต่สิ่งที่หญิงสาวเห็นคือที่มุมปากชายหนุ่มมีเลือดไหลออกมาซิบ ๆ จากหมัดที่ง้างไว้กลายเป็นฝ่ามือไปแตะตรงที่มีเลือดไหลออกมาแทน "อ้าว ไม่มีแรงต่อยแล้วหรือ" หยอดจังบอยลืมตามองหญิงสาว ชายหนุ่มเห็นสีหน้าหญิงสาวที่แฝงความห่วงใยเค้าในดวงตาคู่สวยนั้น.......สัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากของเค้า บอกได้ถึงความห่วงใยที่หญิงสาวมอบให้........ "ปากเก่งนักเป็นไง เลือดไหลเลย" เนียนจังแกพูดดวงตาเธอยังคงจับจ้องตรงที่เป็นแผล "นั่งลง เดี๋ยวเช็ดแผลให้" เนียนจังแกพูดจบก็รีบไปหาผ้ามาซับเลือดให้ชายหนุ่ม หยอดจังบอยนั่งมองหญิงสาวแล้วต้องอมยิ้ม.........ต่อให้เธอโกรธเค้าแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงห่วงใยเค้าไม่เคยเปลี่ยน........นี่ล่ะที่ทำให้เค้ารักเธอ............ "ไหนดูซิ แตกเยอะมั้ย" เนียนจังแกหาผ้ามาได้ก็เอามาซับเลือดออกจากที่ปากชายหนุ่ม....... "โห...... แตกข้างในด้วยนี่" เนียนจังแกมองแผลที่ริมฝีปากชายหนุ่ม หยอดจังบอยจับมือน้อยที่ซับเลือดให้เค้า........เนียนจังแกสะดุ้งเล็กน้อย หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม............ "ขอบคุณนะ ที่ยังห่วงพี่" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงนุ่มสายตาหวานซึ้ง "ใคร.........ใครไปห่วงนาย" เนียนจังแกดึงมือกลับ "แล้วใครละที่ซับเลือดให้พี่" หยอดจังบอยพูดกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยน "กลัวมาตายในห้องนี้หรอก........" เนียนจังแกพูดเสียงดังแก้เขิน "กลัวพี่ตายด้วย" หยอดจังบอยยิ้ม "ใช่........เรากลัวผี เลยกลัวนายตามมาหลอกมาหลอนเรา" เนียนจังแกทำหน้ามุ่ยใส่ชายหนุ่ม "ถ้าพี่ตายจริง ๆ พี่ก็จะตามเนียนจังแกไปทุกที่.........." หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว "ไม่ต้องมาตามเลยนะ ไม่อยากเจอ" หญิงสาวตอบด้วยท่าทางงอน ๆ "ไม่อยากเจอจริงหรือ" หยอดจังบอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "จริงซิ..........ไม่อยากเจอมาก ๆ ๆ ๆ" "แต่คงต้องทำใจหน่อยนะ เพราะไม่ว่าจะอยู่หรือว่าตาย พี่ก็จะตามน้องไปทุกที่ จะไปอยู่ด้วยตลอดเวลา" หยอดจังบอยยิ้มกรุ้มกริ่มส่งสายตาหวานให้หญิงสาว "บ้า ..คนเค้าไม่ให้ตาม ยังจะตามอีก" เนียนจังแกทำหน้าย่นใส่ชายหนุ่ม "ก็พี่............" เนียนจังแกรีบยกมือปิดปากชายหนุ่ม "ไม่ต้องพูดแล้ว........ไม่อยากฟัง" เนียนจังแกพูดด้วยน้ำเสียงเขิน ใบหน้าหญิงสาวเริ่มเป็นสีชมพู "เราจะนอนแล้ว กลับไปได้แล้ว" เนียนจังแกรีบไล่ชายหนุ่มให้ออกไปจากห้องเธอ "ยัง .........พี่ยังไม่ไป" หยอดจังบอยยังยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ "เอ๊ะ.........." เนียนจังแกขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม "พี่ยังไม่ได้ทำในสิ่งที่พี่อยากทำเลย" หยอดจังบอยมองหญิงสาวแล้วยิ้มมุมปาก "จะบ้าหรือไง........." เนียนจังแกเริ่มเสียงเขียว "ไม่ได้บ้า........." หยอดจังบอยยิ้มกวน ๆ "นี่............" เนียนจังแกเริ่มหงุดหงิด "นะ ให้พี่ทำในสิ่งที่อยากทำนะ" หยอดจังบอยทำหน้าอ้อน "ไม่ให้ทำ........" เนียนจังแกเสียงดุขึ้นเรื่อย ๆ "นะ ๆ ๆ ๆ ๆ ให้พี่ทำนะ" หยอดจังบอยยิ้มยียวนอีก "บอกว่าไม่ให้" เนียนจังแกเริ่มทำหน้าดุ "นะจ๊ะ.........คนดี" หยอดจังบอยไม่พูดเปล่า เค้าคว้ามือหญิงสาวไว้ด้วย "เฮ้ยยยยยยย ปล่อยนะ" เนียนจังแกสะบัดมือจากมือชายหนุ่ม แต่หยอดจังบอยก็กำมือเธอแน่น "มาให้พี่ทำในสิ่งที่อยากทำหน่อยนะ" หยอดจังบอยดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ ๆ "ไม่เอา........อย่านะ" เนียนจังแกพยายามดันตัวเองออกมา หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกเข้าหาตัวเค้ามากขึ้นเรื่อย ๆ เนียนจังแกก็พยายามดันตัวเองออกมา ทั้งสองดึงกันไปมาได้สักพัก........... "อืมมม อย่าดื้อซิ" หยอดจังบอยจึงให้สองมือดึงหญิงสาว "ไม่นะ ปล่อยยยย" เนียนจังแกพยายามยื้อตัวเองไว้ แล้วหญิงสาวก็ต้องแพ้ชายหนุ่ม หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกเข้ามาหาตัวได้สำเร็จ.....หญิงสาวพยายามดิ้นออกมาจากชายหนุ่ม....หยอดจังบอย ยิ้มชอบใจ "เป็นอะไร ดิ้นอยู่ได้" หยอดจังบอยถามเนียนจังแก "ก็นายจะทำอะไรเราล่ะ" หญิงสาวหน้าแดงจัง "พี่ก็จะ..........." หยอดจังบอยทำหน้าเจ้าเล่ห์.......แล้วเค้าก็ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ หน้าของหญิงสาว เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่มใจเต้นแรงขึ้นอีก.........ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เนียนจังแกหลับตาปี๋ "พี่ก็จะนวดข้อเท้าให้ไง..........เอ๋ นี่คิดว่าพี่จะทำอะไรหรือจ๊ะ........" หยอดจังบอยยิ้มยียวน หญิงสาวเบิกตาโตมองหน้าชายหนุ่ม........เนียนจังแกรู้สึกอายอย่างมาก......ที่เมื่อครู่เธอทำเหมือนว่าจะโดน....ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งอาย.....ใบหน้าหญิงสาวแดงจัด.......หยอดจังบอยยิ้มขำ ๆ แล้วจึงหันไปหยิบหลอดยามาทำการนวดข้อเท้าให้หญิงสาว "เรานี่นะ.......ชอบคิดอะไรเกินเลยเรื่อยเลย" หยอดจังบอยพูดไปก็นวดข้อเท้าให้เนียนจังแกไป "พี่ยังไม่ทันคิดอะไรเลย เราก็คิดไปซะแล้ว" ชายหนุ่มพูดแล้วอมยิ้ม "บ้า..........เรา.........เราไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย" เนียนจังแกเถียงกลับ "แน่ใจ......ไม่คิดแน่นะ" หยอดจังบอยทำหน้ารู้ทัน "มะ.........ไม่ได้คิด" เนียนจังแกเถียงอีก "ไม่คิด แล้วทำไมหน้าแดงจัง" หยอดจังบอยยิ้มแบบรู้ทัน "ก็........ก็เราแพ้แดดไง วันนี้แดดแรง" เนียนจังแกแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ "แล้วไปตากแดดมาตอนไหนหรือ" หยอดจังบอยถามอีก "นี่ จะถามอะไรนักหนา.......เราไม่ใช่นักโทษนะ" เนียนจังแกแกล้งโบ้ยทำท่าหงุดหงิด "หึ หึ หึ" หยอดจังบอยขำในพฤติกรรมน่ารัก ๆ ของหญิงสาว   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:50:51 น.

"ขำอะไร" เนียนจังแกเห็นชายหนุ่มนั่งขำจึงทำเสียงเข้มใส่ "ก็ขำคนปากแข็ง" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว "..........ชิ" เนียนจังแกทำหน้าเบ้ใส่ชายหนุ่ม....... "โอ้ยยยยยยยยยยยย" เนียนจังแกร้องออกมาเสียงดังเมื่อหยอดจังบอยบิดข้อเท้าเธอ "นี่จะมานวดหรือว่ามาหักขากันแน่เนี่ย" หญิงสาวเสียงเขียว "มันต้องบิด ๆ ดู จะได้รู้ว่าหายดีรึยัง" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาว "บ้าน่ะซิ...........นี่คิดจะแก้แค้นกันหรือไง" เนียนจังแกยังไม่ยอมเลิกหาเรื่อง "เรานี่ยังไงนะ........ดื้อเป็นที่สุด หาเรื่องก็เก่ง" หยอดจังบอยทำหน้าเหนื่อย ๆ กับหญิงสาว "เอออ เรามันไม่มีอะไรดีหรอก" เนียนจังแกเริ่มทำหน้าหงิกอีกครั้ง "ไปเลย ออกไปได้แล้ว" หญิงสาวเอ่ยปากไล่ชายหนุ่ม "แหนะ........ขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วยังมีหน้ามาไล่เค้าอีก" หยอดจังบอยต่อว่าเนียนจังแก "ไปเลย........ ออกไปได้แล้ว" เนียนจังแกจับมือชายหนุ่มแล้วลากเค้าไปที่ประตูห้อง "อยากให้พี่ไปจริง ๆ หรือ" หยอดจังบอยถามเนียนจังแกย้ำตรงหน้าประตูห้อง "ไปเลย.........เราง่วงแล้ว" เนียนจังแกเปิดประตูแล้วดันชายหนุ่มออกไปจากห้อง หญิงสาวทำท่าจะปิดประตู แต่หยอดจังบอยก็ยังไม่ยอมให้ปิด.......... ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ ๆ หน้าหญิงสาว......... "ฝันดีนะจ๊ะ เด็กดื้อ..........." หยอดจังบอยกระซิบเบา ๆ ใกล้ใบหูของหญิงสาว "นี่............." เนียนจังแกทำท่าจะดุชายหนุ่ม........ แต่หญิงสาวต้องยืนตัวแข็งเมื่อหยอดจังบอยอาศัยจังหวะที่หญิงสาวจะดุเค้านั้นแอบหอมแก้มเธอจนได้..... "หอมจัง.............พี่ไปนะจ๊ะ..." หยอดจังบอยยิ้มกริ่มแล้วรีบปิดประตูห้องให้หญิงสาว เนียนจังแกยังคงยืนตะลึงอยู่..............หญิงสาวยกมือลูบแก้มเบา ๆ "เฮ้ยยยยยย" เนียนจังแกร้องออกมาเมื่อได้สติ หญิงสาวรีบเปิดประตูออกมา.........ไม่มีร่างชายหนุ่มอยู่แล้ว............. "โธ่เอ้ยยยยยย เสียท่าจนได้" เนียนจังแกร้องออกมา ........แล้วปิดประตูห้องทันที เนียนจังแกเดินไปนั่งบนที่นอน.........เธอยกมือลูบแก้มของเธอแล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมา.............. ในวันต่อมาอาจารย์อาร์ทแดวูได้จัดให้นักเรียนทำการช่วยงานในครัวเพื่อศึกษางานจริง มีทั้งทำหน้าที่ปอกมันฝรั่ง ล้างผัก จัดจานเป็นเซท ปั้นแป้ง และอื่น ๆ อีกหลายอย่าง วันนี้เนียนจังแกรับหน้าที่ปอกหัวมันฝรั่งกับเปี้ยะซุนอึน สองสาวปอกหัวมันอย่างขะมักเขม้น ..........ขณะที่เนียนจังแกทำการปอกมันฝรั่งอยู่นั้นหยอดจังบอยก็มาป้วนเปี้ยนวนไปมาแถวหญิงสาวบ่อย ๆ "พี่บอยเนี่ย ตลกดีนะพี่เนียนจังแก" เปี้ยะซุนอึนสังเกตุพฤติกรรมหยอจังบอยแล้วขำ ๆ "ตลกยังไงหรือเปี้ยะ" เนียนจังแกหันไปถามเปี้ยะซุนอึนอย่างสงสัย "ก็ดูซิ เดี๋ยว ๆ ก็มาแถวนี้ วนไปวนมาอยู่นั่นละ" เปี้ยะซุนอึนมองหยอดจังบอยแบบขำ ๆ "นั่นดูซิ มาอีกละ" เปี้ยะซุนอึนพยักหน้าไปทางหยอดจังบอยที่กำลังเดินมาทางที่พวกเธอนั่งอยู่ "คนติงต๊องน่ะ อย่าไปสนใจเลย" เนียนจังแกบอกกับเปี้ยะซุนอึน "ฮะอึ้มมมมม ใครติงต๊องจ๊ะ" หยอดจังบอยยิ้มมาแต่ไกล "พี่เนียนจังแกเค้าว่าพี่บอยอ่ะ" เปี้ยะซุนอึนตอบแล้วแอบยิ้ม "อ้าววว มาว่าพี่ทำไมอ่ะ" หยอดจังบอยหันมองหน้าเนียนจังแก "ก็จริงนี่......เดินมาตรงนี้อยู่ได้ จะมาจับผิดอะไรอีกล่ะ" เนียนจังแกตอบชายหนุ่มสีหน้ายุ่งเหยิง "พี่จะไปจับผิดอะไรเรา..........แน่ะ คิดมากอีกละ" หยอดจังบอยแกล้งกระเซ้าหญิงสาว "จะไปรู้เหรอออ เห็นชอบเวียนมาทางนี้บ่อย ๆ ก็คิดว่าจะมาจับผิดอะดิ" เนียนจังแกว่าชายหนุ่ม "ที่พี่มาแถวนี้บ่อย ๆ น่ะ ก็เพราะว่า.............." หยอดจังบอยเหล่มองเปี้ยะซุนอึนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ชายหนุ่มเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ เนียนจังแกแล้วกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน......... "เพราะพี่คิดถึงน้องไง" หยอดจังบอยกระซิบเบา ๆ "โอ้ยยยยยยย" เนียนจังแกฟังคำชายหนุ่มแล้วต้องตกใจจนมีดที่ปอกมันฝรั่งบาดนิ้วเธอจนได้ "อ้าวววว เฮ้ยยยย" หยอดจังบอยตกใจไม่แพ้กัน... "อุ้ย พี่เนียนจังแก คุยอะไรกันจนมีดบาดนิ้วเนี่ย" เปี้ยะซุนอึนหันมองเนียนจังแก "พี่ขอโทษ ไม่คิดว่าจะทำให้ต้องตื่นเต้นจนมีดบาดนิ้วเลย" หยอดจังแกรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าตนขึ้นมาซับเลือดให้เนียนจังแก "ตื่นเต้นบ้าอะไรล่ะ........." เนียนจังแกมองชายหนุ่มคิ้วขมวด "ทีหลังอย่ามาทำแบบนี้นะ" เนียนจังแกบ่นอุบ "มา ๆ ๆ ไปทำแผล" ชายหนุ่มจูงหญิงสาวเดินออกไปจากห้องครัว "เออ จริง ๆ เลย ตั้งแต่มาที่นี่ พี่เนียนจังแกเป็นโน่นเป็นนี่ตลอด สงสัยดวงจะไม่ถูกกับที่นี่แฮะ" เปี้ยะซุนอึนพูดจบก็ส่ายหัวไปมา หยอดจังบอยพาหญิงสาวไปนั่งทำแผลที่ระเบียงริมสวนของโรงแรม "อ๊ะ......เสร็จแล้ว" หยอดจังบอยพูดออกมาหลังจากติดพลาสเตอร์ให้เนียนจังแกเรียบร้อยแล้ว "................" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่มบึ้ง ๆ "อ้าว ทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะ" หยอดจังบอยถามหญิงสาวเมื่อสังเกตุเห็นใบหน้าของเธอ "ก็ใครล่ะ ทำเราเจ็บตัวเนี่ย" เนียนจังแกยังเคืองไม่หาย "แหม ...แล้วจะให้พี่พูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยินด้วยหรือไงล่ะ" หยอดจังบอยยิ้ม "บ้าหรือไง........" เนียนจังแกขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม "ก็นั่นนะซิ พี่ถึงกระซิบให้รู้กันสองคนไง...........แถมโรแมนติกดีออก" หยอดจังบอยยิ้มหน้าแป้น "แหวะ........." เนียนจังแกแลบลิ้นออกมาทำท่าแหวะใส่ชายหนุ่ม "เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวดึงลิ้นขาดเลย" หยอดจังบอยแกล้งแหย่หญิงสาว "กล้าเหรออออออ" เนียนจังแกก็ต่อปากต่อคำไม่แพ้กัน สองคนนั่งคุยกระหนุงกระหนิงจนไม่ได้สนใจคนที่กำลังยืนมองเค้าทั้งคู่.........พอถึงเวลาช่วงพักกลางวัน........เนียนจังแกนั่งทานข้าวกับเพื่อน ๆ แต่วันนี้หยอดจังบอยไม่อยู่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย.......เพราะคุณดุ๊กซงแจเชิญไปทานอาหารด้วยกัน "อืม วันนี้ได้ข่าวว่าโดนมีดบาดนิ้วหรือ" ปักโจฮอยถามเนียนจังแก "อืมมมม "เนียนจังแกพยักหน้าให้ชายหนุ่ม "พี่โจไม่ต้องไปห่วงเค้าหรอก พี่เนียนจังแกเค้ามีพยาบาลประจำตัวคอยดูแลไม่ห่าง" เปี้ยะซุนอึนแกล้งแซวพี่สาว "เปี้ยะ พูดอะไร เดี๋ยวเหอะ" เนียนจังแกหันไปปรามเปี้ยะซุนอึน "แหมมมม เรื่องจริงทำเป็นเขินไปได้" เปี้ยะซุนอึนไม่ได้มีความกลัวเนียนจังแกเลยยิ่งแซวมากขึ้นอีก ระหว่างที่คนในกลุ่มกำลังคุยกัน ....พนักงานของโรงแรมคนหนึ่งเดินมาหาเนียนจังแก "คุณคะ มีคนฝากนี่มาให้ค่ะ" พนักงานสาวยื่นแผ่นกระดาษที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยให้เนียนจังแก "อะไรฮะ" เนียนจังแกรับมาอย่างสงสัย "คนฝากเค้าฝากมาบอกว่าให้คุณเนียนจังแกอ่านให้ได้ แล้วไม่ต้องถาม เดี๋ยวจะเข้าใจเอง" คนนำสารตอบคำถามแค่นั้นแล้วเดินกลับไป "อะไรของเค้าหว่า" เนียนจังแกทำหน้าสงสัยและมองไปยังแผ่นกระดาษที่ถืออยู่ หน้าแผ่นกระดาษแจ้งมาว่า.......อย่าให้คนอื่นอ่านเด็ดขาด   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:51:16 น.

บ่ายวันนี้ทางคณะอาจารย์ได้งดการเรียนการสอนเรื่องทำอาหาร แต่ได้พานักเรียนไปเที่ยวที่วัดใกล้ ๆ กับโรงแรม ใช้เวลาในการเดินทางสิบห้านาที โดยเดินจากโรงแรมไปตามทางเดินแนวภูเขา........นักเรียนทุกคนคึกคักดี.........เดินไปคุยกันไปชมทิวทัศน์ธรรมชาติกันไป......กุ๊กองลง บึกจังว่าน เปี้ยะซุนอึน เตี้ยจิงออฟ ปักโจฮอย เนียนจังแก และหยอดจังบอยต่างพากันเดินคุย เดินเล่นอย่างสนุกสนานครื้นเครงจนมาถึงวัด......สภาพวัดเป็นวัดที่เก่าแก่ใหญ่โตและสวยงาม.....นักเรียนต่างแยกย้ายกันไปชมวัด.....บางคนไปดูสถาปัตยกรรม จิตกรรมผาผนัง บางคนไปนั่งเล่นตามซุ้มต่าง ๆ บางคนไปไหวพระขอพร บางคนไปเสี่ยงเซี่ยมซีทายดวง... เนียนจังและเพื่อน ๆ ต่างเดินดูรอบ ๆ วัดแล้วก็แยกย้ายกันไปดูอย่างอื่น หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกให้เดินไปกับตน........ หยอดจังบอยพาเนียนจังแกไปขอพรไหว้พระ.......แล้วทั้งคู่ก็ไปเดินดูรอบ ๆ วัด ไปดูบ่อปลาที่ใหญ่โต ไปเดินชมสวนต่าง ๆ "เมื่อกี้ขอพรอะไรหรือ" หยอดจังบอยถามหญิงสาวหลังจากเข้าไปไหว้พระองค์ใหญ่ "ไม่บอก" เนียนจังแกตอบ "บอกหน่อยไม่ได้หรือไง" หยอดจังบอยทำหน้าอ้อน "ไม่....บอกกกกกกกกกก........" เนียนจังแกทำเสียงลากยาว "ใจร้ายยยย" หยอดจังบอยทำท่าแยกเขี้ยวใส่หญิงสาว "เอ๊ะ.......มาว่าเราได้ไง" เนียนจังแกดุหยอดจังบอย "อ้าว ทำไมจะว่าไม่ได้" หยอดจังบอยแกล้งกระเซ้าหญิงสาว "ไม่ได้........." เนียนจังแกทำหน้าบึ้งใส่ "อะ ๆ ๆ ๆ ไม่ว่าก็ไม่ว่า" หยอดจังบอยเป็นฝ่ายยอมหญิงสาวเสียเอง "อืมมม นี่พี่ให้นะ" หยอดจังบอยยื่นสร้อยให้เนียนจังแก "อะไร......." หญิงสาวมองสร้อยเส้นนั้นอย่างสงสัย "ก็สร้อยไง" หยอดจังบอยยิ้ม "รู้แล้วว่าสร้อย แต่สร้อยอะไร" เนียนจังแกทำตาดุให้ชายหนุ่มอีก "เป็นสร้อยมงคล เมื่อกี้พี่ซื้อมาจากตรงพระองค์ใหญ่อ่ะ" หยอดจังบอยอธิบาย ".............." เนียนจังแกมองชายหนุ่มนิ่ง ๆ "เค้าว่าคุ้มครองป้องกันภัยได้ดี........เห็นว่ากลัวผีเลยเอามาฝาก" ไม่พูดเปล่าหยอดจังบอยนำสร้อยเส้นนั้นใส่ให้เนียนจังแก "ใส่ไว้นะ.........คิดซะว่าเป็นตัวแทนพี่ เอาไว้คุ้มครองน้องเวลาพี่ไม่อยู่ใกล้ ๆ" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว "บ้า........ใครเค้าอยากให้อยู่ใกล้กัน" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเขิน ๆ "ถึงไม่อยากให้อยู่ พี่ก็จะอยู่" หยอดจังบอยยิ้มหวาน "ไม่คุยด้วยแล้ว........" เนียนจังแกรีบเดินไปตามทางด้วยความเขิน "แหนะ เขินละซิ" หยอดจังบอยเดินตามมา "ไม่ได้เขิน ทำไมต้องเขิน" เนียนจังแกปฎิเสธ "ไม่เขิน แล้วทำไมหน้าแดง" หยอดจังบอยรู้ทันอีก "เออออ พวกกุ๊กกะเปี๊ยะไปไหนน้าาาา" เนียนจังแกแกล้งทำเป็นคุยเรื่องอื่น หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวแล้วก็รู้สึกรักมากขึ้น เอ็นดูมากขึ้น ระหว่างทางขากลับ คนอื่น ๆ ยังคงคุยสนุกกันเหมือนขามา แต่ต่างที่สองคนที่เดินรั้งท้ายมา หยอดจังบอยเดินไปมองหน้าเนียนจังแกไป เนียนจังแกรู้สึกอายชายหนุ่มไม่น้อย..... แต่ก็ยังเดินอยู่กับเค้า........ หลังจากมื้อค่ำ.....บางคนก็ยังคงอยู่ร้องเพลง เล่นเกมส์ พูดคุยกัน บางคนก็เข้านอนไปแล้ว แต่เนียนจังแก ยังคงเดินออกมาอยู่แถวระเบียงของโรงแรม............ เนียนจังแกหยิบกระดาษที่ได้รับมาเมื่อตอนเที่ยงขึ้นมาดูอีกที............ "อยากรู้ความจริงใจชายหนุ่มคนนั้นมากแค่ไหน.......คืนนี้เจอกันเที่ยงคืน" นั่นคือข้อความในกระดาษที่อยู่ในมือ เนียนจังแก "จะไปดีมั้ยเนี่ยเรา" เนียนจังแกพึมพำกับตัวเอง ฝั่งหยอดจังบอย หลังจากทานมื้อค่ำกับอาจารย์อาร์ทแดวูแล้ว เค้าก็รีบเดินมาหาเนียนจังแก........... ระหว่างที่หยอดจังบอยเดินมาตามทางนั้น ชายหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง "ฮือออออออออ ฮืออออออออออ" ”เสียงคนร้องไห้นี่ ใครจะมาร้องไห้อะไรตอนนี้ฟระ" หยอดจังบอยเริ่มมองหาที่มาของเสียง แล้วหยอดจังบอยก็เห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่กลางสวนดอกไม้ของโรงแรม............ "พัด............" หยอดจังบอยเรียกหญิงสาว "พี่บอย" พัดอุยอุนหันมามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจ แต่ใบหน้าเธอตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "พัดทำอะไรน่ะ" หยอดจังบอยเดินเข้าไปใกล้ ๆ หญิงสาว "พี่บอย อย่าเข้ามาค่ะ............"พัดอุยอุนร้องห้ามชายหนุ่ม "พัดทำอะไรน่ะ มีอะไร" หยอดจังบอยพยายามเพ่งมองหญิงสาวแล้วเค้าก็ต้องตกใจ ....ที่ข้อมือพัดอุยอุนมีเลือดไหลออกมา "ไหน เป็นอะไรไป" หยอดจังบอยรีบมาคว้าข้อมือพัดอุยอุนดู ชายหนุ่มตกใจมาก "ทำไมทำแบบนี้ล่ะพัด" ชายหนุ่มกล่าวตำหนิหญิงสาว แล้วเค้าก็รีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันข้อมือพัดอุยอุนไว้ "ทำแบบนี้ทำไม" หยอดจังบอยทำน้ำเสียงเข้มใส่หญิงสาว "พัดอยากตายนี่คะ" พัดอุยอุนร้องไห้สะอึกสะอื้น "คิดอะไรโง่ ๆ ห่ะ" หยอดจังบอยไม่เข้าใจหญิงสาวคนนี้เลย "พี่บอยคะ จะให้พัดอยู่ได้ยังไง พี่บอยไม่ยอมให้อภัยพัด" พัดอุยอุนพูดออกมาทั้ง ๆ ที่น้ำตายังไหลอยู่ "พัดหมายความว่ายังไง" หยอดจังบอยทำสีหน้าสงสัย "พี่บอยคะ เรากลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้จริง ๆ หรือคะ" พัดอุยอุนถามย้ำอีก "ใช่ ไม่ได้แล้ว" หยอดจังบอยยืนยันหนักแน่น "งั้นปล่อยให้พัดตายไปเถอะค่ะ" พูดจบพัดอุยอุนก็ดึงผ้าที่พันข้อมือเธอไว้ออก เลือดไหลซึมออกมาอีกแล้ว "บ้า........ทำอะไรบ้า ๆ" หยอดจังบอยรีบเอาผ้ามาปิดซับเลือดไว้ "ใช่ค่ะ พัดมันบ้า............บ้าไปมองคนอื่นแล้วทิ้งพี่บอยไป" พัดอุยอุนเริ่มตำหนิตัวเอง "เฮ้ออออออออ" หยอดจังบอยถอนหายใจ "ไม่เอาซิ อย่าคิดแบบนั้น" ชายหนุ่มปลอบ "พี่บอยคะ.......พัดยังรักพี่บอยอยู่นะคะ" พัดอุยอุนกอดชายหนุ่มแน่น ในสายตาชายหนุ่มตอนนี้เค้ารู้สึกสงสารพัดอุยอุนเหลือเกิน จากผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองอย่างสูง ผู้หญิงที่ทนง ผู้หญิงยโสคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ดูเธอพ่ายแพ้ทุกอย่างรอบกายเธอ "ได้มั้ยคะ พี่บอย ได้มั้ย..........อย่างน้อย ขอแค่คืนนี้ก็ยังดี" พัดอุยอุนร้องขอชายหนุ่ม "............." หยอดจังบอยนิ่งเงียบ พัดอุยอุนกอดชายหนุ่มแน่น เธอซบหน้ากับอกแน่นของชายหนุ่ม หยอดจังบอยยกมือลูบผมพัดอุยอุนอย่างสงสารและเห็นใจ เนียนจังแกเดินมายังสถานที่ ๆ จดหมายระบุไว้ แล้วสิ่งที่เธอเห็นก็คือ......ภาพคนสองคนยืนกอดกันแน่น เนียนจังแกพยายามไม่หวั่นไหวกับภาพที่เห็น............แต่แล้ว..........ภาพที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ... พัดอุยอุน เงยหน้าแล้วเขย่งขายืดตัวยื่นหน้าไปจุมพิตกับหยอดจังบอย........เนียนจังแกเหมือนโดนมีดกรีดลงที่หัวใจ..........เธอได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่............ "อ้าว........." พัดอุยอุนหันมามองเนียนจังแกที่ยืนมองเธออยู่ หยอดจังบอยหันไปมองตามเสียงของพัดอุยอุน ชายหนุ่มตะลึงค้างเช่นกัน.....หญิงสาวเจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ.....เหมือนมีเข็มหมุดพัน ๆ เล่มมาทิ่มตามเนื้อตัวของเธอ เนียนจังแกมองคนสองคนข้างหน้า .......เธออยากให้ทั้งสองหายตัวไป........เนียนจังแกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่มันคือความจริง..........หยอดจังบอยนิ่งเงียบ เค้าไม่คิดว่าจะอธิบายอะไรได้ในตอนนี้ เพราะไม่ว่าเค้าจะพูดอะไรก็เท่ากับแก้ตัวทั้งสิ้น พัดอุยอุนยังคงกอดชายหนุ่มไว้แน่น................ 'พูดออกมาซิ อธิบายซิ เราจะฟัง' เนียนจังแกเรียกร้องในใจ เธอหวังให้หยอดจังบอยอธิบายเรื่องราวให้เธอฟัง.......แต่ชายหนุ่มกลับนิ่ง....... เนียนจังแกจ้องหยอดจังบอยเพื่อรอฟังคำจากเค้า แต่ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากชายหนุ่มเลยสักคำ.........หญิงสาวรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนกำลังโดนบีบ..........น้ำตาใสหยดไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว เนียนจังแกกระชากสร้อยที่คอออกมา........หญิงสาวขว้างมันไปทางหยอดจังบอยแล้วก็หันหลังเดินกลับไป   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:51:47 น.

หยอดจังบอยเก็บสร้อยขึ้นมา...........ชายหนุ่มกำสร้อยเส้นนั้นแน่น "เดี๋ยว..........." หยอดจังบอยเรียกเนียนจังแก........ชายหนุ่มจะวิ่งตามหญิงสาวไป........... "พี่บอย ถ้าพี่บอยทิ้งพัดไป พรุ่งนี้พี่บอยจะไม่ได้เห็นพัดอีก" พัดอุยอุนยืนมองหยอดจังบอยดวงตาจริงจัง "พัด............" หยอดจังบอยหันมามองพัดอุยอุน "พัดต้องการพี่บอยนะคะ.....ถ้าไม่มีพี่บอย พัดก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร" พูดจบหญิงสาวยกมีดขึ้นมาทำท่าจะกรีดที่ข้อมือ...... "อย่าทำแบบนั้นนะพัด" หยอดจังบอยแย่งมีดจากมือหญิงสาว "พี่บอยจะห้ามพัดทำไมคะ.......ในเมื่อพี่บอยไม่ต้องการพัดแล้วก็ปล่อยให้พัดตาย ๆ ไปซะ" พัดอุยอุนตัดพ้อชายหนุ่ม "พัด.........." หยอดจังบอยไม่รู้จะทำอย่างไรดี "พัดมันคนไร้ค่า........พี่บอยไม่รัก......ไม่มีใครรัก......." พัดอุยอุนพูดไปก็หลั่งน้ำตาไป "................." หยอดจังบอยยืนนิ่ง........ หยอดจังบอยยืนมองหญิงสาวนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกสงสาร "ไม่ต้องร้องแล้ว......พี่ไปส่งห้องนะ" หยอดจังบอยจับมือหญิงสาวแล้วจูงเธอไปยังห้องของเธอ ชายหนุ่มเดินมาส่งหญิงสาวที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว........... "ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ........." หยอดจังบอยพูดกับหญิงสาว "พี่ไปล่ะนะ" หยอดจังบอยพูดจบก็หันหลังเดินไปตามทางเดิน "พี่บอยคะ..........." พัดอุยอุนเรียกชื่อชายหนุ่ม "หืมม" หยอดจังบอยหันมามองหญิงสาว ".........พัดยังรักพี่บอยนะคะ" พัดอุยอุนมองชายหนุ่มด้วยดวงตาซึ้ง "นอนพักผ่อนซะ.........อย่าคิดมาก" หยอดจังบอยพูดจบก็เดินจากไป "............." พัดอุยอุนมองชายหนุ่มเดินจากไปด้วยดวงตาแสนเศร้า หยอดจังบอยเดินตามทางมาเรื่อย ๆ ชายหนุ่มรู้สึกหนักใจ......ชายหนุ่มมาหยุดยืนหน้าห้องใครบางคน.......หยอดจังบอยยกมือจะเคาะประตู แต่เค้าก็ต้องชะงัก.......ชายหนุ่มยืนจ้องประตูบานนั้นนิ่งดวงตาเศร้า .......หยอดจังบอยนำสร้อยแขวนไว้ที่ลูกบิดประตู........ชายหนุ่มรู้สึกปวดร้าวในหัวใจเหลือเกิน เค้าจะทำอย่างไรดี หญิงคนหนึ่งก็คนรักเก่าที่กำลังต้องการกำลังใจและคนคอยปลอบใจ อีกคนก็คือคนที่เค้ารักและอยากดูแล กุ๊กองลงและเปรี้ยะซุนอึนกลับมาจากการสังสรรค์กับเพื่อน ๆ สองสาวเปิดห้องมาก็พบว่าในห้องมืดสนิท.... "พี่เนียนจัง....นอนแล้วหรือ" เสียงกุ๊กองลงดังขึ้นเมื่อได้ก้าวเข้าห้องมา ทำไมปิดไฟมืดจัง.........กุ๊กองลงเดินไปหาปลั๊กไฟ "อย่าเปิดนะกุ๊ก" เนียนจังแกร้องบอกกุ๊กองลง "อ้าว ทำไมละพี่" เปี้ยะซุนอึนถามอย่างสงสัย "พี่แสบตา อย่าเปิดนะ ขอร้อง" เนียนจังแกพูดกับกุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนน้ำเสียงแผ่วเบา "เป็นอะไรแสบตาอ่ะพี่ ไม่สบายรึเปล่า" เปี้ยะซุนอึนถามอย่างเป็นห่วง "ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก สงสัยแพ้แสงอ่ะ" เนียนจังแกตอบ "งั้นก็ได้ ไม่เปิดก็ไม่เปิด" กุ๊กองลงตอบกลับมาแล้วเดินมาที่เตียงนอน "อืม พี่เนียนจัง......สร้อยพี่ใช่ป่ะ กุ๊กเห็นมาห้อยไว้ที่ประตู" กุ๊กองลงยื่นสร้อยให้เนียนจังแก "............" เนียนจังแกไม่ตอบอะไร "อ้าว ไม่เอาไปล่ะพี่ " กุ๊กองลงถามอย่างสงสัย "............" เนียนจังแกยังคงนอนนิ่ง "อ่ะ กุ๊กวางไว้ตรงนี้นะ" พูดจบกุ๊กองลงก็วางสร้อยไว้ที่หัวนอนของเนียนจังแก แล้วกุ๊กองลงกับเปี้ยะซุนอึนก็เข้านอน.......ภายใต้ผืนผ้าห่ม ร่างเล็กนอนน้ำตาไหลริน.........เธอปิดปากแน่น......ใครจะรู้ถึงความขมขื่นที่เธอมีในตอนนี้......ภาพของชายคนที่เธอคิดว่าเป็นคนสำคัญกอดกับผู้หญิงอื่น ..........จูบกับผู้หญิงอื่น ..หัวใจของเธอแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ นี่หรือความรัก.......รักครั้งแรกของเธอ....... เช้านี้อากาศแจ่มใสแต่หัวใจหญิงสาวไม่ได้แจ่มใสเลยสักนิด... เนียนจังแกเดินมาตามทางด้วยสภาพเลื่อนลอย หญิงสาวก้มมองแผ่นกระเบื้องหินอ่อนที่ปูตามทางเดินไปทีละแผ่น ๆ หญิงสาวต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเท้าของใครบางคนยืนขวางเธออยู่......เนียนจังแกก้มมองเท้าคู่นั้น หัวใจหญิงสาวตีบตันจุกแน่นที่อก .......หญิงสาวเม้นริมฝีปากแน่น.....ดวงตาหรี่เล็กลง......เนียนจังแกพยายามเดินไปอีกทาง แต่เท้าคู่นั้นก็ยังตามมาขวางทางของเธอ...... เนียนจังแกสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและรวบรวมกำลังใจทั้งหมดที่มีอย่างน้อยนิดเพื่อพูดออกมา "หลบไป........" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เท้าคู่นั้นยังคงยืนนิ่ง.......เนียนจังแกเดินไปอีกทาง .........เท้าคู่นั้นก็ยังคงตามมาขวางทางเธอไว้.......... "เราบอกว่าให้หลบไปไง" น้ำเสียงเย็นชาหลุดมาจากปากหญิงสาวอีกครั้ง เท้าคู่นั้นก็ยังคงไม่เคลื่อนไหวหนีไปไหน.......เนียนจังแกตัดสินใจหมุนตัวเพื่อเดินไปอีกทาง แต่ .......ชายคนนั้นยังคงมายืนขวางเธอ "เราบอกว่า........หลบไป" น้ำเสียงหนักแน่นและเย็นชาดังขึ้นมาอีก ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนนิ่ง........ "เราบอกว่าให้ออกไป!!!!!!!!!" เสียงแข็งกร้าวดังขึ้นมาอีก "ออกไป ได้ยินมั้ย!!!!!!!!!" เนียนจังแกตะโกนเสียงดัง น้ำตาหยดใสหล่นลงพื้นหินอ่อน ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับแขนของเนียนจังแก........ "อย่ามาแตะต้องตัวเรา......." หญิงสาวสะบัดแขนนั้นออกอย่างแรง หญิงสาวเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า........แม้ในเวลานี้หญิงสาวจะต้องหลั่งน้ำตาแต่ดวงตาของเธอกลับมีแววตาที่เคืองแค้นอยู่ "พี่........." หยอดจังบอยเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา......... "เราไม่มีพี่.......เราเป็นลูกคนเดียว" เนียนจังแกตะหวาดไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คือ เรื่องเมื่อวานนี้........" หยอดจังบอยอยากจะอธิบายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น "ไม่ต้องมาพูดอะไรกับเรา เราไม่ต้องการฟัง" เนียนจังแกรีบตัดบทแล้วก้าวเดินหนี "เดี๋ยว น้องต้องฟังพี่นะ" หยอดจังบอยคว้ามือหญิงสาวไว้ "อย่าเอามือสกปรกมาโดนตัวเรา" เนียนจังแกสะบัดมือชายหนุ่ม หยอดจังบอยมองหญิงสาวนิ่ง เค้ารู้ว่าตอนนี้เนียนจังแกโกรธเค้ามากแค่ไหน......... "จำไว้.........ต่อไปนี้ เราไม่ข้องเกี่ยวกัน อย่ามายุ่งกับเราอีก" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเย็น "ขอพี่อธิบายหน่อยได้มั้ย......" หยอดจังบอยอ้อนวอน "ไม่จำเป็น......." เนียนจังแกหันหลังให้ชายหนุ่ม "จำเป็นซิ......เพราะคนที่พี่รักคือน้อง" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงจริงจัง "รักหรือ......." เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม น้ำตาใสไหลเป็นทาง "ใช่ พี่รักน้องคนเดียว" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงหนักแน่น "หึ หึ หึ......ตลกดีนะ......คนรักกันเค้าทำแบบนี้หรือ" เนียนจังแกจ้องมองชายหนุ่มอย่างค้นหาคำตอบ "ถ้ารักแล้วทำแบบนี้ ก็อย่ามารักกันเลย" หญิงสาวรู้สึกปวดร้าวที่หัวใจ "แต่.........พี่อธิบายได้นะ" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาว "ไม่จำเป็นอีกแล้ว ไม่จำเป็น..........เราไม่ฟังอีกแล้ว " เนียนจังแกส่ายหัวไปมา "จบลงแค่นี้เถอะนะ.......ให้มันจบไป" เนียนจังแกฝืนพูดออกมาทั้ง ๆ ที่เจ็บปวดมากเหลือทน "ทำไม........." หยอดจังบอยถามอย่างไม่เข้าใจ "..........." เนียนจังแกไม่ตอบ เธอเอาแต่จ้องชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้า "ลาก่อน........" พูดจบเนียนจังแกก็เดินออกมาจากตรงนั้น "ไม่......พี่ไม่ให้ไป" หยอดจังบอยคว้ามือเนียนจังแกไว้........ หญิงสาวหันมองหน้าชายหนุ่ม ดวงตาคนทั้งคู่สบกัน.....ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความปวดร้าว.......... "บอกแล้วไง อย่าเอามือสกปรก ๆ มาโดนเราอีก" เนียนจังแกสะบัดมือหยอดจังบอยออก "ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่........อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีก" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเย็นชา "พี่รู้ว่าตอนนี้น้องโกรธพี่มาก...น้องคงไม่ได้ตั้งใจพูดออกมา" หยอดจังบอยรู้ดีว่าเนียนจังแกโกรธเค้ามากแค่ไหน "เข้าใจมั้ยว่า.....เราไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนวันเก่า ๆ อีกแล้ว ปล่อยเราไปเถอะ" เนียนจังแกพูดประโยคที่ทำให้อีกฝ่ายปวดร้าวออกมา เนียนจังแกเดินออกมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้ชายหนุ่ม......หยอดจังบอยยืนนิ่งมองร่างเล็กเดินจากไป หัวใจชายหนุ่มปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:52:26 น.

หลังจากเนียนจังแกเดินออกห่างไปทุกที ๆ หยอดจังบอยตัดสินใจวิ่งตามหญิงสาวไป "เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป" ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาวให้หยุดฟังเค้า "ฟังพี่สักครู่ก่อน แล้วถ้าน้องอยากจะไปพี่ก็ไม่ว่า" หยอดจังบอยตะโกนตามหลังหญิงสาว เนียนจังแกไม่ยอมหยุดฟัง.......หยอดจังบอยยังคงวิ่งตามหญิงสาว.......... "พี่.......พี่จะไม่ยุ่งกับเค้าอีก.........ถ้าน้องต้องการ" หยอดจังบอยตะโกนเสียงดังเพื่อให้หญิงสาวได้ยิน เนียนจังแกยังคงเดินต่อไป แต่ช้าลง........... "ว่ายังไง......ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้มั้ย" หยอดจังบอยพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ".............." เนียนจังแกยืนฟังนิ่ง "พี่..........." หยอดจังบอยจะพูดต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดลงเมื่อมีพนักงานโรงแรมคนหนึ่งวิ่งมาหาเค้า "คุณหยอดจังบอยคะ..." พนักงานหญิงคนนั้นวิ่งหน้าตาตื่นมาหาหยอดจังบอย ชายหนุ่มหันไปมองพนักงานหญิงคนนั้น.... "คุณหยอดจังบอยคะ เชิญทางนี้หน่อยค่ะ" พนักงานหญิงคนนั้นทำท่าเหมือนจะให้หยอดจังบอยตามเธอไป "มีอะไรครับ" หยอดจังบอยถามอย่างสงสัย "คุณพัดค่ะ คุณพัดเธอ........" พนักงานหญิงคนนั้นรีบพูดรัวเร็ว "พัดทำไมหรือครับ" หยอดจังบอยถามอย่างสงสัย "คุณพัดเธอกินยาฆ่าตัวตายค่ะ" พนักงานหญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น หยอดจังบอยตกใจกับคำของพนักงานหญิงคนนั้น "รีบไปดูกันเถอะค่ะ.....คุณดุ๊กก็ไม่อยู่ด้วยค่ะ ออกไปกับคุณผู้ช่วยตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ" พนักงานหญิงคนนั้น ท่าทางร้อนรน "เอออ....." หยอดจังบอยลังเล "เร็วเถอะค่ะ ไม่งั้นคุณพัดตายจริง ๆ นะคะ" พนักงานหญิงคนนั้นพูดเร่งให้หยอดจังบอยตามเธอไป ชายหนุ่มตัดสินใจตามพนักงานหญิงคนนั้นไป เนียนจังแกยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วหญิงสาวก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าเหลือเกิน......... หยอดจังบอยวิ่งตามพนักงานโรงแรมไปยังห้องของพัดอุยอุน........ ชายหนุ่มเปิดห้องเข้าไปก็พบร่างหญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนที่นอนโดยมีพนักงานโรงแรมอีกคนยืนสั่นอยู่ข้าง ๆ "นี่มัวทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่พาคุณพัดไปโรงพยาบาล" หยอดจังบอยดุพนักงานโรงแรมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พนักงานคนนั้นทำท่าจะร้องไห้ .......ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาแล้วรีบเข้าไปอุ้มพัดอุยอุนเพื่อพาไปส่งโรงพยาบาล "ไป ๆ ๆ ๆ ๆ ไปให้คนรถเอารถออก" หยอดจังบอยหันมาพูดเสียงดัง แล้วจึงพาพัดอุยอุนออกจากห้องไป พนักงานโรงแรมคนนั้นรีบวิ่งไปตามคนรถของโรงแรมทันที........หยอดจังบอยอุ้มพัดอุยอุนวิ่งมาตามทางของโรงแรม แล้วชายหนุ่มต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนอีกคนยืนมองมาทางเค้า.......ที่หน้าโรงแรม.... ชายหนุ่มมองคน ๆ นั้นด้วยดวงตาเศร้า........ก่อนวิ่งพาพัดอุยอุนขึ้นรถไป.......... เนียนจังแกมองหยอดจังบอยอุ้มพัดอุยอุนขึ้นรถเพื่อไปส่งที่โรงพยาบาล......หญิงสาวยืนนิ่ง......มองตามรถที่แล่นออกไป เนียนจังแกเดินออกไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าโรงแรม......หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าใต้ต้นไม้นั้น......ดวงตาเหม่อมองไปยังภูเขาเบื้องหน้า "ทำไมหนาวเหลือเกิน" หญิงสาวพูดเบา ๆ แล้วห่อไหล่แน่น ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด........เนียนจังแกมองไกลออกไป.........ไกลออกไป............ "ปล่อยไปอย่างนั้นดีแล้วหรือ" เสียง ๆ หนึ่งทำให้หญิงสาวหันไปมอง เนียนจังแกมองคนที่มานั่งข้าง ๆ เธอ "ว่าไง........ ปล่อยไปแบบนี้จะดีหรือ" ปักโจฮอยพูดกับหญิงสาว ".........." เนียนจังแกไม่ตอบ เธอหันกลับไปมองภูเขาที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ปักโจฮอยหันมองหญิงสาวข้าง ๆ เค้ารู้ดีว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร "โจ เราหนาวเหลือเกิน" เนียนจังแกพูดออกมาน้ำเสียงสั่นเครือ หญิงสาวนั่งขดตัวกอดเข่าแน่น........ปักโจฮอยเอื้อมมือไปจับไหล่หญิงสาวแล้วมองไปที่ภูเขาลูกเดียวกับที่เนียนจังแกมอง "โจ........" หญิงสาวพูดออกมาแล้วเอนหัวไปซบไหล่ชายหนุ่ม.........น้ำตาใสไหลออกมาอีกครั้ง.......... ปักโจฮอยรู้ดีว่าตอนนี้เนียนจังแกอ่อนแอเหลือเกิน เธอกำลังต้องการใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน และเค้าก็พร้อมจะทำหน้าที่นี้.......หัวใจหญิงสาวตอนนี้มันเจ็บปวดอย่างเหลือรับได้ไหว.........รักครั้งแรกที่แสนเจ็บปวด.....ความทุกข์ทรมานเกินรับได้......ทำไมต้องมีความรัก.... ทำไมต้องรัก.....ทำไม.......ทำไม.........เนียนจังแกเฝ้าถามตัวเอง แล้วน้ำตาใสไม่รู้มาจากไหนนักมันร่วงหล่นออกจากตาคู่สวยไม่ขาดสาย และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลเอาซะเลย........ "ร้องออกมาให้พอ......." นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ปักโจฮอยพูดออกมาก่อนจะปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:52:45 น.

หยอดจังบอยพาพัดอุยอุนไปถึงโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน เวลาผ่านไปสองชั่วโมง คุณหมอก็กออกมาหาชายหนุ่ม........... "คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ" คุณหมอมารายงานการรักษา "ขอบคุณมากครับคุณหมอ" หยอดจังบอยโค้งให้คุณหมอ "ช่วงนี้คนไข้จะร่างกายอ่อนแอหน่อยนะครับ ยังไงก็ดูแลอย่างใกล้ชิดหน่อยนะครับ" คุณหมอสั่งกำชับ "ครับ....ขอบคุณมากครับ" หยอดจังบอยพยักหน้ารับ "เดี๋ยวเราจะย้ายคนไข้ไปไว้ห้องพักฟื้นนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วครับ" คุณหมอยิ้มให้หยอดจังบอยก่อนเดินไปทางเคาน์เตอร์พยาบาล ชายหนุ่มมองตามคุณหมอไปก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้ง.....สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงที่พัดอุยอุนนอนอยู่ไปยังห้องพักฟื้น.....หยอดจังบอยเดินตามไปติด ๆ เมื่อบุรุษพยาบาลและนางพยาบาลได้ย้ายพัดอุยอุนลงนอนที่เตียงผู้ป่วยและจัดการกับอุปกรณ์พยาบาลเรียบร้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไป หยอดจังบอยยืนจ้องหญิงสาวที่หลับไหลไม่ได้สติ......ชายหนุ่มมีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด...... หยอดจังบอย เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้.....แต่หยอดจังบอยกลับมองไปที่นอกหน้าต่าง....เค้ากำลังมองอะไรอยู่นะ....แต่สายตาของเค้าช่างเลื่อนลอยและไร้แววตา เนียนจังแกนั่งซบไหล่ปักโจฮอยอยู่นานแล้ว................ "เป็นไง สบายใจบ้างรึยัง" ปักโจฮอยถามหญิงสาวน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากที่หญิงสาวหยุดร้องไห้แล้ว "ขอบใจมากนะโจ" เนียนจังแกนั่งตัวตรงอีกครั้ง แต่สายตาเธอยังมองไปที่ภูเขาลูกเก่าลูกนั้น "อืม.........อะไรที่มันทำให้เราเจ็บก็อย่าไปจำ" ปักโจฮอยเองก็จ้องมองไปยังภูเขาลูกนั้นเช่นกัน "โจ........ความรักมันเจ็บปวดทรมานอย่างนี้เสมอเหรอ" เนียนจังแกถามเพื่อนชายอย่างสงสัย "ไม่หรอก.........บางครั้งก็สุข อบอุ่น อ่อนหวาน" ปักโจฮอยยิ้มบาง ๆ "แต่มันก็มีช่วงเวลาที่เจ็บปวดบ้าง.........สลับไปมา" ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แล้วโจล่ะ.......เคยสุข อบอุ่น บ้างมั้ย" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มข้าง ๆ "เคยซิ........." ปักโจฮอยตอบ แต่เค้ายังมองไปที่ภูเขาลูกเดิม "................." เนียนจังแกนั่งฟังอย่างสงสัย "ก็เวลาเห็นคนที่เรารักมีความสุขไง...........เราก็รู้สึกสุขใจไปด้วย" ปักโจฮอยหันมองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ "แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เค้าเสียใจ.......เราก็เจ็บไม่แพ้เค้าหรอกนะ" ปักโจฮอยพูดจบก็ยกมือปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของเนียนจังแก "โจ............" เนียนจังแกนั่งมองคนที่ปาดน้ำตาให้เธอ "แล้วโจไม่เสียใจหรือ ว่าคน ๆ นั้นไม่เคยรักโจ ไม่เคยเห็นความดีของโจ" เนียนจังแกมองคนที่นั่งข้าง ๆ อย่างค้นหาคำตอบ "ไม่เลย.......เพราะเราพอใจที่จะรัก ไม่ว่าเค้าจะรักเราตอบหรือไม่ก็ตาม แค่ได้เฝ้ามองเค้าเราก็มีความสุขมากแล้ว" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเหลือเกิน "ขอบใจนะโจ ขอบใจ" เนียนจังแกบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างซึ้งใจ "ไม่เป็นไรหรอก......เพราะเราหวังแค่ให้เธอมีความสุข ......" ชายหนุ่มหยุดเว้นช่วงประโยค...แล้วมองสบตาเนียนจังแก "ไม่ว่าเธอจะรักคนอื่น เราก็ไม่เสียใจ" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก..... แม้ว่าประโยคสุดท้ายจะมีน้ำเสียงเศร้าบ้างก็ตาม "...................." เนียนจังแกไม่อาจพูดอะไรได้อีก เธอซึ้งในน้ำใจที่ปักโจฮอยมอบให้เธอ แต่เธอก็ไม่อาจรับความรักของเค้าได้........แล้วคนทั้งสองก็หันไปมองภูเขาลูกเดิมที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า........แม้ในเวลานี้จะมีลมพัดโชยมากระทบร่างเล็ก.......แต่เนียนจังแกกลับไม่รู้สึกหนาวอีกแล้ว........ไม่หนาวสักนิดเลย...... ดุ๊กซงแจเดินเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยสีหน้าร้อนใจ............. "คุณพยาบาลครับ พัดอุยอุนอยู่ห้องไหนครับ" ดุ๊กซงแจถามพยาบาลที่นั่งอยู่ในเคาน์เตอร์ "ห้อง 668 ค่ะ" พยาบาลเงยหน้าตอบ "ขอบคุณครับ" ดุ๊กซงแจกล่าวจบก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้อง 668 "ยายหนู........ยายหนูเป็นไงบ้างลูก" ดุ๊กซงแจรีบพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง 668 "คุณอา..........." หยอดจังบอยกล่าวทักดุ๊กซงแจ "ยายหนูเป็นยังไงบ้างล่ะ บอย" ดุ๊กซงแจเห็นแล้วว่าพัดอุยอุนหลับอยู่จึงหันไปถามหยอดจังบอยที่นั่งเฝ้าอยู่ "คุณหมอบอกว่าปลอดภัยแล้วครับ" หยอดจังบอยตอบดุ๊กซงแจ "ทำไมยายหนูทำแบบนี้นะ........." ดุ๊กซงแจหันไปมองลูกสาวแล้วต้องก้มหน้าทำท่าทุกข์ใจ "คุณอาครับ........" หยอดจังบอยเข้าใจความรู้สึกของดุ๊กซงแจดี เพราะเค้ารู้ว่าดุ๊กซงแจรักพัดอุยอุนมาก ดุ๊กซงแจไม่เคยขัดใจพัดอุยอุนเลยสักครั้ง เค้ารักลูกสาวคนนี้มาก.........ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเค้ายอมให้หมด .........จนทำให้พัดอุยอุนเสียนิสัย ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ.........จนกลายเป็นนิสัยเสียของพัดอุยอุน "บอย......บอยต้องดูแลน้องนะ อย่าทิ้งน้องนะ" ดุ๊กซงแจบอกกับหยอดจังบอย "เออออ คุณอาครับ..." หยอดจังบอยรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที "นะ อาขอร้อง.......ให้อาคุกเข่าอาก็ยอม" พูดจบดุ๊กซงแจทำท่าจะคุกเข่าให้กับชายหนุ่มทันที หยอดจังบอยรีบเข้าไปจับตัวดุ๊กซงแจไว้ "อย่าทำแบบนี้ซิครับ คุณอา..." หยอดจังบอยบอกกับดุ๊กซงแจ "รับปากอาก่อนซิ " ดุ๊กซงแจมองหยอดจังบอยด้วยสีหน้าอ้อนวอน หยอดจังบอยรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย ........และเมื่อมองดุ๊กซงแจตอนนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึกวางตัวไม่ถูก "เอาละครับ.....ช่วงนี้ผมจะดูแลพัดให้เองครับ" หยอดจังบอยตกลงรับปากดุ๊กซงแจ "ขอบใจมาก ขอบใจมาก" ดุ๊กซงแจยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ "คุณอาไม่ต้องกังวลนะครับ" หยอดจังบอยบอกกับดุ๊กซงแจ "โจ..........." เนียนจังแกหันมองหน้าเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ "หืม..." ปักโจฮอยหันมองหน้าหญิงสาว "เรา.......เราหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย "อืมมม เราก็หิวเหมือนกัน" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแกเช่นกัน "ไป..." ปักโจฮอยยืนขึ้นแล้วยื่นมือให้หญิงสาว "อืมมม" เนียนจังแกยื่นมือให้ปักโจฮอย ปักโจฮอยจูงมือเนียนจังแกกลับเข้าโรงแรมไปเพื่อไปหาอะไรใส่ท้อง เติมพลัง สู้กับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเข้ามา...... ********จบบทที่7**********   โดย: kokoo_129 21 มิถุนายน 2550 11:53:33 น.