..ลุ้นรักก้นครัว บทที่9.. *********************************************** นิยายเรื่อง.........ลุ้นรักก้นครัว บทที่ 9 ***********************************************   Create Date : 22 มิถุนายน 2550 9 comments Last Update : 22 มิถุนายน 2550 12:28:41 น. Counter : 1029 Pageviews. Share Tweet

ที่โรงพยาบาล ......หลังจากลักซุนซุยฟื้นขึ้นมา คุณหมอก็เข้ามาตรวจอาการอีกครั้ง....... "ตอนนี้คนไข้ก็ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ว่าห้ามทำงานหนัก ต้องรักษาสุขภาพมาก ๆ นะครับ" คุณหมอหันมาบอกกับเนียนจังแก "โอ้ยยย คุณหมอครับ ไม่ให้ผมทำงาน ไม่ไหวนะครับ" ลักซุนซุยเริ่มมีแรงเถียงหมอ "ก็ถ้าคุณทำงานหนัก แล้วบาดแผลมันเกิดอักเสบ คราวนี้ละครับ คงได้นอนยาว" คุณหมอหันมาดุคนไข้ "สัญญาค่ะ คุณหมอ ยังไงหนูจะไม่ยอมให้ป๋าดื้อเด็ดขาด" เนียนจังแกยิ้มให้คุณหมอแล้วหันไปมองลักซุนซุย "ดีครับ....ฝากหนูดูแลคุณพ่อดี ๆ นะครับ" คุณหมอยิ้มให้เนียนจังแกก่อนออกจากห้อง "เดี๋ยวนี้เข้าข้างหมอ ไม่เข้าข้างป๋าแล้วใช่มั้ย" ลักซุนซุยทำท่างอนลูกสาว "ก็หนูอยากให้ป๋าอยู่กับหนูนาน ๆ นี่" เนียนจังแกก็ทำท่างอนบิดาเช่นกัน "แหม พ่อลูกคู่นี้น่ารักดีเนอะ เปี้ยะ" กุ๊กองลงหันมาคุยกับเปี้ยะ เมื่อมองดูเนียนจังแกคุยกับลักซุนซุย "นั่นซิ " เปี้ยะซุอึนยิ้มกับกุ๊กองลง ระหว่างที่เนียนจังแกกับลักซุนซุยงอนกันไปง้อกันมา ประตูห้องก็เปิดขึ้นอีกครั้ง แดซซงจูเดินเข้ามาพร้อมกับซุ่มจังจุด...........และมีหยอดจังบอยเดินตามหลังมา ซึ่งแน่นอน มีพัดอุยอุนเดินตามหลังชายหนุ่มมาด้วย เนียนจังแกหันไปมองผู้มาเยี่ยม.....หญิงสาวยิ้มให้แดซซงจูกับซุ่มจังจุด แล้วหันไปมองหยอดจังบอยและพัดอุยอุน....... "สวัสดีฮะคุณแม่ คุณลุง" เนียนจังแกหันไปสวัสดีแดซซงจูและซุ่มจังจุด "เอออ สวัสดีฮะ คุณพัด" เนียนจังแกหันไปยิ้มบาง ๆ ให้กับพัดอุยอุน "สวัสดีจ๊ะ ลูกแม่.. ...คิดถึงจังเลย" แดซซงจูยิ้มให้เนียนจังแกแล้วเข้าไปกอดหญิงสาวอย่างคิดถึง "อืมม สวัสดีค่ะ คุณป๋า" แดซซงจูหันไปยิ้มให้ลักซุนซุย "เป็นไงบ้างคะ" แดซซงจูถามลักซุนซุยต่อ "อ้อ ก็ดีแล้วครับ คุณหมอบอกว่า พักสักสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ" ลักซุนซุยตอบ "อืมมม พวกเราก็เป็นห่วงแทบแย่เหมือนกันนะครับ.....ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก" ซุ่มจังจุดพูดกับลักซุนซุย "ขอบคุณครับ" ลักซุนซุยกล่าวขอบคุณในความเป็นห่วงของซุ่มจังจุด "แต่ว่า มีเรื่องให้หนักใจอยู่เหมือนกันนะครับ" ลักซุนซุยทำหน้าหนักใจเล็กน้อย "มีอะไรหรือครับ" ซุ่มจังจุดถามอย่างสงสัย "ก็คุณหมอบอกไม่ให้ทำงาน แล้วไอ้ร้านผมมันก็ต้องเปิด" ลักซุนซุยทำหน้าเครียดลง "คุณหมอสั่งห้าม ป๋าก็ต้องฟัง" เนียนจังแกดุบิดา "แล้วร้านจะทำไง.........พนักงานจะเอาอะไรกิน ถ้าไม่เปิดร้าน" ลักซุนซุยหันไปเถียงกับลูกสาวอีก "ก็........เอางี้ หนูดูเอง" เนียนจังแกเชิดหน้าพูดอย่างมั่นใจ "ชิ.......แกทำอะไรเป็น ป๋าละปวดใจ" ลักซุนซุยทำท่าเหนื่อยใจ "โถ ป๋าอะ ไม่เชื่อมือกันเลย" เนียนจังแกทำหน้าตูมทันที "ยังงี้ก็แย่น่ะซิคะ ถ้าปิดร้านเนี่ย" แดซซงจูทำหน้าวิตกตามลักซุนซุย "ก็นั่นซิครับ" ลักซุนซุยพยักหน้า "เอออออ จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้าผมจะไปช่วยก่อนในช่วงนี้" หยอดจังบอยรีบเสนอตัว "พี่บอยคะ...." พัดอุยอุนจับแขนหยอดจังบอยร้องเสียงเบา "ผมก็พอทำอาหารเกาหลีได้บ้าง และก็ไปชิมอาหารที่ร้านมาบ้างแล้ว ก็พอจะจำรสชาติได้" หยอดจังบอยพูดถ่อม ๆ ตัว "ใช่ ๆ ๆ ๆ พี่บอยทำอาหารอร่อย" เตี้ยจิงออฟที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนรีบพูดขึ้น "จริงซิคะ ตาบอยเค้าก็มีฝีมืออยู่บ้าง ให้เค้าไปช่วยก็ดีนะคะ" แดซซงจูพูดเสริม "อย่าเลยค่ะคุณแม่ รบกวนเปล่า ๆ" เนียนจังแกรีบปฎิเสธ "รบกง รบกวนอะไรกันลูก ให้พี่เค้าไปช่วยน่ะดีแล้ว" แดซซงจูยิ้มให้เนียนจังแก "แต่ว่า..........ก็เกรงใจน่ะครับ" ลักซุนซุยรู้สึกดีใจที่หยอดจังบอยจะมาช่วย แต่เค้าก็เกรงใจไม่น้อย "ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับคุณอา.........เพราะคุณอาก็ดีกับผมเหมือนกัน" หยอดจังบอยยิ้มให้ลักซุนซุย "เออ.........." ลักซุนซุยรู้สึกตื้นตันใจ "เอาอย่างนี้ล่ะครับ ให้ตาบอยเค้าไปช่วยสักพัก พอคุณลักหายดีค่อยทำเองนะครับ" ซุ่มจังจุดหันมาพูดกับลักซุนซุย "นั่นซิคะ ระหว่างนี้ คุณป๋าก็พักผ่อนรักษาตัว จะได้อยู่เป็นเพื่อนยายหนูเนียนจังแกนาน ๆ" แดซซงจูพูดจบก็ยิ้มให้เนียนจังแก "ขอบคุณมากนะครับ คุณแดซซงจู คุณซุ่มจังจุด และพ่อบอย" ลักซุนซุยกล่าวขอบคุณในน้ำใจของคนครอบครัวนี้ "แต่ป๋า............" เนียนจังแกยังคงรู้สึกไม่อยากรบกวนใครอยู่ดี "เอาน่า.........ให้พี่เค้าไปช่วยนะลูก หนูจะได้ดูแลคุณป๋าด้วยไงจ๊ะ" แดซซงจูรีบพูดขึ้น เนียนจังแกมองหน้าแดซซงจู แล้วหันไปมองบิดา หญิงสาวก็เห็นว่าถ้าเธอดูร้านเองก็คงทำไม่ไหว แถมจะไม่มีเวลาดูแลบิดาด้วย เธอจึงพยักหน้ารับน้อย ๆ "อืมม ดีแล้ว งั้นก็ตัดปํญหาไป เหลือแต่รักษาตัวคุณป๋าให้หายไว ๆ" แดซซงจูยิ้มไปทางลักซุนซุย "ดีจัง พี่บอยไปช่วยดูร้านให้พี่เนียนจังด้วย" กุ๊กองลงหันมาคุยกับเพื่อน ๆ "นั่นซิ อย่างนี้ก็ดีเลย พี่เนียนจังแกจะได้มีเวลาดูแลคุณป๋า" เปี้ยะซุนอึนเห็นด้วย "ว่าแต่พี่บอยจะทำอาหารเกาหลีเป็นหรือ เพราะที่สอน ๆ พวกเรามันพวกอาหารญี่ปุ่นทั้งนั้นเลยนะ" บึกจังว่านพูดขึ้น "โห ว่านพูดไรเนี่ย" กุ๊กองลงหันมองบึกจังว่านตาเขียว "จะบอกให้นะ พี่บอยเนี่ย เค้าเป็นกุ๊กที่ดังไม่ใช่เล่นนะ" เตี้ยจิงออฟอวดพี่ชายอย่างภาคภูมิ ".........." ปักโจฮอยกลับเงียบไม่พูดไม่แสดงความคิดเห็นอะไร เค้าเอาแต่แอบชำเลืองมองเนียนจังแกกับหยอดจังบอยอยู่ตลอดเวลา "นี่พวกเรา กลับกันได้แล้วมั้ง เย็นมากแล้วนะ" เปี้ยะซุนอึนบอกกับเพื่อน ๆ "อืม นั่นซิ เดี๋ยวจะดึก" กุ๊กองลงเห็นด้วย ฉะนั้นกลุ่มเพื่อน ๆ ต่างพากันลากลับก่อน......... "ขอบใจมากนะ หนู ๆ ที่มาเยี่ยม" ลักซุนซุยกล่าวกับหนุ่มสาว "แล้วไงพรุ่งนี้พวกหนูจะมาอีกนะคะ" กุ๊กองลงหันไปยิ้มให้กับลักซุนซุย "พี่เนียนจัง กลับก่อนนะ" กุ๊กองลงกล่าวลาเนียนจังแก "อืมม กลับกันดี ๆ นะ ขอบใจมากนะ" เนียนจังแกยิ้มให้เพื่อน ๆ "มีอะไรโทรหาเราได้นะ" ปักโจฮอยบอกกับหญิงสาว "อืมมม ขอบใจนะโจ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย แล้วปักโจฮอย บึกจังว่าน กุ๊กองลง และ เปี้ยะซุนอึน ก็กลับไป......... ในห้องคงเหลือ แดซซงจู ซุ่มจังจุด หยอดจังบอย เตี้ยจิงออฟ และพัดอุยอุน ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนเนียนจังแก "ว่าแต่คืนนี้จะกลับบ้านหรือว่านอนที่นี่ล่ะจ๊ะ ลูก" แดซซงจูถามเนียนจังแก "หนูอยากนอนเฝ้าป๋าฮะ" เนียนจังแกตอบแดซซงจู "ไม่ต้องหรอกลูก ป๋าอยู่ได้ หนูกลับไปนอนบ้านเถอะ" ลักซุยซุนพูดกับบุตรสาว "แต่หนูอยากอยู่กับป๋านี่........" เนียนจังแกมองบิดา "เฮ้อออออ ไอ้ลูกคนนี้ กลัวป๋าหนีหรือไง" ลักซุนซุยพูดขำ ๆ กับลูกสาว "อืม ใช่.........หนูกลัวป๋าหนีตามพยาบาลสวย ๆ ไป" เนียนจังแกรับมุกบิดาเช่นกัน "เอา ๆ ๆ งั้นก็เฝ้าไป อยากเฝ้าก็" ลักซุนซุยยอมแพ้ลูกสาวแสนดื้อ "ดีมากป๋า....." เนียนจังแกยิ้ม "ว่าแต่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนแล้วหรือลูก" แดซซงจูถามเนียนจังแกอีก "อ้อ เดี๋ยวหนูว่าจะกลับไปเอาที่บ้านฮะ" เนียนจังแกตอบคุณแม่บุญธรรม "งั้นเดี๋ยวให้พี่เค้าไปส่งนะ...แม่จะรอที่นี่ก่อนแล้วกัน" แดซซงจูพูดกับเนียนจังแกแล้วหันไปบอกกับหยอดจังบอย "ตาบอย เดี๋ยวไปส่งน้องเอาของใช้ก่อนนะ" หยอดจังบอยพยักหน้ารับคำสั่งมารดาอย่างเต็มใจ "งั้นไปกันเลยละกัน" หยอดจังบอยพูดกับเนียนจังแก "อืมมม.........ป๋า เดี๋ยวหนูมานะ ห้ามจีบพยาบาลก่อนนะ" เนียนจังแกลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูห้อง "พี่บอยคะ พัดไปด้วยนะ" พัดอุยอุนทำท่าจะตามไปด้วย "หนูพัด อยู่นี่กับป้าก่อนนะ" แดซซงจูคว้ามแขนหญิงสาวแล้วดึงมายืนข้าง ๆ เธอ "แต่คุณป้าคะ...." พัดอุยอุนหันมองหน้าแดซซงจู "จะตามไปทำไม เกะกะ.......บอย พาน้องไปซิลูก" แดซซงจูพูดกับพัดอุยอุนจบก็พยักหน้าให้บุตรชายคนโต หยอดจังบอยเห็นเช่นนั้นจึงรีบจูงมือเนียนจังแกเดินออกจากห้องไป พัดอุยอุนทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ต้องอยู่กับแดซซงจู.........เมื่อพ้นประตูห้องมา........เนียนจังแกรีบชักมือออกจากมือหยอดจังบอย "อ้าว..........." หยอดจังบอยหันมามองหญิงสาว ".........." เนียนจังแกไม่สนใจพฤติกรรมของชายหนุ่ม เธอเดินนำไปเรื่อย ๆ หยอดจังบอยจึงเดินตามหญิงสาวไป.......   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:29:31 น.

หยอดจังบอยพาเนียนจังแกกลับมาบ้านเพื่อเอาของใช้จำเป็นบางอย่างเพื่อไปใช้ในการเฝ้าลักซุนซุย "เดี๋ยวขอไปจัดของแป๊บนะ..........พี่บอยรอตรงนี้ก่อนละกัน" เนียนจังแกบอกกับหยอดจังบอย "อืมม" หยอดจังบอยพยักหน้าให้เนียนจังแก เนียนจังแกก็ขึ้นไปจัดกระเป๋า เอาของใช้ที่จำเป็นเพื่อไปเฝ้าลักซุนซุย ระหว่างรอ........ชายหนุ่มคิดอะไรได้บางอย่าง หยอดจังบอยเข้าไปในครัว....... เนียนจังแกขึ้นมาจัดของใช้ส่วนตัวกับเสื้อผ้าสองสามชุด..........เสร็จแล้วหญิงสาวก็ลงมาหาหยอดจังบอย แต่ชายหนุ่มไม่ได้อยู่ตรงที่เธอให้รอเมื่อสักครู่ แต่ไฟในครัวเปิดอยู่... เนียนจังแกเดินไปที่ครัว เธอเห็นหยอดจังบอย กำลังทำอะไรอยู่สักอย่าง...... "หิวหรือพี่บอย" เนียนจังแกถามชายหนุ่มที่กำลังปรุงอาหารอยู่ "เตรียมของเสร็จแล้วเหรอ" หยอดจังบอยหันมาถามเนียนจังแก "อืมม" หญิงสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่ม "งั้นไปนั่งรอแป๊บได้มั้ย" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแก "ได้ซิ.....ตามสบาย" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่มบาง ๆ เพียงเวลาไม่นานนัก หยอดจังบอยก็ยกถ้วยซุปมาสองถ้วย........ "อ๊ะ.....วันนี้ท่าทางจะไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย" หยอดจังบอยพูดกับเนียนจังแก "เอออ..........." เนียนจังแกลืมไปเลยเหมือนกันว่าวันนี้ยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย "พี่ทำเกี๊ยวน้ำมาให้ กินซะ" หยอดจังบอยยกถ้วยซุปที่ใส่เกี๊ยวน้ำร้อน ๆ ให้กับเนียนจังแก "............" เนียนจังแกมองเกี๊ยวน้ำในถ้วย ............นี่เค้าใส่ใจและคอยเป็นห่วงเธอไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ "กินซะ จะได้มีแรงไปเฝ้าคุณอาไง" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว "พี่บอยก็กินซิ.........ไม่ได้กินอะไรเหมือนกันนี่" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม "อืมมมม" หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแกด้วยสีหน้าและแววตาที่ห่วงใย เนียนจังแกตักเกี๊ยวน้ำขึ้นมากิน .......เกี๊ยวน้ำถ้วยนี้ช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน........หากเป็นเวลาอื่น มันคงเป็นแค่เกี๊ยวน้ำธรรมดา แต่ในเวลานี้ มันกลับมีคุณค่ามากมายเหลือเกิน..... "พี่บอย........ขอบคุณนะ" เนียนจังแกพูดกับชายหนุ่มเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความตื้นตันใจ หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน.......... "กินซะ.......เดี๋ยวหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง เมื่อทั้งสองจัดการกับเกี๊ยวน้ำเรียบร้อยแล้ว หยอดจังบอยก็พาเนียนจังแกมาส่งโรงพยาบาล.......แล้วชายหนุ่มก็พาทุกคนในครอบครัวและพัดอุยอุนกลับบ้าน..........ตอนนี้ในห้องคงเหลือแต่เนียนจังแกกับลักซุนซุยที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาจากคุณหมอ ในห้องที่มืด......มีเพียงแสงไฟกระพริบจากเครื่องมืออุปกรณ์ทางการแพทย์.......เนียนจังแกนั่งอยู่มุมห้องบนที่นอนโซฟาที่สามารถปรับได้ เนียนจังแกยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมาดู............... "มีอะไร โทรหาพี่นะ ............" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแกหลังจากหยิบมือถือใส่มือเธอ "อย่าเกรงใจ ดึกแค่ไหนก็ต้องโทรนะ เข้าใจมั้ย" นั่นคือคำของชายหนุ่มก่อนออกจากห้องไป เนียนจังแกนั่งมองมือถือนิ่ง......ความรู้สึกที่เธอพยายามปิดกั้นไว้....ที่เธอเคยสั่งไม่ให้คิดอีกกำลังจะหวนคืน..... "ไม่.......เราต้องไม่คิดอะไร.......อย่าคิด........" เนียนจังแกบอกกับตัวเองเบา ๆ หญิงสาวเปิดฝามือถือก็ปรากฏรูปหน้าจอโทรศัพท์ ..........เนียนจังแกรู้สึกจุกแน่นที่หน้าอก ตีบตันในลำคอ......ภาพของเธอ.....หยอดจังบอยแอบถ่ายเธอตอนไหนกันนะ........ จากภาพน่าจะเป็นในโรงเรียน เนียนจังแกกำมือถือแน่น.............. "ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย...........ทำไมกัน........." เนียนจังแกรู้สึกได้ถึงความรักที่ชายหนุ่มยังคงมีให้ต่อเธอ แต่........เค้าก็มีผู้หญิงอีกคนอยู่ข้าง ๆ เค้าทำแบบนี้ทำไม ..... ต่อให้เธอยังคงรักเค้าอยู่ แล้วจะมีประโยชน์อะไร........ในเมื่อเค้ามีผู้หญิงอีกคนเคียงข้าง ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เนียนจังแกต้องสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น.......หญิงสาวลังเลที่จะรับสาย.......แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์มา เธอจึงตัดสินใจรับ......... "ฮัลโหล.........." เนียนจังแกพูดใส่โทรศัพท์ "ฮัลโหล......นอนรึยัง" เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากอีกฝั่ง "ยัง.........แต่กำลังจะนอน" เนียนจังแกตอบกลับไป "อืมมม แล้วทำไมไม่นอนล่ะ" อีกฝั่งถามต่อ "นอนไม่หลับอ่ะ" เนียนจังแกพูด "ทำไมนอนไม่หลับ เป็นห่วงคุณอาหรือ.....ไม่ต้องห่วงแล้ว คุณอาปลอดภัยแล้ว" ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงเป็นห่วง "ป่าว ............." เนียนจังแกตอบน้ำเสียงเบา "ป่าว........แล้วทำไมนอนไม่หลับ" อีกฝ่ายซักถาม "คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอะ" เนียนจังแกตอบกลับ "คิดอะไร???~.....คิดมาก ระวังผมร่วงหมดหัวนะ" อีกฝ่ายทำน้ำเสียงหยอกล้อ "ไม่ตลกนะ.......แป้ก" เนียนจังแกแกล้งกลับไปบ้าง "ถึงแป้กก็ทำให้ใครบางคนอมยิ้มได้ละกัน" น้ำเสียงชายหนุ่มดูสดใสขึ้น "ใครไปอมยิ้มกัน" เนียนจังแกถามสีหน้ายิ้ม ๆ "ก็ใครล่ะ ที่กำลังแอบยิ้มอยู่" อีกฝ่ายทำเหมือนเห็นหน้าเนียนจังแก "รู้ดี........." เนียนจังแกทำเสียงงอนนิด ๆ "รู้ซิ.......เรื่องของน้อง พี่รู้หมดอะล่ะ" อีกฝ่ายทำน้ำเสียงหวานนุ่ม "เชอะ............" เนียนจังแกทำเสียงหมั่นไส้ "แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ" ชายหนุ่มถามมาอีก "คุยโทรศัพท์อยู่อะดิ ......." เนียนจังแกตอบกลับไป "อืมมมมมมม แป้กพอกันเลย 5555" ชายหนุ่มหัวเราะมาตามสาย "แป้กตรงไหน" เนียนจังแกทำเสียงดุกลับไป "ตรงที่ .......ไม่ขำไง" อีกฝ่ายยังหัวเราะอยู่ "ถ้าไม่ขำ แล้วหัวเราะทำไม" เนียนจังแกถามกลับบ้าง "ขำคนน่ารัก........." ชายหนุ่มพูดตอบกลับมา ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดง "..........." เนียนจังแกไม่ตอบกลับ เพราะเธอกำลังอาย "แนะ.......ยังไม่ได้บอกเลยว่าใครน่ารัก อย่าตู้เองซิ" อีกฝ่ายเหมือนรู้พฤติกรรมของหญิงสาวจึงแกล้งแซวกลับมา ".............." เนียนจังแกไม่ได้ตอบกลับอีก แต่สีหน้าตอนนี้กำลังเริ่มบึ้ง "แนะ.........โกรธอีก คนอะไร ขี้ใจน้อย" อีกฝ่ายเดาถูกอีกแล้ว "คนบ้า..." เนียนจังแกตอบกลับไปทำหน้างอน ๆ "คนขี้งอน.........อย่างอนมากนักนะ" ชายหนุ่มตอบกลับมาน้ำเสียงอารมณ์ดี "ทำไม จะงอนมีอะไรมั้ย" เนียนจังแกตอบกลับ "ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่า พี่รักคนขี้งอน" อีกฝ่ายตอบกลับมาทำเอาเนียนจังแกนิ่งอึ้งไป "อ้าว เงียบเลย............" ชายหนุ่มรู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังอึ้ง "เนียนจังแก ........." "เนียนจังแก..........." "เอาละ ๆ ๆ พี่ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว คุยกันต่อนะ" ชายหนุ่มง้อเนียนจังแก "แล้วไม่นอนหรือไง โทรมากวนเค้าเนี่ย" เนียนจังแกถามกลับบ้าง "ไม่อ่ะ............นอนไม่หลับ" ชายหนุ่มตอบกลับมา "ทำไมอ่ะ ทำไมถึงนอนไม่หลับ" เนียนจังแกถามต่อพร้อมล้มตัวลงนอนคุย "ก็เป็นห่วงเด็กดื้อ...........กลัวเด็กดื้อจะคิดมาก กลัวเค้านอนไม่หลับ กลัวเค้าไม่มีเพื่อนคุย" น้ำเสียงของคนพูดช่างดูอบอุ่นและห่วงใยจริง ๆ "เรื่องอะไรมาว่าเค้าดื้อ........นายขาลีบ" เนียนจังแกต่อว่าอีกฝ่าย "หะ นี่ว่าพี่ขาลีบหรือ....เดี๋ยวเหอะ" ชายหนุ่มทำน้ำเสียงดุเล็ก ๆ แต่ก็มีแอบขำหน่อย ๆ "ทำไม จะทำไมเรา" เนียนจังแกท้ากลับไป "ไม่ทำอะไรหรอก แค่จะจับตีก้นให้เข็ดเลย" อีกฝ่ายทำเสียงดุข่มกลับ "ชิ ไม่กลัว.........." เนียนจังแกทำเสียงท้าทาย......... "อืมมม แล้วจะคอยดู" อีกฝ่ายทำเสียงขู่เรื่อย ๆ "พี่บอย............" เนียนจังแกเรียกชื่อของอีกฝ่าย "หืมมมม" หยอดจังบอยตอบกลับมา "ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วงเรา........" หญิงสาวทำเสียงซึ้งใจ "หึ ๆ ๆ ๆ ๆ เด็กโง่..." เสียงอีกฝ่ายพูดกลับมาอย่างอ่อนโยน แล้วทั้งคู่ก็ยังคงคุยอะไรต่อมิอะไรต่อไปเรื่อย ๆ ๆ จนเนียจังแกหลับคาโทรศัพท์ไป.........   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:30:01 น.

หลังจากที่ลักซุนซุยเข้าโรงพยาบาลสามวัน คุณหมอก็ให้ลักซุนซุยกลับบ้านได้ แต่ก็ยังคงห้ามให้ลักซุนซุยทำงานหนักโดยเด็ดขาด "เห็นมั้ยป๋า หมอเค้าสั่งมาอ่ะ ฉะนั้นห้ามดื้อเด็ดขาด" เนียนจังแกทำเสียงกำชับบิดา "เฮ้ยยย นี่ใครลูกใครพ่อเนี่ย หะ" ลักซุนซุยพูดกับเนียนจังแก "ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ป๋าต้องฟังหนู" เนียนจังแกเริ่มเผด็จการ "เอาล่ะ ๆ อย่าไปดุคุณอานักเลย" หยอดจังบอยเป็นคนห้ามทัพระหว่างพ่อลูก "คุณอาค่อย ๆ เดินนะครับ" หยอดจังบอยพยุงลักซุนซุยเดินเข้าร้านมาอย่างช้า ๆ "ป๋า ค่อย ๆ เดินนะ.........พี่บอยประคองป๋าเบา ๆ หน่อยซิ" เนียนจังแกหันไปดุหยอดจังบอยแทน "บ๊ะ....ไอ้ลูกคนนี้มันยังไง มันขบหัวป๋ามันไม่ได้ มันก็หันไปขบหัวคนอื่นแทน" ลักซุนซุยพูดตำหนิลูกสาว "ขบหัวใคร อะไรใครขบหัว.........ป๋า หนูเป็นคนนะ ไม่ใช่เสือจะได้ขบหัวใครได้" เนียนจังแกเถียงหน้าซื่อ "ย้อนเก่งจริง ๆ ไอ้ลูกคนนี้" ลักซุนซุยส่ายหัวไปมา หยอดจังบอยไม่พูดอะไร เค้าได้แต่แอบขำ "ขำไร เดี๋ยวเหอะ..." เนียนจังแกหันไปเห็นหยอดจังบอยขำเธอ หญิงสาวจึงดุออกไป "เอ๊ะ!!! ไอ้ลูกคนนี้นี่.....ไปว่าพี่เค้าทำไม" ลักซุนซุยเข้าข้างหยอดจังบอยอย่างออกนอกหน้า "ป๋าอ่ะ............" เนียนจังแกพูดงอน ๆ บิดาตนเอง "ที่นี้ล่ะรู้จักโกรธ รู้จักงอน ทีว่าคนอื่นไม่เห็นกลัวเค้าน้อยใจบ้างเลย" ลักซุนซุยแกล้งว่าเนียนจังแกอีก "หึยยยย รักเค้ามากกว่าลูกตัวเองอีกนะ ออกนอกหน้ามาก" เนียนจังแกต่อว่าบิดาอย่างงอน ๆ "ก็แน่ละ ก็พี่เค้าน่ารักมากกว่าไอ้ลูกหัวดื้อคนนี้นี่" ลักซุนซุยยกมือยีหัวเนียนจังแก "โหย ป๋าอ่ะ ผมเสียทรงหมด" เนียนจังแกทำหน้ามุ่ย แล้วเนียนจังแกและหยอดจังบอยก็พาลักซุนซุยมานั่งที่ห้องนอนของลักซุนซุย "อืมมมม ขอบใจนะ หลานชาย" ลักซุนซุยกล่าวขอบใจในน้ำใจของหยอดจังบอย "ไม่เป็นไรครับ มีอะไรก็เรียกได้นะครับ" หยอดจังบอยยิ้มให้ลักซุนซุย "เอออ ขอบใจ ๆ" ลักซุนซุยกล่าวยิ้ม ๆ "หึยยย หมั่นไส้" เนียนจังแกทำหน้ามุ่ยแล้วเดินออกจากห้องไป "เออ ดูมัน....งอนอะไรกันนักกันหนา" ลักซุนซุยขำในพฤติกรรมลูกสาว "คงหวงพ่อมั้งครับ" หยอดจังบอยตอบแทนเนียนจังแก "หวงทำไม....เวลาพูด บอกอะไร ก็ไม่เห็นจะฟัง แล้วจะมาหวงทำไม" ลักซุนซุยยังพูดยิ้ม ๆ อยู่เช่นเดิม "ก็งี้ละครับ โรคดื้อ ปากแข็ง" หยอดจังบอยมองพฤติกรรมเนียนจังแกออก ลักซุนซุยมองหยอดจังบอยแล้วก็พอเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้น....... "หลานชายนี่รู้ใจเนียนจังแกมากเลยนะ" ลักซุนซุยพูดเปรย ๆ ออกมา หยอดจังบอยสะอึกไปเหมือนกัน แล้วก็ต้องพยายามเก็บอาการ แต่เค้าก็ไม่อาจซ่อนอาการที่สีหน้าได้ "เออ ผมไปดูเนียนจังแกให้นะครับ" พูดจบ หยอดจังบอยก็รีบเดินออกจากห้องไป ลักซุนซุยยิ้มมองตามหลังชายหนุ่ม........... "อืมม ท่าจะมีคนรับดูแลไอ้ลูกตัวแสบแทนแล้วซิเรา" ลักซุนซุยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เนียนจังแกเดินมาที่ครัว........ "ป๋านะป๋า เออ จำไว้เลย ทำเห่อคนอื่นดีนัก..." เนียนจังแกบ่นกับตัวเอง "ฮะอึ้มมม บ่นเป็นคนแก่ไปได้" หยอดจังบอยที่เดินตามออกมาแกล้งว่าเนียนจังแก "ชิ....ออกมาทำไม ทำไมไม่อยู่อ้อนป๋าต่อล่ะ" เนียนจังแกประชด "อ้าวววว พี่ไปทำอะไรให้ล่ะเนี่ย มาลงกับพี่เฉยเลย" หยอดจังบอยทำหน้างง "จะไปรู้หรือ เห็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย" เนียนจังแกยังทำหน้างอ "อืมมมมม โกรธจริงหรือนี่" หยอดจังบอยก้มมองหน้าเนียนจังแก "ไม่ได้โกรธ" เนียนจังแกมองหน้าหยอดจังบอยตาเขียว "โกรธอยู่นี่นา" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาว "ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไง" เนียนจังแกผูกคิ้วให้ชนกัน "ขี้งอนจริง ๆ" หยอดจังบอยพูดออกมาแล้วยิ้ม ๆ พร้อมกับเอามือไปดึงจมูกเนียนจังแกเล่น "โอ้ยยย เจ็บนะ" เนียนจังแกปัดมือชายหนุ่มพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่ "ว่าแต่ ทำอะไรอยู่หรือ" หยอดจังบอยถามเนียนจังแก เพราะเค้าเห็นเธอก้ม ๆ เงย ๆ อยู่เมื่อสักครู่ "อ้อ คือจะเช็คของสดที่เหลืออยู่อ่ะ เพราะพรุ่งนี้จะเปิดร้านตามปกติแล้ว ต้องเตรียมของ" เนียนจังแกหันมาตอบหยอดจังบอย "อืมม งั้นพี่ช่วยนะ" พูดจบ หยอดจังบอยก็เปิดตู้แช่ของเพื่อดูของในตู้ "พวกของเนื้อสัตว์เนี่ย เดี๋ยวจดรายการมา แล้วโทรไปสั่งที่ร้านเค้าจะเอามาส่งให้" เนียนจังแกบอกกับชายหนุ่ม "แต่พวกผักเนี่ย ต้องไปสั่งด้วยตัวเอง" เนียนจังแกพูดต่อ "เพราะป๋าเค้าวางไว้แบบนี้ ..........สงสัยอยากไปเจอพี่โนอิอุน" เนียนจังแกพูดกระซิบเสียงเบาช่วงท้ายประโยค หยอดจังบอยหันมองหญิงสาวแล้วอมยิ้มนิด ๆ "ท่าจะหวงคุณพ่อมานะนี่เรา..." หยอดจังบอยพูดแซวเนียนจังแก "หวงเหิงอะไรล่ะ ไม่ได้หวงสักหน่อย" เนียนจังแกปฎิเสธสิ่งที่เธอคิดอยู่ "ไม่หวงแล้วทำไมต้องทำหน้างอด้วย ขนาดเมื่อกี้ยังงอนพี่เลย" หยอดจังบอยพูดยิ้ม ๆ แล้วมองหน้าเนียนจังแก "บอกว่าไม่ได้หวงไง.......ไม่หวง" เนียนจังแกพยายามปฎิเสธ แต่สีหน้ามันปิดไม่ได้เลยสักนิด "อ๊ะ.....ไม่หวงก็ไม่หวง....ปากแข็งเหลือเกิน" หยอดจังบอยยิ้มขำ ๆ แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายยอมให้เนียนจังแก แล้วทั้งสองก็ช่วยกันเช็คของใช้ในครัว .......... "พี่บอย..........จริง ๆ พี่บอยไม่จำเป็นต้องมาช่วยอะไรเราขนาดนี้ก็ได้นะ" เนียนจังแกพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งเช็คผักต่าง ๆ หยอดจังบอยที่กำลังเช็คพวกเครื่องปรุงต่าง ๆ อีกมุมหันมองหญิงสาว.......ซึ่งก็เห็นเธอหันหลังเช็คของให้เค้า "แค่นี้เราก็เกรงใจมากแล้ว......" เนียนจังแกยังคงพูดต่อ "พี่เต็มใจ....." หยอดจังบอยตอบสั้น ๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เต็มใจจริง ๆ "ทั้ง ๆ ที่เราทำตัวไม่เคยน่ารักเลย.....งั้นเหรอ" เนียนจังแกยังคงพูดต่อ "ใครบอกล่ะ ว่าน้องไม่น่ารัก" หยอดจังบอยมองหญิงสาว อย่างเอ็นดู "............" เนียนจังแกนั่งฟังนิ่ง "บางครั้งความดื้อ ความเอาแต่ใจตัวเอง งอแงนิด ๆ เกเรหน่อย ๆ ก็เป็นเสน่ห์ได้นะ ดูแล้วน่ารักดี" หยอดจังบอย ตอบในสิ่งตัวเองคิด "หนอยย ว่าเราดื้อ ว่าเราเกเร อีกแล้วหรือ" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม "เห็นมะ....ขี้พาลอีกด้วย" หยอดจังบอยยิ้มขำ ๆ "ว่าใครพาล......." เนียนจังแกทำตาดุขึ้น "ก็ใครล่ะ ยังไม่ทันว่าอะไรเลยก็โมโห ทำท่าจะกินกันแล้ว" หยอดจังบอยยังคงหยอกล้อหญิงสาว "พี่บอย!!!!!!!" เนียนจังแกทำเสียงดังขึ้น "พูดเสียงดังทำไม พี่อยู่แค่นี้เอง" ชายหนุ่มยังคงยียวนต่อ "เดี๋ยวเหอะนะ" เนียนจังแกเริ่มอาการหงุดหงิด "เดี๋ยว....เดี๋ยวทำไมหรือ" หยอดจังบอยแกล้งเอาหน้ายื่นไปใกล้ ๆ เนียนจังแก "อ้อ อยากรู้หรือ" เนียนจังแกยิ้มถามชายหนุ่ม "อืมมม" หยอดจังบอยพยักหน้ารับ "ก็นี่ไง.........." พูดไม่ทันขาดคำ เนียนจังแกเอาหัวผักกาดที่กำลังจะเน่าแปะเข้าที่หน้าชายหนุ่มเต็ม ๆ "เฮ้ยยยยยย" หยอดจังบอยร้องออกมา แล้วปัดผักกาดออกจากหน้า "เล่นงี้เลยหรือ มันสกปรกนะ" ชายหนุ่มมองหน้าเนียนจังแก "ก็ช่วยไม่ได้..." เนียนจังแกยืนยิ้มทำหน้ากวน ๆ "หืมมมม ช่วยไม่ได้ใช่มั้ย" หยอดจังบอยมองหญิงสาวทำหน้าหมั่นไส้นิด ๆ "ทำไม...." เนียนจังแกหันมายักคิ้วให้ชายหนุ่ม "ก็จะทำงี้ไง........" พูดจบ หยอดจังบอยก็หันไปคว้าแป้งสาลีในโหลมาแปะหน้าเนียนจังแก "เฮ้ยยยยยย พี่บอย มันเปื้อนนะ" เนียนจังแกพยายามหลบ แต่ก็โดนไปครึ่งหน้า "สมน้ำหน้า ทำคนอื่นเค้าไม่คิด ทีตัวเองทำเป็นกลัว" หยอดจังบอยก็ยิ้มสะใจ "ได้....ได้...." เนียนจังแกไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอคว้าผลมะเขือเทศที่สุกนิ่มแล้วมาปาใส่ชายหนุ่ม หยอดจังบอยหลบแนวกระสุนจากหญิงสาว แล้วหันไปคว้าผงแป้งมาอีกหนึ่งกำมือ พร้อมไล่แปะใส่เนียนจังแก หญิงสาวก็วิ่งหนีรอบ ๆ ห้องครัวนั้น..........ทั้งคู่แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนลืมเรื่องต่าง ๆ หมดสิ้น ..........   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:30:27 น.

หลังจากเล่นกันอย่างสนุกสนาน สภาพห้องครัวเต็มไปด้วยผงแป้งและเศษผัก ทั้งหยอดจังบอยและเนียนจังแก จึงต้องทำความสะอาดห้องครัวครั้งใหญ่.... "เป็นเพราะพี่บอยคนเดียวเลยนะ....." เนียนจังแกเช็ดตู้ไปก็บ่นไป "เออ มาว่าพี่คนเดียวได้ไง เราไม่ได้ทำหรือไง" หยอดจังบอยเถียงคืนขณะที่กำลังกวาดพื้นห้องครัว "ถ้าพี่บอยไม่เริ่มก่อนก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก" เนียนจังแกยังต่อว่าชายหนุ่มต่อ "อ้าววววว คนเริ่มนี่เรานะ ไม่ใช่พี่" หยอดจังบอยเถียงกลับไปเช่นกัน "ไม่ใช่เรานะ.........พี่บอยนั่นละ พี่บอยมาพูดว่าเราก่อน" เนียนจังแกไม่ยอมแพ้ตามเคย "โบ้ยยย ใส่กันนี่..." หยอดจังบอยมองหญิงสาว "ก็มันจริง ๆ นี่ พี่บอยอ่ะละผิด" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่มเช่นกัน แล้วทั้งสองก็จ้องหน้ากัน..........แล้วต่างก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา "ทำเป็นเด็กไปได้ เถียงกันไปเรื่อย" หยอดจังบอยพูดขึ้น "พี่บอย.......เดี๋ยวเราฝากป๋าแป๊บนะ จะไปสั่งผัก" เนียนจังแกหันมาบอกชายหนุ่มหลังจากเช็ดตู้เสร็จแล้ว "อืมมม ไม่ต้องห่วง" หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแก "เอ๋ แต่พี่ว่าพี่ไปให้ดีกว่ามั้ย" หยอดจังบอยเริ่มคิดอะไรได้บางอย่างจึงรีบพูดขึ้น "ไม่เป็นไร เราไปเอง" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม "พี่ไปให้ดีแล้วล่ะ" หยอดจังบอยรีบมาหยิบใบรายการผักจากมือเนียนจังแก "เราไปเองได้นะ ไม่เป็นไร" เนียนจังแกเอาใบรายการผักจากมือชายหนุ่มกลับคืน "แต่ พี่.........." หยอดจังบอยยังคงทำสีหน้าอยากไปแทน "มีเรื่องอะไรหรือเปล่าพี่บอย" เนียนจังแกขมวดคิ้วมองชายหนุ่มอย่างสงสัย "ก็..........." หยอดจังบอยลังเลจะพูด เค้ามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง แล้วตัดสินใจพูดออกมา "ก็พี่เห็นแม่ค้าร้านนี้เค้า..........เค้าท่าจะชอบเราน่ะซิ" หยอดจังบอยจ้องหน้าเนียนจังแกเพื่อดูปฎิกิริยาของเธอ "โธ่.........พี่โนอิอุนอะหรือ ไม่มีอะไรหรอก" เนียนจังแกยิ้มขำ ๆ "แต่ว่า..........." หยอดจังบอยยังไม่วางใจ "นี่พี่บอย พี่เค้าก็เป็นแบบนั้นเอง..........เอ๋ ว่าแต่ พี่รู้ได้ไง" เนียนจังแกทำหน้าสงสัย "ก็..........ก็พี่............" หยอดจังบอยทำเสียงอ้อมแอ้ม "...........ว่าไง รู้ได้ไง" เนียนจังแกมองด้วยสายตาคาดคั้น "คือ จำคราวโน้นได้มั้ย ที่เราเจอกันที่ร้านขนมเค้กอ่ะ" หยอดจังบอยทบทวนความจำ "หืมมม ครั้งไหนล่ะ เจอกันตั้งหลายครั้ง" เนียนจังแกทำหน้าสงสัย "ก็ วันที่แล่ปลาไง วันแรกของการเรียนอ่ะ" หยอดจังบอยตอบ "อ้อ..........นานมากกกกกเลยนะนั่น" เนียนจังแกทำหน้านึกออก "อืมมม นั่นละ พอหลังจากออกจากร้านเค้ก พี่ก็เจอเราที่ร้านขายผัก" หยอดจังบอยทบทวนความจำต่อ "อ้อ ไปซื้อของให้ป๋าอ่ะ" เนียนจังแกตอบ "ก็นั่นละ วันนั้น พี่เห็น......เอออออ..........เห็น" หยอดจังบอยยกมือเกาท้ายทอยเบา ๆ "เห็นพี่โนอิอุนหอมเรางั้นซิ" เนียนจังแกตอบแทนให้ชายหนุ่ม "อืมมมม" หยอดจังบอยพยักหน้าเบา ๆ "........โธ่ คิดว่าอะไร" เนียนจังแกยิ้มขำ ๆ "หมายความว่าไง ......." หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาว "ก็ พี่โนอิอุนเค้าชอบแอบมาหอมเราทีเผลอบ่อย ๆ" เนียนจังแกตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ได้ไง ๆ" หยอดจังบอยทำสีหน้าไม่พอใจ "อ้าวทำไมล่ะ" เนียนจังแกถามอย่างสงสัย "ก็.....พี่หวงนี่ ทีหลังห้ามให้ใครมาหอมนะ" หยอดจังบอยทำสีหน้าดุขึ้นมาทันที "ตลกละ.....เรื่องไรมาห้ามกัน" เนียนจังแกแกล้งทำเป็นไม่สนใจ "ห้ามได้ซิ........" หยอดจังบอยยังคงทำเสียงดุ "เอาสิทธิ์ไรมาห้าม" เนียนจังแกทำเมินหน้าใส่ชายหนุ่ม "ก็สิทธิ์......." หยอดจังบอยทำท่าจะตอบ "ไม่ฟังละ ไปสั่งผักก่อนนะ" พูดจบ เนียนจังแกก็เดินออกจากครัวไป เนียนจังแกรู้ดีว่าหยอดจังบอยอยากจะพูดอะไร .........แต่สำหรับเธอ ตอนนี้เธอยังไม่อยากฟังคำนั้น..........หยอดจังบอยยืนมองเนียนจังแกเดินออกไป .....ชายหนุ่มอยากบอกให้หญิงสาวฟังเหลือเกินว่าเค้ารักเธอมากแค่ไหน.......แต่เวลานี้เธอคงจะไม่อยากรับฟังเค้าเท่าไหร่ เนียนจังแกเดินออกจากร้านเพื่อไปร้านผักของโนอิอุนที่อยู่ไม่ไกลกันนัก........ระหว่างเดินทางไปร้านผัก เนียนจังแกเดินคิดเรื่องต่าง ๆ ไปเรื่อย...ตอนนี้เธอขอพักเรื่องราวต่าง ๆ ลงก่อน และขอเอาใจใส่กับเรื่องของลักซุนซุย และเรื่องร้านอาหารของเธอ ..........ส่วนเรื่องของหยอดจังบอย คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามพรหมลิขิต "แหมมมมม น้องเนียนจังแก คิดถึงจัง " โนอิอุนรีบออกมาต้อนรับเนียนจังแกทันทีที่เห็นเนียนจังแกเข้ามาในร้านของเธอ "สวัสดีฮะ พี่โนอิอุน" เนียนจังแกยิ้มให้โนอิอุน "คุณป๋าเป็นไงบ้างจ๊ะ พอดีตอนนี้เด็กในร้านพี่ลากลับบ้านนอก พี่เลยไปเยี่ยมไม่ได้เลย" โนอิอุนพูดอย่างห่วงใย "อ้อ ป๋า กลับบ้านแล้วฮะ พรุ่งนี้ก็เปิดร้านได้แล้ว...........นี่รายการผักฮะพี่" เนียนจังแกส่งรายการผักให้โนอิอุน "อืม แล้วคุณป๋าทำอาหารเองเหรอ หายดีแล้วเหรอ" โนอิอุนถามอย่างสงสัยขณะที่รับออเดอร์ผักจากเนียนจังแก "ยังไม่หายฮะพี่ แต่พอดีมีกุ๊กมาช่วยฮะ" เนียนจังแกตอบยิ้ม ๆ "หืมมมม กุ๊กจากไหนจ๊ะ แล้วจะทำอาหารอร่อยสู้คุณป๋าได้หรือจ๊ะ" โนอิอุนถามอย่างสงสัย "ได้ฮะ..........กุ๊กคนนี้เค้าเก่งฮะ" เนียนจังแกยิ้มกว้างให้โนอิอุน "งั้นก็ดีนะซิจ๊ะ ดีใจด้วยจัง" โนอิอุนยิ้มตอบ "งั้นหนูไปนะพี่" เนียนจังแกทำท่าจะกลับร้าน "เดี๋ยวจ๊ะ....น้องเนียนจังแก แป๊บนะ" โนอิอุนร้องเรียกเนียนจังแกก่อนวิ่งเข้าไปในร้าน โนอิอุนออกมาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ใบย่อม ๆ "ฝากให้คุณป๋าด้วยนะ" โนอิอุนยิ้มเขิน ๆ ให้กับเนียนจังแก "หืมมม ไม่ต้องก็ได้พี่ แค่น้ำใจของพี่ ป๋าก็ดีใจแล้ว" เนียนจังแกพูดอย่างเกรงใจ "พี่ตั้งใจเอาไปเยี่ยมคุณป๋าตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว แต่อย่างที่บอก เด็กในร้านมันขอกลับบ้านนอก เลยยังไม่ได้เอาไปให้สักที" โนอิอุนพูดอย่างเสียดาย ๆ "ฝากให้คุณป๋าด้วยนะ" โนอิอุนยิ้มให้เนียนจังแก "งั้นก็ ขอบคุณฮะ" เนียนจังแกรับกระเช้าผลไม้ไว้แล้วยิ้มขอบคุณ "อืมมม แล้วนี่ของหนูนะ.......พี่เห็นมันสดดี หวานอร่อยเชียว" โนอิอุนยื่นแอปเปิ้ลผลสีแดงสดให้เนียนจังแก "โห เยอะแยะไปหมดแล้วพี่" เนียนจังแกรู้สึกเกรงใจ "แค่ลูกเดียวเอง เยอะตรงไหน เอาไปนะจ๊ะ" โนอิอุนยิ้มหวาน "ฮะ ๆ ๆ" เนียนจังแกรับแอปเปิ้ลผลใหญ่มาไว้ในมือ "งั้นกลับก่อนนะพี่" เนียนจังแกกล่าวลา "จ๊ะ........" โนอิอุนยิ้มหวานให้อีก เนียนจังแกโค้งให้โนอิอุนก่อนแล้วจึงเดินกลับร้านไป.........   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:31:14 น.

หลังจากได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้วสรุปได้ว่าร้านลักซุนซุยเรสเตอรองจะเปิดขายเป็นเซ็ทอาหารชุดในช่วงเช้าจนถึงเย็น และช่วงห้าโมงเย็นจนถึงสี่ทุ่มถึงจะเป็นรายการตามเมนู ทั้งนี้เพราะหยอดจังบอยต้องไปทำการสอนนักเรียนในโรงเรียนทำอาหาร ส่วนเนียนจังแกก็ต้องไปเรียนวิชาทำอาหารเช่นกัน ซึ่งอาหารชุดนี้จะจัดเป็นเซ็ท มีให้เลือกสามเซ็ท ซึ่งหยอดจังบอยจะทำการเตรียมไว้ให้ก่อน แล้วให้เด็กในร้านทำการจัดเสริฟได้เลย...แล้วพอช่วงห้าโมงเย็น ทั้งสองก็กลับมาดูแลร้าน โดยหยอดจังบอยทำหน้าที่กุ๊กใหญ่ ส่วนเนียนจังแกก็ทำหน้าที่เดิมของเธอ คือต้อนรับลูกค้า รับออเดอร์ แต่เธอรับผิดชอบด้านเช็คของในครัวและสั่งของเพิ่ม หลายครั้งที่เนียนจังแกจะเข้าครัวมาช่วยหยอดจังบอยทำอาหารจนเนียนจังแกทำอาหารเป็นเพิ่มขึ้นมาอีกหลายอย่าง...การดำเนินการเป็นไปด้วยดี....โดยมีลักซุนซุยเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ "พี่บอยคะ ทำไมพี่บอยต้องออกไปแต่เช้ากลับดึกทุกวันเลยคะ" พัดอุยอุนบ่นกับชายหนุ่มขณะที่หยอดจังบอย ทำท่าจะออกจากบ้าน "พี่มีงานต้องทำนะพัด........." หยอดจังบอยหันมาบอกกับพัดอุยอุน "แต่พัดเหงานี่คะ" พัดอุยอุนทำหน้างอ "ก็พี่บอกแล้วว่าอย่ามา ๆ ก็ไม่เชื่อ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาวเสียงเรียบ "พี่บอยทำไมพูดแบบนี้คะ.........." พัดอุยอุนทำเสียงสูงขึ้นมา "พัด.....พี่เห็นว่าพัดเหงาก็เลยบอก เพราะพี่ก็มีงานต้องทำ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่ได้เจริญเหมือนในกรุงโซลนะ" หยอดจังบอยอธิบายให้พัดอุยอุนฟัง "พี่บอยไม่มีเวลาให้พัดเลย" พัดอุยอุนทำท่างอน "พัด พี่ต้องทำงาน พี่โตแล้ว จะให้มาทำตัวเป็นเด็ก ๆ เล่นไปวัน ๆ ไม่ได้แล้วนะ" หยอดจังบอยทำเสียงตำหนิ "แต่พัด.........." พัดอุยอุนยังอยากให้หยอดจังบอยเอาใจเธออีก "พี่ไปทำงานล่ะ" พูดจบ หยอดจังบอยก็ขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป ทิ้งให้หญิงสาวที่ยืนคุยด้วยทำสีหน้าหงุดหงิด ประกาศ....... ขอเชิญนักเรียนทุกคนที่มีฝีมือทางด้านการทำอาหารเข้าแข่งขันเพื่อชิงถ้วยรางวัลกุ๊กจูเนียร์......... เหล่านักเรียนของโรงเรียนสอนทำอาหารนานาชาติ Garden 98 ต่างฮือฮาที่บอร์ดประกาศข่าวอย่างสนอกสนใจ สองสาวเดินออกมาจากบอร์ดประกาศแล้วคุยกันมาตามทางเดิน "กุ๊ก ไม่สนใจเข้าแข่งกับเค้าบ้างหรือ" เปี้ยะซุนอึนถามกุ๊กองลง "อย่างกุ๊กเนี่ย ไม่กล้าอ่ะ" กุ๊กองลงส่ายหัวไปมา "แหม........ทำไมล่ะ" เปี้ยะซุนอึนยังถามต่อ "ก็ กุ๊กทั้งโก๊ะ แถมเวลาตื่นเต้น มักจะคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ กลัวไปทำเละอ่ะ" กุ๊กองลงพูดถึงตัวเอง "แล้วเปี้ยะละ" กุ๊กองลงหันมาถามเปี้ยะซุนอึนบ้าง "เราก็ไม่กล้าเหมือนกัน กลัวแพ้แล้วอายอ่ะ" เปี้ยะซุนอึนยิ้มอาย ๆ "อ้าว พี่เนียนจังทำอะไรหรือ" กุ๊กองลงร้องทักเนียนจังแกที่นั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะไม่ไกลจากบอร์ดประกาศมากนัก "ใบสมัครเข้าแข่งขันทำอาหารอ่ะ" เนียนจังแกตอบ แต่เธอยังกรอกข้อมูลไปเรื่อย ๆ "เอาจริงหรือพี่" เปี้ยะซุนอึนร้องถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ "อืมม ไหน ๆ ก็เรียนมาตั้งหลายเดือนแล้ว ลองดูสักหน่อย" เนียนจังแกตอบ "พี่อยากทำให้ป๋าภูมิใจด้วยน่ะ" เนียนจังแกหันมายิ้มให้สองสาว "งั้นเอาใจช่วยนะพี่" เปี้ยะซุนอึนยิ้มให้กำลังใจเนียนจังแก "ใช่ ๆ สู้ ๆ" กุ๊กองลงยิ้มกว้างให้เช่นกัน "ขอบใจจ๊ะ" เนียนจังแกยิ้มให้สองสาว ณ ร้านลักซุนซุยเรสเตอรอง ........หลังจากปิดร้านแล้ว....... เนียนจังแกจัดการตรวจสอบบัญชีตามที่บิดาเคยสอนไว้...... หยอดจังบอยรับอาสาดูแลลักซุนซุยจนเข้านอน........ "โอ้ยยยยย ทำไมตัวเลขมันเยอะอย่างนี้นะ" เนียนจังแกยกมือกุมขมับเมื่อมองตัวเลขในบัญชี "ป๋านี่เก่งจัง ทำได้ยังไงนะ" เนียนจังแกบ่นรำพึงเบา ๆ สีหน้าเครียด ๆ ขณะที่เนียนจังแกบ่นเรื่อยเปื่อย เธอก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครสักคนจับต้นคอของเธออยู่ "เครียดมากมั้ย" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม "อืมมม" เนียนจังแกขานรับเบา ๆ ชายหนุ่มบีบนวดแถวต้นคอให้เนียนจังแกและนวดที่ไหล่ให้เธอเพื่อคลายเครียด เนียนจังแกหลับตา ....ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงมาก "เป็นไง ดีขึ้นมั้ย" น้ำเสียงห่วงใยดังขึ้นมาอีก "อืมม ขอบคุณนะ" เนียนจังแกตอบกลับไป "มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย" หยอดจังบอยนั่งลงข้าง ๆ เนียนจังแกแล้วถาม "ไม่เป็นไร เราทำเอง" เนียนจังแกยิ้มบาง ๆ ให้ชายหนุ่ม "อืมมม ถ้าเครียดมากนักก็พักผ่อนบ้าง อย่าฝืน" หยอดจังบอยพูดอย่างห่วงใย "........." เนียนจังแกไม่พูดอะไรต่ออีก เธอก้มลงทำบัญชีต่อ "ได้ยินมาว่า ไปสมัครลงแข่งขันกุ๊กจูเนียร์ไว้หรือ" หยอดจังบอยถามต่อ "ใช่..." เนียนจังแกตอบ แต่เธอยังคงทำบัญชีต่อ "พยายามเข้านะ........." ชายหนุ่มให้กำลังใจเธอ "ขอบคุณนะ" เนียนจังแกกล่าวขอบคุณ "มีอะไรสงสัย ไม่เข้าใจ ถามพี่ได้นะ" หยอดจังบอยบอกหญิงสาวแล้วยิ้มให้เธอ "พี่บอย........." เนียนจังแกวางปากกาลงแล้วหันมองหน้าชายหนุ่มข้าง ๆ "หืมม" หยอดจังบอยขานรับ "พี่บอยว่า เราจะทำได้มั้ย" เนียนจังแกถามชายหนุ่ม "ได้ซิ...........เนียนจังแกเป็นคนเก่ง ต้องได้อยู่แล้ว" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว "พี่บอยคิดงั้นหรือ" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม "อืมมม พี่เชื่อว่าเราทำได้" ชายหนุ่มพูดด้วยดวงตาที่เชื่อมั่นในตัวหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เค้า "อืมม ขอบคุณมากเลยนะ" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม "วันนี้เป็นอะไร ขอบคุณพี่บ่อยจัง" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวแล้วถามอย่างสงสัย "ก็ ไม่รู้สิ แค่อยากขอบคุณ" เนียนจังแกตอบ "ตั้งแต่ป๋าป่วย พี่บอยก็ช่วยเราหลายเรื่องเลย คอยอยู่เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจให้ ช่วยทั้งดูแลป๋า ช่วยทั้งดูแลร้าน และก็....." เนียจังแกหยุดพูดแล้วก็ต้องหลบสายตาชายหนุ่ม "และอะไรหึ...." หยอดจังบอยถามน้ำเสียงนุ่ม "และก็.......ดูแลเราด้วย" เนียนจังแกรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา "หึ หึ หึ.....เด็กโง่.....เราก็รู้นี่นาว่าพี่อยากดูแลเรามากแค่ไหน" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาอ่อนโยน "แต่เราชอบทำตัวไม่ดีเรื่อย ๆ" เนียนจังแกพูดเสียงอ้อมแอ้ม "แต่พี่ก็ยังอยากดูแลอยู่ดี..." หยอดจังบอยย้ำคำเดิม "............" เนียนจังแกเงยหน้ามองหยอดจังบอย หญิงสาวค้นหาอะไรบางอย่างในดวงตาของชายหนุ่ม ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยที่เค้ามีให้เธอ หยอดจังบอยมองหน้าสวยใสตรงหน้า.........เค้าอยากจะบอกกับเธอเหลือเกินว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เค้ารู้สึกรักและอยากดูแลได้มากเท่านี้ ดวงตาของคนทั้งสองจ้องมองกันและกัน.........ความรู้สึกผูกพันธ์ อบอุ่น เกิดขึ้นในหัวใจของคนทั้งคู่......แม้บางครั้งเนียนจังแกพยายามฝืนไม่ให้ตนเองคิด ไม่ให้ตนเองเผลอใจไปกับความอบอุ่นที่ได้รับ แต่เธอเองก็ไม่อาจปฎิเสธได้ตลอดเวลา หยอดจังบอยก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าสวยใกล้ ๆ......ดวงตาหวานซึ้งจ้องมองใบหน้างามนั้น.......หยอดจังบอย ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มใสของเนียนจังแกอย่างแผ่วเบา........ชายหนุ่มใช้มือประคองใบหน้าสวยไว้......เนียนจังแก รับรู้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนนั้น.....เธอหลับตาลง.....หัวใจเต้นแรง.....หยอดจังบอยค่อย ๆ ก้มหน้าลงใกล้ใบหน้าขาวใสเรื่อย ๆ......ลมหายใจของชายหนุ่มกระทบกับแก้มใสจนเนียนจังแกรับรู้ได้......หัวใจหญิงสาวเต้นดังขึ้นเรื่อย ๆ หยอดจังบอยจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพู.......เค้ายังไม่เคยลืมรสหวานละมุนที่เคยได้สัมผัสได้เลย.....และตอนนี้เค้าก็กำลังจะลิ้มลองรสนั้นอีกครั้ง.......แต่ไม่ใช่จากการบังคับอีกฝ่าย แต่มันเป็นการสมยอมที่เค้ายังไม่เคยได้สัมผัส........ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้มลงเรื่อย ๆ "เนียนจังแก........." เสียงลักซุนซุยร้องเรียกลูกสาว หยอดจังบอยและเนียนจังแกสะดุ้งจากเสียงของลักซุนซุย ....หญิงสาวรีบผละออกจากชายหนุ่ม....ใบหน้าสีแดงจัด.......... "อยู่นี่จ๊ะ ป๋า" เนียนจังแกรีบลุกไปหาบิดาในห้อง หยอดจังบอยเองก็รู้สึกเก้อพิกล........แล้วหยอดจังบอยก็ต้องยิ้มขำ ๆ ตัวเอง เนียนจังแกรีบเดินไปหาลักซุนซุย .......เธอยกมือกำหน้าอกข้างซ้ายแน่น.....หัวใจเธอยังคงเต้นเร็วและแรงอยู่.... "ป๋าเรียกหนูหรือจ๊ะ...." เนียนจังแกเข้ามาหาลักซุนซุย "อืมมม ทำบัญชีไปถึงไหนแล้ว" ลักซุนซุยถามลูกสาว "ก็ ใกล้เสร็จแล้ว" เนียนจังแกตอบ แต่ไม่ยอมสบตาบิดา "เป็นอะไรไปหึ....หน้าแดง ๆ" ลักซุนซุยถามลูกสาวอย่างห่วงใย "ป่าวจ๊ะ....คืออากาศมันร้อนมั้ง" เนียนจังแกพยายามปิดอาการ "แล้วทำไมต้องทำท่าลุกลี้ลุกลน" ลักซุนซุยถามอย่างสงสัยอีก "ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ป๋า.....ไม่มีอะไรจริง ๆ" เนียจังแกตอบแล้วต้องหันหน้าไปทางอื่น "อืมมม แปลกแฮะ..........." ลักซุนซุยนั่งจ้องหน้าลูกสาวอย่างสงสัย เนียนจังแกก็ได้แต่หลบหน้าบิดา............ไม่กล้าสบตาตอบ   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:31:25 น.

หลังจากหยอดจังบอยช่วยเนียนจังแกปิดร้านเรียบร้อยแล้ว....ก็ถึงเวลาชายหนุ่มกลับบ้านเช่นทุกวัน.... แต่วันนี้เนียนจังแกเดินออกมาส่งหยอดจังบอยที่หน้าร้าน....... "กลับบ้านดี ๆ นะพี่บอย" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม "อืมม เดี๋ยวพี่ไปแล้วรีบเข้านอนล่ะ รู้มั้ย" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแกอย่างเป็นห่วง "อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้ชายหนุ่ม "งั้นพี่ไปนะ" หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแกก่อนเดินไปที่มอเตอร์ไซด์ "พี่บอยยยย" เนียนจังแกเรียกชื่อชายหนุ่มน้ำเสียงอ้อนนิด ๆ "หืมมม" หยอดจังบอยหันมองหน้าหญิงสาว "ขอบคุณนะ.......ถ้าไม่มีพี่บอย เรากับป๋าคงแย่...." เนียนจังแกทำหน้าซึ้งน้ำใจของหยอดจังบอย "ไม่เป็นไรหรอก พี่เต็มใจ.....แต่........." หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแก "แต่อะไรหรือพี่" เนียนจังแกถามอย่างสงสัย "แต่เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มะ" หยอดจังบอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "อะไรเหรอออ" เนียนจังแกพาซื่อถามหยอดจังบอยอย่างสงสัย "ก็ นี่ไง......" ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่แก้มของเค้า "บ้าหรือไงพี่.........เดี๋ยวเหอะ" เนียนจังแกทำเสียงดุแล้วยกมือขึ้น "โอ๊ะ กลัวแล้วจ้า" หยอดจังบอยหลับตาแล้วทำเป็นหลบผ่ามือของเนียนจังแก แต่ชายหนุ่มต้องตกใจ ตาโตขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากแก้มของเค้า.....จมูกน้อย ๆ ของเนียนจังแกถอนออกจากแก้มชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว.....หยอดจังบอยหันมองหน้าผู้หญิงที่เพิ่งหอมแก้มเค้าไปเมื่อสักครู่ "ขอบคุณนะพี่บอย" เนียนจังแกพูดด้วยสีหน้าอาย ๆ แล้วหันหลังเดินจะกลับเข้าบ้าน "เดี๋ยว.........." หยอดจังบอยรีบคว้ามือเนียนจังแกไว้ "........." เนียนจังแกเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันมาสบตาหยอดจังบอยด้วยเพราะตอนนี้เธอรู้สึกเขินอายสุด ๆ "พี่มีอะไรจะบอก........." หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงนุ่ม เนียนจังแกยังคงยืนหันหลังให้หยอดจังบอย "เรื่องของพี่กับพัด........." จบคำชายหนุ่มทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย "จริง ๆ พี่อยากพูดมานานแล้ว....พี่กับเค้าเราไม่มีอะไรกัน.....เค้าแค่ต้องการคนปลอบใจเท่านั้น" หยอดจังบอยเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้เนียนจังแกฟัง เค้าไม่รู้ว่าเนียนจังแกจะรับฟังหรือไม่ แต่มันถึงเวลาที่เค้าควรจะอธิบายให้เธอฟังเสียที "ทุกวันนี้เค้าก็แค่ต้องการใครสักคนไว้ยึดเหนี่ยว.....แต่สำหรับพี่ มันจบไปแล้ว จบไปนานแล้ว............." "ไม่ว่าเค้าจะอยากให้กลับมาเหมือนเดิมมากแค่ไหน สำหรับพี่คือ ไม่มีทาง.......เพราะพี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว....." หยอดจังบอยพูดทุกอย่างด้วยความจริงจากใจ เนียนจังแกยืนฟังนิ่ง.............. "คนที่พี่รักก็คือ............" หยอดจังบอยหยุดพูดแล้วมองหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้เค้า หยอดจังบอยใช้มือจับไหล่เนียนจังแกไว้ทั้งสองข้าง เค้าหมุนตัวเธอให้หันหน้ามาทางเค้า.......ชายหนุ่มเชยคางเนียนจังแกขึ้นเพื่อให้มองมาทางเค้า....ดวงตาหญิงสาว เอ่อล้นด้วยน้ำใส....แต่มันเป็นน้ำตาจากความตื้นตันใจ "อย่าผลักไสพี่ให้ใครอีกเลย เพราะยังไงใจพี่ก็เป็นของคนที่ชื่อ เนียนจังแก..." หยอดจังบอยจ้องมองมาที่ดวงตาคู่สวย "พี่รักและปรารถนาอยู่ดูแลน้องเพียงคนเดียว............เข้าใจมั้ย" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแกด้วยความรู้สึกที่เค้าเก็บไว้เต็มหัวใจ "พี่บอยย" เนียนจังแกเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "บางครั้งพี่อาจทำอะไรที่ดูงี่เง่า ดูไม่ดี..........แต่เพราะพี่รักและหวง" "ยิ่งเห็นน้องไปสนิทสนมกับคนอื่น พี่เจ็บที่หัวใจอย่างที่สุด..........." "พี่รักน้องนะ........เนียนจังแก" หยอดจังบอยบอกความในใจกับหญิงสาวตรงหน้า "พี่บอยยย" เนียนจังแกรู้สึกตื้นตันในหัวใจ ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้เริ่มจะเก็บไว้ไม่อยู่......... "พี่รักมานานแล้ว และรักมาตลอด" ชายหนุ่มส่งสายตาหวานซึ้งให้เนียนจังแก ชายหนุ่มก้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าสวย......ดวงตาของสองคนประสานกัน ..ริมฝีปากเรียวบางสัมผัสกับริมฝีปากอิ่มสีชมพู. .เนียนจังแกหลับตานิ่ง.....หัวใจพองโตขึ้นเรื่อย ๆ......สัมผัสอบอุ่น.......มันช่างสุขใจอะไรอย่างนี้ หยอดจังบอยโอบร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด.......เนียนจังแกค่อย ๆ ยกมือขึ้นโอบหยอดจังบอยไว้เช่นกัน สองร่าง กอดกันแน่นใต้แสงดวงจันทร์...... หยอดจังบอยจัดการจอดมอเตอร์ไซด์เข้าที่เรียบร้อยก็เดินเข้าบ้าน....... "กลับมาแล้วครับ....เอ๋ ทำไมคุณแม่ยังไม่นอนอีกหรือครับ" หยอดจังบอยแปลกใจที่มารดายังไม่เข้านอน เพราะธรรมดา แดซซงจูจะเข้านอนไว "วันนี้มีจดหมายจากสถาบันสอนทำอาหารที่อังกฤษมาน่ะ" พูดจบ แดซซงจูยื่นจดหมายให้ลูกชายคนโต หยอดจังบอยรับจดหมายจากแดซซงจูมาแล้วแกะออกมาอ่าน เมื่ออ่านจดหมายจบ สีหน้าชายหนุ่มดูค่อนข้างหนักใจเล็กน้อย "เค้าส่งจดหมายมาว่ายังไงหรือลูก" ซุ่มจังจุดถามหยอดจังบอย "คือ เค้าให้ผมไปสอนที่โน่นครับป๋า.....สัญญาสองปี" หยอดจังบอยตอบบิดา "ดีใจด้วยนะครับพี่บอย ความฝันของพี่บอยเป็นจริงแล้ว" เตี้ยจิงออฟยิ้มให้พี่ชาย เพราะหยอดจังบอยอยากไปสอนที่สถาบันนี้มานานแล้ว "แล้วลูกว่ายังไงดีล่ะ" แดซซงจูถามลูกชายคนโต "คือผม........" หยอดจังบอยรู้สึกลังเล ชายหนุ่มเคยฝันอยากไปสอนที่สถาบันนี้มานานแล้ว........เพื่อเป็นการพิสูจน์ความสามารถของตัวเค้า และที่สถาบันแห่งนี้เองที่จะทำให้เค้าสามารถเข้าแข่งเชฟมือทองระดับโลกได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงดีใจกระโดดตัวลอยไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่........เค้าไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด "ถ้าเราต้องเลือกระหว่างความฝันกับคนที่เรารัก............." หยอดจังบอยพูดขึ้นด้วยความรู้สึกสับสน "ถ้าคนที่เรารักต้องการเรา................." หยอดจังบอยยังคงคิดหนัก "..............แล้วเราต้องเลือก" หยอดจังบอยสูดลมหายใจลึกแล้วมองไปทางที่แดซซงจูกับซุ่มจังจุดนั่งอยู่.......... "มะม๊า ครับ........ป๋าครับ.........ถ้าผมไม่ได้เป็นสุดยอดกุ๊กมือทอง ป๋ากับม๊าจะเสียใจมั้ยครับ" หยอดจังบอย ถามบิดามารดา "สำหรับมะม๊านะลูก ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร ลูกก็คือลูกของมะม๊า...." แดซซงจูตอบบุตรชายคนโตแล้วยิ้มให้ "สำหรับป๋า ป๋าเคารพการตัดสินใจของลูก" ซุ่มจังจุดก็ให้คำตอบที่เข้าใจในลูกชาย "ขอบคุณมากครับป๋า มะม๊า" หยอดจังบอยยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว.............. บทสนทนาต่าง ๆ พัดอุยอุนได้ยินหมดแล้ว....... หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก........... "สวัสดีค่ะ........" เสียงหวานใสดังขึ้นเมื่อประตูร้านเปิดออก "อ้าววววว ไม่เจอกันซะนาน สบายดีหรือเพื่อน" เสียงโอ๋จีอุนร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อมองว่าใครเข้ามาในร้าน "มา ๆ ๆ ๆ มานั่งก่อน เป็นไงมาไงถึงมาร้านโอ๋ได้" โอ๋จีอุนแสดงความตื่นเต้นสุด ๆ เพื่อนของโอ๋จีอุนนั่งลงที่เก้าอี้แล้วยิ้มให้โอ๋จีอุน.............. "เรามาหาคน ๆ หนึ่ง........" ชายหนุ่มพูดขึ้น "ใครหรือ...." โอ๋จีอุนถามอย่างสงสัย "แฟนเราเอง เค้าหนีเรามา..........ตอนนี้ได้ข่าวว่ามาอยู่แถวนี้" ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาว ตอบโอ๋จีอุน "แฟนเธอหรือ...........เฮ้ยยย มีแฟนแล้วหรือนี่" โอ๋จีอุนทำหน้าแปลกใจ "อืมมม เราเรียนดนตรีด้วยกัน.......เค้าร้องเพลงเพราะมากนะ" ชายหนุ่มยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อพูดถึงแฟนเค้า "เอออ แล้วแฟนมิว หน้าตาไงอ่ะ" โอ๋จีอุนถามถึงหน้าตาแฟนของมิวนิ่มสั้น "ก็ ตาโต ๆ แก้มป่อง ๆ ผมยาว ตัวกลม" มิวนิ่มสั้นบรรยายถึงรูปร่างแฟนของเค้าให้โอ๋จีอุนฟัง เนียนจังแกเดินกลับร้านหลังจากสั่งผักที่ร้านของโนอิอุนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เนียนจังแกต้องชะงักหยุดเดินทันที เมื่อเห็นใครบางคนมาขวางทางเธอ "สวัสดีคุณพัด" เนียนจังแกทักทายพัดอุยอุน "สวัสดีค่ะ เนียนจังแก" พัดอุยอุนทำหน้าตาเชิด ๆ ใส่เนียนจังแก "คุณพัดมาหาซื้อของหรือ" เนียนจังแกถามพัดอุยอุน "ป่าว พัดมาหาเนียนจังแกอ่ะล่ะ" พัดอุยอุนจ้องหน้าเนียนจังแกนิ่ง "มาหาเรา.........มีอะไรหรือ" เนียนจังแกถามอย่างสงสัย "อ๊ะ.........อ่านนี่ซะ แล้วพัดหวังว่า เธอคงเข้าใจสิ่งที่พัดอยากบอกนะ" พัดอุยอุนยื่นซองจดหมายให้เนียนจังแก เนียนจังแกรับจดหมายฉบับนั้นมาอ่านแล้วก็ต้องรู้สึกตกใจไม่น้อยเลย......... "รู้มั้ย ตลอดเวลาที่พัดรู้จักพี่บอยมา พี่บอยบอกว่าอยากไปทำงานที่สถาบันนี้มาก มันคือความฝันของเค้า" พัดอุยอุนกล่าวแล้วเดินผ่านเนียนจังแกไป "เค้าฝันมาตลอด .....แต่เพราะ......" พัดอุยอุนหันมองหน้าเนียนจังแกตาเขม็ง "................." เนียนจังแกมองหน้าพัดอุยอุน เธอไม่อยากจะคิดว่าพัดอุยอุนกำลังจะบอกอะไรเธอ "เพราะเธอ.........เพราะเธอ พี่บอยจึงทิ้งความฝัน" พัดอุยอุนมองหน้าเนียนจังแกนิ่ง เนียนจังแกตกใจ ...........หัวใจหญิงสาวกระตุกวูบ............. "ถ้าพัดเป็นเธอ พัดจะไม่ยอมทำลายความฝันของคนที่พัดรักหรอกนะ" พัดอุยอุนจ้องหน้าเนียนจังแกอย่างกับจะบอกความนัยอะไรบางอย่าง "พัดจะไม่ฉุดคนที่รักมาอยู่แบบนี้หรอก พัดจะปล่อยให้เค้าก้าวไปข้างหน้า" พัดอุยอุนทำสีหน้าจริงจัง "พัดหวังว่าเธอคงเข้าใจนะ" พูดจบพัดอุยอุนก็เดินจากไปทิ้งให้เนียนจังแกยืนนิ่งอยู่เพียงลำพัง เนียนจังแกยกจดหมายขึ้นมาดูอีกครั้ง............คำพูดของพัดอุยอุนดังก้องอยู่ในหูของเธอ..........   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:31:48 น.

เนียนจังแกเดินไปตามทางเท้า...... ดวงตาเหม่อลอย .หญิงสาวเดินไปก็ถอนหายใจไป..........เนียนจังแกหยุดยืนมองหน้าร้านของเธอแล้วหันไปมองมอเตอร์ไซด์ที่จอดนิ่งอยู่ข้าง ๆ จักรยานของเธอ หญิงสาวเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ เธอยกมือลูบเบาะรถมอเตอร์ไซด์ ........เนียนจังแกเอาจดหมายฉบับนั้นใส่กระเป๋ากางเกง แล้วสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปวด.....เธอยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าร้านไป "ป๋า มานั่งทำไรแถวนี้" เนียนจังแกเห็นลักซุนซุยมานั่งที่เคาน์เตอร์จึงถามขึ้น "ป๋าก็ออกมาดูลูกค้าซิ" ลักซุนซุยพูดกับลูกสาว "โธ่ ออกมานั่งทำไม ก็หมอบอกว่าห้ามทำงาน เอ๊ะ ป๋านี่" เนียนจังแกทำท่าดุลักซุนซุย "ให้คุณอาออกมานั่งบ้างก็ได้ นอนอยู่แต่ในห้อง อึดอัดแย่" หยอดจังบอยพูดออกมาจากช่องเชื่อมระหว่างเคาน์เตอร์กับครัว "เห็นมะ ๆ ๆ บอยเค้ายังเห็นด้วยกับป๋าเลย" ลักซุนซุยยิ้มชอบใจ "พี่บอยนี่นะ เข้าข้างป๋าเข้าไป" เนียนจังแกทำตาดุใส่หยอดจังบอย "แค่มานั่งดูลูกค้า ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อย่าดุนักเลย เดี๋ยวเค้าก็ไม่กล้ามาขอหรอก" ลักซุนซุยแกล้งแซวลูกสาว "เอ๊ะ ป๋า พูดอะไรอ่ะ" เนียนจังแกขมวดคิ้วมองบิดาแล้วก็ต้องหน้าแดง "อ้าว หน้าแดงทำไมล่ะ" ลักซุนซุยชอบอกชอบใจใหญ่ "55555" ลักซุนซุยหัวเราะเสียงดัง เนียนจังแกรู้สึกอายอย่างมาก เธอแอบชำเลืองมองหยอดจังบอย ก็เห็นชายหนุ่มยืนยิ้มชอบใจเช่นกัน "ไม่พูดด้วยแล้ว........." เนียนจังแกรีบเดินออกมาจากเคาน์เตอร์แล้วไปคุยกับลูกค้าแทน หลังจากส่งลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านไปแล้ว เนียนจังแกและหยอดจังบอยก็ช่วยเด็กในร้านเก็บร้านแล้วพาลักซุนซุยเข้านอน "พี่บอย......" เนียนจังแกเรียกหยอดจังบอยหลังจากพาบิดาเข้านอนเรียบร้อยแล้ว "หืมมม" หยอดจังบอยที่กำลังเก็บของที่เคาน์เตอร์หันมองหน้าหญิงสาว "วันนี้เราอยากไปเที่ยวทะเลใกล้ ๆ เนี่ย พาไปหน่อยได้มั้ย" เนียนจังแกพูดกับหยอดจังบอย "ไปตอนนี้อะนะ" หยอดจังบอยถามย้ำเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง "อืมมม ได้มั้ย" เนียนจังแกพยักหน้าแล้วยิ้ม "ได้ซิ...." หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแกแล้วยกมือจับหัวเธอโยกไปมาเบา ๆ เมื่อเก็บร้านเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เตรียมตัวออกไปข้างนอกด้วยกัน "เออ แป๊บนะพี่บอย" เนียนจังแกรีบวิ่งขึ้นห้องนอนเธอเพื่อไปเอาของบางอย่างลงมาอย่างรวดเร็ว "ป่ะ........." เนียนจังแกเดินออกจากร้านแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม "ไปเอาอะไรมาหรือ" หยอดจังบอยถามอย่างสงสัย "นี่ไง" เนียนจังแกยิ้มให้หยอดจังบอยแล้วหมุนตัวให้ชายหนุ่มดู "อะไรอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรเลย" หยอดจังบอยถามอย่างสงสัย "ก็นี่ไง" เนียนจังแกจับที่เสื้อเจ๊คแก็ตให้ชายหนุ่มเห็น "อ้อ.........." หยอดจังบอยจำได้ว่าเสื้อเจ๊คแก็ตนี้คือของเค้าเอง "เรารู้นะ ว่าเป็นของใคร" เนียนจังแกยิ้มหวานให้หยอดจังบอย ชายหนุ่มยิ้มเขิน ๆ "ไป.........." เนียนจังแกจับแขนชายหนุ่มเขย่าเบา ๆ แล้วทั้งสองก็ขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป.......แถวเมืองที่เนียนจังแกอยู่นี้ มีทะเลติดอยู่ไม่ห่างนัก เพียงขี่มอเตอร์ไซด์ไปไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว เมื่อรถมอเตอร์ไซด์จอดสนิทอยู่ริมชายหาด......เนียนจังแกเดินลงชายหาดไปก่อน.........หยอดจังบอยเดินตามหญิงสาวมาติด ๆ แล้วชายหนุ่มก็คว้ามือน้อย ๆ มาจับไว้.......เนียนจังแกหันมองหน้าหยอดจังบอย ชายหนุ่มก็ยิ้มหวานให้เธอ........... ทั้งคู่เดินจูงมือกันไป..........เลียบชายหาดยามค่ำคืนไปเรื่อย ๆ.....บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาว.............สวยงามน่ามอง...........ดวงดาวแข่งกันส่องแสงระยิบระยับ "พี่บอย......." เนียนจังแกเรียกชื่อชายหนุ่มที่เดินจูงมืออยู่กับเธอ "จ๋า" หยอดจังบอยตอบน้ำเสียงหวาน "พี่บอย.....พี่บอยรักเรามากมั้ย" เนียนจังแกหยุดยืนมองชายหนุ่ม "หืมมม ทำไมถามงี้ล่ะ" หยอดจังบอยมองหน้าเนียนจังแกอย่างสงสัย แต่หญิงสาวกับเงียบและรอคำตอบของหยอดจังบอย "รักมากซิ" หยอดจังบอยยิ้มหวาน "รักมากแค่ไหนหรือ" เนียนจังแกถามอีก "อืมมมม มากแค่ไหนดี........." ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "แค่ไหนคะ" เนียนจังแกถามน้ำเสียงอ่อนหวาน "หืมมม ว่าอะไรนะ" หยอดจังบอยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เค้ายกมือจับหน้าผากเนียนจังแก "เอ๋.........ไม่ได้ป่วยนี่นา" หยอดจังบอยยิ้มยียวน "รักมากแค่ไหนคะ" เนียนจังแกถามย้ำอีก "รักมาก มาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลยค่ะ" หยอดจังบอยยิ้มแล้วยื่นหน้ามาใกล้หน้าเนียนจังแก "มากขนาดแลกกับความฝันของตัวเองได้เลยหรือคะ" เนียนจังแกถาม หยอดจังบอยมองหน้าเนียนจังแกแบบสงสัยและแปลกใจ .เนียนจังแกหันมองไปยังผืนน้ำที่มืดมิดในยามราตรีกาล มีเพียงแสงจันทร์และแสงดาวที่ตกกระทบพื้นน้ำเป็นแสงวับวาว "พี่บอยคะ........เราไม่อยากให้พี่บอยต้องเสียความฝันของตัวเองไปนะ" เนียนจังแกพูดขึ้น "เนียนจังแก......." หยอดจังบอยตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา "พี่บอยไปอังกฤษเถอะค่ะ.........." เนียนจังแกพูดในสิ่งที่เธอรู้สึกฝืนใจมากออกมา "น้องรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน" หยอดจังบอยตกใจที่เนียนจังแกรู้เรื่องนี้ "รู้ได้ยังไงไม่สำคัญหรอกนะคะ.......แต่มันสำคัญที่ ........" เนียนจังแกหยุดพูดแล้วหันมองหน้าชายหนุ่ม "น้องไม่อยากเป็นต้นเหตุทำลายความฝันของพี่บอยค่ะ" เนียนจังแกยกมือสัมผัสใบหน้าชายหนุ่ม น้ำตาใสเอ่อเต็มขอบตา "ไม่........พี่จะไม่ไปไหน" หยอดจังบอยยกมือกุมมือของเนียนจังแกที่แก้มหน้าเค้าไว้ "ไม่ได้ค่ะ พี่บอยต้องไป" เนียนจังแกฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม.........แต่น้ำตาใสร่วงลงมา "แต่ว่า............" ชายหนุ่มจ้องใบหน้านวลใสอย่างปวดใจ "นะคะ.....อย่าทิ้งความฝัน พี่บอยต้องเดินก้าวไปข้างหน้าต่อไปนะคะ" เนียนจังแกจ้องใบหน้าชายหนุ่ม เธออยากจดจำใบหน้านี้ให้แม่นยำ หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกมากอดไว้แน่น........ "พี่ไม่อยากไป พี่ไม่อยากไป" หยอดจังบอยพูดออกมาน้ำเสียงสั่นเครือ "พี่บอยต้องไปนะคะ........ไปเถอะนะ...........น้องจะรออยู่ที่นี่" เนียนจังแกหลับตาซบอกของหยอดจังบอย "สัญญานะ ว่าจะรอ" หยอดจังบอยย้ำขอคำสัญญาจากเนียนจังแก "อืมม ค่ะ สัญญา" เนียนจังแกพยักหน้าเบา ๆ "พี่ดีใจที่สุดเลย........รอพี่นะ แค่สองปี พี่จะกลับมา" หยอดจังบอยกอดเนียนจังแกแน่น "อืมมม" เนียนจังแกรับคำแล้วยิ้ม หยอดจังบอยกอดหญิงสาวแน่นแล้วยิ้มออกมา หยอดจังบอยมาส่งเนียนจังแกที่ร้าน.......... "พรุ่งนี้เจอกันนะ" ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาว "อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้ "อ้าว ไม่เห็นพูดคะขา อีกแล้วเลย" หยอดจังบอยทำหน้าอ้อน "ไม่พูดแล้ว เมื่อกี้ผีทะเลมันเข้าสิง" เนียนจังแกยิ้มกวน ๆ "อ้าว เป็นงั้นไป" หยอดจังบอยทำหน้าอึ้ง ๆ "ง่วงละ ฝันดีนะ" พูดจบ เนียนจังแกก็เดินเข้าบ้านไป หยอดจังบอยมองเนียนจังแกเข้าบ้านไปแล้วก็ยิ้มออกมาก่อนกลับบ้านไป เนียนจังแกยืนนิ่งอยู่หลังประตู........หญิงสาวนั่งลงที่พื้น........ยกมือปิดหน้านิ่ง..............   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:32:13 น.

"คุณป้าคะ....หนูออกไปซื้อขนมแถวนี้หน่อยนะคะ" พัดอุยอุนร้องบอกแดซซงจูก่อนออกจากบ้าน พัดอุยอุนเดินไปตามทางเท้า เธอมุ่งตรงไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่ง......... "อ้าาาา ขนมเยอะเลย" พัดอุยอุนยิ้มอารมณ์ดีก่อนเดินเข้าร้านไป "สวัสดีค่ะ....รับอะไรดีคะ" เสียงหวานดังมาจากเคาน์เตอร์ขายขนม พัดอุยอุนหันไปยิ้มให้คนขายแล้วเดินเลือกขนมต่าง ๆ มีทั้งเค้กรสชาติต่าง ๆ คุ้กกี้ ขนมปัง เยอะแยะไปหมด พัดอุยอุนรู้สึกมีความสุขกับการเลือกขนม......... "พัด...!!!!!!!!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากในร้าน พัดอุยอุนจำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดี เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ......... หญิงสาวหันไปมองคนที่เรียกเธอ เมื่อเห็นเค้าปุ๊บ หญิงสาวถึงกับทิ้งถาดใส่ขนมลงพื้น พัดอุยอุนรีบเดินออกมาจากร้านทันที....มิวนิ่มสั้นรีบวิ่งตามไป "อะไรเนี่ย ขนมโอ๋ เสียหมด" โอ๋จีอุนไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยจึงเดินมาเก็บขนมที่ตกอยู่กับพื้นอย่างอารมณ์เสีย พัดอุยอุนวิ่งออกมาจากร้าน........มิวนิ่มสั้นรีบวิ่งตาม........... "พัด..........พัดจะหนีมิวไปถึงไหน" มิวนิ่มสั้นตะโกนถามพัดอุยอุน "มิวตามหาพัดซะทั่วไปหมด จะหนีมิวทำไม" มิวนิ่มสั้นยังตะโกนมาเรื่อย ๆ พัดอุยอุนไม่ยอมฟัง เธอวิ่งต่อเรื่อย ๆ จนสะดุดขาตัวเองล้มลง......... "พัด..........." มิวนิ่มสั้นตกใจรีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาว "เป็นอะไรรึป่าว ไหนมีแผลมั้ย" มิวนิ่มสั้นรีบจับขาพัดอุยอุนสำรวจหาแผล "อย่ามาจับตัวพัดนะ" พัดอุยอุนเสียงดังใส่นิ่มสั้นมิว "พัด............" ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวดวงตาเว้าวอน "มาหาพัดทำไม ไปหาแม่สุกง สุกี้ อะไรนั่นซิ" พัดอุยอุนพูดน้ำเสียงประชด "พัด........สุกี้ เค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะ" มิวนิ่มสั้นอธิบาย "ไม่เกี่ยวยังไง ก็มิวอ่ะ เอาแต่ไปซ้อมเล่นดนตรีกับสุกี้จนไม่สนใจพัดเลย" พัดอุยอุนพูดออกมาด้วยความน้อยใจ "คิดมากอีกแล้วนะ.........มิวไม่มีใครจริง ๆ มิวมีพัดแค่คนเดียว" มิวนิ่มสั้นพูดจบก็คว้าตัวพัดอุยอุนมากอดแน่น "ปล่อยพัดนะ.........คนบ้า " พัดอุยอุนดันตัวมิวนิ่มสั้นออก แต่ชายหนุ่มกับกระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก "ดีกันนะ อย่าโกรธ อย่างอนอีกเลย มิวคิดถึงพัดมากเลยนะ" มิวนิ่มสั้นพูดน้ำเสียงอ่อนโยน "รู้มั้ย เวลามิวเป่าแซ็กกลางดึกทีไรแล้วไม่มีเสียงพัด มันเหงาแค่ไหน" มิวนิ่มสั้นมองหน้าหญิงสาวในอ้อมกอด อย่างหวานซึ้ง "คนบ้า.........." พัดอุยอุนซบอกชายหนุ่มแล้วแก้มก็เป็นสีแดงระเรื่อ "ทีหลังอย่างอนแล้วหนีมาอีกนะ รู้มั้ย" มิวนิ่มสั้นเอาแก้มซบหัวของพัดอุยอุน "อืมมมม" พัดอุยอุนแอบอมยิ้ม "แต่มิวห้ามไปสนใจใครมากกว่าพัดอีกนะ" พัดอุยอุนสั่งกำชับชายหนุ่ม "จ้า........." มิวนิ่มสั้นขานรับ "มิวรู้มั้ย ว่าพัดคิดถึงมิวมากนะ...." พัดอุยอุนกอดชายหนุ่มแน่นเช่นกัน "เออ...ว่าแต่เราจะนั่งกอดกันแบบนี้อีกนานมั้ย" พัดอุยอุนถามชายหนุ่ม "นั่นซิเนอะ" มิวนิ่มสั้นก็เพิ่งนึกได้ว่าอยู่กลางถนนกันนี่นา แล้วทั้งสองก็ยิ้มเขิน ๆ ก่อนจูงกันลุกขึ้น............ "ไป มิวเลี้ยงหนมนะ" พูดจบมิวนิ่มสั้นก็จูงมือแฟนสาวไปร้านโอ๋จีอุน ที่สนามบิน......... "คุณมะม๊าครับ ผมไปก่อนนะครับ" หยอดจังบอยกล่าวลามารดา "ป๋าครับ ผมไปนะครับ" หยอดจังบอยบอกลาบิดาด้วยเช่นกัน "ไปก็รักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ นะลูก ........." แดซซงจูกอดบุตรชายคนโต "ตั้งใจทำความฝันให้เต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นยังไง ป๋าก็อยู่ข้างแกเสมอนะ" ซุ่มจังจุดยิ้มให้ลูกชาย "พี่บอยครับ.........สู้ ๆ นะครับ" เตี้ยจิงออฟยิ้มให้พี่ชาย "เราเองก็ตั้งใจเรียน ศึกษาวิชาดี ๆ นะ" หยอดจังบอยกอดน้องชายอย่างเอ็นดู "คุณอาครับ ผมไปนะครับ" หยอดจังบอยกล่าวลาลักซุนซุย "อืมมมม ตั้งใจนะ" ลักซุนซุยยิ้มให้ชายหนุ่ม "พี่บอยคะ นี่พวกเราขอให้เป็นกำลังใจค่ะ" กุ๊กองลงส่งช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้หยอดจังบอย โดยมีเปี้ยะซุนอึน บึกจังว่าน และปักโจฮอย ยืนรอบ ๆ "ขอบใจทุกคนมากนะ" หยอดจังบอยยิ้มให้ทุกคน "พี่บอยคะ.........โชคดีนะคะ" พัดอุยอุนยิ้มให้หยอดจังบอย "พัดเองก็ต้องหนักแน่นนะ อย่าหวั่นไหวง่าย ๆ อย่างอนมิวเค้ามากนัก" พูดจบ หยอดจังบอยก็หันมองมิวนิ่มสั้น ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พัดอุยอุน "มิว ฝากดูแลพัดด้วยนะ รายนี้ขี้งอน เวลาง้อต้องมีขนมมาง้อด้วย" หยอดจังบอยยิ้มให้มิวนิ่มสั้น "มิวก็ว่างั้นละครับพี่บอย" มิวนิ่มสั้นโอบไหล่พัดอุยอุนแล้วโยกตัวหญิงสาวเบา ๆ "นี่ว่าพัดหรือ เดี๋ยวเถอะ" พัดอุยอุนหันไปค้อนมิวนิ่มสั้น "แนะ ไม่ทันไร ก็ทะเลาะกันอีกแล้ว ไม่เอานะ" หยอดจังบอยยิ้มขำ ๆ แล้วชายหนุ่มเดินมาถึงคนสุดท้ายที่รอส่งเค้า......เนียนจังแกอยู่ในชุดเสื้อสีชมพูสวยหวาน......และเธอใส่สร้อยที่หยอดจังบอยได้ให้กับเธอ........... "เดินทางดี ๆ นะพี่บอย............" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเรียบ "อยู่ทางนี้ก็ระวังตัวด้วยนะ อย่าดื้อ อย่าห้าว อย่างอแงนะ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาวน้ำเสียงนุ่ม "อยู่ทางโน่น ก็รักษาสุขภาพดี ๆ นะ นอนห่มผ้าหนา ๆ" เนียนจังแกบอกกับชายหนุ่มอย่างห่วงใย "อยู่ทางนี้ อย่านอนดึกนะ อย่าทำงานจนลืมกินข้าว อย่าให้มีดบาดมืออีกนะ" หยอดจังบอยกำชับเนียนจังแก "อยู่ที่โน่น ก็อย่าไปจีบใครมั่ว ๆ ล่ะ" เนียนจังแกก็กำชับเช่นกัน "พี่ไม่มีใครทั้งนั้น พี่มีแค่คน ๆ นี้คนเดียว" ชายหนุ่มคว้ามือเนียนจังแกมากำแน่น "เชื่อพี่นะ" หยอดจังบอยมองจ้องที่ดวงตาเนียนจังแกอย่างจริงจัง "อืมมม เชื่อก็ได้" เนียนจังแกพยักหน้ารับ "อย่าให้ใครมาวุ่นวายนะ พี่หวง รู้มั้ย" หยอดจังบอยทำเสียงดุ "อืมมม ไม่มีใครเข้ามานั่งในใจแทนได้หรอกนะ" เนียนจังแกยิ้มหวาน "แล้วพี่จะเขียนจดหมายมาหานะ จะโทรมาหาด้วย" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว "ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ..........." เนียนจังแกยิ้ม "ว่างซิ ต้องว่างเสมอ" หยอดจังบอยยิ้ม "อย่าลืมสัญญานะ.....ว่าจะรอพี่" หยอดจังบอยมองหญิงสาวนัยตาซึ้ง "อืมม สัญญา" เนียนจังแกพยักหน้าให้หยอดจังบอย "แล้วพี่จะรีบกลับมานะ" หยอดจังบอยบีบมือหญิงสาวไว้แน่น "จ๊ะ..." เนียนจังแกพยักหน้ารับยิ้มหวาน หยอดจังบอยดึงตัวเนียนจังแกมากอดแน่น............ "รอพี่นะคนดี" หยอดจังบอยกำชับเนียนจังแก "ค่ะ" เนียนจังแกตอบน้ำเสียงอ่อนหวาน "พี่ไปนะ.........." ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาว "ค่ะ" เนียนจังแกตอบรับ แล้วหยอดจังบอยก็หันมาโค้งให้ทุกคนอีกครั้ง ....ก่อนเดินเข้าประตูทางเข้าไป......หยอดจังบอยยังหันมามองเนียนจังแกอีกครั้ง ....ชายหนุ่มยิ้มให้เธอ และเนียนจังแกก็ยิ้มให้หยอดจังบอย.........ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปจนหายลับตา......เนียนจังแกมองร่างสูงใหญ่ไปจนลับตา.....รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า แต่ก็มีน้ำตาใสไหลร่วงลงมา....... กุ๊กองลงเดินมาข้าง ๆ จับมือเนียนจังแกไว้.......ปักโจฮอยเดินมาจับไหล่เนียนจังแกแล้วตบเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ........เนียนจังแกมองเพื่อนทั้งสอง ............ "ขอบใจนะ แต่พี่ไม่เป็นไรหรอก" เนียนจังแกยิ้มให้กุ๊กองลง เนียนจังแกเดินไปตรงกระจกใสบานใหญ่เพื่อมองเครื่องบินลำที่หยอดจังบอยโดยสารไป........แม้จะรู้สึกทรมานใจที่ต้องจากกัน............แต่ก็แค่ไม่นาน..........เธอจะรอเค้า "รีบกลับมานะ..........พี่บอย" เนียนจังแกพูดเสียงแผ่วเบา........เธอยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกจากใบหน้า......แล้วยิ้มออกมา.....หญิงสาวยืนมองจนเครื่องบินเหินขึ้นฟ้าและบินไปลับตา ระหว่างเดินออกจากสนามบิน.....เนียนจังแกเงยหน้ามองท้องฟ้าใสอีกครั้ง............เธอจะรอเค้า รอวันที่เค้ากลับมาหาเธอ   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:32:49 น.

เมื่อวันงานการแข่งขันกุ๊กจูเนียร์มาถึง.......นักเรียนในโรงเรียนสอนทำอาหารนานาชาติ Garden 98 ต่างพากันคึกคัก สนุกสนาน ในการแข่งขันครั้งนี้ นอกจากเนียนจังแกจะเข้าแข่งขันแล้ว ยังมีปักโจฮอยเข้าร่วมด้วย แน่นอนที่สุด ตัวเกร็งของงานวันนี้ไม่พ้นปักโจฮอยแน่นอน เนียนจังแกหันไปยิ้มให้ปักโจฮอย "สู้ ๆ นะโจ" หญิงสาวบอกกับปักโจฮอยเบา ๆ "อืม สู้ ๆ นะ" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแกเช่นกัน แล้วเวลาแห่งการแข่งขันก็เริ่มขึ้น.........ทั้งเนียนจังแกและปักโจฮอยก็ไม่ยอมแพ้กัน ต่างงัดเอาเคล็ดลับต่าง ๆ ความรู้ต่าง ๆ ที่ได้ร่ำเรียนมาออกมาใช้จนหมด ทุกคนได้โจทย์อาหารเหมือนกัน เพียงแต่ว่าจะดัดแปลงเป็นอะไร ปักโจฮอยถนัดอาหารจำพวกอาหารญี่ปุ่น เค้าจึงเน้นไปทางนั้น.......ส่วนเนียนจังแกได้ฝึกวิธีทำอาหารแบบเกาหลีมาจากลักซุนซุยและหยอดจังบอย เธอจึงทำด้วยหัวใจรักเต็มที่เช่นกัน เมื่อหมดเวลา ทุกคนนำอาหารที่ตนทำออกมาเสริฟคณะกรรมการ.......เรื่องรสชาติ ของปักโจฮอยได้เก้าคะแนน เรื่องการจัดแต่ง ปักโจฮอยได้สิบ เรื่องวิธีการดัดแปลงปักโจฮอยได้สิบ เรื่องรสชาติ ของเนียนจังแกได้สิบคะแนน เรื่องการจัดแต่ง เนียนจังแกได้เก้า เรื่องวิธีการดัดแปลง เนียนจังแกได้เก้า ผลการแข่งขันจึงออกมาเป็นว่าปักโจฮอยได้ถ้วยชนะเลิศ ซึ่งเนียนจังแกได้ที่สอง เนียนจังแกไม่รู้สึกเสียใจเลย เมื่อเทียบกับตัวเธอเมื่อปีก่อน.......ที่ทำอะไรไม่เป็นด้วยซ้ำไป.............. "ดีใจด้วยนะโจ.........." เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอยหลังจากการแข่งขันจบลง "อืมม เราก็ดีใจด้วยนะ" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแกเช่นกัน "อืมม อีกไม่กี่วันก็จะจบหลักสูตรแล้ว โจจะทำอะไรต่อไปล่ะ" เนียนจังแกถามปักโจฮอย "เราจะช่วยป๋าขยายกิจการ" ปักโจฮอยทำหน้าตามุ่งมั่น "ดีจัง..........ขอให้โชคดีนะ" เนียนจังแกจับมือปักโจฮอยเขย่า "ตอนนี้พี่บอยเป็นไงบ้างล่ะ" ปักโจฮอยถามถึงคนที่อยู่แดนไกล "ก็ดีนะ.........วันก่อนโทรมาบอกว่าที่โน่นตอนนี้หนาวมากเลย" เนียนจังแกพูดไปยิ้มไป "เค้ายังดีอยู่ใช่มั้ย" ปักโจฮอยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง "อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้าเบา ๆ "ดีแล้ว" ปักโจฮอยพูดน้ำเสียงเบาลง "โจ......อีกไม่นานโจก็จะเจอคนที่ดี ๆ นะ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย "อืมมม สักวันคงเจอ" ปักโจฮอยยิ้มจาง ๆ "จริง ๆ โจเจอแล้วล่ะ แต่โจไม่ได้สังเกตเอง" เนียนจังแกบอกเป็นนัย ๆ "หืมมมมม" ปักโจฮอยเลิกคิ้วอย่างสงสัย "โจลองมองดี ๆ เค้าอยู่ไม่ไกลโจหรอก เพียงแต่โจจะมองเห็นหรือเปล่า" เนียนจังแกยกมือตบไหล่ปักโจฮอยเบา ๆ แล้วเดินนำไป "คนที่อยู่ไม่ไกล.........ใครกัน" ปักโจฮอยครุ่นคิดอย่างสงสัย เนียนจังแกเอาถ้วยอันดับสองไปให้ลักซุนซุย......... "ป๋า เสียใจมั้ย ที่หนูไม่ได้ที่หนึ่ง" เนียนจังแกถามบิดา "ไม่เลย ป๋าดีใจด้วยซ้ำไป....อย่างน้อย หนูก็ทำให้ป๋าเห็นว่า หนูก็ทำได้" ลักซุนซุยยิ้มให้ลูกสาว "ป๋า หนูรักป๋าที่สุดเลย" เนียนจังแกเข้าไปกอดบิดา "ป๋าก็รักหนู........ภูมิใจในตัวหนู........ลูกรัก" ลักซุนซุยยกมือลูบหัวเนียนจังแกอย่างเอ็นดู หลังจากนั้นไม่นาน พิธีสำเร็จการศึกษาจบหลักสูตรการเรียนทำอาหารของรุ่นเนียนจังแกก็เกิดขึ้น......ไม่ว่าเนียนจังแก ปักโจฮอย กุ๊กองลง เปี้ยะซุนอึน เตี้ยจิงออฟ บึกจังว่าน ไอจ๊กวีน แดงจังวุ้ย แนนแอบซบ เอจ้องวีน เอยังจูง หมูจังกิ และเพื่อน ๆ ร่วมรุ่นต่างได้รับประกาศนียบัตรกันถ้วนหน้า ปักโจฮอยช่วยพ่อค้าขยายกิจการร้านอาหารและได้พบกับคนที่อยู่ไม่ไกล คือสาวหน้าสวยผิวสีชมพู พนักงานต้อนรับของร้านเค้า ตาลจูออน นั่นเอง ปักโจฮอยเพิ่งรู้ว่าตาลจูออนแอบหลงรักเค้ามานานแล้ว เพียงแต่เค้าไม่เคยใส่ใจจึงไม่เคยได้รับรู้มาก่อน กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนต่างพากันไปลงเรียนหลักสูตรต่าง ๆ เพิ่มเติม....... เตี้ยจิงออฟไปเรียนทำอาหารนานาชาติในกรุงโซล บึกจังว่านได้มาพบรักสาวร้านเบเกอรี่ ช่วยเธอส่งขนม ทำขนมทุกวัน เนียนจังแกช่วยลักซุนซุยดำเนินกิจการอย่างขยันขันแข็ง ........... คืนนี้ฟ้ามืด อากาศเย็น.......แต่หัวใจใครบางคนกลับอบอุ่น......... "ทำอะไรอยู่เหรอออ" ฝ่ายที่โทรมาซักถาม "นอนคุยโทรศัพท์อยู่ไง" เสียงหญิงสาวตอบกวน ๆ "เดี๋ยวนี้ชักจะกวนใหญ่แล้วนะ" อีกฝ่ายทำเสียงดุเล็ก ๆ "กวนอะไร กวนไม่เป็น" เนียนจังแกตอบยียวนกลับไปอีก "อืมมม เดี๋ยวให้กลับไปก่อนเหอะ จะจับตีก้นลายเลย" หยอดจังบอยขู่กลับมา "ไม่กลัว ๆ ๆ ๆ" เนียนจังแกท้าทาย "อืมมม รอก่อนเหอะนะ แค่อาทิตย์เดียว เจอกันแน่" ชายหนุ่มขู่มาอีก "เชอะ ไม่เห็นจะกลัวเลย" เนียนจังแกยิ้ม "คิดถึงมากนะ.........." หยอดจังบอยพูดเสียงหวานกลับมา "เปลี่ยนเรื่องไวจัง" เนียนจังแกยิ้มเขิน ๆ "อยากเจอไว ๆ จัง" หยอดจังบอยทำน้ำเสียงหวานซึ้งมาอีก "เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว" เนียนจังแกตอบกลับไป "คิดถึงพี่บ้างมั้ย" อีกฝ่ายถามอีก "ก็..........แหม ถามอยู่ได้ ไม่เบื่อหรือไง" เนียนจังแกทำหน้าเขิน "ไม่เบื่อ อยากได้ยินทุกวันเลย" หยอดจังบอยพูดมาอีก "ว่าไง บอกพี่ทีซิ ว่าคิดถึงพี่มั้ย" หยอดจังบอยทำเสียงหวานออดอ้อน "คิดถึงซิ......." เนียนจังแกตอบกลับไป ใบหน้าสีชมพู "รักพี่มั้ย........" ชายหนุ่มถามกลับมาอีก "นี่ ได้คืบเอาศอกหรือไง" เนียนจังแกพูดกลับไป สีหน้าอายสุด ๆ "พี่รักเนียนจังแกมากนะ .........." หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว "แล้วน้องล่ะ รักพี่มั้ย......." หยอดจังบอยถามอีก "ไม่รู้ ไม่บอก" เนียนจังแกแกล้งไม่ตอบแก้เขิน "อ้าวววว" หยอดจังบอยร้องออกมา "อยากฟังก็กลับมาฟังเอง" เนียนจังแกพูดจบก็รีบวางสายทันที หญิงสาวมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า เธอกอดโทรศัพท์แนบอกแน่น หน้าเป็นสีชมพู........... เช้าวันรุ่งขึ้นเนียนจังแกก็ออกมาเช็คของที่นำมาส่งที่ร้าน........... "อ้าว พี่โนอิอุน ทำไมวันนี้มาส่งของเองล่ะ" เนียนจังแกถามโนอิอุนที่เอาผักมาส่งเองถึงร้าน "ก็.........." โนอิอุนมีอาการอ้ำอึ้ง "อ้าว มาแล้วหรือจ๊ะแม่โนอิอุน เข้ามากินน้ำชาก่อนซิ" พูดจบ ลักซุนซุยรีบพาโนอิอุนเข้าไปนั่งจิบน้ำชาในร้าน เนียนจังแกมองตามบิดาด้วยความสงสัย........ท่าทางของสองคนนั้นดูสนิทสนมกันอย่างมาก มีทีท่าแปลก ๆ ที่เนียนจังแกรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจะได้แม่ใหม่ซะแล้ว......... เนียนจังแกยิ้มบาง ๆ บางทีลักซุนซุยก็ควรจะมีใครสักคนดูแลที่ไม่ใช่เธอ หลังจากมารดาเธอเสียไป ลักซุนซุยทำหน้าที่พ่อที่ดีมาตลอด ไม่เคยมีใครอื่น เอาแต่ดูแลเธอ เลี้ยงดูเธอ ตอนนี้บิดาควรได้รับความสุขบ้างแล้ว.......... เนียนจังแกก้มลงเช็คผักที่โนอิอุนเอามาส่งตามรายการในมือ............ "ผมอยากกินซัมแกทัง ไม่ทราบว่าร้านนี้ทำได้รึป่าวครับ" เสียงลูกค้าคนหนึ่งดังมาจากข้าง ๆ ตัวเนียนจังแก "ร้านยังไม่เปิดเลยค่ะ เดี๋ยวสัก............." เนียนจังแกเงยหน้าตอบ แล้วเมื่อเธอหันมองลูกค้าคนนั้น เธอต้องตกใจอย่างมาก "เดี๋ยวสักสิบเอ็ดโมงร้านถึงจะเปิดค่ะ" เนียนจังแกพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาหญิงสาวจ้องมองลูกค้าคนนี้ อย่างไม่วางตา "แล้วถ้าจะกินตอนนี้ได้มั้ยครับ" ชายหนุ่มยิ้มหวานให้เนียนจังแก "ไหนว่า.......อีกอาทิตย์ไง" เนียนจังแกถามอย่างสงสัย แต่สายตาเธอยังจ้องที่ดวงตาคู่สวยของฝ่ายตรงข้าม "ก็อดคิดถึงใครบางคนแถวนี้ไม่ไหวเลยต้องรีบมาก่อน" หยอดจังบอยตอบ "ว่าไง เมื่อคืนค้างไว้นะ ตอบได้รึยัง.........." ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ใบหน้าหญิงสาว "............" เนียนจังแกยังอยู่ในอาการตะลึงอยู่ "ว่าไงจ๊ะ.........รักพี่มั้ย" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงนุ่มหวาน เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่มอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้พบ.. เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก......หัวใจเต้นแรง ......น้ำใสเอ่อล้นขอบตา.......... "รักค่ะ......รัก........" เนียนจังแกโผเข้ากอดชายหนุ่มแน่น น้ำตาใสไหลลงมาด้วยความปลี้มปิติ หยอดจังบอยก็สวมกอดเนียนจังแกแน่นเช่นกัน.............. "พี่รักน้องมากนะ..........คิดถึงจังเลย" หยอดจังบอยกอดเนียนจังแกแน่นขึ้น ชายหนุ่มหอมแก้มหญิงสาวทั้งซ้ายและขวาอย่างคิดถึง.............. "พี่หิวจังเลย หาอะไรกินหน่อยได้มั้ย" หยอดจังบอยยกมือลูบท้องเบา ๆ เนียนจังแกยิ้มขำ ๆ แล้วจูงมือชายหนุ่มเข้าไปในร้าน หยอดจังบอยขอเข้าครัว .เพื่อโชว์ฝีมือทำอาหารจานพิเศษให้กับเนียนจังแกชิม..........ชายหนุ่มสั่งห้ามเนียนจังแกเข้าไปช่วยเด็ดขาด เมื่อชายหนุ่มหายเข้าไปสักพักก็ออกมาพร้อมถ้วยซุปสองถ้วย......... หยอดจังบอยยกถ้วยซุปให้เนียนจังแกหนึ่งถ้วย......... เนียนจังแกมองอาหารในถ้วยก็ยิ้มขำ ๆ ออกมา "นี่พี่บอย เกี๊ยวน้ำเนี่ย มันพิเศษยังไง" เนียนจังแกถามชายหนุ่ม "พิเศษซิ...........จำไม่ได้หรือไง" หยอดจังบอยยิ้ม "คืนนั้น แม้อากาศหนาวเย็น แต่ไม่หนาวใจ ด้วยเกี๊ยวน้ำถ้วยเล็กนี่ไง" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแก "............" หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแล้วยิ้มหวาน "อ๊ะ หม่ำ ๆ เดียวเย็นแล้วไม่อร่อย" หยอดจังบอยรีบคะยั้นคะยอให้เนียนจังแกกินเกี๊ยวในถ้วย "อืมมม กินแล้ว ๆ" เนียนจังแกยิ้มขำ ๆ ก่อนตักเกี๊ยวน้ำขึ้นมากิน....... กึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เนียนจังแกทำหน้าเหยเก......มองมาทางหยอดจังบอย....... เธอค่อย ๆ คายอะไรบางอย่างออกมาจากปากของเธอ.......สิ่งที่ออกมาคือแหวนเพชรวงเล็ก ๆ........ เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม ........หยอดจังบอยนั่งยิ้มหวานทำตาซึ้งมองมาที่เธอ........หยอดจังบอยหยิบแหวนในมือเนียนจังแกแล้วเดินวนหยุดตรงมาหน้าเธอ........... ชายหนุ่มนั่งลงยิ้มหวาน.....เนียนจังแกมองตามหยอดจังบอย.....หยอดจังบอยจับมือซ้ายหญิงสาวขึ้นมากุมไว้ "แต่งงานกับพี่นะครับ" ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาว ".............." เนียนจังแกตกใจ แล้วก็ต้องยกมือข้างขวาขึ้นมาปิดปาก เพราะเธอกลัวว่าตัวเองจะร้องเสียงดังออกมา ดวงตาหญิงสาวเอ่อล้นด้วยความสุขใจ ปลื้มใจ.......... "ว่าไง แต่งงานกับพี่ได้มั้ย" หยอดจังบอยยังคงถามย้ำน้ำเสียงนุ่ม "...............ค่ะ" เนียนจังแกตอบรับชายหนุ่ม หยอดจังบอยสวมแหวนเพชรวงน้อยในนิ้วนางข้างซ้ายของเนียนจังแก แล้วเค้าก็ก้มจุมพิตที่มือของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน สองคนจ้องตากันแล้วยิ้มให้กันอย่างอ่อนหวาน.......ความรักของทั้งสองซึมผ่านให้กันและกัน .............. ลักซุนซุยกับโนอิอุนที่แอบดูอยู่ต่างพากันอมยิ้ม ......... เหง่ง หง่างงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!............เหง่ง ฟง่างงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!................เหง่ง หง่างงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงระฆังโบสถ์ดังขึ้น..... เจ้าบ่าวในชุดทักซิโด้สีขาวยืนอยู่บนแท่นพิธี........ ที่ประตูโบสถ์ มีชายวัยกลางคนเดินจูงมือหญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวยาวเหยียด..........มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยหนึ่งคนในชุดสีชมพูถือพุ่มดอกไม้ที่มีกล่องเล็ก ๆ วางไว้ข้างบน....... และเด็กผู้ชายในชุดทักซิโด้หนึ่งคนเดินจับชายกระโปรงให้หญิงสาว........ บิดาเจ้าสาวจูงมือเจ้าสาวมาส่งให้ยังเจ้าบ่าวที่หน้าแท่นพิธี......... ประตูโบสถ์ถูกปิด............เพื่อเป็นสัญญาณว่าพิธีแต่งงานกำลังจะเริ่มขึ้น.......... เจ้าบ่าวจูงมือเจ้าสาวขึ้นไปยืนเคียงคู่กันบนแท่นพิธี โดยมีบาทหลวงทำพิธีให้........... ด้านข้างฝ่ายชายมีหนุ่ม ๆ หน้าตาดีอยู่สามคนยืนอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม.......ด้านข้างฝ่ายหญิงก็มีสาว ๆ หน้าตาสะสวยสามคนยืนอยู่ในชุดสีชมพูสดใส.......... เด็กน้อยที่เดินจับกระโปรงก็เดินไปหยุดยืนกับพวกหนุ่ม ๆ.......ส่วนเด็กน้อยที่ถือพุ่มดอกไม้ที่มีกล่องเล็ก ๆ ไปยืนฝั่งพวกสาว ๆ........แล้วพิธีวิวาห์ก็เริ่มขึ้น........บาทหลวงได้ประกาศเริ่มพิธี...........จนกระทั่งถึงช่วงสำคัญ "คุณหยอดจังบอยคุณจะรับปากได้หรือไม่ว่า คุณจะรัก จะดูแล จะปกป้อง คุณเนียนจังแก ไม่ว่ายามทุกข์ ยามสุข ตลอดไป" บาทหลวงถามฝ่ายชาย หยอดจังบอยหันมองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม้จะมีผ้าคลุมสีขาวปิดอยู่ แต่เค้าก็สามารถเห็นดวงตาของเธอได้ด้วยหัวใจของเค้า......... "รับครับ...." ชายหนุ่มยิ้มหวานแล้วตอบ "คุณเนียนจังแกคุณจะรับปากได้หรือไม่ว่า คุณจะรัก จะดูแล จะเชื่อฟัง คุณหยอดจังบอย ไม่ว่ายามทุกข์ ยามสุข ตลอดไป" บาทหลวงถามฝ่ายหญิง "รับค่ะ...." หญิงสาวในชุดวิวาห์สีขาวมองผ่านผ้าคลุมหน้าสีขาวไปยังชายหนุ่มที่ยืนยิ้มมองเธออยู่..... "หากมีผู้ใดคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ กรุณาเดินออกมายืนยันด้วย........." บาทหลวงพูดออกมาเสียงดัง "..........." เงียบ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น .บาทหลวงผู้ทำพิธีจึงเริ่มพิธีต่อ "ขอให้พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นพยานรักในครั้งนี้........แลกแหวนกันได้" สิ้นคำบาทหลวง หยอดจังบอยก็นำแหวนของตนสวมให้หญิงสาวที่นิ้วนางข้างซ้าย.......... เนียนจังแกรับเอากล่องเล็ก ๆ จากเด็กผู้หญิงตัวน้อย แล้วเปิดเอาแหวนออกมาจากกล่องนั้นสวมให้หยอดจังบอยที่นิ้วนางข้างซ้ายเช่นกัน....... "เจ้าบ่าว จุมพิตเจ้าสาวได้" บาทหลวงกล่าว..... หยอดจังบอยก็เปิดผ้าคลุมหน้าของเนียนจังแกขึ้น............. ใบหน้าหญิงสาวภายใต้ผ้าคลุมช่างสวยเหลือเกิน แต่งหน้าสีชมพูอ่อน ๆ ทำให้หน้าที่หวานอยู่แล้วหวานขึ้นมาอีก......... ทั้งสองสบตากัน ยิ้มให้กัน........หยอดจังบอยค่อย ๆ ยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าเนียนจังแก.......... ชายหนุ่มจุมพิต เจ้าสาวของเค้าอย่างอ่อนโยน......และนุ่มนวล.......... เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงเฮฮา.......จากแขกและพยานในการแต่งงานต่างร้องออกมาด้วยความยินดี..... หยอดจังบอยจูงมือเจ้าสาวของเค้าออกมาหน้าโบสถ์ที่เต็มไปด้วยแขกในงานยืนออเต็มไปหมด เตี้ยจิงออฟ บึกจังว่าน ปักโจฮอย ในชุดสูทสีน้ำเงินยืนตีคู่กับพวก กุ๊กองลง เปี้ยะซุนอึน และโอ๋จีอุน ในชุดสีชมพู เพื่อนเจ้าสาว เพื่อมายืนรอช่อดอกไม้ของเจ้าสาว ทั้งลักซุยซุน โนอิอุน เพื่อน ๆ ในโรงเรียนสอนทำอาหาร พัดอุยอุน มิวนิ่มสั้น และเหล่าแขกในงานต่างยืนรอรับเช่นกัน เนียนจังแกหันมายิ้มให้หยอดจังบอยก่อนหันหลังให้ทุกคน .......... แล้วหญิงสาวก็นับ 1....... 2.......3..... ก่อนโยนช่อดอกไม้ของเจ้าสาว..........ทุกคนต่างพากันแย่งชุลมุน สุดท้ายคนที่ได้คือลักซุนซุยที่ยืนนิ่ง ๆ แต่ได้ ลักซุนซุยมอบช่อดอกไม้ให้กับโนอิอุน ทั้งสองยิ้มหวานให้กัน เนียนจังแกหันมองหน้าหยอดจังบอยแล้วยิ้มให้กัน หยอดจังบอยจูงมือเจ้าสาวของเค้าขึ้นรถแล้วขับแล่นออกไป เสียงกระป๋องที่ห้อยอยู่หลังรถดัง ก๋องแก๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ.........ก๋องแก๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ.......... หญิงสาวมองหน้าสามีแล้วยิ้มหวาน.........หยอดจังบอยมองหน้าภรรยาแล้วยิ้มให้เธอ ดวงตาหวานซึ้ง.........ชายหนุ่มจับมือเนียนจังแกไว้แน่น......ต่างก็ยิ้มและมีความสุขด้วยกัน........... "ต่อไปนี้ เราจะอยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน........." หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแก "เราจะรัก และเข้าใจกัน...........จะไม่ให้อะไรมาทำให้เราทะเลาะกัน" เนียนจังแกยิ้มหวานพูดกับหยอดจังบอย "ใช่.....เด็กดื้อของพี่" หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกมาซบไหล่เค้า "จ๊ะ พี่ขาลีบของน้อง" เนียนจังแกยิ้มหวานซบไหล่หยอดจังบอย ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วหยอดจังบอยก็ก้มลงจูบที่เรียวปากอวบอิ่มอมชมพูของภรรยาสาวอย่างอ่อนโยน ---จบบริบูรณ์---   โดย: kokoo_129 22 มิถุนายน 2550 12:34:06 น.