ใ น เ ว ล า ที่ เ ศ ร้ า.. รั ก เ ธ อ ไ ม่ ล ด ลง
คงไม่มีใครอยากเศร้าหรอก
แต่ก็คงมีบ้างบางครั้งที่อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้
บางทีก็รู้สึกเศร้าได้ตลอดเวลา
และรู้สึกอยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา
เพราะอะไรนะ......
คงเป็นเพราะตัวฉันเอง ที่ไม่ยอมปล่อยวางสิ่งต่างๆ
เฝ้าคิดแต่เรื่องที่ทำให้เสียใจ เฝ้าคิดแต่ว่าทำไม
ทำไมเรื่องนี้มันต้องมาเกิดขึ้นกับเรา
ไม่ได้อยากทำตัววุ่นวาย แต่ก็อึดอัด
ทำใจไม่ได้ ถ้าไม่หาคำตอบให้มันรู้ไป
กับแค่การโกหก ปิดบัง มันทำให้เราเสียใจมากมาย
ความเสียใจใหม่มาเปิดรอยแผลเก่าที่เคยเป็นแผลใหญ่
จนยากจะปล่อยวาง
ไม่มีจิตใจอยากจะยิ้มแย้ม
ไม่มีจิตใจจะหึงหวง
ไม่มีจิตใจจะถามไถ่อะไรอีกแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราเองที่สร้างปัญหา
ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราเองที่หาเรื่อง
ทั้งที่ “เรื่อง” ไม่ได้เกิดมาจากเรา
ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราที่ทำตัววุ่นวาย น่ารำคาญ
จงรักภักดีอยู่ตรงนี้โดยที่เธอเองก็ไม่ได้อยากฉุดรั้งไว้
รู้ซึ้งถึงความเสียใจอีกครั้ง หันหลังกลับไปมองความรู้สึกเก่าๆ
ที่มันเคยร้องไห้ ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บช้ำเป็นอย่างไร
ก็ยังทนเจ็บอย่างนั้น
ถึงตอนนี้.....ความเชื่อใจที่มีให้ มันค่อยๆ ลดน้อยลงไป
ความศรัทธาที่มีต่อเธอค่อยๆ เลือนหาย
ความหวานชื่นในรักค่อยๆ จืดจาง
ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มค่อยๆ หายไป
และเสียงหัวเราะที่เคยดังก็ค่อยๆ เบาลง
แต่....... ทำไมนะ.......
ทำไม......????
ความรักที่ฉันมีให้เธอ
มันไม่เคยลดลงเลย