บันทึกใต้แสงดาว : ตอนที่ 1 โหมโรง คุณกระต่ายน้อยตัวยักษ์ กลับมาแล้ว ยังไม่ได้เอาชีวิตไปฝังไว้กลางค่ายตามที่คาด ยังสามารถกลับมาเล่าเรื่องราวต่างๆผ่านทางบล็อกได้ตามที่ได้เคยทวงๆกันไว้ เล่าให้ฟังเป็นคำพูดไปแล้ว ทำไมต้องเขียนอีก(ฟระ) แต่ก็....เอาก็เอา ถือว่าเป็นหลักฐานประเภทลายลักษณ์อักษรก็แล้วกัน อ้างอิงได้ แต่จะน่าเชื่อหรือเปล่า นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ให้พวกนักประวัติศาสตร์ว่างงานมาสะสางเอาเองแล้วกัน เอิ้กๆๆๆ ตลอดระยะเวลา 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราไปใช้ชีวิตชาวค่ายมา 2 ค่ายเต็มๆ หายไปหลายวันขนาดนี้ จะมีใครคิดถึงเราบ้างมั้ยเนี่ย เฮ้ย อย่าเพิ่งอ้วกดิ ก็แหม เหมือนนางเอกหนังยุคเก่าๆเลยเนอะ ประเภทเกิดบ้าดีเดือดอะไรขึ้นมาสักคดีหนึ่ง แล้วก็เก็บข้าวของหนีตามผู้ชาย เอ้ย ไม่ใช่ หนีออกจากบ้านไปทำงานที่ต่างจังหวัด แน่นอน...เจอพระเอกตัวจริงแถวนั้น ไม่เจ้าของไร่ ก็ต้องเป็นนายอำเภอ กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน (ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมนางเอกหนังไทยชอบพระเอกสายการเมืองท้องถิ่นกันจัง) พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า ว้าย ฉันเ้หมือนนางเอก....เอ๊ะ บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งอ้วก คิดเอาไปว่า อารมณ์เบื่อผู้คน อยากอยู่เพียงลำพังในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก มันคงเป็นเรื่องที่โรแมนติคไม่เบา เพราะฉะนั้น เมื่อพี่คนหนึ่ง (ก็คนแถวนี้แหละ) มาชวนให้ไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กในค่าย จึงตอบอย่างไม่ต้องคิดมากว่า "ไปค่ะ" ซึ่งเป็นการมองอนาคตที่ผิดคาดอย่างร้ายกาจ เเพราะความโรแมนติคในแบบที่เราคิดน่ะ อยู่ที่ไหนเหรอ....เรามองไม่เห็น อย่างนี้มั้ง ที่เขาเรียกว่า หนีเสือปะจระเข้ตัวน้อย T---T แถมต้องตามจับปูใส่กระด้งตั้งแต่เช้ายันค่ำอีกต่างหาก แล้วรู้มั้ยว่า....ในหมู่พี่เลี้ยงที่เป็นพี่เลี้ยงกลุ่ม เราน่ะ อายุสูงสุดเลย ไม่ขำนะเฟ้ยยย เด็กบางคนที่อยู่ในสังกัดเราน่ะ เกิดปี 2541 ปีนั้นเราทำอะไรกันอยู่ ก็รู้ๆกันอยู่แล้ว อย่าให้บอกประจานตัวเองอีกเลย แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ตรูน่ะแก่จริงๆ ดีเท่าไหร่แล้ว ที่เด็กมันยังเรียกว่า พี่กิมจู ไม่ใช่ป้า อันนี้ ถือว่าเป็นการโหมโรงก่อนแล้วกัน เพราะถึงจะเอาชีวิตรอดกลับมาได้ แต่อาการป่วยที่เป็นอยู่ก็ยังไม่หายเสียที เรียกว่า ป่วยไปป่วยมา ได้เลย แค่นี้ก็ต้องกุมชายโครงไปกดแป้นพิมพ์ไปแล้ว (บางทีก็ต้องแอบเช็ดน้ำลายที่กระเด็นไปโดนหน้าจอ ไม่ได้ซกมกนะ แต่ก็มีบ้าง เป็นบางจุด เอิ้กๆๆๆ แค่กๆๆๆ) ว่าแต่...มีใครคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า ซีเรียสนะ อยากรู้จริงๆ สาวสวยหมวยเอ็กซ์อย่างเราหายไปทั้งที ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ?   Create Date : 28 ตุลาคม 2548 4 comments Last Update : 28 ตุลาคม 2548 23:08:46 น. Counter : 504 Pageviews. Share Tweet

ก็คิดถึงกันทั้งห้องไซไฟไง ดูได้จากกระทู้นี้ //www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A3806000/A3806000.html   โดย: Vajji IP: 59.128.74.64 28 ตุลาคม 2548 23:19:06 น.

ใครจะไม่คิดถึงป้าล่ะครับ แต่พออ่านประโยคสุดท้ายของย่อหน้าสุดท้าย คงจะต้องคิดดูก่อนแฮะ   โดย: ก่ายยย... 29 ตุลาคม 2548 0:51:17 น.

อ่านมา ก็ขำเป็นระยะน้ะ แต่พออ่านถึงประโยคนี้ โอ้ย ไม่ไหวแล้ว >>ในหมู่พี่เลี้ยงที่เป็นพี่เลี้ยงกลุ่ม เราน่ะ อายุสูงสุดเลยในหมู่พี่เลี้ยงที่เป็นพี่เลี้ยงกลุ่ม เราน่ะ อายุสูงสุดเลย โอ้ย ไม่ไหวแล้ว ปล่อยก๊ากเลย ขอโทษน้ะป้า ลุงพอจะเข้าใจ >>ไม่ขำนะเฟ้ยยย ก็มันขำจิงๆนี่ป้า >>ดีเท่าไหร่แล้ว ที่เด็กมันยังเรียกว่า พี่กิมจู ไม่ใช่ป้า คิดฮ้อดหลาย จิงๆน้ะป้า ลุงบ่ขี้จุ๊   โดย: ลุงเอง (melkor ) 29 ตุลาคม 2548 9:34:05 น.

ชิ ความจริง 1 อายุเฉลี่ยของพี่เลี้ยงกลุ่มน่ะ อยู่ที่ 20 กว่าๆ (ต้นๆนะ ไม่ใช่ปลายๆด้วย) ส่วนมากเป็นน้องๆนักศึกษาหน้าตาแฉล้มแช่มชื่น ช็อตเด็ด 2 น้อง...: พี่กิมจูๆๆๆ พี่อายุเท่าไหร่ พี่กิมจู : 18 จ้า น้อง...: ไม่เชื่อ พี่โกหก 30 ใช่มะ บอกมาตรงๆเลยพี่ พี่กิมจู : !^#%!@ น้อง...: แม่หนูนะ เพิ่งจะ 29 เอง อ่อนกว่าพี่อีก พี่กิมจู : *คิดในใจ* เออ งั้นเอ็งก็หยุดพูดได้แล้ว เดี๋ยวป้างาบหัวเลย เศร้าจริงๆ   โดย: กิมจู IP: 202.5.84.144 29 ตุลาคม 2548 13:32:03 น.