เจ้าชายน้อย
Le Petit Prince

เขียนและวาดเรื่อง โดย อองตวน เดอ แซงเตก-ซูเปรี
แปลจากภาษาฝรั่งเศส โดย คุณอำพรรณ โอตระกูล
สำนักพิมพ์จินด์ (ฉบับครบรอบ 70 ปี)
พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2556
 
สำนวนแปลโดยคุณอำพรรณ โอตระกูล
ถือเป็นสำนวนไทยสำนวนแรก
เป็นสำนวนที่ผมอ่านเสมอมา

จำได้ว่าตอนแรกที่ซื้อไม่ใช่ฉบับนี้
แต่ก็ยังคงเป็นสำนวนโดยคุณอำพรรณ
ซึ่งเป็นสำนวนที่แพร่หลายที่สุดเท่าที่ผมเข้าใจ
ตอนนั้นกระดาษจะหนา มัน ภาพและตัวอักษรพิมพ์ออกมาสวย
ผมเอาปากกาเน้นข้อความสีเขียวอ่อนสะท้อนแสงขีดเน้นประโยคที่ชอบ
จนหนังสือเลอะเทอะไปหมด
 
บางวันที่ผมเครียดจนนอนไม่หลับ
ผมต้องอ่านเล่มนี้จนจบถึงเข้าสู่ห้วงนิทราได้
แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงสองสามครั้งเมื่อนานมาแล้ว
 
ผมเห็นหนังสือเจ้าชายน้อยในวัยที่ยังอ่านไม่รู้เรื่อง
ส่วนตัวแล้วมองว่าเป็นปรัชญาเสียมากกว่า

ผมมาสนใจอ่านก็ตอนภาพยนตร์เรื่องเพื่อนสนิทดัง
(ภาพยนตร์ของพี่เอส คมกฤษ ตรีวิมล
ที่เค้าโครงบทประพันธ์มาจากหนังสือเรื่อง กล่องไปรษณีย์สีแดง
ที่เขียนโดยคุณอภิชาติ เพชรลีลา)
แล้วในนั้นก็มีการกล่าวไปถึงหนังสือของเจ้าชายน้อยด้วย
ผมก็เลยตัดสินใจมาอ่านจริงๆ จังๆ

พอมันถึงเวลาที่เหมาะสม
มันก็ค่อยๆ เข้าใจขึ้นมาได้เอง
ที่ผมชอบแรกๆ เลยก็คือคำอุทิศ
ชอบตรงที่เขาเปลี่ยนคำอุทิศ ‘แด่ เลออง แวร์ท’
มาเป็น ‘แด่ เลออง แวร์ท สมัยเมื่อเขายังเป็นเด็กน้อย’
 
รูปช้างที่อยู่ในตัวงูเหลือมที่นักบินตัวเอกในเรื่องวาดขึ้น
มันค่อยๆ ทำให้ผมได้เข้าใจมุมมอง
ผู้ใหญ่เขามองอย่างนั้นจริงๆ แหละ...ผมคิด
แล้วบางทีพอเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เด็กก็อาจจะมองเราแบบนั้นก็ได้
อยู่ที่ว่าเราจะมองตัวเองออกหรือไม่ก็เท่านั้น...

แล้วนักบินก็ได้พบกับเจ้าชายน้อย
“กรุณา...วาดแกะให้ฉันตัวหนึ่งเถอะ”
ตอนที่นักบินวาดกล่องแล้วบอกว่าแกะอยู่ในนั้น
ผมก็เริ่มชอบเจ้าชายน้อยขึ้นมาในทันที

เจ้าชายน้อยค่อยๆ เล่าเรื่องราวของเขา
พูดถึงเรื่องต้นไทรและอันตรายของมัน
ผมชอบตอนที่เจ้าชายน้อยพูดถึงเรื่องอาทิตย์อัสดงมาก
“ในวันหนึ่งๆ ฉันเห็นดวงอาทิตย์ตกตั้งสี่สิบสามครั้ง”
และผมก็ชอบดาวดวงเล็กของเขา
ไม่ว่าผมจะอ่านสักกี่รอบ ผมไม่รู้สึกว่าการดูพระอาทิตย์อัสดงเป็นเรื่องเศร้า
มันเป็นเรื่องที่ผมคิดว่างดงามเสียด้วยซ้ำ
ไอ้นี่แหละส่วนที่ผมชอบ...มันตีความแยกได้หลายความหมาย
การอ่านแต่ละรอบมันให้ข้อคิดต่างกัน ความรู้สึกก็ยังต่างกัน

“หนามมีไว้ทำไมนะ?”
ประเด็นในส่วนดอกไม้ก็มีแง่มุมให้ขบคิด
ที่ผมชอบประโยคหนึ่งแล้วอ่านมันซ้ำบ่อยๆ ก็คือ...
“ถ้าใครคนหนึ่ง รักดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งมีเพียงดอกเดียวเท่านั้นในดวงดาวนับพันล้านดวง
เพียงแต่เขาได้มองดูมันเท่านั้นก็ทำให้เขามีความสุขพอแล้ว”
มันทำให้เราเริ่มมีความรู้สึกตามไปกับหนังสือ
อยากรู้จักเจ้าชายน้อยมากขึ้นไปเรื่อยๆ

ความสัมพันธ์ของเจ้าชายน้อยกับดอกไม้
มีหลายแง่มุมให้เราขบคิด
พร้อมๆ กับอักษรที่รังสรรค์ความละมุนในบางแง่มุมที่ได้รับจากผู้เขียน
พร้อมๆ กันกับที่เราได้แง่คิดของความไม่แน่นอนในบางมุม

เจ้าชายน้อยลาจากดอกไม้ ลาจากดวงดาวของเขา
ได้ออกเดินทางไปยังดาวต่างๆ เห็นผู้คนในรูปแบบแปลกๆ
แล้วในแต่ละรูปแบบก็ดูไม่ต่างไปจากผู้คนบนโลกใบนี้ที่เรารู้จักเลย

เมื่ออ่านซ้ำๆ สิ่งที่ผมยังรู้สึกเหมือนเดิมก็คือดวงดาวของคนจุดโคม
มันสวยงามและมีความหมายทุกครั้งที่อ่าน
ดาวดวงที่มีอาทิตย์อัสดงถึง 1440 ครั้งใน 24 ชั่วโมง

ผู้คนส่วนใหญ่จะอินหรือมีความรู้สึกร่วมไปกับเรื่องสุนัขจิ้งจอก
เรื่องราวตอนที่เจ้าชายน้อยไปพบกับสุนัขจิ้งจอกนั้นจะพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์
มันทำให้เจ้าชายน้อยคิดไปถึงเรื่องดอกไม้บนดาวของเขา
แล้วเรื่องนี้แหละ
ที่ภาพยนตร์ชอบนำไปเปรียบเทียบในแง่ของความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่อง
อาจจะตีความกันได้หลายแบบ แต่หลักๆ แล้วเราก็ประทับใจไปกับบทนั้น

“สิ่งสำคัญนั้นไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา”

ในบทท้ายๆ ผมอ่านแต่ละครั้งให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันนะ
บางครั้งผมก็เศร้า บางครั้งผมก็สุข
บางครั้งผมก็คิดว่างูคือตัวร้าย
บางครั้งผมก็คิดว่างูคือผู้ทำให้เจ้าชายน้อยเป็นอิสระ

ภาพดาวดวงหนึ่งในท้ายบท
ให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงในแต่ละครั้งที่ได้อ่าน
บางครั้งผมคิดว่ามันจบแบบเศร้า
บางครั้งพออ่านจบแล้ว ก็คิดถึงเจ้าชายน้อย
และบางครั้ง...ผมกลับรู้สึกว่า Happy Ending
เจ้าชายน้อยกลับไปหาดอกไม้ของเขาแล้ว...

ผมรู้สึกว่า...เจ้าชายน้อย
เป็นหนังสือที่ดูเหมือนทำให้เราได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้เขียนอย่างใกล้ชิดที่สุด
แม้ว่าเราจะเป็นเพียงผู้อ่านบทประพันธ์ของเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม...
 

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2566		0 comments
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2566 22:06:59 น.
Counter : 698 Pageviews.
Share Tweet