Bloggang.com : เกดจัง :

สายหมอกแห่งท้องทุ่งแสลงหลวง (17-18-19 พ.ค. 08)

เรื่องเล่าในวันนั้น

ค่ำคืนที่ 2 แห่งทุ่งแสลงหลวง ไม่รู้ว่ากี่ยามที่ฝนกระหน่ำตก รู้แต่ว่า ขณะที่เสียงเม็ดฝนกระทบหลังคา
ฉันนอนปวดท้องตลอด ไม่รู้สาเหตุว่าจากอะไร เป็นเพราะฉันกินข้าวไม่ตรงเวลา หรือว่า ฉันกินข้าวดิบ??

ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดทำให้ฉันหลับตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นมาอีกทีจากเสียงโทรศัพท์มือถือของเตียงข้างๆ
ฉันดูเวลาบนมือถือที่ไม่มีสัญญาณของฉันบ้าง 05.30 น. ฉันมองไปยังนอกหน้าต่าง ไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจาก
สีขาว ฉันจำได้ว่า บริเวณที่ฉันมอง มันเคยมีต้นไม้นี่นา ฉันเดินเกาะริมหน้าต่างแล้วมองไปที่เดิมอีกครั้ง

สายหมอกทั้งนั้นที่ปกคลุมขาวไปทั่ว ฉันรีบไปเคาะประตูเรียกสมาชิกคนหนึ่งจากห้องตรงข้าม
แล้วเราก็ออกเดินไปถ่ายรูปเวลา 6 โมงตรง ตามเวลาที่นัดกันไว้ ตลอดทางที่เดิน หมอกปกคลุมทั่วไปหมด
ถึงแม้ว่าจะมีหมอกปกคลุมเส้นทางที่เดิน แต่ความรู้สึกก็ไม่ได้หนาว แค่เย็นๆ สบายๆ เท่านั้น

เส้นทางดินถนนสีแดงที่ในเวลานี้ เปียกแฉะจากน้ำฝนเมื่อคืน ทำให้การเดินทางเท้าเป็นไปด้วยความเชื่องช้า
นอกจากเส้นทางเดินที่ทำให้ช้าแล้ว ฉันยังต้องเจอกับกองทัพเจ้าถิ่น ตัวยาวเป็นเมตร ที่เดินเป็นเจ้าของถนน
แต่แค่นี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเราสองคน

ระหว่างทางซึ่งไม่รู้จุดหมายว่าต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหน รู้แค่ว่า ฉันอยากได้ภาพภูเขาที่ถูกปกคลุมด้วยสายหมอกอ่อนๆ
ให้เห็นความซับซ้อนของภูเขา

จุดหมายที่ไม่รู้ จุดหมายที่ไม่ได้สำคัญน้อยไปกว่าระหว่างทางเดิน ตลอดเส้นทางที่ฉันก้าวผ่าน
ฉันหยุดถ่ายภาพตลอดโดยลืมไปว่า สายหมอกจะจางหายไปเมื่อใด ก็เพราะความงามระหว่างทาง
ดอกกระเจียวกับความชุ่มฉ่ำ ประกายหยดน้ำบนยอดหญ้าสีเขียว เส้นใยที่คงเหลือจากการถักทอของแมงมุง
ฉันบันทึกทุกความงามที่ได้เห็น แม้ว่าฉันจะเดินไปยังเบื้องหน้า แต่ก็ไม่ลืมที่จะมองย้อนกลับมาทางที่เดินเสมอ

เม็ดเหงื่อบนใบหน้าฉันเริ่มผุดขึ้นจากความร้อน สายหมอกที่ปกคลุมเผยให้เห็นภูเขาที่ยิ่งใหญ่
ภูเขาที่เป็นสัญลักษณ์ของทุ่งแสลงหลวง ฉันต้องรีบบันทึกภาพไว้ก่อนที่ความร้อนของแสงแดดจะพัดพา
สายหมอก ให้จางหายไป

ฉันมองเส้นทางที่เดินผ่าน ในยามนี้ความร้อนเริ่มมากขึ้น หมอกหนาๆ ที่ปกคลุมภูเขาที่ยิ่งใหญ่ เริ่มกลายเป็น
สายหมอกบางๆ เผยให้เห็นภูเขาที่ถูกปกคลุมไว้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าเวลาที่จะเดินทางได้สิ้นสุดแล้ว ฉันทำได้แค่
หยุดเดินและบันทึกภาพภูเขาที่ยิ่งใหญ่กับสายหมอกจางๆ

การเดินทางสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับสายหมอกที่จาง จาง แต่ความงามระหว่างทางที่เดินกลับยังไม่หมดไป
หยดน้ำเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนยอดหญ้าสีเขียวเต็มท้องทุ่ง ฉันอดไม่ได้ที่เก็บภาพที่เห็นนั่นไว้ แต่ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนั้น
"มาโครหยดน้ำ"

ไม่รู้ว่า ฉันท้อและหมดใจกับเลนส์มาโคร หรือ เพราะขาตั้งกล้องที่ฉันไม่สันทันเลยในเวลานั้น จะจับจะกาง
ก็แสนลำบาก เกะกะไปเสียหมด ก็เพราะมันไม่ใช่ของฉันเอง แต่ทำไงได้ขาตั้งกล้องของฉันไม่สามารถนี่นา
ฉันไม่เคยหมดแรงและท้อใจกับการถ่ายภาพขนาดนั้นเลย

หลังจากที่ต้องทำให้ได้ อย่างน้อยสักภาพก็ยังดี ฉันเลือกที่จะไม่ใช้ขาตั้งกล้อง ถือด้วยมือนี่แหละ ไม่ไหวแล้ว
ไม่รู้ว่าภาพที่ถ่ายออกมาจะเป็นอย่างไร หลังจากกดไป 1 ภาพ ฉันเลิกและเดินกลับ ทิ้งให้เจ้าของกล้องโอลิมปัด
ยืนอมยิ้มและคงนึกขำกับอาการแสนงอนของฉัน

อากาศที่เริ่มร้อนขึ้น ร้อนขึ้น ในเวลานั้นฉันถอดเสื้อคลุมสีชมพูที่ตั้งใจนำมาเป็นพรอตถ่ายรูปผูกไว้ที่เอว ให้คงเหลือแต่
เสื้อสีขาวแขนสั้นเพียงเท่านั้น ระหว่างทางเดินกลับ ฉันต้องข้ามผ่านเจ้าถิ่นตัวยาว ที่ ณ เวลานั้นมีให้เห็นเพียงไม่กี่ตัว
คงมุดลงดินหลบหนีความร้อนไปเกือบหมดแล้ว แต่กิจกรรมที่ต้องทำเหมือนเดิม คือ การถูรองเท้าแตะที่ถูกดินแดง
ติดเกาะแน่น ยิ่งเดิน ยิ่งหนัก ถ้าไม่ถูกับกอหญ้า ฉันคงเดินเหมือนคนเป็นโรคเท้าช้าง หรือไม่ก็เป็นดินพอกหางหมู

จบลงแล้วกับทริป ทุ่งหญ้า ป่าสน และ คนอย่างฉัน ฉันจะต้องกลับมาที่นี่อีก ในช่วงเวลาที่ดอกไม้บานสะพรั่ง
ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีทอง ในช่วงปลายฝนต้นหนาว สายหมอกจางๆ ปกคลุมภูเขาที่ยิ่งใหญ่ ดวงตะวันอ้อมข้าว
แล้วพบกัน

Create Date : 07 กันยายน 2551

0 comments

Last Update : 19 กันยายน 2555 21:38:56 น.

Counter : 1351 Pageviews.