ตอนแรกกะว่าจะหมักบล็อกเอาไว้อีกนาน แต่เมื่อวานนี้ พี่ชายส่งเมลล์อันนึงมาให้อ่าน หลังจากอ่านจบปุ๊บก็ได้แต่นั่งปิดปาก กลั้นไว้ไม่ให้ร้องออกมา ส่วนน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่ได้ มันกลับไหลลงมาอาบแก้มเหมือนเปิดก๊อก อดไม่ได้เลยอยากอัพบล็อกเก็บไว้อ่าน ขออภัยถ้าวันนี้จะเศร้าไปซักนิดนะคะ

เกริ่นนิดนึง
แม่ของเราเสียไป เมื่อเกือบ 3 ปีก่อน อีกไม่กี่วันก็จะครบ 3 ปีแล้ว ตอนแรกตั้งใจไว้ว่า วันครบรอบแม่เสีย จะอัพประวัติของแม่เอาไว้ เป็นการระลึกถึงแม่ที่จากไป แต่หลังจากได้อ่านเมลล์นี้แล้ว ก็อยากเขียนถึงแม่ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ

เป็น forward mail ที่มีเพื่อนพี่เราคนนึง เค้าไป search หาอะไรซักอย่างน่ะค่ะ แล้วไปเจอเรื่องของแม่เราพอดี ก็เลยส่งมาให้อ่าน

//www.thaijustice.com/webboard.asp?sub=0&id=634775 หัวข้อสนทนา : ประสบการณ์ตรงชีวิต จาก รรรรรร.....ตอน...ความเมตตาของผู้พิพากษา 1 ประสบการณ์ตรงชีวิต จาก รรรรรร 24 มกราคม 2551 ความเมตตาของผู้พิพากษา 1 เรื่องนี้เป็นเรื่องของหลานชาย ซึ่งเป็นความทรงจำในชีวิตที่ดีของเขา ดิฉันแอบเอาไดอารี่ของเขามาเปิดอ่าน โดยได้รับอนุญาตเมื่ออ่านจบแล้ว ซึ่งเห็นว่าเป็นประโยชน์แก่ท่านผู้อ่านไม่มากก็น้อย ก็ขอคัดเอามาให้อ่านโดยสังเขป ดังนี้... “ คดีแรกของผม....ความเมตตาของผู้พิพากษา หลังจากที่ผมเข้าฝึกงานและทำงานในบริษัทสำนักกฎหมาย...............แล้ว ผมได้รับความไว้วางใจให้เป็นทนายความร่วมกันพี่ต้อง..ทนายรุ่นพี่ หนุ่มเชียงราย..ที่หล่อมาก ๆ ( กี๊ดดดดดดดด) คดีที่เราทำเป็นคดีแรกคือคดีแรงงาน.... คดีนี้ ลูกจ้าง 2 คนผัวเมีย ได้รับความไม่เป็นธรรมจากบริษัท..............ที่ถูกเลิกจ้างโดยเหตุผลที่ว่า ลูกจ้างทั้ง 2 เป็นดีลเลอร์ (ยี่ปั๊ว)หวยใต้ดิน ก็เลยถูกเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชย และไม่ให้เงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ.... ครั้งแรกที่ผมได้พบกับลูกความทั้งสอง ที่บริษัท น เขามานั่งคอยเราอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเราเดินเข้าไป...พี่ผู้หญิงทำตาตื่นตะลึง..ส่วนพี่ผู้ชายก็จ้องมองเราเหมือนกัน.....พี่ผู้หญิงบอกเราว่า.... “ พี่ว่า พี่.............( หัวหน้าสำนักกฎหมาย และกรรมการผู้จัดการ) เลิกเปิดบริษัททำกฎหมาย แล้วส่งทนายความไปเดินแบบหรือเป็นนักแสดงดีกว่า.....” ผมยิ้ม...และรู้สึกเป็นจริงจังกับการที่เขาพูดเช่นนี้...ราวกับเขารู้อดีตที่ผันผ่านของผม... ความจริงที่ไม่มีใครรู้คือ....ก่อนหน้าผมทำงานทนาย..ผมแอบไปถ่ายแบบและถ่ายภาพนิ่งโฆษณาสินค้าอยู่บ้าง....ส่วนละครไม่เคยแสดง........ เมื่อคดีเริ่มสืบพยาน เราทราบมาว่าเจ้าของสำนวนคดีนี้ คือท่านผู้พิพากษาอาวุโส ท่านหนึ่ง ซึ่งท่านเคยเป็นผู้พิพากษาศาลฎีกามาก่อน ท่านได้ชื่อว่าเข้มงวดในหน้าที่ และ..เป็นที่เกรงขามของเราเหล่าทนายรุ่นเด็ก ๆ ท่านคือ ท่านจารุณี ตันตยาคม ผุ้พิพากษาอาวุโสศาลแรงงาน ( ประมาณปี 2545 ) การสืบพยานทั้งโจทก์จำเลยเป็นไปด้วยดี....ท่านกลางความเข้มงวด และมนต์ขลังความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมาย ....ทั้งโจทก์และจำเลย รวมทั้งทนายความของทั้ง 2 ฝ่าย..ต่างเป็นทนายความเด็กดี......กันทั้งหมด... ขณะที่ทำการพิจารณา เราไม่เคยเห็นท่านจารุณียิ้ม หรือแสดงอาการที่ดูประหนึ่งว่าไม่สำรวม เหมือนที่เคยเห็นอยู่บ้างในปัจจุบัน...( ที่มีทั้งขู่พยานแทนตำรวจ ,อัยการ หรือกล่อมให้รับสารภาพ ) เรา..( ผมและพี่ต้อง) ยอมรับว่า...เราเกรงท่านเหลือเกิน.... วันหนึ่ง..ศาลนัดบ่าย ผมมาถึงก่อนที่ศาลแรงงานกลาง ก็เดินเตร็ดเตร่ อยู่แถวศาล..มีหญิงชรา ผิวขาวลักษณะเป็นผู้ดี เดินถือของพะรุงพะรัง...( ซึ่งมีทั้งส้ม อาหาร และของใช้ใส่ถุงก๊อปแก๊ป ที่ซื้อมาจากตลาดนัดในศาล) ท่านใส่ชุดไหมสีเขียวสดใส.....ผมเห็นก็จำได้ว่าเป็นท่านจารุณี ฯ นั่นเอง.... ผมยกมือไหว้ท่าน ขณะท่านเดินผ่าน........... ( หลายครั้งที่ไหว้ผู้ใหญ่ หรือแม้แต่อาจารย์ ที่แม้มีมือเปล่า ๆ ไม่ถืออะไร....ท่านก็เพียงพยักหน้ารับไหว้ จนเป้นความเคยชินของนักศึกษาเด็ก ๆ ที่ว่า..เมื่อไหว้ใครแล้ว การไม่รับไหว้ถือเป็นเรื่องธรรมดา....) ท่านเห็น ท่านพยายามยกมือที่เต็มไปด้วยของพะรุงพะรังนั้น..รับไหว้ผม..แล้วค้อมตัวนิด ๆ เพราะอายุมาก....ผมจำรอยยิ้มเล็ก ๆของท่านได้....ในครั้งนั้น....เป้นครั้งแรกที่ผมเห็นท่านยิ้ม... ผมรู้สึกซาบซึ้งกับความสุภาพและอ่อนโยนของท่าน....อย่างที่สุด ตราบจนเสร็จสิ้นการพิจารณา เมื่อถึงเวลาอ่านคำพิพากษา ศาลพิพากษาให้เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ให้จ่ายค่าชดเชย กองทุนเลี้ยงชีพ ค่าเลิกจ้างไม่เป็นธรรม เป้นจำนวนเกือบเต็มตามฟ้อง.... ผมได้เห้นน้ำตา จากโจทก์คู่สามีภรรยา....อายุรวมกันกว่า 90 ปี .ที่ร้องไห้กลางศาล พลางยกมือไหว้ท่านจารุณี ตันตยาคม....ยกมือไหว้ความเป็นธรรม....และสักการะแด่พระเจ้าอยุ่หัว..ผู้ทรงโปรดเกล้าให้ท่านผู้พิพากษาผู้นี้ ทำงานต่างพระเนตรพระกรรณ ประสิทธิประสาทความยุติธรรม แก่พสกนิกรของพระองค์ท่าน..... ท่านยิ้มตอบ....แล้วลุกจากบัลลังก์ไป...ท่ามกลางเสียงสะอื้นของลูกความผม.... และยิ้มนั้นเป็นยิ้มสุดท้าย..ที่ผมเห็น.... หลังจากนั้นไม่นาน..ไม่กี่ปี....ผมเห็นหนังสือพิมพ์รายวัน ประกาศแจ้งความกำหนดการพระราชทานเพลิงศพ ท่านจารุณี ตันตยาคม ที่วัดมกุฏ ฯ ผมอ่านกลับไปกลับมา...น้ำตาผมไหลคลอเบ้า.... ผมไม่รู้จักท่านเป็นการส่วนตัว....แต่ผมรู้สึกดีกับท่านจัง.....ท่านเป็นคนแรกที่พิจารณาคดีแรกของผม....และผมซาบซึ้งใจในการปฏิบัติตัวของท่านที่สุด.......แม้เพียงไม่กี่อากัปกิริยา แต่...เป็นกริยา..ที่ทำให้ผม..ทราบว่า....ท่านเป็นบรรพตุลาการ..ที่น่ายกย่อง และเป็นต้นแบบของความเข้มขลังแห่งการพิพากษาอรรถคดี.... ทิว......ทนายน้อย.... ใกล้รุ่ง 2 กุมภาพันธ์ 2549

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2551 15:14:49 น.		18 comments
Counter : 1428 Pageviews.
Share Tweet