นักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่ ฝัน...ทำให้อยากเดินทาง การเดินทาง...ทำให้กลัว ความกลัว....ทำให้นึกถึง"นักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่" นิทานตอนหนึ่งใน "เจ้าหงิญ" ตั้งแต่เกิดมาลูกปลาน้อยไม่เคยมีความฝันอื่นใดเลย นอกจากฝันที่จะเป็นนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่ อาณาจักรสีครามคือแหล่งกำเนิดของลูกปลาน้อย กินอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาลมากมีสิงสาราสัตว์ มีสิ่งละอันพันละน้อยน่าตื่นตา แต่ไกลออกไปจากอาณาจักรแห่งนี้ยังมีแว่นแคว้นแดนน้ำกว้างใหญ่กว่า มีสิงสา หน้าตาแปลกๆ มีสิ่งละอันพันละหมื่นดื่นดก มีความหลากหลายที่ไม่มีใครสามารถถ่ายทอดบอกเล่าได้ นอกจาก จะได้ไปรู้ไปเห็นด้วยตน ใครที่เคยเดินทาง ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เกิดมาชาติหนึ่งควรจะได้เดินทาง ลูกปลาน้อยได้ยินคำพูด ทำนองนี้มามาก เขาจินตนาการต่อไปว่า สำหรับผู้อื่นอาจจะแค่เดินทาง แต่สำหรับเขาจะต้องเป็นการเดินทางที่ยิ่ง ใหญ่ จะไปให้สุดขอบโลก ยังที่ลึกล้ำซึ่งแม้แสงสว่างอาทิตย์ก็มิอาจสาดส่องถึง หรือบุกปั่นรอนแรมทะเลน้ำแข็ง หรือลุยดงพงปะการัง ค้นพบสัตย์ร้ายซึ่งเล่าลือกันว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว หรือ.....เพื่อพบเจอใครคนหนึ่งนั้น เจ้าหญิง ในฝันของเขา ลูกปลาน้อยฝันถึงเธอหลายครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน เขาไม่เคยรู้จักเธอ แต่ภาพในนิมิตฉายคล้ายมายาคล้าย จับต้องได้ เธอรอคอยเขาอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง รอคอยการปลดปล่อย และรอเคียงที่จะไปด้วยกันข้างหน้า เขายิ่งคิด ก็ยิ่งมุ่งมั่น ยิ่งมุ่งมั่น ก็ยิ่งรู้ว่าคืบใกล้การเดินทางเข้าไปทุกขณะ ลูกปลาน้อยเป็นชายหนุ่มรูปร่างเพรียวสมส่วน เกล็ดเล็กๆ สีเงินของเขาจามโดนแสงแดดทะลุสายน้ำลงมา จะพร่างประกายสวยงาม นอกจากรูปร่างอันเป็นคุณสมบัติภายนอก สำคัญกว่านั้นคือเขามีความรอบคอบซึ่งเป็น อุปนิสัยจำเป็นสำหรับนักเดินทาง เขาจึงครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนว่า สมควรพกพาสัมภาระใดไปบ้าง บนเส้นทางอันยาวไกล เที่ยวนี้ อาหาร เสื้อผ้า ยารักษาโรค สมุดบันทึก เงินทอง กล้องถ่ายรูป เหมือนล้วนจำเป็นไปสิ้น แต่ลูกปลาน้อยก็จัดสรร น้ำหนักข้าวของได้ลงตัวที่เดียว เขาพร้อมจะเดินทางอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนั้น อันเป็นคืนสุดท้ายก่อนถึงวันเดินทาง เขาเข้านอน แต่นอนไม่หลับ กลับคิดตั้งคำถามแปลกๆให้ตัวเองตอบ "กลัวไหม ว่าอาจจะไม่ได้กลับมา?" เท่าที่รู้โลกภายนอก มิได้มากมีเฉพาะสิ่งสวยงาม แต่ยังมีมากมายสิ่งร้ายกาจ มีความดี มีความเลว มีผู้ใจดี และมีโจรใจร้าย คำถามนั้นทำให้เขากังวลเล็กน้อย แต่พอรุ่งเช้า ความกังวลก็คลายไป กุ้งตัวหนึ่งที่เพิ่งดีดตัวผ่านไปนั่นเอง คือคำตอบ "นี่คือความรอบคอบ" ลูกปลาน้อยพึมพำขณะมองเงาในกระจก กุ้งเป็นสัตว์ที่มีผิวหนังอ่อนนุ่ม แต่เหตุที่กุ้งว่ายน้ำไปไหนมาไหนอย่างมั่นใจเพราะมันมีเสื้อเกราะอ่อนสวมทับไว้ ชั้นหนึ่งทันทีที่สรุปได้ดังนั้น ลูกปลาน้อยก็วิ่งเต้นจนสามารถหาเปลือกกุ้งขนาดสมส่วนกับตัวมาจนได้ เขาลองสวมแล้ว ส่องกระจกดูน้ำไม่ลดทอนความปราดเปรียวแล้วยังเสริมความสง่าให้อีกด้วย สำคัญกว่านั้นคือการให้ความมั่นใจ แต่ก็นั่นแหละ การมัวตระเวนหารเสื้อเกราะก็ทำให้เขาต้องเสียเวลาไปเล็กน้อย ลูกปลาน้อยจึงเลื่อนกำหนดการ เดินทางออกไปเป็นวันรุ่งขึ้น ก็พร้อมจะเดินทางอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่เพราะคืนนั้น เขานอนไม่หลับ กลับคิดตั้งคำถามให้ตัวเองตอบ "กลัวไหมว่าจะไม่ได้กลับมา?" คราวนี้เสียเวลาไปราวหนึ่งสัปดาห์กว่าปูตัวหนึ่งจะงุ่มง่ามผ่านมาบอกใบ้คำเฉลย เขาได้บทสรุปที่ผ่านการใตร่ตรอง เป็นอย่างดีว่า เปลือกกุ้งอาจไม่ประกันความปลอดภัยในทุกกรณี ผิดกับเกราะเหล็กแข็งแกร่งอย่างที่ปูสวมใส่ ลูกปลาเพียรหาซื้อกระดองปูมาจนได้ แม้จะหนักอึ้งตอนยกขึ้นสวม แต่ไม่เป็นปัญหา แต่ก็นั่นแหละ เวลาก็เลยล่วงไปอีกเล็กน้อยกว่าทุกอย่างจะเข้าที่ เขาจึงต้องกำหนดวันเดินทางใหม่ และก็พร้อมจะ ไปอยู่แน่ๆ แล้วเชียว ถ้าไม่เพราะคืนนั้น...การนอนไม่หลับกับคำถามเดิมๆ เดือนต่อมา... ใครที่เคยรู้จักในนามลูกปลาน้อยเริ่มจำเขาไม่ได้ เพราะเมื่อมองมา อาภรณ์ตัวนอกสุดที่เห็นคือเกราะอันแกร่ง ประหนึ่งซีเมนต์ของฝาหอย ต้องตะฏกนเรียกกันนานทีเดียว คนข้างในจึงจะโผล่หน้า ได้สวมอย่างนี้ ลูกปลาน้อยกูสึกอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จริงอยู่ว่า น้ำหนักแบกบนหลังและไหล่เพิ่มขึ้น แต่จะทำไงได้ในเมื่อคิดถึงประโยชน์ด้านความปลอดภัย ใช้คำว่า 'ประโยชน์' น่าจะไม่ถูกต้องนัก นี่คือสิ่ง 'จำเป็น' เลยทีเดียว เขาได้ความคิดนี้จากการที่เห็นหอยทะเลตัวหนึ่งคืบคลานช้าๆ ผ่านหน้าเขาไป กำหนดเดินทางถูกตั้งใหม่ เขาหวังว่าต่อไปนี้จะไม่มีคำถามเดิมๆ มากวนใจอีกแล้ว ปีต่อมา... ไม่มีใครในอาณาจักรสีครามแปลกใจเลย ว่าทำไมเขาจึงยังอยู่ที่นั่น อย่าว่าแต่ทุกวันนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่เรียกเขาว่า ลูกปลาน้อย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังลืมไปแล้วว่า ครั้งหนึ่งเคยปราดเปรียว ลูกปลาน้อยในเกราะอ่อน เกราะอ่อนในเกราะเหล็ก เกราะเหล็กในเกราะปูน เกราะปูนในเกราะหิน อุปกรณ์เสริมความ ปลอดภัยล่าสุดของเขาคือการดองเต่าดึกดำบรรพ์ เขาได้ความคิดอันสุดยอดปลอดภัยนี้ตอนเห็นเต่าตัวหนึ่งซึ่งยืนนิ่งราว อนุเสาวรีย์ หลังจากใช้ความพยาพยามยากเย็น ยัดเยียดตัวเองลงในกระดองซึ่งหนาและหนักที่ไม่เคยขยับเขยื้อนนับแต่ปีแรก เริ่มสร้างโลก ลูกปลาน้อยบอกตัวเองอย่างอหังการ์ว่า.....เอาล่ะ ขณะนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาไม่ต้องการวความพร้อมยิ่ง ไปกว่านี้อีกแล้ว กับคำถามที่เคยครุ่นกังวล ถึงวันนี้กลายเป็นไร้สาระ ขอเพียงวันพรุ่งนี้เท่านั้น เจ้าหญิง เธอยังคงรอคอยใช่ไหม.... พรุ่งนี้ ฉันจะออกเดินทาง อย่าลืมว่า ฉันคือนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่ หลายปีต่อมา....?????????????????????   Create Date : 13 ธันวาคม 2552 6 comments Last Update : 4 ธันวาคม 2554 12:10:32 น. Counter : 10885 Pageviews. Share Tweet

มาเเอบอ่านจนเพลินเลยครับ   โดย: Abilene 13 ธันวาคม 2552 12:43:37 น.

แล้วนี่ปีหน้าเจ้าหญิง เจ้าชาย ที่รออยู่ที่นู่น จะได้ กล่าวทักทายกับผู้สาวแปลกหน้าจากแดนใต้ของเขาไหมเจ้าคะ   โดย: nu-an 13 ธันวาคม 2552 19:54:14 น.

แวะเข้ามาอ่าน ถึงความฝัน จุดเริ่มต้นแห่งการเดินทางครับ การเดินทางที่มาคู่กับความกลัว กลัวจนหลงลืมว่า เราเป็นใคร อ่านเพลินเลยครับ ขอบคุณนะครับ   โดย: ALPHA FO 14 ธันวาคม 2552 11:06:17 น.

การเดินทางไม่ว่าจะไกลหรือใกล้ ไม่สามารถเดาเหตุการล่วงหน้าได้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่เราพร้อมที่จะ รับกับสิ่งนั้นไหม เมื่อความกลัวมาปะทะกับความรู้สึกในใจ ที่เราต้องการและแสวงหามาตลอดชีวิต   โดย: ปัญญาญาณ IP: 58.8.211.253 14 ธันวาคม 2552 11:33:42 น.

สวัสดีครับ ได้อ่านแล้วครับ บางที่คนเราก็มักจะรอความพร้อม และความพร้อมนั้นไม่เคยมาถึงสักที จนเวลาล่วงเลยไปมาก เมื่อความพร้อมมาถึง กลายเป็นความไม่พร้อม (ร่างกาย) ไป   โดย: Insignia_Museum 14 ธันวาคม 2552 21:58:55 น.

สวัสดีครับน้องจอย.... การเดินทางก็เหมือนกับชีวิตเนอะ...ชีวิตสิ้นสุดลงเมื่ไร นั่นก็หมายถึงการเดินทางก็สิ้นสุดลง มันต่างกันว่าการเดินทางของแต่ละคนเป็นอย่างไร บางคนก็มีเพื่อนร่วมทาง สนุกสนานครื่นเคร้งเคร้ง บางคนก็มีเพื่อนร่วมทางที่เป็นคู่ทุกข์คู่ยากให้กำลังใจกันตลอดการเดินทาง ส่วนคนบางคนกลับเดินทางอย่างเปลี่ยวเหงา บางครั้งเหนื่อยล้า บางครั้งลุกขึ้นเดินต่อ.....ก็เพื่อไปให้ถึงจึดหมายปลายทางเดียวกัน.... ขอให้มีความสุขกับการไปเที่ยวหลวงพระบางนะครับ...   โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย 14 ธันวาคม 2552 22:02:22 น.