วันที่ 5 ธันวาคม 2552

เป็นอีกปีหนึ่งที่ผม ตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่ 7 โมงเช้า กริ๊งๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

พร้อมกับความงัวเงียๆของผม แต่ยังไงๆ ก็ต้องทำภาระกิจที่สำคัญที่สุดวันหนึ่งของผมเลยก็ว่าได้

เด้งขึ้นมาจากที่นอนคว้ามือถือโทรหา.......
ฮัลโหล .... พ่อเหรอครับ (พูดเป็นภาษาเหนือ) อืมวันนี้วันอะไรพ่อถามกลับมา

......วันพ่อครับ....

อืมมมเสียงพ่อตอบกลับมา แล้วก็คำอวยพรจากพ่อเช่นเคย เหมือนทุกๆปี

ผมจำไม่ได้แล้วว่านานแค่ใหนแล้วทีผมได้เจอพ่อในวันที่ 5 ธันวาคมของทุกๆปี

จำได้แต่ว่า ในปีหนึ่งๆในชีวิตของผม ผมเจอพ่อแค่ ไม่เกิน 5 วันต่อปี
คือในช่วงวันหยุดสงกรานต์นั่นเอง

พ่อ แก่ลงทุกๆปีและร่างกายโทรมลงไปทุกๆที ริ้วรอยบนใบหน้า

ซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า ..... พ่อทำงานหนักมาก เพือ.... ผมเอง

พ่อครับ...ที่จริงผมอยากกลับไปกราบพ่อมากๆวันนี้ ......

ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อสบายดี

แม่ก็สบายดีลูกตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานนะลูกนะเป็นคนดีของสังคม

คำๆนี้ยังก้องอยุ่ในหูของผมจนถึงเวลานี้

ซักวันหนึ่งนะครับพ่อ ... แม่ ลูกคนนี้จะทำให้พ่อ กับแม่ สบายให้ได้...

ลูกสัญญา...........

ผมรัก พ่อ กับ แม่ นะครับ
.............................................................................................