Diary

รู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตของตัวเองห่างหายจากคำว่า Diary มานานพอสมควร

จนวันนี้ไม่รู้ว่านานเท่ารัยที่ห่างหายจากการเขียน Diary ห่างหายจากการที่กลั่นกรองความคิด

ออกมาเป็นตัวหนังสือ และเก็บไว้ในกรอบเล็กๆ ของสังคมออนไลสังคมหนึ่งที่เรียกว่า pantip

ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเอง เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อย เหนื่อย แล้วก็เหนื่อย เรื่องงาน

มันทำให้สูขภาพจิตตัวเองเสียไปมากมายเหลือเกิน หลังจากที่ได้เข้ามาทำงานในที่แห่งนี้

สิ่งที่เคยไม่ชอบที่สุด ก็ต้องมาเจอ แล้วก็ต้องทน ทน ทน แล้วก็ทนโดยที่ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ความมั่นใจของตัวเองในการใช้ชีวิตในการทำงานเรื่มจะลดน้อยลงทุกๆที

เพราะโดนบั่นทอนจากสังคมในที่ทำงานทุกๆวัน พยาม นะพยายามที่จะปรับตัวให้ได้ที่สุด

แต่บางที บางเรื่องมัน ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองได้เลย

ชีวิตในทุกๆวันนี้มันยากเหลือเกินที่จะทำให้ตัวเองตื่นพร้อมที่จะเดินทางออกไปทำงาน

อย่างมีความสูขเหมือนที่ผ่านมา

ความหวัง

ก็มีแต่คำ สองคำนี่แหละที่ยึดให้เราต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่รู้ว่าจะอีกนานเท่าใหร่ หวัง

ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงหรือเปล่า หวังโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะสามาถทำได้อย่างที่หวังหรือเปล่า

แต่รู้ดีเหลือเกินว่า ในชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยตั้งความหวังกับตัวเองมากมายแบบนี้มาก่อนเลย

 ทุกๆวันนี้ก็ต้องทนกับสภาพแบบนี้ไปก่อน หวังว่าสักวันหากทำอะไรบางอย่างสำเร็จแบบที่หวังไว้

แล้วชีวิตคงจะดีขึ้นกว่านี้

เฮ้อ....ตอนแรกว่าจะเขียนสบายๆนะนี่

แต่เอาไปเอามาทำไมจบแบบเครียดๆหว่า...เอิ๊กๆๆๆ


Free TextEditor