Bloggang.com : short call

IN MEMORY

หากจะย้อนเวลากลับไป เมื่อก่อนตอนเรายังเป็นเด็กๆ อยู่นั้น ชีวิตในวัยเด็กของผมคงไม่มีอะไรที่แตกต่างจากแดเด็กๆในรุ่นเดียวๆกันมากนักในตอนนั้น ชีวิตไม่ได้คิด ไม่ได้ซีเรียส ไม่ต้องกังวลกับการที่จะต้องใช้ชีวิตมากนักวันๆมีแต่เล่น เกิน นอน แล้วก็เรียน เป็นอย่างนี้เป็นประจำ

ชีวิต ในวัยเด็กของพวกเราในหมู่บ้านซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งอยุ่ติดกับชายแดนไทย พม่า ซึ่งมีเพียงแค่ท่อนไม้แค่นั้นซึ่งกั้นพรมแดนระหว่าง 2 ประเทศ ความเป็นอยุ่ของพวกเรานับว่า ปราศจากสิ่งยั่งยุ
ปราศจากการแก่งแย่งกันอย่างชัดเจน ไม่เหมือนกับชีวิตในเมืองกรุงผมจำได้ว่าตอนเด็กๆนั้น ไฟฟ้ายังเข้าไปไม่ถึงหมู่บ้านของเราเลย ตอนกลางคืนนั้นต้องจุดตะเกียง แล้วนั่งทำการบ้าน และกินข้าว กับพ่อ แม่ และพี่สาว ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าจดจำเป็นอย่างยิ่ง

ชีวิตประจำวันของผม หรือว่างานที่ เด็ก ตัวเล็กๆคนนึงจะรับผิดชอบได้ในตอนนั้นก็คือ ทุกๆเช้า ตอนตื่นนอนขึ้นมา แปรงฟันเสร็จแล้ว ก่อนกินข้าวแล้วไปโรงเรียน ก็คือ “การรดน้ำต้นไม้” ซึ่งในตอนนั้นต้นไม้ดอกไม้ส่วนมากที่ปลูกในบ้านส่วนมากจะเป็น กล้วยไม้ และ ต้นไม้ผล เช่น มะม่วง แล้วก็ ลำใย ผมจำได้ว่าพ่อมีกล้วยไม้อยู่หลายต้นเหลือเกิน แต่ต้นที่ผมจำได้แม่นก็คือ “ช้างแดง” ซึ่งพ่อจะปลูกมันไว้ติดกับต้น ลำใย หน้าบ้านในตอนนั้นผมไม่ได้เห็นถึงความสวยงามของดอกไม้เลย กลับกัน ผมยังไม่ชอบด้วยซ้ำและคิดว่าทำไมจะต้องมารดน้ำทุกๆวันและ สิ่งทำทำให้ผมไม่ค่อยชอบซักเท่าใหร่ก็คือ อย่างที่บอกพ่อจะปลูกไว้ที่ต้นลำใย ช่วงใหนที่ลำใยมีลูกพ่อจะห้ามปีนต้นลำใย โดยเด็ดขาดซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมชอบยิ่งนัก เหตุผลเพราะว่า พ่อกลัวจะไปเหยียบเอาต้นกล้วยไม้เสียหาย หากจะกินก็ให้เอาไม้สอยเอา

ชีวิตของผมนั้น เป็นวัฎจักรอยุ่แบบนี้มา เกือบ 20 ปี วันแรกที่ผมได้ก้าวเข้ามาใน เมืองกรุง แห่งนี้ มันอดคิดไม่ได้ว่ากล้วยไม้ที่เราเคยรดน้ำทุกๆวันนั้นมันจะเป็นอยุ่ยังไงนะ ต้นลำใยที่เราเคยปีนเล่นนั้นมันจะมีลูก ดกขนาดใหนผมต้องเขามาเผชิญกับสิ่งต่างๆที่เมืองกรุงแห่งนี้ ซึ่งมันแตกต่างจาก หมู่บ้านของผมอย่างสิ้นเชิง ผมต้องตื่นแต่ไม่ได้มารดน้ำกล้วยไม้แต่อย่างใด แต่ผมต้องตื่นมาเพื่อ แย่งการเดินทาง แย่งกันขึ้นรถกับคนอีก เป็นหมื่นๆคนในเมืองแสงสีแห่งนี้

นี่หรือชีวิตที่ผม ไฝ่ฝันมานานแสนนานว่าอย่างมาใช้ชีวิต นี่หรือชีวิตเมืองกรุงที่ผมไฝ่ฝัน นี่หรือเมืองศิวิไลที่ไครๆก็บอกว่าสวยงาม มันเป็นความคิดที่เกิดขึ้นมาเองของผมแต่มันก็ทำให้ผม แข็งแกร่งขึ้นมาก หลังจากมาอยุ่ที่นี่ ทำให้ผม คิด ตัดสินใจ แก้ใขปัญหาต่างๆ ได้ด้วยตัวเอง แต่ว่า หากย้อนเวลาไปได้ผมจะเก็บ ช่วงเวลาดีดี ที่ผ่านมาให้ได้เยอะที่สุด ในช่วงขีวิตในวัยเด็ก

ตะวันใกล้จะลับตึกแล้ว มีเพียงแต่แสงไฟ จากตึกสูงๆ เสียงไฟรถ เสียงแตรรถที่บีบไล่กันอย่างไม่ขาดระยะ ความคิดเดิมๆของผมเริ่มกลับมาอีกแล้ว “ผมอยากกลับไปรดน้ำกล้วยไม้ให้พ่ออีกครับ”

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 22 มิถุนายน 2561 0:28:10 น.
Counter : 711 Pageviews.

2 comments

สวัสดีครับ แวะมานั่งรื้อฟื้นความหลังด้วยคน คางคกฯโชคดีที่ไม่ได้อยู่เมืองกรุงฯ เกิด โต และทำงานที่บ้านนอกตลอด อยู่หมู่บ้านเล็กๆในชนบท ห่างจากเมืองหลวง เมืองฟ้าเมืองอมร ลงไปทางใต้ 800 กิโลเมตร

โดย: คางคกฟันหลอ IP: 59.178.61.203 วันที่: 20 ธันวาคม 2551 เวลา:10:50:47 น.

แวะมา