|
17 กรกฏาคม 2549
|
|
|
|
ช่วงเวลาที่หายไป ... จากความทรงจำ
เคยมั้ยครับ? สิ่งที่เราพยายามที่จะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหวนนึกถึงได้อีก เหมือนมีสิ่งใดมาลบช่วงเวลา หรือ เหตุการณ์นั้น ออกไปจากกล่องความทรงจำของเรา
เรื่องราวนี้เป็นเรื่องนึงในการดำเนินชีวิตของผม ค่อนข้างยาวครับ(ยาวที่สุดตั้งแต่เขียนบล้อกมาเลยมั้ง) มีเวลาก็อ่าน ไม่มีเวลาก็ขอบคุณที่แวะมานะครับ...
วันนี้เป็นวันพุธและก็เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมนอนอยู่บ้านเฉยๆ เพราะความไม่รู้จักประมาณตน ผมต้องนอนดูทีวี ดูหนัง เล่นเกม จนเบื่อ แต่ก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้ ได้แต่นอนทรมานอยู่อย่างนี้ โอย!!! เจ็บหลัง เมื่อยด้วย แต่ก็ยังดีขึ้นจาก 2 วันก่อน ที่เจ็บมากจนกลั้นน้ำตาไว้ยังไม่อยู่
บ่ายแล้ว ... อี๊มาเอาข้าวขึ้นมาให้กิน วันนี้ผมลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ทานข้าวเองได้ ช่วยตัวเองได้เยอะทีเดียว
ตรู๊ดดดดดดดด... เสียงโทรศัพท์บ้านครับ เป็นเสียงที่ผมก็จำไม่ได้ว่ามันดังครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หลังจากที่สมาชิกในครอบครัว ทุกๆคนมีโทรศัพท์มือถือใช้กันแล้ว
"ของหนุ่ม" อี๊บอกพร้อมกับส่งโทรศัพท์ไร้สายของพานาโซนิคสีดำมาให้
"ฮัลโหลครับ โอ๊ะ..." ผมเผลอร้องเพราะเจ็บหลังจากการพลิกตัว
"ฮัลโหลค่า นี่แน้ตน้าาาา" อีกฝั่งพูดเสียงสไตล์สาวห้าว
ใครหว่า ... ผมคิดในใจ
"จำแน้ตได้มั้ยคะ พอดีแน้ตเพิ่งกลับมาจากเยอรมัน โทรหาหนุ่มตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอเลย"
" ....... " ผมพยายามนึก ในชีวิตที่น่าเบื่อของเราเคยมีผู้หญิงที่ชื่อแน้ตผ่านเข้ามาด้วยหรอ
"เอ่อ ... ครับผม จำไม่ได้ครับ" ผมตอบแบบครุ่นคิด
"เรารู้จักกันที่ ??? ไง(บริษัทแห่งนึงครับ) แน้ตเป็นลูกน้องพี่มอน(เพื่อนผมซึ่งถึงแม้จะไม่ได้ติดต่อกันหลังจากผมออกจากที่นั่นไปแล้ว แต่ก็ยังจำไอ้มอนได้) หนุ่มนึกออกมั้ยคะ"
"หนุ่มนึกถึงมอนออกครับ แต่จำคุณแน้ตไม่ได้เลย ขอโทษทีนะครับ" ผมตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก
"มันก็ไม่แปลกหรอคะ ก็ผ่านมาตั้งเกือบ 10 ปีแล้วนี่ แต่แน้ตจำคุณได้นะ เอ้อ หนุ่มจำตอนที่มอนถูกรถชนได้มั้ย"
สมองผมทำงานได้ทันทีครับ ภาพนั้นมันลอยเข้ามาเป็นฉากๆ ตอนนั้นผมเดินข้ามถนนรัชดาภิเษก อันกว้างขวาง สะพานลอยมีครับ แต่ไกลโคตรๆ ผมเดินตามหลังไอ้มอนผ่านรถยนต์ที่จอดติดไฟแดงอยู่ จนเดินมาเหลือเลนส์สุดท้ายเป็นรถตู้จอดรอสัญญาณไฟอยู่ ไอ้มอนเดินไม่ดู มีมอเตอร์ไซต์พุ่งเข้ามาชนร่างมันลอยไปทั้งคนทั้งรถต่อหน้าต่อตาผมห่างออกไปไม่กี่คืบ ผมตั้งสติแล้วก็พาคนทั้งคู่ไปโรงพยาบาล
"ตอนนั้นมีผู้หญิงคนนึงเข้ามากับพี่บอย(พี่อีกคนนึงซึ่งผมก็ยังจำเค้าได้) ที่มาช่วยพามอนกับคนขับรถไปโรงพยาบาลไงคะ" เธอพยายามกระตุ้นความทรงจำผม
ผมจำได้แม้กระทั่งรายละเอียดของอารมณ์และบรรยากาศตอนพาคนขี่มอเตอร์ไซต์ที่ชนไอ้มอนเพื่อนผมไปโรงพยาบาลได้อย่างแม่นยำ แต่ทำไมผมถึงนึกถึงผู้หญิงคนนี้ไม่ออก เธอมีตัวตนอยู่จริงแน่หรือ
"หนุ่มจำเหตุการณ์ได้หมดเลยครับ แต่หนุ่มจำคุณแน้ตไม่ได้เลย ขอโทษจริงๆครับ" ผมตอบตามจริง
"ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวคงนึกได้เองแหละ ว่าแต่หนุ่มเป็นอะไรหรอคะ เมื่อกี้เห็นแม่ บอกไม่สบาย" เธอถามต่อด้วยเสียงสดใส
"อ๋อ ไม่ใช่แม่ครับ อี๊หน่ะ หนุ่มกล้ามเนื้อหลังฉีกครับ"
"หา ... เป็นอะไรมากมั้ย" เธอถามด้วยน้ำเสียงของความเป็นห่วง
"ดีขึ้นเยอะแล้วครับ"
"แล้วไปทำอะไรมา" .....
เธอถามอะไรเยอะแยะมากมายทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องงาน หรือแม้กระทั่ง ชีวิตรัก ผมเองก็ไม่รอที่จะถามเรื่องส่วนตัวของเธอเช่นกัน เผื่อว่ามันจะช่วยให้ผมหวนฟื้นคืนช่วงเวลาความจำเกี่ยวกับเธอได้มั่ง
คร่าวๆ คือหลังจากที่เธอเข้ามาทำงานที่นั่นได้เพียง 2 เดือน เธอก็รู้จักกับผม ผ่านหัวหน้าเธอคือไอ้มอน เธอเล่าถึงว่าเราเคยคุยโทรศัพท์กันด้วย แต่ก็ไม่บ่อยครั้งนัก จนกระทั่งเธอต้องลาออกเพราะครอบครัวเธอต้องย้ายไปอยู่ที่เยอรมัน เธอยังเล่าต่อว่า เราเคยไปนั่งกินข้าวร้านป้า กันเป็นประจำพร้อมเพื่อนๆ เธอเล่ารายละเอียดต่างๆได้เหมือนกับเราได้ย้อนไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นอีกครั้งจริงๆ แต่มันก็ยังไม่ช่วยให้ผมนึกออก ว่าเธอเป็นใครอยู่ดี
สุดท้ายการพูดคุยวันนั้น เธอขอเบอร์โทรมือถือผมไป พร้อมกับยิงเข้ามาให้รู้เบอร์เธอเช่นกัน
ผมวางสายไปพร้อมกับคำถามเต็มหัว แต่สรุปออกมาได้ข้อเดียวคือ "ใครวะ?"
วันรุ่งขึ้นผมยังต้องนอนอยู่บ้านเป็นวันที่ 4 แต่วันนี้อาการดีขึ้นเยอะ ผมเริ่มเกาะกำแพงเป็นตุ๊กแก กะดึ๊บๆ มาเข้าห้องน้ำเองได้แล้ว เธอก็โทรมาแสดงความเป็นห่วงเรา พร้อมกับเล่าเรื่องราวต่างๆของเธอให้เราฟัง
เธอกลับมาเมืองไทยได้ประมาณ 5-6 เดือนแล้ว ตอนนี้ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ อยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับว่ามันต้องทำไงบ้าง เธอก็เล่าเรื่องราวว่าวันนี้พิสูจน์ เนื้อคนนู้น วันนี้ต้องเอาเนื้อคนนี้ไปหาสารอะไรสักอย่างที่นั่น อะไรประมาณนี้ครับ ก็เป็นการแลกเปลี่ยนเรื่องราวซึ่งกันและกัน
จนเวลาผ่านไป กระทั่งผมเองสามารถเดินได้แล้ว มาทำงานได้เป็นปกติ แต่หมอสั่งห้ามยกของหนัก หรือออกกำลังกายใดๆเด็ดขาด เธอยังโทรมาหาผมทุกวัน จนมันกลายเป็นส่วนนึงในชีวิตของผมไปแล้ว
เราคุยกันเยอะแยะ จนเธอถามผมว่า...
"อาทิตย์นี้ว่างมั้ยคะ"
"ทำไมหรอครับ"
"ทานข้าวกัน"
เธอชวนผมทานข้าวครับ.... เอาวะ เจอตัวเป็นๆเลยดีกว่า จะได้รู้ไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของเรา ทำไมเราจะทุกๆสิ่ง ทุกๆบุคคลในเรื่องราวได้หมด แต่ทำไมเราถึงจำเธอคนนี้ไม่ได้
"เอาสิครับ"
"งั้นพรุ่งนี้บ่ายโมงเจอกันที่ WorldTrade นะคะ"
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาอีกทีนะครับ"
เราตกลงนัดแนะกันเรียบร้อย บอกตรงๆเลยว่าตัวผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะครับ จะได้เจอคนๆนึงที่ไม่ได้เจอกันมา 9 ปีกว่าๆ แล้ววันนึงเค้าโทรมาคุยกับเราได้เหมือนกับเรารู้จักกันมานานมาก หยอกล้อกันเหมือนสนิทสนมกันมาหลายๆปี พรุ่งนี้เราจะเจอเธอแล้ว...
ไม่วายครับ คืนนั้นไอ้เพื่อนตัวดีมาลากผมไปกินเหล้าด้วย จนเกือบเช้า ผมตื่นมาตอนเที่ยง ตายห่าแล้ว นัดแรกก็สายแล้วหรอเนี้ยะ ผมรีบโทรหาเธอ ตั้งใจจะบอกขอเลื่อนออกไปสัก ครึ่งชั่วโมง จะไม่ได้น่าเกลียด
"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ The number you....." เอ้อ มีภาษาอังกฤษด้วยเว้ย เอะๆๆๆ ลองใหม่ๆ
"เหมือนเดิม" เธอปิดเครื่องครับ หมายความว่าไง
หลังจากวันนั้น ผมยังไม่ได้โทรหาเธออีก ถามว่าโกรธมั้ย ... ไม่นะครับ แต่หากถามว่ารู้สึกอย่างไร มันก็ตอบไม่ถูก
เธอมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า? ผมโดนใครอำหรือเปล่า ? แล้วเธอมีเหตุผลที่จะมาแกล้งเราทำไม?
คำถามเต็มเลยครับ นี่ผ่านมา 8 วันแล้วครับ ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่มันก็ยังมีกวนๆใจอยู่บ้าง แบบว่าอยากรู้ครับ...
ความทรงจำของผมมันหายไปไหนสำหรับเธอคนนี้ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี
ให้มันคาใจไว้อย่างนี้ หรือ โทรหาเธออีกที เพื่อให้รู้กันไปเลย
Create Date : 17 กรกฎาคม 2549 |
|
20 comments |
Last Update : 17 กรกฎาคม 2549 18:43:14 น. |
Counter : 1045 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: infonoom 17 กรกฎาคม 2549 18:20:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: vilet girl (kchaiyasan ) 17 กรกฎาคม 2549 19:43:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่ตู๋ Farawaygirl IP: 63.68.228.197 18 กรกฎาคม 2549 13:59:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณย่า (คุณย่า ) 18 กรกฎาคม 2549 15:00:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดา ดา 18 กรกฎาคม 2549 18:16:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 18 กรกฎาคม 2549 18:56:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: yadegari 18 กรกฎาคม 2549 20:58:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: Tinglish 18 กรกฎาคม 2549 21:53:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: nuyo (CooKiiE ) 18 กรกฎาคม 2549 22:38:55 น. |
|
|
|
| |
|
|
infonoom |
|
|
|
|
"ไม่แน่นะพี่หนุ่ม มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้ ไม่เจอกันตั้ง 10 ปี เค้ายังอุตส่าห์ติดต่อมาหาเรา ต้องมีอะไรแน่ๆเลย" ....