รักแห่งสยาม

หนูลูกไก่ชวนดิฉันไปดูหนังไทยเรื่องหนึ่ง
ชื่อเรื่องชวนติดตามว่า "รักแห่งสยาม"
ซึ่งที่จริง ควรจะเขียนซะให้ถูกว่า "รักแห่งสยามฯ"
และแกถามไถ่แกมบังคับ ว่าดิฉันมีความคิดเห็นอย่างไรกับหนังเรื่องนี้
ว่าดิฉันมีมุมมองอย่างไรกับคำว่า "ความรัก" ในเรื่องนี้

เรียนตรงนี้ค่ะว่า เมื่อครั้งได้ดูหนังตัวอย่างนั้น
ดิฉันงง และไม่เข้าใจว่าหนังเป็นแนวไหน
ก็ถ้าหนังตัวอย่างยังไม่สามารถสื่อ
และชี้ชัดต่อกลุ่มลูกค้าเป้าหมายของตัวเองได้แล้วละก็
หนังทั้งเรื่องจะเป็นอย่างไรกัน

ดูจบจึงเข้าใจว่า ที่ดิฉันดูหนังตัวอย่างแล้วไม่เข้าใจนั้น
จริงๆแล้วดิฉันพอจะเข้าใจ น่าจะเข้าใจได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
แต่เลือกที่จะคิดว่าไม่น่าใช่
ปฏิเสธที่จะเชื่อ และอยากเชื่ออย่างที่ตัวองอยากจะเชื่อมากกว่า
กลายเป็นว่าหนังเลือกนำเสนอประเด็นทางสังคม
ที่ค่อนข้างอ่อนไหวและเปราะบาง
ทว่าแก่นของเรื่องมีความเป็นสากลอยู่ค่ะ

รักแห่งสยาม เป็นหนังชีวิตค่ะ
ชีวิตที่ประกอบด้วยความรัก ความรัก และความรัก
หากทว่าเป็นความรักในหลายรูปแบบ
ความรักจากหลายมุมมอง

ครอบครัวของสุนีย์และกร
เป็นเหมือนกับครอบครัวส่วนใหญ่ในเมืองหลวง
ครอบครัวปากกัดตีนถีบระดับชนชั้นกลาง
แตง ลูกสาวคนโต
และโต้ง ลูกชายคนเล็ก
ด้วยความบังเอิญ ที่ดูแล้วนึกถึงวัยเด็กของหลานๆ
ทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกับมิว เด็กชายข้างบ้าน
เด็กที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่กับอาม่า
ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกัน
และผ่านสถานการณ์การเอาตัว(เกือบไม่)รอดมาด้วยกัน
ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกัน
ทว่าหนังกล่าวถึงความสูญเสียของทั้งคู่ ซึ่งกลายมาเป็นจุดหักเห
ที่ทำให้ครอบครัวของโต้งต้องย้ายออกไป
จนเวลาผ่านไป และได้กลับมาเจอกันที่สยามฯ
คงเล่าคร่าวๆได้แค่นี้ล่ะค่ะ มากกว่านี้เกรงว่าจะไม่เหมาะ
เพราะเนื้อเรื่องนั้น มี "อะไร" ให้ติดตามดูอีกเยอะเชียวค่ะ

หนังเลือกที่เล่าถึงความรัก
ที่มีอิทธิพลต่อเด็กยุคใหม่สูง
ความรักที่จะช่วยเติมเต็มวัยของพวกเขา
เพื่อให้ได้รับการยอมรับ
ดิฉันมองว่า ความรักไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตวัยรุ่นซะแล้ว
หากแต่เป็นชีวิตทั้งชีวิตของวัยรุ่นเลยทีเดียว
ความรักที่เกิดง่ายดาย
ความรักที่มักมาพร้อมการมีเพศสัมพันธ์
และความรักที่ได้มานั้น ก็จากไปได้ง่ายดายเหลือเกิน
ความรักที่ขาดความขลังลงไปตามยุคสมัย
คำว่ารักที่ปรากฏอยู่ในเพลง แทบสื่อตัวมันเองออกมาได้ตื้นเขินขึ้นทุกที

หนังยังกล่าวถึงความรักของคนที่เป็นพ่อและแม่
รักที่ลึกและไร้ขอบเขต กว้างและใหญ่กว่าอะไรๆที่เราเคยรู้จัก
ผิดถูกชั่วดีอย่างไรเสีย ลูกก็คือลูก
คือแก้วตาดวงใจ คือที่สุดแล้วของความรักในชีวิต
ความรักที่อาจกลายเป็นความปรารถนาดีประสงค์ร้ายต่อลูกได้
ด้วยขนบที่ถูกปลูกฝังมาจากคนรุ่นเก่าก่อน
ด้วยวิถีที่ไม่รู้ จึงขาดความเข้าใจ ไม่เข้าใจ
และยิ่งไกลห่างจากการยอมรับเข้าไปใหญ่
ตัวละครของคุณสินจัยมาถึงจุดนี้ และผ่านเลยมันไปอีกขั้นหนึ่ง
สิ่งที่คนเป็นพ่อแม่ทำได้ คือต้องทำ
และทำให้ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้ จนอาจเกินเลยไปกับสิ่งที่ได้ทำ

ฉากที่คุณสินจัยกลับมาบ้าน
เตรียมข้าวปลาอาหารสำหรับมื้อถัดไปให้สามี
ฉากที่เธอเอากับข้าวที่ตั้งทิ้งไว้ตั้งแต่เช้า มานั่งทานซะเอง
กินใจนะคะ ดูแล้วรู้สึกมีก้อนสะอื้นมาจุกที่คอ
ฉากนี้แทบจะบอกตัวตนของคนเป็น "แม่" ได้ชัดเจน
ผู้หญิงที่ถามตัวเองตลอดเวลาว่า "เธอ" ทำอะไรผิดไปหรือ ?
"เธอ" จึงต้องเจอเรื่องแบบนี้
"เธอ" แค่ต้องการให้ครอบครัวเป็นเหมือนเดิม
"เธอ" แค่ต้องการให้ทุกคนมีความสุขตามครรลอง
"เธอ" แค่ "รัก"
เป็นความรักของ "ผู้หญิง" คนหนึ่ง ในฐานะ "แม่"
"แม่" ที่ต้องทนกับเรื่องแบบนี้
"แม่" ที่ต้องการประคับประคองครอบครัวที่แตกร้าว
ให้กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม

มีคนเคยบอกว่า "ไม่ใครก็ใคร ก็ต้องรักใครสักคน"
ขอเพียงแต่เราอย่าไปรักซ้ำกับใครอื่น เท่านั้นพอ

หญิง เป็นตัวละครอีกตัวค่ะ ที่น่าสนใจ
ความรักของเด็กสาววัยรุ่นอย่างหญิง เด็กสาวยุคใหม่
หากลงให้ได้รักมาแล้วล่ะก็ ต่อให้เป็นความเชื่อเหลวไหลขนาดไหน
เธอก็พร้อมจะทำ ด้วยคิดว่าเมื่อมีความรัก ก็ย่อมมีความหวัง
เป็นตัวละครที่ "ก้าวผ่าน" วัยได้อย่างสวยงาม หมดจด
เป็นตัวแทนของความรัก ที่เข้าใจ และทำใจยอมรับ
จนถึงขั้นเสียสละ เพื่อเห็นคนที่รักและยังรัก ได้รักแท้
เป็นตัวละครที่น่าเห็นใจ และเปิดโอกาสให้ได้เล่นทางอารมณ์ไม่น้อย

และสุดท้ายความรักของโต้ง
ด้วยวัยที่ยังเยาว์ จึงไม่เข้าใจตัวเองแน่ชัด
จนกระทั่งสิ่งนั้นเด่นชัด และยากเกินปฏิเสธ
ด้วยวัยที่ยังเยาว์ เกินกว่าจะคำนึงถึงอนาคตของตัวเอง
และผลกระทบที่จะตามมา
เป็นตัวละครที่ขาดความเข้าใจ ขาดคนเข้าใจ
ไม่รู้ว่าตัวเองยังไม่รู้อะไร และเป็นอย่างไร
เป็นตัวละครที่น่าเห็นใจไม่น้อย
ฉากที่ดีที่สุดคงเป็น
ฉากที่แม่ให้โต้งเลือกตุ๊กตาประดับต้นคริสต์มาส
ให้เลือก "สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต"
เป็นฉากที่สวยงาม บอกเล่าได้อย่างมีชั้นเชิง
ดูแล้วน้ำตาคลอเชียวค่ะ

ในครอบครัวที่มีรอยร้าว ทุกคนล้วนเจ็บปวด
ทุกคนพยายามอย่างที่สุด ที่จะกล้ำกลืนมันลงไป
ด้วยรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุด คือการยอมรับ และก้าวต่อไป
หนังย้ำเราอีกครั้ง ถึงความรักและความหวัง

ตอนจบของหนังนั้นสร้างความงงให้ดิฉันมากพอควร
เมื่อโต้งต้องเลือก และได้ให้คำตอบแก่คนที่เขารัก
ดิฉันไม่เข้าใจว่าผู้กำกับต้องการสื่ออะไร ?
โต้งปฏิเสธตัวตนของตนเอง ?
หรือหันกลับมาแคร์ความรู้สึกของคนเป็นแม่ ?
หนังเลือกจะเดินสายกลางกับคำตอบนั้น
เลือกตอบแบบกล้าๆกลัวๆ เกรงว่าบัวจะช้ำน้ำจะขุ่น
ด้วยประเด็นที่หนังได้เอื้อมไปแตะต้องนั้น
มันมาไกลเกินกว่าจะลังเลแล้วล่ะค่ะ
ถ้าเลือกจะจบแบบกลับไม่ได้ไปไม่ถึงแบบนี้
หนังได้ย้อนกลับไปทำลายตัวละครเหล่านั้นเองแทบทั้งหมด
ทำลายความไว้วางใจระหว่างตัวละครกับคนดู
ทำลายความน่าเชื่อถือของน้ำหนักเหตุผลในเรื่อง
จึงกลายเป็นตอนจบที่ไร้ประสิทธิภาพอย่างสิ้นเชิง

หากแต่โดยรวมแล้ว หนังมีดีในตัวเองมากอยู่ค่ะ
มากพอจะชดเชยตอนจบไปได้
ต้องชมคนเขียนบทและ/หรือผู้กำกับนะคะ
เลือกจับประเด็นที่มีความเป็นสากลสูง
นำมาตีแผ่และเล่าเรื่องอย่างมีชั้นเชิง
โดยใช้ภาพเล่าเรื่อง
ทำให้หลายๆฉากนั้นน่าจดจำ

คุณสินจัยเล่นได้ดีค่ะ ประคับประคองอารมณ์
ให้จะระเบิดมิระเบิดแหล่
สื่อถึงความรักของคนเป็นแม่ได้ดีเหลือใจ
ยกระดับฉากที่ธรรมดา ให้น่าจดจำ

มาริโอ้ก็เล่นได้ดีเช่นกันค่ะ
หน้าตาขึ้นกล้องมากๆ แววทางการแสดงไม่ต้องพูดถึงนะคะ
เพียงพอแล้วที่จะเป็น "นักแสดง" ได้

สำหรับคนที่กำลังตัดสินใจว่าจะไปดูดีหรือไม่
คงต้องบอกว่า ขอให้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการดูหนังละกันค่ะ
ด้วยพื้นฐานความเข้าใจและจุดประสงค์ที่ต่างกัน
ความคาดหวังต่อสุนทรียภาพยิ่งต่างกันออกไป
คงตอบแทนใครไม่ได้... แต่ดิฉันชอบหนังเรื่องนี้ค่ะ

ขอแสดงความนับถือ

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2550		6 comments
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2550 22:58:17 น.
Counter : 515 Pageviews.
Share Tweet