อีก วันของชีวิต นกประเสริฐ วันนี้ผมเจอเรื่องน่าผิดหวังมากมาย วานนี้ผมเหนือยล้าจากการทำงาน ให้โรงงานกลับมา ถึงบ้านได้แต่ล้มตัวลง นอน แต่ผมยัง ฝืนรางกาย ทำงานที่ผมรักและเป็นความหวังของผม เพื่อสักวันผมจะได้บินไกลอย่างที่หวัง แล้วพอข้ามมาถึงวันนี้ ร่างกายที่อ่อนล้าแทบลุกไม่ไหว ก็ต้อง พยุงตัวเอง ออกไป เพื่ออะไรน้อ ถึงที่ทำงานงานยัง ค้างคามากมาย คิดในใจอยากจะนอนหลับสัก10วัน ขอฝันดีๆเป็นเพื่อนปลอบใจ
เริ่มงานแรกที่ค้างคา มันคือการทำงานที่คนอื่นไม่อยากทำ แน่ล่ะ หากใครก็อยากทำมันคง ไม่ใช้สิ่งที่เราเรียกว่างาน ต่างคนต่างความเห็น ถิฐิในใจไม่ยอมลดลา ผมได้แต่ทำตัวเองเป็นน้ำที่ทำงานโดย ไม่นำพา เรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แต่ความเหนือยล้า ยังกัดกิน

ผมต้องพักคุยกับตนเองที่ชื่อนกประเสริฐ เป็น จุดหยุดพักแล้วเดิน ต่อไป ข้ามเวลากลางวันที่แดดร้อนมากๆ บ่ายต้องออกไปพบกับผู้คนที่ พุดไม่ตรงกับความจริง ผมต้องไปประชุมบ้าบออะไร ไม่รู้ให่คนอื่นเค้าด่าว่า โรงงาน และผมต้องคอยปกป้องมัน
แต่พอผมกับเข้ามาในรั่วโรงงาน กลับไม่มีใครปกป้องผม
ในต่างมิติ คนเรามองเห็นภาพเดียวกันได้ต่างรูปแบบ ผมไม่โทษใคร แต่ผมเหนือยล้าเหลือเกิน.. แล้วเวลาก็พาผม มา ถึงเวลาที่พนักงานส่วนมากรอคอย คือเวลาเลิกงาน แต่ถาระ ยังอยู่ในความคิด

แต่แล้ว งานใหม่ก็เข้ามาอีก มีคนร้องเรียนปัยหาที่ไม่ได้รับการแก้ไขเป็นเวลายาวนาน และปัยหานี้ ผมมีความรู้น้อยที่จะแก้ไขมันแต่ก้ต้องรับเข้าไปจัดการแก้ไข กลับถึงบ้าน.. ผมไม่อยากพุดอะไร อยากพัก แล้วรีบจัดการปัญหาให้หมดไป

พัก 10 นาที ต้องเดินทางอีกแล้ว อากาสร้อนในตอนหัวค่ำ และแล้วผมก้แก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลย ทั้งที่ทำแล้ว ได้แต่ติดป้ายแจ้งสถานะความเสียหายและหาคนมาแก้ไข

แล้ววันที่ผมไม่อยากให้มาถึงก็มาถึง งานแห่งความหวังที่ผมอดทนทำทุกเลิกงานเพื่อหวังจะมีอิสระบินไกลกันมัน กลับถูกทำลายหายไปจาก การมีอยู่ รายได้ตัวนี้ที่ผม รอคอยดูทุกเลิกงาน จะไม่มีอีกแล้ว ว่าง.. เย็นนี้ ไม่มีงานทำแล้ว
เสียงถอนหายใจ แห่ความอ่อนล้า... ต้องเริ่มอีกครั้งแล้วต้องหายไปอีกกี่ครั้ง

ผมอยากออก จากงานแต่ผมไม่ใช่เด็กแล้วที่ พอผิดหวัง จะร้องไห้เสียงดังได้ หรือ ร้องขอให้คนอื่นแบบสมัยเป็นเด้ก

พรุ้งงนี้ผมยังคงต้องเจองานเดิมๆ คนเดิมๆ แต่ไม่มีความหวังหลังเลิกงาน ไม่มีสิ่งนั้นมาคอยปลอบใจ และปัญหาก็ยังไม่ถูกแก้ไข

ตอนนี้ก้ดึกแล้ว ผมไม่รู้ผมเขียนเรื่องราวเหล่านี้ทำมัย ให้ ใคร อ่าน แต่ที่แน่นอนคนที่อ่าน คงเป็นผม มันเป็นบักทึกซีวิตวันหนึ่งที่ผิดหวัง อีกวัน เป้นบันทึกที่เป็นคัวอักษร

ผมเหนือย ผมอยากพัก ผมอยากเดินทางไปเรื่อยๆ แบบไม่มีจุดหมาย